BRENÉ BROWN ON EMPATHY

Somehow I was sure while watching this that it was animated by a woman. It touched something soft inside me; something soft because it is rarely ever touched.

Thanks go to Mich and Antonia for showing it to me.

Wait, what happened? Did I just restart posting links to stuff I like?

 

There’s No Tomorrow

Amazing film on energy, growth and food (έχει και ελληνικούς υπότιτλους). It’s Ecology 101, really. Watch it; if you can come up with a good way to get out of this mess -apart from mass conversion to degrowth– tell me. In the meantime, also tell the rest of the world; if no inhuman corporate interest intervenes (including in the form of public disapproval/indifference), you just might become the most important person of the 21st century, if not the whole of human history, at least as we can envision it today.

Alas, many have tried, and today, as far as I can see, there truly seems to be No Tomorrow, at least for the world as we have come to know it. Young people alive today will have to be ready to take the responsibility of being the founders of the post-collapse society.

Are you up for it?

Thanks to Séverine from Heterotopies for posting this on Facebook some months back; only today did I decide to clean it from my tab dump by actually watching it. Internet distraction… ><

Προσωπικές επιλογές από το Animasyros 5.0

Το Animasyros μπορεί να έγινε πριν ενάμισι μήνα σχεδόν όμως μόλις τώρα βρήκα την όρεξη να συνθέσω ένα ποστάκι για τα ωραία πράματα που είδα εκεί. Ίσως να είναι επειδή αυτές τις μέρες βλέπω πολύ animation! 🙂 Περιλαμβάνονται ταινίες πρωτοεμφανιζόμενες, συμμετοχές στο διαγωνιστικό αλλά και επιλογές από αφιερώματα. Ετοιμαστείτε να σας κάνω τον browser σκατά!!

Bendito Machine IV – Fuel the Machines from Zumbakamera on Vimeo.

Silhouette animation με ξεκάθαρο οικολογικό μήνυμα και περιβάλλοντα που θυμίζουν video game – με την καλή έννοια. Από την Ισπανία με αγάπη και guay factor.

Second Hand from Isaac King on Vimeo.

Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους λιγότερο ή περισσότερο στρεσαρισμένους; Πολύ πετυχημένο.

Σε έναν κόσμο όπου αντί για κεφάλια όλοι οι άνθρωποι έχουν γραμμόφωνα και τηλέφωνα, κατα τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, ο ιάπωνας γραμμοφωνο-κέφαλος πιανίστας πρωταγωνιστής πάει στη Βενετία για να σπουδάσει σύνθεση μαζί με τη γάτα του που παίζει όμποε και γκο (!). Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω κάτι άλλο για να σας πω ότι αυτή η ταινία μου κέρδισε την καρδιά. Είναι και από την Αυστραλία, μπουτουγού. Μια ταινία που πολύ θα ήθελα να υπάρχει ολόκληρη κάπου εκεί έξω…

Stop-motion με ένα ψάρι-τενόρο που θρηνεί τον επερχόμενο του χαμό στο τηγάνι. Πρώτο βραβείο στο Animasyros 5.0.

Seven days in the Warsaw ghetto. Ο τίτλος τα λέει όλα.

“Abeyance” from Eleni Miltsi on Vimeo.

Αν έχω δει καλύτερο ελληνικό animation, πολύ απλά δεν το θυμάμαι. Honourable mention στο Animasyros 5.0

LOAD from The Animation Workshop on Vimeo.

Remember The Animation Workshop? Well, they’re at it again!

12 Drawings a Day – 12 Dessins par Jour from Denis Chapon on Vimeo.

Άλλη μια παραγωγή εξ Δανιμαρκίας. 12 ζωγραφιές τη μέρα (1 δευτερόλεπτο κίνησης) για τρία χρόνια. Απίστευτη ιδέα!

