Virtual Piano Java applet

ABOVE: Link to working applet on blank html page somewhere in the guts of the cubimension server. Click the image.

BELOW: Embedded link to the very same applet that refuses to reference the sound files. I’m posting here for reference purposes in hoping I might at some point figure out why it’s not working as it is now.

 

 

My project for Object-oriented Programming II for university (Java), one of my four remaining subjects to FINALLY get my degree in cultural technology and communication.

This may take some time to load. Looks at some of my other stuff on other tabs perhaps and come back!

Αεικίνηση

Εδώ και περίπου έναν μήνα, δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο να με έβλεπε κάποιος στον Λόφο, ειδικά τις μέρες που είχα όλη μέρα μάθημα (δηλαδή Τρίτες και Πέμπτες) με ένα τριπόδι και την πιστή μου E-510 κοτσαρισμένη πάνω του, οσάν το τριπόδι να ήταν κάποιου είδους θρόνος. Έπαιρνα φωτογραφίες την μία μετά την άλλη, από τα ίδια μέρη για πολλά λεπτά κάθε φορά. Με ρώταγαν: τι κάνεις, τι ετοιμάζεις; Μερικοί πόζαραν κιόλας. Εγώ χαμογελώντας απάνταγα πώς θα δουν κάποια στιγμή, και σε μερικούς δεν άντεχα και έλεγα τι έχω στο μυαλό μου. Τις περισσότερες φορές με κοίταζαν παραξενεμένα, λέγοντας μου πως καταλάβαιναν ενώ στην ουσία το βλέμμα τους έλεγε άλλα. Είτε εγώ δεν γινόμουν κατανοητός (σύνηθες), είτε εκείνοι δεν ήξεραν περί τείνος πρόκειται! Μετά τα ατυχήματα μου, το θέαμα έγινε αστείο: ένας μπανταρισμένος τύπος να τραβάει φωτογραφίες; Χεχεχε! :γ

Η ιδέα μου ήρθε όταν ένιωσα να συμβαίνουν τόσες αλλαγές γύρω μου, και να βλέπω πως οι αλλαγές στον χώρο του Πανεπιστημίου συμβάδιζαν με τις αλλαγές στην ζωή μου ως προς την ένταση και την αισιοδοξία. Υπήρχε μια όρεξη στα πάντα, πράγμα που δεν περίμενα και ήθελα κάτα κάποιον τρόπο να απαθανατίσω. Και μια μέρα, απλά μου ήρθε το stop-motion/time-lapse, δεν ξέρω τι θα ήταν ακριβέστερο για να περιγράψει την Αεικίνηση!

Όταν πλέον ήταν αρκετά ξεκάθαρη η μορφή του video και άρχισαν να συγκεντρώνονται οι φωτογραφίες, το πρόβλημα που εμφανίστηκε ήταν: ποια θα ήταν η μουσική επένδυση; Δοκίμασα διάφορα στυλ και πειραματίστηκα με διάφορες προτάσεις. Το Small Room Syndrome μου έκατσε περισσότερο από τα άλλα. Όμως, μερικά κομμάτια μου έβγαζαν μια ενέργεια, μια αίσθηση η οποία δεν είχε καμία σχέση με το τελικό αποτέλεσμα του βίντεο όταν το Small Room Syndrome έπαίζε από πίσω. Αυτό μου έκανε εντύπωση, και αποφάσισα ότι ένα επίπεδο παραπάνω από το πρωτότυπο video (hypertext; ;ζ) σαν μέρος μιας μετα-δημιουργίας, να ανεβάσω το ίδιο βίντεο με όλες τις διαφορετικές μουσικές που μου έκαναν εντύπωση ως διαφορετικές παραλλαγές. Το τι θα βγάλει στον καθένα κάθε παραλλαγή είναι θέμα τελείως υποκειμενικο: και οι τέσσερις φάνηκαν πιο ταιριαστές από τις υπόλοιπες σε κάποιον (σκεφτείτε το αυτό για μια στιγμή αν χρειαστεί!), και αυτό προσωπικά μου φαίνεται πολύ όμορφο!

Λοιπόν, όπως ο Brian κάποτε είπε anger, fear, pain, aggression, έτσι κι εγώ θα χαρακτηρίσω κάθε είδος Αεικίνησης! Δοκιμάστε το κι Εσείς!

