Η δίαιτα της σούπας και το σωτήριο ρυζότο.

Δεν ήταν πως δεν είχα ξανακάνει ποτέ δίαιτα στη ζωή μου. Κάθε άλλο. Από τα 12 μου, που με θυμάμαι να κοιτάζω κριτικά το μέγεθος των γοφών μου μέσα στο πράσινο τζην παντελόνι μου, στο μεγάλο καθρέφτη που βρισκόταν στο σαλόνι οικογενειακών φίλων στη Ραφήνα, μέχρι και σήμερα, πάντα έκανα δίαιτα. Ακόμα κι αν δεν έκανα στ’αλήθεια. Τουτέστιν, άρχιζα τη μέρα μου κάνοντας δίαιτα, συνέχιζα τη μέρα μου λέγοντας πως την υπόλοιπη ημέρα θα κάνω δίαιτα, και τελείωνα τη μέρα μου ορκιζόμενη πως αύριο θα κάνω δίαιτα. Με λίγα λόγια, δίαιτα πραγματική έχω κάνει ελάχιστες φορές συγκριτικά με τις φορές που δήλωνα πως κάνω δίαιτα. Παρόλαυτα, η γνώσεις μου πάνω σε τεχνικές, διατροφικά μυστικά, θερμιδομετρήσεις και χημικούς συνδιασμούς, μεγάλωσαν εκθετικά με το καιρό, παράλληλα αλλά και ανεξάρτητα, με τις αμφιλεγόμενες επιχειρήσεις μου προς εφαρμογή τους. Ετσι λοιπόν, νομίζω πως είναι πλέον λογικό να θεωρώ τον εαυτό μου, αν όχι παλιά καραβάνα, τουλάχιστον ανεμοδαρμένη και ξεροψημένη στο θέμα της απώλιας βάρους.

Όπως έλεγα λοιπόν, ήταν η νιοστή φορά που δήλωσα το υψίστης βαρύτητας, καθοριστικό και βαρύτιμο “από σήμερα αρχίζω δίαιτα”. Όχι όμως όποια κι όποια δίαιτα. Τη δίατα της… σούπας! Όποιος τα έκανε σαλάτα με τη δίαιτα της σαλάτας, όποιος έκανε τη παπια με τη δίατα της πάπιας, με τη δίαιτα της σούπας, αποκλείεται να τα κάνει θάλασσα. Τουλάχιστον αυτό υποστήριζαν πλήστοι φορουμίτες στο ίντερνετ, οι οποίοι εγκωμίαζαν στα σχόλια τους τα χαρίσματα της μαγικής αυτής σούπας. Θύμα λοιπόν κι εγώ της εικόνας μου και των κοινωνικών προτύπων ομορφιάς, υπέκυψα στην υπόσχεση των “7 κιλών σε 7 μέρες!!!” .

“Ένα ολόκληρο λάχανο, 16 πράσινα κρεμμύδια, 1 μάτσο σέλινο, χυμός ντομάτας από 2 κονσέρβες, 2 πιπεριές, ζωμός κρεμμυδιού, αλάτι, πιπέρι- τσίλι”, ιδού η συνταγή της χαριποτέριας σούπας. Τη πίνετε για 7 μέρες (σίγουρα τη πίνουμε και δεν την κάνουμε κομπρέσες γιατί από αυτά που λέει δεν είμαι σίγουρη αν τρώγεται) με συνοδία διαφορετικής ομάδας οπωροκηπευτικών κάθε μέρα, γάλα και μπανάνες μία από αυτές, ελάχιστο κρεατάκι προς το τέλος, και αναποφλοίωτο ρύζι τη τελευταία μέρα.

Δεν είναι να απορεί κανείς που μεταξύ των εγκωμίων ύπηρχε ένας σεβαστός αριθμός σχολίων που μιλούσε για σκισμένα σώβρακα και παντελόνια απ’το κλανίδι, τα οποία όμως δεν αποθάρρυναν κανέναν πιστό να προσέλθει και να δηλώσει το ενθουσιώδες “την αρχίζω κι εγώ από αύριο!”. Έτσι κι εγώ. Ενθουσιώδης μπορεί να μην ήμουν, αλλά κάτι βουτυράτα μπινελίκια που είχα καταλανώσει λίγες ώρες πριν με έσπρωξαν την επομένη στο μανάβη, μαζί με έναν ταλαίπωρο Δημήτρη ο οποίος προσπαθούσε ακόμα να αποφασίσει αν ήθελε τελικά λαχανόσουπα για μεσημεριανό, αυγουστιάτικα.

