douglas adams – Cubilone's Dimension

REVIEW: JOHN DIES AT THE END

John Dies at the End by David Wong
My rating: 4 of 5 stars

In my mind, David Wong practically is
Cracked.com, and that’s where I first found out about his book John Dies at the End. Was it from the podcast? I don’t remember. Unsurprisingly, and not unwelcomingly (if that isn’t a word, it should be) it read just like his website: a pop and geek culture reference mishmash, teeming with intelligent factoids and random trivia sprinkled around the narrative, gruesome deaths, rich descriptions of unimaginable horrors and most importantly, lots of laughs: belly laughter, giggles, snorts, a mix of clever geek humour with an absurd twist—call me Douglas Adams— penis jokes… Yes, it is Cracked: The Funny Horror Novel.

I’m not giving it five stars because I’m sure I won’t remember too much of it down the road, i.e. it wasn’t memorable per se, or maybe it was too dense with quips and gags. Besides, there’s only so much exploding Lovecraftian monsters (“The ultimate evil in the universe that human minds cannot comprehend!”) you can fit in a few pages before it gets a bit too much, a bit too heavy, like drinking a bottleful of Soy Sauce, the drug of which a tiny consumption is the root cause of our heroes’ encounters with the other side.

Those characters weren’t that great, either, and that’s another reason why the book won’t stick with me. Then again I would never say that Douglas Adams’ strong point was his characters, but The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy wasn’t worse for it, or at least the weak characters added to its distinct style. Why shouldn’t it be the same with John Dies at the End then?

Since we’re back to John, I’ll admit I wouldn’t mind having a friend like him. Come to think of it, so does Wong, probably, and I’m not ruling out the possibility that he wrote this book just as a way to flesh out his cool imaginary friend/alter ego.

…scratch that, actually. I just checked, and John exists as much as Dave does, or at least the template for John in Wong’s head exists, but still. I mean, he himself, the writer, is the protagonist; do you think he’d be above doing something like that?

(some more Wikihopping later)

What?! Did you know that Cracked used to be a real magazine? Printed, sold and everything all the way back to the ’50s? I had no idea!

View all my reviews

Review: Apocalypsopolis by Ran Prieur

Apocalypsopolis by Ran Prieur

My rating: 5 of 5 stars

I’ve asked the question before, but can we really consider this a book? If the writer says it’s one, it is one; we’re taking it from there.

I’ve been reading the blog of this crazy person Ran Prieur for the past few weeks and every day I love him more and more. His writing, his style, his way of life is another inspiration for me. He’s quickly finding his way to this exclusive mental resort where all my top favourite people (Douglas Adams, Dan Carlin, Maria Efthimiou, Kyle Cease, Jean-Jacques Rousseau, Raymond Smullyan, Steven Wilson, Alan Watts, Edgar Wright and the list goes on) are having the longest cocktail party/cozy discussion in altered states of their (after)lives.

Apocalypsopolis is a post-apocalyptic novela – or should I say while-apocalyptic? It shows what would happen during the apocalypse. Ran Prieur’s version of it isn’t any old end of the world, however. Through his work he clearly shows all of the things that mattered to him 9 years ago and still, to a certain extent, do today: man’s alienation from nature, his interest in “conspiracy theories” and metaphysics, the simplicity, complexity and -at the same time- trivialty of existence, the future of humanity.

You like post-apocalyptic fantasy? Read it. You like (political) philosophy? Read it. You like hippie fiction? Read it. Intrigued by the deconstruction of metaphysics? Read it. Survivalism strike your fancy? You know the drill.

View all my reviews

Review: Mostly Harmless

Mostly Harmless by Douglas Adams

My rating: 3 of 5 stars

Imagine you’re Douglas Adams in 1992. You’ve relatively recently done Last Chance to See and have added “interest in wildlife and evolution” to your already unusually large toolbox of inspiration and influences. This new way of looking at the world has alarmed you about the state of things and has filled you with a reserved pessimism; not that your previous work can be said to have been optimistic — unless aloof nihilism can double for optimism, which is of course, by itself, a matter of some discussion. Perfectly not primed, you return to that same greatest achievement that made you famous 8 years after last leaving readers at an already sad cliffhanger (that’s all I can say for the end of “Thanks For All the Fish” — no, it doesn’t get better than that). What do you do then? Being a jerk at this point is an understandable, if not very bold, move. That is exactly what you go on to do.

