Επειδή τα λέω όλα στη φόρα,δεν λέω «κάποιοι» ούτε αφήνω υπόνοιες, το ξεκαθαρίζω εξ αρχής: πρόκειται για το έκτρωμα που λέγεται Cosmote. Αν είστε φαν της εν λόγω εταιρείας, ειδικά μετά από μια σειρά ιδιαίτερια πετυχημένων και εκνευριστικών διαφημίσεων σε όλα τα μέσα, μπορείτε να σταματήσετε να διαβάζετε εδώ γιατί αυτά που θα πω δεν θα σας αρέσουν. ΟΚ; Ξεκινάμε:
1. Αυξάνει τον ελάχιστο χρόνο κλήσης από 20″ σε 60″. Εκτός των άλλων, αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται τριπλάσιο ελάχιστο υπόλοιπο για να πραγματοποιήσει κανείς μια αναπάντητη.
2. Παίρνετε μια καινούργια κάρτα των 10 ευρώ. Χρησιμοποιείτε τα 5 ευρώ για να έχετε 300 λεπτά και 300 SMS προς What’s Up. Όταν βάζετε και τον κωδικό για να ενεργοποιήσετε το δώρο σας που έρχεται μαζί με κάθε κάρτα, ανακαλύπτετε ότι αυτό το δώρο σας αναγκάζει να διάλεξετε ανάμεσα σε δωρέαν χρόνο προς What’s Up, δωρεάν μηνύματα προς What’s Up ή 60ΜΒ δωρεάν ίντερνετ. Για ένα κλάσμα νομίζετε ότι είδατε ένα trollface στην οθόνη. Ήταν μόνο η ιδέα σας. Η βδομάδα περνάει και το δώρο σας κλαίει σε μια γωνία αχρησιμοποίητο.
3. Προσπαθείτε επι 5 λεπτά να στείλετε ένα μήνυμα σε What’s Up. Λόγω του 2. κι επειδή δεν στέλνετε τόσα πολλά μηνύματα, λέτε, ΟΚ, θα έπρεπε να είναι τσάμπα! Κι όμως, το μήνυμα δεν φεύγει ποτέ.
4. Καλείτε το 1314 για να δείτε αν έχει γίνει αυτό που φοβάστε. Έχει γίνει αυτό που φοβάστε. «Το υπόλοιπο του λογαριασμού σας είναι ΜΕΙΟΝ μηδέν ευρώ και ένα λεπτό». Μάλιστα. Δεν μπορείτε να στείλετε μηνύματα τα οποία έχετε πληρώσει. Ευτυχώς (και ηλιθίως) μπορείτε να συνεχίσετε να παίρνετε τηλέφωνα ακόμα και στον ίδιο αριθμό που πριν λίγο προσπαθούσατε να στείλετε μήνυμα.
5. Δεν έχετε λεφτά για κάρτα και αποφασίζετε να δώσετε τα 40 λεπτά για την ληστρική υπηρεσία επέκτασης υπολοίπου. Η απάντηση της Cosmote γρήγορη και σαφής: «το υπόλοιπο του λογαριασμού σας δεν επιτρέπει τη χρήση της υπηρεσίας επέκτασης υπολοιπού».
Είναι σαν να σου απαγορεύουν την είσοδο σε ένα εστιατόριο αν πεινάς πάρα πολύ (και να σου ελέγχουν το στομάχι με υπερηχογράφημα κατα την είσοδο για να είναι 100% σίγουροι για το απόλυτο κενό). Είναι σαν ένας ιατρός να αρνείται να σε περιθάλψει αν βρίσκεσαι στην εντατική. Σαν σε ένα rent-a-car να σου επιτρέπουν να νοικιάσεις αυτοκίνητο μόνο αν έχεις αυτοκίνητο. Σαν να σου επιτρέπεται να χρησιμοποιήσεις μια τουαλέτα μόνο όταν δεν την χρειάζεσαι, δηλαδή μόνο αν την έχεις ήδη χρησιμοποιήσει. Σαν να νυστάζετε όλη τη μέρα και όταν πέφτετε για ύπνο να στριφογυρίζετε πέντε ώρες.
So usually, we people don’t talk about the things we hate. It’s all about the things we like. Laughing, smiling… positive feelings. It’s as being angry or hating something is inherently wrong and should be avoided in proper social conduct at all costs. What’s ironic is that, in a way, anger is one of the strongest forms of commitment to something; if it’s enough to make us angry at all (and consequently hate it), then it must mean something to us, maybe even moreso than the things we like.
