goodreads – Page 16 – Cubilone's Dimension

Review: Ο μικρός πρίγκιπας

Ο μικρός πρίγκιπας by Antoine de Saint-Exupéry

Ο μικρός πρίγκιπας έχει φάει τρελλό χάιπ. Ειδικά από κοριτσόπουλα διάφορων ηλικιών που λένε πως είναι η αγαπημένη τους ιστορία, τον κάνουν τατουάζ στην πλάτη, αγοράζουν καπνοθήκες/λατερνοκοσμήματα/διάφορα άλλα μέρτσανταϊς και γενικότερα το παίζουν γκρούπιζ ενός αντιπαθητικού νιάνιαρου. Δεν λέω, η ιστορία έχει εξαιρετικές στιγμές, όπως όταν ο μικρός πρίγκιπας γυρίζει στους διάφορους πλανήτες, η ζωγραφιά του βόα με τον ελέφαντα. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω μερικά άλλα: γιατί είναι κακό ο πλανήτης να είναι γεμάτος μπαομπάμπ; Γιατί η φιλία εξισώνεται με την εξημέρωση;(!) Γιατί ο μικρός πρίγκιπας είναι πρίγκιπας; Είναι γαλαζοαίματος; Και γιατί το τέλος του βιβλίου είναι αυτό που είναι;

Απογοήτευση. Μπορεί για παιδάκια να είναι καλό (δεν μπορώ να με βάλω στην θέση ενός παιδιού διαβάζοντας το, για να απαντήσω ειλικρινά) αλλά δεν πιστεύω ότι έχει κάτι που να μπορεί να κρατήσει ή να εμπνεύσει πραγματικά έναν ενήλικα. Meh.

View all my reviews

Review: A Short History Of Nearly Everything

A Short History Of Nearly Everything by Bill Bryson
My rating: 5 of 5 stars

A Short History of Nearly Everything is exactly the kind of book I enjoy. Witty, funny, made me think (each chapter about another facet of life), made me want to read it again sometime in the future –if only to be adequately prepared to duly take notes/highlight quotes from the first to the last page–, I learned things I would have hardly had the chance to find anywhere else and, as the best and most successful of books do, it left me with a different perspective on the world, an outlook on it that is very scientific in its premise and execution but far from anything dogmatic. It has been a humbling reminder and a glorious reassurance of how little we know about the world and at the same time how much we pretend to actually do so because, well… because we’re largely ignorant, scientists not terribly less so than ourselves.

Bill Bryson hops from one scientific field to the next as if he was Super Mario and science was Level 1-1. Within the pages of the same book we can find excellent write-ups on atoms, chemistry, lots of physics and biology, astronomy, geology… He talks about what’s under our feet (tens of kilometres of unexplored crust and a little less of ocean is all we can safely say about the contents of the ~6500km that separate us from the planet core), fossils and how little information they can give us because of their scarcity and the extremely specific conditions under which they form but how much information we try to extract from them…

How unprotected, really, we are in reality from a potential asteroid hit (no, you can’t send nukes or Bruce Willis to an object that you are only able to detect mere weeks before impact at best and which travels at a speed that allows it to cross the entirety of the terrestrial atmosphere within a matter of a single second), or how rumbling, overdue supervolcanos with calderas only slightly larger than the island of Crete could explode any moment now! Earth would survive. Life would probably survive, as it has many times before. Humans and our extremely narrow zone of comfort? Naaah. Bryson helps us understand our place in things, comprehend that our existence might be little more than an inexplicable natural accident, an unrepeatable oddity.

And of course there’s so much more packed in here. So much!

If you’re to read this book, prepare to also read things you would have never imagined about the unknown lives of great scientists, to see fundamental theories of the past go through high and low, be torn apart by dogmatic contemporary peers… The drama of science –what an unlikely, unfortunately, pair of words– and the success and sob stories behind the pioneers and discoveries are often unbelievable. These anecdotes are solid gold.

