Review: The Human Evasion

The Human Evasion
The Human Evasion by Celia Elizabeth Green

My rating: 3 of 5 stars

In this book, Celia Green tries to deconstruct the term ‘sanity’. She argues that sanity is only an evasion taken on by people to avoid looking at reality and the whole spectrum of problems it brings with it, e.g. how little of the world we know or can, as humans, ever know; or the knowledge that our presence in the world is finite and therefore could be deemed as pointless, etc. In other words, sane people get used to dealing with problems concerning their relationships with other humans so as not to have to deal with reality and their finiteness. “Dealing with reality” is avoiding reality. Curiously, sane people do not seem to be aware of the fact and may insist that they are taking reality head-on while telling fellow humans more concerned with otherworldly or trans-human issues (in the sense of transendence, not transhumanism) that they are not dealing with reality.

An interesting book and one I that I wish to read again, if only because I feel that reading it off a screen somehow reduced my retention even if it is a short read. It is fully available on deoxy.org, which looks as if it has many other interesting articles, books and opinions that can go a long way in challenging the conceived sanity of most.

View all my reviews

Review: Ρεμπετολογία: Εικοσιτέσερις παράγραφοι μονότονης φλυαρίας

Ρεμπετολογία: Εικοσιτέσερις παράγραφοι μονότονης φλυαρίας
Ρεμπετολογία: Εικοσιτέσερις παράγραφοι μονότονης φλυαρίας by Ēlias Petropoulos

My rating: 4 of 5 stars

Αυτό το βιβλίο το βρήκα από έναν τύπο ο οποίος είχε στήσει ένα τραπεζομάντιλο στο πεζοδρόμιο στην παραλία του Φαλήρου και πούλαγε τα παλιά του βιβλία. Μου είπε ότι η Ρεμπετολογία ήταν πολύ καλό, από τον γνωστό εθνογράφο Ηλία Πετρόπουλο. Μου φάνηκε όντως καλή ιδέα να δώσω μόνο 3 ευρώ για να διαβάσω για τους ρεμπέτες, είναι άλλωστε μια πτυχή της ιστορίας που με ενδιαφέρει: οτιδήποτε σχετικό με την «άγραφη» ιστορία του ελληνισμού εντός κι εκτός Ελλάδας με ενδιαφέρει. Του έδωσα τα τρία ευρώ και το πήρα, μαζί με τον Λύκο της Στέππας του (Χ)Έσσε.

Το βιβλίο αυτό, με θέμα τους ρεμπέτες, γράφτηκε το 1989, την χρονιά που γεννήθηκα, στο Παρίσι, και πρωτοεκδόθηκε στα Γερμανικά. Οι πολλαπλές αναφορές ήδη θα έλεγα μου ταιριάζουν γάντι. Δεν είναι διεξοδικό, αφού είναι μόνο 101 σελίδες με εικόνες και τεράστια γραμματοσειρά. Αλλά είναι απόδειξη πως ένα ενδιαφέρον βιβλίο δεν χρειάζεται να είναι πολύ μεγάλο για να σε κάνει να σκεφτείς· μια αναφορά είναι αρκετή για να βάλεις το μυαλό σου να αναρρωτηθεί. Συχνά η εικόνα των ρεμπετών εξιδανικεύεται πλέον κι επιλέγεται να αναδειχθεί η χασικλίδικη τους πλευρά, η ελεύθερη, παράνομη ζωή που συχνά κατήυθηναν και φυσικά η μουσική και οι χοροί τους. Όμως τι ξέρουμε για το τι φόραγαν, την σχέση τους με τον έρωτα (και τις διαδεδομένες ομοφυλοφιλικές τους σχέσεις — όπως έλεγαν, άλλο εραστής άλλο θυληπρεπής «πούστης»), την αργκό τους, τα τατουάζ τους, τα όπλα τους και ειδικά την αγάπη τους για τα μαχαίρια –ήταν μαχαιροβγάλτες, γενικά– αλλά και για ακριβώς αυτή την μουσικοχορευτική παράδοση τους που μας έχει μείνει σήμερα;

Το γεγονός ότι όσα χόρευε, τραγουδούσε αλλά και τα μουσικά όργανα που χρησιμοποιούσε, μια εντελώς περιθωριακή για την εποχή της ομάδα, είναι σήμερα σε βαθμό αχώριστο συνδεδεμένα με την σύγχρονη ελληνική ταυτότητα, λέει πραγματικά πάρα πολλά για την άγνοια που έχουμε για την πραγματική μας πολυπολιτισμική ιστορία και είναι μόνο ενδεικτικά της έλλειψης ενδιαφέροντος για την ανακάλυψη του ποιοι πραγματικά είμαστε.