Douglas Adams has said that the period in which he wrote Mostly Harmless was a bleak one for his personal life; one can certainly tell. Oh yes. In the world of H2G2 everything somehow worked out for our heroes, improbability always on their side no matter how fantastic, dangerous or humorously absurd (usually all three) the scenario. Let’s just say that, this time around, not even improbability itself is spared from all this bleakness.

Even if in subsequent itterations of the series the ending of H2G2 has been altered to be more cheerful or even expanded in the form of a sixth book by Eoin Colfer, the fact is that this was Douglas Adams last word on the matter before his death in 2001. I think it is shocking, of course I do. But it somehow still fits with Adams’ vision of his Universe. Aloof nihilism is still the ultimate universal force this part of the Whole Sort Of General Mish Mash; only this time, this same universal force works against everything the reader has come to expect or wish. Oh well. Same shit, different space-time continuum. At the same time, this bleakness serves to colour the humour black — and there’s no shortage of humour in this one either: in typical Adams fashion, the humour is funny because it rings true. To me, that’s what H2G2 is all about. Therefore I don’t think it’s any worse than book 4; to tell the truth I would place them together just a notch below the first three.

To put it all together in a nice little summary that may be able to say, in its brevity, more than all of the above: Mostly Harmless is just the opposite side of the coin that is H2G2, the first four books being the first side; still absurd, still funny, still clever, still making social critique, still eloquent. Only this time, it doesn’t give a Belgium.

View all my reviews

Journey of the Sorcerer — Hitchhiker’s Guide to the Galaxy Radio Series

I’ve read the first four books of H2G2 and I can safely say that they have been some of the best fiction I ever came across. It’s the kind of fiction that underlines its property of being fiction by so successfully parodying our own, not so fictional (?) reality while being irresistibly witty at the same time. In the words of the brilliant George Bernard Shaw:

“When a thing is funny, search it carefully for a hidden truth.”

These days, probably because of my long hours of sitting around at home, I decided to start walking more. The thought came quickly, perhaps making me want to walk more in the first place: what’s better than walking with the company of some good auditory stimulation? In Denmark that is what got me into Spanish; what would I get into this time?

So I’ve been listening to the Hitchhiker’s Guide to the Galaxy Radio Shows, which incidentally preluded and later inspired the books, having first been aired in 1978 on the BBC. I can tell you, it’s great fun. Each season – book consists of six half-hour episodes, so if you don’t feel like reading the books but still want a dose of Douglas Adams running in your veins, making your reality this much more realistically insane, you can’t miss them. Well, you can, obviously, but why would you want to?

Incidentally, the following track is used as the theme to the show and has become emblematic for the series/franchise itself. Douglas Adams wanted something that sounded sci-fi but also gave off an impression of travelling and hitch-hiking. What do you think? I think I can’t stop listening to it.

A Great Day For Freedom

I listened to the Division Bell for the first time today. What took me so long, I wonder… Did you know that the name was chosen by Douglas Adams? I found out that they used to be friend with David Gilmour. How cool is that, finding out that two people you admire were friends?

Review: Last Chance to See

Last Chance to See by Douglas Adams

My rating: 5 of 5 stars

Douglas Adams proved with this book that he wasn’t just a brilliant science fiction writer with a virtually unrivalled wit and sense of humour; it went to show that he had an admirable, enviable even, sense of social and ecological responsibility, taking him, as far as I am concerned, from the “brilliant writer” tier, to the “paradigm of humanity” club, reserved only for those people (and there’s not a lot of them around) that can work as sources of true inspiration for me. Last Chance To See is a manifesto on almost everything that’s wrong or imbalanced in the world today — and it was written more than 20 years ago. The Douglas Adams impish vibe that is so cherished by many serves as little more than a tasty side dish for this book. It is that good.