Together with What On Earth Happened/What On Earth Evolved, this book is a treasure of knowledge and insight. If you like learning stuff about the world for hours on end you seriously can’t miss it. Even if you don’t find learning about the world appealing, well… maybe these books will kick your characteristically human curiosity back into you.

View all my reviews

Review: Ο Παπαλάνγκι

Οι Παπαλάνγκι by Έριχ Σόιερμαν

My rating: 5 of 5 stars

Ο Έριχ Σόιερμαν ταξίδεψε ως ιεραπόστολος στις αρχές του 20ου αιώνα. Εκεί έγινε μέρος της κοινότητας με την οποία είχε αναλάβει να μοιραστεί τις διδαχές του Χριστιανισμού και έναν χρόνο μετά έγινε φίλος με τον φύλαρχο. Αυτός ο φύλαρχος είχε ταξιδέψει στην Ευρώπη μαζί με κάποιους λαογράφους και είχε γράψει κάποιες σημειώσεις για να δώσει κάποιους λόγους στην φυλή του –αλλά και σε άλλες από τα νησιά Σαμόα– σχετικά με τους Ευρωπαίους και τον δυτικό πολιτισμό εν γένει, για τον οποίο οι κάτοικοι των νησιών Σαμόα τότε δεν είχαν την παραμικρή ιδέα. Ήθελε να τους προειδοποιήσει για τα μυστικά και τις φιλοδοξίες των «Παπαλάνγκι», το όνομα που είχαν δώσει στους λευκούς. Ο φύλαρχος μοιράστηκε τις σημειώσεις του με τον ιεραπόστολο, ο οποίος εν αγνοία του πρώτου τις δημοσίευσε όταν γύρισε στην Γερμανία.

Είναι σίγουρο ότι ο φύλαρχος δεν θα είχε εγκρίνει την δημοσίευση των σημειώσεων του: θα το είχε εκλάβει ως μία προδοσία της εμπιστοσύνης που είχε δείξει στον καινούργιο του φίλο με το χλωμό δέρμα (μάλλον ο φύλαρχος θα είχε αρχίσει να τον εμπιστεύεται αφού ο ήλιος της Πολυνησίας τον είχε κάνει λίγο πιο μελαμψό). Επίσης, όπως φαίνεται και στις απόψεις του περί των δυτικών, δεν πίστευε στην γνώση που περιέχονται στα «πολλά χαρτιά» ούτως ή άλλως. Οι ηθικές διαστάσεις του ζητήματος είναι πολλές και διάφορες, αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Προσωπικά είμαι ευγνώμων στον Έριχ Σόιερμαν: σχεδόν έναν αιώνα μετά, όπου ο Παπαλάνγκι και οι τρόποι του έχουν κυριεύσει τις ανθρώπινες κουλτούρες στο μεγαλύτερο μέρος της Γης, αυτό το βιβλίο είναι ένας θησαυρός ανθρωπολογικής γνώσης, μια αποκάλυψη από τις λίγες.

Όταν λέω ανθρωπολογία, δεν εννοώ αυτό το οποίο εννοούμε συνηθέστερα με αυτό τον όρο, τουτέστιν την περιγραφή μικρών ή μεγαλύτερων εθνοτικών, φυλετικών ή άλλων ομάδων υπό το πρίσμα μιας άλλης, κατα συντριπτική πλειοψηφία ευρωπαϊκής ή στην σφάιρα της Ευρώπης, όμαδας. Αυτό που έχουμε εδώ είναι, με αυτή την έννοια, αντίστροφη ανθρωπολογία: οι «άγριοι» επιτέλους περιγράφουν τους «πολιτισμένους».

