Προχτές κλείσαμε την Κινηματογραφική Συμμορία για φέτος με τον Εφιάλτη των Χριστουγέννων. Χάρις στην παρακίνηση της Δώρας Τζέκου είχαμε υπέροχο ζεστό χριστουγεννιάτικο κρασί και με την βοήθεια όλων πολλά μελομακάρονα και μπισκοτάκια!
Όμως, κάτι δεν πήγε καλά εκείνη την βραδιά.
Ενθουσιασμένος εγώ που βρήκα την ταινία σε super ανάλυση και με τους υπότιτλους τέλεια συγχρονισμένους, δοκιμάζω το αρχείο στο laptop του αμφιθεάτρου της Γεωγραφίας. Το αρχείο παίζει αλλά μόλις και μετά βίας: κολλάει για 10 δευτερόλεπτα κάθε 5 δευτερόλεπτα παιξίματος… Προφανώς το αρχαΐζον laptop δεν μπορούσε να σηκώσει την φοβερή 1080p ανάλυση. Μέρα που βρήκα κι εγώ να αφήσω το δικό μου επ-άγκαλο (lap-top) σπίτι…
Στίβουμε τα μυαλά μας όλοι και σκεφτόμαστε πολλές ιδέες: να παίξουμε την ταινία μέσω streaming (ποιότητα; υπότιτλοι;), να φέρουμε κάποιο δυνατό PC από κάποιο εργαστήριο στο ίδιο κτίριο (όλα ήταν 5ετίας τουλάχιστον…), να δοκιμάσουμε να ανεβάσουμε την προτεραιότητα επεξεργασίας του VLC, να ρίξουμε τις ρυθμίσεις, να μειώσουμε την ανάλυση… Όλα τα δοκιμάσαμε. Η λύση όμως, όπως αποδείχτηκε, ήταν μόνο μία (duh).
Σε λιγότερο από 5 λεπτά, χάρις στις πολύ γρήγορες συνδέσεις του πανεπιστημίου, είχαμε σε μικρότερη ανάλυση την ταινία. Είχε περάσει ήδη κάτι λιγότερο από μιάμιση ώρα από την στιγμή που είχαμε πει ότι θα αρχίζαμε, και ο κρύος ιδρώτας αισίως σταμάτησε να ρέει από το μέτωπο μου. Περάσαμε τα επόμενα ~75 λεπτά ρουφώντας ζεστό κρασί, φαντάζοντας χουχουλιαστά το καρεκλοπόδαρο που δημιουργούσε ενδιαφέροντα υδάτινα σχέδια στις τζαμαρίες των κλιμακοστασίων του κτιρίου Γεωγραφίας, και απολαμβάνοντας, επιτέλους, το οπτικοακουστικό αριστούργημα των Burton, Selick και Elfman. Ευχαριστώ όσους άντεξαν μέχρι το τέλος παρά τις αντίξοες συνθήκες!
Μια γεύση της χριστουγεννιάτικης μαγείας! Aυτά τα τρία τραγούδια είναι στο shuffle και repeat στο μυάλο μου μέρες τώρα, πριν καν την προβολή. Είχα κάνει την προετοιμασία μου, χο-χο-χό!
Inspired! To original έχει περισσότερο παλμό: ο Danny Elfman με την φωνή του δίνει απίστευτη ζωή και ενθουσιασμό στον Jack. Όμως και αυτή η εκτέλεση έχει την φάση της!
Ένα θα πω: KoRN’s ear PoRN.
Το τραγούδι της Sally βγάζει μια ανατριχιαστική μελαγχολία ταυτόχρονα με μια αθωότητα, κάτι που της ταιριάζει (και μου αρέσει) πολύ. Η έκδοση της Amy Lee είναι και αυτή ωραία *dodges random vegetable thrown at him for this comment* όμως δεν έχει την παιδικότητα ανάμεσα στα συναισθήματα που βγάζει.
Κάτι μου λέει, από το πόσο μου άρεσουν τελευταία οι ταινίες στις οποίες τραγουδάνε όλοι αντί να μιλάνε, πως αποκτάω μια καινούργια αγάπη για τα musical! Γιέι! :Β
ΥΓ: Ευχαριστώ την Δώρα για τις φωτογραφίες!
