Η τέχνη του ταξιδιού by Alain de Botton
My rating: 3 of 5 stars
Χαρισμένο απ’ τη Βάσω. «Αυτό το βιβλίο ταξιδεύει» μου είπε. «Μου το έδωσαν κι εμένα, δώσ’ το κι εσύ όταν το τελειώσεις». Ακόμα είμαι στο ψάξιμο για τον επόμενο αναγνώστη του.
Το προηγούμενο και πρώτο βιβλίο του κ. Alain de Botton που διάβασα, το Consolations of Philosophy, το απόλαυσα ιδιαίτερα. Και αυτό εδώ είχε τις στιγμές του και τις συνειδητοποιήσεις που θα μείνουν μαζί μου, όπως το γεγονός ότι όταν ταξιδεύουμε, παίρνουμε και τον εαυτό μας μαζί, τις εφήμερες ανησυχίες και το σώμα μας που μπορεί να ασθενίσει, γεγονός που σπάνια φανταζόμαστε εκ των προτέρων και σχεδόν ποτέ δεν θυμόμαστε εκ των υστέρων. Δηλαδή θέλει πολλή αυτογνωσία για να φανταστεί κανείς ότι σ’ ένα προσεχές ειδυλλιακό ταξίδι θα αρρωστήσει, θα έχει υπνηλίες ή καούρες ή ότι θα τσακωθεί με το ταίρι του και εξαιτίας αυτών των εφήμερων ανησυχιών θα χαλαστεί. Μάλιστα, όσο σημαντικά φαντάζουν αυτά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, τόσο πιο σπάνια κανείς τα θυμάται. Μένει η εικόνα σαν ο εαυτός, το υποκείμενο, να έχει εξαφανιστεί. Τις περισσότερες φορές τουλάχιστον.
Μερικά ακόμα highlights: ο Van Gogh και πώς οι πίνακες του έκαναν την Προβηγία άξια επίσκεψης όταν δεν ήταν προηγουμένως· ο John Ruskin και πώς τον 19ο αιώνα, και αφού είχε εφευρεθεί η φωτογραφία, σκίτσαρε και σχεδίαζε όλα τα μέρη που του έκαναν εντύπωση ως τρόπον τεινά εργαλείο απόκτησης της ομορφιάς· ο Xavier de Maistre, το έργο του Voyage autour de ma chambre («Ταξίδι στο δωμάτιο μου») και η σημασία της συνήθειας στο ταξίδι και του να φέρνεις τα προηγούμενα ταξίδια σου όπου πας· και άλλες παρατηρήσεις του συγγραφέα σχετικά με το τι μας κάνει να θέλουμε να δούμε ένα μέρος και τι να πάρουμε από αυτό (αναφέρομαι στο κεφάλαιο για την περιέργεια, τον Alexander von Humboldt και το ταξίδι του de Botton στη Μαδρίτη, όπου δεν ήθελε να δει τίποτα απ’ όσα οι ταξιδιωτικοί οδηγοί λέγανε ότι ήταν σημαντικό).
Παρ’όλ’αυτά, έπρεπε να ανατρέξω στο βιβλίο για να θυμηθώ τα κομμάτια που μου άρεσαν. Μεγάλο μέρος του ήταν κάπως forgettable που λένε και στο χωριό μου και δεν μου έμεινε τόσο όσο το Consolations of Philosophy. Γι’ αυτό και τα τρία αστεράκια.
Θα κλείσω με μια αναφορά στον Γιάννη Ανδρέου, τον μεταφραστή αυτού του βιβλίου από τα αγγλικά στα ελληνικά, ο οποίος έκανε καταπληκτική δουλειά με την Τέχνη του Ταξιδιού, που βάζω στοίχημα δεν ήταν εύκολο να αποδοθεί. Βρήκε τις αυθεντικές παραθέσεις, μετέφρασε όλα τα ονόματα όπως έχουν εμφανιστεί στην ελληνική βιβλιογραφία, και γενικότερα έβγαλε έναν αέρα καλλιέργειας εναρμονισμένη με αυτή του συγγραφέα. Τα συγχαρητήρια μου κε. Ανδρέου.
