Προχτές άνοιξε η αυλαία της Κινηματογραφικής Συμμορίας για άλλη μια φορά… Το θέαμα του DVD Menu του The Dreamers να παίζει στο μεγάλο πανί και το παραπάνω τραγούδι να αντηχεί σε όλο το Αμφιθέατρο της Γεωγραφίας με έβαλε στο κλίμα για έναν χειμώνα γεμάτο σινεμά…
Category: Πανεπιστήμιο Αιγαίου/Aegean University
Θέα από ψηλά
Είμαι στο εργαστήριο υπολογιστών στο κτίριο Επιστημών της Θάλασσας στον Λόφο Ξενία. Ξαφνικά, τελείως από το πουθενά, αποφασίστηκε ότι τους επόμενους μήνες θα περνάω τον περισσότερο χρόνό του τελευταίου μου χρόνου στο νησί εδώ. Ναι, είναι επίσημο και μια καθημερινή πραγματικότητα για όλους μας τώρα που το χημερινό εξάμηνο ξεκίνησε: ΟΛΑ τα τμήματα της Μυτιλήνης πλέον στεγάζονται στον Λόφο. Τα μαθήματα γίνονται σε κενές ώρες των τμημάτων στα οποία ανήκουν τα κτίρια. Οι πολιτιστικές ομάδες βρίσκονται σε μια φάση αποδόμησης και υπαρξιακών, η κάτω λέσχη έκλεισε, το Παπαρίσβα θα γίνει super-market (!)… Όλη η προϊστορία των τμημάτων Κοινωνικών Σπουδών της Μυτιλήνης εξανεμίστηκε μέσα σε λίγες στιγμές.
Ο λόγος; Το Πανεπίστημιο λέει πως δεν έχει λεφτά και τα νοίκια ήταν πανάκριβα. €13.000/μήνα μόνο η ενοικίαση του Ευ Ζειν; Και οι ιδιοκτήτες, όπως μάθαμε, είχαν και παράπονα… Για το Παπαρίσβα δεν ξέρω αλλά σίγουρα τα Alimenta θα πληρώνουν καλύτερα απ’όσα μπορούσαν να βγάλουν οι ρηχές τσέπες των κυρίων που κάνουν κουμάντο από εδώ δίπλα στο κτίριο Διοίκησης. Όμως τι να κάνουν και αυτοί; Δεν διάλεξαν εκείνοι να δέχονται λιγότερα χρήματα από το κράτος. Το να ρίχνουμε τις ευθύνες σε αυτούς και μόνο αυτούς, όπως κάνουν μερικοί συνάδελφοι κομματικοί, παρακομματικοί και όχι μόνο, είναι (αχ πόσο μου αρέσει αυτή η λέξη) κοντόφθαλμο και αντιδραστικό. Η ίδια η κυβέρνηση έχει πάρει ξεκάθαρη στάση σχετικά με τα περιφερειακά ΑΕΙ και ΤΕΙ. Δεν μπορούσε, φυσικά, να μην μειώσει ακόμα περισσότερο τον προϋπολογισμό για την παιδεία η οποία, ως άλλη Λιμπεγτέ, ηγείται, μαζί με τους μισθούς και τις ασφαλίσεις να ακολουθούν στενά, των –τα αρχικά είναι παντελώς και εξ ολοκλήρου συμπτωματικά– Καταδικασμένων Κοινωνικών Ευθυνών. «Παιδεία! Ποιος τα χρειάζεται τα γράμματα! Εγώ είμαι βουλευτής και δεν έβγαλα ούτε το Λύκειο!»
