Review: Η αυτοεκτίμηση

Η αυτοεκτίμησηΗ αυτοεκτίμηση by Christophe André & François Lelord

My rating: 3 of 5 stars

Κλασικά: διαβάζεις ένα τέτοιο βιβλίο, βλέπεις ξεκάθαρα πώς μπορεί να σε βοηθήσει, αυτά που μαθαίνεις μένουν μαζί και για λίγο καιρό… Σχεδόν λες ότι ίσως και να έχεις κάνει ένα βήμα για να αγαπήσεις τον εαυτό σου περισσότερο και να μπορείς να ζεις για τον εαυτό σου και όχι για τον αποδχή από τους άλλους — που αν το σκεφτείτε είναι λίγο περίεργο, αφού ο άνθρωπος ως κοινωνικό ων ΖΕΙ για την αποδοχή των άλλων και ο εξοστρακισμός και η απόρριψη είναι ο εφιάλτης του. Οπότε αυτοί που έχουν υψηλή αυτοεκτίμηση νιώθουν πως δεν χρειάζονται τους άλλους ή αναγνωρίζουν ότι σε περίπτωση που απορριφθούν δεν είναι δικό τους το σφάλμα αλλά των υπόλοιπων και αποκρούουν το χτύπημα λες και δεν ήταν τίποτα;

Τέλος πάντων, αυτά μένουν για λίγο μαζί σου αλλά συχνά το μεγαλύτερο κομμάτι τους ξεπλένονται από πάνω σου σαν μελάνια κάτω από παγωμένο νερό. Το δύσκολο είναι να κάνεις όσα διαβάζεις μέρος σου σε ένα βαθύτερο επίπεδο, και για αυτό δεν φτάνει ένα βιβλίο. Είναι χρήσιμο το δίχως άλλο αλλά απαιτεί μια προσπάθεια σε πολλούς τομείς της ζωής.

Σχετικά με το ίδιο το βιβλίο, βρήκα το πρώτο κεφάλαιο που ανάλυε το τι είναι και από τι προκύπτει η αυτοεκτίμηση και τα τελευταία δύο-τρία κεφάλαια τα πιο ενδιαφέροντα. Γενικά θα το ξαναδιάβαζα.

View all my reviews

Review: The Trap

The TrapThe Trap by James Goldsmith

My rating: 4 of 5 stars

“Sir James Michael “Jimmy” Goldsmith was an Anglo-French billionaire financier. Towards the end of his life, he became a magazine publisher and a politician. In 1994, he was elected to represent France as a Member of the European Parliament and he subsequently founded the short-lived eurosceptic Referendum Party in Britain. He was known for his polyamorous romantic relationships and for the various children he fathered with his wives and girlfriends.”

This was the author of this book written in 1993-4. He clearly can’t have been a leftist, marxist or “liberal”; at least that’s how our presumption would go. I for one was confused about Mr. Goldsmith’s political identity after reading his book. He goes over what the potential dangers of globalisation looked like 20 years ago, after the fall of the USSR when Fukuyama’s End Of History seemed like it might have been rather spot-on. Now of course we know that history didn’t end and that globalisation was a real phantom menace, but back it wasn’t yet the concrete everyday reality of 2013. And you most certainly wouldn’t have expected a “billionaire financier” to lean that way.

Basically, this rich guy predicted: the crisis of the European South 8 years before even the introduction of the Euro; the inevitability of unemployment, recession and austerity when the world had to competing with the ocean of cheap labour that is Asia; the dangers of monocultures and GMO mega-corporations like Monsanto; even the dead-end that is nuclear power, among other things. Unexpectedly, for me at least, he doesn’t even touch neoliberalist ideas in the book and uses very lucid and clearly-constructed arguments to demonstrate that the path humanity, or at least its more powerful chunk, has chosen, is basically wrong.

