Η μεγαλύτερη αλήθεια αυτών των εκλογών δεν αναφέρεται από πολλούς, μάλλον το σοκ είναι ακόμα υπερβολικά μεγάλο:
35% η αποχή. Από αυτό το υπόλοιπο 65%, το 18% ψήφισαν το πρώτο κόμμα και το 19% δεν αντιπροσωπεύονται στην βουλή. Με άλλα λόγια: μόνο το 12% του ελληνικού λαού, αν αφαιρέσουμε την αποχή, θέλει ΝΔ. Ένα 12% και κάτι παραπάνω θέλει κάτι που κανείς δεν ακούει, είτε αυτό είναι Οικολόγοι, είτε αυτό είναι ΛΑΟΣ, είτε αυτό είναι Καζάκης, είτε είναι Τζήμερος, Πειρατές ή ΚΚΕ (μ-λ). 35+19*0,65 = 47% Αν υπολογίσουμε και τα λευκά άκυρα, (περίπου 2,5%), η διαφορά είναι οριακή ανάμεσα σε αυτούς που ψήφισαμε κάτι που είναι στην βουλή αυτή την στιγμή και σε αυτούς που δεν έχουμε αντιπροσώπευση.
Μάλιστα, αυτό το 35% του πληθυσμού που δεν ψήφισε καν έχω την εντύπωση πωςγια πρώτη φορά έχει μεγαλύτερο ποσοστό από το πρώτο κόμμα — όχι, όχι, όχι: έχει μεγαλύτερο ποσοστό από το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ ΜΑΖΙ!! Και δεν σταματάμε εδώ· μολίς και μετα βίας τα συγκεντρωτικά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων (~38%) ξεπερνάνε τα ποσοστά αποχής. Στις προηγούμενες εκλογές ο Γιωργάκης είχε 43% και ο Κωστάκης 33% και η αποχή ήταν κοντά στο 30%.
Πόσο μακριά φαίνεται η εποχή εκείνη… Όπως μακριά φαίνεται ξαφνικά η στεριά όταν σαλπάρεις στα ανοιχτά και μπροστά σου είναι το απέραντο γαλάζιο. Όπως όμως η ιστορία και το ημερολόγιο των Μάγια κάνουν κύκλους, έτσι κι εμείς όμως ζούμε πάνω σε μια σφαίρα: με αρκετή υπομονή, θα βρεις κάπου, κάποτε, ξηρά, και μπορεί να ξεκινήσεις μια ζωή πολύ καλύτερη από αυτήν που άφησες πίσω σου. Ή μπορεί και να καταλήξεις σε ένα νησί με ανθρωποφάγους (τι στερεότυπο) ή που ήδη κατοικείται από ανθρώπους όχι πολύ πιο ικανοποιημένους με την ζωή τους από εσένα. Σε κάθε περίπτωση: “a ship is safe in harbour but that’s not what a ship is for // τα πλοία είναι ασφαλή στο λιμάνι, αλλά δεν έχουν φτιαχτεί για να είναι αραγμένα».
Από την άλλη μεριά, αυτή η αποχή είναι ανησυχητική. Γιατί δεν πήγαν να ψηφίσουν αυτοί οι σχεδόν 3,5 εκατομμύρια Έλληνες, ειδικά οταν η Ελλάδα χτυπιέται σαν χταπόδι στά ζεματιστά αλμυροφαγωμένα πεζούλια του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και στο τραπέζι περιμένουν με σαλιάρες στον λαιμό διάφοροι που μοιάζουν με τον Mr. Monopoly και έχουν βάλει στο μάτι το πλοκαμάκι-ΕΥΔΑΠ ή το πλοκαμάκι-ΔΕΗ; Αν όσοι απήχαν είχαν ψηφίσει, και αποκλείεται να μην τους εκφράζει κάτι, πιθανόν τώρα να μπορούσαμε να έχουμε μια κυβέρνηση της αριστεράς. Βέβαια, δεν μπορώ να ξέρω αν όλοι οι απόντες θα ψήφιζαν προς τα αριστερά αλλά αυτή την εντύπωση έχω.
