A quick note before the review: my friend Garret got this book for me as a gift for my last nameday, and he was also the guy who first introduced me to Terry Pratchett years ago, so here’s a double “thank you” for him.
Now, the review.
I definitely should be paying more attention to Terry Pratchett. All four books of his I’ve read I have greatly enjoyed, and this one not only had as much Pratchettesque humour as I could ask for, it had a very serious and significant message to share as well. That’s probably the reason why my mentor here in Bulgaria, Boris, who I yesterday learned has read ALL of the books in the series, some of them twice, called it “one of the heavier books” set in the Discworld universe. It’s an opinion which I understand but can’t completely agree with. To clarify: it’s not that it wasn’t heavy compared to the other Discworld novels I’ve read, but to me this contrast just made the whole thing tastier. What can I say, I suppose that, myself being a man of contrasts, it feels more… balanced? Natural? Complete in a paradoxical way that makes perfect sense?
It just feels right.
So, what’s next? I will continue to crawl my way through the series like a turtle, of course, but now, with renewed motivation from Boris, maybe I can do it with less of Om’s slugishness and more of The Great A’Tuin’s grace(?).
Part of every EVSer’s life is the on-arrival training, a get-together with all the fresh volunteers in the country and a familiarisation with everything he or she needs to know about his or her voluntary service: the personal project, his or her rights and obligations (and those of all involved), how the health insurance works, etc etc. But it’s not just that; if it was, the on-arrival probably wouldn’t be etched on every volunteer’s mind as a definite highlight of the EVS project and some of the best days in his or her life in general.
Some people thought we were actually trainers!
Who else was provided with t-shirts by their
awesome hosting organisation, eh? 🙂
Picture by Petar Markov.
Posing with the library shirts.
Picture by Petar Markov.
Agne, the volunteer who was working in the library before us, had this to say about their on-arrival last year:
All EVS volunteers have to undergo training. On 19-24 July we had our ‘on-arrival’ at the Black Sea resort of Albena, organised by the Bulgarian national agency.There
have been nearly sixty trainees in total – EVS volunteers from projects all over Bulgaria – some of them ‘on-arrival’ like us, others ‘mid-term’.
Four trainers were giving us workshops, supported by several other people from the national agency.
The training, of course, is not just about partying. A typical day included a couple of three-hour sessions, separated by a two-hour lunch break – the latter typically spent at the beach.
I was not the only one thinking the sessions were fun but intense. We did: ice-breaking games in order to get to know each others, our projects & countries of origin; psychology workshops (personality types, negotiations, conflict management); classes about practicalities of
doing an EVS (volunteerism, AXA insurance); plus creative tasks such as designing posters, shooting short films & running for quests all over Albena. […] (full post here)
Presenting Sofia City Library and our project to the group.
Picture by Petar Markov.
Everything’s better with posters and sketches!
Picture by Petar Markov.
In our case, the place was Hisarya, (warning: musical link!), an old town well-known in Bulgaria for its hot springs. It took place from March 7th to March 13th, making it one of the longest trainings ever – lucky us! Our accommodation was Augusta Hotel, a renovated communist era hotel built close to one of those springs and using the water to fill its swimming pool, spas and saunas. Apart from the food, the experience of staying in that place was quite… interesting. Hotels always give me the impression that they exist sort of independently from the rest of civilisation, like places that belong nowhere specific. But that’s another topic entirely.
That’s us. Kuba and Ula from Poland; Anna from Austria; Florian from France; Anna, Christina and Dimitris (that’s me) from Greece; Bojan from Serbia; Miro from Slovakia; Veronika from Czech Republic; Corinne from the UK; Niina from Finland; Elena, Paula and Vicente from Spain; Rian from the Netherlands; Zanda from Latvia; Maria from Denmark; Gabriele and Rasa from Lithuania; Hilal from Turkey; Susanna from Armenia and our two trainers Nasko and Maya from Bulgaria! A truly multicultural, European group!
Our trainer Nasko and the EVS project cycle.
A session on intercultural communication, they said…
Picture by Petar Markov.
Meanwhile, there were another 40 or so EVSers having their mid-term training in the hall next door. The “evening activities”, in which we could all mingle together after the tough sessions of the day, were pure pandaemonium. Let’s just say that by the end, our socialising limits had been tested.
Shot from the Uglies Party the mid-terms
prepared for the on-arrivals.
Guess what the dress code was.
All bowed to the superiority of the post-it game!
I’d love to be able to convey at least part of what makes these kinds of things like youth exchanges, and in turn this training, so special, but I find it very difficult to do so: while I was thinking about writing this post, I realised that I have actually avoided writing about such experiences in the past. Being stuck together with complete strangers for a week and by the end feeling you’ve known them forever, doing things that an outsider would probably find silly or weird but you’re greatly enjoying, is not an easy feeling to explain. A friend of mine says its false intimacy. Maybe in the case of youth exchanges it mostly is: after the exchanges, I’m sad to say, it’s impossible to keep contact with everyone. Even the people with whom you thought you could be great friends, the people you would genuinely love to keep in touch with, are in time forgotten…
This training, however, was happily different in this respect. After the final day of the training, after all the parties were had, all the games were played, all the informal education was, erm, unleashed, all the projects were presented and all the friendships made, we all knew that we would see eachother soon, or at the very least had the possibility to do so; we were all volunteers in the same country, after all…
Indeed, on the weekend after the training, more than half of the group almost magically ended up in Sofia (most of them don’t live here) and what followed was a crazy couple of days. It was also Zanda’s birthday then and everyone was invited to the party. That night we hosted 5 people in our tiny little flat! But for every person that wasn’t in Sofia for these moments, a promise to visit had already been made. A promise we can’t wait to keep.