However, as much as we want to turn our heads to the fact that hate is wrong, impure and other things, there’s a lot of it around. I suppose one would be better off without hate in their life, that is if they manage to unroot it, which is much, much harder than what we’ve been conditioned to think. But that is rare in our culture; hate is usually buried under those smiles, those good manners. Our society is one that nurtures hate and anger, and it’s been made antisocial venting it, so we’re left with a problem.
I used to think that I was unable to hate anyone and anything. I thought that it was good of me to be like that. I even shared this apparent trait of mine with others: “I just can’t hate on anybody, I can’t get angry!” Years of experience have now shown me that not only can I get very angry, like any “normal” person should be able to, there are also some things that I hate. And I hate them with a passion. Such is my passion that I decided, after years of looking the other way, pretending and liking to think I had a kind, pure and non-hating nature to the point of stupidity, to proudly share them with you.
Why 99? 100 and 101 seem kind of arbitrary and too standard for my ever-deviating liking. You’ve got to admit it has a certain ring to it, ninety-nine. It subtracts, rather than adds. Less is more, and even less is even more, right? 😛 I also like nines. There!
This has been an unpredictably lengthy project. I’ve been jotting down things I hate as they’ve been coming to me since October. By the time of writing I’ve only reached #57 and all the obvious ones, for example cockroaches, are out. Things are getting rough. But you know what? The small, hidden ones are the most delicious, personal ones, the little things that make me hate the world’s guts for 15 minutes or so and then I forget all about. That’s where all the meaning is lying bare, waiting to be discovered by myself catching myself unprepared.
1. Solar glare.
When everything’s so bright but in a sick way, especially summer noons. It ruins my mood almost every time. It combines awfully well with the next one up:
2. Fumes.
I hate fumes. I hate these products of combustion, whether they come from cars, planes, trains, motorbikes, power generators, factories, ships… It doesn’t matter! They’re dirty, they’re quick to give you a headache, they smell bad, they can make even a beautiful place like Mytilini thick with smog. Disrespectful humans! I can’t believe we’re so primitive as to still, use oil so extensively…
3. Motorbikes making noise.
“So what I was meaning to tell you was VROOOOOOOOOO I can’t hear you! OOOOOOOOOOOOOOOOOOOMMM… *after 5 second pause* OK, where were we?” It makes it far worse when the riders have this smug expression on their faces, as if there’s some kind of hidden algorithm connecting the dB count of the noise they produce to the length of their penis. Yes there is such an algorithm, fellow bikers of the world. THE MORE NOISE YOU MAKE, THE SMALLER MR. DICKINSON IS. GET IT?
Cockies (not the adorable cockatoo). Roaches. These horrible little creepy-crawlies that have made the lives of many a human miserable… What is it in these little buggers that gets to us so much? Is it their unnatural speed? Their apparent foresight by which they can predict any and all human attempts to kill them? Their dirty habits? Their evolutionary talent tree which has put maximum emphasis on survival and reproduction? That some of them have wings? That they can swim? That one means legion? That their legs have special sensors to detect movements of air and react without any input needed from the roach’s nervous system? That they can feed on anything, including glue and detergent? That they can survive without a head and ultimately die of starvation? That they call the sewers their home? That if they’re carrying eggs when they die they just launch them away from their body? Cockroaches are the ultimate answer to Yoda’s question…
Judge me by my size, do you?
5. Passive smoking.
You’ve all experienced it. Going into a taverna, bar or café and finding yourself in the elemental plane of fog. It makes you stink, it makes you dizzy, it’s almost as bad for you as smoking proper. So why is it so hard for people to accept that at some point things in Greece have to move on and that it would be the best for all of us if smoking was forbidden in closed spaces? I’m not talking about a general prohibition, just closed spaces guys. You can still go out to smoke! You and another 70% of the late-night bar-goers, so you can even socialise outside! Win-win, non?
6. It burns when I pee!
Sometimes, not very often thankfully, I go to the bathroom and the horrible happens… For a little while the sensation lingers, and there’s nothing I can do about it. It’s not that I have any sort of problem. It just appears and disappears at random, and has done so for years. It is very, very annoying.
7. Foam cups.
You order a scalding coffee from the uni cafeteria and they give it to you in this nasty foam cup. There’s bound to be something wrong with having hot liquids in plastic containers… They’re 100% environmentally unfriendly, too.