Μα είναι πραγματικά περίεργο. Με όσους μίλαγα μου έλεγαν πως θα ψηφίσουν, ακόμα και άτομα που δεν είχαν ψηφίσει ποτέ έγκυρα! Διάφορα τινά υπάρχουν:
1) Παλιοί εκλογικοί κατάλογοι του 2001… αν γίνουν επαναληπτικές, λένε, θα έχουν τους καινούργιους από την περσινή απογραφή. Γιατί δεν μπορούσαν να τους έχουν πριν τις 6 Μαΐου;
2) Πρόσεξα πως πολλοί έπρεπε να ψηφίσουν σε διαφορετικά μέρη απ’ότι συνήθως ψηφίζαν για λόγους που δεν γνωρίζω. Πόσοι είναι δυνατόν να έπρεπε να ψηφίσουν στην άλλη άκρη της Ελλάδας και να μην είχαν τα χρήματα για το ταξίδι, ή πολύ απλά να πήγαν όπου ψήφιζαν συνήθως και να μην βρήκαν το όνομα τους γιατί πολύ απλά ξαφνικά έπρεπε να ψηφίσουν αλλού;
3) Κέρδισε η φιλολογία των αναρχικών που ζουν στην κοσμάρα τους και καλούσαν σε αποχή. Είναι σχεδόν όσο παραπλανημένο και ουτοπικό όσο η γραμμή του ΚΚΕ, που περιμένει να έρθει «η κατάλληλη στιγμή» για να κουνήσει τον κώλο του. Αν και πολύ αμφιβάλλω ότι τόσοι πολλοί στην Ελλάδα είναι αναρχικοί, δεν νομίζω ούτε το 10% των παραπάνω να απήχαν λόγω ξεκάθαρης πολιτικής θέσης. Σε έναν άλλο κόσμο, ναι, κι εγώ θα απείχα… μόνο αν υπήρχαν κάποιες άλλες εκλογές στις οποίες θα μπορούσα να συμμετάσχω όπου η ψήφος μου θα είχε αντίκτυπο στην ζωή μου. Όσο κι αν στρέφουν την μύτη τους ψηλά μπροστά στο σύστημα και αρνούνται να βελάξουν, οι αναρχικοί ζουν μέσα σε αυτό, εκμεταλλεύονται τα οφέλη του και την ανοχή του και δεν νομίζω να τους αρέσε μια προοπτική όπου λόγω και της αποχής τους θα προέκυπτε μια κυβέρνηση η οποία θα τους φερθεί ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ εχθρικά. Δεν είσαστε ανεξάρτητοι. Λυπάμαι. Όχι όσο χρησιμοποιείτε το ηλεκτικό και το ίντερνετ, το νερό και το αποχετευτικό σύστημα, το δίκτυο κινητής τηλεφωνίας, έχετε μεταφορικό μέσο και το γεμίζετε βενζίνη, ψωνίζετε από το σούπερ-μάρκετ και καπνίζετε στριφτά μεγάλων καπνοβιομηχανιών — κι όλα αυτά με ποιανών τα χρήματα, για να ακούσω;
4) Πολλά είχαν ακουστεί ότι αν απέχει πάνω από το 50% ακυρώνεται η εκλογική διαδικασία, ή τέλος πάντων κάτι παρόμοιο. Πόσοι μπορεί να πίστεψαν κάτι τέτοιο;
5) Οι απόντες ανήκουν στην ίδια κατηγορία με τους απολιτίκ οι οποίοι ψήφισαν το τραγικό 7% της ΧΑ. «Δεν μας νοιάζει πραγματικά, μπορώ να τους φανταστώ να λένε», «σιγά, λες και θα αλλάξει κάτι στην ζωή μου αν ψηφίσω τον έναν ή τον άλλον». Το να δείχνεις αυτή την απάθεια για την ψήφο δεν είναι τόσο μακριά από το να μην καταλαβαίνεις την πολιτική ευθύνη του να ψηφίζεις ΧΑ, ακόμα και να μην κάνεις κάτι για να το σταματήσεις…
