Insurgentes And Our Relationship With Music

I just watched Insurgentes, a film directed by none other than Lasse Hoile on the making of Steven Wilson’s 2009 debut solo album of the same name and the state of the music industry today, or as Steven puts its, what it’s like to be a musician in the 21st century.

Lasse Hoile is known for directing the videos for Porcupine Tree (including others groups), as well as being behind the band’s artwork, photographs etc, at least since In Absentia I believe. Check out his site, good stuff. He — as well as Steven, for that matter — likes David Lynch, this much is evident I suppose and might even be a bit of an understatement.

I haven’t watched any Lynch films yet…

The film’s website: http://www.insurgentesfilm.com

Apart from the typical Lasse experimentation and playing with some of the album’s artwork material, only this time with video, what interested me more in Insurgentes was Steven’s narration of his past. He visited his old school almost 30 years later, let us in on his musical beginnings and foundations, re-visited some of his very first equipment his father had made for him.

What I found more striking was how Steven began listening to music. In the movie he shares with us that he used to be able to only buy one record every month and that only with his pocket money. Consequently, the decision which album to buy next was a very important one. Back then, Steven says, music was the number one way the younger generation could differentiate itself from the parents. So it was pretty important business indeed.

It all boils down to the comparison between contemporary download culture and what things were like 30 years ago. Back then, a new album was an event. Listeners of the album had all the time to study the cover and the artwork, feel the music and be influenced by it. They would take their time to examine the music and see through all its different levels. Listening to an album properly was a ritual all by itself. Surprisingly, although I don’t have any aural experience of my own to be able to confirm this, it is said that a well mixed vinyl recording playing on serious equipment blows away standard MP3 quality sound any day. Like Steven and another guy in the film put it, kids of today (including my generation and me, obviously) grew up and are growing up with music of shit sound quality which is considered by almost everyone as acceptable at the very least.

Steven Wilson on music today, taken from the Insurgentes film from Kscope on Vimeo.

It is mentioned in the movie that the internet has helped musicians by making it easier for them to come into direct contact with their fans, thus doing away with the industry as a medium. In return, music has lost its value: we all download complete discographies of bands, only to decide if we like them and if they’re worth keeping after listening to a few of their tracks once or twice at best. This has got to the point that people don’t think music is worth spending money for or paying any kind of deeper and more focused attention to. Today, the music itself seems to be of little importance: it’s down to who knows of the most bands –bonus points if they’re indie–, who has the broadest possible musical taste, who owns the most records or has been to the most concerts. Maximalistic: just like any other cultural aspect of today, including, if not especially, the entire spectrum of popular media.

Mr. Wilson forced me to think, just like he’s done before... How many times have I really sat down to enjoy some music, put some thought into it, focused on it, closed my eyes, opened my ears and put my mind on overdrive? I do have a problem with intense focusing and am easily distractable so that might be a problem there. In any case, I realised that I haven’t done so in a long, long time, if I have ever properly done it at all. There is a general habit of just using music as an ambient sound carpet, having it play in the background while people are doing whatever: washing the dishes, cooking, having sex, idling, studying, walking or travelling (in the film Wilson destroys iPods in a number of fun ways, showing his real feelings for them!)… Some people never turn off their music at all! I tried doing it too: I found myself gradually hearing less and less of the music, a far cry from actually listening to it. At some point, I stopped paying any attention to it all; it was just melodic noise. I experienced a kind of desensitization, not unlike one that follows a long relationship.

Using music as ambience is, of course, perfectly OK. Nothing wrong with it. It’s not like they didn’t do it back in the ’70s. But that is as much listening to as glancing at a movie with the company of especially talkative friends is watching it, or as skimming a book as quickly as you can, skipping sentences, is reading it. We usually just put on the music, later remember nothing of what we heard, whether we liked it or not. We may have a vague idea, alright. But it doesn’t matter, it’s not like we’re going to listen to it again, is it? It sure isn’t! Because we have another 124254560 bands people, friends, acquaintances have suggested we give a “spin”, double that for bands we’ve randomly stumbled upon, bands we’ve (I’ve ^^,) seen on progarchives.com, suggested bands or neighbours’ favourites on last.fm… We’re bound to find something in this sea of art, this ocean of melody. Of course it never ends. What ever does? So we download discographies and try bands out and hop from one group to the next… But never staying with any which one for too long, no, that would be wasting time, wouldn’t it, we just keep on swinging, just like the insatiable little music nymphomaniacs that we proudly think we are. And in the end, all we’re left with is a sterile knowledge of band names and logos, song names, albums, stats, dates, genres…

If you think about it, it’s that way with everything. Travel, games, books, food, experiences, knowledge, people… The maximalist approach: less is less, the more the better. We can’t escape it. It is our culture’s paradigm. It’s what we do now, how we look at things.

