Το προηγούμενο μου ποστ ήταν για τον θάνατο της Γκρίζας. Η ειρωνεία της ζωής δεν άργησε να ξανακάνει την εμφάνιση της σε όλο της το μεγαλείο.
Μερικές ώρες αφού είχα γράψει το ποστ, με πήρε τηλέφωνο η Δέσποινα.
“Έλα Κιούμπι, η Γιούκι είναι μέσα στο σπίτι;”
“Όχι, γιατί;”
“Έλα γρήγορα…”
Φτάνω λίγα λεπτά αργότερα και βλέπω μια Γιούκι να είναι χωμένη κάτω από το τελευταίο σκαλοπάτι της εξωτερικής σκάλας στο ακριβώς απέναντι σπίτι, αυτό με τις πολλές γλάστρες και την Βίλμα (την μόνιμα έγκυο σκύλα). Δεν σάλευε. Και ένα παιδάκι, ούτε τριών δεν θα ήταν, το παιδί του ζευγαριού που την βρήκε, προσπαθούσε να την πιάσει. Μπορεί να πίστευε ότι ήταν λούτρινο κουκλάκι…
:'(
Ό,τι σκότωσε την Γκρίζα μάλλον ήταν αυτό που το κατάφερε και για την Γιούκι. Φόλα; Ποντικοφάρμακο; Κάποιο οικοδομικό υλικό; Ποιος, γιατί;;; Πέρασε την αρρώστια που παραλίγο να την στείλει πριν την ώρα της και κάποιος ο οποίος μάλλον ποτέ δεν αγάπησε ή αγαπήθηκε στην ζωή του αποφάσισε να πάρει την πρωτοβουλία;
Η ειρωνεία της ζωής σε όλο της το μεγαλείο.
Η εικόνα της κοκκαλωμένης Γιούκι να μην βγαίνει από κάτω από το σκαλοπάτι μου χαράχτηκε στην μνήμη. Το τελευταίο της βλέμα, τα μισόκλειστα βλέφαρα, το ξεραμένο αίμα στο στόμα και στον πισινό. Δεν θα γράψω περισσότερα. Δεν μπορώ να περιγράψω τι ένιωσα εκείνη την στιγμή και τι συνεχίζω να νιώθω. Δεν μπορώ να το περιγράψω συναισθηματικά όπως έκανα για την Γκρίζα… Ξέρω πολύ καλά τι ένιωθα για την γάτα που με συντρόφευε τα τελευταία 2,5 χρόνια. Και απλά… ίσως να μην μπορεί να χωρέσει εδώ. Δεν το έχω συνειδητοποιήσει από τότε… 5 μέρες κιόλας. Όχι. Δεν μπορεί να χωρέσει εδώ. Όχι τώρα.
Χώρεσε όμως στην κηδεία της. Ούτε αυτήν θα την ξεχάσω ποτέ. Τόσο έντονη και αληθινή, μέσα σε όλη την θλίψη. Ευχαριστώ όλους σας για την βοήθεια και που απλά ήσασταν εκεί: Δέσποινα, Γκάρετ, Μόρντρεντ, Νένη, Έλενα… Θα ήταν πολύ πιο δύσκολο χωρίς εσάς.
Το χιόνι έλιωσε
Το καλοκαίρι τέλειωσε
Το νερό ποτίζει
Στον ουρανό γυρίζει