Κάποιος στο Ίδρυμα Εκλεγμένων Ψυχοπαθών, Μεγαλομανών και λοιπών Πολιτικών που μας αρέσει για κάποιο λόγο να αποκαλούμε Βουλή των Ελλήνων, ή στο Πανελλάδικο Κέντρο Ψευδεκπαίδευσης και Δια Βίου Ημιμάθειας που για κάποιον άγνωστο λόγο αυτοαποκαλείται Υπουργείο Παιδείας, πρέπει να είπε: «Ντάξει μωρέ, φοιτητές είναι, σιγά, λες και διαβάζουν. Κόψτε τους τα βιβλία. Τι; Θέλετε χρήματα για την λέσχη; Σιγά μωρέ φοιτητές είναι, η μαμά τους στέλνει ταπεράκια. Κόψτε τους την σίτηση. Τί; Δεν έχουν χώρους για πολιτιστικές ομάδες; Ποιες είναι αυτές οι πολιτιστικές ομάδες, αυτές που κάνουν τους χορούς κι αυτά; Σιγά, ούτως ή άλλως, όλη μέρα στις καφετέριες δεν είναι; Ας πάνε να χορέψουν τις νύχτες εκεί. Τι; Δεν χωράνε όλοι οι φοιτητές στα λεωφορεία; Με συγχωρείτε δεν μπορώ να ασχοληθώ άλλο, με καλούν για έναν έκτακτο υπουργικό συμβούλειο με το ΔΝΤ. Θα παραγγείλουμε καινούργια τανκς, ξέρετε. Ναι, ναι! Κάνουμε συλλογή, την έχουμε στον Έβρο αν θέλετε να την δείτε, είμαστε πολύ περήφανοι γι’αυτήν. Α και λέμε να αυξήσουμε λίγο ακόμα τον ΦΠΑ. Έχουν ακριβύνει και οι βίλες, τι να κάνουμε κι εμείς! Κρίση, βλέπετε…»
Παρ’όλ’αυτά, κάθοντας σε αυτόν τον υπολογιστή του εργαστηρίου, με το λιμάνι της Μυτιλήνης να απλώνεται μπροστά μου κάτω από την απαλή συννεφιά του Οκτωβρίου και με την ώρα για το επόμενο μου μάθημα να μην φαντάζει πλέον μακρινή… Σκέφτομαι… Δεν είμαστε και τόσο άσχημα εδώ πάνω. Σίγουρα, είναι μόνο η τέταρτη μέρα. Σίγουρα, όλα τα λεωφορεία είναι υπεργεμάτα, ο πληθυσμός του Λόφου έχει υπερδιπλασιαστεί, οι ουρές στην πάνω, συγνώμη, εννοώ πλέον στην μοναδική λέσχη είναι υπερβολικές (και όχι, δεν εννοώ «πολύ βολικές»!!) Σίγουρα όλα αυτά είναι θέματα. Όμως υπάρχει ένας αέρας ενότητας των φοιτητών πια, όπως φαντάζομαι υπάρχει σε κάθε κανονικό campus. Έχω ήδη δει να στήνονται τραπεζάκια με κοσμήματα και ένα αντι-κυλικείο από τα ΕΑΑΚ, κάνουμε μάθημα σε κανονικές αίθουσες, έχουμε αμφιθέατρα με –fabulous~~!– ενσωματώμένους projectorες που σημαίνει, αφού όλοι οι φοιτητές έρχονται εδώ πάνω, θα είναι πολύ εύκολη και ανέξοδη η αναβίωση της Κινηματογραφικής Συμμορίας… Έχουμε και την λέσχη δίπλα, έχουμε και καφέ! Γενικά υπάρχει θαρρώ ένα κλίμα αντίστασης και δεκτικότητας των φοιτητών έναντι σε αυτό το χτύπημα των καιρών, και μάλιστα κλίμα δημιουργίας και ανανέωσης. Και είμαι αισιόδοξος πως αυτό το κλίμα ενότητας μπορεί να προσφέρει πραγματικό παν- και δι-επιστημονικό διάλογο.