But that doesn’t mean we can’t look at things differently.

At least for a change.

EDIT 28/4/2016: New link for the above video:

World of Warcat

So cuuute!

It seems to me that cats have some kind of weakness to anything that has wings. The moment they see such a bird/insect/toy/thing, they just freeze on the spot and try to devise ways to catch it, no matter how big or small, near or far — in this case, if it’s real or not. To be fair though, cats are the ultimate Modernists: “if I can see it, it must exist!” They can’t seem to be able to wrap their little feline heads around the fact that if something is visible it doesn’t necessarily mean it exists. Not that we humans are much better, come to think of it.

“But qb! It does exist! It’s on the screen, can’t you see?!”

I just hate it when my own self raises stupid but untouchable arguments. Anyway, I wonder what any cat’s reaction would be with one of these:




Best of G.I. Joe PSAs

This one brings back sooo many memories from high-school and my friends! We used to download these videos from Ebaum’s world with my 64K ISDN, almost die laughing, take videos of the videos with our mobile phones and then re-enact them in class. Ah, good times! And this video is a compilation of them all!

Enjoy. And always remember: you might wake up the next day and be on fire.

Αστείες Λέξεις #2

Συνεχίζουμε με άλλο ένα ζώο του δάσους… και άλλη μια ημι-ταμπού λέξη.

Αλεπού.

Η αλεπού. Αλε-πούούούούού!

Αλήθεια τώρα, ποιο θηλυκό ουσιαστικό τελειώνει με -πού; Μπορώ να σκεφτώ σε -ού: τρελοκοτσιδού, καλαμπουρτζού, βυζαρού, Καραμπουρνού, κουρελού, μπουζουκτζού, ad infinitum.

Η ρίζα είναι η αρχαιοελληνική αλώπηξ. Στα λατινικά έχουμε το vulpecula (θυμίζει vaffanculo!). Όποιος γνωρίζει από στοιχειώδη Pokemon-ολογία θα αναγνωρίσει αμέσως πως ο συνδυασμός και των δύο μας δίνει το Vulpix

Όμως… ΑΛΕΠΟΥ;

Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο ζώο το οποίο όταν ονομάζεις το στόμα σου κάνει μια έκφραση θαυμασμού ή έκπληξης!

-Allez, allez!

-Πούούού;;;

Πρόσφατα κατάλαβα ότι τρέφω μια ιδιαίτερη συμπάθεια για τις αλεπούδες, τα αλεπουδάκια, τους… αλεπούδους (αλεπούδους!! αυτή κι αν είναι μια αστεία αλλά ταυτόχρονα γλυκιά λέξη! Με κάνει ^ω^ για λόγους οι οποίοι είναι υπεράνω μου. Μπορεί να έχει να κάνει με την μουσούδα!), όμως αυτή ακριβώς η λέξη που έχουμε στην γλώσσα μας για να περιγράψουμε αυτά τα συμπαθέστατα, πορτοκαλί, συνυφασμένα με την πονηριά, ξαδερφάκια των σκύλων, είναι τουλάχιστον απογοητευτική. Ενώ το vixen, το fox (ποιαδήποτε λέξη τελειώνει με -x είναι πολύ προσφιλής και κουλ. ΝΑΙ, και το sex), το fuchs, το kitsune…

Αρκετά με τις αλεπούδες.

Η δεύτερη λέξη για απόψε είναι το τσουτσούνι.

Το στόμα μας παίρνει την ίδια έκφραση με αυτήν που παίρνει όταν τελειώνουμε το αλεπού. Όμως κάνει πρώτα και ένα “τσ” — που είναι αστείος φθόγγος όπως και να το κάνουμε — λέμε δυο φορές το μόριο (pun unintended) τσου και κλείνουμε με ένα νι (we are the knights who say… tsoutsouni!)

Το τσου από μόνο του συνήθως δηλώνει άρνηση, ονοματοποιία από το «τς» και μια κίνηση των ματιών ή/και του κεφαλιού προς τα πάνω. Οπότε έχουμε να κάνουμε με μια διπλή άρνηση εδώ, η οποία και χωρίς την κατάληξη -νι κάνει την ίδια δουλειά, ίσως λίγο πιο ειρωνικά.