Τι-ωραία-τι-καλά-είμαστε-φοιτητές-σε-ένα-όμορφο-νησί!! ^^D ΤωΤ :ξ

Χίος είπατε; Σύρος; Σάμος!;Θα σας σφάξουμε. Όλους. Και μετά θα αυτοκτονήσουμε. Πριν έρθει το Τέλος.



Ναι, φοιτητές στο Αιγαίο. Καλά περνάμε, ήσυχα μωρέ… Όχι πως πατάμε, λέμε τώρα… Καμιά Κινηματογραφική, καμιά Θεατρική, στις ομάδες, ξέρεις…

Εξεταστικη;; Ποια εξεταστική; Εννοείς τους άντρες με τα άσπρα; Ε; Ε; Αυτοί δεν εξετάζουν, θέλουν να με σκοτώσουν! ό_Ó

Trivia I: Ο τίτλος δεν μου είχε έρθει παρα μόνο όταν είχα στήσει την μηχανή για να τραβήξω την γρίλια και να αρχίσω να γράφω, η οποία γρίλια παρεπιμπτόντως είναι στο σχέδιο της Σφίγγας, το logo του Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Trivia II: Η πρώτη φωτογραφία πάρθηκε στις 11 Οκτωβρίου και η τελευταία στις 3 Νοεμβρίου.

Trivia III: Συνολικά τράβηξα 2.428 φωτογραφίες.

Ευχαριστώ την Δέσποινα για το τριπόδι που μου δάνεισε, χωρίς αυτό this wouldn’t have been possible! Επίσης ευχαριστώ όσους με έφεραν σε επαφή με τις μουσικές μου εμπνεύσεις — ξέρετε ποιοι είστε. 😉

Θέα από ψηλά

Είμαι στο εργαστήριο υπολογιστών στο κτίριο Επιστημών της Θάλασσας στον Λόφο Ξενία. Ξαφνικά, τελείως από το πουθενά, αποφασίστηκε ότι τους επόμενους μήνες θα περνάω τον περισσότερο χρόνό του τελευταίου μου χρόνου στο νησί εδώ. Ναι, είναι επίσημο και μια καθημερινή πραγματικότητα για όλους μας τώρα που το χημερινό εξάμηνο ξεκίνησε: ΟΛΑ τα τμήματα της Μυτιλήνης πλέον στεγάζονται στον Λόφο. Τα μαθήματα γίνονται σε κενές ώρες των τμημάτων στα οποία ανήκουν τα κτίρια. Οι πολιτιστικές ομάδες βρίσκονται σε μια φάση αποδόμησης και υπαρξιακών, η κάτω λέσχη έκλεισε, το Παπαρίσβα θα γίνει super-market (!)… Όλη η προϊστορία των τμημάτων Κοινωνικών Σπουδών της Μυτιλήνης εξανεμίστηκε μέσα σε λίγες στιγμές.

Ο λόγος; Το Πανεπίστημιο λέει πως δεν έχει λεφτά και τα νοίκια ήταν πανάκριβα. €13.000/μήνα μόνο η ενοικίαση του Ευ Ζειν; Και οι ιδιοκτήτες, όπως μάθαμε, είχαν και παράπονα… Για το Παπαρίσβα δεν ξέρω αλλά σίγουρα τα Alimenta θα πληρώνουν καλύτερα απ’όσα μπορούσαν να βγάλουν οι ρηχές τσέπες των κυρίων που κάνουν κουμάντο από εδώ δίπλα στο κτίριο Διοίκησης. Όμως τι να κάνουν και αυτοί; Δεν διάλεξαν εκείνοι να δέχονται λιγότερα χρήματα από το κράτος. Το να ρίχνουμε τις ευθύνες σε αυτούς και μόνο αυτούς, όπως κάνουν μερικοί συνάδελφοι κομματικοί, παρακομματικοί και όχι μόνο, είναι (αχ πόσο μου αρέσει αυτή η λέξη) κοντόφθαλμο και αντιδραστικό. Η ίδια η κυβέρνηση έχει πάρει ξεκάθαρη στάση σχετικά με τα περιφερειακά ΑΕΙ και ΤΕΙ. Δεν μπορούσε, φυσικά, να μην μειώσει ακόμα περισσότερο τον προϋπολογισμό για την παιδεία η οποία, ως άλλη Λιμπεγτέ, ηγείται, μαζί με τους μισθούς και τις ασφαλίσεις να ακολουθούν στενά, των –τα αρχικά είναι παντελώς και εξ ολοκλήρου συμπτωματικά– Καταδικασμένων Κοινωνικών Ευθυνών. «Παιδεία! Ποιος τα χρειάζεται τα γράμματα! Εγώ είμαι βουλευτής και δεν έβγαλα ούτε το Λύκειο