Ψωνίσαμε λοιπόν το λάχανο, τα πράσινα κρεμμυδάκια, τις πιπεριές, το σέλινο και το πουμαρό για την απαραίτητη ντομάτα, με όνειρα εγώ για την επικείμενη ελαφράδα μου, με μια ξυνίλα στο στόμα ο Δημήτρης για την επικείμενη λαχανίλα- γενικότερα. Σημειωτέον πως τη συγκεκιριμένη δίαιτα, αν και δεν την είχα δοκιμάσει ποτέ μου, την είχα ξανακούσει από έναν οικογενειακό φίλο ο οποίος μας είχε πει τότε πως, παρόλο που η σούπα δουλεύει, η γεύση της είναι τόσο αποκρουστική που πραγματικά το αν αξίζει να τρως αυτή την αηδία για 7 μέρες , έστω κι αν κατά τη διάρκειά τους χάνεις 7 κιλά, είναι συζητήσιμο.

Άρχισα το μαγείρεμα μετά τη κατανάλωση σταφυλιού και πεπονού- τη πρώτη μέρα η δίαιτα έλεγε να φας τη σούπα και όσα φρούτα θες- αποφεύγοντας στρατηγικά να σκεφτώ τα όσα μας είχε πει αυτός ο φίλος περί της γεύσης αυτού του παρασκευάσματος. Νταξει, λέω, θα βρω και ένα μούλτι να περάσω τα λαχανικά και θα γίνει βελουτέ η σουπίτσα, δεν θα αναγκαστούμε να φάμε νεροζούμι, καλό θα βγει. Ξεφύλλιασα το λάχανο, έκοψα τις πιπεριές κομματάκια, έπλυνα το σέλινο, τα έβαλα όλα αυτά μέσα στη τεως-κατσαρόλα-του-Γκάρετ-νυν-κατσαρόλα-του-Δημήτρη και τα περιέλουσα με το ντοματοπολτό, το αλάτι, τη κανέλα και… ένα τόνο πιπέρι (όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων). Το παρασκεύασμα άρχισε νε παίρνει μορφή και…μυρωδιά. Η αλήθεια είναι πως δεν μύριζε και τόσο άσχημα. Και ήμουν σχετικά αισιόδοξη μέχρι και για τη γεύση έως ότου συνειδητοποίησα ότι πουθενά στη γειτονιά (στο σπίτι και στο σπίτι του Μόρντρεντ δηλαδή) δεν υπήρχε ένα καταραμένο μούλτι να αλλέσω όλη αυτή τη πρασινάδα που επέπλε στη κατσαρόλα. Η προοπτική μιας πραγματικής σουπας, ενός ζουμιού με λίγα λόγια του οποίου την υδαρότητα την καμουφλάριζαν ανεπιτυχώς μερικές μόνο μάζες ημι-πολτοποιημένων λαχανικών, μου φανηκε μελανή..για να μη πω λαχανί. Ε, λοιπόν δεν θα είχε σημασία. Μπρος τα κάλη τί είναι ο πόνος.

Λίγο σερφάρισμα στο ίντερνετ κι έναν σύντομο ύπνο μετά, η σούπα ήταν έτοιμη. Το σερβίρισμα συνόδευε και μια προσευχή -μια για κάθε πιάτο, (το πιάτο του Δημήτρη συνόδευαν και δυο ψαλμοί με μορφή ψωμοτυριού, το δικό μου ένας εξάψαλμος- που μου θες και ψωμοτύρι!). Να μη τα πολυλογώ, η δυνατότητας βρώσης της σούπας αποδείχθηκε αναλόγως αντίστροφη με το χρόνο. Σε αυτό συντέλεσε όχι τόσο η αυτή καθ’αυτή γεύση της πρασινάδας, όσο ο προαναφερθής τόνος πιπεριού που περιείχε. Μέχρι να καταφέρω να ρουφήξω -έστω- το ζουμί, το στομάχι μου είχε παρει φωτιά. Ο Δημήτρης αν και φαινομενικά πολύ πιο χαλαρός από μένα δεν τόλμησε να πάρει δεύτερη μερίδα, γεγονός εξαιρετικά ύποπτο εαν λάβουμε υπόψην μας πως όλη μέρα στεκόταν με ένα καφέ και δυο ρόγες σταφύλι.

Από κείνη τη στιγμή κι έπειτα, η κάθοδος ήταν ιλιγγιώδης. Καλοπερασάκιας απ’τη φύση μου, ήταν αρκετή μια ματιά στην αντανάκλασή μου στο τζάμι της μπαλκονόπορτας αγκαζέ με την ενθύμηση της λαχανένιας πύρινης γεύσης για να τρέξω να δροσίσω το λαρύγγι μου με λίγο γάλα και μούσλι. Δεν βαριέσαι, τί 63 κιλά τί 58. Και τώρα μια χαρά είμαι, όχι που θα κάτσω να τρώω λαχανόζουμα για 168 ωρες!


