Πριν μια βδομάδα μας πήγαν με το 625 ΤΠ εκδρομούλα στο σπήλαιο του Περάματος (εκδρομή με τον στρατό, και όμως), το οποίο απέχει 15 λεπτά με τα πόδια από το στρατόπεδο. Η ατμόσφαιρα πάρα πολύ επιβλητική, γοτθική. Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι ότι κάτι τέτοια ενέπνευσαν τους ανθρώπους να πιστεύουν σε αθάνατα αρχαία πνεύματα και να χτίζουν γιγαντιαίους ναούς από πέτρα και να τα διακοσμούν με τέτοια πλάσματα. Και αυτούς τους αρχαίους σχηματισμούς τους πρωτοαντίκρυσαν ντόπιοι που έτρεχαν να κρυφτούν από βομβαρδισμούς μόλις πριν 70 χρόνια. Όσο κάνει να σχηματιστεί ένα κυβικό εκατοστό–ένα ζαράκι–ανθρακικού ασβεστιού, του κύριου δομικού υλικού των εντυπωσιακών σχηματισμών του σπηλαίου.

Αυτή ήταν η μια σκέψη μου.

Ή άλλη σκέψη μου, και αυτό που με παρακίνησε να γράψω αυτό το ποστ, ήταν η θέα αυτών των σταλακτιτών (ή μήπως είναι σταλαγμίτες; Δεν νομίζω ότι μπορώ να τα ξεχωρίσω σε αυτή την περίπτωση) οι οποίοι μου θύμιζαν στην όψη:

=

+

+

Mήπως είμαι επηρεασμένος απ’ το ότι στις εξόδους μου πάω και ψωνίζω μπρόκολα (30 λεπτά το ματσάκι, όσο ένας σπαστός φραπέ στο ΚΨΜ — makes you think) τα πλένω στη βρύση στο κέντρο των Ιωαννίνων και τα τρώω ωμά στη στάση του λεωφορείου για να μην ξεχάσω τελείως τι σημαίνει να είσαι χορτοφαγός;