We all had a secret mission assigned to us
by the trainers in the on-arrival, which we
had to work on throught our days in Hisarya
and presented to the group on the last day.
Zanda’s was to create a collage of everyone’s
national flags. After the training we took theposter
home and this is a picture of it with Florian
in our kitchen. Proof of the impact Hisarya
had on us and our relationships in Bulgaria…
So what did we all take away with us from this experience? Personally, I had the chance to come closer to my own personal goals for the EVS as a whole, got many ideas for improving my own experience and work in the library and of course met great new people. I’d really like my friends and colleagues to include their own versions and impressions of the on-arrival, so the following space is for them.
(SPACE!)
This one is the product of Corinne’s secret mission.
It, too, is hanging on our kitchen wall.
I have many internal struggles on what I should be posting and what I would rather not. As I have mentioned before, some things, if you break them down to their core, feel little more than desparate cries for attention. I get this a lot when posting pictures of myself, or when I’m even considering doing it. Really, what’s the message behind posting your picture online for everyone to see, especially through a medium like Facebook that shoves them into everyone’s faces, almost forcing them to press the like button on them? I just can’t connect this behaviour to anything people do in real life, except for things I generally despise in people. If you step back just a little bit and actually think about what you’re doing when posting a picture, the semiotics of it, what reaction you intend to evoke in your “viewers” and what psychological need you seek to fulfil in yourself, you might get it the same way I do. Then again, maybe it’s one of those things you either see or you don’t, like the fact that whenever you ride the bus or carry your stuff from the supermarket back home in a plastic bags, what you’re really using is really really old and infinitely compressed dinosaur matter.
Anyway, even though I know what I’m about to post directly contradicts all the above, I thought it would be a good introduction, if only for me to feel a little bit better with myself; “maybe I’m posting these pics, but at least I’m not shoving them in everybody’s face! I’m being discreet and allowing for people to discover it themselves! I’m so special!”
There you go then: I shaved my head and beard. It’s been more than two weeks now but the effect is still there. I did it because I’d wanted to do it for years and now, being in Sofia and having to answer to the fewest people about why I did it, seemed like the perfect opportunity. That, and I wanted to get rid of my own self-cut hair, which, the more it grew, the more it revealed the abomination of its own existence.
This picture is so horrible and scary (Mario had a fit when I put it on Skype) it would have been disgraceful if I weren’t including it.
Good Guy Greg in Hisarya. More on that coming soon.The gang in the Uglies party.Helllooooo ladies!
A very interesting outcome of this experiment was that everyone, or almost everyone, who was telling me that I shouldn’t do it, was later telling me that it actually suits me. Says a lot about the influence others have on our decisions, doesn’t it? Most of the time, none of us are able to realise, either, how little people back their own words, but what a difference they may have already made in the lives of all involved.
Next step: what will my hair and beard look like in a month from now and what will be the difference in their length be? Further experimentation on this human body!
It’s been a while since I last posted music on here. Heard the song for the first time on our EVS on-arrival training; Gabi from Lithuania put it on when we were drawing on eachother’s blank good-bye t-shirts. It’s now my official earworm of the last 4 days.
Games are serious business. Opposite to what we usually identify as characteristics of games, fun and a specific goal aren’t them: the main prerequisite for their existence is a framework of rules. These rules can govern such games such as top league football, gambling or war. They can also be found as transactions following specific unspoken rules that hold a specific purpose for all parties involved played in human relationships. These are the games Games People Play is about.
I enjoyed this book. Parts of it were more geared towards therapists and psychologists rather than laypeople with an interest in “the psychology of human relationships”, such as myself. Still, Eric Berne was obviously breaking new ground with his Transactional Analysis, and even if the book is a little rough around the edges and psychology has advanced a lot since the early ’60s, Games People Play is a good starting point for those who are willing to look more deeply into this part of the field. I wonder what new games and further insight on games and transaction analysis has emerged since the writing of the book!
I would give this half a star more just for its third part, “Beyond Games”, where Eric Berne moves on to what people need in order to grow out of games and attain autonomy: awareness (where I even recognised parts mentioned by Anthony de Mello in Awareness), spontaneity and intimacy. His short descriptions for each were, as was already mentioned, quite quotable, but transcribing several pages here would have made it even less likely that this review might be read by anyone. His concluding remarks, however (“After Games, What?”)… Sorry, I couldn’t help myself!
The sombre picture presented in Parts I and II of this book, in which human life is mainly a process of filling in time until the arrival of death, or Santa Claus, with very little choice, if any of what kind of business one is going to transact during the long wait, is a commonplace but not the final answer. For certain fortunate people there is something which transcends all classifications of behaviour, and that is awareness; something which rises above the programming of the past, and that is spontaneity; and something that is more rewarding than games, and that is intimacy. But all three of these may be frightening and even perilous to the unprepared. Perhaps they are better off as they are, seeking their solutions in popular techniques of social action, such as “togetherness”. This may mean that there is no hope for the human race, but there is hope for individual members of it.