Φυσικά, κανένας δεν δέχεται τίποτα παρά τον αυτοπροσδιορισμό του για να περιγράψει την ταυτότητα του. Αυτό ισχύει από άτομα και ομάδες μέχρι ολόκληρες κοινωνίες. Όσο απολίτιστοι, βάρβαροι, αφελείς και ζωώδεις ήταν για τους αποικιοκράτες του 19ου και τους ανθρωπολόγους του 20ου αιώνα οι ιθαγενείς των διάφορων απομονωμένων από την Ευρωπή περιοχών, τόσο άχρηστους, ανισόρροπους, ματαιόδοξους, εξαρτημένους και πολλά άλλα περιέγραψε τους Παπαλάνγκι ο φύλαρχος Τουιάβιι –απ’ότι φαίνεται, ο εθνοκεντρισμός είναι μια φυσική τάση του ανθρώπου που μπορεί να παρατηρηθεί παντού.

Το βιβλίο με σόκαρε. Γιατί όταν βλέπεις τον εαυτό από το πρίσμα κάποιου άλλου, καταλαβαίνεις καλύτερα τον εαυτό σου — ή μάλλον αποκτάς μια άλλου είδους συνειδητότητα. Κάθε σου κίνηση αποκτά διαφορετική βαρύτητα, κάθετι που βλέπεις και ακούς σου φαίνεται σαν ψευδαίσθηση ή όνειρο, πενήντα σύμπαντα μακρια από οτιδήποτε το «πραγματικό», κάθε σου αναπνοή γίνεται ένας φορέας κουλτούρας, της προσωπικής σου αλλά και του Παπαλανγκικού σου υπόβαθρου. Ο φύλαρχος Τουιάβιι δεν μπορεί να καταλάβει γιατί φοράμε ρούχα, δεν αφήνουμε το κορμί μας να χαρεί τον ήλιο, και κάνουμε έρωτα στα βαθύτερα σκοτάδια, αποκαλώντας αυτή την πράξη αγάπης αμαρτία· βλέπει τα «δερμάτινα κανώ» μας, δηλαδή τα παπούτσια, και μας λυπάται που τα πόδια μας είναι τόσο αδύναμα και ξεσυνηθισμένα που πλέον δεν μπορούμε «ούτε ένα φοινικόδεντρο να σκαρφαλώσουμε»· δεν μπορεί να καταλάβει γιατί ζούμε σε πέτρινα κιβώτια, μακριά από το φως, τον αέρα και τον έξω κόσμο (αλλά λατρεύει τα μπάνια των Παπαλάνγκι γιατί είναι όμορφα). Το «στρογγυλό μέταλλο και το βαρύ χαρτί», δηλαδή το χρήμα, σαν έννοιες του φαίνονται τελείως ξένες, δεν μπορεί να καταλάβει πώς είναι δυνατόν ο διπλανός μας να πεινάει και εμείς να μην μοιραζόμαστε μαζί του από αυτό που έχουμε, ούτε γιατί πρέπει μια ζωή να κάνουμε μια μόνο δουλειά για να μπορούμε να κερδίσουμε αυτά τα χρήματα. Πώς είναι δυνατόν, αναρωτιέται, κάποιος να κάνει κάτι συνέχεια και να μην το βαριέται; Βλέπει την ατέλειωτη αναζήτηση μας για γνώση και την μανία μας για σκέψη ως κάτι το μάταιο γιατί μας απομακρύνει από τις αισθήσεις μας, τον κινηματογράφο ως μια παραίσθηση για να φανταζόμαστε μια ζωή διαφορετική από την δική μας και απορεί γιατί δεν μας ενδιαφέρει τελικά τόσο πολύ να ζήσουμε, πραγματικά, εμείς οι ίδιοι, την δική μας ζωή.

Τα παραδείγματα πολλά, όσα και το βιβλίο, το οποίο είναι πολύ μικρό (το τελείωσα μέσα σε μια μέρα). Μικρό και θαυματουργό, γραμμένο σε μια σαγηνευτικά απλή και αφελή γλώσσα — άλλωστε: τα μεγάλα ερωτήματα δεν χρειάζονται πολύπλοκη γλώσσα για να διατυπωθούν· αν την χρειάζονται, δεν είναι αρκετά μεγάλα. Δεν μπορώ να σταματήσω να το σκέφτομαι και θέλω να αναζητήσω κι άλλα τέτοια παραδείγματα «αντίστροφης ανθρωπολογίας» το συντομότερο!