His predictions were logic-driven. They were there in 1993, just like they are there today. If no-one listened back then they might be excused. But there is no excuse today for not listening. Following a strategy doomed to obvious failure is either extremely stupid or criminal -and I’m not buying that anyone making this much money off of the world can be that stupid…

The Trap showed me just how little the discussion has changed, how old false dilemmas have reared their ugly heads again and again, never failing to fool the masses anew and always succeeding to make the world a little bit of a worse place to live in. James Goldsmith wrote this book as a warning. Everything he was warning against has come true. Why should I think that the unseen rest of this huge trap hasn’t already been long prepared or perhaps even sprung?

Time will tell. Fortunately, my pessimistic side doesn’t usually get the best of me.

Kudos go to Dan Carlin for bringing this book to my attention (listen to this episode for a much better review and comparison of The Trap to the present situation than I could ever write) and my father who actually bought it when it first came out. I found it in his bookshelf; it’s apparently rather hard/expensive to find now.

View all my reviews

Review: After Dark

After DarkAfter Dark by Haruki Murakami

My rating: 3 of 5 stars

“-Walk slowly and drink lots of water. That’s my motto in life.”
“-Wasn’t it the other way around?”
“-Hey, that could work too…”

This, paraphrased, is one of my favourite lines from the book and the one I remember the clearest. I finally read some Murakami and enjoy it I did (thank you Daphne :D). One reviewer for a big publication quoted somewhere within the book, giving praise for it, summed it up really well: “It’s like David Lynch combined with Richard Linklater’s Before Sunrise!” Spot on. It’s like Before Sunrise because the whole story is set in a timeframe of maybe 7-8 hours, in which time we get to meet two interesting people who don’t really do much apart from talk and know eachother better at the same time as we do. The ordinariness of everything is what makes it so touching and interesting. There is no real drama, at least not the kind you’re used to. No real climax, no real action. It’s just a normal night in Tokyo where ordinary circumstances bring two ordinary people together.

At the same time, extraordinary events described in delicious detail concerning another character unfold. Murakami surprised me with the vividness of the pictures he managed to put in my head. Maybe it was the camera trope. Hey, would that count as cheating or using cheap writing tactics?

In any case, the use of the normal, almost mundane, and the supernatural going hand-in-hand has a lot going for it. Now for more of his stuff!

View all my reviews

Review: Το κεφάλαιο: διασκευή σε μάνγκα

Το κεφάλαιο: διασκευή σε μάνγκαΤο κεφάλαιο: διασκευή σε μάνγκα by Karl Marx
My rating: 3 of 5 stars

Μου αρέσουν γενικά οι οπτικοποιημένες διασκευές, όπως για παράδειγμα τα έργα του Αριστοφάνη ή η ιστορία του κόσμου ή της μουσικής σε κόμικ. Το Κεφάλαιο του Μαρξ δεν αποτελέσε εξαίρεση και το ήταν μάλιστα μάνγκα -όχι ό,τι κι ό,τι κόμικ- ήταν επίσης ευπρόσδεκτο.

Οι χαρακτήρες απλοί και συμβολικοί για να περάσουν το μήνυμα ευκολότερα, οι παραλληλισμοί με το σήμερα και ο διαχρονικός παραλογισμός του καπιταλισμού προφανείς. Όλα και τίποτα δεν έχουν αλλάξει από τον 19ο αιώνα — σχεδόν το βιβλίο με έκανε, για λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου, να συμμεριστώ τους κνίτες και την εμμονή τους με τον Γερμανό μουσάτο τύπο του τότε, από τους πολλούς δηλαδή. Ευτυχώς συνήλθα γρήγορα.

