REVIEW: CULTURAL ANTHROPOLOGY

Cultural AnthropologyCultural Anthropology by William A. Haviland
My rating: 5 of 5 stars

Phew! Finally done with this 500-page+ undertaking of a textbook. Reviewing textbooks is kind of weird, but I have to say that staying with this book and reading it bit by bit over almost a period of two years has made me seriously consider studying (cultural) anthropology more formally. I mean I already have a BA in Cultural Technology, why not add some cultural anthropology in there?

Seriously, after reading this book, my official position is that anthropology is for the humanities what physics is to the hard sciences—psychology would be mathematics and sociology would be chemistry. Just like studying physics, studying anthropology (especially combined with cultural studies) you can’t help but look at reality and your circumstances from a more detached standpoint, more objectively as it were. You get to see that your life is the result of the mixture of an endless array of possible sets of circumstances. It teaches humility, it teaches tolerance, curiosity, it awakens a deeper awareness of what being a human person in a world of human and non-human persons is all about.

I still think it’s about laughing, cooking and listening to/ playing music, but that’s just me.

My favourite chapters were on sex and marriage, art, patterns of subsistence food, language, cultural change and the anthropology of futurology. Any overlap with any of my more general interests, including what I believe to be the fundamentals of human culture as exposed above, is purely coincidental, I swear.

View all my reviews

TODAY I FUCKED UP

Ah, page, we meet again. Hello. Today I decided to write. Express myself, as it were. I fought the distractions… Avoided starting Battlestar Galactica Season 4, despite the fact that Season 3 ended with a bang, it did; I decided not to play Planescape Torment, even though I’ve just started getting into it (and for this kind of games it means playing 10 hours or so). In typical qb style, I even fought off work! I had a nice, warm shower, lay in my warm bed (it’s winter… still hard to wrap my head around it), put some music on that phone that still hasn’t taken full control—I chose Vangelis’ Cosmos—and now I’m here in this right place. The phone proved its supposed smartness by reminding me not to put the volume too high so as to avoid damaging my hearing. As tonight’s token act of proving to myself I’m an adult, I heeded its advice. Maybe the machines aren’t out for us. Pah, who am I kidding.

OK, let’s go. Today I fucked up.

Or, rather, I should say yesterday. But only today did I realise, so it counts as today. Once again I let my overconfidence that everything will be alright cloud my judgement—that sounds suspiciously like a “write 100 times on blackboard” punishment at Jedi school. Sigh… It is one of my greatest weaknesses, and many have noticed, especially those that know me well enough to have pierced at my essence that is invisible to me, similar to a bird who’s only ever known flight can never imagine what it means not to fly, or what sort of happiness a snail might know. Tell a bird it might be flying a bit too much and it’s gonna cock its head inquisitively at you like birds tend to do.

I just aren’t careful. I either want to move fast to be getting to the next task or activity, or, in the face of what we’d call danger in this case, I take that annoying, solipsistic view: “it won’t happen to me, no need to worry!” This is personhood’s very own little facepalm—no, that’s not a good translation of αυτομούτζωμα. I like to take pride in my care-free attitude, or at least the appearance thereof; don’t I know I’m constantly anxious about an entire small museum’s collection of “must-dos”. But that’s another story. I like to say that people don’t really have “positive and negative aspects of their personality.” They only have a single hunk of personality, and according to what side you look at it from, you see different things and judge to whim. Hey, that’s almost exactly like saying that people have personalities and those personalities have positive and negative aspects.

But let met put it this way. Take for example myself. I’m careless and carefree, right? Yes. But these two aspects of me aren’t separate; they’re one. It’s like those digestive biscuits that have chocolate on top. The chocolate is the carefreeness and the underside the carelessness. The whole thing is part of my personality, and the whole box of carelessfreeness, quielation, friendiculousness or abstrant, openular mind is me. I’m this box of biscuits that look the same, because I look the same no matter which biscuit of mine you’re eating. You smell me and taste me the same, and you either love me or hate me… or you might also not particularly care about me. Do you like chocolate digestives?

When I began writing about boxes of biscuits a few lines ago, the point to which I wanted to conclude was that we all are assorted boxes of still different biscuits down a supermarket aisle. Then, however, I chose to pursue the realisation that came to me while writing that yes! People are like food.

Some are so sweet you get sick of them after just a few bites. Others are simple but fulfilling. Others yet are only to be had at parties or thrice-a-year family dinners. You can find each type of person at the supermarket, but there almost always exist the same kind of foodstuff produced locally and tasting better, like that amazing Greek artisanal Nutella that’s not only better, it’s also cheaper.

