Ουδέν νεότερον από το δυτικό μέτωπο by Erich Maria Remarque
My rating: 3 of 5 stars
Άλλο ένα από τα πολλά βιβλία που διαβάζω τελευταία σχετικά με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το βρήκα λιγότερο καθηλωτικό από το Johnny Got His Gun, το οποίο επίσης διάβασα πρόσφατα, όσο και από την εκπληκτική σειρά podcast του Dan Carlin σχετικά με το ίδιο θέμα, το Blueprint for Armageddon. Είναι σίγουρα ενδιαφέρον οτι παρουσιάζει την γερμανική πλευρά των πραγμάτων, που τελικά, στην ουσία, ήταν ίδια κι απαράλαχτη με την άλλη πλευρά. Μόνο που υπήρχε περισσότερη πείνα στην γερμανική πλευρά.
Επίσης ενδιαφέρον είναι ότι ο πρωταγωνίστης πάει στον πόλεμο μαζί με την παρέα του από το σχολείο. Δεν θέλω να σκέφτομαι πώς θα τα βγάζαμε πέρα εγώ και οι φίλοι μου απ’το λύκειο αν πηγαίναμε μαζί στα χαρακώματα και
Γενικά ωραίο ευκολοδιάβαστο, τηρουμένων των αναλογιών, βιβλίο που δείχνει την προσωπική μεριά του πώς ήταν να ζεις την παράλογη φρίκη του Α’ Π.Π, το φυσικό επακόλουθο και το ζενίθ του πολιτισμού του μοντέρνου (με την έννοια του προ-μεταμοντέρνου) κόσμου. Πιο αξιομνημόνευτες στιγμές: η χαρά και η αδερφοσύνη στα χαρακώματα (η ζωή συνεχίζεται άλλωστε, ακόμα κι αν είσαι τρισάθλιος, πενταβρώμικος πειναλέος και πιθανότατα ακρωτηριασμένος) και η άδεια του πρωταγωνιστή κατα την οποία γυρίζει για λίγες μέρες σπίτι του. Αλήθεια, πώς μπορείς να απολαύσεις ένα χρονομετρημένο διάλειμα από την κόλαση; Όταν είσαι στο μέτωπο σκέφτεσαι πως θα έδινες τα πάντα για έναν πατατοκεφτέ της μάνας σου, όμως όταν είσαι όντως πίσω, το μόνο που θα μπορείς να σκεφτείς θα είναι η επιστροφή στον θάνατο.
Τι τράβαγαν αυτοί οι παλιοί…
Τελευταίο σχόλιο: εξαιρετική μετάφραση από τον Ευάγγελο Αντώναρο.