8. Toilets with holes too narrow.
Alternatively, toilets with flushes too weak. I’ll leave this to your exquisite imagination.
9. Sleeping in — waking up hours after the time I’ve set my alarm clock to ring.
Now, there’s something quite strange about my relationship with sleep. It’s a 1v1v1: trying to sleep early, trying to wake up early and trying to get as much sleep as possible are battling it out every single day. The victor more often than not, almost every time to be exact, being “trying to get as much sleep as possible”. Sometimes, just sometimes, as much as I love sleep, I’d rather sleep less and wake up early so as to start re-adjusting my bio clock. BUT NOOO! My brain think it’s a good idea to wake up at 12:30pm, every single day, no matter whether I’ve slept 6 hours or 10. The alarm clock most probably never gets heard at all. At best, it enters my mid-morning dreams as some kind of ominous speaker blast.
10. The sound of Spanish.
I strongly dislike this language for reasons unknown to me. However, I’d like to learn the language just as an attempt to shake off this prejudice of mysterious origin and also as a tool to travel through America, Pole to Pole, one of my ambitious travel plans…
11. Foam cups — inside bras.
If I find something particularly feminine, it is a hearty bosom. A foam cup filled bra gives false promises, it is hypocritic. It might make a woman’s figure look impressive at first, but when it gets down to it, it’s a flashy gift wrap with no gift! I should make myself clear though: I have no problem with gifts that have flashy giftwraps! TωΤ
Ladies, feel confident for what you are, your body is you, but it is also not you — you can only choose what you’re going to look like up to a certain extent. You have nothing to be ashamed of. If you’ve got large breasts, be proud of them. If you’ve got small breasts, be proud of them. Each case comes with its own pluses and minuses. Trying to be something you’re not is disappointing and not sexy. And this applies to everything conceivable. “Be yourself” might be one of the most cliché phrases this side of “never say never again”, but I find it applies here.
12. Dirty lettuce.
This goes particularly for all the student restaurants that are pretending they’re providing us with healthy food, as long as they’re giving us salad (but it is applicable to every bad restaurant out there). When it’s not cabbage — which has little nutritional value and makes you fart a lot — it’s this lettuce that looks as if it’s been taken from the field and thrown into the plate, no questions asked , including all the pesticides, herbicides, -icides, bugs (mutated to survive the -icides), dirt, you name it. No wonder it tastes bitter…
Long story short: You’re getting paid to cater to us. That includes keeping us healthy. Don’t make ridiculous excuses of yourselves in this way. At least wash the lettuce, for fuck’s sake! Please.
13. Bureaucracy.
Now there, that’s something we can all agree upon. Who doesn’t hate bureaucracy? No, my hatred is so intense it makes your average bureaucracy hating look like child’s play next to the fecking crusades. It might be because I admittedly have a sort of fear of bureaucracy. To be honest, I can’t tell which came first, the fear or the hate? That might be because I’m naturally repulsed by anything counter-intuitive. I have the distinct impression that the term “counter-intuitive” was coined to describe bureaucracy.
Anything that might make me have to go through bureaucracy gets the same treatment, unfortunately. This includes Greek and international volunteer programs, Erasmus, insurance, grants, even working for payment when it demands some sort of paperwork. All of this makes me nervous, as if by my showing up, the state and/or the EU will suddenly realise I’ve been a mistake all along and commence my extermination procedure. Even though I’m sure I’ll never get past my hatred for bureaucracy, if I want to do anything of value I have to at least conquer my fear of it.
14. Face piercings, especially when done in attempts to fit in and totally don’t suit one’s face.
I’ve been seeing lots of nose and lower lip rings lately. Piercings that look like moles, across the eyebrows, or even in the middle of the cheek! I just cannot comprehend it. Girls and boys alike wear them as if they were trophies. In most cases they detract from the beauty of a face, which leads me to only one conclusion: that they’re done because it is cool to do so, not because they’re particularly pretty. A piercing anywhere but on the easrs is something that immediately separates one from the sheeple and provides admission to the Hip People With No Moral Restraints Club, 2 in the price of 1 with the Social Rejects Club, free sex for the first 25 in line, hurry! Ugh. No thanks. If it’s done properly it can be pretty, which is of course an empty phrase. It’s akin to stating “religion is a good idea, if only people really followed their beliefs!” Again, no.