Some are fancy, others to be enjoyed as part of a familiar routine, some are fresh and organic, many are rotten and/or appear fresh solely because they’ve been peppered with preservatives. We have changing tastes in people and so do we in food. Maturing tastes, perhaps? Some are hot, some are bland. But! The too-bland ones can always spice themselves up; the hotter ones will probably just leave you in tears and gasping for air. But so do onions, at least the crying part. Similarly, there’s a whole lot you have fond nostalgic memories of, but regret every trying them again 20 years later to see if they taste the same. Others are like heaven consistently forever… I presume, I wouldn’t know.

There are hard people, soft people, sweet, bitter, sour and… salty people. Many, sadly, are just plain meat but, although a selective omnivore I may be, it’s sadder when they’re vegetables instead. This is starting to have a Dr. Seuss rhythm to it.

Finally, you would never, ever consider that it’s the broccoli’s fault that Roberto (that’s my Italian coordinator here), with all his exquisite and discerning palate, hates it. I can’t get my head around it: how is it normal for us to think that a person has anything to do with whether others like them or not? Anyway, broccoli can rest easy: I hated it, HATED it when I was a child, you know, it was the archetypical go-to yuck food. Nooow, however, I sometimes even eat it raw. I love it. Broccoli just used to be too sophisticated for my untrained taste buds. There.

One of Terrence McKenna’s famous quotes goes: . qb’s version: “the cost of being sophisticated in this society is being the person-equivalent of broccoli.” Or, while we’re at it: sushi. Lentils with yoghurt. NOT eggs: they could crawl back into the chicken’s ass whence they came and I wouldn’t spill water for the dead. Beans. I was damn near allergic to the things most of my life. Now I can eat them no problem due to my insistence to eat them no matter my stomach’s complaints. I can imagine it quietly giving in after all this time: “okay dude, I get it, you took that little song about beans and the heart a bit too seriously, I don’t agree but I can’t stop you… you should know though that this IS going to put a strain on our relationship.”

Wow. This really worked. Remember? Near the top of this text it says I wrote “I fucked up”. It’s even the title of the post. But I’m better already. All day I’ve felt like shit because the bike I rode yesterday for 25km up and down Montevideo’s Rambla and took the following video,

that is, Laura’s bike she hadn’t rode in years and I paid 1000 pesos to have repaired and use it and got it 4 days ago… well, that bike was stolen. All I did was just leave it outside the Posada. Given, it was locked, but with a lock that cost less than 5€ and could probably only protect anything of any value up to that amount. Only today did I notice that all the locked bikes that had caught my eye on the pedestrian street Calle Pérez Castellano during the day, all those bikes I had subconsciously noticed to give my carefreelessness an excuse to run wild, were nowhere to be seen at night, and so was mine by next morning. I can just imagine it sitting there, alone, singing in the dark: “I’m old and rusty, though orange with some new parts e.g. pedals and handles, I’m safe from harm and theft !”

The worst part is that this bike had sentimental value to Laura, so having to tell her that I almost presented the her old bike to thieves and having to deal with questions such as “really, did you leave it outside?” was less than fun. The second worst part is this makes it the, what, 3rd time I’ve had my bike stolen.  Last time was in Denmark, where I idiotically left mt bike unlocked going to Danish class, forgot about it for hours after the lesson, went around town, only remembered about it that evening when I had to ride it back home and was all disappointed that the mere act of remembering about it hadn’t been enough to protect it from theft or bring it back.

bike_aarhus_qb
August 2011, Denmark. This is like one of those “last selfies.”

And there was this other time somebody vandalised my bike parked at Sapfous in Mytilini. I was totally Anakin bringing back his mother from the sandpeople that evening. Only I didn’t slaughter anyone like an animal. I’m civilized. I only ever hold passive-aggressive grudges.

The carcass of my ride
The carcass of my ride on Minwos and Lavyrinthou. Notive the crooked front only wheel

Anyway, back to today. I went to the police office to report the theft as it was suggested to me I do, because apparently Ciudad Vieja is monitored 24/7 by video surveillance; by checking in their records from last night, the police might be able to find the culprit and track them from camera to camera, if they did stay within the boundaries of the Old Town, that is. I can tell you that if my bike is indeed located by the use of video surveillance tech, I’ll be hit by a small-to-medium-sized train of cognitive dissonance. I hate to be that guy, I know how fashionable it is to hate on the police (I don’t like them myself), but ever since my mum’s handbag was robbed and after declaring the theft and the police guys actually CALLING us home to tell us that the bag had been found at a place where “a lot of τσαντάκηδες leave their discarded prey”, it’s been easier for me to feel a tinge of empathy for people who support the police and are disdainful of anarchy. I mean, suddenly when it happens to you, it doesn’t seem so oppressive, does it?