Είπα και το έκανα. Με αρχή τα μούσλι και συνέχεια έναν σούπερ καφέ με λικέρ και γρανίτα σοκολάτα μέσα, η λαχανόζουπα θα μπορούσε να έχει ξεχαστεί ριζικά και αμετάκλητα εαν δεν υπήρχε ένας τόσος δα μικρούλης αστάθμητος παράγοντας. Στη κουζίνα του Δημήτρη υπήρχε μία χύτρα λαχανόπλασμα αρκετό να ταίσει ένα λόχο, και ταυτόχρονα στις τσέπες μας αρκετά λεφτά για να ταίσουμε δυόμιση σπουργίτια. Καθόλου βολικός συνδιασμός δηλαδή. Συνδιασμός ο οποίος οδηγούσε λογικά στο συμπέρασμα πως με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, με το καλό ή το άσχημο, η σούπα έπρεπε οπωσδήποτε να φαγωθεί. Ε, ρε μπελάς…

Ε λοιπόν, καλύτερα μπελάς με ρύζι παρά μπελάς ον δε ροκς. Με τις σπουργιτίσιες μας δεκάρες, τσιμπήσαμε ένα πακέτο ρύζι και δυο γιαούρτια προς εκ νέου παρασκευήν εξωτικού εδέσματος ( ή έτσι έλεγα στον εαυτό μου μπας και πίστέψω πως υπάρχουν ελπίδες να μαγειρευτει κάτι, το οποίο τουλάχιστον να τρωγεται χωρίς πυροσβεστήρα στο πλάι). Σκέφτηκα λοιπόν, πως εαν ψιλόκοβα τα λαχανικά, τα περνούσα με λαδάκι και έβαζα και το ρύζι μέσα, το φαί που θα έβγαινε θα ήταν ουσιασικά έμα ρυζότο, φαί καθ’όλα βρώσιμο. Κι αν ακόμα κι εκεί υπήρχε πρόβλημα με τα καυτερά συστατικά, λίγο γιαούρτι θα έσωζε τους συνδαιτημόνες και τον σεφ.

Το σχέδιο μπήκε σε εφαρμογή έπειτα από εξόντωση κατσαρίδας τύπου long vehicle, από το πάγκο της κουζίνας, με χρήση πυρ και αεροζολ. Το σπίτι, ευτυχώς δεν κάηκε, κάηκε όμως το φαί το οποίο ξέχασα πάνω στο μάτι με δυνατή φωτιά. Ευτυχώς η αφηρημάδα μου δεν ήταν αρκετή για να καεί όλη η χύτρα. Το αποτέλεσμα ήταν ο τσουρουφλησμένος πάτος να δώσει κάποιες νότες φλαμπέ στο ρυζότο μου (ναι, τώρα το λέμε ρυζότο- πρόβλημα?).


Ο Δημήτρης δεν φάνηκε πολύ πρόθυμος να δοκιμάσει τη νέα γαστριμαργική δημιουργία μου, την οποία επιπροπσθέτως έσβησα με λίγο γάλα πριν την τελευταία βράση. Παρόλαυτά, και μόνο η ιδέα να τρώει για τις επόμενες μέρες το ίδιο δυνητικά απαίσιο φαί χωρίς να ξέρει αυτοστιγμί στ’αλήθεια πόσο απαίσιο είναι, ήταν αρκετή για να με στείλει στη κουζίνα να περιποιηθώ ένα δοκιμαστικό πιάτο. Το εν λογω πιάτο εκτός από το αμφιλεγόμενο ρυζότο, περιείχε ακόμα γάλα εβαπορέ, τυρί γούντα και μια καλή δόση γιαούρτι, πρόβειο, μυτηλινιό.

Το κάναμε να. Ήταν νοστιμότατο και βάλαμε και δεύτερη μερίδα.Σοβαρά! Τρελή επιτυχία! Και αν σκεφτεί κανείς από τι κατάπλασμα βγήκε αυτό το ωραιότατο φαγάκι. Οπότε ούτε τα λεφτά μας κλάψαμε, ούτε χρειαζόμαστε από δω και πέρα συνοδευτικά μανταλάκια για τη μύτη μας την ώρα του φαγητού.

Όσοι κατάφεραν να κάνουν τη δίαιτα της σούπας αποτελούν πλέον κατά τη γνώμη μου ηρωικά πρόσωπα άξια του θαυμασμού μας. Παρόλαυτά δεν το μετανιώνω και πολύ που δεν είμαι ένα από αυτά. Και είμαι σίγουρη πως την ώρα του φαγητού , δεν θα το μετανιώσω ακόμα περισσότερο!

