A SAUCERFUL OF SECRETS / CELESTIAL VOICES

Pink Floyd’s A Saucerful of Secrets, and especially Celestial Voices (the part that starts after 07:00), as it was recorded live by the original band itself, is nowhere to be found on Youtube anymore; their corporate representatives seem to be taking good care of wiping clean all traces of humanity from their facade. They made sure that a wordless hymn to the sequence of birth, each person’s battle in life, death and the lamentation that such a thing as death even exists, was something to be excluded from the band’s catalogue online. All that is available now is cover versions, plenty of them, some not so bad, but most not even close to this one live recording from 1969 that bests them all.

Even the entire album Ummagumma is there on their official channel, apart from a single song: that one 12-minute track which has been made conspicuously unavailable.

I can’t fathom what the reasons for keeping this masterpiece from the general public in terms of profit could be, but one thing is for certain: it does stand out.

Listen for yourself.

Download.

gilmour_saucerful
The recording isn’t from Pompeii, where this picture is from, but I imagine every time he’d sing this song and Celestial Voices live there would come some gust of wind out of nowhere and blow his hair around as part of the show.

HALF-LIGHT

A song that feels like floating belly-up on the sun’s rays themselves. Dedicated to Whole Light.

Such a pale light
Such a long night
Pick up that key
Don’t drop your gaze in your coffee
Is it me?
Do I look beautiful in the half light?

It’s been so long
Years have gone
Since I belonged
Hold me please
Stay with me
And I will sleep

I will go now
But I will be with you
Hold my gaze
Hold me inside you

VILLAGERS OF IOANNINA CITY AND GOOD FRIENDS LIVE @ TECHNOPOLIS

villagers-ioannina-city-texnopolis

Τους είδα και στο Resistance τον Ιούνιο, αλλά αυτή τη φορά η συναυλία τα έσπασε όλα. Τέτοιος παλμός, τέτοια συμμετοχή απ’τον κόσμο! Ο σβέρκος μου είναι πιασμένος φουλ. Φουλ. Οι VIC πάνε για διεθνή καριέρα, να μου το θυμηθείτε.

Πήρα και το εργαλειάκι μαζί και ηχογράφησα μεγάλο μέρος της συναυλίας—ήμουν αυτός ο ψηλός τύπος που όχι μόνο την έσπαγε στους από πίσω, κράταγε κι ένα ηχογραφητήρι παρατεταμένο για την μισή συναυλία! Άκουσα δυο-τρία «δεν βλέπω» από συνομιλίες πισινών—από πισινούς, όχι πισίνες—που νόμιζαν ότι δεν τους άκουγα! Τσκ, τσκ, τσκ…

Τα περισσότερα τραγούδια δεν τα ηχογράφησα ολόκληρα, η πλειοψηφία είναι κομματάκια από εδώ κι από εκεί, αλλά σαν δείγμα, σαν ανάμνηση, κάνουν μια χαρά.


Vavoura Band (αυτούς δεν τους ήξερα αλλά είναι ιστορικό ελληνικό ροκ συγκρότημα απ’ότι φαίνεται. Πρέπει να ερευνήσω!)

Download .mp3


Πλειάδες (οι κοπέλες καταπληκτικές. Τελευταία, μετά την Βουλγαρία, πολύ γουστάρω τα πολυφωνικά γυναικεία σχήματα)

Download .mp3


VIC (προς το τέλος της συναυλίας που είχε εξτασιαστεί η μισή αρένα, δεν ξέρω πότε πατιόταν το record στο εργαλειάκι και κάποια μέρη ηχογραφήθηκαν ενώ το εργαλειάκι ήταν στην τσέπη μου. Ειδικά το Κρασί έχει ενδιαφέρον, περισσότερο ακούγονται όλοι να τραγουδάνε παρά το συγκρότημα.)