15. Can’t you see I want to be alone?
Sometimes I try to find a little cozy spot somewhere at Uni Hill or perhaps at a café somewhere in town to read, write, or otherwise do my thing. Nuh-uh! Not if people feeling particularly chatty have a say in it! Color me anti-social. Maybe I am. Maybe I want to be social when I’m feeling like it. Go on then! Seclude me from society. Maybe then we can throw a party at the Social Rejects Club together with all the pierced people.
And it’s not like I look as if I have a big green sign over my head flashing “Online/Available” for all to see. Usually, (note)books or laptops in your immediate vicinity might signify that they are there for a reason, they could work as the equivalents of a “Busy” sign. Tough luck with that.
There’s no “Appear Offline” to get away from people who just can’t take a hint or are feeling particularly itchy to share with the world (case in point: me) that they had tea instead of coffee this morning, or that they watched a documentary on Ancient Egyptian religion (which might have been interesting if they tried to remember, or were able to reproduce half of it, and not say: “I think it said… hmm… nah I’m not sure” after the first question) or that they downloaded a huge torrent of hentai last night. It’s as if what’s deemed important to share with others over the internet has spread to real life! Blame Facebook. That’s what I do and it makes me happy. Maybe I should be more… expressive of this hatred of mine? Should I draw the line when necessary? Should I stop worrying about other people’s feelings so much? Do I honestly expect too much of people even with this simple little thing? Bah humbug!
16. Why won’t it just focus?
DSLRs, and most notably my own Olympus E-510, which I love and hate dearly at the same time, really hate focusing. They do. They have tiny viewfinders, stupid digital MF rings, their AF is sluggish and annoying. Low-light conditions are the worst, of course. Taking photos suddenly becomes unbearably unwieldy, especially if you have live subjects that — just — won’t — FOCUS!
17. –“Are you on MSN?” – “Yes”.
– “…”
18. Dark for dark’s sake.
A lot of people, friends including, seem to be very much attracted to “dark” stuff. Vampires, blood, death, paranoia, horror, pessimism, doom & gloom ltd, goths, spikes, guns, guts, disease, (post-)apocalypse, BLACK BLACK BLACK, oh-my-life’s-story-so-dark-and-melancholy-I-can’t-share-it-with-you-at-will-sorry-’bout-that, emotions = compulsive depressive. It’s so fake, yet so… cool. Yep, scratch that off the hate list. Not to mention the real horrors of life are carefully veiled, tucked away and far from sight. But most people who are dark and all won’t dare look that way, of course.
19. Cell phone service messages.
“Έχετε τέσσερα λεπτά και 58 δευτερόλεπτα διαθέσιμα γι’αυτή την κλήση”. You have 4 minutes and 58 seconds available for this call. Every time I call Cosmote to find out my remaining credits they force a needless advertisement down my auditory canal. Cheap, guys. Very cheap. Or when suddenly your remaining credits get to minus due to excessive texting combined with the service unresponsive credit reduction, forbidding you to even perform an αναπάντητη. Customer service and satisfaction is a non-entity in Greece.
20. “Cultural Technology?What’s that?“
Of course! I get it. All. The time. From taxi drivers, to distant relatives, to dates, to long lost acquaintances, to random encounters at parties, everyone feels the need to inquire on what it is exactly I’m doing at Mytilini. Which is normal I suppose. Yes, it is normal, and a sign of polite curiosity. I don’t like going into depth on what I do,though, because more often than not, people aren’t that interested. Then, I figure, why spend the energy telling the truth about my “primary” occupation if it’s not to be appreciated? It’s a hard task. Since the dept does not really know what it’s about itself, it’s a different story I have to invent on the fly every time. There’s no “official”, easy answer. If I spot that the person with which I am holding palaver is genuinely interested, I’ll describe what I’m doing over here in Mytilini gladly. But I must admit I’ve done my fair share of over-simplification or flat-out lying about my field of studies…
Βάσει νόμου, όσα καρτοκινητά δεν έχουν δηλωθεί μέχρι τις 30 Ιουλιού, θα διακοπεί η λειτουργία τους. Μην το αφήνεις τελευταία στιγμή! Έλα σε ένα οποιοδήποτε κατάστημα Cosmote και δήλωσε το καρτοκινητό σου εύκολα και γρήγορα. Για περισσότερες πληροφορίες, κάλεσε το 1313.
Για μήνες, αυτό ήταν το μήνυμα με το οποίο βομβαρδιζόμασταν καθημερίνα από τα ΜΜΕ και από τους ίδιους τους τηλεπικοινωνιακούς παρόχους. Η επιμονή τους, αυτή η άλλη τρομοκρατία του “θα κάνετε ότι σας λέμε αλλιώς κινητό yok!” και μόνο θα ήταν αρκετή για να μην δηλώσω το κινητό μου.
Ο νέος αυτός νόμος, για τον οποίο ακούσαμε πρώτη φορά πέρσι τέτοια εποχή, ουσιαστικά είναι μέρος της ευρύτερης τρομοκρατομανίας η οποία έχει πιάσει ολόκληρη την υφήλιο. Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο, όλοι οι αδήλωτοι αριθμοί καρτοκινητής έπρεπε να καταχωρηθούν έτσι ώστε να αντιστοιχούν ο καθένας σε ένα φυσικό πρόσωπο, κομπλέ με αριθμό Αστυνομικής Ταυτότητας, για λόγους “εθνικής ασφάλειας”. Δεν χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω στον χρόνο για να δούμε τι μας θυμίζει αυτό. Κάτω από κάθε πέτρα στον κόσμο κρύβεται και ένας τρομοκράτης έτοιμος να τινάξει στον αέρα την πολύτιμη “δημοκρατία” μας. Τα πράγματα έχουν ξεπέρασει τα όρια της υστερίας: στην Κωνσταντινούπολη, όταν έφευγα τον περασμένο μήνα, στο αεροδρόμιο είχαν δύο σωματικούς ελέγχους με ακτίνες Χ, για να μην αναφέρω και τα μέτρα σε αεροδρόμια όπως του Heathrow. Εδώ στο αμερικάνικο κογκρέσο συζητιέται η πρόταση που θα δίνει την δύναμη στον αμερικανό πρόεδρο να απενεργοποιεί το Internet σε περίπτωση “κρίσης”.
Στα πιο δικά μας, το όλο θέμα φαίνεται να ξεκίνησε σοβαρά στην Ελλάδα με τα χτυπήματα της Σέχτας Επαναστατών πέρσι, οι οποίοι εμφανίστηκαν ξανά φέτος με την ανάληψη της ευθυνής για την δολοφονία του Σωκράτη Γκόλια. Δεν θα σχολιάσω περαιτέρω για αυτό το περιστατικό. Όσο και αν έχω διαβάσει τα περιταύτα, δεν μπορώ να κρίνω αν η Σέχτα είναι αυτή που λέει πως είναι και αν η επιλογή του θύματος μπορεί να αποδείξει την ιδεολογία που προβάλλει με την πρόσφατη προκύρηξη της, αν είναι προβοκάτορες ή αν η δολοφονία ήταν συμβόλαιο θανάτου. Αυτά είναι ερωτήματα τα οποία δεν μπορεί κανείς από την απ’έξω να απαντήσει. Αυτό που μπορώ να παρατηρήσω, και δεν μπορώ να φανταστώ ότι είναι σύμπτωση, είναι η επιλογή της στιγμής για την δολοφονία. Είναι φυσικό ότι 2 βδομάδες πριν την λήξη της προθεσμίας δήλωσης των καρτοκινητών, ένα τόσο σημαντικό χτύπημα στον “ελεύθερο λόγο” από υποτιθέμενους τρομοκράτες θα ωθούσε πολλούς περισσότερους να βοηθήσουν την κυβέρνηση με αυτό το βήμα της προς την τήρηση της “εθνικής αφάλειας”, να πιστέψουν στην ουσιαστική ανάγκη της ταυτοποίησης.
