Υπερτιμημένα πράγματα

Εντάξει, απλά δεν υπάρχει λέξη στα ελληνικά η οποία να αποδίδει καλά το overrated, οπότε για τώρα θα πρέπει να αρκεστούμε σε μια απλή μετάφραση.

Ο κόσμος είναι γεμάτος από αυτά. Αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν πλήθη ανθρώπων να χάνουν τον ύπνο τους και τον ξύπνιο τους, για να μην πω μεγάλο μέρος των κοινωνικών τους συναναστροφών, ανησυχώντας και συζητώντας για αυτά. Είναι παντού. Γίνετε σας παρακαλώ το ακροατήριο μου όσο εγώ ξεθυμαίνω.

Σκυλιά

Ο τρομερός συγγενής του λύκου — Η τρομερή διαστρέβλωση του λύκου

Οι καλύτεροι φίλοι του ανθρώπου πληρούν τα χρέη φύλακα (λυκόσκυλα), αλόγου (χάσκι), κυνηγού (πόιντερ), διακοσμητικού στοιχείου (οποιαδήποτε ράτσα χωράει σε νεσεσαίρ), δολοφόνου (ντόμπερμαν), ενισχυτή αυτοεκτιμήσης (πίτμπουλ), τροφής (τσόου-τσόου). Οι περισσότερες από αυτές τις ράτσες, για να μην πω όλες, εκτράφηκαν για να είναι εργαλεία στα ανθρώπινα χέρια, όχι φίλοι. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά τους δικούς μου φίλους δεν τους θέλω υπηρέτες ή σκλάβους μου. Δεν θέλω να δένομαι μαζί τους μέσω της εξαναγκαστικής υποταγής τους σε μένα, δεν έχω κανένα τέτοιο κόμπλεξ.Ένας σκύλος μπορεί να είναι πολύ καλός σύντροφος, αλλά είναι έτσι γιατί εσύ είσαι το αφεντικό. Αν δεν είσαι το αφεντικό, την έχεις βαμένη. Όσο και να μου αρέσουν τα περισσότερα σκυλιά, δεν μπορώ να μην τα δω έτσι. Επίσης, να προσθέσω ότι οι σκύλοι βρωμάνε απαίσια όταν είναι βρεγμένοι, κατουράνε και χέζουν παντού και γαυγίζουν όλη την ώρα.

Πέρα από τα παραπάνω πάντως και ό,τι και να λέω, στα αδέσποτα συγκεκριμένα έχω μια αδυναμία. Είναι οι σκληραγωγημένοι απόκληροι του ανθρώπινου πολιτισμού που τα ανάγκασε να έρθουν στη ζωή ως παράσιτα. Είναι λίγο σαν τους επιζήσαντες στο Mad Max. Μόνο που εδώ κερδίζει ο πιο χαριτωμένος.