Anyway №13 or something. I fucked up and writing this relaxed me a lot. Its intent was to be a kind of Post-It for futurue qbs to be wary of carelessfreeness, no matter how many times things turn out to be OK in the end, and to remember that it fucking sucks to let people, friends and yourself down and destroy their trust.

But hey, at the end of the day, I’m a chocolate digestive. Some will like me, some will hate me, some will simply not care about me, forget that I exist until I appear before them (at which point they’ll either choose to munch on me absent-mindedly or ignore me) and some will eat the last part of me that’s left in the box all crumbly and melted, but still like me and recognise that not all chocolate digestives from then on out will be crumbly and melty and that if next time I’m in no condition to eat on my own, just throw me on some ice cream or oats, that would be yummy.

There’s No Tomorrow

Amazing film on energy, growth and food (έχει και ελληνικούς υπότιτλους). It’s Ecology 101, really. Watch it; if you can come up with a good way to get out of this mess -apart from mass conversion to degrowth– tell me. In the meantime, also tell the rest of the world; if no inhuman corporate interest intervenes (including in the form of public disapproval/indifference), you just might become the most important person of the 21st century, if not the whole of human history, at least as we can envision it today.

Alas, many have tried, and today, as far as I can see, there truly seems to be No Tomorrow, at least for the world as we have come to know it. Young people alive today will have to be ready to take the responsibility of being the founders of the post-collapse society.

Are you up for it?

Thanks to Séverine from Heterotopies for posting this on Facebook some months back; only today did I decide to clean it from my tab dump by actually watching it. Internet distraction… ><

Taste the Waste

Οι δημ(ι)οσιογράφοι έχουν απεργία και στην ΝΕΤ έπαιζε απόψε αυτό. Τα σχόλια σχετικά με το πότε είναι πιο χρήσιμη η τηλεόραση, όταν δουλεύει «κανονικά» ή όχι, δικά σας… Και… μου θυμίζει και κάτι άλλο… γραμμένο στα 19 μου… Δεν θέλω να ζω σε αυτόν τον παράλογο κόσμο!

Ένα ντοκιμαντέρ για την παγκόσμια καταστροφή των τροφίμων.Γιατί πετάμε τόσο πολύ; Πώς μπορούμε να σταματήσουμε αυτό το είδος των αποβλήτων;
Εκπληκτικό αλλά αληθινό: Στη διαδρομή από το αγρόκτημα στο τραπέζι , πάνω από τη μισή ποσότητα των τροφίμων καταλήγει στη χωματερή. Το μεγαλύτερο μέρος τους δηλαδή, προτού καν φθάσει στον καταναλωτή!

Ακούγεται άρρωστα παρανοϊκή μια τέτοια σπατάλη όταν ο πλανήτης έχει φτάσει τα 7 δισεκατομμύρια και μεγάλος μέρος του πληθυσμού υποφέρει από πείνα ή ασθένειες που σχετίζονται με τον υποσιτισμό. Όμως ο τομέας της παραγωγής και διάθεσης των τροφίμων μέσα από μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ, ο οποίος έχει αναπτυχθεί σε παγκόσμιο επίπεδο, ενδέχεται να ζει σε άλλον πλανήτη από τον δικό μας.

Δύσκολα μπορεί να εξηγήσει κανείς το γιατί τα σούπερ μάρκετ αποσύρουν και καταστρέφουν ακόμη και τρόφιμα που δεν έχουν λήξει. Το γιατί οι ημερομηνίες λήξης που βάζουν οι εταιρείες γίνονται όλο και πιο σύντομες, κάνοντάς μας να πιστεύουμε ότι προσέχουμε την υγεία μας κάθε φορά που πετάμε ένα γιαούρτι που υποτίθεται ότι έληξε χτες. Είναι απλώς ένας τρόπος να ενθαρρύνουν την αγορά και όχι τη κατανάλωση της τροφής που αγοράζουμε. Μάρτυρας αυτής της παράλογης κατάστασης είναι οι κάδοι απορριμμάτων των μεγάλων σούπερ μάρκετ όπου τα μισά τρόφιμα είναι απολύτως κατάλληλα για να φαγωθούν.