Ωραία. Δέχομαι ότι επίδοξοι τρομοκράτες (όποιοι κι αν είναι αυτοί) θα μπορούσαν όντως να χρησιμοποιήσουν ανώνυμα καρτοκινητά για να σχεδιάσουν τις ενέργειες τους, όπως και άλλοι εγκληματίες. Όμως, στον βωμό αυτού του στόχου, δεν θα μπορούσαν να γίνουν και άλλες θυσίες, όπως να ξεριζωθούν όλα τα καρτοτηλέφωνα, να γίνουν όλα τα WiFi spots επώνυμα και οι ISPs να είναι υποχρεωμένοι να δίνουν χωρίς περιορισμούς στοιχεία των πελατών τους στις αρχές; Χε, αυτά βασικά είναι σενάρια τα οποία θα μπορούσα άνετα να δω να υλοποιούνται στο μέλλον με την πρόφαση της εθνικής ασφάλειας, και ειδικά το τελευταίο θα ήταν ένα βαρύ, βαρύ χτύπημα στην ελευθερία του λόγου και της διακίνησης ιδεών (και αρχείων!) Μου έρχεται και στο μυαλό η υπόθεση του κλεισίματος του gamato… (διαβάστε, παρεπιμπτόντως το εξής πολύ ενδιαφέρον, το οποίο ακόμα βέβαια δεν έχω δει καθόλου να παίρνει διαστάσεις, αν τελικά όντως ισχύει. Καλύτερα να γνωρίζουμε! Και αλήθεια… τι είναι αυτό;) Το κλείσιμο του gamato ήταν από τα πρώτα δυνατά χτυπήματα στην πόρτα του μέχρι σήμερα αναρχικού διαδικτύου στην Ελλάδα. Τα πρόσφατα νέα σχετικά με την δημιουργία νομοθετικού πλαισίου για τα blogs δείχνει ότι η κυβέρνηση είναι στραμμένη και προς αυτή την κατεύθυνση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον. Σίγουρα πάντως τα κινητά είναι μόνο το πρώτο βήμα αυτού του ατελείωτου αγώνα κατά της τρομοκρατίας…
The war against terror is not meant to be won…
Κι ερχόμαστε πίσω σε μένα. Εμένα δεν μου αρέσουν όλα αυτά τα παραπάνω και βλέπω πως η ταυτοποίηση συμβολίζει μια νέα (;) εποχή όπου όλοι θεωρούμαστε ύποπτοι αλλά ταυτόχρονα δεν μας ενδιαφέρει η ταχύρυθμη απώλεια συνταγματικών μας δικαιωμάτων. Πολλοί θα πουν, μάλλον, μου έχουν ήδη πει, πως τα στοιχεία μας είναι ήδη διαθέσιμα σε τράπεζες, εταιρείες, στην εφορεία (και άρα στο κράτος), στον ΟΤΕ. “Ήδη μας παρακολουθούν”, έχω ακούσει τόσες φορές με μια αφοπλιστική χαλαρότητα. Δεν διαφωνώ… Τα προφίλ στο Facebook και οι σύνδεσεις όλων μας είναι καταχωρημένες κάπου. Το τι αγοράζουμε, τι κερδίζουμε, οι ιδέες μας (στην προκειμένη περίπτωση)… it’s all out there. Όμως αυτά ειναι καθαρά οικονομικά στοιχεία. Συμφωνώ, η καταγραφή ή/και η παρακολούθηση συνομιλιών μέσω των σταθερών τηλεφώνων είναι σίγουρα ιδέα παλιά όσο και το ίδιο το τηλέφωνο (μου έρχονται στο μυαλό “Οι ζωές των άλλων”). Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι τα σταθερά τηλέφωνα είναι ακριβώς αυτό: σταθερά. Κάθε αριθμός, επομένως και όνομα, συνδέεται αναπόφευκτα με μια φυσική διεύθυνση.
