H τελευταία μαύρη γάτα by Eugene Trivizas
My rating: 4 of 5 stars
Είχα ξεχάσει πόσο ωραίος είναι ο Τριβιζάς. Πόσο ο τόνος του και το γλωσσοπλαστικό του λεξιλόγιο και η έκθεση μου σε αυτό από μικρή ηλικία, για το οποίο φρόντισαν οι γονείς μου, εχει επηρεάσει το πώς αντιλαμβάνομαι την γλώσσα πολλά χρόνια μετά. Σας ευχαριστώ, γονείς με καλό γούστο. Είχα σχεδόν ξεχάσει πόσο απλός και ευθύς είναι, πόσο εύστοχα και εμπνευσμένα είναι τα λογοπαίγνια του, πόσο απολαυστικά σουρεαλιστικός είναι. Αυτός ο σουρεαλισμός βέβαια μπορεί εύκολα να ξεγελάσει τους αδαείς οι οποίοι περνάνε οτιδήποτε φανταστικό για παιδικό και οτιδήποτε παιδικό για απλοϊκό! Όχι! Για έναν ενήλικα ο οποίος ακόμα δεν μπορεί να χωνέψει ότι έχει περάσει την εφηβεία, η παιδικότητα του βιβλίου δεν είναι μειονέκτημα. Αντιθέτως, συχνά δεν ήμουν σίγουρος αν τα παιδιά ήταν το τάργκετ γκρούπ της Τελευταίας Μαύρης Γάτας και όχι άνθρωποι σαν κι εμένα, που ψάχνουν τις αλήθειες τους σε παραπλανητικά για τους ανυποψίαστους, μακριά από κάθε ίχνος σοβαροφάνειας, βίβλια με γάτες για πρωταγωνίστες. Γάτες που πεθαίνουν βίαια και αποτρόπαια από ανθρώπους χωρίς ανθρωπιά και ζώα χωρίς ζωηράδα.
Τι να πει κάνεις όταν το βιβλίο το οποίο είναι μια αλληγορία για τον ρατσισμό είναι πολύ, πολύ πιο επικαιρο σήμερα απ’όσο όταν γράφτηκε πριν 10 περίπου χρόνια; Τα τελευταία λόγια του Άγνωστου Γάτου Πρωταγωνιστή μας ηχούν πολύ πιο δυνατά απ’όσο θα περίμενε ή θα φοβόταν κανείς. Συνεργάτες και συνεργάτοι, λοιπόν, μην αφήσετε τις προγαταλήψεις να σας συνεπάρουν, μην αφήσετε τον εαυτό σας να γίνει άλλος εύκολα υποκινούμενος ανθρωπάκος!
ΥΓ: Η έκδοση που βρήκα έχει και τρία εξαιρετικά σχόλια στο τέλος τυπωμένα σε όμορφο κρεμ χαρτί. Την συνειστώ!