View all my reviews

Review: Mostly Harmless

Mostly Harmless
Mostly Harmless by Douglas Adams

My rating: 3 of 5 stars

Imagine you’re Douglas Adams in 1992. You’ve relatively recently done Last Chance to See and have added “interest in wildlife and evolution” to your already unusually large toolbox of inspiration and influences. This new way of looking at the world has alarmed you about the state of things and has filled you with a reserved pessimism; not that your previous work can be said to have been optimistic — unless aloof nihilism can double for optimism, which is of course, by itself, a matter of some discussion. Perfectly not primed, you return to that same greatest achievement that made you famous 8 years after last leaving readers at an already sad cliffhanger (that’s all I can say for the end of “Thanks For All the Fish” — no, it doesn’t get better than that). What do you do then? Being a jerk at this point is an understandable, if not very bold, move. That is exactly what you go on to do.

Douglas Adams has said that the period in which he wrote Mostly Harmless was a bleak one for his personal life; one can certainly tell. Oh yes. In the world of H2G2 everything somehow worked out for our heroes, improbability always on their side no matter how fantastic, dangerous or humorously absurd (usually all three) the scenario. Let’s just say that, this time around, not even improbability itself is spared from all this bleakness.

Even if in subsequent itterations of the series the ending of H2G2 has been altered to be more cheerful or even expanded in the form of a sixth book by Eoin Colfer, the fact is that this was Douglas Adams last word on the matter before his death in 2001. I think it is shocking, of course I do. But it somehow still fits with Adams’ vision of his Universe. Aloof nihilism is still the ultimate universal force this part of the Whole Sort Of General Mish Mash; only this time, this same universal force works against everything the reader has come to expect or wish. Oh well. Same shit, different space-time continuum. At the same time, this bleakness serves to colour the humour black — and there’s no shortage of humour in this one either: in typical Adams fashion, the humour is funny because it rings true. To me, that’s what H2G2 is all about. Therefore I don’t think it’s any worse than book 4; to tell the truth I would place them together just a notch below the first three.

To put it all together in a nice little summary that may be able to say, in its brevity, more than all of the above: Mostly Harmless is just the opposite side of the coin that is H2G2, the first four books being the first side; still absurd, still funny, still clever, still making social critique, still eloquent. Only this time, it doesn’t give a Belgium.

View all my reviews

Game 2.0 — Crusader Kings II Review

Η Paradox ξαναχτυπά με το game το οποίο καλύτερα από κάθε άλλο θα μπορούσε να λέγεται και Game of Thrones και να το εννοεί! Εξαιρετικό.

Review: 344 Questions: The Creative Person’s Do-It-Yourself Guide to Insight, Survival, and Artistic Fulfillment

344 Questions: The Creative Person's Do-It-Yourself Guide to Insight, Survival, and Artistic Fulfillment

344 Questions: The Creative Person’s Do-It-Yourself Guide to Insight, Survival, and Artistic Fulfillment by Stefan G. Bucher

My rating: 2 of 5 stars

“The more honest you are with yourself as you go through the book, and the more notes you make in it, the more valuable it will become to you. That’s why this book is small, fexible, and doesn’t cost a lot of money. I want you to take it with you when you go to woek, keep it in your bag, and scribble into it as answers occur to you. Don’t keep this book clean! Mess it up! Write in it freely! Doodle! Put a rubber band around it, so that you can keep interesting articles and extra pages of notes in it. If you keep this book in mint condition, I’ve failed. Because a tattered, bust-up book-filled out and scribbled upon — means you’ve found out new things about yourself and you’re inspired to take action”.