Συμπέρασμα : μάλλον καταλάβατε, πως το παρόν κείμενο δεν έχει κάποιο ουσιαστικό λόγο ύπαρξης, δεν είναι προιόν ιδιαίτερης πνευματικής εργασίας, ναι, γράφτηκε σε στιγμές βαρεμάρας και ναι, ίσως να ήταν πιο χρήσιμο και παραγωγικό αν είχατε αξιοποιήσει κάπως αλλιώς αυτά τα λεπτά της ζωής σας. Την επόμενη φορά να προσέχετε περισσότερο.

http://pixieweexie.wordpress.com

alex-argh

Game 2.0 — Gaming 2.0: Νέα εποχή, αμφιλεγόμενες τάσεις

Μέσα στην ζέστη του Αυγούστου και ενώ όλα πάνε καλά για το επομενο μου μεγάλο post, να σου σκάει το άρθρο μου στο game 2.0 το οποίο είχα γράψει ήδη απο τον Ιούνιο.

Πιστεύω ότι είναι ένα απο τα καλύτερα άρθρα μου μέχρι τώρα. Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.

Σημείωση: Τις εικόνες και τις λεζάντες δεν τις διάλεξα εγώ αλλά σίγουρα έχουν πλάκα!

Τι μας δίδαξαν 36 μέρες στην Ευρώπη.

Έχει περάσει ένας χρόνος απο τότε που εγώ και η Άλεξ εξερευνούσαμε την Γηραιά Ήπειρο… Μόλις γυρίσαμε απο το φοβερό μας ταξίδι και με το βάρος των φοβερών τύψεων που είχαμε εγκαταλείψει τα ημερολόγια που υποτίθεται θα περιέγραφαν το ταξίδι, αποφασίσαμε να γράψουμε ό,τι μας είχε κάνει εντύπωση στις 36 αυτές ημέρες. Μια ανακεφαλαίωση η οποία θα ταίριαζε πολύ όμορφα με τις φωτογραφίες που τραβήξαμε, αλλά και έκανε όσες εμπειρίες μπορούσαμε να θυμηθούμε σε ένα ωραίο, πρακτικό πακετάκι το οποίο θα μπορούσαμε να αφηγηθούμε εύκολα με παρέα! Οι αντιδράσεις σε κάθε ανάμνηση απο τους ακροατές φέρνει στο μυαλό και άλλες και άλλες αναμνήσεις και έτσι θυμόμαστε ακόμα περισσότερα.

Τα είχαμε γράψει στα ημερολόγια μας, αλλά τα είχα περάσει σε ντραφτ ώστε να τα ανεβάσω κάποια στιγμή εδώ. Το ντραφτ ξεχάστηκε, μέχρι πριν λίγες μέρες που το άνοιξα κατα τύχη και βρήκα τις χρυσές αυτές αναμνήσεις και διαπιστώσεις που μας εμπλούτισαν κατα την διάρκεια του ταξιδιού… Νομίζω ότι ήρθε η στιγμή να τις μοιραστω μαζί σας!

Ίσως να σας φανούν λίγα, ίσως ημιτελή,  μερικά απλώς ακατανόητα, αλλά αυτα τα 84 πραματάκια είναι ο πληρέστερος νοητικός μας χάρτης (ή κάτι τέτοιο) για την περιπέτεια μας. Εντζοϊ!

Δημήτρης:

1. 30 μέρες δωρεάν (ας πούμε!) μεταφορές προσφέρουν μια κάποια ευελιξεία, σε κόστος όμως της εστίασης. Δηλαδή: δεν χόρτασα κανένα μέρος που πήγαμε (απο αυτά τουλάχιστον που μου άρεσαν πραγματικά). Μάθημα 1ο και σημαντικότερο: Interrailing is good but focused travelling is better.

2. Το νερό είναι πιο ακριβό απο την μπύρα στις περισσότερες ευρωπαικές χώρες. Ο πάγος είναι επίσης η νέα σταθερά πλούτου. Gold is totally old!

3. Ό,τι κι αν λένε όλοι, η ιταλική πίτσα είναι καλή…

4. … το ιταλικό παγωτό, αντίθετα, είναι όσο καλό όσο λένε όλοι! Santa Trinita στην Φλωρεντία: Το καλύτερο παγωτό που έχω φάει και μόνο με €3! Γεύσεις: Santa Trinita, Nociolla, Pistacchio Puro, Amarena, Straciatella, Croccolene. Ένα μεγάλο (sp?) παρακαλώ!

5. White Widow: Πολύ δυνατό πράμα! Μεγάλες δόσεις πιθανότατα παραισθησιογόνες. Κατα προτίμηση, όχι μαριχουάνα μετά απο αλκοόλ (unless you’re feeling brave!)

6. Το Λουξεμβούργο δεν είναι απλά ένα πλούσιο, ιδανικό κρατίδιο. Είναι ένα πανέμορφο, άγνωστο και αραχνιασμένο, πλούσιο ιδανικό κρατίδιο. Τρελοί μισθοί, ήσυχη ζωή.

7. Το κρέας βόα δεν είναι ό,τι καλύτερο για πρωινό.