Το μοναδικό πρόβλημα (ίσως κι επειδή είμαι χαζός σε αυτά τα θέματα) είναι πως όταν άρχιζε να εξηγεί από τι προκύπτει η υπεραξία και γιατί η τεχνολογική εξέλιξη η οποία αντικαθιστά τους εργάτες αναπόφευκτα οδηγεί σε κρίση γιατί το κέρδος μειώνεται, απλά δεν καταλάβαινα. Και συνεχίζω να μην καταλαβαίνω. Το ποσοστό κέρδους μπορεί να μειώνεται γιατί υπάρχει μεγαλύτερο αρχικό κεφάλαιο για την αγορά μηχανημάτων/εξοπλισμού, όμως δεν προβλέπεται η απόσβεση; Αγοράζοντας τα μηχανήματα δεν αγοράζεις, κατα κάποιον τρόπο, το εργατικό τους δυναμικό; Γιατί αράγε η αντικατάσταση εργατών με μηχανήματα είναι ζημιογόνα, ή μάλλον, αντι-κερδοσκοπική για τον καπιταλιστή σε βάθος χρόνου; Αυτές τις λεπτομέρειες δεν τις πιάνω και το μάνγκα δεν με βοήθησε και πολύ. Ίσως, όπως και το πραγματικό κείμενο, να χρειάζεται επιπλέον μελέτη και όχι απλά μια γρήγορη ανάγνωση γιατί νομίζες ότι επειδή διαβάζεις διασκευή σε μάνγκα θα έπρεπε να τα πιάνεις ευκολότερα. Σε αυτή την περίπτωση, ίσως το ότι είναι μάνγκα να μην βοηθάει τα πράγματα. Χμ.

View all my reviews

Review: Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά

Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλάΟ άνθρωπος που έτρωγε πολλά by Auguste Corteau

My rating: 3 of 5 stars

Αστείο και γεμάτο με έξυπνες γλωσσικές δημιουργίες. Γέλασα πολύ με τις ερωτικές ιστορίες, το καλοκάιρι στην Κοπεγχάγη (διαφωνώ μπουτουγού ότι οι Δανές είναι τόσο καλλονές), τους τραγικούς θερινούς κινηματογραφούς, την ιστορία μεταμόρφωσης από Jabba the Hutt σε Πεταλουδόσαυρο, τη κρασοεξιστόρηση και τη βαθιά συνειδητοποίηση που του προκάλεσε το πρώτο τελειωμένο χαρτί τουαλέτας· μου θύμισε τα πρώτα μου χρόνια στη Μυτιλήνη. Πάντως, αν και διασκεδαστικό, μερικές φορές τα αστεία ήταν τόσο πυκνογραμμένα και απανωτά (θα έλεγα και επιτηδευμένα) που δεν καταλάβαινα τι ήθελε να πει ο Αύγουστος. Αλλά γράφει καλά οπότε σίγουρα δεν θα έλεγα όχι σε άλλες δημιουργίες του.

Τηανκς Δάφνη για το δάνεισμα. <3

View all my reviews

Review: Blankets

BlanketsBlankets by Craig Thompson
My rating: 4 of 5 stars

This is a graphic novel (comic?) of great depth and maturity. I could relate to Craig, his childhood, his feelings and his actions, as another child that had to grow out of faith, albeit a much milder variety. Blankets had some pages where I just stayed, I had to: it often made me feel I was in front of a profound representation of human truth that no words could accurately portray. Right now I don’t think I can write a review that can really show why I know I’m going to read this again sometime, but someone else has, so allow me to link to the review by Good OK Bad: http://goodokbad.com/index.php/review…

Thank you Daphne for lending me this. 🙂

View all my reviews

Review: Blacksad

BlacksadBlacksad by Juan Díaz Canales

My rating: 4 of 5 stars

Kickass black cat protagonist? Check. Intense and personal detective stories? Check. Fleshed out characters? Amazing facial expression? Check. Bitches, vixens, cats and other species of sexy female animals that would make any furry lover drool a little bit too much? Check. Blacksad picked a great idea and took it far. Not 5-starred because not fan of noirs, but let me tell you, if Blacksad couldn’t convert me, few other works would.

PS: Props Garret for lending me this.

View all my reviews

Review: The Word For World Is Forest

The Word For World Is ForestThe Word For World Is Forest by Ursula K. Le Guin
My rating: 4 of 5 stars

“The Dispossessed” left with me a voracious appetite for all things Le Guin and renewed my interest in science fiction in general. This book satisfied the hunger at the same time whetting the appetite just a bit more. Paradoxical? I’ll let the great Jean-Jacques Rousseau answer for me from his honoured and ancient grave: “I’d rather be a man of paradoxes than a man of prejudices!” Thank you Goodreads for helping us learn useful(?) quotes.

