Relevantly Irrelevant
Somebody help. This is one persistent earworm. Quick! Find me another one before I write up my own list of regrets. I already know that #9 would be that I never learned how to play the synth.
Before you go, tell me, doesn’t this sound a bit like Any Colour You Like?
Pink Floyd’s A Saucerful of Secrets, and especially Celestial Voices (the part that starts after 07:00), as it was recorded live by the original band itself, is nowhere to be found on Youtube anymore; their corporate representatives seem to be taking good care of wiping clean all traces of humanity from their facade. They made sure that a wordless hymn to the sequence of birth, each person’s battle in life, death and the lamentation that such a thing as death even exists, was something to be excluded from the band’s catalogue online. All that is available now is cover versions, plenty of them, some not so bad, but most not even close to this one live recording from 1969 that bests them all.
Even the entire album Ummagumma is there on their official channel, apart from a single song: that one 12-minute track which has been made conspicuously unavailable.
I can’t fathom what the reasons for keeping this masterpiece from the general public in terms of profit could be, but one thing is for certain: it does stand out.
Listen for yourself.
Inspired by the song at the end of last post.
The new trailer for Star Wars VII came out just yesterday and it’s racked up more than 30 million views already. Not bad eh?
Here it is for good measure.
I used to really, really love Star Wars. It was about the same time I really, really loved Harry Potter and Pokemon, give or take a few years. Today, as a more or less adult man, in the same way I will still enjoy but find it difficult to really get into Harry Potter and Pokemon for prolonged periods of time—even for nostalgia’s sake—, I cannot really get Star Wars the same way I used to anymore. It feels comfortable, it feels familiar and easy, but comfortable and familiar is not necessarily what I need or want. Of course I’ll enjoy the movies anytime (I had a blast re-watching A New Hope on VHS a couple of months back—seriously, give let’s VHS a chance— and listening to Verily, A New Hope immediately thereafter) and I’m sure that the SW fan lying dormant somewhere inside of me just waiting to be Awakened will duly do so two months from now, hand-in-hand with the rest of geekkind and the very Force itself, apparently. That much is a given.
But sometimes I do wonder what the world would look like without Star Wars. There, I said it.
Jodorowsky’s Dune. Here’s a link to the full movie. I can’t recommend it enough. Watched it on the train from Belgrade to Thessaloniki. The thumbnail with ole Alejandro sticking his tongue out doesn’t do it justice—or maybe it does. Depends on you.
Imagine a world where there was no Star Wars yet, no original sci-fi blockbuster. Imagine a world where Moebius, Pink Floyd, H.R. Geiger, Salvador Dalí, Mick Jagger, Orson Welles and others had all been gathered together by pioneering film-maker Alejandro Jodorowsky with the ambition to create a film that would change the world. A film to “simulate an LSD trip” and change young minds, redefine what was possible for cinema at large visually and thematically. A movie that would play the same technical and cultural role Star Wars played for us, just taking us down a completely different road. A more spiritual and artistic road if you will.
Even though it got as close to production as a film can possibly get without actually making it to the other side, Jodorowsky’s Dune indeed was never shot because of financing troubles: basically nobody in Hollywood possessed balls big enough and the right shade of gold to support the astronomical $15 million budget and all the associated risk. I don’t blame them really.
Think about it though. Star Wars is great, of course, we all love it, but it’s true that as a film it doesn’t exactly have any kind of message, it’s just a superbly made fairy tale with a generic fairy tale good vs evil plot. In fact it has grown into a marketing and merchandising monstrosity, especially in the last five years or so where you can’t throw a rock without having the rock come complete inside a Darth Vader helmet or better yet have it transform inside your hand into an overpriced Lego brick.
What if our Star Wars had been Dune? The documentary above draws all the parallels, ultimately how this spectre of a movie influenced Star Wars itself as well as other significant films in ways we’d never suspect—another reason I would encourage you to watch it. But get this: the universe where Jodorowsky’s Dune was made is the universe where not only Star Wars would have been completely different, if it had been made at all, but also one where we’d never have seen Alien or Blade Runner.