Η λειτουργία των κινητών είναι τελειώς διαφορετική. Οι εταιρίες τηλεπικοινωνιών εξ ορισμού γνωρίζουν την τοποθεσία κάθε κινητού μέσω της κυψέλης από την οποία λαμβάνει σήμα ανά πάσα στιγμή. Πλέον, σε αυτές τις πληροφορίες δεν θα έχουν πρόσβαση μόνο οι εταιρίες αλλά και το κράτος. Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε να υπάρχει μια global database κάπου στα βάθη της υπηρεσίας πληροφοριών με κάθε ύποπτο και μη κινητό, με ονοματεπώνυμο και αριθμό κυψέλης. Οι συνδέσεις θα ήταν έτσι μέχρι τώρα, και από τώρα και τα καρτοκινητά. Σας θυμίζει τίποτα; Κάτι που αρχίζει με τσι και τελειώνει με πάκια;
“Αν δεν έχεις κάτι να κρύψεις Cubi, γιατί να σε πειράζει αυτό;” Ποιος καθορίζει τι είναι για κρύψιμο και τι όχι; Οι εποχές είναι δύσκολες και βλέπετε τι συμβαίνει κάθε μέρα. Οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι μας ληστεύουν ξεδιάντροπα με την πρόφαση μίας πλασματικής οικονομικής κρίσης και της ανάγκης ενός ΔΝΤ το οποίο το μόνο που κάνει είναι να σπέρνει καταστροφή και να φροντίζει για περισσότερη φτώχεια στους φτωχούς και περισσότερα πλούτη στους πλούσιους, είναι αυτοί οι οποίοι φροντίζουν και για αυτούς τους νόμους περι “εθνικής ασφάλειας”. Η Ουγγαρία προσπάθησε να μείωσει το έλειμμα της φορολογώντας τράπεζες και το ΔΝΤ διαφώνησε, λέγοντας “απαπά, δεν θα τα πάρετε από τις τράπεζες, μόνο με περισσότερα μέτρα λιτότητας πρέπει να τα καταφέρετε“. Αυτοί οι μασκαράδες είναι οι ίδιοι οι οποίοι δίνουν ρεσιτάλ εκμετάλλευσης και στην Ελλάδα, με όλα αυτά τα μέτρα λιτότητας… Θα εμπιστευτείτε αυτά τα λαμόγια σχετικά με το τι χρίζει κρυψίματος και τι όχι, τους ανθρώπους που εδώ και δεκαετίες δεν ντρέπονται να αυτοαποκαλούνται “κυβέρνηση” και είναι πανέτοιμοι και κάτι παραπάνω από πρόθυμοι να κάνουν την ζωή μας κόλαση; BTW, δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να δούμε ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει κρατήσει καθόλου διαφορετική στάση από την ΝΔ αυτούς τους 10 μήνες, για να μην πω ότι είναι χειρότερο. Χρώματα και ιδεολογίες απλά μάσκες και προφάσεις. Όπως ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. All the world’s a stage…
Από προχτές, περίμενα το κινητό μου να φάει φραγή, όπως όλα όσα δεν είχαν δηλωθεί. Το δικό μου όμως λειτουργούσε κανονικότατα. Με πήραν και τηλέφωνο σήμερα! Το μυστήριο δεν άργησε να λυθεί: πέρσι και πρόπερσι έχασα δυο φορές το κινητό μου και έκανα αίτηση για καινούργια κάρτα με τον ίδιο αριθμό. Προφανώς τότε έδωσα τα στοιχεία μου και έκανα πρόωρη ταυτοποίηση χωρίς να το ξέρω… Τώρα δεν υπάρχει πια επιστροφή, όπως και με το Facebook… Once in the Cloud, forever in the Cloud. Ποιος ξέρει, μια μέρα μπορεί να είναι απαραίτητο να κάνεις και για το Facebook ταυτοποίηση. “Βάσει νόμου, όλες οι συνδέσεις στο ίντερνετ που δεν έχουν ταυτοποιημένο λογαριασμό στο Facebook θα κοπούν. Μην το αφήνεις τελευταία στιγμή…” Δεν είναι πολύ διαφορετικό σενάριο από αυτό που ζούμε τώρα. H διείσδυση των κινητών στην κοινωνία ήταν σταδιακή. Πήρε λιγότερο από 10 χρόνια μέχρι να έχουμε όλοι τουλάχιστον δυο-τρεις συσκευές (τουλάχιστον) και διπλάσιες κάρτες. Το Internet διαγράφει μια παρόμοια πορεία και φοβάμαι τις μέρες όπου οι ελευθερίες του θα τεθούν σε κίνδυνο.