View all my reviews

Review: Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι by Milan Kundera

My rating: 5 of 5 stars

«Φόρτωνε τον εαυτό του με κατηγορίες, αλλά κατέληξε ότι στο βάθος ήταν πολύ φυσικό να μην ξέρει τι θέλει.

Δεν μπορεί κανείς ποτέ να ξέρει αυτό που πρέπει να θέλει, γιατί έχουμε μόνο μια ζωή και δεν μπορούμε ούτε να την συγκρίνουμε με προηγούμενες ζωές ούτε να επανορθώσουμε σε ζωές επερχόμενες.

Δεν υπάρχει κανένας τρόπος για να εξακριβωθεί ποια απόφαση είναι η καλή γιατί δεν υπάρχει κανένα μέτρο σύγκρισης. Όλα τα ζούμε αμέσως για πρώτη φορά και χωρίς προετοιμασία. Είναι σαν να μπαίνει ένας ηθοποιός στη σκηνή χωρίς ποτέ άλλοτε να έκανε πρόβα. Άλλα τι μπορεί να αξίζει η ζωή αν η πρώτη πρόβα της ζωής δεν είναι παρά η ίδια η ζωή; Αυτό είναι που κάνει τη ζωή να μοιάζει πάντα με σκιαγράφημα. Αλλά ακόμα και το «σκιαγράφημα» δεν είναι η σωστή λέξη, γιατί ένα σκιαγράφημα είναι πάντοτε το προσχέδιο κάποιου πράγματος, η προετοιμασία ενός πίνακα, ενώ το σκιαγράφημα που είναι η ζωή μας δεν είναι για τίποτα προσχέδιο, είναι ένα προσχέδιο χωρίς πίνακα.»

Ξέρετε πώς είναι να διαβάζετε ένα βιβλίο που μπορεί να θεωρηθεί «βαρύ»; Κάθε σελίδα φορτωμένη με νοήματα, φιλοσοφία, μονολόγους, όνειρα ή οιρμούς σκέψεων, και να αποσυγκεντρώνεστε συχνά γιατί αρκετές φορές είναι όλο αυτό δύσκολο και δύσπεπτο; Να διαβάζετε πέντε σελίδες και μετά να μην θυμάστε λέξη, ούτε το γενικό νόημα;

Ε λοιπόν, Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα Του Είναι ήταν ακριβώς το αντίθετο για μένα. Ήταν «δύσκολο», «βαρύ», γεμάτο μπουκίτσες φιλοσοφίας τις οποίες διαβάζεις και λες «Ναι! Ναι! Ο τύπος το έχει πιάσει το νόημα από τα μπαλάκια!», και απόλυτως απολαυστικό. Το ρούφηξα με το καλαμάκι του milkshake.

Αυτό το μυθιστόρημα – παύλα – δίαυλος γενικών σκέψεων του Κούντερα για την ζωή έχει ως γενικό του θέμα τον έρωτα και τους δορυφόρους του: την ζήλεια, την ιδέα της μονογαμίας, την απιστία, την διαφορά του με την αγάπη ή την απλή καύλα, την ελευθερία του ατόμου και την λεπτή ισορροπία μεταξύ αυτού και των σχέσεων και όλα αυτά τα γνωστά τα οποία νομίζουμε ότι γνωρίζουμε πλέον απέξω κι ανακατωτά. Τι στο διάολο, άλλωστε: περί αυτών πρόκεινται πάνω από τα μισά βιβλία, ταινίες και άλλα είδη έργων. Όχι όμως, βέβαια. Αν ξέραμε το οτιδήποτε, δεν θα υπήρχαν τόσες αποτυχήμενες σχέσεις και τόσοι δυστυχισμένοι άνθρωποι. Ο Κούντερα μιλάει με τόση μαεστρία για την ανθρώπινη ύπαρξη και την λεπτή του σχέση με τον έρωτα και το σεξ που νιώθει αποκαλυπτικός, αξίζει υπόκλισης.