Τσουτσούνι είπα πρώτη φορά όταν ήμουν 4, ή 5 χρονών. Ήξερα τι είναι, είχα κι εγώ άλλωστε, από εκεί έκανα (και κάνω) τσίσα. Και η έμπνευση ήταν ένα παιχνίδι ξύλου στο μουφό-NES μου στην κασέτα με τα 82-in-1 games, το οποίο πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ πώς ήταν, θυμάμαι μόνο ότι ήταν με πολεμικές τέχνες. Όχι δεν ήταν το Kung Fu ή το Karate Kid. Μπορούσες να ρίξεις χαμηλή κλωτσιά, και ο φίλος μου ο Αλέξανδρος μου φώναζε «ΒΑΡΑ ΤΟΝ ΣΤΟ ΤΣΟΥΤΣΟΥΝΙ! ΣΤΟ ΤΣΟΥΤΣΟΥΝΙ!»

Οπότε το τσουτσούνι είναι αυτό που έχουν οι άντρες ανάμεσα στα πόδια τους. Το πέος. Το πουλί. Η *εισάγετε εδώ άσχημη λέξη που δεν μου αρέσει καθόλου για να περιγράφει αυτό που έχω μέσα στο παντελόνι μου*. Η σκέτη τσουτσού είναι μια μάλλον ειρωνική εκδοχή η οποία δεν χρησιμοποιείται όπως το τσουτσούνι, κυρίως από παιδιά δηλαδή, και μου φέρνει στο μυαλό κάτι το μικρό, ανίσχυρο, κάτι το όχι και τόσο αρσενικό τέλος πάντων. Ενώ το τσουτσούνι, αν και αστεία λέξη, έχει μια υπόσταση, πώς να το κάνουμε, το νι κάνει την διαφορά!

Ας παρατηρήσουμε και δυο εναλλακτικές ερμηνείες του παγκόσμιου προθέματος τσουτσου-.

Στα ιαπωνικά, το chu-chu είναι ονοματοποιία για το φιλί. Ναι, το ματς-μουτς στα ιαπωνικά είναι τσουτσού.

Τσού-τσού-τσουρου-τσού-τσού-τσουτσου-ρού. Τσουτσούρου; Χμ! Κάπου μπορεί και να μας έστειλε το τρελό-Katamari. Τσουτσουρώνω, τσουτσουριάζω: ερεθίζομαι! Τα παιδάκια μπορεί να είναι πιο κοντά στην ωμή, ενήλικη πραγματικότητα απ’ότι θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν! Αν και τότε θα έπρεπε να λέγαμε το τσουτσουρόνι ή το τσουτσουρίνι (!) Η ιδέα ότι όλο αυτό το (κατα τ’άλλο γαμάτο) τραγούδι, με όλη του την χαζοχαρά, μπορεί να μιλάει για τσουτσούδες — να ‘το κι άλλο θηλυκό ουσιαστικό σε -ού! — με κάνει να χαμογελάω ανεξέλεγκτα.

Choo-choo, ο ήχος που κάνουν τα τραίνα στην βρετανική ονοματοποιία. Charlie the Choo Choo, όπως συναντούμε και στο έπος του Stephen King, το Dark Tower. Tσαφ-τσουφ που θα λέγαμε εμείς.

Ίσως και αυτό το φαινομενικά αθώο, παιδικό τραγουδάκι, να είναι ανέλπιστα, επικίνδυνα κοντά στην ουσία του πράγματος. Τα μικρά προετοιμάζονται από νωρίς για την μετα-εφηβική τους ζωή. Οι Python το λένε καλύτερα απ’όσο εγώ θα μπορούσα ποτέ ακόμα και να φανταστώ.

Τα τραίνα που μπαίνουν σε τούνελ έχουν χρησιμοποιηθεί πολύ ως υπονοούμενα για σεξ, όπως και τα πυροτεχνήματα, οι πύραυλοι και άλλα διάφορα φροϋδικά.

Πίσω όμως στην δική μας ονοματοποιία: θα μπορούσε ποτέ η τσουτσού, μια διπλή άρνηση ουσιαστικά και τελικά ίσως και μια κατάφαση (εξαρτάται ποιον ρωτάτε), να κρύβει ανείπωτα μυστικά για την ανθρώπινη σεξουαλικότητα, περισσότερα απ’όσα θα μπορούσαμε ποτέ να καταλογίσουμε σε μια «παιδική» λεξούλα;

The Nightmare Before The Nightmare Before Christmas

Προχτές κλείσαμε την Κινηματογραφική Συμμορία για φέτος με τον Εφιάλτη των Χριστουγέννων. Χάρις στην παρακίνηση της Δώρας Τζέκου είχαμε υπέροχο ζεστό χριστουγεννιάτικο κρασί και με την βοήθεια όλων πολλά μελομακάρονα και μπισκοτάκια!

Ομ-νομ--σλουρπ-νιαμ!

Όμως, κάτι δεν πήγε καλά εκείνη την βραδιά.