8. Ακόμα και στην Christiania, το κολλημένο στον χρόνο χίπικο όνειρο, το σκάκι στο πιο γνωστό καφέ δεν είναι δωρεάν.

9. Στην Ολλανδία, τα φοιτητικά πάσα δεν ισχύουν για τις μεταφορές διακοπές και σαββατοκύριακα. Εμ…

10. Η Fanta σε κάθε χώρα έχει μερικές μοναδικές γεύσεις.

11. Στους Λετονούς αρέσει να τραγουδάνε σε χωρωδίες.

12. Η λέξη reservation είναι πανταχού παρούσα, ακόμα και απαραίτητη σε τραίνα, νυχτερίνα τραίνα, μουσεία, ακόμα και σε hostels! Δεν υπάρχει καθόλου η αίσθηση του αβέβαιου.

13. Για κάποιο λόγο το Interrail Pass δεν είναι αρκετά καλό για τους κατόχους των νημάτων των τουριστικών τραίνων στο Jungfraujoch. Κάποτε όμως, ήταν όσο καλό όσο και τα άλλα πάσα (EuRail κτλ)

14. Υπάρχουν στ’αλήθεια άνθρωποι που παίζουν Civilization σε MultiPlayer. Και LANάκι μάλιστα!

15. Οι μικρές χαριτωμένες πολικές αρκούδες δεν μένουν για πάντα χαριτωμένες.

16. Το ποδήλατο ΠΡΕΠΕΙ να μαθαίνεται απο μικρή ηλικία.

17. Οι πολύ δυνατές μπύρες συνήθως δεν είναι καλές.

18. Οι Γερμανοί δεν προσπαθούν να ξεχάσουν περι τείνος πρόκειται η πρόσφατη ιστορία τους αλλά με κάθε τρόπο θέλουν όλοι να θυμούνται και να σκέφτονται καθημερινά το παρελθόν. Γιαυτό, όλα τα σχετικά μνημεία (μνημείο εβραικής γενοκτονίας, μνημείο των πεσώντων σε απεργίες της Ανατολικής Γερμανίας, απομεινάρια του Τείχους κτλ) είναι σε κεντρικά σημεία. Εκτός απο το μπούνκερ του Χίτλερ, το οποίο το πλημμύρισαν για να μην γίνει τόπος προσκυνήματος απο τους νεοναζί ανα τον κόσμο…

19. Η ίδια (φοβερή!) ιταλική λεμονάδα θεωρείται λογικό να κοστίζει €0.45 εκτός ψυγείου και €0.75 κρύα!

20. Αν είσαι Τούρκος και ζεις στην Δυτική Ευρώπη: α) ζεις με το (υψηλό επίδωμα ανεργίας) β) έχεις μαγαζί με Doner Kebab.

21. Στην Ελβετία, τα τραίνα έχουν σχεδόν περισσότερα βαγόνια 1ης θέσης απ’ότι 2ης.

22. Τα μουσεία τέχνης, ιδιαίτερα τα πιο δημοφιλή, καταστρέφουν την απόλαυση της τέχνης κάνοντας τα πιο διάσημα απο τα έργα τους προϊοντα του μαζικού τουρισμού.

23. Μια βαριά αποσκευή ή το να πρέπει να κουβαλάς το σακίδιο παντού μπορεί πολύ γρήγορα να σου χαλάσει την μέρα.

24. Οι σπηλιές είναι πάντα εντυπωσιακές.

25. Ποτέ μην περιμένεις έναν γερμανό ελεγκτή να μπει στο ΜΜΜ. Έχουν μεταμφιέσεις…

26. Οδεύουμε προς έναν κόσμο όπου ξεκάθαρα το χέσιμο θα είναι πιο ακριβό απο το κατούρημα.

27. Το καυτερό φαγητό είναι θέμα υποκειμενικό.

Αλεξάνδρα:

1. Στην Ιταλία δεν υπάρχει ούτε ένα τραίνο που να’χε καθίσματα με πλάτη που ξαπλώνει.

2. Το καλύτερο παγωτό στην Ιταλία βρίσκεται στο “Santa Trinita” στη Φλωρεντία. Giolitti is over-over-estimated.

3. Στη Ρίγα υπάρχει βεντέτα με τα λυμένα κορδόνια.

4. Η Ελβετία οικονομικά είναι απλησίαστη. Η Ιταλία το ίδιο, απλά όλοι προσπαθούν να σε πείσουν για το αντίθετο.

5. Στην Ιταλία 3 σπάγγοι κοστίζουν 10 ευρώ.

6. Οι Σλοβένοι είναι και γαμώ τους ανθρώπους.

7. Και έχουν και γαμώ τις τυρόπιτες!

