REVIEW: ΕΙΣ ΕΛΛΗΝ

Εις ΈλληνΕις Έλλην by Carolos Moraitis
My rating: 3 of 5 stars

Το Εις Έλλην ήταν το δεύτερο βιβλίο που μου δάνεισε να διαβάσω ο Παύλος Πισσάνος όσο ήμασταν συνάδερφοι στη Β’ Διμοιρία του Γ’ Λόχου της 2016 Α’ ΕΣΣΟ στο 2/39 Σύνταγμα Ευζώνων στο Μεσολόγγι. Το πρώτο ήταν αυτό.

Το θέμα του ήταν η ζωή του Παναγιώτη Ποταγού, ενός Έλληνα ιατρού και εξερευνητή της λεγόμενης βικτωριανής εποχής που ακολούθησε τα χνάρια της πορείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου ψάχνοντας να βρει αν και τι έμεινε πίσω, καθώς και έφτασε βαθιά στην Αφρική όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη άρχιζε να ξεδιπλώνεται το λεγόμενο Scramble for Africa. Απ’ τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές της ιστορίας του ήταν ότι στη Γαλλία αναγνωρίστηκε και υπέγραψε στο χρυσό βιβλίο των εξερευνήτων (η οποία τζίφρα φιγουράρει στον τίτλο του βιβλίου) ενώ στην Ελλάδα, παρα τις εκκλήσεις της Ελληνικής πρεσβείας στο Παρίσι στο Πανεπιστήμιο να υποστηρίξει τον Ποταγό, πέθανε στην αφάνεια και ξεχασμένος ακόμα και σήμερα, χωρίς να λάβει καμιά αναγνώριση ή χρηματοδότηση από το ελληνικό κράτος για να δημοσιεύσει τις εμπειρίες και τις ανακαλύψεις του, εκτός από το πρώτο βιβλίο του που εξέδωσε κάνοντας ένα μικρό crowdfunding με φίλους και εξέχοντες υποστηρικτές. Το χειρόγραφο του δεύτερου έργου του χάθηκε από τους κληρονόμους του.

Ενώ βρήκα την ιστορία αυτού του ξεχασμένου από την ιστορία Έλληνα ενδιαφέρουσα και μπήκα στο κλίμα της εποχής όταν η Ελλάδα ήταν μια νέα χώρα με πολλές ελπίδες και φιλοδοξίες (και οι κάτοικοι της ακόμα περισσότερο), με χάλασε λίγο το ύφος γραφής του κ. Μωραΐτη. Ήταν περισσότερο σαν μια καταγραφή μιας προφορικής ιστορίας ή θρύλου, ιδιαίτερα όπως αυτό φαινόταν στους διαλόγους οι οποίοι παρατίθονταν σαν η ιστορία να ήταν παραμύθι, παρά σαν ένα «βιωματικό μυθιστόρημα». Οι διάλογοι αλλά και η περιγραφή του οδοιπορικού είχαν εξαπλουστευτεί. Αυτό βέβαια έκανε την ανάγνωση πολύ πιο εύκολη αλλά μερικές φορές σαν να έλειπε η σάλτσα—ή άλλες, σαν να μην υπήρχε τίποτα παρά σάλτσα στην διήγηση.

Παρα του ότι με εκνεύρισαν οι διαρκείς αναφορές στον ελληνικό ιστορικό εξαιρετισμό (πώς ο Ποταγός έψαχνε τα ίχνη της σπουδαιότερης φυλής στον κόσμο—μαντέψτε ποιων) αλλά και οι εξωραϊσμοί της ζωής του πρωταγωνιστή (δεν θυμάμαι να αναφέρθηκε ούτε ένα αρνητικό στοιχείο γι’ αυτόν τον άνθρωπο, κάποιο ψεγάδι ή ιστορία που να τον παρουσιάζε σαν οτιδήποτε εκτός από ξεχασμένο ήρωα), λαμβάνω υπόψην μου ότι ο κύριος έζησε την εποχή του Ρομαντισμού, όπου οι ήρωες μπορούσαν να είναι τέλειοι, τα έθνη να έχουν πεπρωμένα, και οι ιδέες τόσο για τους ήρωες όσο και για τα έθνη μπορούσαν να είναι, και ήταν, αφαιρετικές και απόλυτες.