Βέβαια, υπάρχουν και φαινόμενα που σου κόβουν λίγο τον αέρα. Οι ταξιτζήδες «χάνουν λεφτά» από τα λίγα, σε σχέση με την υπαρκτή και δυνατή ζήτηση, λεωφορεία που πηγαίνουν τους φοιτητές από την πλατεία Σαπφούς και την Θερμή στον Λόφο, άσχετο το ότι χρεώνουν €4,5 την διαδρομή. Έτσι, έκαναν καταγγελία για κάποιο λεωφορείο που μετέφερε περισσότερους φοιτητές απ’όσους επιτρέπεται. Εγώ πάντως θα πηγαίνω στην σχολή με το καινούργιο μου ποδήλατο (χαρισμένο ντε, που λεφτά για τέτοια! Ευχαριστώ πολύ, Πάνο/Κωστή! :] ) Όμως οι ανηφόρες θα ‘ναι θάνατος…
Τέλος πάντων. Φεύγω για το αναπομείναν 8-ωρο σερί μου. Ιστορία της Τέχνης, Εφαρμογές Κινητής Τεχνολογίας και Τεχνολογίες Πολυμέσων (διπλό-meh). Στα κτίρια της Θάλασσας και της Γεωγραφίας. Προλάβετε!
Four Years of Exploration, Two Years of Remembrance
Four years ago I landed on Mytilini for the first time, scared and literally treading in dark waters, and right into Mario’s and HM’s world… Just thought I’d celebrate and maybe remember the post I wrote 2 years ago, for when that “four” used to be “two”…
Back then, I catalogued what had changed since I had first set my foot on Gasmaland. So much has changed within me in those two years, I can neither think nor bother to write it all down. Only looking at that post, it’s clear to me. I wonder if it is to anyone else out there possibly reading my egocentric chronicles? Sometimes, it’s only the inside that changes and it’s only us that feels the difference. But isn’t the outside just a reflection of the inside? Or is it only when the inside has changed so much that it’s literally bursting at the seems, that it finally manages to show?
Πρέσπα, 4 μΚ.
Ήταν ήρεμα στην αίθουσα αποφάσεων. Ο Στεφάν πάντα χαλάρωνε σε αυτό τον χώρο. Η θέα βοήθαγε πολύ. Μια ματιά έξω και η Πρέσπα του υποκλινόταν. Ο ήλιος δεν είχε ώρα που είχε ξεπροβάλλει και σήμερα η μέρα ήταν καθαρή, χωρίς σύννεφα θανάτου. Θυμήθηκε, χωρίς συγκεκριμένο λόγο, όταν είχε δει για πρώτη φορά την Πρέσπα, σε μια σχολική εκδρομή. Τότε, βέβαια, ήταν δύο… Μια μεγάλη και μια μικρή… Η μια σκέψη έφερε την άλλη και μέσα στην ηρεμία του βυθίστηκε στις ένοχες αναμνήσεις της Παλιάς Εποχής… όταν όλα ήταν πιο εύκολα αλλά και λιγότερο υποσχόμενα.
Τις σκέψεις του διέκοψαν δυο χτυπήματα στην πόρτα.
«Περάστε!»
Η πόρτα άνοιξε. Ήταν ο Νίκος, ο γνωστός Νίκος. Ο Στεφάν συνοφρυώθηκε ανεπαίσθητα. Μπορούσε να φανταστεί τον διάλογο που θα επακολουθούσε και ήδη του έλειπε η αναπόληση του.
«Καλημέρα. Ενοχλώ;»
«Όχι», απάντησε ψέμματα ο Στεφάν. «Πώς θα μπορούσα να σε βοηθήσω;»
«Το ξέρεις ήδη. Δεν αντέχουμε άλλο αυτή την απομόνωση. Πόσο ακόμα θα μπορέσουμε χωρίς επικοινωνία; Δεν ξέρουμε τι συμβαίνει εκεί έξω».
«Νίκο. Είναι καιρός να δώσουμε τέλος σε αυτό το θέμα. Ξέρω ότι οι Έλληνες θέλετε να προσπαθήσετε να γυρίσετε νότια. Τι ελπίζετε όμως να βρείτε;» Δεν περίμενε απάντηση. «Πρέπει να το πάρετε απόφαση, όπως και όλοι μας. Είμαστε μόνοι. Είμαστε ελεύθεροι. Τι κι αν είμαστε μόνο μερικές εκατοντάδες άτομα; Δεν έχει σημασία η γλώσσα του καθενός, δεν έχει σημασία το παρελθόν του καθενός. Και δεν έχει σημασία κανείς και τίποτα άλλο. Έχουμε προχωρήσει, το καταλαβαίνεις;»
Σταμάτησε και χάθηκε για λίγο στις σκέψεις του… Κατανοούσε την θέση των άλλων. Οι νοοτροπίες δεν αλλάζουν τόσο γρήγορα. Ο πόλεμος ήταν ακόμα νωπός στην μνήμη όλων, όπως και η Παλιά Εποχή. Όπως ένας φίλος που έχεις να δεις καιρό… Δεν είχε πάρει περισσότερο από δύο χρόνια για να καταρρεύσει η καλοστημένη πραγματικότητα τους. Τώρα όμως ζούσαν κάτι νέο, κάτι πρωτόγνωρο.