8. Ενώ σε όλο το κόσμο οι τιμές των ξενοδοχείων πάνε με το δωμάτιο, στην Ιταλία πάνε με το άτομο. Συχνά δε, 1 ευρωπαικό δωμάτιο ισούται με 1 ιταλικό κρεββάτι σε δωμάτιο.

9. Τα βρεγμένα πόδια μέσα σε βρεγμένες κάλτσες μέσα σε βρεγμένα παπούτσια ΒΡΟΜΑΝΕ. Και τα τρία. Για βδομάδες.

10. Το ποδήλατο είναι δύσκολο. Damn it!

11. Οι Λετονές είναι και γαμώ τις γκόμενες.

12. Οι Λετονοί είναι ένας μύθος. Δεν υπάρχουν Λετονοί.

13. Στη Λετονία αγοράζεις μισό οικοδομικό τετράγωνο με έναν βασικό ελληνικό μισθό. Με το περιεχόμενο της μίας τσέπης σηκώνεις περίπτερο!

14. Υπάρχουν και άλλα παιχνίδια εκτός απο το Geometry Wars…

15. Κοντά στο Schoenefeld, στο Βερολίνο, τα ρεστά θεωρούνται ως φιλοδώρημα και δεν δίνονται.

16. Η αγγλική προφορά των Γάλλων, δεν είναι καθόλου “κομφορτείμπλ” για τα αυτιά των υπόλοιπων ευρωπαίων.

17. Μια μακαρονάδα μπορεί να μην έχει ούτε λάδι, ούτε σκόρδο, ούτε κρεμμύδι και παρ’όλα’αυτά να είναι πεντανόστιμη.

18. Η “άσπρη χήρα” αντενδείκνυται για πρώτη φορά μαστουρώματος.

19. Η μερέντα άσπρης σοκολάτας φτιάχνεται στον παράδεισο.

20. Η μπύρα δεν κάνει παντού 5 ευρώ η πιο απλή.

21. Οι Ολλανδοί δεν μπορούν να πάνε τουαλέτα εκτος αν το έχουν προγραμματίσει 2 βδομάδες πριν ΚΑΙ να το έχουν σημειώσει στην ατζέντα τους.

22. 7μιση η ώρα το απόγευμα δεν είναι απόγευμα αλλά ΝΥΧΤΑ! και όλα πρέπει να κλείνουν και όλοι να πηγαίνουν για ύπνο. Στην Λιθουανία ειδικά.

23. Η Ιταλία συνδυάζει όλα τα κακά των κεντροευρωπαίων με όλα τα κακά των ελλήνων. Και να κλείνουν όλα απο τις 7 ΚΑΙ να σε κλέβουν απο πάνω.

24. Στην Ιταλία απαγορεύεται τα ντουλαπάκια στα οποία αφήνεις τα μπαγκάζια σου. Γι’αυτό αναγκαστικά πρέπει να πληρώνεις τα κέρατα σου σε δωμάτιο φύλαξης — τι να κάνουμε;

25. Ένας σταθμός με 2 πλατφόρμες κάπου σε μια κωμόπολη της Σλοβενίας μπορεί να έχει ένα γαμάτο μπαράκι και να φτιάχνει την γαματοτερότερη σοκολάτα!!!

26. Είμαστε μωρο-παιδο-μυξιαρομαγνήτες.

27. Το καλοκαίρι δεν έχει παντού καλό καιρό. Για την ακρίβεια στον περισσότερο κόσμο ΒΡΕΧΕΙ!

28. 12.000 άτομα μπορούν να τραγουδάνε όλα μαζί και σύ όχι μόνο να αντέχεις αυτό που ακούς αλλά να γουστάρεις τρελά!

29. Ποτέ μη ζητάς νερό άμα κάτσεις κάπου να φας εκτός Ελλάδας.

30. Στη Βαλτική τα πλοία σε μεταφέρουν απέναντι εσένα ΜΑΖΙ με το τραίνο με το οποίο ήρθες.

31. Υπάρχουν ΠΟΛΛΟΙ άνθρωποι στον κόσμο που πιστεύουν πως ΟΛΟΣ ο υπόλοιπος κόσμος μιλάει την γλώσσα τους ακόμα κι αν όλα υποδεικνύουν το αντίθετο κι εσύ έχεις κάτσει να τους κοιτάς σαν χάνος μην καταλαβαίνοντας γρί.

32. Τα Σλοβένικα είναι μπλιέχ.

33. Στην Ολλανδία οι τουαλέτες είναι ξεχωριστές απο τα μπάνια.

34. Στην Ολλανδία τραμ απαγορεύεται να μπεις αν φοράς παπούτσια skate KAI είσαι πάνω σε skatoσανίδα.

35. Υφίσταται ανταλλαγή στομάχου. Επι του παρόντος εγώ έχω τη μαύρη τρύπα του Δημήτρη και εκείνος το στομαχάκι μου.

36. Όταν πεινάω, θυμώνω. Πολύ.