Και όταν λέμε στα παιδιά μας να μην πετούν το φαγητό τους γιατί υπάρχουν άλλα παιδιά στον κόσμο που πεινάνε, έχουμε τελικά δίκιο. Σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ, ακριβώς επειδή πλέον ολόκληρος ο πλανήτης αγοράζει την τροφή του από την ίδια, παγκόσμια αγορά, λιγότερη σπατάλη σημαίνει χαμηλότερες τιμές και άρα περισσότερη τροφή για όλους. Οι υπολογισμοί δείχνουν ότι η τροφή που πετιέται χωρίς να έχει χαλάσει, αρκεί για να θρέψει τους πεινασμένους του πλανήτη τρεις φορές.

Μουσικά μπουντρούμια

Αν διαβάσετε το τελευταίο post της Άλεξ θα δείτε ότι το έγραφε απο το εργαστήριο υπολογιστών του ΤΜΣ. Αυτές τις γραμμές τις γράφω αυτή την στιγμή υπο τις ίδιες ακριβώς συνθήκες, μπορεί ίσως και απο τον ίδιο υπολογιστή! Είμαι βλέπετε και εγώ τώρα στα έγκατα του κόσμου της μουσικής… Και αυτη την στιγμή ακούω ντουέτο ντραμς και γυναικείο τραγούδι (σαν… σοπράνο είναι;) και επίσης ένα φλάουτο! Τώρα δεν ξέρω αν είναι το ίδιο φλάουτο που εκνέυριζε την Άλεξ πριν έναν περίπου μήνα…

Είμαι εδώ ψάχνοντας για υλικό για τις ΠΑΡΑ πολλές εργασίες μου για την σχολή: διαγράμματα ροής για πολιτιστική αναπαράσταση, οδηγίες για draggable backgrounds στο flash, ιδέες για animation… Τα πράγματα έχουν σφίξει και δεν χαλαρώνουν ακόμα και όταν έρχομαι επιτέλους στην Κέρκυρα! Τέταρτο έτος όμως είναι αυτό πλέον… Academia, όχι αστεία.

Και με αυτά τα λόγια, συνεχίζω, όσο προλαβαίνω με το λιγοστό ίντερνετ που έχω στην διάθεση μου απο αυτές τις ωραίες μέρες που είμαι εδώ, την αναζήτηση προς την γνώση.

Η σκέψη ότι ψάχνω,  εδώ, σε ένα κτίριο του Ιονίου Πανεπιστημίου, υλικό για εργασίες που έχω απο το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, στην άλλη άκρη της Ελλάδας, ενώ γύρω μου σε διάφορες αίθουσες μουσικοί κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα αλλά με άλλο αντικείμενο, με γεμίζει με μια παράξενη αίσθηση… ολότητας.

Ποιός να μου το έλεγε πριν τρία χρόνια ότι εδώ θα ξαναεπέστρεφα…

BTW  και κλείνω: Η ΛΕΣΧΗ ΤΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΤΑΤΗ και είναι πολλά επίπεδα πάνω απο τα χάλια της Μυτιλήνης. Εδώ σαν εξω-πανεπιστημιακός δίνω 1,20 ευρώ για κάθε γεύμα όμως τουλάχιστον το ευχαριστιέμαι! Δεν θα είχα κανένα απολύτως πρόβλημα να δίνω αυτά τα χρήματα και στην Μυτιλήνη για την ίδια γεύση, ποιότητα, ποικιλία, ευκολία και ΣΑΛΑΤΕΣ!

Η δίαιτα της σούπας και το σωτήριο ρυζότο.

Δεν ήταν πως δεν είχα ξανακάνει ποτέ δίαιτα στη ζωή μου. Κάθε άλλο. Από τα 12 μου, που με θυμάμαι να κοιτάζω κριτικά το μέγεθος των γοφών μου μέσα στο πράσινο τζην παντελόνι μου, στο μεγάλο καθρέφτη που βρισκόταν στο σαλόνι οικογενειακών φίλων στη Ραφήνα, μέχρι και σήμερα, πάντα έκανα δίαιτα. Ακόμα κι αν δεν έκανα στ’αλήθεια. Τουτέστιν, άρχιζα τη μέρα μου κάνοντας δίαιτα, συνέχιζα τη μέρα μου λέγοντας πως την υπόλοιπη ημέρα θα κάνω δίαιτα, και τελείωνα τη μέρα μου ορκιζόμενη πως αύριο θα κάνω δίαιτα. Με λίγα λόγια, δίαιτα πραγματική έχω κάνει ελάχιστες φορές συγκριτικά με τις φορές που δήλωνα πως κάνω δίαιτα. Παρόλαυτα, η γνώσεις μου πάνω σε τεχνικές, διατροφικά μυστικά, θερμιδομετρήσεις και χημικούς συνδιασμούς, μεγάλωσαν εκθετικά με το καιρό, παράλληλα αλλά και ανεξάρτητα, με τις αμφιλεγόμενες επιχειρήσεις μου προς εφαρμογή τους. Ετσι λοιπόν, νομίζω πως είναι πλέον λογικό να θεωρώ τον εαυτό μου, αν όχι παλιά καραβάνα, τουλάχιστον ανεμοδαρμένη και ξεροψημένη στο θέμα της απώλιας βάρους.