Σούπερ ήρωες

Φοράνε στολές (γιατί;), έχουν σούπερ-δυνάμεις, είναι αφελώς καλοί ή ακόμα πιο αφελώς κακοί και έχουν κατακτήσει τον κόσμο της φαντασίας. Τι συμβαίνει; Τι είναι το τόσο ενδιαφέρον ή συναρπαστικό σε αυτούς τους «ήρωες»; Η αντρίλα, τα μπράτσα και το μάτσο που ξεχειλίζει από τις περισσότερες ιστορίες κόμιξ και ταινιών με σούπερ ήρωες είναι απλά βαρετές, προβλέψιμες και απλοϊκές σε αστείο σημείο. Δε λέω, τα παιδιά μπορούν να ταυτιστούν πολύ άνετα με αυτούς τους χαρακτήρες και είναι εύκολη τροφή για τη φαντασία τους, άλλωστε, τα παιδιά καταβροχθίζουν ό,τι σαβούρα και να τους πετάξεις, αλλιώς δεν θα ήταν παιδιά. Δέχομαι επίσης ότι προσφέρουν θέαμα και ιστορίες απλές που βαράνε στο ερπετικό των ανθρώπων, που μας ικανοποιούν σε ένα πολύ βασικό επίπεδο. Η δράση, οι καλοί που κερδίζουν πάντα (και παρεπιμπτόντως πληρούν κατα γράμμα όλα τα πρότυπα ανδρισμού/[τσουλ]ομορφιάς/εθνικότητας), οι κακοί-καρικατούρες, αντανάκλαση των «πραγματικών κακών» των νέων των 20:00, όλα αυτά χτυπούν στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή εκατομμυρίων ανθρώπων τόσο πολύ που μάλιστα αυτοί πληρώνουν για να δουν την ίδια ιστορία ξανά και ξανά και ξανά! Εντάξει, το δεχομαι γι’αυτό που είναι: φτηνό, χαζό θέαμα. Δεν δέχομαι όμως το ότι ο Batman του Christopher Nolan θεωρείται τόσο γαμάτος που όλοι του φέρονται θαρείς και είναι κάτι το σοβαρό ή ακόμα και ώριμο, η δευτέρα παρουσία του σινεμά. Τι ακριβώς το σούπερ έχει ο Batman; Τα λεφτά του είναι αυτό το τόσο σούπερ ή η δίψα του για εκδίκηση; Ο οποιοσδήποτε δεν θα μπορούσε να είναι Batman στη θέση του Batman;

Γιατί ο Spiderman να μην εξερευνήσει τον κόσμο και να γίνει ένας απίστευτος αναρριχητής; Στους X-Men δέχονται και τα παιδιά από τερατογεννέσεις, αυτές τις περιπτώσεις που βλέπεις στο Youtube και φρικάρεις, ακόμα και τους idiots savants που είναι διανοητικά καθυστερημένοι αλλά έχουν καταπληκτική φωτογραφική μνήμη και άλλες υπαρκτές υπερδυνάμεις, ή οι πόρτες είναι ανοιχτές μόνο για αυτούς με τις κουλ μεταλλάξεις; O Iron Man θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο εκτός από μια πολεμική μηχανή ασύλληπτης δύναμης;

Θα ήθελα να δω έναν Ratman ο οποίος θα ήταν άστεγος, άφραγκος, γυμνός (η στολή του θα ήταν η απέραντη τρίχα του η οποία θα διαπερνούσε ούτως ή άλλως οποιοδήποτε κολάν) και άσχημος και η σούπερ δύναμη του θα ήταν να τρώει τα πάντα από τα σκουπίδια και να μην παθαίνει τίποτα. Να κάνει dumpster diving και να βρίσκει ολοένα και νέους τρόπους να ξεφεύγει από αυτούς που θα του κάνουν τη ζωή κόλαση.

Σίγουρα υπάρχουν τέτοιοι ήρωες, (η αντιδραστικότητα των ’80s στα κόμιξ και οι Misfits [recommended] έρχονται κατα νου), να’ναι καλά οι δημιουργοί τους, όμως ο γενικότερος κανόνας θα έλεγα πως είναι τουλάχιστον εκνευριστικός. Και υπερτιμημένος.

Αυτοκίνητα

Ηλεκτρικό αυτοκίνητο από το 1968... — Ηλεκτρικό αυτοκίνητο από το 1968…

Πρόσφατα πήρα το δίπλωμα οδήγησης μου (props go to Καρίνα και τον δάσκαλο τον Μάκη!) και είμαι ικανοποιημένος για αυτό. Τώρα μπορώ κι εγώ να θεωρηθώ ένας αξιοπρεπής ενήλικας ο οποίος είναι πλέον πιο ανεξάρτητος…

…και πρέπει να πληρώνει βενζίνη, τέλη κυκλοφορίας, ασφάλειες, να βρίσκει πάρκινγκ, να προσέχει κάθε φορά που βγαίνει στον δρόμο, να έχει τον νού του μήπως το καμάρι του θέλει κανένα σέρβις (κι αν δεν το έχεις και πολύ με αυτά νιώθεις σαν γιαγιά που της δίνεις χειριστήριο Xbox 360) και να αντιμετωπίζει τους χιλιάδες άλλους οδηγούς οι οποίοι είναι πολύ συχνά από εκνευριστικοί μέχρι επικίνδυνοι, χωρίς το ένα φυσικά να εξαιρεί το άλλο.

