Εντάξει, απλά δεν υπάρχει λέξη στα ελληνικά η οποία να αποδίδει καλά το overrated, οπότε για τώρα θα πρέπει να αρκεστούμε σε μια απλή μετάφραση.

Ο κόσμος είναι γεμάτος από αυτά. Αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν πλήθη ανθρώπων να χάνουν τον ύπνο τους και τον ξύπνιο τους, για να μην πω μεγάλο μέρος των κοινωνικών τους συναναστροφών, ανησυχώντας και συζητώντας για αυτά. Είναι παντού. Γίνετε σας παρακαλώ το ακροατήριο μου όσο εγώ ξεθυμαίνω.

Σκυλιά

Οι καλύτεροι φίλοι του ανθρώπου πληρούν τα χρέη φύλακα (λυκόσκυλα), αλόγου (χάσκι), κυνηγού (πόιντερ), διακοσμητικού στοιχείου (οποιαδήποτε ράτσα χωράει σε νεσεσαίρ), δολοφόνου (ντόμπερμαν), ενισχυτή αυτοεκτιμήσης (πίτμπουλ), τροφής (τσόου-τσόου). Οι περισσότερες από αυτές τις ράτσες, για να μην πω όλες, εκτράφηκαν για να είναι εργαλεία στα ανθρώπινα χέρια, όχι φίλοι. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά τους δικούς μου φίλους δεν τους θέλω υπηρέτες ή σκλάβους μου. Δεν θέλω να δένομαι μαζί τους μέσω της εξαναγκαστικής υποταγής τους σε μένα, δεν έχω κανένα τέτοιο κόμπλεξ.Ένας σκύλος μπορεί να είναι πολύ καλός σύντροφος, αλλά είναι έτσι γιατί εσύ είσαι το αφεντικό. Αν δεν είσαι το αφεντικό, την έχεις βαμένη. Όσο και να μου αρέσουν τα περισσότερα σκυλιά, δεν μπορώ να μην τα δω έτσι. Επίσης, να προσθέσω ότι οι σκύλοι βρωμάνε απαίσια όταν είναι βρεγμένοι, κατουράνε και χέζουν παντού και γαυγίζουν όλη την ώρα.

Πέρα από τα παραπάνω πάντως και ό,τι και να λέω, στα αδέσποτα συγκεκριμένα έχω μια αδυναμία. Είναι οι σκληραγωγημένοι απόκληροι του ανθρώπινου πολιτισμού που τα ανάγκασε να έρθουν στη ζωή ως παράσιτα. Είναι λίγο σαν τους επιζήσαντες στο Mad Max. Μόνο που εδώ κερδίζει ο πιο χαριτωμένος.

Σούπερ ήρωες

Φοράνε στολές (γιατί;), έχουν σούπερ-δυνάμεις, είναι αφελώς καλοί ή ακόμα πιο αφελώς κακοί και έχουν κατακτήσει τον κόσμο της φαντασίας. Τι συμβαίνει; Τι είναι το τόσο ενδιαφέρον ή συναρπαστικό σε αυτούς τους «ήρωες»; Η αντρίλα, τα μπράτσα και το μάτσο που ξεχειλίζει από τις περισσότερες ιστορίες κόμιξ και ταινιών με σούπερ ήρωες είναι απλά βαρετές, προβλέψιμες και απλοϊκές σε αστείο σημείο. Δε λέω, τα παιδιά μπορούν να ταυτιστούν πολύ άνετα με αυτούς τους χαρακτήρες και είναι εύκολη τροφή για τη φαντασία τους, άλλωστε, τα παιδιά καταβροχθίζουν ό,τι σαβούρα και να τους πετάξεις, αλλιώς δεν θα ήταν παιδιά. Δέχομαι επίσης ότι προσφέρουν θέαμα και ιστορίες απλές που βαράνε στο ερπετικό των ανθρώπων, που μας ικανοποιούν σε ένα πολύ βασικό επίπεδο. Η δράση, οι καλοί που κερδίζουν πάντα (και παρεπιμπτόντως πληρούν κατα γράμμα όλα τα πρότυπα ανδρισμού/[τσουλ]ομορφιάς/εθνικότητας), οι κακοί-καρικατούρες, αντανάκλαση των «πραγματικών κακών» των νέων των 20:00, όλα αυτά χτυπούν στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή εκατομμυρίων ανθρώπων τόσο πολύ που μάλιστα αυτοί πληρώνουν για να δουν την ίδια ιστορία ξανά και ξανά και ξανά! Εντάξει, το δεχομαι γι’αυτό που είναι: φτηνό, χαζό θέαμα. Δεν δέχομαι όμως το ότι ο Batman του Christopher Nolan θεωρείται τόσο γαμάτος που όλοι του φέρονται θαρείς και είναι κάτι το σοβαρό ή ακόμα και ώριμο, η δευτέρα παρουσία του σινεμά. Τι ακριβώς το σούπερ έχει ο Batman; Τα λεφτά του είναι αυτό το τόσο σούπερ ή η δίψα του για εκδίκηση; Ο οποιοσδήποτε δεν θα μπορούσε να είναι Batman στη θέση του Batman;