Οι χαρακτήρες δεν είναι πολύ ρεαλιστικοί, υποτίθεται ότι είναι 40άρηδες και 50άρηδες αλλά από την συμπεριφορά τους τους φανταζόμουν γύρω στα 30 το πολύ. Η φαινομενική τους όμως αυτή επιφανειακότητα καθόλου δεν με ενόχλησε. Ο Τόμας, η Τερέζα, ο Καρένιν και η Σαμπίνα μέχρι το τέλος μου είχαν γίνει όλοι συμπαθείς για τους δικούς τους λόγους. Μάλιστα, από την αρχή του βιβλίου ταυτίστηκα με τον Τόμας — εντάξει, όχι επειδή έχω μια σχεσή και εν γνώσει της και με την αποδοχή της ψάχνομαι και ρίχνω στο κρεβάτι μια άλλη γυναίκα κάθε βράδυ, αλλά επειδή οι προβληματισμοί του περί αυτής του της συμπεριφοράς, αλλά και πολλών άλλων θεμάτων, ταιριάζουν με τους δικούς μου.

Μου άρεσε το ότι κάθε περιστατικό στην ιστορία το βλέπουμε διαδοχικά από δυο ή περισσότερες οπτικές γωνίες των πρωταγωνιστών, δίνοντας μας μια ευκαιρία να καταλάβουμε πώς γίνονται οι παρεξηγήσεις: πως βασίζονται στις προ-υποθέσεις (πώς μεταφράζεις το “assumption” στα ελληνικά;), στην ανασφάλεια και στην προδιαγραφή των πραγμάτων στο κεφάλι μας όταν δεν υπάρχει επικοινωνία. Επίσης, τα όνειρα των πρωταγωνιστών δεν διαφοροποιούνται με κάποιον τρόπο από την πραγματική τους ζωή, δημιουργώντας την απορία «μα τι συνέβη τελικά “στ’αλήθεια”;» Η απάντηση, όπως και στην δική μας, την, θέλουμε να πιστεύουμε, πραγματική ζωή, δεν έχει και τόση σημασία τελικά. Αν δεν γίνει σωστά, αυτή η αφηγηματική μανούβρα μπορεί να με ενοχλήσει. Όμως εδώ λειτουργεί τέλεια.

Το βιβλίο δεν καταπιάνεται μόνο με τα παραπάνω, τον έρωτα και τις σχέσεις. Μέσα του μπορούμε να βρούμε σχόλια, μεταξύ άλλων, για τα δικαιώματα των ζώων, τον κομμουνισμό και την ιδέα της Μεγάλης Πορείας (όλες τις αριστερές πολιτικές ιδέες και εσωτερικές διακλαδώσεις συγχωνευμένες σε μία), την Άνοιξη της Πράγας και την ζωή στην Ανατολική Ευρώπη το ’60 και το ’70, και στο κιτς, το οποίο ο συγγραφέας ορίζει ως την αφαίρεση της ανθρώπινης αδυναμίας και του απαράδεκτου από οποιαδήποτε αναπαράσταση. Καταλήγει έτσι στο κομμουνιστικό κιτς, το ερωτικό κιτς, το φιλανθρωπικό κιτς αλλά και στο θεολογικό κιτς, όπου πέφτει η απίστευτη ατάκα πως αν ο άνθρωπος είναι δημιουργημένος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού, αυτό σημαίνει ότι ο Θεός πρέπει να χέζει: γιατί λοιπόν τα σκατά να θεωρούνται τόσο μιαρά, βρώμικα και ανάξια λόγου από εκκλησία και κοινωνία;

Από τέτοιες διασκεδαστικές όσο και βαθιές διαπιστώσεις γεμάτες έμπνευση το βιβλίο σχεδόν στάζει. Είμαι σίγουρος ότι θα το ξαναδιαβάσω και θα το ξαναδιαβάσω πολλές φορές στην ζωή μου. Έγινε μέσα σε λίγες μέρες από τα αγαπημένα μου βιβλία.