Download .mp3


Σημαντικό, και συνέχεια το ξεχνάω: ΜΗΝ φέρνεις σακίδιο σε συναυλίες αν είναι να πας μπροστά. Δεν αξίζει. Ελπίζω η κοπέλα η οποία ήταν στις παρυφές του moshpit και άδειασε ολόκληρη της η τσάντα πάνω στα πατημένα τσίπουρα, μπύρες και ούζα, να βρήκε τα χαμένα της υπάρχοντα.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

Θα βγω λοιπόν και θα το πω. Σπάνια τα λάιβ αξίζουν. Είναι πολύ δυνατά, κουράζεσαι όρθιος συνέχεια, θες να κάτσεις, να πιεις κάτι, να κατουρήσεις, να δεις τους μουσικούς από κοντά και δεν μπορείς… Δεν είναι ότι η ζωντανή μουσική δεν αξίζει: αυτοκαγχάζω σχεδόν γράφοντας τις παραπάνω λέξεις, σκέφτοντας ότι μέχρι σχετικά πρόσφατα εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούσαμε να διαχωρίσουμε τις έννοιες «ζωντανή» και «μουσική» (ούτε είχαμε βέβαια και μικρόφωνα ή ηχεία) και η εφεύρεση της ηχογράφησης για πολλούς σήμαινε το τέλος του πανάρχαιου αυτού είδους τέχνης.

Ξεκάρφωτο διαμάντι από τον οιρμό της σκέψης: πότε θα αποκτήσουν οι βιντεοκασέτες το κύρος που έχουν τα βινύλια;

Όχι, η ζωντανή μουσική έχει τη δική της θέση δίπλα στις ηχογραφήσεις ζωντανές ή περασμένες από πολλές στρώσεις audioshop, στην καρδιά μου και στον κόσμο γενικά. Απλά το αν και κατα πόσο θα απολαύσω μια συναυλία εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, αστάθμητους και… σταθμητούς…; Όπως για παράδειγμα αν είμαι γνώριμος με τη μουσική από πριν (δύσκολα θα απολαύσω ένα τραγούδι ή ένα κομμάτι ζωντανά που δεν έχω ξανακούσει ποτέ) ή αν υπάρχει κάτι να κοιτάζω ενώ ακούω, για μια πιο οπτικοακουστική εμπειρία (σημαντικό). Παρακαλούνται οι αναγνώστες μουσικοί να αφήσουν κάτω τα μπουκαλάκια με τα χάπια (προς κατανάλωση και μετά εκσφενδόνιση)!

Γιατί είναι και μερικές φορές που πας σε μια συναυλία και πραγματικά το χαίρεσαι, και αυτές τις μέρες ειδικά έχουν πέσει όλα τα δρώμενα μαζί, είμαι συνέχεια έξω τα βράδια, με τη Δάφνη και με την Greek Team του Rights4Water, τον Αστίκ, την Λάουρα και τον Αντρές. Η Νταϋάνα είναι κι αυτή στο γκρουπ αλλά προτιμά να μένει σπίτι κάθε μέρα, δεν έχει βγει ούτε μια φορά.

Πριν τρεις εβδομάδες πήγαμε στον Θανάση Παπακωνσταντίνου στο Θέατρο Βράχων μετά από μια μικρή Οδύσσεια μέχρι να βρούμε να παρκάρουμε (γκουχκλειστοβενζιναδικογκουχ). Για μένα είναι τελικά ο σύγχρονος έλληνας μουσικός που περισσότερο με εμπνέει και με μαγεύει, που το έχει πιάσει το νόημα μουσικά, στιχουργικά… τι σημαίνει να είσαι έλληνας μουσικός το 2015 με όλη την βαθιά καλλιτεχνική παράδοση αυτού του τόπου αλλά και τι νέο μπορεί να προσφέρει σήμερα. Το όλο ρε παιδί μου.

Κοιτάχτε μόνο εδώ πώς χαμογελάει όταν ΟΛΟ το θέατρο αρχίζει και τραγουδάει—φοβερή εκτέλεση, ε; Επ, μπορείτε να βρείτε όλο το live στο παραπάνω playlist. Νάις… Τσεκάρετε και τον καινούργιο του δίσκο Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου, αν συμπαθείτε τα λίγο πιο ψυχεδελικά.

Έπειτα, το περασμένο Σάββατο πήγε το παρεάκι στους Γιαννιώτες Villagers of Ioannina City, στο Resistance Festival στην Γεωπονική. Σχηματίστηκαν το ’07 και έβγαλαν και τους δύο δίσκους τους πέρσι και έχουν γίνει διάσημοι ήδη. Είπαμε, τι σου κάνει η δισκογραφία… Κάπου διάβασα την τέλεια περιγραφή τους: stoner ηπειρώτικα! Ψάχτε αυτές τις δύο λέξεις στο youtube και θα καταλάβετε. Ήταν να πάμε και τον Νοέμβριο αλλά έγιναν sold-out στο Fuzz. Από τα κόμεντς βλέπω ότι θα κάνουν (ήδη κάνουν;) λαμπρή καριέρα στα Βαλκάνια (Βούλγαροι και Σέρβοι εκστασιάζονται!). Μπράβο, μπράβο. Ξεχωρίζω το Nova (το οποίο είναι στα αγγλικά), το Κάλεσμα, το Κρασί και το Τι Κακό.