Epic final sentence is epic?
As a sidenote: I first came in contact with transactional analysis a few years back through these two excellent introductory videos [1][2] by TheraminTrees and have since wished to know more about this fascinating field. These videos summarise very well the content of this book, so if you’re interested, you can watch them, and if you want more, you can follow them up with this very book.
IT was the silence that made this voyage different from all of those before it.
Not the absence of sound, exactly.
The wind still whipped the sails and whistled in the rigging. The waves still sloshed against the fibreglass hull.
And there were plenty of other noises: muffled thuds and bumps and scrapes as the boat knocked against pieces of debris.
What was missing was the cries of the seabirds which, on all previous similar voyages, had surrounded the boat.
The birds were missing because the fish were missing.
[…]
North of the equator, up above New Guinea, the ocean-racers saw a big fishing boat working a reef in the distance.
“All day it was there, trawling back and forth. It was a big ship, like a mother-ship,” he said.
And all night it worked too, under bright floodlights. And in the morning Macfadyen was awoken by his crewman calling out, urgently, that the ship had launched a speedboat.
“Obviously I was worried. We were unarmed and pirates are a real worry in those waters. I thought, if these guys had weapons then we were in deep trouble.”
But they weren’t pirates, not in the conventional sense, at least. The speedboat came alongside and the Melanesian men aboard offered gifts of fruit and jars of jam and preserves.
“And they gave us five big sugar-bags full of fish,” he said.
“They were good, big fish, of all kinds. Some were fresh, but others had obviously been in the sun for a while.
“We told them there was no way we could possibly use all those fish. There were just two of us, with no real place to store or keep them. They just shrugged and told us to tip them overboard. That’s what they would have done with them anyway, they said.
“They told us that his was just a small fraction of one day’s by-catch. That they were only interested in tuna and to them, everything else was rubbish. It was all killed, all dumped. They just trawled that reef day and night and stripped it of every living thing.”
Macfadyen felt sick to his heart. That was one fishing boat among countless more working unseen beyond the horizon, many of them doing exactly the same thing.
No wonder the sea was dead. No wonder his baited lines caught nothing. There was nothing to catch.
Great article on how TED makes people hungry for innovations they’re not willing to follow through with making a reality, and how the ruling class, willingly or not, likes it this way. But TED is so cool…
Λοιπόν, η μέρα ήρθε, και ήταν ωραία και απλή: μια random ομιλία στην Ένωση Βούλγαρων Δημοσιογράφων ενός Ουρουγουανού συγγραφέα (και τα λίγα μου ισπανικά δεν με βοήθησαν να καταλάβω και πολλά)· ξεσκόνισμα βιβλίων στη βιβλιοθήκη το απόγευμα· συνάντηση με την Άννα από τις Πρέσπες· δύο συζητήσεις για εξάσκηση αγγλικών, οι καθιερωμένες που έχουμε τις Τετάρτες, η μία με τους υπάλληλους της βιβλιοθήκης, η άλλη στο American Corner με όσους, ανεξαρτήτως ηλικίας, και το τονίζουμε αυτό, θέλουν να εξασκήσουν τα αγγλικά τους· ένα πεντανόστιμο τουρλού με μανιτάρια και κολασμένη κόκκινη Βουλγάρικη σάλτσα που μαγείρεψα με τη Δάφνη, η οποία είναι εδώ πέν τε μέρες τώρα και κωλοχαίρομαι· ένα μπανάνα κέικ που έψησε η Μαρία αφού ο φούρνος ελευθερώθηκε από το τουρλού, και ίσως το πιο αστείο της ημέρας, η αποτυχία μας -ευτυχώς!- να τηρήσουμε το ένα εικοσιτετράωρο νηστείας που είπαμε να κάνουμε γιατί την προηγούμενη μέρα τα σκάσαμε (το οποίο εδώ πέρα σημαίνει να τρως με 10€ σε εστιατόριο) και θέλαμε να κάνουμε οικονομία και να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας, αλλά όταν πέρασε ο αρχικός ενθουσιασμός και κατάλαβα ότι το να ανταπεξέλθω στην πρόκληση θα σήμαινε να μην φάω και να μην πιω τίποτα τη νύχτα των γενεθλίων μου, είπα «άσ’το, θα υπάρξουν κι άλλες μέρες να μη φας». Έτσι προέκυψε το τουρλού και το κέικ.
Δεν θα περίμενα όταν έγραφα τη λίστα ότι η μέρα θα με έβρισκε στη Σόφια, να κάνω το EVS μου, να τρώω κέικ μπανάνας με τρεις συγκατοίκους και τη Δάφνη.
