REVIEW: NORWEGIAN WOOD

Norwegian WoodNorwegian Wood by Haruki Murakami

My rating: 4 of 5 stars

Some memorable quotes from this book:

“If you only read the books that everyone else is reading, you can only think what everyone else is thinking.”

“Letters are just pieces of paper,” I said. “Burn them, and what stays in your heart will stay; keep them, and what vanishes will vanish.”

“Don’t feel sorry for yourself. Only assholes do that.”

Murakami was born in 1949. Like Terry Pratchett, who passed away some days ago. Like my father. What would it be like to have Terry Pratchett or Haruki Murakami as your dad?

The protagonist was also born in 1949 and serves as our 20-year-old guide through the Japan of way back when: most of Norwegian Wood takes places in Tokyo and Japan in ’69 and ’70. I see it as a mental documentary of what it was to live back then. Such indirect or direct accounts always excite me and nostalgically take me back to places I never saw, memories I never had. Manos Hatzidakis gives me a similar feeling (ASXETO!)

I don’t know what it is in his writing, but Murakami-san can take me on a trip. His descriptions make sense. I connect with them in a way I just cannot with the works of a lot of other writers. I’m there. I smell the grass in the lush Japanese mountains and the cars’ fumes in dirty, crowded Tokyo. I taste the sake and the whiskey. I’m a voyeur in the sex scenes that are funny in their straight-forward explicitness. I care for the various tragic, funny or awkward characters. It makes sense that I do: I’ve got to know them. I grow attached to these living, breathing people that could easily be followers of a contemporary variety of the Tao of Zen.

So it also makes sense that I’m sick of them dying for no clear reason to me. What I can safely say is that, no matter if death at one’s own hands is a cornerstone of Japanese culture or that the protagonist considers that “death is not the opposite of life but an innate part of it”, I much prefer reading what Murakami has to say about life and love than about suicide.

Thank you Daphne for lending me Norwegian Wood.

PS: There’s a lot of ’60s music in this book and many characters playing well-known pieces on guitars and pianos. Here’s a little playlist I found that would do nicely as a companion soundtrack:

View all my reviews

Review: Αντικουλτούρα: Τα “κακά” παιδιά

Αντικουλτούρα: Τα Αντικουλτούρα: Τα “κακά” παιδιά by Juan Carlos Kreimer

My rating: 3 of 5 stars

Δύσκολα η γενιά μας έχει πρόσβαση σε πληροφορίες για το τι γινόταν 50 χρόνια πριν, σε μια εποχή που είχε ελπίδα, όραμα και παραδόξως -γιατί τότε ήταν ο τρόπος ζωής των παρείσακτων – γέννησε μεγάλο μέρος αυτού που σήμερα λέμε pop culture (δηλαδή δημοφιλή κουλτούρα). Δεν διδάσκεται πουθενά και όλοι μας σχεδόν έχουμε σαν δεδομένα αυτά που έγιναν τότε: από τα κεκτημένα στα δικαιώματα των μαύρων μέχρι τους ανατρεπτικούς μουσικούς που γέννησαν τη ροκ και τις ενθεογενείς ουσίες οι οποίες άνοιξαν μυαλά αλλά διώχτηκαν και συκοφαντήθηκαν. Δυστυχώς από τότε έχει περάσει αρκετός καιρός ώστε να μαθαίνουμε μόνο αυτά τα οποία το κύριο ρεύμα μπορεί να χωνέψει και έχει εντάξει· είμαι σίγουρος πως πολλές ιστορίες, φιγούρες και άλλα σημαντικά για την εποχή γεγονότα και διεργασίες έχουν πια ξεχαστεί ή/και επιμελώς θαφτεί.

Το βιβλίο ως βιβλίο καταπιάνεται με όλα αυτά. ο Juan Carlos Kreimer και ο Frank Vega προσπαθούν με το Αντικουλτούρα: Τα «κακά» παιδιά (thumbs-down στην μετάφραση του τίτλου και των εισαγωγικών, που στο πρωτότυπο είναι Contracultura para principiantes, δηλαδή Αντικουλτούρα για Αρχάριους), να μας δώσουν εμάς, την γενιά του 21ου αιώνα, τι έγινε εκεί πίσω στην εποχή η οποία δημιούργησε τις περισσότερες φιγούρες στις οποίες πιστεύει το σημερινό περιθώριο, όσο κι αν σπάνια έχει συνείδηση της συστημικότητας -ήδη απ’το ’70- πολλών απ’τα στοιχεία που αυτό οικοιοποιείται σήμερα. Τα καταφέρνει; Ναι και όχι.

Ναι, γιατί αναφέρει -αρκετά συμπυκνωμένα είναι αλήθεια- όλα αυτά που μόλις έγραψα. Πώς έγιναν διάσημοι οι Beatles, πώς ξεκίνησαν οι Sex Pistols, ποιος έκανε το LSD διάσημο, ποιοι ήταν οι πρώτοι διανοητές beat, ποιες ταινίες επηρέασαν το πνεύμα της εποχής, γιατί δολοφονήθηκαν όλοι οι πολιτικοί -μαύροι και λευκοί- οι οποίοι θα μπορούσαν να είχαν κάνει τη διαφορά, τι διάβαζαν οι χίπιδες, τι δυσφήμισε τα κινήματα κτλ.

Όχι, γιατί δεν κατάφερε να δημιουργήσει μια συνεκτική ιστορία που θα συνέδεε όλην αυτή την πληροφορία σε μια ιστορία, σε μια ενιαία αφήγηση. Διαβάζοντας το μαθαίνεις αποσπασματικά τις λεπτομέρειες αλλά δεν λαμβάνεις την όλη αίσθηση της εποχής τόσο πολύ.

Τελικά όμως θα μου φανεί χρήσιμο ως σημείο αναφοράς για να ψάξω από μόνος μου κάποια από τα πρόσωπα, τις ταινίες, τα συγκροτήματα, τα πρόσωπα και τα γεγονότα που σημάδεψαν την γέννηση της αντικουλτούρας. Γιατί αν δεν ξέρεις ιστορία, είσαι καταδικασμένος να την επαναλάβεις (Santayana), ακόμα κι αν η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, παρα μόνο κάποιες φορές κάνει ομοιοκαταληξία (Twain) και τελικά το μεγαλύτερο μάθημα που μπορεί να μας διδάξει είναι πως οι άνθρωποι δεν μαθαίνουμε από αυτή (Huxley). Νιώθω πολύ πόζερος που μόλις το έγραψα αυτό.

Πολλά ευχαριστώ στον Κίρα που μου έκανε το βιβλίο δώρο πέρσι τα Χριστούγεννα. Άργησα (σχετικά!) αλλά δεν μου ξέφυγε.

View all my reviews