Όπως έλεγα λοιπόν, ήταν η νιοστή φορά που δήλωσα το υψίστης βαρύτητας, καθοριστικό και βαρύτιμο “από σήμερα αρχίζω δίαιτα”. Όχι όμως όποια κι όποια δίαιτα. Τη δίατα της… σούπας! Όποιος τα έκανε σαλάτα με τη δίαιτα της σαλάτας, όποιος έκανε τη παπια με τη δίατα της πάπιας, με τη δίαιτα της σούπας, αποκλείεται να τα κάνει θάλασσα. Τουλάχιστον αυτό υποστήριζαν πλήστοι φορουμίτες στο ίντερνετ, οι οποίοι εγκωμίαζαν στα σχόλια τους τα χαρίσματα της μαγικής αυτής σούπας. Θύμα λοιπόν κι εγώ της εικόνας μου και των κοινωνικών προτύπων ομορφιάς, υπέκυψα στην υπόσχεση των “7 κιλών σε 7 μέρες!!!” .

“Ένα ολόκληρο λάχανο, 16 πράσινα κρεμμύδια, 1 μάτσο σέλινο, χυμός ντομάτας από 2 κονσέρβες, 2 πιπεριές, ζωμός κρεμμυδιού, αλάτι, πιπέρι- τσίλι”, ιδού η συνταγή της χαριποτέριας σούπας. Τη πίνετε για 7 μέρες (σίγουρα τη πίνουμε και δεν την κάνουμε κομπρέσες γιατί από αυτά που λέει δεν είμαι σίγουρη αν τρώγεται) με συνοδία διαφορετικής ομάδας οπωροκηπευτικών κάθε μέρα, γάλα και μπανάνες μία από αυτές, ελάχιστο κρεατάκι προς το τέλος, και αναποφλοίωτο ρύζι τη τελευταία μέρα.

Δεν είναι να απορεί κανείς που μεταξύ των εγκωμίων ύπηρχε ένας σεβαστός αριθμός σχολίων που μιλούσε για σκισμένα σώβρακα και παντελόνια απ’το κλανίδι, τα οποία όμως δεν αποθάρρυναν κανέναν πιστό να προσέλθει και να δηλώσει το ενθουσιώδες “την αρχίζω κι εγώ από αύριο!”. Έτσι κι εγώ. Ενθουσιώδης μπορεί να μην ήμουν, αλλά κάτι βουτυράτα μπινελίκια που είχα καταλανώσει λίγες ώρες πριν με έσπρωξαν την επομένη στο μανάβη, μαζί με έναν ταλαίπωρο Δημήτρη ο οποίος προσπαθούσε ακόμα να αποφασίσει αν ήθελε τελικά λαχανόσουπα για μεσημεριανό, αυγουστιάτικα.

Ψωνίσαμε λοιπόν το λάχανο, τα πράσινα κρεμμυδάκια, τις πιπεριές, το σέλινο και το πουμαρό για την απαραίτητη ντομάτα, με όνειρα εγώ για την επικείμενη ελαφράδα μου, με μια ξυνίλα στο στόμα ο Δημήτρης για την επικείμενη λαχανίλα- γενικότερα. Σημειωτέον πως τη συγκεκιριμένη δίαιτα, αν και δεν την είχα δοκιμάσει ποτέ μου, την είχα ξανακούσει από έναν οικογενειακό φίλο ο οποίος μας είχε πει τότε πως, παρόλο που η σούπα δουλεύει, η γεύση της είναι τόσο αποκρουστική που πραγματικά το αν αξίζει να τρως αυτή την αηδία για 7 μέρες , έστω κι αν κατά τη διάρκειά τους χάνεις 7 κιλά, είναι συζητήσιμο.