View all my reviews

Review: Εμπιστοσύνη

Εμπιστοσύνη by Αμάντα Μιχαολοπούλου
My rating: 3 of 5 stars

Ένας μυστηριώδης φόνος ενός κριτικού λογοτεχνίας στην Πάρο. Μια λεσβία αστυνομικίνα η οποία ερωτεύεται μια από τις υπόπτους. Ένα καλοκαιρινό, ανάλαφρο διήγημα· το έκανε ακόμα καλύτερο το ότι το διάβασα στην μέση του χειμώνα. Θέλω τώρα να διαβάσω περισσότερα της Αμάντας Μιχαλοπούλου, κάνει ωραίες περιγράφες και έχει πρωτότυπες ιδέες (και είναι ελαφρώς λεξιπλάστης· τι άλλο να θέλω;)

View all my reviews

Review: Last Chance to See

Last Chance to See by Douglas Adams

My rating: 5 of 5 stars

Douglas Adams proved with this book that he wasn’t just a brilliant science fiction writer with a virtually unrivalled wit and sense of humour; it went to show that he had an admirable, enviable even, sense of social and ecological responsibility, taking him, as far as I am concerned, from the “brilliant writer” tier, to the “paradigm of humanity” club, reserved only for those people (and there’s not a lot of them around) that can work as sources of true inspiration for me. Last Chance To See is a manifesto on almost everything that’s wrong or imbalanced in the world today — and it was written more than 20 years ago. The Douglas Adams impish vibe that is so cherished by many serves as little more than a tasty side dish for this book. It is that good.

My edition has a foreword by Richard Dawkins who has a similar opinion of the late man as I do. While I do not really agree with his flagship Atheist views (even if I would much sooner classify myself as an Atheist than a “Creationist”), he does do a magnificent job of summing up the point of this book in just a few words:

Of the endangered animals that Douglas Adams and Mark Carwardine set out to see, one seems to have gone for good during the intervening two decades. We have noew lost our last chance to see the Yangtze river dolhpin. Or hear it, which is more to the point, for the river dolphin lived ina world where seeing was pretty much out of the question anyway: a murky, muddy river in which sonar came splendidly into its own — until the arrival of massive noise pollution by boat engines.
The loss of the river dolphin is a tragedy, and some of the other wonderful characters in this book cannot be far behind. In his Last Word, Mark Carwardine reflects on why we should care when species, or shole major groups of animals and plants go extinct. He deals with the usual arguments:

Every animal and plant is an integral part of its environment: even Komodo dragons have a major role to play in maintaining the ecological stability of their delicate island homes. If they disappear, so could many other species. And consercation is very much in time with our own survival. Animals and plants provide us with life-saving drugs and food, they pollinate crops and provide important ingredients for many industrial processes.

Yes, yes, he would say that kind of thing, it’s expected of him. But the pity that we need to justify conservation on such human-centered, utilitarian grounds. To borrow an analogy I once used in a different context, it’s a bit like justifying music on the grounds that it’s good exercise for the violinist’s right arm. Surely the real justification for saving these magnificent creatures is the one with which Mark rounds off the book, and which he obviously prefers:

There is one last reason for caring, and I believe that no other is necessary. It is certainly the reason why so many people have devoted their lives to protecting the likes of rhinos, parakeets, kakapos and dolphins. And it is simply this: the world would be a poorer, darker, lonelier place without them.