Paths of War. Εξαιρετικό 3D το οποίο θα μπορούσε να είναι λίγο πιο μικρό σε διάρκεια. Αξίζει σίγουρα πάντως να το δει κανείς — απλά πείτε μου αν έχετε δει καλύτερα animated dogfights.

Little Quentin from Anikey Studios on Vimeo.

Τοy Story for adults. Oops, spoilers.

BIG BANG BIG BOOM – the new wall-painted animation by BLU from blu on Vimeo.

Απλά… απλά… το’χει. Τι άλλο να πω; What on Earth Happened σε animation. 🙂

Animal Kingdom (2010) from nils hedinger on Vimeo.

Για κάποιο λόγο το βρίσκω ΠΟΛΥ πετυχημένο αυτό εδώ, απλό αλλά δυνατό. Όπως μου αρέσουν. Call me a hippie. Στα τριχωτά αλεπουδίσια μου μουστάκια.

Don Hertzfeldt’s IT’S SUCH A BEAUTIFUL DAY (trailer) from Cinefamily on Vimeo.

Στις προβολές όλοι το βαρέθηκαν αυτό εδώ — λογικό, αφού δεν είχε υπότιτλους και λέει την ιστορία ενός τύπου που αναπτύσει κάποιου είδους εγκεφαλική διαταραχή. Τρέχα γύρευε, πού να καταλάβουν… Από τις πιο συνταρακτικές ταινίες που έχω δει, από αυτές που καταφέρνουν να σε βάζουν για τα καλά στο μυαλό ενός ψυχασθενή που μέρα με τη μέρα χάνεται και περισσότερο — and what a disturbing experience it was indeed (μεταφραστές, think fast: disturbing ή unsettling στα ελληνικά. Δεν μπορώ να βρω κατάλληλη λέξη) . Κανονικά, είναι μεγάλου μήκους (κοντά ~60 λεπτά) αλλά αξίζει. Συνέντευξη με τον Don Hertzfeld εδώ.

Παλιό (1994) αλλά διαχρονικό. Δεν το ήξερα πάντως. Είναι από αυτά τα «σας προκαλώ να μην γελάσετε βλέποντας το». Εμπρός, σας προκαλώ. Δείτε το και προσπαθήστε να μην γελάσετε.

ΚΑΙ σε αυτό σας προκαλώ να μην γελάσετε. Αλλά αυτό είναι ένα αποσβολωτικό, καταπληκτικό μείγμα cyberculture, καφρίλας, political incorrectness στο φουλ, αυτοπαρωδίας και ευρηματικού randomness (καινούργιο challenge για τους μεταφραστές που μπορεί να μας διαβάζουν, αυτή η λέξη). Όχι για όλους.

“Drink” Animated Short Film. from Patrick Smith on Vimeo.

Αυτό το πρώτο του Patrick Smith, δείχνει πόσα διαφορετικά άτομα μπορεί να βγάλει από μέσα σου αυτό το μυστηριώδες ποτό που παίζει τόσο μεγάλο ρόλο στη ζωή μας.

“Handshake” Animated Short Film from Patrick Smith on Vimeo.

“Based on a true story”, είπε σε όλους μας ο Patrick καθώς μας απευθύνθηκε στο Θέατρο Απόλλων της Σύρου (και μετά τον γνώρισα και στο afterparty. Και μπορώ να τον καταλάβω, γιατί κι εμένα όλη αυτή η ιστορία μου φάνηκε γνώριμη… πολύ γνώριμη…

Το Handshake και το Drink να αναφέρω σε αυτό το σημείο ότι είναι εξ ολοκλήρου ζωγραφισμένα στο χέρι. Κι εδώ υποκλινόμαστε και λέμε, φίλε, όταν μεγαλώσω και γίνω animator, θέλω να κάνω τα παιδιά σου, θελω να μου δείξεις την τέχνη, θέλω να συνεχίσεις να είσαι το mancrush μου, oh forget it!