Από την αρχή του αιώνα είχαν γίνει τα πρώτα βήματα για την δημιουργία ενός Διασυνοριακού Πάρκου στις Πρέσπες. Τότε σκοπός ήταν η προστασία του περιβάλλοντος: πολύ της μόδας εκείνη την εποχή, ρομαντικός ιδεαλισμός. Τα πάντα άλλαξαν όταν οι έντονες κλιματικές αλλαγές προκάλεσαν τις πλημμύρες του ‘23 και ένωσαν τις δύο Πρέσπες όπως ήταν πολύ πριν κυριαρχήσει ο άνθρωπος στην Γη. Αυτό ήταν το έναυσμα για περισσότερο εστιασμένες προσπάθειες στην λίμνη με την βοήθεια της Ελλάδας, της Αλβανίας και της Βόρειας Μακεδονίας και με την στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Δεν άργησε η Πρέσπα να γίνει πρότυπο κέντρο ριζοσπαστικού οικολογικού πειραματισμού αειφόρου ανάπτυξης. Εθελοντές και από τις τρεις χώρες που δούλεψαν στο Διασυνοριακό Πάρκο Πρέσπας έκαναν την ευρύτερη περιοχή αυτόνομη ενεργειακά, ερχόμενοι σε πλήρη συνεργασία με την χλωρίδα και την πανίδα της λίμνης. Εκείνη την περίοδο ήταν που και ο Στεφάν έφτασε στην λίμνη ως ένας απλός εθελοντής από τα Σκόπια, ειδικός στην τεχνολογία περιβάλλοντος. Ο πόλεμος βρήκε την Πρέσπα έτοιμη και ανεξάρτητη. Επιζήσαντες από τις γύρω περιοχές σύντομα κατέφτασαν ως πρόσφυγες όμως πολλοί από αυτούς δεν είχαν γνώσεις πρακτικής οικολογίας και δεν μπορούσαν να βοηθήσουν άμεσα. Ο Στεφάν, γνωρίζοντας πολλές γλώσσες, ανέλαβε να μάθει στους καινούργιους πώς να είναι χρήσιμοι. Ούτε που το κατάλαβε για πότε συντόνιζε τα πάντα. Ένας από τους καινούργιους ήταν και ο Νίκος από την Φλώρινα. Είχε βασικές γνώσεις Σλαβομακεδονικών και αυτό ήταν αρκετό για να γίνει αντιπρόσωπος των ελληνόφωνων.
«Προχωρήσαμε χωρίς να είμαστε έτοιμοι, Στεφάν. Είμαστε πλοίο χωρίς ρότα. Χρειαζόμαστε να διατηρήσουμε όπως μπορούμε τον ελληνικό πολιτισμό για να προχωρήσουμε».
Ο Στεφάν δίστασε. «Ακόμα θεωρείς τον εαυτό σου γνήσιο Μακεδόνα, Νίκο; Κι εγώ κάποτε το πίστευα. Θέλεις όμως να επιστρέψεις στον κόσμο που γέννησε και εξιδανίκευσε αυτές τις σάπιες πεποιθήσεις;»
«Πού θα φτάσουμε αν πετάξουμε την ταυτότητα μας; Είναι χρέος μας, ειδικά τώρα, να διαιωνίσουμε την κληρονομιά μας. Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα».