I would heartily agree, Mr. Bucher. A tattered, note-filled book is an addition to every person’s fossil registry of personal story and evolution. It really is a crying shame this book does not inspire any of this. Unavoidably I must come to the heart-wrenching conclusion that you have failed.

First of all, how do you expect, no, demand from people to write on a book made entirely of glossy paper? Have you ever tried writing with a pencil on this material? I always hated my English textbooks for this very reason. Unless this is some indication that you want our answers to be set in Bic ink — hardly the point of the book as you must have planned it Mr. Bucher, I would entertain the thought — the selection of materials is the first poor design choice to come out of this book. I might have actually tried writing with a pen but the subconscious connections with English teachers with terrible Greek accents I so naively thought I had left far behind, ultimately overpowered me.

Then, what sort of questions are these? They gave me the feeling they were either too sterilised or trying too hard to be witty and/or innovative. Most of the book consists of questions that require you to either be extremely honest with yourself or have remarkable skills of self-knowledge to properly answer, mostly both: “What are you doing to sabotage yourself?”, “What are you going to be doing in the next 60 years?”, “Do you prefer your inner or your outer life?”, “How do you handle too much success?”, “How much can you whore yourself out?” etc. They’re insightful questions, but if I were in any position to actually be able to return equally insightful answers, I wouldn’t be interested in buying this book in the first place. If I could answer all these questions as easily as the book has this passive-aggressive aura about it that it’s really possible, I would already be everything I want, can, have or haven’t ever dreamed to be.

OK, let’s say that answering the questions would actually evolve me into such an Übermensch. The auxilliary questions meant to help you on every page, along with the whole flowchart thing going on that makes no sense and if I really followed it I would never even reach half of the questions (how can you have several arrows pointing towards a box in a flowchart, but no arrows pointing outwards and still have it be workable?), are not much better than the main questions themselves. I don’t know if designers use flowcharts –they probably do– but this book would definitely be enough to drive any programmer to insanity!

Some of the less ambitious questions pack some punch and made me think as well as laugh. This is the reason this is getting 2 stars instead of only 1.

This sterilised, efficient, perfectly creative –where creative is implied here to exclude anything that cannot be represented with flowcharts–, ideal model for Westerners, best displayed in cases such as this… It scares the hell out of me, man.

View all my reviews

Review: Σιντάρτα

Σιντάρτα
Σιντάρτα by Έρμαν Έσσε

My rating: 3 of 5 stars

Δεν ξέρω. Έχω καταλήξει ότι ο Έσσε δεν μου αρέσει. Δεν μπορώ όμως να προσδιορίσω τι είναι αυτό που δεν μου κάνει κλικ στην γραφή του. Είναι οι κεντρικοί χαρακτήρες οι οποίοι είναι drama queens αλλά ταυτόχρονα τελείως εξωπραγματικοί; Είναι οι περιγραφές; Είναι ο κατα κάποιον τρόπο ξιπασμός που αφήνει συχνά να υπονοηθεί μέσα από την γραφή του;

Η αναζήτηση του Σιντάρτα στο βιβλίο ξεκινάει περίεργα. Ήδη από μικρός είναι πολύ «ψαγμένος» και μυημένος. Κάνει διαλογισμούς, μπορεί να ζήσει σαν σαμάνος με φαινομενική ευκολία. Δεν μπορώ να καταλάβω πως ξαφνικά του σκάει ότι πρέπει να αναζητήσει την δική του αλήθεια και να μην ακολουθεί άλλες ιδέες, ακόμα κι αν αυτές είναι του Βούδα ή των Σαμάνων. Κι επίσης δεν μπορώ να καταλάβω πως επι πόσα, 20 χρόνια, είχε ξεχάσει όλα όσα είχε κάνει μικρός και είχε παραδοθεί στην ακολασία, τουλάχιστον όπως την αντιλαμβανόταν αυτός. Γενικότερα, η ιστορία του Σιντάρτα δεν μου έκανε κλικ. Παραήταν μπερδεμένος αλλά με την ψευδαίσθηση της αυτογνωσίας και αυτοπεποίθησης. Δεν μπορούσα να ταυτιστώ στο ελάχιστο.