Και τέλος αυτό για το οποίο παραμίλαγα:

Ο τύπος πήγε από τη Λισαβόνα στις Αζόρες και έφτιαξε φιλμάκι animation βασισμένο στα σκιτσάκια που έκανε στο σημειωματάριο του. Το τρέιλερ απλά δεν φτάνει, όπως και για πολλά από τα παραπάνω, να περιγράψει το μεγαλείο. Όχι μόνο Ταξιδιώτης με Τ κεφαλαίο και εραστής της περιπέτειας αλλά και καλλιτέχνης. Πολλά θα είχε να πει για σένα ο Nietzsche, αγαπητέ δημιουργέ.

Cloudy With A Chance Of Meatballs

This is one of the few times that watching a movie has actually made me want to write a thing or two here.

I was prejudiced against “Cloudy with a Chance of Meatballs”. Ever since Mario told me of this “movie that has food falling from the sky”, I was very, very skeptical. I thought this movie would be a symbol of everything that’s wrong in our world. What a society creates to show to and entertain its children with, speaks wonders about what holds this society together. I thought watching this film would attack me with great and ugly revelations of this kind.

I decided to give this one a spin to see how right my prediction might have been (I rented it from Movieland. Hadn’t rented a movie for watching at home for months). Turns out I was both right and wrong.

This film is all about food falling down from the sky. Flint uses his invention not to help, let’s say, the poor places on Earth that have no food — not even his hometown’s famed sardines — but to raise the bar of his own community’s affluence, to feed every American on his island, that is to say, feed people hungry for all kinds of junk food. I saw lots of burgers, spaghetti, ice cream, eggs, hot dogs, meat, candy and similar examples of culinary exquisiteness but of course only little fruit or salad. You know, things that you can actually eat a lot of without getting sick or otherworldly fat. Things our parents always force us to eat to the point of torture only for us to discover the pleasures thereof with a minor delay of ca. 20 years.

All this I expected. I expected this movie to be all about junk food. But what I didn’t expect was the movie to actually be funny and good! It had excellent comedic timing, very smart one-liners, incredible visual gags, it was chock-full of double entendres (jokes the kiddies understand but with an extra layer of joke on top only the “grown-ups” will catch *wink*). It was, astonishingly for me, one of the best animated comedies I’ve seen, and not one I would imagine myself to have enjoyed 12 or 15 years ago. What’s even more interesting was that the whole “food falls from the sky” thing was a big double entendre all in itself. It contained a hidden message. The way the movie was presented made the “food falling from the sky” thing funny in film terms but totally unacceptable and irrational, dangerous in “real terms”. In other words, the film did criticise itself and the modern behaviours that were its source content but it only did so subtly and indirectly; brilliantly. The way people attack the food like maniacs, this crazy gleam in their eye; the way the mayor never seems to have had enough and keeps eating in his delusional binge… lots of tiny hints and easily missable jokes buried in there that get the point across. The way these people eat, munch, gobble up, what a part of their lives the rain becomes… This display of total obsession with food is in itself a comment, an attack to the culture that gave birth to the mere concept of this movie.

I expected others to had made the same observations as me, so I quickly hit IMDB to check up with other people’s opinions about the movie and see what their take was. I was shocked to discover that not only most people hadn’t noticed a single thing wrong about the whole film, they were insulting people that had actually made the same connections as me.

http://www.imdb.com/title/tt0844471/board/

Alright check it out:
The town in the film is a characterization of America.

Science has allowed us to create an abundance of food (the water-food machine) but instead of using it to help the people who are starving we just use it to glorify our state, and over-eat.

Over the years portion sizes have gotten bigger and bigger (the “mutations”) as have americans waistlines (the mayor)

The food industry (the water-food machine in the atmosphere) has grown so powerful that it’s gotten out of hand and is defending itself against change, and elimination. But it’s become a monster and our food has begun to kill us because it’s no longer really food, but a strange “mutation” of it.

I found this pretty obvious, but no one else mentioned it.

Did you guys pick up on this?