A lot of people say this book is like Avatar or Pocahontas and that they’ve read this noble savage story before. They’re only superficially right: the nobility of the savages and the Terrans’ barbarism do often lean closer to the stereotypical, I admit. However, the politics are much more believable and down-to-earth, the ending is surprising and a punch-in-the-gut in its almost cynical approach and the love story doesn’t involve two characters; it rather emerges between the reader and the beauty of the Other, the mystery of this foresty world which represents everything Terrans (that is us) lost thousands, if not tens of thousands of years ago.

It’s a very short read, therefore it doesn’t allow itself to go as deep as I would have liked it to into the lives and culture of the Athsheans, who I’m ashamed I had to constantly stop myself thinking of as Ewoks.

All in all, The Word For World Is Forest is as close to Avatar as The Shawshank Redemption is to Prison Break. Make no mistake: this is nothing less than science fiction at its best. I truly hope the rest of her books can keep the bar this high.

View all my reviews

Review: Ψωμί, παιδεία, ελευθερία

Ψωμί, παιδεία, ελευθερία (Η Τριλογία της Κρίσεως, #3 )Ψωμί, παιδεία, ελευθερία by Petros Markaris

My rating: 3 of 5 stars

Γενικά δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα τα αστυνομικά. Αυτό όμως μου άρεσε γιατί διαδραματίζεται σε μια Ελλάδα μιας εναλλακτικής (ή απλά μελλοντικής) πραγματικότητας στην οποία η δραχμή ξανάρθε, οι πληρωμές στάθηκαν, και η ζωή συνεχίστηκε. Το βιβλίο πιάνει αρκετά σφαιρικά θα έλεγα την κατάσταση της χώρας σήμερα: κατα πόσο φταίει η μεταπολίτευση για την κρίση, κατα πόσο τα φάγαμε εμείς, τι έκανε ακριβώς η γενιά του Πολυτεχνείου και με τον τρόπο του δείχνει ότι η ρήση «πενία τέχνας κατεργάζεται» δεν είναι καθόλου τυχαία· σε αυτό ελπίζουμε εμείς που τώρα καλούμαστε να καθαρίσουμε τα σκατά και να αερίσουμε το σπίτι.

Πρωταγωνιστής του βιβλίου ο αστυνόμος Χαρίτος, ο οποίος ακούω ότι έχει εμφανιστεί και σε άλλα βιβλία του Μάρκαρη. Με έκανε να συμπαθήσω τους μπάτσους λίγο περισσότερο, και με αυτό εννοώ πως από εκεί που νόμιζα πως όλοι είναι φασίστες, μετά το βιβλίο πιστεύω πως απλά οι περισσότεροι είναι φασίστες, χωρίς αυτό να αποκλείει και τους μερικούς συμπαθητικούς που είναι λιγότερο γουρούνια/δολοφόνοι και περισσότερο δημόσιοι υπάλληλοι, φταίχτες όχι σε λιγότερα αλλά ούτε και περισσότερα απ’ότι όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες που έζησαν την τελευταία 40ετία. Ο Χαρίτος είναι ο αντιπρόσωπος αυτής της μερίδας του πληθυσμού και δυστυχώς είναι και ο μόνος χαρακτήρας στο βιβλίο ο οποίος είναι συμπαθητικός ή έστω τα χαρακτηριστικά του και ρόλος του στο βιβλίο ήταν κάτι περισσότερο από μια μουτζούρα.

Οι υπόλοιποι χαρακτήρες ήταν αδιάφοροι και τα πολλά επίθετα των συνάδερφων μπάτσων του Χαρίτου με μπέρδευαν. Θα μπορούσε άραγε να υπάρχει μια ειρωνεία σε αυτό; Είπαμε, δεν είμαι φίλος τους είδους οπότε ίσως να μην έχω συνηθίσει απλά σε ένα καστ αποτελούμενο από επίθετα που τελειώνουν σε -ίδης, -άκης και -ετζής.

Γενικά ωραίο βιβλίο το οποίο μου άρεσε σίγουρα περισσότερο για το στοιχείο της εναλλακτικής πραγματικότητας του που είναι τόσο κοντά σε όλα όσα ξέρει καλά όποιος ζει στην Ελλάδα του 2013.