37. Όταν αγχώνεται ο Δημήτρης, hell is sure to break loose.

38. H “Red Light District” του Άμστερνταμ έχει μάπα γκόμενες.

39. Van Gogh up close is absolutely edible!

40. Στη Λετονία το καλοκαίρι νυχτώνει τελείως στις 12 και αρχίζει να ξημερώνει στις 3μισι. Άλλο να το ακούς και άλλο να το ζεις!!!

41. Οι Δανοί είναι μικροτσούτσουνοι. Δεν εξηγείται αλλιώς το μέγεθος των προφυλακτικών τους!

42. Στην Ιταλία δεν υπάρχουν φυσικοί χυμοί. Τον φυσικό πορτοκάλι τον πίνουν με ζάχαρη και κουταλάκι.

43. Στην Ιταλία πληρώνεις την ψύξη. Το παγωμένο αναψυκτικό είναι πιο ακριβό απο το ζεστό.

44. Στην Ιταλία έχουν πρόβλημα και με το σοκολατούχο γάλα.

45. Το τζίντζερ-ειλ είναι γαμάτο!!!

46. Οι βαλτικές χώρες έχουν πολύ κεχριμπάρι.

47. Στην Γερμανία πίνουν μπύρα με πράσινο σιρόπι.

48. Τα αυστριακά πρέτζελς αντί για σουσάμι έχουν ΧΟΝΤΡΟ ΑΛΑΤΙ!!! (FFS!)

49. Οι κεντροευρωπαικές πολυκατοικίες στερούνται ασανσέρ.

50. Στην κεντρική Ευρώπη και στην Ιταλία πρέπει να πληρώσεις για να κατουρήσεις.

51. Στα σούπερμάρκετ της κεντρικής Ευρώπης και ειδικά της Ολλανδίας (και Δανίας) έχουν 500 είδη γάλακτος και άλλα τόσα γιαουρτιού.

52. Απ’τη στιγμή που θα κάνεις CouchSurfing το να μένεις σε ξενοδοχείο σου φαίνεται απλά αφύσικο.

53. Η πτώση του τοίχους του Βερολίνου είναι και γαμώ τις ιστορίες!

54. Στο Μόναχο, η σωστή απάντηση στο 90% των ερωτήσεων είναι “μπύρα”!

55. Η Καπέλα Σιστίνα κλείνει απο τις 4 — WTF???

56. To Glockenspiel του Μονάχου έχει να κουρδιστεί απο τότε που φτιάχτηκε.

57. Στην Δανία, πολύ λίγοι είναι αυτοί που και οι δύο γονείς τους είναι Δανοί.

Αυτά. Σίγουρα θα μπορούσαμε να γράψουμε κι άλλα, μα λίγη συζήτηση πάντα μας φέρνει περισσότερες λεπτομέρειες στο προσκήνιο του μυαλού! Περιμένω σχόλια…

Ορίστε και μερικές φωτογραφίες. Μακάρι να μπορούσα να τις ανεβάσω όλες, μα κι εγώ αλλά και εσείς θα βαριόσασταν!

In Honor

Cubimension is great and all but I’ve been feeling that not enough of my friends read what I write anymore. Not that they ever did in a regular fashion, (or that it matters in any way) it’s just a cool ego-boost to know that what I’d post here anyway actually ends up in some friend’s eye retina or mid-term memory. Under these circumstances then, the chance that anyone might read one of my posts more than once is slim indeed.

It was naturally a surprise then when a friend of mine not only confessed his love for the site (as he had done before), he also admitted having read some of my posts many times! He even has favourites! Incredible isn’t it? So happy was I that I decided to dedicate a post to him. So here it is, just as I promised him!

We have spent many great times together, we’ve been friends ever since that New Year’s Eve of 2005… Oh I remember it quite well! Over the years, our friendship has had ups and downs but, when it came to games, rock music and women, he has always been there! In many moments of joy, as well as discomfort, he was there as well…

So who is this guy? What is he like?

~ ~

He’s like Onizuka. He’s always and steadily after teenage girls. He has a gangster past… He doesn’t exactly love toro, or want to teach school kids… But I’m sure he has a secret passion to explore… equipment (!). He’s not exactly single or a virgin (lol) either, he’s soon getting to 22 though!

He’s like Luffy. He loves MEAT! (and makes fun of me when I try to support my pro-vegetarian ideas… ANYWHO!), he will give his life and anything he has for his nakama, he can at times be very very persistent about his opinions, but his nakama follow him nevertheless!