Όπως συνήθως, η μετάβαση δεν ήταν τίποτα το συγκλονιστικό. Δεν νιώθω διαφορετικός που τώρα είμαι λίίίίγο πιο κοντά στα 30 απ’ότι στα 20. Νιώθω ότι αυτά τα 5 χρόνια έχω περάσει, δει, γευτεί, ακούσει και νιώσει πολλά και, αν εξαιρέσεις το ίντερνετ και όλα τα άπιαστα σαγηνευτικά με τα οποία με μπουκώνει κάθε μέρα για να με κάνει να σκέφτομαι ότι η ζωή δεν αξίζει αν δεν κάνεις πράγματα – κατα προτίμηση πράγματα τα οποία να μπορείς να μοιραστείς με τους φίλους σου στο δίκτυο κοινωνικής δικτύωσης της επιλογής σου – αν εξαιρέσεις αυτό το ασύγκριτο αλλά τελικά εικονικό, δεν μετανιώνω για τίποτα. Αν και αυτό θα το καταλάβω στα σίγουρα μόνο αργότερα, όταν δεν θα μπορώ να αλλάξω πια το άλλο μισό της τρίτης μου δεκαετίας σε αυτόν τον κόσμο από τη μια μέρα στην άλλη.
Για να μπω στο ψητό, γιατί θα μπορούσα (και σχεδόν το έκανα) να γράψω για το τι σημαίνει να θέλεις να κάνεις περισσότερα απ’όσα μπορείς να αφομοιώσεις και να ψάχνεις συνεχώς το καινούργιο χωρίς να κοιτάζεις πίσω και μέσα (είμαστε γνωστοί σε τέτοιους συλλογισμούς εδώ), ξέρω άλλωστε ότι είμαι κι εγώ θύμα της λίστας τελικά, επιστρέφω σ’αυτό με το οποίο ξεκίνησα. Έγραψα αυτή τη λίστα τον Νοέμβριο του ’12. Ήταν τις μέρες που είχα μόλις αρχίσει αν μιλάω με τη Δάφνη, πριν τον Δεκέμβριο του ’12 που υποτίθεται όλα θα άλλαζαν, πριν κάνω την πρώτη μου ανταλλαγή νέων που με έβαλε στον δρόμο στον οποίο είμαι τώρα.
Για να μην κοιτάζω μόνο μπροστα λοιπόν αλλα για να κοιτάξω και λίγο πίσω, έτσι για αλλαγή, αυτό το γενέθλιο ποστ δεν θα μιλάει για το τι θέλω να κάνω, αλλά για το τι ήθελα να κάνω και τι τελικά έγινε. Και ίσως έτσι τελικά έχουμε μια ιδέα για το μέλλον.
Για να το κάνω πιο ενδιαφέρον, θα με βαθμολογήσω. Κι αυτή θα είναι μια προσωπική αξιολόγηση: τι τελικά κατάφερες από τους στόχους σου, Δημήτρη/qb; Για κάθε έναν από τους εκατό στόχους, αν πιστεύω ότι τον κατάφερα, θα μου δίνω έναν πόντο. Αν πιστεύω ότι τον κατάφερα στο περίπου (ξεκάθαρα υποκειμενικά!), μισό. Αν δεν τον κατάφερα, δεν θα μου δίνω τίποτα· αν πιστεύω ότι τον αντικατέστησα με κάτι καλύτερο, θα μου δίνω δύο πόντους. Ταυτόχρονα θα σχολιάζω. This is gonna be fun!
0-20 πόντοι: ΟΚ, θα μπορούσα και καλύτερα. Σωστά; Δεν ξέρω. Θα μπορούσα, αν… τι; *ζεν φιλοσόφιση για το ότι τα πράγματα είναι όπως είναι, η οποία συνήθως χρησιμοποιείται για να καλύψει κάποιου είδους αποτυχία ή απογοήτευση με το πώς τα πράγματα τελικά είναι*
20-35 πόντοι: Μια χαρά. Αυτό περιμένω απ’τον εαυτό μου. Ένα στα τέσσερα, ή ένα στα τρία. Το υπόλοιπο είναι η πραγματική ζωή.
35-50 πόντοι: Καλύτερα απ’ότι περίμενα! Και δεν προσπαθούσα στ’αλήθεια! ‘Η μήπως προσπαθούσα και δεν το καταλάβα; Ή μήπως δεν προσπαθούσα αλλά το κατάλαβα; Εδώ με το δεύτερο «το» αναφέρομαι στο ευρύτερο «το», αυτό το «το» που λειτουργεί ως αντωνυμία σε αυτό που δεν έχει επωνυμία, αυτό το «το» που το γράφω με πλάγια αλλά δεν προφέρεται διαφορετικά απ’ότι ένα κοινό «το», αυτό το «το» το οποίο θα συμβόλιζες με αγγλικά εισαγωγικά χρησιμοποιώντας τον μέσο και τον δείκτη σου σαν τυραννόσαυρος ρεξ που θέλει να ειρωνευτεί χωρίς να μπάινει στον κόπο να αλλάξει τον τόνο της φωνής του, αυτό το «το» που το σκέφτεσαι με κεφαλαίο αλλά αν το έγραφες με κεφαλαίο θα ήταν απλά ποζέρικο!
50-100 πόντοι: Φίλε μου ξεσκίστηκα στο να επιτυγχάνω στόχους! Μα ποιος είμαι τέλος πάντων; Πρέπει να προσέχω γιατί αν πετύχω περισσότερους η επιτυχία μου θα φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, εκεί που σε γλωσσοτρώνε! Ας ξεκινήσω WoW ή LoL για να είμαστε σίγουροι!