Γιατί ο Spiderman να μην εξερευνήσει τον κόσμο και να γίνει ένας απίστευτος αναρριχητής; Στους X-Men δέχονται και τα παιδιά από τερατογεννέσεις, αυτές τις περιπτώσεις που βλέπεις στο Youtube και φρικάρεις, ακόμα και τους idiots savants που είναι διανοητικά καθυστερημένοι αλλά έχουν καταπληκτική φωτογραφική μνήμη και άλλες υπαρκτές υπερδυνάμεις, ή οι πόρτες είναι ανοιχτές μόνο για αυτούς με τις κουλ μεταλλάξεις; O Iron Man θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο εκτός από μια πολεμική μηχανή ασύλληπτης δύναμης;

Θα ήθελα να δω έναν Ratman ο οποίος θα ήταν άστεγος, άφραγκος, γυμνός (η στολή του θα ήταν η απέραντη τρίχα του η οποία θα διαπερνούσε ούτως ή άλλως οποιοδήποτε κολάν) και άσχημος και η σούπερ δύναμη του θα ήταν να τρώει τα πάντα από τα σκουπίδια και να μην παθαίνει τίποτα. Να κάνει dumpster diving και να βρίσκει ολοένα και νέους τρόπους να ξεφεύγει από αυτούς που θα του κάνουν τη ζωή κόλαση.

Σίγουρα υπάρχουν τέτοιοι ήρωες, (η αντιδραστικότητα των ’80s στα κόμιξ και οι Misfits [recommended] έρχονται κατα νου), να’ναι καλά οι δημιουργοί τους, όμως ο γενικότερος κανόνας θα έλεγα πως είναι τουλάχιστον εκνευριστικός. Και υπερτιμημένος.

Αυτοκίνητα

Πρόσφατα πήρα το δίπλωμα οδήγησης μου (props go to Καρίνα και τον δάσκαλο τον Μάκη!) και είμαι ικανοποιημένος για αυτό. Τώρα μπορώ κι εγώ να θεωρηθώ ένας αξιοπρεπής ενήλικας ο οποίος είναι πλέον πιο ανεξάρτητος…

…και πρέπει να πληρώνει βενζίνη, τέλη κυκλοφορίας, ασφάλειες, να βρίσκει πάρκινγκ, να προσέχει κάθε φορά που βγαίνει στον δρόμο, να έχει τον νού του μήπως το καμάρι του θέλει κανένα σέρβις (κι αν δεν το έχεις και πολύ με αυτά νιώθεις σαν γιαγιά που της δίνεις χειριστήριο Xbox 360) και να αντιμετωπίζει τους χιλιάδες άλλους οδηγούς οι οποίοι είναι πολύ συχνά από εκνευριστικοί μέχρι επικίνδυνοι, χωρίς το ένα φυσικά να εξαιρεί το άλλο.

Τα πράγματα είναι απλά. Η αυτοκίνηση είναι φοβερά υπερτιμημένη. Ένα ολόκληρο σύστημα έχει φτιαχτεί για να τροφοδοτεί μια τεράστια βιομηχανία πετρελαίου και δημιουργίας νέων αυτοκινήτων, τα οποία όχι μόνο είναι αρκετά ακριβά, είναι απίστευτα βρώμικα, θορυβώδη, επικίνδυνα και επιβλαβή για το περιβάλλον. Θέλουμε να είμαστε άνετοι με την αμαξάρα μας η οποία πρέπει να είναι σίγουρα τελευταίο μοντέλο — γιατί αποτελεί μια ηλίθια επέκταση του στάτους/πέους μας, βεβαίως-βεβαίως, μέχρι κάποιος να τρακάρει την πρέζα αυτοπεποίθησης και επιτυχίας στη ζωή και να χάσουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας–, το χρησιμοποιούμε για να πάμε μέχρι το περίπτερο ή για να κάνουμε κόντρες στην παραλιακή. Το αυτοκίνητο έχει γίνει ο βασιλιάς της σύγχρονης ζωής και η άσφαλτος το βασίλειο του.

Ας μην παρεξηγηθώ: η ιδέα προφανώς είναι καλή και όπως ανέφερα μπορούν να είναι πολύ χρήσιμα και βολικά, γι’αυτό άλλωστε απέκτησα και το δίπλωμα παρα τα πιστεύω μου. Η αυτονομία στη μετακίνηση είναι κάτι το θελκτικό και επιθυμητό από τότε που οι άνθρωποι πρωτοκαβαλίκεψαν άλογα και άλλα είδη κατακαϋμένης πανίδας. Όμως η κίνηση, τα διόδια, η χρήση της ίδιας βρώμικης και απίστευτα ζημιογόνας βασικής τεχνολογίας εδώ και έναν αιώνα (!) — απλά συγκρίνετε την εξέλιξη των αυτοκινήτων με αυτή των υπολογιστών· τι δεν καταλαβαίνετε;– και η χρήση τους στις πόλεις όταν τα ποδήλατα, τα πόδια και τα μέσα μεταφοράς θα ήταν πολύ πιο χρήσιμα αν ήταν στημένα αποτελεσματικά, τα κάνει στα μάτια μου να φαίνονται σαν μια σάπια τεχνολογία που έχει ένα βασικό φανταχτερό πρεστίζ λόγω της κυρίαρχης ιδεολογίας.

Τι να πω; Προτιμώ τα μέσα που δεν καίνε κάτι το οποίο χρησιμοποιούμε παρασιτικά, άπληστα, αλόγιστα και απλά ανώριμα.