My edition has a foreword by Richard Dawkins who has a similar opinion of the late man as I do. While I do not really agree with his flagship Atheist views (even if I would much sooner classify myself as an Atheist than a “Creationist”), he does do a magnificent job of summing up the point of this book in just a few words:

Of the endangered animals that Douglas Adams and Mark Carwardine set out to see, one seems to have gone for good during the intervening two decades. We have noew lost our last chance to see the Yangtze river dolhpin. Or hear it, which is more to the point, for the river dolphin lived ina world where seeing was pretty much out of the question anyway: a murky, muddy river in which sonar came splendidly into its own — until the arrival of massive noise pollution by boat engines.
The loss of the river dolphin is a tragedy, and some of the other wonderful characters in this book cannot be far behind. In his Last Word, Mark Carwardine reflects on why we should care when species, or shole major groups of animals and plants go extinct. He deals with the usual arguments:

Every animal and plant is an integral part of its environment: even Komodo dragons have a major role to play in maintaining the ecological stability of their delicate island homes. If they disappear, so could many other species. And consercation is very much in time with our own survival. Animals and plants provide us with life-saving drugs and food, they pollinate crops and provide important ingredients for many industrial processes.

Yes, yes, he would say that kind of thing, it’s expected of him. But the pity that we need to justify conservation on such human-centered, utilitarian grounds. To borrow an analogy I once used in a different context, it’s a bit like justifying music on the grounds that it’s good exercise for the violinist’s right arm. Surely the real justification for saving these magnificent creatures is the one with which Mark rounds off the book, and which he obviously prefers:

There is one last reason for caring, and I believe that no other is necessary. It is certainly the reason why so many people have devoted their lives to protecting the likes of rhinos, parakeets, kakapos and dolphins. And it is simply this: the world would be a poorer, darker, lonelier place without them.

[…]

He [Douglas Adams] saw with his own eyes how quickly such painstaking edifices of evolutionary artifice can be torn down and tossed to oblivion. He tried to do something about it. So should we, if only to honour the memory of this unrepeatable specimen of Homo Sapiens. For once, the specific name is well deserved.

My respect also goes to Mark Carwardine, who has continued to bring the word out all these years, as well as to all the people all over the world, described in the book or not, that have devoted their lives to noble and moving ideals.

View all my reviews

Περι γούστου και ομορφιάς

Μας αρέσει η αντικειμενικότητα, εμάς των ανθρώπων. Ψάχνουμε για απόλυτες αλήθειες στα πάντα. Χιλιάδες επιστήμονες και παπάδες θα προστίθονταν στα ήδη τεράστια πλήθη των ανέργων ανά την υφήλιο αν οι άνθρωποι μπορούσαν να συλλάβουν έστω για λίγο πόσο εγκλωβισμένοι είμαστε ο καθένας στον δικό του μικρόκόσμο.

Αυτή την αντικειμενικότητα μας αρέσει να την εξασκούμε και στην εξωτερική εμφάνιση των άλλων ανθρώπων. Όταν περιγράφουμε κάποιον ή κάποια και την εμφάνιση τους, την σχολιάζουμε με την σιγουριά που θα δείχναμε αν αφήναμε μια τσαγιέρα να κάνει ελεύθερη πτώση από την κορυφή μιας πολυκατοικίας : είναι όμορφη. Είναι άσχημος. Η επιτάχυνση της βαρύτητας στην Γη είναι 10 μέτρα ανα σεκόντ τετράγωνο. Η διαφορά αυτών των δύο είναι πως, στην μία περίπτωση, αν υπάρχει διαφωνία πρέπει να συνοδεύεται από τις αντίστοιχες αποδείξεις για να φέρει την επιστημονική επανάσταση, ενώ κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητο για να διαφωνήσεις με τον κολλητό σου που μόλις επιδοκίμασε τα οπίσθια της μπροστινής αλλά εσύ μπορείς να δεις ξεκάθαρα την επίδραση της προαναφερθείσας επιτάχυνσης πάνω τους. Δεν θα δεχτεί όμως την άποψη σου γιατί «έχει κωλάρα, όπως και να το κάνουμε».