Την επόμενη βραδιά πήγαμε στους Lemonostifel. Το όνομα τους ταιριάζει πολύ, αυτό έχω να πω! Παίξανε σε έναν δρόμο στον Βοτανικό δίπλα σε μια εκκλησία, στα πλαίσια της Πανευρωπαϊκής Ημέρας Μουσικής. Ο Αστίκ με έπρηξε, μου έλεγε «θέλω να αγοράσω τον δίσκο, θέλω να αγοράσω τον δίσκο!» Δεν προλάβαμε να τους ζητήσουμε, τον έναν από τους δύο δίσκους που έχουν βγάλει τουλάχιστον κι αυτοί, γιατί έπρεπε να προλάβουμε το μετρό. Πάντως είναι κι αυτοί εξαιρετικοί μουσικοί, με γέμισαν ευχάριστα συναισθήματα και μια νοσταλγία για στιγμές που δεν έχουν έρθει. Κι αυτοί είχαν και κάτι να χαζεύω. Ξεχωρίζω τα πρώτα τέσσερα αυτής της playlist (Άνθος Αραβοσίτου, Radiokefalos, Γιαγιά, Γλυκό του Κουταλιού)

Όταν με ρωτάνε αν μου αρέσουν τα ελληνικά, απαντάω όχι. Τι εννοούν; Τι εννοώ;

Roger Waters: The Wall Live in Athens 9/7/2011

Roger Waters and the surrogate band...

 

Πριν λίγες μέρες πήγα στον Roger Waters ο οποίος τίμησε την Αθήνα για άλλη μια φορά με την παρουσία του μετά το 2006 και το Dark Side of the Moon Tour στην Μαλακάσσα (ναι κι εκεί είχα πάει, εξαιρετική συναυλία τότε, ένα Pink Floyd: The Best Of ήταν, λίγο σαν το Echοes ζωντανά! τ^^ Μετά το Live 8 του 2005 φαίνεται ο Waters αποφάσισε, μετά από 20 χρόνια, να διεκδικήσει την θέση του αντιπρόσωπου των Floyd στο σήμερα, εφ’όσον ο Gilmour δεν φαινόταν να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την δουλειά).

Ας επιστρέψουμε όμως στο παρόν, ή για την ακρίβεια, στο πριν τρεις μέρες. Από την στιγμή που έμαθα ότι θα ερχόταν ο Waters στην Αθήνα για το The Wall είχα μεν ενδιαφερθεί αλλά δεν είχα δείξει τον τεράστιο ενθουσιασμό. Είδικα τους τελευταίους μήνες που έχω ρίξει τα έξοδα μου όσο γίνεται, το εισητήριο των €55 για άνω διάζωμα μου είχε κακοφανεί αρκετά. Κι έτσι, το είχα πάρει ψιλο-απόφαση ότι δεν θα την δω την συναυλία και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν με ένοιαζε.

Κι έβλεπα αρκετούς φίλους και γνωστούς να μου λένε «θα πάω Waters!» και να είναι ενθουσιασμένοι. Και να συνεχίζω να λέω «πολύ ακριβό εισιτήριο…» Αφού έμαθα ότι θα κινηματογραφηθεί η συναυλία, απλά είπα «ντάξει, θα το δω στο DVD». Έλεος;

Μέχρι που, τις μέρες που ήμουν Αθήνα, άντε 4-5 μέρες πριν την πρώτη συναυλία, μου έσκασε.

Θα ερχόταν ο Roger Waters στην Αθήνα, θα παρουσίαζε το The Wall με όλη την οπτικοακουστική του παραγωγή, θα έφερνε στο κατόφλι μας την συναυλία που περιμέναμε να δούμε 30 χρόνια (ΟΚ εγώ καμιά 6-7 :P), σε όλο της το μεγαλείο, κι εγώ δεν θα πήγαινα γιατί τσιγκουνευόμουν το εισιτήριο. Δεν είναι ότι δεν είχα τα λεφτά, τα είχα! Κάθονταν στο συρτάρι μου! Απλά περίμενα την κατάλληλη στιγμή για να τα ξοδέψω. Και ξαφνικά κατάλαβα ότι ΜΑΛΛΟΝ (!) περίμεναν αυτήν ακριβώς την ευκαιρία για να δουν το φως του ήλιου. Ευτυχώς ήρθα στα συγκαλά μου και άρχισα αμέσως να ψάχνω για κάποιο φτηνο εισιτήριο online, αφού το φτηνότερο που είχε μείνει από τα επίσημα σημεία πώλησης ήταν στα €97 για το κάτω διάζωμα.