Άρχισα το μαγείρεμα μετά τη κατανάλωση σταφυλιού και πεπονού- τη πρώτη μέρα η δίαιτα έλεγε να φας τη σούπα και όσα φρούτα θες- αποφεύγοντας στρατηγικά να σκεφτώ τα όσα μας είχε πει αυτός ο φίλος περί της γεύσης αυτού του παρασκευάσματος. Νταξει, λέω, θα βρω και ένα μούλτι να περάσω τα λαχανικά και θα γίνει βελουτέ η σουπίτσα, δεν θα αναγκαστούμε να φάμε νεροζούμι, καλό θα βγει. Ξεφύλλιασα το λάχανο, έκοψα τις πιπεριές κομματάκια, έπλυνα το σέλινο, τα έβαλα όλα αυτά μέσα στη τεως-κατσαρόλα-του-Γκάρετ-νυν-κατσαρόλα-του-Δημήτρη και τα περιέλουσα με το ντοματοπολτό, το αλάτι, τη κανέλα και… ένα τόνο πιπέρι (όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων). Το παρασκεύασμα άρχισε νε παίρνει μορφή και…μυρωδιά. Η αλήθεια είναι πως δεν μύριζε και τόσο άσχημα. Και ήμουν σχετικά αισιόδοξη μέχρι και για τη γεύση έως ότου συνειδητοποίησα ότι πουθενά στη γειτονιά (στο σπίτι και στο σπίτι του Μόρντρεντ δηλαδή) δεν υπήρχε ένα καταραμένο μούλτι να αλλέσω όλη αυτή τη πρασινάδα που επέπλε στη κατσαρόλα. Η προοπτική μιας πραγματικής σουπας, ενός ζουμιού με λίγα λόγια του οποίου την υδαρότητα την καμουφλάριζαν ανεπιτυχώς μερικές μόνο μάζες ημι-πολτοποιημένων λαχανικών, μου φανηκε μελανή..για να μη πω λαχανί. Ε, λοιπόν δεν θα είχε σημασία. Μπρος τα κάλη τί είναι ο πόνος.

Λίγο σερφάρισμα στο ίντερνετ κι έναν σύντομο ύπνο μετά, η σούπα ήταν έτοιμη. Το σερβίρισμα συνόδευε και μια προσευχή -μια για κάθε πιάτο, (το πιάτο του Δημήτρη συνόδευαν και δυο ψαλμοί με μορφή ψωμοτυριού, το δικό μου ένας εξάψαλμος- που μου θες και ψωμοτύρι!). Να μη τα πολυλογώ, η δυνατότητας βρώσης της σούπας αποδείχθηκε αναλόγως αντίστροφη με το χρόνο. Σε αυτό συντέλεσε όχι τόσο η αυτή καθ’αυτή γεύση της πρασινάδας, όσο ο προαναφερθής τόνος πιπεριού που περιείχε. Μέχρι να καταφέρω να ρουφήξω -έστω- το ζουμί, το στομάχι μου είχε παρει φωτιά. Ο Δημήτρης αν και φαινομενικά πολύ πιο χαλαρός από μένα δεν τόλμησε να πάρει δεύτερη μερίδα, γεγονός εξαιρετικά ύποπτο εαν λάβουμε υπόψην μας πως όλη μέρα στεκόταν με ένα καφέ και δυο ρόγες σταφύλι.

Από κείνη τη στιγμή κι έπειτα, η κάθοδος ήταν ιλιγγιώδης. Καλοπερασάκιας απ’τη φύση μου, ήταν αρκετή μια ματιά στην αντανάκλασή μου στο τζάμι της μπαλκονόπορτας αγκαζέ με την ενθύμηση της λαχανένιας πύρινης γεύσης για να τρέξω να δροσίσω το λαρύγγι μου με λίγο γάλα και μούσλι. Δεν βαριέσαι, τί 63 κιλά τί 58. Και τώρα μια χαρά είμαι, όχι που θα κάτσω να τρώω λαχανόζουμα για 168 ωρες!


Είπα και το έκανα. Με αρχή τα μούσλι και συνέχεια έναν σούπερ καφέ με λικέρ και γρανίτα σοκολάτα μέσα, η λαχανόζουπα θα μπορούσε να έχει ξεχαστεί ριζικά και αμετάκλητα εαν δεν υπήρχε ένας τόσος δα μικρούλης αστάθμητος παράγοντας. Στη κουζίνα του Δημήτρη υπήρχε μία χύτρα λαχανόπλασμα αρκετό να ταίσει ένα λόχο, και ταυτόχρονα στις τσέπες μας αρκετά λεφτά για να ταίσουμε δυόμιση σπουργίτια. Καθόλου βολικός συνδιασμός δηλαδή. Συνδιασμός ο οποίος οδηγούσε λογικά στο συμπέρασμα πως με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, με το καλό ή το άσχημο, η σούπα έπρεπε οπωσδήποτε να φαγωθεί. Ε, ρε μπελάς…

