Deleting and rejecting friends from Facebook

Have you ever noticed how difficult it is? First of all, there’s no longer any way to do it en masse, like a batch delete, mousedrag->shift+delete. No such thing. If you go to your friend list and start deleting your friends one by one, not only does it take some time for the page to confirm changes, the friend list is randomised every single time a friend is deleted. Even when you reject friend requests, the less polite of the two options is “Not Now”.

Not Now.

-“Wanna be friends, oh college mate I never talked to and always seemed to avoid?!”
-“Not now”.

This “not now” mentality is the same sort of that’s left my personal space brimming with useless stuff I have vowed to get rid of “someday”. Procrastination.

In a similar spirit, the randomising of friends list would be like, while sorting out your room trying to decide between the things you’d rather keep and those you should probably let go of, having everything shuffled around everywhere.

Just imagine! That little prefume you keep that reminds you of an ex ends up behind the stereo system; your wallet under some childhood photo albums; that stupid old shirt you’re holding onto just because you love the person who gifted it to you, under the bed; that battery charger you you don’t use anymore which was too expensive to throw away, too cheap and too old to sell, and you’re too bored to give away, in your underwear drawer.

What’s the matter, Facebook? Why don’t you like the idea of me cleaning up my room?

Taste the Waste

Οι δημ(ι)οσιογράφοι έχουν απεργία και στην ΝΕΤ έπαιζε απόψε αυτό. Τα σχόλια σχετικά με το πότε είναι πιο χρήσιμη η τηλεόραση, όταν δουλεύει «κανονικά» ή όχι, δικά σας… Και… μου θυμίζει και κάτι άλλο… γραμμένο στα 19 μου… Δεν θέλω να ζω σε αυτόν τον παράλογο κόσμο!

Ένα ντοκιμαντέρ για την παγκόσμια καταστροφή των τροφίμων.Γιατί πετάμε τόσο πολύ; Πώς μπορούμε να σταματήσουμε αυτό το είδος των αποβλήτων;
Εκπληκτικό αλλά αληθινό: Στη διαδρομή από το αγρόκτημα στο τραπέζι , πάνω από τη μισή ποσότητα των τροφίμων καταλήγει στη χωματερή. Το μεγαλύτερο μέρος τους δηλαδή, προτού καν φθάσει στον καταναλωτή!

Ακούγεται άρρωστα παρανοϊκή μια τέτοια σπατάλη όταν ο πλανήτης έχει φτάσει τα 7 δισεκατομμύρια και μεγάλος μέρος του πληθυσμού υποφέρει από πείνα ή ασθένειες που σχετίζονται με τον υποσιτισμό. Όμως ο τομέας της παραγωγής και διάθεσης των τροφίμων μέσα από μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ, ο οποίος έχει αναπτυχθεί σε παγκόσμιο επίπεδο, ενδέχεται να ζει σε άλλον πλανήτη από τον δικό μας.

Δύσκολα μπορεί να εξηγήσει κανείς το γιατί τα σούπερ μάρκετ αποσύρουν και καταστρέφουν ακόμη και τρόφιμα που δεν έχουν λήξει. Το γιατί οι ημερομηνίες λήξης που βάζουν οι εταιρείες γίνονται όλο και πιο σύντομες, κάνοντάς μας να πιστεύουμε ότι προσέχουμε την υγεία μας κάθε φορά που πετάμε ένα γιαούρτι που υποτίθεται ότι έληξε χτες. Είναι απλώς ένας τρόπος να ενθαρρύνουν την αγορά και όχι τη κατανάλωση της τροφής που αγοράζουμε. Μάρτυρας αυτής της παράλογης κατάστασης είναι οι κάδοι απορριμμάτων των μεγάλων σούπερ μάρκετ όπου τα μισά τρόφιμα είναι απολύτως κατάλληλα για να φαγωθούν.

Και όταν λέμε στα παιδιά μας να μην πετούν το φαγητό τους γιατί υπάρχουν άλλα παιδιά στον κόσμο που πεινάνε, έχουμε τελικά δίκιο. Σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ, ακριβώς επειδή πλέον ολόκληρος ο πλανήτης αγοράζει την τροφή του από την ίδια, παγκόσμια αγορά, λιγότερη σπατάλη σημαίνει χαμηλότερες τιμές και άρα περισσότερη τροφή για όλους. Οι υπολογισμοί δείχνουν ότι η τροφή που πετιέται χωρίς να έχει χαλάσει, αρκεί για να θρέψει τους πεινασμένους του πλανήτη τρεις φορές.

The Minimalists

Detaching onself from material posession, bringing less stress and trouble into one’s life (just because there’s fewer stuff to worry about!), producing less trash… Zen. Like, like.

The Minimalists blog

Ineresting posts:

21-day journey into minimalism (the whole process!)

Everything I own: my 288 things (sounds like a lot? think again)

Nightmares of a perfectionist

The troubling nature of pop culture

The short 16-step guide to getting rid of your crap

Insert compulsory, relevant Steven Wilson song here: