Θα βγω λοιπόν και θα το πω. Σπάνια τα λάιβ αξίζουν. Είναι πολύ δυνατά, κουράζεσαι όρθιος συνέχεια, θες να κάτσεις, να πιεις κάτι, να κατουρήσεις, να δεις τους μουσικούς από κοντά και δεν μπορείς… Δεν είναι ότι η ζωντανή μουσική δεν αξίζει: αυτοκαγχάζω σχεδόν γράφοντας τις παραπάνω λέξεις, σκέφτοντας ότι μέχρι σχετικά πρόσφατα εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούσαμε να διαχωρίσουμε τις έννοιες «ζωντανή» και «μουσική» (ούτε είχαμε βέβαια και μικρόφωνα ή ηχεία) και η εφεύρεση της ηχογράφησης για πολλούς σήμαινε το τέλος του πανάρχαιου αυτού είδους τέχνης.
Ξεκάρφωτο διαμάντι από τον οιρμό της σκέψης: πότε θα αποκτήσουν οι βιντεοκασέτες το κύρος που έχουν τα βινύλια;
Όχι, η ζωντανή μουσική έχει τη δική της θέση δίπλα στις ηχογραφήσεις ζωντανές ή περασμένες από πολλές στρώσεις audioshop, στην καρδιά μου και στον κόσμο γενικά. Απλά το αν και κατα πόσο θα απολαύσω μια συναυλία εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, αστάθμητους και… σταθμητούς…; Όπως για παράδειγμα αν είμαι γνώριμος με τη μουσική από πριν (δύσκολα θα απολαύσω ένα τραγούδι ή ένα κομμάτι ζωντανά που δεν έχω ξανακούσει ποτέ) ή αν υπάρχει κάτι να κοιτάζω ενώ ακούω, για μια πιο οπτικοακουστική εμπειρία (σημαντικό). Παρακαλούνται οι αναγνώστες μουσικοί να αφήσουν κάτω τα μπουκαλάκια με τα χάπια (προς κατανάλωση και μετά εκσφενδόνιση)!
Γιατί είναι και μερικές φορές που πας σε μια συναυλία και πραγματικά το χαίρεσαι, και αυτές τις μέρες ειδικά έχουν πέσει όλα τα δρώμενα μαζί, είμαι συνέχεια έξω τα βράδια, με τη Δάφνη και με την Greek Team του Rights4Water, τον Αστίκ, την Λάουρα και τον Αντρές. Η Νταϋάνα είναι κι αυτή στο γκρουπ αλλά προτιμά να μένει σπίτι κάθε μέρα, δεν έχει βγει ούτε μια φορά.
Πριν τρεις εβδομάδες πήγαμε στον Θανάση Παπακωνσταντίνου στο Θέατρο Βράχων μετά από μια μικρή Οδύσσεια μέχρι να βρούμε να παρκάρουμε (γκουχκλειστοβενζιναδικογκουχ). Για μένα είναι τελικά ο σύγχρονος έλληνας μουσικός που περισσότερο με εμπνέει και με μαγεύει, που το έχει πιάσει το νόημα μουσικά, στιχουργικά… τι σημαίνει να είσαι έλληνας μουσικός το 2015 με όλη την βαθιά καλλιτεχνική παράδοση αυτού του τόπου αλλά και τι νέο μπορεί να προσφέρει σήμερα. Το όλο ρε παιδί μου.
Κοιτάχτε μόνο εδώ πώς χαμογελάει όταν ΟΛΟ το θέατρο αρχίζει και τραγουδάει—φοβερή εκτέλεση, ε; Επ, μπορείτε να βρείτε όλο το live στο παραπάνω playlist. Νάις… Τσεκάρετε και τον καινούργιο του δίσκο Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου, αν συμπαθείτε τα λίγο πιο ψυχεδελικά.
Έπειτα, το περασμένο Σάββατο πήγε το παρεάκι στους Γιαννιώτες Villagers of Ioannina City, στο Resistance Festival στην Γεωπονική. Σχηματίστηκαν το ’07 και έβγαλαν και τους δύο δίσκους τους πέρσι και έχουν γίνει διάσημοι ήδη. Είπαμε, τι σου κάνει η δισκογραφία… Κάπου διάβασα την τέλεια περιγραφή τους: stoner ηπειρώτικα! Ψάχτε αυτές τις δύο λέξεις στο youtube και θα καταλάβετε. Ήταν να πάμε και τον Νοέμβριο αλλά έγιναν sold-out στο Fuzz. Από τα κόμεντς βλέπω ότι θα κάνουν (ήδη κάνουν;) λαμπρή καριέρα στα Βαλκάνια (Βούλγαροι και Σέρβοι εκστασιάζονται!). Μπράβο, μπράβο. Ξεχωρίζω το Nova (το οποίο είναι στα αγγλικά), το Κάλεσμα, το Κρασί και το Τι Κακό.
Την επόμενη βραδιά πήγαμε στους Lemonostifel. Το όνομα τους ταιριάζει πολύ, αυτό έχω να πω! Παίξανε σε έναν δρόμο στον Βοτανικό δίπλα σε μια εκκλησία, στα πλαίσια της Πανευρωπαϊκής Ημέρας Μουσικής. Ο Αστίκ με έπρηξε, μου έλεγε «θέλω να αγοράσω τον δίσκο, θέλω να αγοράσω τον δίσκο!» Δεν προλάβαμε να τους ζητήσουμε, τον έναν από τους δύο δίσκους που έχουν βγάλει τουλάχιστον κι αυτοί, γιατί έπρεπε να προλάβουμε το μετρό. Πάντως είναι κι αυτοί εξαιρετικοί μουσικοί, με γέμισαν ευχάριστα συναισθήματα και μια νοσταλγία για στιγμές που δεν έχουν έρθει. Κι αυτοί είχαν και κάτι να χαζεύω. Ξεχωρίζω τα πρώτα τέσσερα αυτής της playlist (Άνθος Αραβοσίτου, Radiokefalos, Γιαγιά, Γλυκό του Κουταλιού)
Όταν με ρωτάνε αν μου αρέσουν τα ελληνικά, απαντάω όχι. Τι εννοούν; Τι εννοώ;