Ε λοιπόν, καλύτερα μπελάς με ρύζι παρά μπελάς ον δε ροκς. Με τις σπουργιτίσιες μας δεκάρες, τσιμπήσαμε ένα πακέτο ρύζι και δυο γιαούρτια προς εκ νέου παρασκευήν εξωτικού εδέσματος ( ή έτσι έλεγα στον εαυτό μου μπας και πίστέψω πως υπάρχουν ελπίδες να μαγειρευτει κάτι, το οποίο τουλάχιστον να τρωγεται χωρίς πυροσβεστήρα στο πλάι). Σκέφτηκα λοιπόν, πως εαν ψιλόκοβα τα λαχανικά, τα περνούσα με λαδάκι και έβαζα και το ρύζι μέσα, το φαί που θα έβγαινε θα ήταν ουσιασικά έμα ρυζότο, φαί καθ’όλα βρώσιμο. Κι αν ακόμα κι εκεί υπήρχε πρόβλημα με τα καυτερά συστατικά, λίγο γιαούρτι θα έσωζε τους συνδαιτημόνες και τον σεφ.

Το σχέδιο μπήκε σε εφαρμογή έπειτα από εξόντωση κατσαρίδας τύπου long vehicle, από το πάγκο της κουζίνας, με χρήση πυρ και αεροζολ. Το σπίτι, ευτυχώς δεν κάηκε, κάηκε όμως το φαί το οποίο ξέχασα πάνω στο μάτι με δυνατή φωτιά. Ευτυχώς η αφηρημάδα μου δεν ήταν αρκετή για να καεί όλη η χύτρα. Το αποτέλεσμα ήταν ο τσουρουφλησμένος πάτος να δώσει κάποιες νότες φλαμπέ στο ρυζότο μου (ναι, τώρα το λέμε ρυζότο- πρόβλημα?).


Ο Δημήτρης δεν φάνηκε πολύ πρόθυμος να δοκιμάσει τη νέα γαστριμαργική δημιουργία μου, την οποία επιπροπσθέτως έσβησα με λίγο γάλα πριν την τελευταία βράση. Παρόλαυτά, και μόνο η ιδέα να τρώει για τις επόμενες μέρες το ίδιο δυνητικά απαίσιο φαί χωρίς να ξέρει αυτοστιγμί στ’αλήθεια πόσο απαίσιο είναι, ήταν αρκετή για να με στείλει στη κουζίνα να περιποιηθώ ένα δοκιμαστικό πιάτο. Το εν λογω πιάτο εκτός από το αμφιλεγόμενο ρυζότο, περιείχε ακόμα γάλα εβαπορέ, τυρί γούντα και μια καλή δόση γιαούρτι, πρόβειο, μυτηλινιό.

Το κάναμε να. Ήταν νοστιμότατο και βάλαμε και δεύτερη μερίδα.Σοβαρά! Τρελή επιτυχία! Και αν σκεφτεί κανείς από τι κατάπλασμα βγήκε αυτό το ωραιότατο φαγάκι. Οπότε ούτε τα λεφτά μας κλάψαμε, ούτε χρειαζόμαστε από δω και πέρα συνοδευτικά μανταλάκια για τη μύτη μας την ώρα του φαγητού.

Όσοι κατάφεραν να κάνουν τη δίαιτα της σούπας αποτελούν πλέον κατά τη γνώμη μου ηρωικά πρόσωπα άξια του θαυμασμού μας. Παρόλαυτά δεν το μετανιώνω και πολύ που δεν είμαι ένα από αυτά. Και είμαι σίγουρη πως την ώρα του φαγητού , δεν θα το μετανιώσω ακόμα περισσότερο!

Συμπέρασμα : μάλλον καταλάβατε, πως το παρόν κείμενο δεν έχει κάποιο ουσιαστικό λόγο ύπαρξης, δεν είναι προιόν ιδιαίτερης πνευματικής εργασίας, ναι, γράφτηκε σε στιγμές βαρεμάρας και ναι, ίσως να ήταν πιο χρήσιμο και παραγωγικό αν είχατε αξιοποιήσει κάπως αλλιώς αυτά τα λεπτά της ζωής σας. Την επόμενη φορά να προσέχετε περισσότερο.

http://pixieweexie.wordpress.com

alex-argh

Yummers!

(I know I haven’t posted for a while. Great things are stirring!)

