Πρόσφατα καθόμασταν σπίτι μου με τον Φάνη στη Νέα Σμύρνη, είχαμε βάλει Youtube στην τηλεόραση και βάζαμε τραγούδια εναλλάξ. Κάποια στιγμή ο Φάνης πρότεινε να βάλουμε το Misunderstood («ωχ ρε, πού το θυμήθηκες αυτό;») και αναπόφευκτα μου έγινε το earworm of choice για αρκετές ημέρες – “if I seem superhuman I have been misunderstoooood”.
Καμιά 10αριά μέρες αργότερα, στο Ηράκλειο, τη μέρα που η Μαριλένα έλειπε το πρωί και μπορούσα να απολαύσω μέταλ χωρίς να της πάρω τ’ αυτιά, έβαλα να παίζει στην τηλεόραση του Airbnb της ξαδέρφης της όπου μέναμε (thanks Athiná!) ένα Dream Theater mix για soundtrack στα morning pages μου – τις καθημερινές, υποτίθεται, σελίδες ελεύθερης γραφής που ξαναέπιασα εδώ και κανέναν μήνα τώρα μετά από έναν χρόνο περίπου που τα πρωινά μου ήταν χωρίς ενδοσκόπηση γραμμένη με στιλό. 5-6 τραγούδια μετά, ο αλγόριθμος του Youtube μου σέρβιρε το Panic Attack.
Το Panic Attack και το ότι μου έχει κολλήσει στο μυαλό 5 μέρες τώρα ήταν ο λόγος που κούνησα τον κώλο μου (και τα δάχτυλα γιατί δεν μπορώ να πληκτρολογήσω με τον κώλο ακόμα δυστυχώς) να γράψω το παρόν ποστίο.
Καιρό είχα να ακούσω Dream Theater, νόμιζα ότι τους είχα αφήσει στην εφηβεία μου, ότι «είναι πολύ φλύαροι για τα γούστα μου τελικά» κτλ. Κι όμως, The Spirit Carries On.
Είχα πάει στη συναυλία τους στο ολυμπιακό γήπεδο του beach volleyball το ’05. Τότε που ακόμα έπαιρνα φωτογραφίες και βίντεο οτιδήποτε πέρναγε από μπροστά μου.
Κι απ’ τη συναυλία:
This one’s called PANIC ATTACK — ντάμπαντα ντάμπαντα ντάμπαντα ντάμπαντα ντάμπα ντάμπα κ.ο.κ. Αυτή είναι η πρώτη φορά που άκουσα το κομμάτι. Ναι, το Octavarium δεν το είχα ακούσει πριν πάνω στη συναυλία… 11+ χρόνια μετά μου έγινε earworm.
Μια γεύση του Fatal Tragedy.
Ο Σταύρος, με τα γυαλιά στη φωτογραφία πάνω, είναι που με κόλλησε περισσότερο με τους Dream Theater τότε στη Β’ Λυκείου. Εκείνος μου έπαιξε πρώτη φορά το Misunderstood σπίτι του, και μετά το έμαθα με τη σειρά μου στους φίλους μου – και στον Φάνη. Και ο Φάνης με τη σειρά του, μου το θύμισε τώρα. «Ωχ ρε, πού το θυμήθηκες αυτό!» Το μόνο που μπορώ να κάνω εγώ με τη σειρά μου είναι να το θυμίσω στον Σταύρο. Αν δει αυτό το ποστ ποτέ.
Αν κι αυτό ρυθμίζεται…