Ερωτησευμένος: από το ερώτηση + ερωτευμένος.
Πόσο εύκολα είναι όλα με την Google στο τσεπάκι μας!
Δεν χρειάζεται ξανά να αμφιβάλλουμε για το οτιδήποτε· η Αναζήτηση Google μας έχει μεταμορφώσει ήδη στο υπέρτατο hive mind (πώς λέγεται αυτό στα ελληνικά; Κυψελική νοημοσύνη;) Δεν χρειάζεται να ψάξουμε χάρτες· το Google Maps ξέρει όχι μόνο πώς να πάμε εκεί που θέλουμε να πάμε, αλλά και πού θέλουμε να πάμε, σχεδόν πριν το ρωτήσουμε. Δεν χρειαζόμαστε μεταφράσεις όταν το Google Translate γίνεται ο διερμηνέας σου σε πραγματικό χρόνο.
Καλά όλα αυτά, ενδιαφέροντα, αλλά δεν ξέρω για σας, εγώ όμως βλέπω γύρω μου και στον εαυτό μου ανθρώπους λειψούς, που κομματάκι-κομμάτακι λησμονούμε την αξία της συγκεντρωμένης σκέψης πάνω σε ένα ερώτημα ή ένα πρόβλημα, πώς να διαβάσουμε έναν χάρτη ή πώς να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας ώστε να μεταφράσουμε από μια γλώσσα σε μια άλλη.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά νομίζω ότι υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ αυτών των αλλαγών, εξελίξεων, αναπηριών, όπως θέλετε πέστε τις, και του ότι, παρ’όλο που δικαίως μπορούμε να υποθέσουμε ότι είμαστε οι καλύτερα ενημερωμένοι άνθρωποι που περπάτησαν ποτέ στη γη (ό,τι και αν σημαίνει αυτό) είμαστε και από αυτούς που περισσότερο πασχίζουμε να βρουμε την ευχαρίστηση στην καθημερινή ζωή. Πώς να μην έχεις κατάθλιψη αν έχεις μεταθέσει σε μπουκίτσες την ίδια τη ζωή σου σε μικρούς τεχνοσκλάβους;
Είναι άραγε τυχαίο ότι εμείς οι digital natives (ψηφιακοί ιθαγενείς;), εγώ πρώτος στην σειρά, είμαστε αυτοί που έχουμε το μεγαλύτερο πρόβλημα να βρούμε τι θέλουμε να κάνουμε με τη ζωή μας, ενώ η προφανής απάντηση, το να τη ζήσουμε, φαντάζει όσο παραδοξική όσο η απάντηση σε ένα κοάν;
Στο μέλλον η Google θα οδηγεί για μας, θα δουλεύει για εμάς, θα βλέπει για εμάς, θα θυμάται για εμάς, θα φωτογραφίζει για εμάς, θα μιλάει για εμάς, θα σκέφτεται για εμάς, και φυσικά αφού με όλα αυτά θα μας ξέρει πια απ’ έξω κι ανακατωτά, θα μπορεί να αγοράσει για εμάς. Θα στερηθούμε ακόμα κι αυτή τη χαρά της ζωής, αυτή την υπέρτατη ανθρώπινη ψυχοδηλωτική πράξη της ύστερης καπιταλιστικής εποχής!
Αυτό που μάλλον αναρωτιέμαι είναι: πόση ζωή θυσιάζουμε για πόση ευκολία, και είναι άραγε αυτή μια δίκαιη συναλλαγή ανταλλαγή; Πώς θα μπορούσαμε άραγε να εξηγήσουμε με όρους που θα καταλάβαινε η Google την χαρά της δημιουργικής αντιμετώπισης των μικρών προκλήσεων της καθημερινότητας; Αν ήμουν στο κρεβάτι όλη μέρα και με τάιζε, πότιζε, ξεσκάτιζε και μου ικανοποιούσε κάθε πνευματική επιθυμία πριν καν μου έρθει μια τεχνητή νοημοσύνη πιο έξυπνη από μένα, η ζωή μου θα ήταν σίγουρα εύκολη· πόσο ζωή όμως θα είχε απομείνει;
