My rating: 3 of 5 stars
Δεν ξέρω. Έχω καταλήξει ότι ο Έσσε δεν μου αρέσει. Δεν μπορώ όμως να προσδιορίσω τι είναι αυτό που δεν μου κάνει κλικ στην γραφή του. Είναι οι κεντρικοί χαρακτήρες οι οποίοι είναι drama queens αλλά ταυτόχρονα τελείως εξωπραγματικοί; Είναι οι περιγραφές; Είναι ο κατα κάποιον τρόπο ξιπασμός που αφήνει συχνά να υπονοηθεί μέσα από την γραφή του;
Η αναζήτηση του Σιντάρτα στο βιβλίο ξεκινάει περίεργα. Ήδη από μικρός είναι πολύ «ψαγμένος» και μυημένος. Κάνει διαλογισμούς, μπορεί να ζήσει σαν σαμάνος με φαινομενική ευκολία. Δεν μπορώ να καταλάβω πως ξαφνικά του σκάει ότι πρέπει να αναζητήσει την δική του αλήθεια και να μην ακολουθεί άλλες ιδέες, ακόμα κι αν αυτές είναι του Βούδα ή των Σαμάνων. Κι επίσης δεν μπορώ να καταλάβω πως επι πόσα, 20 χρόνια, είχε ξεχάσει όλα όσα είχε κάνει μικρός και είχε παραδοθεί στην ακολασία, τουλάχιστον όπως την αντιλαμβανόταν αυτός. Γενικότερα, η ιστορία του Σιντάρτα δεν μου έκανε κλικ. Παραήταν μπερδεμένος αλλά με την ψευδαίσθηση της αυτογνωσίας και αυτοπεποίθησης. Δεν μπορούσα να ταυτιστώ στο ελάχιστο.
Αυτά που μου έμειναν πάντως είναι η ανάγκη της προσωπικής αναζήτησης και της ανάγκης του να ακολουθεί κανείς την δική του αλήθεια. Αυτή ήταν η βασική διαφορά του Σιντάρτα με τον Γκοβίντα, ο οποίος δεν νομίζω πως ποτέ πραγματικά πίστεψε στον εαυτό του και την προσωπική του αλήθεια: πάντα έψαχνε για υποκατάστατα αυτής της αλήθειας έξωθεν. είτε αυτός ήταν ο Βούδας είτε ο Σιντάρτα. Όλοι είμαστε Γκοβίντα, όπως θα λέγαμε, όλοι είμαστε ανθρωπάκοι. Ανθρωπάκοι στον δρόμο της αυτοαναζήτησης, αυτοεκπλήρωσης και της φώτισης, ναι, αλλά ανθρωπάκοι.
Αυτά τα βασικά στοιχεία ίσως με κάνουν να ξαναδιαβάσω, ίσως, κάποτε, το βιβλίο αυτό.