«Αυτή η κληρονομιά μας έφερε εδώ που είμαστε σήμερα, καλώς ή κακώς. Εστιαζόταν στις διαφορές, όχι στις ομοιότητες των ανθρώπων. Ζούμε για να φτιάξουμε έναν κόσμο τελείως διαφορετικό από αυτόν στον οποίο γεννηθήκαμε. Ένας κόσμος ικανός για τέτοια καταστροφή αξίζει λησμονιάς. Δεν θα ανεχτώ να χάσει η ανθρωπότητα και αυτή την ευκαιρία να φτιάξει τις βάσεις για μια κοινωνία ανοχής και σεβασμού».
«Αν θέλουμε να αλλάξει η κατάσταση πρέπει να έχουμε ισχυρά θεμέλια. Και αυτή την στιγμή, Στεφάν, επιλέγεις να πετάξεις ό,τι καλό έχει απομείνει. Είμαστε φτερά σ’αυτόν άνεμο του θανάτου. Είχα την ψευδαίσθηση πως θα έβλεπες επιτέλους τον κίνδυνο. Δεν χρειάζομαι όμως την συναίνεση σου!»
«Δεν θα βοηθήσω για τίποτα στο οποίο δεν πιστεύω. Καλή τύχη, θα σου χρειαστεί αν θέλεις να φτάσεις μακριά».
Ο Νίκος άνοιξε την πόρτα και βγαίνοντας την έκλεισε με δύναμη.
Ο Στεφάν αναστέναξε και γύρισε στο παράθυρο με θέα στην λίμνη. Τρεις αργυροπελεκάνοι προσγειώθηκαν στα νερά της με αυτή την χάρη που πάντα σε ξαφνιάζει. Εκείνοι δεν φαίνονταν ούτε να επηρεάζονται από οποιαδήποτε Καταστροφή ούτε και να τους νοιάζει με κανέναν τρόπο η κατάργηση των συνόρων που είχαν δημιουργήσει οι ίδιοι οι άνθρωποι. Κάποια πράγματα ίσως δεν αλλάξουν ποτέ… Ο Στεφάν κοίταξε το ρολόι του. Ήταν ώρα για τον πρώτο αντι-ραδιενεργό καθαρισμό της ημέρας.
Cubilone’s Dimension 3.0 — The Corkboard
Ένα απο τα μυστικά (ή και… όχι τόσο μυστικά τελικά!) projects στα οποία δούλευα ήταν η ανακατασκευή του κεντρικού site. Απο τότε που το είχα κάνει ως εργασία στο μάθημα του CSS κάποια στιγμή πέρσι, δεν είχε αλλάξει καθόλου, και γενικότερα δεν ήμουν ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα. Με την αφορμή του μαθήματος “Πολυμέσα και Πολιτιστική Παραγωγή” της κ. Μυριβήλη και την απαλλακτική εργασία στην μορφή ενός fun και πρωτότυπου portfolio site, άδραξα την ευκαιρία για να φτιάξω ένα πιο… φλασάτο κεντρικό site! Νομίζω πλέον πως τα πηγαίνω σχετικά καλά με το flash, και αν σε κάποια θέματα με δυσκόλεψε αρκετά η παραγωγή του συγκεκριμένου, τελικά πιστεύω πως βγήκε πολύ ωραίο. Ιδιαίτερα το soundscape μου με χαλαρώνει κάθε φορά που το ακούω, μερικές φορές αφήνω τον browser ανοιχτό μόνο για να το ακούω…
Φυσικά και θα το ανανεώνω συχνά, και ήδη έχω δρομολογήσει μερικές αλλαγές οι οποίες πρέπει να γίνουν σύντομα:
-Επιλογή/απενεργοποίηση ήχου
-Επιλογή για αγγλικά κείμενα
-Χάρτης και version info
Περιμένω σχόλια για το τι σας αρέσει, τι δεν σας αρέσει για το ψηφιακό μου πίνακα!