Ευτυχώς επειδή οι συναυλίες ήταν τρεις και έτσι υπήρχε για όλους, κάτι που δεν επέτρεψε στους μαυραγορίτες να βγάλουν χρήματα εις βάρος… αχέμ… αυτών που τα παίρνουν όλα απόφαση τελευταία στιγμή, κατάφερα και βρήκα εισιτήριο για την αρένα €60 (από €65 της προπώλησης) για τις 9/7 στο forum του rocking.gr — και πάλι, ευχαριστώ pandelis79! ^^D

Σκεφτόμουν να πάω μόνος, αλλά τελικά βρέθηκε καλή παρέα (η Έλλη και φίλες της από την Κρήτη που ήταν πολύ φανς!), οπότε εξοπλίστηκα με ένα μπουκάλι τσίπουρο και ξεκίνησα για το κλειστό γήπεδο του μπάσκετ στο ΟΑΚΑ. Στον ηλεκτρικό υπήρχαν πολλοί που φόραγαν μπλούζες The Wall ή άλλες πινκφλοϋντικο-κεντρικές (είδα και μια γαμάτη που είχε έναν Freud βαμμένο ροζ και έγραφε… oh you can figure that one out, can’t you?)

Ο συναυλίακος χώρος μου προκάλεσε πραγματικά δέος. Άλλο πράγμα να απλώνεται όλοκληρο το κλειστό στάδιο πάνω από το κεφάλι σου, κατάλαβα αμέσως γιατί το προτίμησε ο Waters. Και φυσικά, ένα μισοχτισμένο τοίχος μπροστά από την σκηνή…

Πριν αρχίσει η συναυλία, όλα τα φώτα του σταδίου έγιναν κόκκινα και από την σκηνή μας ζήτησαν να κρατήσουμε τις χάρτινες μάσκες που μας είχαν δώσει στην είσοδο στο χέρι και να τις κουνάμε «σαν να είμαστε ωκεανός»… Βέβαια πολλοί την κράταγαν με την λάθος μεριά να βλέπει την σκηνή, οπότε δεν ξέρω τι θα βγει και αν τελικά θα το βάλουν στο DVD. Όπως και να ‘χει, είχε μια αίσθηση «στημένου» αυτό, αν και δεν μπορεί φυσικά να γίνει διαφορετικά! Κατάλαβα ότι όλα τα γαμάτα που μπορεί να βλέπουμε μερικές φορές στα λάιβ DVD να μην είναι τόσο αυθόρμητα! Ήταν ένα κρυφοκοίταγμα στον πραγματικό κόσμο…

Και μετά, άρχισε το υπερθέαμα…

Αυτά που μου έκαναν εντύπωση:

 

Athens from Roger Waters on Vimeo.

  • Στο Mother, στο σημείο που λέει “Mother should I trust the government?” έγραψε στο τοίχος δεξιά της σκηνήες ένα “No fucking way!” και στα αριστερά ένα “Να γαμηθεί η κυβέρνηση” Φαντάζεστε τι έγινε από κάτω…
  • Στο ίδιο τραγούδι παιζόταν από πίσω ένα στυλισαρισμένο βίντεο με τον Roger από μια συναυλία του tour του The Wall από το ’80 στο Earl’s Court. Πριν το τραγούδι, ο Waters μίλησε γι’αυτό και μεταξύ άλλων είπε κάτι σαν “that fucked up Roger from thirty years ago“. Έχει ο καιρός γυρίσματα…
  • Μετά το Another Brick In The Wall (Part 2), έπαιξαν μια έκδοση πιο “μπαλάντα” του τραγουδιού με άλλους στίχους… Μου άρεσε αυτό!
  • Στο Goodbye Blue Sky, πάνω στο τοίχος προβάλλονταν βομβαρδιστικά που άφηναν σταυρούς, σφυροδρέπανα, δολάρια, σύμβολα της ειρήνης… Διάβασα ότι άφηναν και αστέρια του Δαυίδ σε προηγούμενες συναυλίες αλλά ο Waters δέχτηκε παράπονα γιατί τα πλάνα που έδειχναν τα αεροπλάνα να αφήνουν δολάρια ήταν κολλητά με αυτά που άφηναν τα αστέρια, και γι’αυτό τα έκοψε αυτά τα πλάνα… Τα σχόλια δικά σας.
  • Αυτό (από το 1:00 και μετά. Πρόβαλαν το animation από την ταινία για αυτό το μέρος, και πολύ καλά έκαναν γιατί είναι από τα καλύτερα μέρη της ταινίας… Απλά, ουάου):