1. Μου αρέσει αυτή η προσοχή που δίνω σε αυτό το χαρτί, στη διαδικασία. Μπορώ να εξασκήσω τη συγκέντρωση μου; Ήσυχα μέρη, χωρίς διακοπές και distractions. Να μπορώ να εξασφαλίζω πάντα στον ευατό μου τέτοιες στιγμές, τις έχω περισσότερη ανάγκη απ’ότι νομίζω.
Έχω καταλάβει ακόμα πιο έντονα ότι το έχω ανάγκη, λέω και ξαναλέω ότι τα χρειάζομαι αυτά, αλλά πρακτικά δεν έχω αλλάξει πολύ τις συνήθειες μου. Δεν αξίζω ούτε τον μισό πόντο εδώ, αφού μου έχουν παρουσιαστεί πολλές ευκαιρίες να αλλάξω συνήθειες αλλά τις άφησα να με προσπεράσουν. +0
2. Να αποφεύγω λάθη όπως το παραπάνω. Αλήθεια, έχω κάποιας μορφής διάσπαση προσοχής; Focus, attention! Και ας βρω αν έχω.
Bah. Είναι προέκταση του 1. αυτό. Δεν πιστεύω ότι έχω ακριβώς διάσπαση προσοχής πλέον, τουλάχιστον όχι ως ασθένεια, αλλά το μυαλό μου είναι όπως λίγα XP για level-up σε πολλά skills: λίγο από health, λίγο από dexterity, λίγο περισσότερο για constitution (λόγω των τρεχαλητών), λίίίγο λιγότερο για intelligence… Αν ήμουν χαρακτήρας σε RPG, θα με έκανα reroll. Αλλά τι θα άλλαζα; Να μια πολύ καλή ερώτηση για το μέλλον! Και το ξέρω ότι έρχεται σε αντίθεση με όσα έγραψα πριν ότι δεν μετανιώνω για τίποτα, αλλά έέέ! Είναι τελείως άλλο αν είχα reload! Αυτά παθαίνεις αν έχεις επιλογές… Πάλι καλά ίσως που δεν έχουμε reload στη ζωή, αν κρίνω απ’το πόσες φορές κάνω save και reload για να έχω τέλειο αποτέλεσμα σε όσα games μου δίνουν την επιλογή. +0
3. Να μπορώ να είμαι αλήθινος και δοτικός στους ανθρώπους που έχουν σημασία.
Κάτι μου λέει ότι αυτό θα μου πάρει στην κυριολεξία μια ζωή για να το κατακτήσω… +0
4.Να καταλάβω ότι χρειάζονται επιλογές και στους ανθρώπους, αν και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να είμαι αληθινός σε όλους.
Δεν είμαι σίγουρος τι εννοούσα εδώ. Έχω κάνει επιλογές, αλλά συχνά νιώθω ότι είμαι υπερβολικά αυστηρός. Αυτό όμως δεν σημαίνει να είσαι αληθινός; Πότε είσαι αληθινός; Υπάρχει κάποια πλατωνική ιδέα αληθινού ανθρώπου, η αυτό βρίσκεται μόνο μέσα στον καθένα; Είμαι τώρα αληθινός, και αν ναι, πώς γίνεται να είμαι πιο αληθινός; Είναι σαν να λες… πιο ζωντανός! Αυτό βέβαια βγάζει νόημα, αλλά κανονικά ή είσαι ζωντανός ή δεν είσαι, δεν έχει λίγο και πολύ. Οι λέξεις μας δεν επαρκούν – ή μάλλον, ο τρόπος σκέψης μας δεν προέρχεται από την καθημερινή μας εμπειρία.+0,5
5. Να μη σταματήσω να προκαλώ τα όρια μου, να μην επαναπαυθώ σε καμιά περίπτωση. Καλά τα πάμε μέχρι τώρα, αλλά μπορώ και καλύτερα, ε;
Καλά τα πάμε αλλά συνεχίζω να μπορώ και καλύτερα. Νομίζω ότι στο παρελθόν έχω προκαλέσει τα όρια μου περισσότερο. +0,5
6. Να μάθω να οραματίζομαι. Να μπορώ να φτιάξω το μέλλον μου σαν αποτέλεσμα των άπειρων επιλογών και των πραγματικών μου επιθυμιών. Alan Watts: what would you do if money didn’t count? Kyle Cease: you can make money doing what you love…
Βλέπε 1&2. +0
7. Άλλο από Kyle Cease: οραματίσου αυτό που σε αγχώνει, αυτό που θέλεις, λες και έχει ήδη γίνει. Έτσι κάνεις τον εγκέφαλο σου αφ’ενός να απομυθοποιήσει τη διαδικασία, αφ’εταίρου να δημιουργήσει τον τρόπο (για να δικαιολογήσει την ασυνέχεια «πραγματικότητας» και «φαντασίας») τον οποίο θα χρησιμοποιήσεις για να κάνεις πραγματικότητα αυτό που φοβάσαι/ονειρεύεσαι. Ενδιαφέρον που αυτά τα δύο πάνε μαζί… Αν κάποιος σε πίεζε να κάνεις αυτά που ονειρεύεσαι, τότε θα φοβόσουν. Απλά πρέπει να κάνεις αυτά που φοβάσαι όνειρα.