View all my reviews

Review: The Shallows: How The Internet Is Changing The Way We Think, Read And Remember

The Shallows: How the Internet Is Changing the Way We Think, Read and RememberThe Shallows: How the Internet Is Changing the Way We Think, Read and Remember by Nicholas G. Carr
My rating: 5 of 5 stars

If you’re reading this review, you most probably belong to the group of people this book is targeted to: surfers of the net with accounts on multiple social networks, members of the “church of Google” (as Mr. Carr describes it in the book), all-around internet addicts but with the kind of soft addiction that hardly gets noticed, like drinking alcohol or thinking in clock time.

Actually, The Shallows makes many analogies on how the Internet has and will physically change our mind based precisely on the way clocks and even maps rewired the way we think — more mechanical, more abstract, more scientific. In the Web’s case, it’s also more up-to-date, more social, more ___ . You fill in the blanks with your favourite hip word used to describe how we’re all connected 24/7, how we’ve all got access to instant gratification/information, etc. I won’t trumpet the Web’s success in this review.

Marshall McLuhan, a pioneering media studies academic often referenced in the book, said that “our tools end up numbing whatever part of our body they amplify. When we extend some part of ourselves artificially, we also distance ourselves from the amplified part and its natural functions. […] Today’s industrial farm worker, sitting in his air-conditioned cage atop a gargantuan tractor, rarely touches the soil at all–though in a single day he can till a field that his hoe-wielding forebear cound not have turned in a month. When we’re behind the wheel of our car, we can go a far greater distance than we could cover on foot, but we lose the walker’s intimate connection to the land.” How would these analogies transfer to the information age? Which parts of us have been amplified as well as numbed by the Web? Are we conscious of these changes? Is it possible to really be aware of them when they have made us?

People gained a lot by inventing writing, books, maps, clocks, but always lost something in the process. Even though a lot is said about what was gained from the evolution of information technology throughout the ages (I should know that a lot is said, I studied cultural technology and communication!), there is little discussion in respect to what was lost with every new development. The human capacity for memory has definitely been one of the biggest sufferers: a punch from writing, a second one from printing, a kick from multimedia… The stab to the vital organ, however, is definitely coming from the Web. I don’t want to sound technophobic, I’m obviously far from it, but that doesn’t and shouldn’t stop me from observing my own loss of memory and ability to focus as it is being outsourced to the Web and related technologies, realising that my concentration, brain, interests and personaliy are being formed by the Medium Of The Most General Nature. If the Web proves to be the really great change it has already successfully shown and promised it shall further be, then there must be at least some discussion about which parts of us are most threatened by this new sacred technology and whether or not we should, in fact, duly sacrifice them for it.

The Shallows isn’t a perfect book but it does an excellent job of showing the darker side of what we’ve grown to love or use so much we never even think about (when was the last time you thought that writing and reading isn’t “natural” the same way speaking is?) In doing so, the book is quite fascinating. What it brings forward ought to be discussed this very moment, in the shaping years of this new technology, for change has never been this dramatic, so quick, what’s at stake has never been so important and far-reaching — both the potential liberating benefits as well as the dangers. I don’t have much hope there will actually be any discussion; just have a look at all other areas of importance and how great we’re doing with those. I do however appreciate that there is at least some pondering going on on what being human means and how the recent developments have changed this question as well as the questioners themselves.

I realise that people from antiquity all the way to more recent years have always welcomed the respective changes with similar scepticism. Socrates thought that writing would bring forgetfulness to the soul; the radio, it was feared, would kill books forever. Nevertheless, “we’re still here”, one might say, usually adding “better than ever”. We forget, of course, that there is no way of knowing what we used to be capable of. We can’t know what the human mind was before the universal adoption of every change, the same way we can’t know what a language sounded like in the days of old. Neither can we perhaps stop these changes from happening. But what we at the very least can do is talk and think about them. Be aware of them. The Shallows helps in that respect and therefore deserves the 5 stars.

If you haven’t been distracted from Facebook or some other flashy website away from this review already, do also have a look at the book’s review by The New York Times.

View all my reviews