He’s also a lot like Anakin Skywalker. Getting involved with the Force and its ways (business studies, marketing etc) could bring out the best and worst in people. He’s gifted, his training begun with people hoping he’d use his powers for good benefit. Fear of losing his fierce love could be that which might upset and imbalance him and the things he might do to protect her could transform him, force him to act on impulse and make him into the very thing he swore to destroy (whatever that might be!). Who knows what might happen to him after that. The Force is strong with this one nevertheless…

He’s like Itachi of the Uchiha clan. In a powerful family, will he manage to surpass the legacy and, most importantly, confront his little brother (that he’s always had a love-hate relationship), knowing that it is very  possible that he will be the death of him? With his supreme ability (pictured) to look into people and their intentions, their emotions and their thoughts, will he indeed use his Sharingan for evil?

If he did not study to become a businessman, he could turn out a fine lawyer. He could pass as Miles Edgeworth’s double at times. Snarky, sarcastic, OBJECTION!-ous, matter-of-factly laughing in your face holding evidence, he could be one of the best prosecutors around, severely getting on the nerves of many aspiring defence attorneys and friends! (or both at the same time!) But he should always be wary of his allegiance!

The Angry Video Game Nerd has inspired him greatly as well. He was already fond of games, especially old Nintendo, Sega, Atari etc, but AVGN totally corrupted him. Now he loves (or hates to love? Loves to hate? I really, really don’t know!) playing crappy old games. He’s also building a huge video game console collection, just like The Nerd, one with which I’ve helped him with slightly!

As if Luffy wasn’t enough, he has some Sanji in him as well. Just like the Love Cook, he adores creating dishes for nakama and has a certain talent for it as well. Ooh I can’t forget that “failed” asian rice he cooked us that once in Mytilini, or of course all the other times he cooked many many different things to celebrate and treat friends… If it’s a lady he’s serving in particular though, multiply that enthusiasm by three. Of course, Sanji wouldn’t be Sanji without a cigarette between his lips at all times and indeed, our Sanji has a similar relationship with tobacco products (and the power boost a smoke might provide him with in a dire situation. Especially if he’s losing in Smash!). Also a fan of narghile. MELLORINE!

Of all the possible names, though, it is one that has stuck with him the most.

Kira. Why Kira? Well, for one, he secretly hates everyone and wants to kill them! But more specifically, he always has a master plan, always contemplating possibilities, options, schemes… Always watching to make his move underground, to strike… Using people as pawns to get closer to his own end.

My opinion is however that his Kira side is not more powerful than any of the others. That would make him a bastard indeed, wouldn’t it? Nobody would want to be a friend of the real Kira if he had a choice. This Kira though, even if he can be nerve-breaking and resistant to my ideas and beliefs (which has led to some fights and arguments between us) much more often he’s a loveable, great, awesome friend, one who knows how to be such a friend and one I’m happy to have…

…even if he calls me a hippie all the time…

~~

Cubilone’s Dimension 2.0!!

Απο τις 24 Μαϊου είναι online η νέα, αναμορφωμένη έκδοση του Cubilone’s Dimension. Αν διαβάζετε το παρόν σίγουρα θα το έχετε προσέξει! Ναι, είναι η σελίδα που επισκεφτήκατε για να μπείτε εδώ μέσα!

Στα πλαίσια μιας εργασίας μου για την σχολή, συγκεκριμένα για την κατασκευή ενός προσωπικού site, άδραξα την ευκαιρία και δημιούργησα, την αρχική σελίδα με CSS και XHTML. Απο εδώ και στο εξής, θα χρησιμεύει σαν hub για δημιουργίες μου, profiles μου, αλλά και σαν πύλη για το ίδιο το blog. Σύντομα, όταν δηλαδή δεν είμαι πνιγμένος με εκκρεμότητες και απολαύσεις της “πραγματικής ζωής”, θα ανανεώσω το περιεχόμενο της δουλειάς μου ακόμα περισσότερο!

Σας αρέσουν τα γράμματα του μενού; Είναι φωτογραφίες απο δική μου γραφή. Πιστεύετε ότι ταιριάζει, δημιουργεί μια οπτική συνοχή με τα σχήματα και τα χρώματα; Πείτε μου την γνώμη σας εδώ και βοηθήστε με να βελτιωθώ!

Game 2.0 — Battle Forge Review/Guitar Hero: Metallica Review

Και μετά απο μερική απουσία, ορίστε links για τα τελευταία μου reviews. Battle Forge review το οποίο έχω ολοκληρώσει απο τον Μαϊο και το review του Guitar Hero: Metallica, το οποίο παίζω αυτό τον καιρό (και η Αλεξ πορώνεται με τα drums!)

Game 2.0 — Ευρώπη και music games: Μια προβληματική σχέση

Δημοισεύθηκε σήμερα στο www.game20.gr το τελευταίο μου άρθρο με τίτλο Ευρώπη και music games: Μια προβληματική σχέση. Διαβάστε το εδώ.

Βέβαια απο τότε που το έγραψα έχει περάσει λίγος καιρός: τώρα πια έχω κι εγώ τα drums μου… 🙂