Τι κοινό έχουν αυτές οι δύο μέρες;
Όχι, δεν πρόκειται για το σημείο τομής τους, δηλαδή το δευτερολεπτο που η ώρα είναι ταυτόχρονα 24:00 και 00:00.
To κοινό τους είναι ότι με εκνευρίζουν.
Η 29η Φεβρουαρίου με εκνευρίζει γιατί είναι σημάδι του ατελούς μας ημερολογίου. Θα μου πείτε, πώς αλλιώς να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι η Γη μας δεν ολοκληρώνει μια περιστροφή γύρω από το μητρικό της άστρο σε 365,00 μέρες αλλά σε 365,25 μέρες, που για να λέμε την αλήθεια αυτό το 0,25 είναι όσο ύποπτα στρογγυλό όσο τα μήλα στην Δανία ή ένα ζευγάρι πλαστικά βυζιά; Πού πάνε αυτές οι έξτρα έξι ώρες τον χρόνο; Κεφάλι σκρατς-σκρατς, μα σε μία επιπλέον μέρα κάθε τέσσερα χρόνια! Είναι μια έξυπνη λύση αλλά φαντάζει λίγο κομπογιαννίτικη. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη πάντως, μην με κοιτάτε έτσι.
Η 1η Μαρτίου με εκνευρίζει γιατί ακούω συνέχεια τους ανθρώπους να λένε ο ένας στον άλλο αυτή την μέρα «καλή άνοιξη», λες και η άνοιξη αρχίζει σήμερα, με την κανονικότητα μιας μηχανής. Όχι, άνθρωποι, η άνοιξη ξεκινάει σε 3 βδομάδες από τώρα. Πάντως ΟΚ, τίποτα δεν μας εμποδίζει να λέμε «καλημέρα» από τη μία η ώρα τα ξημερώματα (χα! είπες ξημερώματα!), όμως δεν το συνηθίζουμε — εδώ λέμε καληνύχτα αν πάμε για ύπνο, ακόμα κι αν έξω έχει ξημερώσει…
Μάλλον βιαζόμαστε να μπει η άνοιξη, και μας δικαιολογώ εδώ που τα λέμε, σήμερα πάλι 5 βαθμούς είχε έξω…