Σε όποιον (εκτός μίας λαμπρής εξαίρεσης…) είχα προτείνει το να μην δηλώσει το κινητό του η απάντηση ήταν ίδια. Κανείς δεν μπόρεσε να πει όχι στην ανάγκη του κινητού. Μάλιστα, κάποιοι ήταν και αμυντικοί, συχνά σε βαθμό επίθεσης: “Είσαι στο σύστημα, δεν μπορείς να βγεις από αυτό με το έτσι θέλω”, “Πώς θα σε βρίσκουν για δουλειά; Δεν θα σε κυνηγάνε, ξέρεις!”, “Δεν βλέπεις που δεν βλέπεις το κινητό σου, πώς θα μπορούμε να κανονίζουμε τώρα;”, “Τι θα κάνεις όταν ταξιδεύεις;”, “Κι αν πάθει κάτι ένας δικός σου άνθρωπος, χτύπα ξύλο, πώς θα το μάθεις;”, “Καλά, δοκίμασε χωρίς κινητό και θα τα ξαναπούμε. Δεν υπάρχει περίπτωση να αντέξεις.” Όλοι μας, μαζικά, έχουμε απλά αποδεχτεί την εξάρτηση σε αυτές τις συσκευές ως κάτι το αναντίρρητα καλό (εκτός από την περισταστιακή ένσταση για την επικίνδυνη ακτινοβολία). Όπως και με το ηλεκτρικό ρεύμα. “Θέλεις να γυρίσουμε στις σπηλιές;!” Μα, οι άνθρωποι των σπηλαίων ήταν πιο ικανοί από εμάς. Τολμώ να πω και πιο ζωντανοί από εμάς. Μόλις πέσει το ρεύμα, ξαφνικά δεν αντέχουμε το σκοτάδι, δεν μπορούμε να μαγειρέψουμε, δεν μπορούμε καν να περάσουμε την ώρα μας δημιουργικά, βαριόμαστε δίπλα στους ίδιους τους ανθρώπους που αγαπάμε (αν και το απόλυτο σκοτάδι μπορεί και να προσφέρει… ωραίες στιγμές!). Ποιος χρησιμοποιεί ποιον, τελικά;
Δεν μπορώ να αγνοήσω πάντως την βάση της παραπάνω κριτικής. Πιάνει την ουσία των λόγων για τους οποίους οι περισσότεροι προχώρησαν στην ταυτοποίηση ακόμα και αν δεν συμφωνούσαν στην θεωρία. Όπως και να το κάνουμε, δύσκολα μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο πρακτικό από το να επικοινωνείς με όλους όπου κι αν είσαι, και σίγουρα θα μου λείψει. Το θέμα είναι ότι εκεί που είχα αποφασίσει ότι δεν θα είχα πια κινητό, ξαφνικά έχω την δυνατότητα να το κρατήσω. Δυνατότητα μεταμφιεσμένη σε υποχρέωση. Αποφάσισα να προσαρμόσω την δυνατότητα αυτή και να μην συμβιβαστώ: θα αφήνω το κινητό μου σπίτι κλειστό και θα έχω αυτόματο τηλεφωνητή ή προώθηση κλήσεων στο σταθερό μου.Θα το ανοίγω μια φορά στη μία ή στις δυο μέρες για να δω αν έχω σημαντικά SMS. Όμως θα βγάλω το κινητό από την καθημερινή μου επικοινωνία. Το καρτοτηλέφωνο με εξυπηρέτησε μια χαρά πριν λίγες μέρες (και φτηνα, ακόμα και για κλησή προς κινητό!) Το Skype με έχει βολέψει και αυτό πολύ, και η ιδέα του να έχω ένα laptop μαζί μου και να μιλάω με φίλους από κάποιο hotspot όσο είμαι έξω δεν είναι άσχημη! Ακόμα και σε κάποια συμβατή συσκευή, αν κάποια στιγμή έχω. Επίσης, e-mails, MSN, γράμματα (λατρεύω την γραπτή επικοινωνία, όσο παραπλανητική και ξεχωριστή από την φυσική, προφορική πραγματικότητα και αν μπορεί να είναι μερικές φορές.) Και γαμώτο, πραγματική, φυσική επικοινωνία, the only thing that really matters…
Ζητάω από τους ανθρώπους μου να καταλάβουν αυτή την επιλογή μου. Μόνο εσείς θα μπορέσετε να το κάνετε πιο εύκολο, έτσι όπως θα έπρεπε να είναι. Ήδη θα έχω να αντιμετωπίσω δυσκολίες επικοινωνίας με όλους τους υπόλοιπους… Θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να δείξω (στον εαυτό μου και στους άλλους) πως όχι μόνο δεν είναι απαραίτητο το κινητό για να κρατήσεις επαφή και να μπορείς να βρίσκεσαι με όσους θέλεις, αλλά η επικοινωνία έτσι θα είναι τελικά πιο αγνή, απολαυστική, χορταστική και αυθεντική, κάθε στιγμή με τους ανθρώπους σου θα είναι πολύτιμη, μακριά από την σιγουριά του αυτονόητου και του βολικού. Γιατί, δυστυχώς ή ευτυχώς, έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι: όταν κάτι δεν το έχουμε πλέον ως δεδομένο, αποκτά άλλη αξία…