Would you rather stay in our universe with Star Wars, Blade Runner and Alien, or move to one where Jodorowsky’s Dune had been as successful as Star Wars in ours and had spawned all kinds of stories and ever genres we had never thought possible? If you believe that life imitates art, it would definitely be an interesting universe to experience in a broader sense. Would Muslims be seen under a different light? Would psychedelics or ecology play a more important role in pop culture or even make people vaguely more environmentally-conscious? Will we ever be able to traverse parallel universes and find out for ourselves?
If you enjoyed going down this mental path, I would recommend reading Replay, the book that inspired Groundhog Day, but basically spanning the 26 years between 1963 and 1989 instead of just 24 hours. There is a film in it too that gets big instead of Star Wars and changes the world.
I listened to the Division Bell for the first time today. What took me so long, I wonder… Did you know that the name was chosen by Douglas Adams? I found out that they used to be friend with David Gilmour. How cool is that, finding out that two people you admire were friends?
Caught from Wikipedia:
Atom Heart Mother is a good case, I think, for being thrown into the dustbin and never listened to by anyone ever again!… It was pretty kind of pompous, it wasn’t really about anything.
I think both [Atom Heart Mother and Ummagumma] are pretty horrible. Well, the live disc of Ummagumma might be all right, but even that isn’t recorded well.
I didn’t have anything, really, to do with the start of Atom Heart Mother, and when I asked them what it was about, they said they didn’t know themselves. It’s a conglomeration of pieces that weren’t related, or didn’t seem to be at the time. The picture isn’t related either; in fact, it was an attempt to do a picture that was unrelated, consciously unrelated.
[Atom Heart Mother] was a good idea but it was dreadful. I listened to that album recently: God, it’s shit, possibly our lowest point artistically. Atom Heart Mother sounds like we didn’t have any idea between us, but we became much more prolific after it.
I think Atom Heart Mother was a good thing to have attempted, but I don’t really think the attempt comes off that well.
I wouldn’t dream of performing anything that embarrassed me. If somebody said to me now: “Right…here’s a million pounds, go out and play ‘Atom Heart Mother'”, I’d say: “You must be fucking joking… I’m not playing that rubbish!”. ‘Cause then I really would be embarrassed.
I like it.
— Richard Wright Saturday 9 June 1984
Πριν λίγες μέρες πήγα στον Roger Waters ο οποίος τίμησε την Αθήνα για άλλη μια φορά με την παρουσία του μετά το 2006 και το Dark Side of the Moon Tour στην Μαλακάσσα (ναι κι εκεί είχα πάει, εξαιρετική συναυλία τότε, ένα Pink Floyd: The Best Of ήταν, λίγο σαν το Echοes ζωντανά! τ^^ Μετά το Live 8 του 2005 φαίνεται ο Waters αποφάσισε, μετά από 20 χρόνια, να διεκδικήσει την θέση του αντιπρόσωπου των Floyd στο σήμερα, εφ’όσον ο Gilmour δεν φαινόταν να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την δουλειά).
Ας επιστρέψουμε όμως στο παρόν, ή για την ακρίβεια, στο πριν τρεις μέρες. Από την στιγμή που έμαθα ότι θα ερχόταν ο Waters στην Αθήνα για το The Wall είχα μεν ενδιαφερθεί αλλά δεν είχα δείξει τον τεράστιο ενθουσιασμό. Είδικα τους τελευταίους μήνες που έχω ρίξει τα έξοδα μου όσο γίνεται, το εισητήριο των €55 για άνω διάζωμα μου είχε κακοφανεί αρκετά. Κι έτσι, το είχα πάρει ψιλο-απόφαση ότι δεν θα την δω την συναυλία και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν με ένοιαζε.