Cubimension 3.0 is here! 😀
http://www.cubimension.net
Αναμνήσεις απο ταξίδια σε πέντε αγαπημένες πόλεις
Μέσα στο κλίμα της εξεταστικής περιόδου κι εγώ, με ευχάριστο διάβασμα και ακόμα πιο ευχάριστη δουλεία σε γενικότερα ευχάριστες εργασίες, έφτασε η μέρα που όλοι περιμέναμε! Θυμάστε όταν μίλαγα για 4 εργασίες που είχα να κάνω, η δύο απο αυτές μυστικές; Ε και να μην τις θυμάστε δεν πειράζει… Η μία απο τις δύο φανερές είναι έτοιμη, και μιλάω για την εργασία στην Πολιτιστική Αναπαράσταση Ι, Cultural Representation για το ευρύ κοινό. Την παρουσίασα σε συμφοιτητές και καθηγητές χτες, και τώρα είναι online για την δική σας ευχαρίστηση. Το θέμα της εργασίας ήταν ο σχεδιασμός (και, όπως τελικά αποδείχθηκε, η υλοποίηση) μίας εφαρμογής η οποία θα παρουσίαζει το Τοπ 5 ενός θέματος απο μία αρκετά μεγάλη λίστα απο την οποία μπορούσαμε να διαλέξουμε. Εγώ προφανώς διάλεξα τα ταξίδια.
Τα υπόλοιπα εδώ ^^D:
www.hallografik.ws/oldstuff/flash/anamniseis.html
Ευχαριστώ τους καθηγητές μου, Νίκο Μπουμπάρη και Δημήτρη Παπαγεωργίου, που με βοήθησαν σε όλα το εξάμηνο και στο μάθημα.
I would also like to thank Dad for scanning and sending me the Sydney pics, I couldn’t have done it without him!
Scripting
ActionScript is annoying but addictive.
Days pass with me taking little notice. Will it be worth it?
On studies
After reminiscing my days in Rodos, my exams are finally underway since Wednesday. Well actually since Tuesday but I decided to not sit for Globalization; I felt that I still haven’t studied it properly. My copper project was rushed but completed and my respective exam went well. Yesterday and today, though, I gave in two blank sheets. I hadn’t studied for these two subjects, namely Graphics & Animation and Introduction to Digital Audio and Video Editing. They were both subjects that require a more involved, deeper kind of studying. Since last year, I’ve been mostly putting off studying for subjects such as these; I already did it for the alleged Flash project, which turned out to be too much for everyone. Today, while my attention was hovering over my perfectly white sheet and the disappointingly incomprehensible questions on the much less white one sitting right next to it, I wondered.
The main reason I chose Cultural Technology as my theoretical career path somewhat less than 2 years ago was because I thought that it’d give me all the valuable knowledge and technical expertise for a job I would enjoy in the future. Isn’t that scandalous? I believe that in university, one has the perfect opportunity to explore themselves and their true interests and develop as a person, learn lots of new things about the world. Discovering that, in the end, it’s all there to throw another person in the job market is rather shocking. Where’s the real knowledge? Why do we receive 15 huge books every semester but only a tiny little fragment is ever taught or needed? Professors themselves only assign certain parts of books as study material as if the rest is irrelevant. And how can anything work when students and academics alike all know that there’s cheating going on? Why would anyone want to cheat in the first place? The prof today casually announced “If you’re gonna cheat, at least don’t make yourself obvious”. What?
Myself, I hate cheating for the reasons stated above. What’s the point? We’re in university to learn, not get a stupid essentially worthless piece of paper. If I feel like I haven’t had enough of a particular subject, I don’t even sit for it. Neither do I sit for it if I haven’t completed a difficult and experience-rich project or essay for it. Yet an alarmingly high percentage of people think it’s perfectly OK to pass subjects they have no idea about just by cheating. And what happens next? They get the same bachelor’s as me, perhaps even with a higher mark, and then proceed to discredit me and others that have the same degree by not having a single clue about their job.
Generally, I have this feeling that I’m not going to get really involved with Cultural Technology in my life. But only time will tell. I’m not really worried about my studies, the above were just thoughts I had today and have had for some time now. Maybe it’s because I’m LAZY and not a model student. Still, I do feel that I’m way more responsible than most of my fellow students but that can’t be good exactly. Maybe I should take a more focused approach, but I can’t NOT enjoy my time when Alexandra is here and when such a full and exciting summer is ahead of us…