Τα πράγματα είναι απλά. Η αυτοκίνηση είναι φοβερά υπερτιμημένη. Ένα ολόκληρο σύστημα έχει φτιαχτεί για να τροφοδοτεί μια τεράστια βιομηχανία πετρελαίου και δημιουργίας νέων αυτοκινήτων, τα οποία όχι μόνο είναι αρκετά ακριβά, είναι απίστευτα βρώμικα, θορυβώδη, επικίνδυνα και επιβλαβή για το περιβάλλον. Θέλουμε να είμαστε άνετοι με την αμαξάρα μας η οποία πρέπει να είναι σίγουρα τελευταίο μοντέλο — γιατί αποτελεί μια ηλίθια επέκταση του στάτους/πέους μας, βεβαίως-βεβαίως, μέχρι κάποιος να τρακάρει την πρέζα αυτοπεποίθησης και επιτυχίας στη ζωή και να χάσουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας–, το χρησιμοποιούμε για να πάμε μέχρι το περίπτερο ή για να κάνουμε κόντρες στην παραλιακή. Το αυτοκίνητο έχει γίνει ο βασιλιάς της σύγχρονης ζωής και η άσφαλτος το βασίλειο του.

Ας μην παρεξηγηθώ: η ιδέα προφανώς είναι καλή και όπως ανέφερα μπορούν να είναι πολύ χρήσιμα και βολικά, γι’αυτό άλλωστε απέκτησα και το δίπλωμα παρα τα πιστεύω μου. Η αυτονομία στη μετακίνηση είναι κάτι το θελκτικό και επιθυμητό από τότε που οι άνθρωποι πρωτοκαβαλίκεψαν άλογα και άλλα είδη κατακαϋμένης πανίδας. Όμως η κίνηση, τα διόδια, η χρήση της ίδιας βρώμικης και απίστευτα ζημιογόνας βασικής τεχνολογίας εδώ και έναν αιώνα (!) — απλά συγκρίνετε την εξέλιξη των αυτοκινήτων με αυτή των υπολογιστών· τι δεν καταλαβαίνετε;– και η χρήση τους στις πόλεις όταν τα ποδήλατα, τα πόδια και τα μέσα μεταφοράς θα ήταν πολύ πιο χρήσιμα αν ήταν στημένα αποτελεσματικά, τα κάνει στα μάτια μου να φαίνονται σαν μια σάπια τεχνολογία που έχει ένα βασικό φανταχτερό πρεστίζ λόγω της κυρίαρχης ιδεολογίας.

Τι να πω; Προτιμώ τα μέσα που δεν καίνε κάτι το οποίο χρησιμοποιούμε παρασιτικά, άπληστα, αλόγιστα και απλά ανώριμα.

Σκέψεις για γενέθλια, Facebook και ευχές

Λοιόν σήμερα είχα τα γενέθλια μου. ΟΚ, εξαρτάται πώς ορίζετε το σήμερα. Αν είσαστε από αυτούς τους ενοχλητικούς που επιμένουν κάθε φορά μετά τα μεσάνυχτα να σε διορθώθουν όταν λες «σήμερα», τότε ναι, χτες ήταν τα γενέθλια μου, αφού γράφω τώρα σχεδόν 5 η ώρα το πρωί.

Μου ευχήθηκαν όλοι (ή σχεδόν όλοι :[ ) οι καλοί μου φίλοι, με αρκετούς από τους οποίους ήμασταν μαζί χτες βράδυ που το ρίξαμε σε λίγο, κατα κοινή παραδοχή πετυχημένο, cross-dressing. Γενικά δεν είχα παράπονο. Όμως για κάποιον μυστηριώδη λόγο ένιωσα κάπως ξεχασμένος.

Και κατάλαβα γιατί.