Αυτά που μου έμειναν πάντως είναι η ανάγκη της προσωπικής αναζήτησης και της ανάγκης του να ακολουθεί κανείς την δική του αλήθεια. Αυτή ήταν η βασική διαφορά του Σιντάρτα με τον Γκοβίντα, ο οποίος δεν νομίζω πως ποτέ πραγματικά πίστεψε στον εαυτό του και την προσωπική του αλήθεια: πάντα έψαχνε για υποκατάστατα αυτής της αλήθειας έξωθεν. είτε αυτός ήταν ο Βούδας είτε ο Σιντάρτα. Όλοι είμαστε Γκοβίντα, όπως θα λέγαμε, όλοι είμαστε ανθρωπάκοι. Ανθρωπάκοι στον δρόμο της αυτοαναζήτησης, αυτοεκπλήρωσης και της φώτισης, ναι, αλλά ανθρωπάκοι.

Αυτά τα βασικά στοιχεία ίσως με κάνουν να ξαναδιαβάσω, ίσως, κάποτε, το βιβλίο αυτό.

View all my reviews

Review: Ο μικρός πρίγκιπας

Ο μικρός πρίγκιπας
Ο μικρός πρίγκιπας by Antoine de Saint-Exupéry

My rating: 2 of 5 stars

Ο μικρός πρίγκιπας έχει φάει τρελλό χάιπ. Ειδικά από κοριτσόπουλα διάφορων ηλικιών που λένε πως είναι η αγαπημένη τους ιστορία, τον κάνουν τατουάζ στην πλάτη, αγοράζουν καπνοθήκες/λατερνοκοσμήματα/διάφορα άλλα μέρτσανταϊς και γενικότερα το παίζουν γκρούπιζ ενός αντιπαθητικού νιάνιαρου. Δεν λέω, η ιστορία έχει εξαιρετικές στιγμές, όπως όταν ο μικρός πρίγκιπας γυρίζει στους διάφορους πλανήτες, η ζωγραφιά του βόα με τον ελέφαντα. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω μερικά άλλα: γιατί είναι κακό ο πλανήτης να είναι γεμάτος μπαομπάμπ; Γιατί η φιλία εξισώνεται με την εξημέρωση;(!) Γιατί ο μικρός πρίγκιπας είναι πρίγκιπας; Είναι γαλαζοαίματος; Και γιατί το τέλος του βιβλίου είναι αυτό που είναι;

Απογοήτευση. Μπορεί για παιδάκια να είναι καλό (δεν μπορώ να με βάλω στην θέση ενός παιδιού διαβάζοντας το, για να απαντήσω ειλικρινά) αλλά δεν πιστεύω ότι έχει κάτι που να μπορεί να κρατήσει ή να εμπνεύσει πραγματικά έναν ενήλικα. Meh.

View all my reviews

Review: Άκου ανθρωπάκο

Άκου ανθρωπάκο
Άκου ανθρωπάκο by Wilhelm Reich

My rating: 3 of 5 stars

Εδώ έχουμε τα απωθημένα ενός ανθρώπου ο οποίος αφιέρωσε την ζωή του στην έρευνα της οργόνης (ρίχτε μια ματιά στο ίντερνετ ή και εδώ, είναι πολύ ενδιαφέρουσα εξιστόρηση: http://www.youtube.com/watch?v=h7AjkpK5Q3k), της κοσμικής ενέργειας η οποία κρύβεται πίσω από τον οργασμό, συνδέεται με το κι και το πράνα και την καταπραϋντική επίδραση της σε καρκινοπαθείς σε τελικό στάδιο και την δημιουργία βροχής από το πουθενά. Ο Ράιχ ξεσπάει προς τον ανθρωπάκο, τον δειλό άνθρωπο ο οποίος ποτέ δεν παίρνει την ζωή του στα χέρια του παρά ζητωκραυγάζει ηγέτες, ακολουθεί μόδες, κρύβεται πίσω από το συντηρητικό και το καθεστυμένο, πιστεύει πως ο ίδιος δεν μπορεί να εγγυηθεί την ελευθερία του και αφήνει αυτό το χρέος στα χέρια «μεγάλων», είναι «δυσκοίλιος και ανέραστος», καταδικάζει οτιδήποτε το καινούργιο και επαναστατικό και είναι πάντα πρώτος στο να κατηγορεί χωρίς να μπορεί να γνωρίζει, όπως έγινε και στην περίπτωση του Ράιχ, ο οποίος τελικά κλείστηκε στην φυλακή για το έργο και τις απόψεις του, όπου και πέθανε.