Κι έβλεπα αρκετούς φίλους και γνωστούς να μου λένε «θα πάω Waters!» και να είναι ενθουσιασμένοι. Και να συνεχίζω να λέω «πολύ ακριβό εισιτήριο…» Αφού έμαθα ότι θα κινηματογραφηθεί η συναυλία, απλά είπα «ντάξει, θα το δω στο DVD». Έλεος;
Μέχρι που, τις μέρες που ήμουν Αθήνα, άντε 4-5 μέρες πριν την πρώτη συναυλία, μου έσκασε.
Θα ερχόταν ο Roger Waters στην Αθήνα, θα παρουσίαζε το The Wall με όλη την οπτικοακουστική του παραγωγή, θα έφερνε στο κατόφλι μας την συναυλία που περιμέναμε να δούμε 30 χρόνια (ΟΚ εγώ καμιά 6-7 :P), σε όλο της το μεγαλείο, κι εγώ δεν θα πήγαινα γιατί τσιγκουνευόμουν το εισιτήριο. Δεν είναι ότι δεν είχα τα λεφτά, τα είχα! Κάθονταν στο συρτάρι μου! Απλά περίμενα την κατάλληλη στιγμή για να τα ξοδέψω. Και ξαφνικά κατάλαβα ότι ΜΑΛΛΟΝ (!) περίμεναν αυτήν ακριβώς την ευκαιρία για να δουν το φως του ήλιου. Ευτυχώς ήρθα στα συγκαλά μου και άρχισα αμέσως να ψάχνω για κάποιο φτηνο εισιτήριο online, αφού το φτηνότερο που είχε μείνει από τα επίσημα σημεία πώλησης ήταν στα €97 για το κάτω διάζωμα.
Ευτυχώς επειδή οι συναυλίες ήταν τρεις και έτσι υπήρχε για όλους, κάτι που δεν επέτρεψε στους μαυραγορίτες να βγάλουν χρήματα εις βάρος… αχέμ… αυτών που τα παίρνουν όλα απόφαση τελευταία στιγμή, κατάφερα και βρήκα εισιτήριο για την αρένα €60 (από €65 της προπώλησης) για τις 9/7 στο forum του rocking.gr — και πάλι, ευχαριστώ pandelis79! ^^D
Σκεφτόμουν να πάω μόνος, αλλά τελικά βρέθηκε καλή παρέα (η Έλλη και φίλες της από την Κρήτη που ήταν πολύ φανς!), οπότε εξοπλίστηκα με ένα μπουκάλι τσίπουρο και ξεκίνησα για το κλειστό γήπεδο του μπάσκετ στο ΟΑΚΑ. Στον ηλεκτρικό υπήρχαν πολλοί που φόραγαν μπλούζες The Wall ή άλλες πινκφλοϋντικο-κεντρικές (είδα και μια γαμάτη που είχε έναν Freud βαμμένο ροζ και έγραφε… oh you can figure that one out, can’t you?)
Ο συναυλίακος χώρος μου προκάλεσε πραγματικά δέος. Άλλο πράγμα να απλώνεται όλοκληρο το κλειστό στάδιο πάνω από το κεφάλι σου, κατάλαβα αμέσως γιατί το προτίμησε ο Waters. Και φυσικά, ένα μισοχτισμένο τοίχος μπροστά από την σκηνή…
Πριν αρχίσει η συναυλία, όλα τα φώτα του σταδίου έγιναν κόκκινα και από την σκηνή μας ζήτησαν να κρατήσουμε τις χάρτινες μάσκες που μας είχαν δώσει στην είσοδο στο χέρι και να τις κουνάμε «σαν να είμαστε ωκεανός»… Βέβαια πολλοί την κράταγαν με την λάθος μεριά να βλέπει την σκηνή, οπότε δεν ξέρω τι θα βγει και αν τελικά θα το βάλουν στο DVD. Όπως και να ‘χει, είχε μια αίσθηση «στημένου» αυτό, αν και δεν μπορεί φυσικά να γίνει διαφορετικά! Κατάλαβα ότι όλα τα γαμάτα που μπορεί να βλέπουμε μερικές φορές στα λάιβ DVD να μην είναι τόσο αυθόρμητα! Ήταν ένα κρυφοκοίταγμα στον πραγματικό κόσμο…
Και μετά, άρχισε το υπερθέαμα…
Αυτά που μου έκαναν εντύπωση:
Athens from Roger Waters on Vimeo.