Κάποιος στο Ίδρυμα Εκλεγμένων Ψυχοπαθών, Μεγαλομανών και λοιπών Πολιτικών που μας αρέσει για κάποιο λόγο να αποκαλούμε Βουλή των Ελλήνων, ή στο Πανελλάδικο Κέντρο Ψευδεκπαίδευσης και Δια Βίου Ημιμάθειας που για κάποιον άγνωστο λόγο αυτοαποκαλείται Υπουργείο Παιδείας, πρέπει να είπε: «Ντάξει μωρέ, φοιτητές είναι, σιγά, λες και διαβάζουν. Κόψτε τους τα βιβλία. Τι; Θέλετε χρήματα για την λέσχη; Σιγά μωρέ φοιτητές είναι, η μαμά τους στέλνει ταπεράκια. Κόψτε τους την σίτηση. Τί; Δεν έχουν χώρους για πολιτιστικές ομάδες; Ποιες είναι αυτές οι πολιτιστικές ομάδες, αυτές που κάνουν τους χορούς κι αυτά; Σιγά, ούτως ή άλλως, όλη μέρα στις καφετέριες δεν είναι; Ας πάνε να χορέψουν τις νύχτες εκεί. Τι; Δεν χωράνε όλοι οι φοιτητές στα λεωφορεία; Με συγχωρείτε δεν μπορώ να ασχοληθώ άλλο, με καλούν για έναν έκτακτο υπουργικό συμβούλειο με το ΔΝΤ. Θα παραγγείλουμε καινούργια τανκς, ξέρετε. Ναι, ναι! Κάνουμε συλλογή, την έχουμε στον Έβρο αν θέλετε να την δείτε, είμαστε πολύ περήφανοι γι’αυτήν. Α και λέμε να αυξήσουμε λίγο ακόμα τον ΦΠΑ. Έχουν ακριβύνει και οι βίλες, τι να κάνουμε κι εμείς! Κρίση, βλέπετε…»

Παρ’όλ’αυτά, κάθοντας σε αυτόν τον υπολογιστή του εργαστηρίου, με το λιμάνι της Μυτιλήνης να απλώνεται μπροστά μου κάτω από την απαλή συννεφιά του Οκτωβρίου και με την ώρα για το επόμενο μου μάθημα να μην φαντάζει πλέον μακρινή… Σκέφτομαι… Δεν είμαστε και τόσο άσχημα εδώ πάνω. Σίγουρα, είναι μόνο η τέταρτη μέρα. Σίγουρα, όλα τα λεωφορεία είναι υπεργεμάτα, ο πληθυσμός του Λόφου έχει υπερδιπλασιαστεί, οι ουρές στην πάνω, συγνώμη, εννοώ πλέον στην μοναδική λέσχη είναι υπερβολικές (και όχι, δεν εννοώ «πολύ βολικές»!!) Σίγουρα όλα αυτά είναι θέματα. Όμως υπάρχει ένας αέρας ενότητας των φοιτητών πια, όπως φαντάζομαι υπάρχει σε κάθε κανονικό campus. Έχω ήδη δει να στήνονται τραπεζάκια με κοσμήματα και ένα αντι-κυλικείο από τα ΕΑΑΚ, κάνουμε μάθημα σε κανονικές αίθουσες, έχουμε αμφιθέατρα με –fabulous~~!– ενσωματώμένους projectorες που σημαίνει, αφού όλοι οι φοιτητές έρχονται εδώ πάνω, θα είναι πολύ εύκολη και ανέξοδη η αναβίωση της Κινηματογραφικής Συμμορίας… Έχουμε και την λέσχη δίπλα, έχουμε και καφέ! Γενικά υπάρχει θαρρώ ένα κλίμα αντίστασης και δεκτικότητας των φοιτητών έναντι σε αυτό το χτύπημα των καιρών, και μάλιστα κλίμα δημιουργίας και ανανέωσης. Και είμαι αισιόδοξος πως αυτό το κλίμα ενότητας μπορεί να προσφέρει πραγματικό παν- και δι-επιστημονικό διάλογο.