Τρία αστεράκια αντί για δύο γιατί με έβαλε σε ένα κλίμα εξερεύνησης και ανακάλυψης μιας εποχής τόσο της Ελλάδας όσο και του υπόλοιπου κόσμου που πάντα με ενθουσιάζει, και μάλιστα μέσα από μια συγκεκριμένη ματιά που σπάνια συναντάμε.

View all my reviews

REVIEW: Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ, Ο ΣΟΦΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΛΩΤΟΠΟΙΟΣ

Ο βασιλιάς, ο σοφός και ο γελωτοποιόςΟ βασιλιάς, ο σοφός και ο γελωτοποιός by Shafique Keshavjee
My rating: 2 of 5 stars

Μου το δάνεισε να το διαβάσω ο Παύλος ο Πισσάνος στο 2/39 ΣΕ στο Μεσολόγγι όπου κάναμε μαζί τις πρώτες μέρες στρατό. Δεν το είχε διαβάσει αλλά του το είχε δώσει η μάνα του να το διαβάσει εκεί, η οποία ούτε εκείνη το είχε τελειώσει γιατί της είχε φανεί πολύ αφηρημένο.

Σ’ ένα βασίλειο της σύγχρονης εποχής δεν έχουν θρησκεία, και ο βασιλιάς, μαζί με τους συμβούλους του, τον Σοφό και τον Γελωτοποιό, αποφασίζει να διεξάγει «αγώνες» για να αποφασίσει ποια θρησκεία θα γίνει η επίσημη της χώρας του. Καλεί εκπροσώπους από τις σημαντικότερες θρησκείες (έναν χριστιανό, έναν μουσουλμάνο, έναν εβραίο, ένα ινδουιστή και έναν βουδιστή) και έναν άθεο για να είναι το αντίπαλο δέος, και τους καλεί σε debate για το ποια είναι η καλύτερη θρησκεία.

Το βιβλίο είχε μια πολύ υποτυπώδη ιστορία, αλλά κατά βάση ήταν ένα φτωχό όχημα για τον συγγραφέα να παρουσιάσει κάθε θρησκεία και τα «υπέρ και κατά» τους. Προσπάθησε να είναι ένας Κόσμος της Σοφίας για τις θρησκείες, μόνο που απέτυχε πλήρως. Θα προτιμούσα ένα βιβλίο το οποίο δεν θα προσπαθούσε να πλέξει μια διήγηση γύρω από το θέμα αλλά θα έκανε αυτό που ήθελε να κάνει ο κ. Keshavjee απροκάλυπτα και θα έμπαινε στο ψητό κατευθείαν: θα παρέθετε επιχειρήματα και αντιπαραβολές και έτσι, πιο πεζά, θα έφτανε στο συμπέρασμα όπου ήθελε να φτάσει, ότι δηλαδή–τί περέργο!–όλες οι θρησκείες μπορούν να συνυπάρξουν και σημασία έχει ο καθένας τι πιστεύει προσωπικά και να του ταιριάζει.

2 αστεράκια επειδή όσα έγραφε για τις θρησκείες επεξηγηματικά κάποιες φορές ήταν λίγο πιο εξεζητημένα· για μένα, κλασικά και σταθερά, ο ινδουισμός και ο βουδισμός ήταν οι πιο ενδιαφέρουσες, σπαρταριστές και οι πιο δυσνόητες ταυτόχρονα, οπότε πάντα είναι ευπρόσδεκτο οτιδήποτε μπορώ να βρω σχετικά με αυτές που να είναι λίγο πιο ευανάγνωστο και διαφωτιστικό.

View all my reviews