Το Άκου Ανθρωπάκο δεν έχει συνοχή, είναι 121 σελίδες κράξιμο το οποίο όπως διαβάζω δεν προοριζόταν για δημοσίευση. Ο κ. Ράιχ επαναλαμβάνεται αρκετά και μπορείς σχεδόν να νιώσεις πόσο αδικημένος νιώθει από τον ανθρωπάκο — από εκεί που ήθελε να βοηθήσει τον κόσμο να προχωρήσει, πίστευε πως η οργόνη θα ανέτρεπε, όπως και θα ήταν πρέπον, το επιστημονικό status quo, στην πορεία υπονομεύεται και τελικά συμπεραίνει πως ο γεμάτος ανθρωπάκους κόσμος δεν είναι έτοιμος για εκείνον… Ούτε το προλεταριάτο, ούτε οι συμπατριώτες του, ούτε οι Αμερικάνοι, κανείς.

Σίγουρα μια ενδιαφέρουσα ανάγνωση, αν μη τι άλλο. Απλά λίγο υπερβολικά κοντά στα όρια της παράκρουσης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

View all my reviews

Review: A Short History Of Nearly Everything

A Short History Of Nearly Everything
A Short History Of Nearly Everything by Bill Bryson
My rating: 5 of 5 stars

A Short History of Nearly Everything is exactly the kind of book I enjoy. Witty, funny, made me think (each chapter about another facet of life), made me want to read it again sometime in the future –if only to be adequately prepared to duly take notes/highlight quotes from the first to the last page–, I learned things I would have hardly had the chance to find anywhere else and, as the best and most successful of books do, it left me with a different perspective on the world, an outlook on it that is very scientific in its premise and execution but far from anything dogmatic. It has been a humbling reminder and a glorious reassurance of how little we know about the world and at the same time how much we pretend to actually do so because, well… because we’re largely ignorant, scientists not terribly less so than ourselves.

Bill Bryson hops from one scientific field to the next as if he was Super Mario and science was Level 1-1. Within the pages of the same book we can find excellent write-ups on atoms, chemistry, lots of physics and biology, astronomy, geology… He talks about what’s under our feet (tens of kilometres of unexplored crust and a little less of ocean is all we can safely say about the contents of the ~6500km that separate us from the planet core), fossils and how little information they can give us because of their scarcity and the extremely specific conditions under which they form but how much information we try to extract from them…

How unprotected, really, we are in reality from a potential asteroid hit (no, you can’t send nukes or Bruce Willis to an object that you are only able to detect mere weeks before impact at best and which travels at a speed that allows it to cross the entirety of the terrestrial atmosphere within a matter of a single second), or how rumbling, overdue supervolcanos with calderas only slightly larger than the island of Crete could explode any moment now! Earth would survive. Life would probably survive, as it has many times before. Humans and our extremely narrow zone of comfort? Naaah. Bryson helps us understand our place in things, comprehend that our existence might be little more than an inexplicable natural accident, an unrepeatable oddity.

And of course there’s so much more packed in here. So much!

If you’re to read this book, prepare to also read things you would have never imagined about the unknown lives of great scientists, to see fundamental theories of the past go through high and low, be torn apart by dogmatic contemporary peers… The drama of science –what an unlikely, unfortunately, pair of words– and the success and sob stories behind the pioneers and discoveries are often unbelievable. These anecdotes are solid gold.

Together with What On Earth Happened/What On Earth Evolved, this book is a treasure of knowledge and insight. If you like learning stuff about the world for hours on end you seriously can’t miss it. Even if you don’t find learning about the world appealing, well… maybe these books will kick your characteristically human curiosity back into you.

View all my reviews