Βέβαια, υπάρχουν και φαινόμενα που σου κόβουν λίγο τον αέρα. Οι ταξιτζήδες «χάνουν λεφτά» από τα λίγα, σε σχέση με την υπαρκτή και δυνατή ζήτηση, λεωφορεία που πηγαίνουν τους φοιτητές από την πλατεία Σαπφούς και την Θερμή στον Λόφο, άσχετο το ότι χρεώνουν €4,5 την διαδρομή. Έτσι, έκαναν καταγγελία για κάποιο λεωφορείο που μετέφερε περισσότερους φοιτητές απ’όσους επιτρέπεται. Εγώ πάντως θα πηγαίνω στην σχολή με το καινούργιο μου ποδήλατο (χαρισμένο ντε, που λεφτά για τέτοια! Ευχαριστώ πολύ, Πάνο/Κωστή! :] ) Όμως οι ανηφόρες θα ‘ναι θάνατος…

Τέλος πάντων. Φεύγω για το αναπομείναν 8-ωρο σερί μου. Ιστορία της Τέχνης, Εφαρμογές Κινητής Τεχνολογίας και Τεχνολογίες Πολυμέσων (διπλό-meh). Στα κτίρια της Θάλασσας και της Γεωγραφίας. Προλάβετε!

Is it really Christmas?

fuck christmas

So here I am, sitting in my room at my place in Nea Smyrni, stealing someone’s WiFi (together with 6 other people… Logging in to routers with default WEP settings and changing the keys is soo tempting… but I am not that evil), blogging when I should be working on my projects. I’ve been here for a few days already and I’m not feeling like it is Christmas at all. I look at all the constructed, fake festivities around me and I am feeling nothing but disgust for this joke of a festival centered around “love”. Just sneaking a peak at all the advertisements targeted at children, the true targets of this consumeristic parody, is borderline depressing. It’s no wonder we all have a sort of nostalgic aftertaste of Christmas which really stems from our childhood, when it all seemed so magical, so true, so happy… Is it the presents, the holidays, the sweets, the music? Maybe it is the sheer fakeness of it all, the same thing that draws children to Disneyland, that manages to enchant them so. What can indeed be said about the “holiday season”, a cultural curiosity which is one of the best examples of globalization today? I feel that if I let myself loose I’m going to fill pages upon pages of ranting about something that everybody knows is true yet decides to turn a blind eye to, preferring to drown their sorrows in ethical and guiltless super-consuming.

The fact, then, that I’m not feeling as if it’s Christmas is probably a good sign.

Maybe it is because so much has happened in my life in so little time. Maybe it’s because I have been consciously looking away from the very strong build-up that typically leads to an all-encompassing “Christmas spirit”. Maybe it is because I’ve grown mature enough to be able to appreciate being close to my loved ones and having some free time without associating the holidays with consumption, fake feelings of love for the world and this hideous “spirit”. It may be all, it may be none, it may be just one of these things, but whatever the reason, I am happy that I can see past the worryingly ultra-happy social appearances…

OK, Christmas flaming over. :] I started writing this post wanting to share what I’ve been doing the past few days and how I’m going to spend my holidays. Interesting much? It’s the fatal compulsion of blogging…


University Projects

One of the slighter reasons I’m not feeling too Christmas-y and/or relaxed is that I have a serious amount of work to get done for university. Four projects. It was going to be five originally but I decided to drop the project for Virtual Worlds and Digital Animation — my well of inspiration was looking a bit too dry for me to realise my relatively ambitious plans.

1. PHP. My project for WWW Technologies is to build a complete computer hardware online shop. That is much harder to do than it sounds, at least for someone who has little to no knowledge of dynamic website developing. This project is supposedly for two people but Garret doesn’t look like he might be a lot of help; he still needs to get his HTML sorted out. Anyway, it’s online tutorial and lab note time!

2. Cultural Representation. I chose to represent my top 5 favourite cities in the world for this one. I will have to make the workflow chart for an interactive application. I won’t fully develop it, but just designing a workable and attractive User Interface, as well as making it have the distinct Cubi style will take some full hours.