Στο facebook παρατήρησα πως στο καινούργιο timeline κρατάει μέτρημα των ποιων σου έστειλαν μήνυμα την μέρα των γενεθλίων σου. Δηλαδή, σου λέει ότι πχ πριν 3 βδομάδες, στα γενέθλια σου 347 άτομα σου άφησαν μήνυμα για χρόνια πολλά. Ευτυχώς εγώ δεν έχω το τερατούργημα που λέγεται timeline, αν και φοβάμαι ότι σύντομα δεν θα έχω επιλογή.

Μου φάνηκε απλά τραγικό. Απλά τραγικό.

Για το facebook και για πολλές άλλες εφαρμογές (πχ Skype) τα γενέθλια είναι δημόσια πληροφορία· κάτι σαν το όνομα. Το facebook στο κάνει πανεύκολο να ευχηθείς στον άλλον βάζοντας σου φάτσα κάρτα ποιος έχει γενεθλία την ίδια μέρα. Με ένα απλό μήνυμα, μπορείς να ευχηθείς!!! Απλά κι εύκολα. Και ξαφνικά, βλέπεις ανθρώπους που γενικά δεν σου μιλάν –ίσως κι αν τους δεις στον δρόμο να μην χαιρετηθείτε καν– να σου αφήνουν χρόνια πολλά στον Τοίχο. Γιατί; Γιατί είναι εύκολο. Και επικρατεί η λογική του «ε, γιατί να μην το κάνω; Χαμένο δεν θα πάει!»

Πραγματικά, δεν με πειράζει αν κάποιος δεν θυμηθεί τα γενέθλια μου. Δεν προσβάλομαι ή κάτι τέτοιο. Όμως, αντιθέτως, κάτι μισώ: ναι, βλάκα ανώνυμε γνωστέ (στο μυαλό μου έχω κάτι σαν το σήμα των Anonymous συνδυασμένο με διάφορους άκυρους γνωστούς που η επαφή μου μαζί τους είναι κατα κόρον σποραδική και εξ ολοκλήρου ψηφιακή). Ναι, θα ΠΑΕΙ χαμένο. Σου δίνω στο πιάτο την μέρα των γενεθλίων μου κι εσύ μου εύχεσαι και νομίζεις ότι είσαι κι ευγενικός. Θα μου πεις: και τι θέλεις να κάνω!! Να μην σου ευχηθώ; Ναι, ακριβώς αυτό θέλω να κάνεις: γιατί αν μου ευχηθείς επειδή απλά στο βγάζει μπροστά σου μια βάση δεδομένων μαζί με ένα εύχρηστο κούμπι «Wish!» έχει περίπου την ίδια χρησιμότητα με το Γειατικανειςκαλάεσυκαλά. Είναι μια άδεια νοήματος κοινωνική σύμβαση. Αν το κωλοφέισμπουκ δεν ήταν εκεί για να σου πει πότε έχω γενέθλια και το ποιος είμαι (περίπου), ούτε θα ήξερες πότε να μου ευχηθείς αλλά ούτε και τι να μου ευχηθείς. Εδώ έγκειται το κρίσιμο ερώτημα: γιατί είσαι φίλος με άτομα τα οποία δεν ξέρεις, Δημήτρη; Η απάντηση είναι πως, για το φέισμπουκ, δεν έχει σημασία το πόσο ξέρεις τον άλλον. Χα! Για ποιους μας περάσατε, κυρίες μου; Αξιολογικά κριτήρια; Ο μελλοντικός κουμπάρος σου είναι το ίδιο με την γκόμενα που ερωτεύτηκες χτες στο πάρτι ενω ήσουν ντυμένος ο ίδιος γκόμενα, και αυτοί οι δύο είναι ίδιοι με τον συμφοιτητή που βλέπεις πού και πού στον δρόμο, είναι γενικά παράξενος τύπος αλλά τον συμπαθείς. Όλοι είμαστε φίλοι, μια χαρούμενη κιτς παρέα. Και σε μια χαρούμενη κιτς παρέα, τίποτα δεν μπορεί να επιβιώσει εκτός από το ανόητο. Στην χαρούμενη κιτς παρέα, τίποτα απ’όσα εύχεσαι δεν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα γιατί η χαρούμενη κιτς παρέα ποτέ δεν θα Ξεκολλήσει για να κυνηγήσει την πραγματική ζωή.

