Θυμάμαι το προπερασμένο θέρος.
Εκείνο των Αγανακτισμένων.
Εκείνο των τεράστιων συναθροίσεων, των λαϊκών συνελεύσεων, των πρωτόγνωρων αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών, των διαφόρων πολιτών που ρητόρευαν επί παντός, των Οικονομολόγων που εξηγούσαν τις περιπλοκότητες, τις ερωτήσεις που πέφτανε βροχή και ήσαν συχνά ευφυέστατες.
Των κατασκηνωμένων σε πλατείες ανθρώπων από την Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία και αλλού, που επιχειρούσαν να ζήσουν, έστω για λίγο, μία εναλλακτική καθημερινότητα που κάπως, τους έφερνε λίγο πιο κοντά στο πως θα έπρεπε να είναι οι άνθρωποι απανταχού.
Όποτε από την ραδιοφωνική εκπομπή, χαρακτηρίσω φασίστες όσους στέλνουν ξενοφοβικά, ρατσιστικά μηνύματα, δέχομαι έναν καταιγισμό μηνυμάτων, από ίδιους ή και άλλους, που με κομψό αλλά κυρίως άκομψο τρόπο, σημειώνουν ότι αυτοί δεν είναι φασίστες, αλλά «είναι έλληνες», ή είναι εθνικιστές προσπαθώντας να διαχωρίσουν τον φασιστικό τρόπο σκέψης, από τον δικό τους τρόπο σκέψης.
Για τον επιμελή σχολιαστή και σύμφωνα με τα ερμηνευτικά λεξικά, σίγουρα υπάρχουν κάποιες αμυδρές διαφορές, μεταξύ του ακροδεξιού, του ρατσιστή, του ξενόφοβου, του φασίστα. Τις διαφορές τις γνωρίζω, αλλά εδώ που φτάσαμε το τελευταίο που με απασχολεί είναι η ακρίβεια των χαρακτηρισμών.
ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ 13 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2012
Σήμερα,πριν απο δύο ώρες περίπου,πήρα τα παιδιά μου και πήγαμε στο κεντρικό κατάστημα του χωριού. Ναι,έχουμε τη χαρά να ζούμε σε χωριό.Επίνειο. Προάστιο,Πείτε το όπως θέλετε. Δεν παύει να είναι το Ουζούν Αλή για τους παλιούς
Σήμερα,όπως και κάθε άλλη μέρα,περπάτησα τα ίδια στενά με τα παιδιά μου .Στον δρόμο συναντήσαμε άλλα παιδιά απο το ίδιο σχολείο,κάπως μεγαλύτερα.
Σήμερα,για πρώτη φορά απο το 1992 που ζώ σε αυτή τη χώρα,δέχτηκα ευθεία απειλή χωρίς καμμία απολυτως αιτία.