3 & 4. These are secret projects… ^^D

I promise impressive things… It’s not that I’m too bored to write about them or anything like that, no! It’s because I want to surprise everyone!


Flickr, Facebook and Online Identities

It’s been a a few weeks now that I deactivated my Facebook account. After a point, it felt downright hypocritic posting bad stuff about it but having a perfectly healthy account. Nevermind the less than impressive number of pictures I had on it.

Tell you what, I haven’t missed it a bit. A lot of people seem to find it strange that I’ve done so and have tried to persuade me to re-activate it. They say: “We miss you!”, just like Facebook said they would (and I thought it was being ridiculous…) To them, all I have to say is this. Sorry, but I will indulge in pathetic spying and “maintaining expired relationships” no longer!

Some other people, mostly from the Theatre and Photography groups, have told me that I should re-activate my FB so that I can upload photographs for all to see. I have a different reply for them: Flickr! Maybe you’ve noticed, maybe you haven’t, but I’m uploading more and more of my photographs there. It’s a very good image site, well-made, professional, respectful to the applying web laws as far as content protection goes. That is where you can head for my full lowdown of pictures! Look at that: it’s even got integrated support for WordPress (the sidebar pics are from my Flickr photostream, also have a look at my previous post). What else can one possibly ask for?!

To sum up:
Facebook sucks,
Flickr rules,
if you want to see my pics,
you surely oughta choose!


Windows 7 for free! Legally! How?

Casually browsing the web, a few days ago I stumbled upon MSDN Academic Alliance through my.aegean. What’s this, you say? It is a Microsoft service that allows students to download some of their software for free, all in the name of academia. Amazing eh? I was excited to discover that the University of the Aegean is eligible for this service. Why hasn’t anybody, ever, told us anything about it?

I really did download Windows 7 Professional, as well as a valid license key, for free, just by putting in my CT user name and pass. I burnt it on a DVD and now it’s waiting for me to tidy up my laptop HDDs before I format. This might take a while actually… heh.

Check it our for yourself!


Three Sequels and a Classic.

My gaming activity in the past few weeks has centered around four games: Modern Warfare 2, Banjo-Tooie, Half-Life 2 and StarCraft. Let me tell you a few things about these games.

Modern Warfare 2 is a great game in multiplayer, haven’t touched SP yet, as “controversial” as it may be. Enough said, I believe.

banjo-tooie christmas

Banjo-Tooie. Oh, Banjo-Tooie. I am very aware that about 2 years ago I placed it #20 in my 20 Favourite N64 games. I did not remember it very well back then, having only played it once before, when I was only 11. Not long ago I downloaded it from XBLA and decided to give it another spin, especially when I had so much fun downloading, replaying and 100%ing Banjo-Kazooie this time last year from the same service.

Tooie must be one of  the deepest, most innovative platformers in the history of the genre, not to mention one of the most expanding sequels ever. The level architecture is brilliant, how each world connects with a few others is something that hasn’t been used in other games since, even though it was such a good idea. The game is truly massive — getting 100% might take me 20+ hours when Banjo-Kazooie took me around 6. It’s definitely because I remember Kazooie almost perfectly even from my early years while now with Tooie it’s like playing it for the first time… Yes, the game is massive. TOO massive and time-consuming at times, when the original was a lot tighter and pure. I just have to comment on some of the humour displayed in Tooie; there are a lot more sexual references than in the original, and that can only be a good thing.

It doesn’t feel like I’m replaying it so it all feels fresh. If remade it could easily stand next to contemporary platformers and surpass them in many ways. Still, even if I have redeemed it a bit, the original still stands proud of its proximity to platforming perfection even when it obviously offers less, is shorter, much easier and has a fraction of the content of its sequel. I guess that is what separates a very good game from a classic. And talking about classics…

StarCraft. Yes, Blizzard’s other franchise that is about to see its full revival in a few months (and then we’re going to talk about sequels, period. Any new IPs please? :P) Even though I’m a strategy game fan, I’ve never shown great interest for Blizzard games. I’ve tried to like the WarCraft universe but I find it bores me. I still cannot exactly say why I like StarCraft and even worse, explain the on-and-off relationship I’ve had with it for years. Now, this Christmas, I’ve decided  to follow its story and see why it’s a game celebrated like few. So far I’m loving it! Haven’t had this much fun with a Single Player RTS campaign in years.