  • Η μαριονέτα που έπεσε στο Don’t Leave Me Now (εμπνευσμένο βιντεάκι!) της γυναίκας ήταν πραγματικά ανατριχιαστική… Ό,τι συμβολίζει η γυναίκα για τον Pink, την πρώην γυναίκα του, την groupie της μιας βραδιάς η οποία ξυπνάει μέσα του όλα αυτά…
  • Μέχρι το τέλος του πρώτου μέρους, το τοίχος είχε ολοκληρωθεί, όποτε στο Hey You το συγκρότημα έπαιζε μέσα από το τοίχος. Ήταν πολύ δυνατή στιγμή και ταίριαζαν απόλυτα με το concept και τους στίχους… Στο Is There Anybody Out There ένα τουβλάκι του τοίχους φεύγει και εμφανίζεται ο Waters να παίζει μέσα από το κενό. Βέβαια μετά ξανακλείνει…
  • Τo Comfortably Numb είναι πολύ συναισθηματικά φορτισμένο τραγούδι για μένα, με είχε κάνει να κλάψω κάποτε και ο μόνος λόγος που δεν το κάνει πια είναι επειδή μάλλον το έχω συνηθίσει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μου αρέσει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ πια. Και τις δύο φορές που το έχω δει live απλά δεν μπορούσε να κάνει αυτό το κλικ. Ήταν λέτε επειδή, όπως μου συμβαίνει συχνά, κατα την διάρκεια της συναυλίας δεν συνειδητοποιώ 100% που βρίσκομαι, ή επειδή πολύ απλά δεν ήταν ο Gilmour στην κιθάρα και στο μικρόφωνο…;
  • Στο Run Like Hell όλοι βαράγαμε παλαμάκια ρυθμικά με το σήμα του Roger… ξ^^
  • Το The Trial ήταν καταπληκτικό με πάρα πολλή ένταση και φυσικά το TEAR DOWN THE WALL!, όπου βέβαια το τοίχος κατέρρευσε σχεδόν πάνω στο κοινό των μπροστά-μπροστά — μάλιστα σήκωσε σκόνη! Κι εδώ έπαιξαν το animation από την ταινία πάνω στο τοίχος.

  • Σε κάποια σημεία ο ήχος ήταν ίδιος με τον δίσκο. Δεν παίζει να έχει βελτιωθεί τόσο πολύ η φωνή του Waters από το 2006, έτσι δεν είναι;!

Ένιωσα κι εγώ ότι είχα ένα τοίχος ενώ έβλεπα την συναυλία, ένα τοίχος που δεν μου επέτρεπε να συνειδητοποιήσω που βρισκόμουν. Χανόμουν στην φαντασμαγορία και στην παρέα με την οποία βρισκόμουν. Ειδικά το δεύτερο μέρος τελείωσε σαν αστραπή. Τώρα νιώθω λες και όλα αυτά τα ονειρεύτηκα! Να φταίει άραγε το τσίπουρο, η μπύρα και το κρασί; Ή μήπως απλά όταν είσαι σε κάτι τόσο ανεπανάληπτο, θεαματικό και… τεράστιο, είναι πιο δύσκολο να κοιτάξεις προς τα μέσα γιατί κοιτάζεις προς τα έξω και δεν είσαι έτοιμος για να δεχτείς αυτή την καταροή πληροφορίας, αισθήσεων, αναμνήσεων και επομένως συναισθημάτων; Ίσως να είναι απαραίτητο να τα κλείσεις όλα αυτά απ’έξω, αλλιώς όχι μόνο δεν θα συνειδητοποιείς που βρίσκεσαι, δεν θα το προσέχεις κιόλας…

Περιμένω να απολαύσουμε την συναυλία στο DVD, με όσους ήταν τυχεροί και την είδαν αλλά και όσους δεν την είδαν! Σας περιμένω για να ξαναδούμε την definitive έκδοση του The Wall από εκείνη την ονειρική βραδιά…

Και ένα μικρό δωράκι για το τέλος… θα περίμενε κανείς να το ξανάκαναν για την κινηματογράφηση… αλλά όχι…

Roger Waters & David Gilmour – Comfortably Numb at O2, London, 12/5/2011

…όμως…

I feel cheated!