Η ύπαρξη του προσωπικού γούστου και ό,τι αυτό συνεπάγεται φαίνεται να μην ενδιαφέρει καθόλου τους περισσότερους μας. Αν κάποιος είναι «αντικειμενικά όμορφος» (αχ πόσες φορές το έχω ακούσει αυτό) δεν θα έπρεπε να αρέσει σε όλες; Αν η ασχήμια είναι μια παγκόσμια σταθερά, δεν θα έπρεπε μέχρι τώρα να έχουν εξαφανιστεί οι άσχημοι άνθρωποι επειδή πολύ απλά ποτέ δεν θα αναπαράγονταν και δεν θα μπορούσαν να διαιωνίσουν τα γονίδια τους; «Πφφφ, Κιούμπι, απλά μερικοί άνθρωποι έχουν περίεργα γούστα». Αλήθεια; Ποια γούστα είναι περίεργα λοιπόν; Όχι τίποτα άλλο, για να μπορώ να πω κάποια στιγμή στο μέλλον “I digged fat chicks before it was cool”.

Το να σου αρέσει ή όχι κάποιος/α είναι μια δράση που χρειάζεται πομπό και δέκτη. Κανείς δεν μπορεί να είναι όμορφος αν δεν υπάρχει κανείς άλλος να τον δει (κάτι σαν το δέντρο που πέφτει στο δάσος και κανείς δεν είναι εκεί για να το ακούσει). Η εξωτερική εμφάνιση είναι σημαντική επειδή είναι ένα μέσο κριτήριο διαλογής μεταξύ των ανθρώπων. Κατα συνέπεια είναι σχετική, χρειάζεται (τουλάχιστον) δύο και αλλάζει με τις περιστάσεις. Λέγοντας ότι κάποιος είναι όμορφος δεν μιλάς για εκείνον, δεν μπορείς να μιλήσεις αντικειμενικά για την εμφάνιση του, είναι κάτι το πρακτικά αδύνατο αφού οποιοσδήποτε άλλος θα την κρίνει με διαφορετικά κριτήρια από εμάς και έτσι θα υπάρχουν αναπόφευκτα διαφωνίες σχετικά με την εμφάνιση — εφάμιλλες διαφωνίες με το «ποιο μουσικό συγκρότημα είναι το “καλύτερο”», «γάτα ή σκύλος», «βουνό ή θάλασσα», «Ντάγκλας Άνταμς ή Τέρι Πράτσετ» . Όταν προσπαθούμε να «αντικειμενοποιήσουμε» τον κόσμο χάριν ευκολίας και τάξεως, το μόνο που κάνουμε είναι να γενικεύουμε, να απλοποιούμε τον κόσμο, να τον κόβουμε και να τον ράβουμε στα μέτρα μας και να απαιτούμε όλοι να συμφωνούν — γιατί αν δεν υπάρχει συμφωνία, δεν υπάρχει αντικειμενικότητα. Λέγοντας ότι κάποιος είναι όμορφος, το μόνο που είναι δυνατόν να εννοούμε είναι ότι μας αρέσει η εμφάνιση του, ότι είναι του γούστου μας.

«Γκουχ, αυτά τα δύο δεν είναι το ίδιο πράγμα;» ΌΧΙ! Λέγοντας ότι κάποιος είναι άσχημος περιγράφεις τον άλλον με ένα εξ ορισμού υποκειμενικό επίθετο. Αν πεις ότι τον βρίσκεις άσχημο περιγράφεις τον εαυτό σου. Αυτός ο διαχωρισμός είναι πάρα πολύ σημαντικός γιατί αναδεικνύει την σημαντικότητα του γούστου.