Want another game I’ve had an on-and-off relationship with for even longer? That’s none other than Half-Life 2 for you. I downloaded and tried it when it was released more than 5 years ago and was blown away by its atmosphere. For some weird reason I lost interest somewhere along the way. I tried to pick it up three times since, once after I bought the Orange Box, another time sometime last Autumn and another shortly thereafter… again and again, I kept losing interest a bit further along the road. My last save was two hours or so before the end of the game, in the City 17 streetfights. I had reached this point last time I’d felt like playing, that is last February. The morning before I left Mytilini and after a good dose of  caffeine, I finally took the bold step, closing a 5-year circle: I finished Half-Life 2.


I had been thinking that the game would have a tedious ending. How wrong I was. Getting rid of the Striders, climbing up the Citadel and then… *spoilers* was just so EPIC! Not only wasn’t it tedious, it was awe-inspiring. The rest of the game was like this, what in the name of Valve made me think the end would disappoint? Silly Cubi… Now, if only I could get Episode I to run on this laptop. Oh, don’t we wish…


That’s it for now! I have more things to share but they’re still being digested. Hey, there’s still lots of happenings left for the rest of the holidays anyway, they’ve only just begun! Soon it’s going to be the turn of the decade as well. Now that’s going to be awesome

Μουσικά μπουντρούμια

Αν διαβάσετε το τελευταίο post της Άλεξ θα δείτε ότι το έγραφε απο το εργαστήριο υπολογιστών του ΤΜΣ. Αυτές τις γραμμές τις γράφω αυτή την στιγμή υπο τις ίδιες ακριβώς συνθήκες, μπορεί ίσως και απο τον ίδιο υπολογιστή! Είμαι βλέπετε και εγώ τώρα στα έγκατα του κόσμου της μουσικής… Και αυτη την στιγμή ακούω ντουέτο ντραμς και γυναικείο τραγούδι (σαν… σοπράνο είναι;) και επίσης ένα φλάουτο! Τώρα δεν ξέρω αν είναι το ίδιο φλάουτο που εκνέυριζε την Άλεξ πριν έναν περίπου μήνα…

Είμαι εδώ ψάχνοντας για υλικό για τις ΠΑΡΑ πολλές εργασίες μου για την σχολή: διαγράμματα ροής για πολιτιστική αναπαράσταση, οδηγίες για draggable backgrounds στο flash, ιδέες για animation… Τα πράγματα έχουν σφίξει και δεν χαλαρώνουν ακόμα και όταν έρχομαι επιτέλους στην Κέρκυρα! Τέταρτο έτος όμως είναι αυτό πλέον… Academia, όχι αστεία.

Και με αυτά τα λόγια, συνεχίζω, όσο προλαβαίνω με το λιγοστό ίντερνετ που έχω στην διάθεση μου απο αυτές τις ωραίες μέρες που είμαι εδώ, την αναζήτηση προς την γνώση.

Η σκέψη ότι ψάχνω,  εδώ, σε ένα κτίριο του Ιονίου Πανεπιστημίου, υλικό για εργασίες που έχω απο το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, στην άλλη άκρη της Ελλάδας, ενώ γύρω μου σε διάφορες αίθουσες μουσικοί κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα αλλά με άλλο αντικείμενο, με γεμίζει με μια παράξενη αίσθηση… ολότητας.

Ποιός να μου το έλεγε πριν τρία χρόνια ότι εδώ θα ξαναεπέστρεφα…

BTW  και κλείνω: Η ΛΕΣΧΗ ΤΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΤΑΤΗ και είναι πολλά επίπεδα πάνω απο τα χάλια της Μυτιλήνης. Εδώ σαν εξω-πανεπιστημιακός δίνω 1,20 ευρώ για κάθε γεύμα όμως τουλάχιστον το ευχαριστιέμαι! Δεν θα είχα κανένα απολύτως πρόβλημα να δίνω αυτά τα χρήματα και στην Μυτιλήνη για την ίδια γεύση, ποιότητα, ποικιλία, ευκολία και ΣΑΛΑΤΕΣ!