Yes, another Porcupine Tree related post. The craze continues, excuse me while I kiss the quills. Ouch. Nevermind that.

The ‘Tree played in Thessaloniki last night. The setlist was the same as in Athens.

Except instead of The Circle of Manias and The Seance, they played the 15-minute version of Even Less, The Start of Something Beautiful and The Sound of Muzak. AND because they were playing with no Anathema, the ticket cost just a mere €20! ARGH!

OK I’ll just go listen to Buying New Soul to calm down a bit! I’ve got studying to do and only 1 hour or something to do it in!

Porcupine Tree Live in Athens at Technopolis, 09/09/2010 — Impressions!

I’ve been listening to Porcupine Tree since 2004. I wasn’t even 16 years old then. My first contact with them was by listening to The Sky Moves Sideways… It was just right for me then: I was a developing Floyd fan and I could really relate with their sound as it was when they (him? Porcupine Tree was little more than Steven Wilson’s pet band that early) did it, their prog rock side shining through… It didn’t take long for me to listen to In Absentia in all its glory as well, and a few months later their newest album, Deadwing, was released. And then I started actively following them.

It was July 2005 when they played in Lycabettus Theater together with Blackfield and Van Der Graaf Generator, under a full moon. Back then, they had played 9 songs; some of them I didn’t know. I was there with my friend George. Porcupine Tree hadn’t grown enough on me for me to truly have a great time but I liked it nonetheless. I was a fledgling rocker anyhow (I consider myself a fledgling rocker even today).

It took Porcupine Tree another 5 years to re-visit Greece and Athens. Within those years, there’s been great change inside of me. I was 16 back then, I’m 21 today, that’s obvious enough… But I feel that whatever I like about Porcupine Tree grew up with me as well, it matured. The years passed and I loved them more and more. Their music accompanied me through times happy, sad, hard and carefree. It inspired me, mystified me. Fear of a Blank Planet and The Incident came out within those years and I was there to celebrate. These guys’ music even served as my initial common ground with Maaike and anything that relationship, quotes or no, ever symbolised or tought me. To summarise: Within 6 short years, Porcupine Tree developed into my favourite band.

So of course it was a special moment when I learned that they would be coming this year and what a surprise: they’d be playing in Technopolis, one of the coolest places in central Athens. So the months passed and the night came! I left the day before yesterday from Mytilini to be here in Athens on time for the concert and I’m leaving again for my beloved little island town tonight. ~24 hours worth of hanging around ship interiors, studying and reading The Drawing of The Three. I could honestly take twice as much for what I experienced yesterday. And on my own was great. Neni, of course, in one of her usual bouts of derangement decided not to take the opportunity to even come to the concert on her own, let alone with me. Not that I cared in the end: I was able to take it all in with no distractions in my head. What can I say? Her loss. That’s the least I can say.

The ‘Tree gave a fantastic performance. I wish I could be at the railing but I was just half a meter behind! I would have managed to be at the railing if not for a few friends that I met and gave the extra ticket to, but I didn’t mind at the end, we had a good time after the concert! 😉

So! What did they play?

The Setlist:

    1. Occam’s Razor
    2. The Blind House
    3. Great Expectations
    4. Kneel and Disconnect
    5. Drawing the Line
    6. Open Car
    7. Lazarus
    8. Russia on Ice (part 1)
    9. Anesthetize (part 2)
    10. Time Flies
    11. Degree Zero of Liberty
    12. The Séance
    13. Circle of Manias
    14. Normal
    15. Way Out of Here
    16. Sleep Together
    17. Encore:

    18. Stars Die
    19. Blackest Eyes
    20. Trains

Highlights:

Right when they came out and started playing Occam’s Razor, at one of the pauses it seemed as if there was something wrong with Steven’s guitar, which might actually have been the case. But he just made it look as if it was just dramatic idling. It was suspenseful! And then of course came The Blind House.