Όχι. Δεν έχω οραματιστεί τη ζωή μου. Όχι, I’m going with the flow. Ναι, ξέρω ότι είναι πανίσχυρο αν το κάνεις, αλλά κολλάω και φοβάμαι για το τι μπορώ να βρω και το πώς αυτό που νομίζω πως είμαι μπορεί να αποδομηθεί. Ποιος θα είμαι τότε; +0
8. Να εξερευνήσω τη σεξουαλικότητα μου. Φοβάμαι το σεξ; Το έχω συνδεδεμένο, βαθιά μέσα μου, με κάτι το λάθος ή άξεστο, ακόμα κι αν πνευματικά έχω ριζοσπαστικές απόψεις πάνω στο θέμα; Μήπως η επιλεκτικότητα μου εκφράζει μια τελειομανία και η τελειομανία, με τη σειρά της, κάποιο κόλλημα ή μπλοκάρισμα;
Μεχ. Όταν το έγραψα αυτό ήμουν πραγματικά πεινασμένος και αυτό με προβλημάτιζε. Τώρα ευτυχώς δεν μπορώ να πω το ίδιο, κι έχω ανακαλύψει πως παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το με ποιον άνθρωπο θα μοιραστείς το κρεβάτι σου για το πώς θα δεις τη σεξουαλικότητα σου, Με λίγα λόγια it takes two to tango fuck, παρ’όλ’αυτά αναγνωρίζω ότι έχω κάποιες καταπιέσεις που αποφεύγω να κοιτάξω. In time. +0,5
9. Σε αυτό βοηθάει το NoFap. 47 απ’την τελευταία φορά (αυτό είναι το τρίτο reboot), πρέπει να αντέξω άλλες 43. Κι ελπίζω μέχρι τα 25 (λέμε τώρα) να το συνεχίζω και να με βάλει σε μια διαδικασία απαγκίστρωσης και απελευθέρωσης (όπως και κάνει).
Αυτό πάει καλά. Έχω ξεπεράσει τελείως τις τσόντες και την πορνογραφική ματιά, πλησιάζω τώρα τους 4 μήνες απ’την τελευταία φορά – αλήθεια, δεν είναι τόσο δύσκολο – και σκοπεύω να φτάσω τον έναν χρόνο μακριά από το «χόμπι».Το δύσκολο πλέον είναι να βλέπεις τόσους άντρες, αλλά και γυναίκες, να βασίζουν την σεξουαλικότητα τους και τα ιδεατά τους σε κάτι τόσο ψεύτικο. Might as well fancy furries. Φαντάσου να φαντασιώνεσαι furries για να σου σηκωθεί όταν το κάνεις με μια κανονική γυναίκα. Ναι, για τέτοιο πρόβλημα μιλάμε εδώ. +1
10. Έγραψα «ελπίζω». Όχι. Ι shall do or I shall not do. If there is no try, much less is there a hope. Όπως λένε και οι Minimalists: make your have-tos into need-tos (και want-tos, φυσικά, ως αντίστροφη προέκταση του «δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω»).
Πφ. Τι να πω εδώ. Ναι, συνεχίζω να το πιστεύω. Είμαι πιο αυθόρμητος; Ναι. Λέω πολύ συχνά «πρέπει», «θέλω» όμως πολύ πιο σπάνια… +0,5
11. Metroidvanias. Mου αρέσουν αυτά τα games… Πρέπει (θέλω!) να βρω περισσότερα του είδους, εμπνέουν.
Χμμμ. Όχι. Δεν έχω παίξει πολλά games τον τελευταίο χρόνο, πόσο μάλλον Metroidvanias. +0
12. Θέλω να γίνω καλός στο σχέδιο. Δεν θέλω να ζωγραφίζω ρεαλιστικά — θέλω να καταφέρω το χρώμα, το μελάνι και όποιο άλλο μέσο, να είναι προέκταση της εγκλωβισμένης μου φαντασίας. Για να μπορώ να απεικονίζω ότι η φωτογραφία δεν μπορεί αλλά και ούτε θα ήθελα να μπορεί… Να αιχμαλωτίζω μια αισθητηριακή στιγμή και η δίοδος πνεύμα → μυαλό → χέρι να είναι αποσυμφορημένη από χοληστερίνη πεζής αηδίας και δημιουργικών μπαμπούλων και ανασφαλειών.
Εεε… Κάνω κανένα daily sketch σε αυτή τη φάση αλλά τίποτα το ιδιαίτερο, εννοώντας, καμιά συγκροτημένη προσπάθεια. Το σημαντικότερο πάντως είναι πως έχω καταλάβει πλέον πως δεν υπάρχει ένας σωστός τρόπος έκφρασης, και δουλεύω αργά και σταδιακά ώστε να αφήσω τη δημιουργικότητα μου να με παρασέρνει ανεμπόδιστα. +0,5
13. Ποιοι είναι αυτοί οι μπαμπούλες, αυτές οι ανασφάλειες; Τι έχασα από τότε που ήμουν παιδί που χάνουμε όλοι μας (και όσο περνάνε τα χρόνια νιώθω να χάνω περισσότερο); Δεν μπορώ να αφήνω την κριτική των άλλων να με φοβίζει ή να με σταματάει. Η δημιουργικότητα είναι κάτι το πολύ ανθρώπινο και αν το καταπιέσουμε, σίγουρα έχουμε χάσει όχι μόνο ένα κομμάτι του εαυτού μας αλλά και ένα μέρος του τι μας κάνει ανθρώπους, όχι αυτόματα. Οπότε: να σταματήσω να αφήνω τη δημιουργικότητα μου να κατυεθυνέται από τον φόβο της απόρριψης που μου καλλιεργήθηκε από τότε που ήμουν παιδί.