The thread had few replies but mostly in agreement. However, one of the replies (the final one, to be exact), went like this:

Wow… english classes have really messed with peoples minds and caused them to try and find a hidden meaning behind everything. I believe you make a good point, but I think it was just a kids movie that was supposed to just entertain.

Most of the replies in this and whatever similar threads inviting people for a deeper discussion there was, were in a similar dismissive tone. People were saying that this film was pure entertainment! And just for kids! They were behaving to this film as if it was as I thought it would be before I had watched it: a cheap film for cheap laughs that pays no respect to the importance and gravity of its subject matter. But not as if not paying respect to food was a bad thing. “Man, it’s just food, chill”. Most people were really, honestly looking at it like that! I was appalled. Have a look at this thread of the same board as well (Meat is Murder). The level of intelligence shown within hits rock-bottom. Typical of IMDB boards, you might say. But in the end, IMDB boards are the minimum common denominator; if it’s discussed there, you could expect to have a similar discussion anywhere. IMDB boards capture the American zeitgeist perfectly. And it’s a sad, sad sight to behold.

If you’re wondering what the hell I might be talking about, a single sentence might be able to sum it up: Just imagine how people might have reacted to this movie during WWII. Or however entertaining a child (supposedly within this movie’s target group) dying of starvation might have found it.

Me after I visited the IMDB boards for "Cloudy..."

 

This story taught me a few things concerning over- and underestimation. I’ll let you figure out the rest. And while you’re at it, watch Cloudy with a Chance of Meatballs, have a great laugh and maybe we can start our own discussion in the comments!

OK, perhaps THAT’s overestimating.

<object width=”480″ height=”390″><param name=”movie” value=”http://www.youtube.com/v/OP9wtdwgeok?fs=1&amp;hl=en_US”></param><param name=”allowFullScreen” value=”true”></param><param name=”allowscriptaccess” value=”always”></param><embed src=”http://www.youtube.com/v/OP9wtdwgeok?fs=1&amp;hl=en_US” type=”application/x-shockwave-flash” width=”480″ height=”390″ allowscriptaccess=”always” allowfullscreen=”true”></embed></object>

Αεικίνηση

Εδώ και περίπου έναν μήνα, δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο να με έβλεπε κάποιος στον Λόφο, ειδικά τις μέρες που είχα όλη μέρα μάθημα (δηλαδή Τρίτες και Πέμπτες) με ένα τριπόδι και την πιστή μου E-510 κοτσαρισμένη πάνω του, οσάν το τριπόδι να ήταν κάποιου είδους θρόνος. Έπαιρνα φωτογραφίες την μία μετά την άλλη, από τα ίδια μέρη για πολλά λεπτά κάθε φορά. Με ρώταγαν: τι κάνεις, τι ετοιμάζεις; Μερικοί πόζαραν κιόλας. Εγώ χαμογελώντας απάνταγα πώς θα δουν κάποια στιγμή, και σε μερικούς δεν άντεχα και έλεγα τι έχω στο μυαλό μου. Τις περισσότερες φορές με κοίταζαν παραξενεμένα, λέγοντας μου πως καταλάβαιναν ενώ στην ουσία το βλέμμα τους έλεγε άλλα. Είτε εγώ δεν γινόμουν κατανοητός (σύνηθες), είτε εκείνοι δεν ήξεραν περί τείνος πρόκειται! Μετά τα ατυχήματα μου, το θέαμα έγινε αστείο: ένας μπανταρισμένος τύπος να τραβάει φωτογραφίες; Χεχεχε! :γ

Η ιδέα μου ήρθε όταν ένιωσα να συμβαίνουν τόσες αλλαγές γύρω μου, και να βλέπω πως οι αλλαγές στον χώρο του Πανεπιστημίου συμβάδιζαν με τις αλλαγές στην ζωή μου ως προς την ένταση και την αισιοδοξία. Υπήρχε μια όρεξη στα πάντα, πράγμα που δεν περίμενα και ήθελα κάτα κάποιον τρόπο να απαθανατίσω. Και μια μέρα, απλά μου ήρθε το stop-motion/time-lapse, δεν ξέρω τι θα ήταν ακριβέστερο για να περιγράψει την Αεικίνηση!