Αεροπλάνα και βαπόρια — ή γιατί χτες ήταν απλά μία πολύ περίεργη μέρα

SotiriaBellou

Χτες είχαμε συμφωνήσει με την Άλεξ να επιστρέψουμε μαζί Αθήνα, ώστε να συναντηθούμε ξανα μετά απο 2 εβδομάδες χώρισμενοι. Το Λισσός, το πλοίο της ΑΝΕΚ που θα έπαιρνα, έφευγε στις 18:00. Με μία τσάντα με ρούχα και άδεια τάπερ στο ένα χέρι, στο άλλο μια σακούλα γεμάτη καθαρές συσκευασίες για ανακύκλωση και το sleeping bag και με παρέα τον Μάριο που είχαμε βγει για καφέ μαζί πριν λίγο, φτάνουμε στο λιμάνι 17:50.

Υπο κανονικές συνθήκες αυτή θα ήταν μια πολύ καλή ωρα για να ειμαι στο καράβι, για να μην πω θα ήμουν νωρίς. Έχω προλάβει να μπω και πολύ πιο τσίμα-τσίμα. Χτες όμως η περίσταση ήταν ειδική… Στρίβουμε με τον Μάριο λοιπόν μετα το τελωνείο και βλέπουμε πολλούς, πάρα πολλούς ανθρώπους να είναι στημένοι στην ουρά για να φύγουν με το Λισσός, όλοι αλλοδαποί. Δεν ξέρω για πού, δεν ξέρω απο πού, και δεν ξέρω γιατί. Όμως ήταν εκεί, και ήταν πολλοί. Περίμενα στην ουρά, οι διαμαρτυρίες πολλές, ήταν γύρω στα 5 άτομα μπροστά στο ταμείο και κούναγαν κάποια χαρτιά. Οι υπάλληλοι του λιμενικού έλεγαν “Μα να τους φέρουν 17:30; Πάνε με τα καλά τους;” Τελικά αρχίζουν να λένε σε αυτούς που περιμένανε ότι το πλοίο θα έφευγε χωρίς αυτούς και ότι ήταν άδικος κόπος να περιμένουν στην ουρά. Ρωτάω εγώ, “δεν μπορούν να μας περιμένουν”; Απαντά ο υπάλληλος, “το απαγορεύει η νομοθεσία”!

Ο ένας τύπος εκεί λέει “αν τρέξει στο κοντινότερο πρακτορείο, προλαβαίνει”. Και τελικά το ρίσκαρα. Άρχισα το τρέξιμο, 17:57 ή πόσο ήταν μέχρι τότε. Τρέξε cubi, τρέξε. Πήρα το εισητήριο, με τα παραξενεμένα βλέματα απο την κοπέλα στο πρακτορείο η οποία με προειδοποίησε ότι δεν θα μπορούσα να το επιστρέψω αν έχανα το καράβι… Αφήνω το 50ευρο, παίρνω τρία 10ευρα και ένα νόμισμα του ενός ευρώ ρέστα, και τρέχω στο σημείο που με περίμενε ο μάριος με τα πράγματα μου. Φτάνω, τα παίρνω, συνεχίζω να τρέχω, φτάνω στο πρώτο σημείο απ’όπου φαινόταν αν θα μπορούσα να το προλάβω (ήταν το Μυτιλήνη μπροστά και δεν φαινόταν το Λισσός απο όλο το λιμάνι) και όντως, το βλέπω να κάνει αφρούς και να σηκώνει τον καταπέλτη 10 μέτρα απο την προβλύτα.

Και εκεί, με την τραχεία και τα πνευμόνια μου να καίνε, να πονάνε, με τα πόδια μου να μην αντέχουν να τρέξουν γρηγορότερα, μόλις κατάλαβα, απλά έπεσα απο την εξάντληση στα γόνατα. Η οργή, η αδικία με έπνιγαν… Αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Μόλις είχα χάσει το μοναδικό καράβι που θα μπορούσα να πάρω για να δω την Άλεξ για τις επόμενες 24 ώρες. Και είχα πληρώσει και €19 ευρώ για αυτή την πολυτέλεια.