Μετά το Artist’s Way αλλά και μετά από τόσα exchanges, νομίζω ότι έχω κάνει σαφή βήματα σε αυτό. Είναι μια διαρκής αναζήτηση, σαφώς, αλλά είμαι σίγουρα στο σωστό δρόμο. +1
14. Σε εκείνη την ομάδα δραματοθεραπείας, είχα «δημιουργήσει» όταν είχα ξεχάσει πως με κοίταζαν, ότι ήμουν κάτω απ’το μάτι της κρίσης. Άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο όταν ήμουν η τυφλόμυγα και έψαχνα τους άλλους. Η Δώρα μου είπε ότι όσο δεν ένιωθα ότι με κοίταζαν, κινούμουν σαν να χόρευα. Μου πρότεινε να κάνω χορό — σύγχρονο, κάτι χωρίς κανόνες, γιατί η αλήθεια είναι πως φοβάμαι τους κανόνες. Άλλη ιστορία αυτή. Να δοκιμάσω χορό λοιπόν.
Δεν έχω κάνει σοβαρές προσπάθειες άλλα σε διάφορες στιγμές, όπως στα authentic movement sessions στη Φινλανδία ή στην παράσταση του Ακροποδητί που παρακολούθησα, σκέφτηκα πως κάτι τέτοιο είναι κάτι που θα μου έκανε πολύ καλό. Θα μου δώσω μισό πόντο επειδή μπήκα στην ImProva και ανεβάσαμε το Amazing Thailand και τώρα έχω περάσει στη φάση στην οποία βλέπω το σώμα μου ως δυνατότητες. +0,5
15. Να κάνω γιόγκα. Μπορεί έτσι μια μέρα να ξαναδώ την Κωνσταντίνα. (:Ρ)
Δεν θέλω να ξαναδώ τη Κωνσταντίνα πια, αλλά συνεχίζω να θέλω να κάνω γίογκα. Ούτε καν έχω δοκιμάσει από τότε. Και στην Αθήνα υπήρχαν τόσες ομάδες… Πφφ. +0
16. Εδώ και λίγες μέρες τρέχω στο άλσος και κάνω γυμναστική. Σίγουρα θέλω να το συνεχίσω και να φροντίζω το σώμα μου από πλευράς άθλησης. Short-term: να πηγαίνω κάθε μέρα. Ρεαλιστικά, σε βάθος χρόνου, το λιγότερο 3 φορές τη βδομάδα!
17. Να κάνω αναρρίχηση. Γι’αυτό είναι απαραίτητο να μπορώ να σηκώνω το βάρος μου άνετα.
Δεν έχω ξανακάνει αναρρίχηση, όμως στρέφομαι προς το body weight lifting. +0
18. Να έχω κάνει λίγη τουλάχιστον ιστιοπλοΐα. Τι το έχω το δίπλωμα;
Καλή ερώτηση. +0
19. Οι μεγάλες πεζοπορίες παραμένουν μεγάλο όνειρο… Camino de Santiago, κάποια μεγάλη ευρωπαϊκή διαδρομή.. Υπάρχει αυτό που συνδέει την Ελλάδα με το Nordkapp και ξεκινάει νομίζω από τη Σαμοθράκη. Να κάνω μια ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ. Διόρθωση: αυτό το μονοπάτι είναι το Ε6, το οποίο τελειώνει στη Φινλανδία, και όχι στο Nordkapp. Δεν υπάρχει ευρωπαϊκό μονοπατί που να φτάνει μέχρι εκεί.
Δεν θα ήταν απλά γαμάτο;Πρέπει Θέλω θέλω θέλω! +0
20. Το ίδιο αλλά σε ποδήλατο. Και τώρα που το σκέφτομαι, γιατί όχι όλον τον κόσμο και να περιοριστώ Ευρώπη; Αυτό ίσως μετά τα 25 (όχι! Μην σου βάζεις νοητούς φραγμούς!)
Νννναι. Γι’αυτό θα χρειαζόμουν ποδήλατο, κατ’αρχάς. +0
Ίσως εδώ στη Βουλγαρία κάνω ωτοστόπ, φαίνεται πως εδώ είναι πανεύκολο. Και carpooling, μπορώ εγώ να είμαι ο οδηγός… +0
22. Μετά από την πρώτη εμπειρία ελεύθερου camping στη Γαύδο, θέλω να το ξανακάνω τουλάχιστον άλλη μια φορά. Αλλά για 2 βδομάδες.