[…]

He [Douglas Adams] saw with his own eyes how quickly such painstaking edifices of evolutionary artifice can be torn down and tossed to oblivion. He tried to do something about it. So should we, if only to honour the memory of this unrepeatable specimen of Homo Sapiens. For once, the specific name is well deserved.

My respect also goes to Mark Carwardine, who has continued to bring the word out all these years, as well as to all the people all over the world, described in the book or not, that have devoted their lives to noble and moving ideals.

View all my reviews

Review: Equal Rites

Equal Rites by Terry Pratchett
My rating: 4 of 5 stars

Terry Pratchett is in the same category as Douglas Adams. They are, or were, remarkably clever and ingenious writers that can say the truest things about life in a matter-of-fact way and leave you looking for your jaw which has gone wayward because of getting bored of all this rattling and the vibrations, trying to find a quieter place, away from all this laughter.

In this book in the Discworld “mythos” (using this word in the least serious way possible), for the first time ever, there seems to be a female wizard. In fact, a little girl with a staff. Terry Pratchett really makes his statement on “equal rites” with strong female characters and ridiculous male ones. What more might one want — it’s social commentary on the “real world” and Pratchett, two in the price of one!

The only qualm with the book I had I can think of is that we do not see an adult Esk. It would have been even funner.

View all my reviews

Review: The Soul of Man under Socialism // Quotes/Aποφθέγματα ΧΙ

The Soul of Man under Socialism by Oscar Wilde

My rating: 3 of 5 stars

“[…]with admirable, though misdirected intentions, they [altruists] have seriously and very sentimentally set themselves to the task of remedying the evils that they see. But their remedies do not cure the disease: they merely prolong it. Indeed, their remedies are part of the disease.
They try to solve the problem of poverty, for instance, by keeping the poor alive, or, in the case of a very advanced school, by amusing the poor.
But this is not a solution: it is an aggravation of the difficulty. The proper aim is to try and reconstruct society on such a basis that poverty will be impossible. And the altruistic virtues have really prevented the carrying out of this aim. Just as the worst slave-owners were those who were kind to their slaves and so prevented the horror of the system being realised by those who suffered from it[…]”

“[…]the past is of no importance. The present is of no importance. It is with the future we have to deal. For the past is what man should not have been. The present is what man ought not to be. The future is what artists are.”

“[…]a man is called selfish if he lives in the manner that seems to him most suitable for the full realisation of this own personality, if, in fact, the primary aim of his life is self-development. But this is the way in which everyone should live. Selfishness is not living as one wishes to live, it is asking others to live as one wishes to live. And unselfishness is letting other people’s lives alone, not interfering with them. Selfishness always aims at creating around it an absolute uniformity of type. Unselfishness recognises infinite variety of type as a delightful thing, accepts it, acquiesces it, enjoys it. It is not selfish to think for oneself. A man who does not think for himself does not think at all. It is grossly selfish to require of one’s neighbour that he should think in the same way, and hold the same opinions. Why should he? If he can think, he will probably think differently. If he cannot think, it is monstrous to require thought of any kind from him. A red rose is not selfish because it wants to be a red rose. It would be horribly selfish if it wanted all the other flowers in the garden to be both red and roses.”

Oscar Wilde’s take on Utopia, “the realisation of progress”. In this enjoyable and obviously very quotable essay, he gives his thoughts on how private property does not let people make the best of their potential, to be the perfect artists of themselves. Under Socialism, says Wilde, people would be able to concentrate on being perfect, selfish (in its positive definition, described above) individuals. It is an intriguing but unusual take on things, since Socialism as an ideology has been condemned for its apparent murder of the individual. No, argues the author. That would describe a totalitarian Socialist society, the kind of which wouldn’t appear before several decades after Oscar Wilde had written these words in the late 19th century.