Όταν πλέον ήταν αρκετά ξεκάθαρη η μορφή του video και άρχισαν να συγκεντρώνονται οι φωτογραφίες, το πρόβλημα που εμφανίστηκε ήταν: ποια θα ήταν η μουσική επένδυση; Δοκίμασα διάφορα στυλ και πειραματίστηκα με διάφορες προτάσεις. Το Small Room Syndrome μου έκατσε περισσότερο από τα άλλα. Όμως, μερικά κομμάτια μου έβγαζαν μια ενέργεια, μια αίσθηση η οποία δεν είχε καμία σχέση με το τελικό αποτέλεσμα του βίντεο όταν το Small Room Syndrome έπαίζε από πίσω. Αυτό μου έκανε εντύπωση, και αποφάσισα ότι ένα επίπεδο παραπάνω από το πρωτότυπο video (hypertext; ;ζ) σαν μέρος μιας μετα-δημιουργίας, να ανεβάσω το ίδιο βίντεο με όλες τις διαφορετικές μουσικές που μου έκαναν εντύπωση ως διαφορετικές παραλλαγές. Το τι θα βγάλει στον καθένα κάθε παραλλαγή είναι θέμα τελείως υποκειμενικο: και οι τέσσερις φάνηκαν πιο ταιριαστές από τις υπόλοιπες σε κάποιον (σκεφτείτε το αυτό για μια στιγμή αν χρειαστεί!), και αυτό προσωπικά μου φαίνεται πολύ όμορφο!

Λοιπόν, όπως ο Brian κάποτε είπε anger, fear, pain, aggression, έτσι κι εγώ θα χαρακτηρίσω κάθε είδος Αεικίνησης! Δοκιμάστε το κι Εσείς!

Τι-ωραία-τι-καλά-είμαστε-φοιτητές-σε-ένα-όμορφο-νησί!! ^^D ΤωΤ :ξ

Χίος είπατε; Σύρος; Σάμος!;Θα σας σφάξουμε. Όλους. Και μετά θα αυτοκτονήσουμε. Πριν έρθει το Τέλος.



Ναι, φοιτητές στο Αιγαίο. Καλά περνάμε, ήσυχα μωρέ… Όχι πως πατάμε, λέμε τώρα… Καμιά Κινηματογραφική, καμιά Θεατρική, στις ομάδες, ξέρεις…

Εξεταστικη;; Ποια εξεταστική; Εννοείς τους άντρες με τα άσπρα; Ε; Ε; Αυτοί δεν εξετάζουν, θέλουν να με σκοτώσουν! ό_Ó

Trivia I: Ο τίτλος δεν μου είχε έρθει παρα μόνο όταν είχα στήσει την μηχανή για να τραβήξω την γρίλια και να αρχίσω να γράφω, η οποία γρίλια παρεπιμπτόντως είναι στο σχέδιο της Σφίγγας, το logo του Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Trivia II: Η πρώτη φωτογραφία πάρθηκε στις 11 Οκτωβρίου και η τελευταία στις 3 Νοεμβρίου.

Trivia III: Συνολικά τράβηξα 2.428 φωτογραφίες.

Ευχαριστώ την Δέσποινα για το τριπόδι που μου δάνεισε, χωρίς αυτό this wouldn’t have been possible! Επίσης ευχαριστώ όσους με έφεραν σε επαφή με τις μουσικές μου εμπνεύσεις — ξέρετε ποιοι είστε. 😉

Madame Tutli-Putli

One of the best animated films I’ve ever seen… It’s extraordinary. Please do yourself a favor and watch it in high quality.
Thanks to Maria, Elena, Garret (unsure about the order) for bringing this thread in contact with my text… 😉

She does bear a pretty striking resemblance with Myrsini Antoniou…