Ενθουσιασμένος εγώ που βρήκα την ταινία σε super ανάλυση και με τους υπότιτλους τέλεια συγχρονισμένους, δοκιμάζω το αρχείο στο laptop του αμφιθεάτρου της Γεωγραφίας. Το αρχείο παίζει αλλά μόλις και μετά βίας: κολλάει για 10 δευτερόλεπτα κάθε 5 δευτερόλεπτα παιξίματος… Προφανώς το αρχαΐζον laptop δεν μπορούσε να σηκώσει την φοβερή 1080p ανάλυση. Μέρα που βρήκα κι εγώ να αφήσω το δικό μου επ-άγκαλο (lap-top) σπίτι…

Στίβουμε τα μυαλά μας όλοι και σκεφτόμαστε πολλές ιδέες: να παίξουμε την ταινία μέσω streaming (ποιότητα; υπότιτλοι;), να φέρουμε κάποιο δυνατό PC από κάποιο εργαστήριο στο ίδιο κτίριο (όλα ήταν 5ετίας τουλάχιστον…), να δοκιμάσουμε να ανεβάσουμε την προτεραιότητα επεξεργασίας του VLC, να ρίξουμε τις ρυθμίσεις, να μειώσουμε την ανάλυση… Όλα τα δοκιμάσαμε. Η λύση όμως, όπως αποδείχτηκε, ήταν μόνο μία (duh).

Μα τι μπορεί να συμβαίνει; Εφιάλτης!

Σε λιγότερο από 5 λεπτά, χάρις στις πολύ γρήγορες συνδέσεις του πανεπιστημίου, είχαμε σε μικρότερη ανάλυση την ταινία. Είχε περάσει ήδη κάτι λιγότερο από μιάμιση ώρα από την στιγμή που είχαμε πει ότι θα αρχίζαμε, και ο κρύος ιδρώτας αισίως σταμάτησε να ρέει από το μέτωπο μου. Περάσαμε τα επόμενα ~75 λεπτά ρουφώντας ζεστό κρασί, φαντάζοντας χουχουλιαστά το καρεκλοπόδαρο που δημιουργούσε ενδιαφέροντα υδάτινα σχέδια στις τζαμαρίες των κλιμακοστασίων του κτιρίου Γεωγραφίας, και απολαμβάνοντας, επιτέλους, το οπτικοακουστικό αριστούργημα των Burton, Selick και Elfman. Ευχαριστώ όσους άντεξαν μέχρι το τέλος παρά τις αντίξοες συνθήκες!

Ναι!! Μιάμιση ώρα αργότερα, η ταινία ξεκινά!

Μια γεύση της χριστουγεννιάτικης μαγείας! Aυτά τα τρία τραγούδια είναι στο shuffle και repeat στο μυάλο μου μέρες τώρα, πριν καν την προβολή. Είχα κάνει την προετοιμασία μου, χο-χο-χό!

Inspired! To original έχει περισσότερο παλμό: ο Danny Elfman με την φωνή του δίνει απίστευτη ζωή και ενθουσιασμό στον Jack. Όμως και αυτή η εκτέλεση έχει την φάση της!

Ένα θα πω: KoRN’s ear PoRN.

Το τραγούδι της Sally βγάζει μια ανατριχιαστική μελαγχολία ταυτόχρονα με μια αθωότητα, κάτι που της ταιριάζει (και μου αρέσει) πολύ. Η έκδοση της Amy Lee είναι και αυτή ωραία *dodges random vegetable thrown at him for this comment* όμως δεν έχει την παιδικότητα ανάμεσα στα συναισθήματα που βγάζει.

Κάτι μου λέει, από το πόσο μου άρεσουν τελευταία οι ταινίες στις οποίες τραγουδάνε όλοι αντί να μιλάνε, πως αποκτάω μια καινούργια αγάπη για τα musical! Γιέι! :Β

ΥΓ: Ευχαριστώ την Δώρα για τις φωτογραφίες!

Drown With Me

Unfortunately the only proper version of the song on Youtube is the one off We Lost the Skyline, which is OK, but just that. For the definitive, full band version I’ve come to love (the one from the In Absentia B-Sides), click here. You won’t regret it!

According to my last.fm page, I’ve listened to this song 30 times in the past few weeks. That sounds like an underestimation.

So you have been of use
And you have been abused

You know you look pale today
Your lipstick has gone astray

You sold out and lost your looks
You gave away all your books

(You should drown with me)

Your coil has been wound up tight
Unwind it with me tonight

(You should drown with me)

Tyre tracks Fresh on the ground
Where she will be found
Held under the water
Resting there in a stream
View from the cold water
Buried in green
Orange filter sky

Your drowning in family there
When will you come up for air

(You should drown with me)

Don’t feel you let ’em down
Cos they have already drowned

(You should drown with me)