Η κατάσταση με τις μεταφορές στην Μυτιλήνη είναι τραγική… Όταν είχα πρωτοέρθει στο νησί, το 2006, το Νήσος Μύκονος έκανε την διαδρομή σε 8 περίπου ώρες και τα Μυτιλήνη και Θεόφιλος την έκαναν σε 12-13. Διάλεγες και έπαιρνες. Μετά η HS έβγαλε το Νήσος Μύκονος, έβαλε το Νήσος Χίος και αποφάσισε με έναν απίστευτο αέρα κεφαλαιοκρατισμού και γράφω-στα-μπαλάκια-μου-το-κοινό-το-οποίο-υποτίθεται-εξυπηρετώ να το βάλει να περνάει απο την Σύρο και απο την Μύκονο. Ταυτόχρονα, το Θεόφιλος έφυγε απο την γραμμή και μπήκε σφηνόπουτσα η ΑΝΕΚ με το Λισσός. Αλλά απο τότε, το Θεόφιλος πότε κάνει, πότε δεν κάνει δρομολόγια, όποτε της καπνίσει της HS βαζοβγάζει το Νήσος Χίος, και η κατάσταση είναι απλά απελπιστική. Πολλά έχουμε ακούσει, το αποτέλεσμα όμως είναι ότι πια είναι αναγκαστικό σχεδόν να κάνει το δρομολόγιο σε τουλάχιστον 10 ώρες.  Σε περίπτωση που αποφασίσεις να πάρεις το Νήσος Χίος θα αναγκαστείς να πας σε ώρες που βολεύουν μόνο τους ταξιδιώτες που πάνε Σύρο και Μύκονο, με το πλοίο να φτάνει στις 2 το πρωί στην Χίο και στις 5 το πρωί στην Μυτιλήνη… Τις τελευταίες μέρες υποτίθεται ότι το Χίος δεν έκανε το δρομολόγιο για επισκευές, ενώ στην πραγματικότητα εκτελούσε τα χρέη του Νήσος Μύκονος προς Σάμο. Το κερασάκι στην τούρτα της εξευτελιστικής αυτής ιστορίας είναι ότι η HS σκέφτεται σοβαρά την ολοκληρωτική απόσυρση του πλοίου απο την γραμμή. Και τότε με τι θα μείνουμε; Δύο, στην καλύτερη, παλιά πλοία τα οποία θα κάνουν την γραμμή. Και τώρα που η ΝΕΛ πωλήθηκε, ποιός ξέρει τι να περιμένουμε…

Τελικά την έκανα την θυσία μου… Αγόρασα αεροπορικό εισητήριο τελευταία στιγμή και πέταξα τέσσερις ώρες μετά τα παραπάνω για να μην χάσω μια ολόκληρη μέρα απο τις ήδη μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού και είμαι τώρα εδώ και γράφω απο το σπίτι της Άλεξ. Τέλος καλό όλα καλά; Όχι φυσικά. Γιατί οι μεγαλοεπιχειρήσεις των εφοπλιστών συνεχίζουν να ελέγχουν την ζωή μας, γιατί μας μεταχειρίζονται σαν πρόβατα προς σφαγή, γιατί η κατάσταση σχετικά με τις άγονες γραμμές με το παρον οικονομικό μοντέλο και κυβέρνηση δεν οδηγείται σε βελτίωση, κάθε άλλο, γιατί δεν υπάρχει κανένας σεβασμός στον άνθρωπο, παρα μόνο στο χρήμα. Γιατί αν χάσεις ένα ταξίδι το οποίο έχεις πληρώσει, το χάνεις πραγματικά, εντελώς παράλογα και αλαζονικά, χωρίς να υπολογίζεται το ανθρώπινο στοιχείο ή οι ανθρώπινες ανάγκες. Την στιγμή μάλιστα που υπάρχει η δυνατότητα έκδοσης open εισητηρίου.

Ακόμα και η Ολυμπιακή, η οποία με μετέφερε χτες απο την Μυτιλήνη στην Αθήνα, πρόσφατα αγοράστηκε απο την Marfin Investment Group (και δεν χάνουν ευκαιρία να το αναφέρουν στις ανακοινώσεις εντός του αεροσκάφους), του κ. Βγενόπουλου. Πηγαίντε στο link για να δείτε τι ακριβώς έχει αυτός ο άνθρωπος, πέρα απο αεροπλάνα ΚΑΙ βαπόρια…

Αλλά τελικά μένω μια βραδιά περισσότερη στην Αθήνα. Ουδεν κακό αμιγές καλού! Πολύ σοφή κουβέντα αυτή…

Α και είναι η γιορτή μου σήμερα! Χρόνια πολλά σε μένα και σε όλες τις άλλες δεκάδες μήτσων που ξέρω!