The Soul of Man Under Socialism is an ode to virtue ethics under which each person’s goal, and what makes him or her human, circles around personal excellence and eudaimonia. As an artist himself, Wilde went on a great deal on how artists can be true individuals, but he kind of awkwardly robs this privilege from poor people, whose jobs “more apt for beasts” have little to do with what it really is, or better, what it can mean to be human. For Wilde, Socialism could destroy poverty at its roots, giving people of every class (or what we would today understand it to be) the opportunity to reach their true individualist potential, free of the restraints of posession. After all, “the only people thinking about money more than the rich are the poor” (paraphrase).

There are some very interesting concepts here and I find myself in agreement with most of what I read. However, it’s always clear that Wilde writes from his awesome vantage point of the upper class. His patronising of the less fortunate people among us, however justified and well-argued, just reeks of a kind of superiority complex. Wilde couldn’t decide if he wanted to be an elitist or not and it shows in this piece. He defies his own definition of selfishness by inevitably being selfish himself. Still, as one of the great writers and artists of times past, perhaps we should admit him this privilege to have been able to exercise his full capacity of individualism.

View all my reviews

Review: You Are Not So Smart: Why You Have Too Many Friends on Facebook, Why Your Memory Is Mostly Fiction, and 46 Other Ways You’re Deluding Yourself

You Are Not So Smart: Why You Have Too Many Friends on Facebook, Why Your Memory Is Mostly Fiction, and 46 Other Ways You’re Deluding Yourself by David McRaney

My rating: 5 of 5 stars

Logic. The paragon of human superiority. People have achieved so much because we’re plain smarter than everyone else on this planet. Right?

Maybe not so right. David McRaney, creator of the You Are Not So Smart blog which inspired this book, thinks that people are greatly overestimating their ability to rationally make heads or tails of the world. With a collection of almost 50 articles based on a rich bibliography of psychological, neurological and sociological studies, the author deconstructs, bit by bit, all of your sense of personal superiority, security and general feeling of “I’m simply smarter”. But it’s OK, the author re-assures us; deluding ourselves is part of what makes us human.

After reading the book, one might feel that he has gained some valuable knowledge that might just make him this much smarter. I felt that way too. But alas, this is also another delusion that was unfortunately not included in the book. Read all about the Illusion of Asymmetric Insight. It would have been the perfect conclusion.

Read this book and second guess your life. If you dare.

View all my reviews

(I have mentioned this blog in another post of mine: Link)

Review: The Diving Bell and the Butterfly

You’re the editor-in-chief of Elle magazine. You’re living it pretty much large, not giving a second thought to anything in your life — like most of us. You consider yourself successful — and you are. One day, as you’re testing that new BMW for the magazine, entirely out of the blue, you have a stroke. This stroke leaves you completely paralysed. Completely? The only way you can communicate with the world is by blinking your left eye and slightly moving your head.

This is the story of Jean-Dominique Bauby and how this stroke changed his life. He writes about his experience in the hospital, how he spends his excruciatingly long hours frozen in his bed, what his family, friends, acquaintances and colleagues make of his situation. Almost everyone is frightened of him. I’d be frightened of him; I only hope this book might have made me think twice about my reflex reactions.

Every word, every page counts, when the only way to share it with the world is by blinking once for “YES” or twice for “NO” at a series of letters recited to you for every letter, of every sentence…

It didn’t have as much an impact on me as the film, probably because I came in contact with the latter first. But the film shocked me. I’m not sure which medium would be better suited for this story. Picturing the loneliness and disability through the written word in your own head is one thing, of course, a very powerful thing. But watching the masterfully shot film that gives life to Jean-Dominique’s daydreams, his only form of entertainment, as well as taking it away from his stagnant reality, showing how terrible it can really be, moved me in a whole different way (pun unintended).

Every time I catch myself being bored nowadays I think of Jean-Do and what he could be doing in my body instead of me. It works — for now. We humans are notorious for our exceptionally bad memory and how it comfortably lets go of the things that matter the most.

E S A R I N T U L

O M D P C F B V

H G J Q Z Y X K W

View all my reviews