Ας πάρουμε ένα άλλο παράδειγμα. Έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί σας αρέσουν τα φαγητά που προτιμάτε; Γιατί δεν σας αρέσει το κουνουπούδι; Αν λέγατε ότι το κουνουπίδι είναι άνοστο, ευθυς αμέσως θα είχατε μια ορδή ~~αιμοδιψών~~ χυμοδιψών χορτοφάγων που θα επέμεναν ότι το κουνουπίδι είναι θείο δώρο για τις σαρκικές απολαύσεις και ότι τους. Ποιος έχει δίκιο λοιπόν; Και οι δύο; Κανείς; Κόντρες βασισμένες σε γούστα δεν θα λυθούν ποτέ. Είναι ο τετραγωνισμός του κύκλου των ανθρώπινων σχέσεων. Πώς μπορείς ποτέ να πείσεις ή να πειστείς από κάποιον που αγαπάει αυτό που μισείς και μισείς αυτό που αγαπάει, ειδικά όταν δεν ξέρεις γιατί το μισείς ή το αγαπάς; (το γούστο δεν συνδέεται καθόλου με την λογική, παρά με το συναίσθημα)

Όπως το περιβάλλον μας (οικογενειακό, φιλικό, επικοινωνιακό, πολιτισμικό) διαμορφώνει τις εμπειρίες και κατα προέκταση την προσωπικότητα μας, έτσι διαμορφώνει το γούστο και τις προτιμήσεις μας με τρόπους που εμείς δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ή να θυμηθούμε. Δημιουργεί τα αισθητικά μας κριτήρια και τα πρότυπα ομορφιάς τα οποία ακολουθούμε και ψάχνουμε στους άλλους.

«Έλεος! Θα μας τρελάνεις! Δηλαδή δεν υπάρχουν κάποια ελάχιστα κοινώς αποδεκτά αισθητικά κριτήρια; Δεν υπάρχουν αντιαισθητικά πρόσωπα, στραβά πόδια, κρεμασμένες κοιλιές, λαδωμένα μαλλιά, κίτρινα δόντια;» Όπως κάθε κοινωνία έχει την κουλτούρα της, την γλώσσα της, τους άγραφους κοινωνικούς κανόνες της και τα ταμπού της, έτσι, ως μέρος της γενικότερης κουλτούρας της, διατηρεί και κάποια αισθητικά πρότυπα τα οποία είναι τελείως αυθαίρετα. Στην εποχή μας η εικόνα είναι παντοδύναμη και έχει απόλυτο ρόλο στην δημιουργία των προτύπων. Απλά σκεφτείτε, π.χ. πως εσείς, ή τα τωρινά παιδιά, είναι μεγαλωμένα από την τηλεόραση ή το ίντερνετ. Σκεφτείτε τι κεντρικό ρόλο είχαν και έχουν τα μέσα, με κύριο σκοπό την διαφήμιση και επομένως το κέρδος, στην δημιουργία των πλατωνικών ιδεών της κοινωνίας μας. Οι κοινωνίες όχι μόνο αναπαράγουν αυτές τις ιδέες από γενιά σε γενιά κι έτσι είναι αδύνατο να βρούμε τις απαρχές ενός προτύπου (δεν μπορούμε να ξέρουμε πότε ακριβώς εμφανίστηε η ιδέα ότι η τρίχες στις γυναίκες είναι αντιαισθητικές, για παράδειγμα), αλλά τώρα, εφόσον είναι παγκοσμιοποίημενες, οι κοινωνίες ως συστήματα μπλέκονται, επηρεάζοντας ανθρωπολογικά και κοινωνιολογικά η μια την άλλη, δημιουργώντας πρότυπα σουφλέ τα οποία ελέγχονται και διαιωνίζονται από τα παγκόσμια μέσα και όχι κατ’ανάγκην εκ προθέσεως. Δηλαδή, εκεί που είχαμε μια παγκόσμια παλέτα χρωμάτων και προτιμήσεων τώρα μεγάλο μέρος του κόσμου είναι μια απόχρωση του γκρι, στην καλύτερη ό,τι θα παίρναμε από ένα χρώμα αν του μειώναμε τον κορεσμό στο Photoshop. Και αφού το γκρι είναι το μόνο που πολλοί άνθρωποι ποτέ έμαθαν στην ζωή τους, το γκρι είναι αυτό που θα μάθουν και στα παιδιά τους. Και το γκρι θα είναι το πρότυπο.