Open Car in last night’s show had a brand new breakdown! We were all ecstatic, looking at eachother in crazy disbelief. Check it out in this video that, strangely, has not been taken down. 2:10 marks the spot.

I’m getting feelings I’m hiding too well
(Bury the horse shaped shell) [wtf man? :P]
Something broke inside my stomach
I let the pieces lie just where they fell
(Being with you is hell)

Russia on Ice together with Anesthetize? What an inspiration! Steven did a trick where he played his chords by just kind of slapping the strings there. It was impressive!

I didn’t expect to like the 2nd part of The Incident, that is, the songs after Time Flies, but the band managed to give them some kind of energy that was absent on the recording. I liked that…

After they finished their standard setlist with Way Out of Here and Sleep Together, they left the stage. I always find encores funny, how the artists just leave the stage like that. It’s as if they’re saying “Klain” to everyone! 😀 Anyway, they came back of course and Steven said: “We have some of the older songs for you tonight…” He had already mentioned it at the beginning, but it was really happening! And we were all like: “what might they have in store for us tonight?”, you could smell the anticipation in the air. We hoped their guilt for leaving us with no Porcupine Tree for 5 years would be enough for them to do something special, at least they sounded guilty when Steven said “we hope you haven’t forgot us” or something to that extent… And it begun with Stars Die.

And here’s your proof, the best quality I did find… The song took me back to when I had first listened to PT. It was one of the first songs of theirs that I had come to love. And I remember Giorgos, an old friend of mine, telling me he’d told a girl he was hitting on, drunk of course: “Stars die, stars die…” I dedicate this memory to him. 🙂 Incidentally (pun unintended), he was the one that introduced me to Porcupine Tree. Cheers mate. We need to talk more.

And then came Blackest Eyes and Trains (Fanis would have gone wild with this one). I’ll leave the following do the talking. By the way, you can listen to me cheering and making happy noises and remarks at least at 2:07 and 4:14, that ETSI REEEE!! must be me… I’m not sure! I was somewhere around there. Also notice, at the end of the concert, how Gavin does his magic trick (hard to see on the video) and Richard produces a suitable sound effect and Colin took out his video camera and recorded the whole scene, including the wild crowd (that’s us)! Yeah! I can’t imagine the guys just sitting in a couch, watching crowd videos from the tour and making funny comments. I would actually pay money for such a deep behind-the-scenes.

EDIT!: THEY DELETED IT! THESE ASSHOLES! I CAN’T BELIEVE IT… :'( YOU’RE NOT EARNING ANY RESPECT OR FANS FOR THIS, YOU KNOW…

I sung every song at the top of my voice. I headbanged and rocked with my whole body. I got lost in memories and created even better ones at this concert. I had the chance to see them live again and it was awesome. Gavin is the best drummer alive, Richard is a master of atmosphere, I’d like to have Colin’s coolness and bass guitar skills, and Steven is a bare-foot musical genius with incredible live energy and style. John Wesley, their guest guitarist and backing vocalist for the tour, melted girls’ hearts yesterday in addition to playing superbly… Thanks for a great show, at a great place, with great music.

Have a look at their older setlists in Athens, however, and tell me how awesome it must have been to see them play stuff off Lightbulb Sun, for example…

http://www.setlist.fm/search?query=porcupine+tree+athens

SEE YOU NEXT YEAR!

</fanboy>

Oh, Anathema also played… Meh… These are the songs they played, they really weren’t anything special in my opinion. Don’t know their old songs, of course, nor did I catch them at their hayday.

EDIT:

Maybe not all that much has changed after all… has it?

2005

2010

Porcupine Tree live in Athens!

It was a special moment when I heard the radio announcer on 105.5fm I was listening to with Neni utter the magic words… “Porcupine Tree will be playing together with Anathema in Gazi Technopolis [incredible selection of venue!] on September 9th. Pre-ordering of tickets has begun”. It was an almost… orgasmic experience.

That was about 3 weeks ago. Back then, I had no money and could do nothing about it. The minute I got my monthly allowance though, I immediately ordered one ticket for me and one for Neni (it was her nameday present… I was a bad boyfriend and hadn’t bought anything for her. I think this little gift did nicely!), so we, as ticket numbers 157/158, will know where we’re going to be come September 9th. It’s going to be exam period, we know… But come now, honestly, what’s more important?

Good chance to get to know Anathema’s music as well…