Πέρσι είχα κάνει ένα πείραμα εμπνευσμένος και από το αντίστοιχο post του Here’s My Theory. Στο ψεύτικο προφίλ μου είχα βάλει λάθος ημερομηνία (τα γενέθλια μου ήταν η μέρα που δολοφονήθηκε ο Franz Ferdinand στο Σαράγεβο). Όταν η 28η Ιουνίου ήρθε, έλαβα μερικές ευχές. Δεν περίμενα τίποτα διαφορετικό. Αλλά καμία από αυτές τις ευχές δεν ήταν από άτομα τα οποία με ήξεραν ουσιαστικά.

Στο προφίλ που έχω τώρα στο φέισμπουκ, έχω βάλει τα γενέθλια μου να είναι κρυφά για όλους. Μαντέψτε: ο τοίχος μου δεν σπιλεύτηκε ούτε με μία βεβιασμένη ευχή σήμερα. Ταυτόχρονα όμως, ένιωθα ξεχασμένος, όπως προανέφερα. Γιατί δεν με θυμήθηκε κανείς από όλους αυτούς που δεν ανήκουν στον στενότερο κύκλο αγαπημένων ανθρώπων μου; Το φατσοβιβλίο σου δίνει την αίσθηση της κοινότητας με όλους όσους είναι ονλάιν ή είναι φίλοι σου: νιώθεις πως κατα κάποιον τρόπο βρίσκονται στον ίδιο χώρο μαζί σου. Και έτσι, όταν σε αγνοούν ονλάιν, έχεις περισσότερες πιθανότητες να ταυτίσεις αυτή την συμπεριφορά με το πώς θα ήταν αν σε αγνοούσαν αν όντως ήσασταν μαζί στον ίδιο χώρο. Αν είχα τα γενέθλια μου ορατά για όλους θα λάμβανα πολλές ευχές και θα χαιρόμουν, για λίγο, με αυτή την πρέζα ματαιοδοξίας. Θα ήταν όμως μια ψεύτική πρέζα, γεμάτη κενές ευχές που θα πατάγανε σε υποτροφικές σχέσεις. Ένιωσα λίγο αυτό το τρομακτικό «ό,τι δεν είναι στο facebook, δεν υπάρχει καν». Ανατρίχιασα. Και πιστεύω ότι όσο περισσότερο όλοι έχουν τα γενέθλια τους στο facebook, όλοι και λιγότεροι άνθρωποι θα μπαίνουν στον κόπο να θυμούνται ημερομηνίες. Για άλλη μια φορά, ένα τεχνολογικό εργαλείο αμφιβόλου αξίας μας έκλεψε ένα στοιχείο χρησιμότητας από το καλύτερο εργαλείο του κόσμου: το μυαλό μας.

Χτες και σήμερα δεν χρειάστηκε να απαντήσω κουρασμένα σε ψεύτικες ευχές. Το timeline μου δεν θα καταγράψει για πάντα, σαν κάποιου είδους ιστορικό γεγονός άξιο μνήμης, την συλλογή από κούφια «χρόνια πολλά» και «να τα εκατοστήσεις» με ευρηματικότητα και αίσθημα που φλερτάρει με το μηδέν. Απόλαυσα τις αυθεντικές ευχές από ανθρώπους που θα με θυμούνταν, με τον τρόπο τους, ακόμα κι αν εγώ ο ίδιος ξέχναγα ποια μέρα γεννήθηκα σαν σύμπτωμα αποδομισμίτιδας σε τελευταίο στάδιο.

Η καλύτερη ευχή που έλαβα σήμερα ήταν το «Όσα χρόνια θέλεις». Ναι ρε φίλε!