Ένιωσα κι εγώ ότι είχα ένα τοίχος ενώ έβλεπα την συναυλία, ένα τοίχος που δεν μου επέτρεπε να συνειδητοποιήσω που βρισκόμουν. Χανόμουν στην φαντασμαγορία και στην παρέα με την οποία βρισκόμουν. Ειδικά το δεύτερο μέρος τελείωσε σαν αστραπή. Τώρα νιώθω λες και όλα αυτά τα ονειρεύτηκα! Να φταίει άραγε το τσίπουρο, η μπύρα και το κρασί; Ή μήπως απλά όταν είσαι σε κάτι τόσο ανεπανάληπτο, θεαματικό και… τεράστιο, είναι πιο δύσκολο να κοιτάξεις προς τα μέσα γιατί κοιτάζεις προς τα έξω και δεν είσαι έτοιμος για να δεχτείς αυτή την καταροή πληροφορίας, αισθήσεων, αναμνήσεων και επομένως συναισθημάτων; Ίσως να είναι απαραίτητο να τα κλείσεις όλα αυτά απ’έξω, αλλιώς όχι μόνο δεν θα συνειδητοποιείς που βρίσκεσαι, δεν θα το προσέχεις κιόλας…
Περιμένω να απολαύσουμε την συναυλία στο DVD, με όσους ήταν τυχεροί και την είδαν αλλά και όσους δεν την είδαν! Σας περιμένω για να ξαναδούμε την definitive έκδοση του The Wall από εκείνη την ονειρική βραδιά…
Και ένα μικρό δωράκι για το τέλος… θα περίμενε κανείς να το ξανάκαναν για την κινηματογράφηση… αλλά όχι…
Roger Waters & David Gilmour – Comfortably Numb at O2, London, 12/5/2011
…όμως…
This, Is, SPACE ROCK!
I was out today and I saw a poster for Easy Star All-Stars’ live at Fuzz Club. They’ll be playing on my birthday! Wouldn’t it be nice if I could go? But who would ever go there with me? }:{
Coming in earthly contact with that poster brought Dark Side Of The Moon rushing to my head, something not all that uncommon. There I was, standing in a packed tram, quietly singing Time, Money, Brain Damage, Eclipse…
…and Breathe. One of my favourite songs hands down. But it’s a bit redundant picking out just one of the tracks off DSOTM. It’s like having to pick out a single scene off Star Wars. Or Spaced. Or Lola Rennt. The lyrics, oh the lyrics take me, and have always taken me, places. This is beauty.
Dedicated to… oh! You know who you are. 🙂
Επίκαιρο: The Nile Song! Όχι, δεν είναι αυτό το μόνο που θα γράψω για την Αίγυπτο, ετοιμάζω κατεβατούλι. Θα μπορούσε η γκόμενα για την οποία μιλάνε οι στίχοι του τραγουδιού να είναι κάποια Ελευθερία. 😉
\\m// Αυτό είναι ίσως το πιο heavy τραγούδι των Pink Floyd. Από το soundtrack της ταινίας More το οποίο επιμελήθηκαν το 1969 — πριν τους Sabbath, mind you. Αυτά για να μην έχει τίποτα να πει ο Mordread, όχι τίποτ’ άλλο! 😛
Ευχαριστώ τον Kira που με έμαθε για το συγκεκριμένο κομμάτι. Έχει εντριφήσει στους πρώιμους Floyd όπως εγώ ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα και βλέπω πως ίσως πρέπει τελικά! Cheers!