Αυτό το 35% είναι μια δεξαμένη ψηφοφόρων την οποία πρέπει πάντως να προσέχουμε. Αν ενεργοποιηθεί από τις κατάλληλες δυνάμεις –κάθε είδους– μπορεί εύκολα να ανατρέψει κάθε προσδοκία. Λέω εγώ τώρα: και αν μερικοί από αυτό το 35% δουν τον Μιχαλολιάκο και τους αστράψει το μάτι και πάνε και τον ψηφίσουν και στις επόμενες εκλογές τα ποσοστά του πάνε στο 15%; Γιατί λέμε-λέμε ότι μάλλον θα ξεφουσκώσει, αλλά δεν ξέρεις ποτέ… Όπως έλεγε και ο μακαρίτης ο Obi-wan: “The Force can have a strong influence on the weak–minded.” Ο φασιστικός λόγος άλλωστε έχει έναν τέτοιο ανεξήγητο μαγνητισμό.
Έπειτα, για όσους λένε ότι το να ψηφίζεις δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα: αν 3.000 περισσότερα άτομα είχαν ψηφίσει τους Οικολόγους Πράσινους, θα ήταν τώρα στην βουλή και θα μπορούσαν να συμμετάσχουν σε μια κυβέρνηση της αριστεράς που όπως όλα δείχνουν ο κ. Τσίπρας δεν θα μπορέσει να σχηματίσει υπό αυτές τις συνθήκες (2,93%;). ΟΚ, είναι και ότι η ΝΔ έχει +50 έδρες. Ναι! Αυτό το κόμμα που βγήκε πρώτο έχοντας το 12% των ψήφων του εκλογικού σώματος. Αν αυτές οι 50 έδρες ήταν μοιρασμένες στους υπόλοιπους, με την απλή αναλογική, τι θα γινόταν άραγε; Θα είχε σίγουρα ενδιαφέρον και οι προοπτικές συνεργασίες θα ήταν σίγουρα μεγαλύτερες αν το μνημονιακό μπλοκ, ουσιαστικά άχρηστες έδρες, δεν είχε πιάσει ακριβώς το μισό της βουλής σαν ένα πρασινομπλεγκρί παρασιτικό υγρό μέσα σε ποτήρι το οποίο μετατρέπει παράδοξα το άδειο της αισιοδοξίας στο γεμάτο της απαισιοδοξίας.
Το θέμα είναι τι γίνεται τώρα; Οι εξελίξεις είναι γρήγορες, το διακήβευμα μεγάλο. Όπως φαίνεται, θα πάμε σε δεύτερο γύρο εκλογών. Δύο πράγματα εύχομαι:
1) Να μην καταφέρουν τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα να ξαναγίνουν μεγάλα πατώντας πάνω στην ακυβερνησία την οποία έχουμε αυτή την στιγμή και στον τρόμο που μπορούν να εμπνεύσουν. Η ακυβερνησία, όσο επικίνδυνη κι αν είναι (κι αυτό σηκώνει κουβέντα) είναι σίγουρα καλύτερη από οποιαδήποτε καταδίκη θα μας επιφύλασαν αυτοί χωρίς δεύτερη σκέψη όπως έκαναν μέχρι τώρα. “A ship is safe in harbour…”
2) Αυτό το 19% των μικρών κομμάτων να μεταπείσει το 35% που απήχαν και –γιατί όχι — το ~50% που ψήφισε κόμματα που μπήκαν στην βουλή.
Απλά ετοιμαστείτε γιατί δεν έχουμε ζήσει ό,τι έρχεται.
~ Μερικά λινκς:
Πανικός στο επιτελείο της Διαμαντοπούλου (μουαχαχαχά!)