Τα γούστα κάθε ανθρώπου είναι σαν μια κλειδαρότρυπα με πολύ συγκεκριμένο σχήμα. Άλλες οντότητες του κόσμου, είτε αυτές είναι άψυχες είτε έμψυχες, συγκρίνονται προσωπικά και εξατομικευμένα με το κατά πόσον μπορούν να χωρέσουν σε αυτή την κλειδαρότρυπα. Δεν υπάρχουν πασπαρτού στον κόσμο των γούστων, και όσο περισσότεροι άνθρωποι το καταλάβουν αυτό τόσο λιγότερες διαφωνίες και πόνο μπορούμε να γλιτώσουμε. Αν εμένα λοιπόν μου αρέσει ή δεν μου αρέσει κάποιος ή κάτι, δεν είναι δική του η ευθήνη αλλά της δικής μου κλειδαρότρυπας.

Την επόμενη φορά που κάποιος θα εκφέρει άποψη για την εμφάνιση σας, αναλογιστείτε γιατί έχει αυτή την άποψη. Δείτε τα πράγματα σφαιρικά. Δείτε ότι για κάποιους λόγους είστε το κλειδί για την κλειδαρότρυπα του/της, ή, στην αντίθετη περίπτωση, το… χμ… δύσκολο να το ενοραματιστούμε το αντίθετο του σωστού κλειδιού με την συγκεκριμένη αναλογία των κλειδιών και των κλειδαρότρυπων. Ας πούμε απλά, ότι αν κάποιος σας βρίσκει άσχημο/η, εσείς είστε έτσι:

Και το γούστο τους είναι έτσι:

Ακόμα κι αν είστε κλειδί πασπαρτού — δηλαδή ταιριάζετε με τα πρότυπα ομορφιάς και αρέσετε σε πολλούς/ες… τα κλειδιά πασπαρτού δεν μπορούν να ανοίξουν μερικές κλειδαριές. Δεν θα πω ότι δεν μπορούν να ανοίξουν τις πιο εξειδικευμένες για να μην φανώ ελιτιστής.

Τέλος, η ιδέα της κοινωνικής πόλωσης λέει πως, ό,τι κι αν κάνουμε, όπως και να ντυθούμε, ό,τι και να πούμε, όποιες κι αν είναι οι απόψεις μας και όπως κι αν μοιάζουμε σε κάποιους θα αρέσουμε και σε κάποιους όχι. Ακόμα κι αν προσπαθούμε να γίνουμε, ακόμα κι αν είμαστε πασπαρτού, μόνο αν εξασκήσουμε την διαφορετικότητα μας θα μπορέσουμε να φτάσουμε στην κλειδαριά στην οποία θα ταιριάζουμε με το φυσικό μας σχήμα απόλυτα. Γιατί, ω γιατί να προσπαθήσουμε λοιπόν, να είμαστε κάτι διαφορετικό;

“Me gusta”, “es bonita” no.

Review: Equal Rites

Equal Rites by Terry Pratchett
My rating: 4 of 5 stars

Terry Pratchett is in the same category as Douglas Adams. They are, or were, remarkably clever and ingenious writers that can say the truest things about life in a matter-of-fact way and leave you looking for your jaw which has gone wayward because of getting bored of all this rattling and the vibrations, trying to find a quieter place, away from all this laughter.

In this book in the Discworld “mythos” (using this word in the least serious way possible), for the first time ever, there seems to be a female wizard. In fact, a little girl with a staff. Terry Pratchett really makes his statement on “equal rites” with strong female characters and ridiculous male ones. What more might one want — it’s social commentary on the “real world” and Pratchett, two in the price of one!