Relatively often, we all catch ourselves wondering:”Which is my favourite food after all? How could I possibly rate my favourite flavours and reward the ones that tantalize my taste buds the most? Respectively: “Which is the most horrible, attrocious taste ever, the tang that proves even my bravest of attempts to keep in my sudden regurgitation inadequate?” I’m sure everybody has these thoughts in mind every now and then, so, in association with Marioland, we present to you:

The Yummers Rating System!

What is it? A simple to perceive 1 to 10 rating system designed to rate flavours. The forks may be implying that only food is involved but actually any flavour is eligible to a Yummers rating, from food to drink and all the way back.
What exactly does it rate? Flavours concern texture as well as the aroma, oomph and aftertaste. It is everything relevant with food and drink that has nothing to do with satisfying needs.
Why does it exist? As I described above, it is often that we want to express how much we like or dislike something, but there is no proper gradation. With the advent of the Yummers Rating System and with using it properly it is possible for everyone to understand just how much we enjoyed that souvlaki (I’m not going to argue about what we’re going to call it.), milkshake, or that fasolakia with yoghurt.
How does it work? Each 4-pronged fork represents a single point while the 2-pronged fork represent half a point. In other words, even if the score goes up to 5, there are 10 scores.

Verbal representation of ratings:

Yummers2

I’d much rather eat my own feces.

Yummer1

If it is what it takes to survive…

Yummer1 Yummers2

Edible. Just.

Yummer1Yummer1

Bland, but won’t cause any stomach trouble.

Yummer1Yummer1 Yummers2

The flavour goes pretty much unnoticed… Failure to impress either way.

Yummer1Yummer1Yummer1

Mildly enjoyable. Unsophisticated but fulfilling.

Yummer1Yummer1Yummer1 Yummers2

Things are getting interesting! While not memorable in its own right, when remembering the particular flavour my senses tingle. 1st level of Yummer!

Yummer1Yummer1Yummer1Yummer1

4 squared! This denotes a flavour that is indeed among my favourites. I know it, like it and savour it!

Yummer1Yummer1Yummer1Yummer1 Yummers2

Almost, but not quite! But that does not change the fact that I could probably live on this alone. Mentioned in any discussion concerning food and drink.

Yummer1Yummer1Yummer1Yummer1Yummer1

5 yummer forks. My taste buds are long screaming in nearly painful orgasm. If taste was a DnD skill, 5 yummers would be rank 100. Stuff of legends. I could cherish this every day and still never ever get bored of it. In fact, the perfect definition comes in 6 words: I could swim in this stuff.

You may use this scale to share with us your favourite flavours. Don’t be afraid: use it in your everyday life as well! Let it be known, the one and only true system for measuring yummers!

POSTSCRIPT: After reading some of your comments, I’d like to add that personally I haven’t, yet, had a food or drink that is pure 5 yummers good. 5 yummers denotes something you may even eat just once in your lifetime and remember the exact flavour for the entire rest of it. It’s something truly special, not just chocolate or pizza… That’s what I believe anyway. Here are some yummers scores for me (in their best renditions I remember):

Pumpkin Soup: Yummer1Yummer1Yummer1Yummer1 Chick Peas:Yummer1Yummer1Yummer1Yummer1 Yummers2, Brocolli: Yummer1, Kinder Bars: Yummer1Yummer1 Yummers2 , Shandy Rock: Yummer1Yummer1Yummer1 Yummers2, Coca Cola: Yummer1Yummer1Yummer1, Souvlaki: Yummer1Yummer1Yummer1Yummer1, Sushi: Yummer1Yummer1Yummer1 Yummers2, Cauliflower: Yummer1, Kiwi: Yummer1 Yummers2, McChicken: Yummer1Yummer1Yummer1Yummer1, Singapore Sling: Yummer1Yummer1Yummer1Yummer1 Yummers2, Pina Colada: Yummer1Yummer1Yummer1 Yummers2, Fasolakia with Yoghurt: Yummer1Yummer1Yummer1Yummer1, Lacta Chocolate: Yummer1Yummer1Yummer1, Cherries: Yummer1Yummer1Yummer1Yummer1, Peaches: Yummer1Yummer1Yummer1Yummer1 Yummers2, George’s Failed Rice: Yummer1Yummer1Yummer1Yummer1 Yummers2, Alexandra’s Fondue: Yummer1Yummer1Yummer1, The cod I ate today at Michalis’: Yummer1Yummer1Yummer1Yummer1, Domino’s Parmesana Pizza: Yummer1Yummer1Yummer1 Yummers2, Cadbury’s Dairy Milk: Yummer1Yummer1, Caipirinha: Yummer1Yummer1Yummer1Yummer1