The only qualm with the book I had I can think of is that we do not see an adult Esk. It would have been even funner.

View all my reviews

The Meaning of Liff

The Meaning of Liff (link to full text/book)

By Douglas Adams and John Lloyd

In Life*, there are many hundreds of common experiences, feelings, situations and even objects which we all know and recognize, but for which no words exist.
On the other hand, the world is littered with thousands of spare words which spend their time doing nothing but loafing about on signposts pointing at places.
Our job, as wee see it, is to get these words down off the signposts and into the mouths of babes and sucklings and so on, where they can start earning their keep in everyday conversation and make a more positive contribution to society.

Douglas Adams
John Lloyd

*And, indeed, in Liff.

Some favourite picks:

OSHKOSH (n., vb.)
The noise made by someone who has just been grossly flattered and is trying to make light of it.

WIMBLEDON (n.)
That last drop which, no matter how much you shake it, always goes down your trouser leg.

SIMPRIM (n.)
The little movement of false modesty by which a girl with a cavernous visible cleavage pulls her skirt down over her knees.

SCROGGS (n.)
The stout pubic hairs which protrude from your helping of moussaka in a cheap Greek restaurant.

MOFFAT (n. tailoring term)
That part of your coat which is designed to be sat on by the person next of you on the bus.

HATHERSAGE (n.)
The tiny snippets of beard which coat the inside of a washbasin after shaving in it.

AINDERBY STEEPLE (n.)
One who asks you a question with the apparent motive of wanting to hear your answer, but who cuts short your opening sentence by leaning forward and saying ‘and I’ll tell you why I ask…’ and then talking solidly for the next hour.

Review: The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy: The Trilogy of Four

The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy: The Trilogy of Four by Douglas Adams

My rating: 4 of 5 stars

I was thinking of starting my review with a quote from The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy. It would neatly go to display exactly why the probability of this book’s humour and insight into the ways of the universe actually existing are two to the power of two hundred and twenty-six thousand seven hundred and nine to one against. You see, after coming in contact with the universe that sprung out from the genius that was Douglas Adams, your life gets torn into the period before having read H2G2 and after. It shapes your mind, it makes you think about the world in ways you never thought possible — or it makes you realise that this is exactly the way you used to look at the absurdness of the Universe, only life on this mostly harmless planet has made you think in mostly harmless ways yourself.

It’s such a yummy, well-mixed recipe of dead-pan, random, black, so-funny-because-it’s-so-true humours, all served with hearty amounts of insight you can’t help stuffing your face with the whole pot. There’s also a secret ingredient which talks to your philosophy loving side… It leaves you lighter as you laugh with lines so clever, a writer so talented and situations so bizarre you can hardly believe your eyes. It’s the hash brownie of scifi…

The only breaker for me was the characters as well as the plot. Both of them serve as little more than means to present the jokes. I get the meaning of the story is to be bizarre but at some points it went so overboard I had little idea of what was happening. The characters were also inconsistent and to some point interchangeable. Maybe that was Douglas Adams’s intention? I don’t know. But still, four books later, I have no clear view of the plot or of the characters, they’re blurs more than anything else. Which is a shame, for they were means for some pretty unique situations.

I thought that the first and second book were the best, with the third one having the strongest messages but the most confusing situations and plot. “So Long And Thanks For All The Fish” had its moments, especially between Arthur and Fenchurch but it was generally disappointing. I read however that Adams was forced to push through a deadline for the fourth book and was generally disappointed by the end result himself.

The Trilogy of Four is aptly named for my rating standards: I’m giving it a four overall because it didn’t maintain the stellar quality of the first two books throughout the series. I know I’m not finished. This is only my introduction to this extraordinary and hilarious world of not only The Hitchhikers Guide To The Galaxy but Douglas Adams in general. Now I must play the game, read the rest of the books, see or hear the shows…

And to think I may had not read the books in the end because I hated the film…

View all my reviews