Το έκανα στη Γαλλία. Αλλά ακόμα θέλω να το κάνω κάπου όπου απλά θα τα ξύνω και θα χύνομαι σαν μίγμα κρέπας πάνω σε λινόλεουμ· στην Γαλλία ήταν μάλλον υπερβολικά σκληρό και πάουερ για τις τρέχουσες ταχύτητες μου. +1
23. CELTA. Σημαντικό, όχι;
Ναι. Για να δούμε αν θα το χρησιμοποιήσω τελικά. +1
24. C1 Γερμανικά.
Β2. +0,5
25. C1 Ισπανικά.
Βλέπε προηγούμενο. +0,5
26. Μια περίεργη μη-ευρωπαϊκή γλώσσα σε κάποιο βασικό επίπεδο. Αραβικά, ίσως;
Τίποτ’άλλο;+0
27. Βόρειο Σέλας. Ναι, για άλλη μια φορά, πρωτοστατεί στις λίστες μου. Το θυμάμαι ήδη απ’το 43 Things που είχα κάνει στην Γ’ Λυκείου (πάνω από 6 χρόνια πριν).
Θα συνεχίσει λοιπόν να πρωτοστατεί… +0
28. Να στέλνω περισσότερα γράμματα, γραμμένα με κέφι. Δεν θέλω να ξαναγίνει ό,τι έγινε με την Κίρσι. Πόσο με πειράζει αν «δεν έχω να γράψω τίποτα σημαντικό»;
Έχω γράψει μερικά αλλά όχι όσα θα έπρ… ήθελα. Και στα περισσότερα δεν πήρα απάντηση… +0,5
29. Να καλλιεργήσω μανιτάρια. Για φαί ντε, για ποιον με περάσατε; :Ρ
… +0
30. Να κάνω δικό μου ανακυκλωμένο χαρτί.
Στο Reduce Reuse Recycle έκανα παπιέ-μασέ! Μετράει; Όχι, ε; +0
31. Να κάνω δικό μου αλκοόλ.
Ναι γαμώτο, δεν πρέπει να είναι πολύ δύσκολο… +0
32. Να έχω και να προσέχω φυτά. Γιατί όχι και καλλιέργειες!
‘Εχω φυτέψει κρεμμύδια, σκόρδα από την Γαλλία, μαρούλια από ντόπιους σπόρους, έχω κάνει κομπόστ… Ε, σόρυ, αλλά θα μου τον δώσω τον μισό πόντο! +0,5
33. Λες να μπορώ να γίνω νέος αγρότης, όπως αυτόι στους Πρωταγωνιστές και αυτοί με τους οποίους ασχολείται η Καρίνα; Δύσκολο… αλλά απίστευτη εμπειρία και το έχω ανάγκη να δουλέψω με τα χέρια μου.
Ορίστε τι περίμενα… +0
34. Να κάνω χειρονακτικό εθελοντισμό.
Έκανα αρκετό εθελοντισμό αλλά όχι χειρονακτικό. +0
35. Και άλλου είδους, γιατί όχι; Μόνο μη μου δώσετε παιδιά!
Γράφω ενώ κάνω το EVS μου οπότε θαρρώ αυτό πέτυχε. Και μέχρι τώρα δεν έχει και πολλά παιδιά! 😀 +1
36. Κάπου κάπως έλεγα ότι θα μαγείρευα μόλις γύρισα από τη Δανία. Τι απέγινε αυτό; Ποιος θα κερδίσει, η ευκολία ή η απόλαυση; Ψηφίζω κουνουπίδι με κάρυ!
Μαγειρεύω αρκετά συχνά πλέον, ειδικά εδώ και ειδικά όταν θέλω να προσφέρω. +1
37. Να δοκιμάσω για έναν μήνα τη διατροφή/δίαιτα με τους χυμούς. Είναι όσο καλή λένε, τόσο αποτοξινωτική, πορωτική και δυναμωτική;
Τη δοκίμασα για λίγες μέρες και τη σταμάτησα. Καλή ήταν, αλλά θέλεις πολλή πρασινάδα φίλε μου. Για να μην αναφέρω πόσο πολτό αναγκάζεσαι να πετάξεις. +0,5
38.Σκάλες όπου έχει σκάλες! Το’χουμε;
Το ‘χουμε, αν κι εδώ το κάνω αναγκαστικά… +0,5
39. Αστρική προβολή και lucid dreams. Άλλο ένα στανταράκι. Μπορώ να έχω ΟΒΕ μέχρι το 2014 και να έχω φτάσει στο σημείο να έχω τουλάχιστον ένα lucid dream κάθε τρεις μέρες;
Πολύ λίγη πρόοδος σε αυτόν τον τομέα, παρα το αμείωτο ενδιαφέρον.+0
40. Να κάνω ένα πετυχημένο one-night-stand.
Δεν βιαζόμαστε! +0
41. Να έχω ξεφορτωθεί τουλάχιστον τα μισά μου υλικά αγαθά.
Καλά θα’ταν. Θα έπρεπε όμως να δώσω και πολλά βιβλία. +0
42. Ξέρω στ’αλήθεια πο είναι όλα τα second-hand; Μπορώ να βρω σίγουρα και περισσότερα…
Όλα τα second hand; Έχει κι εδώ στη Σόφια πράμα, και μάλιστα πολύ. +0,5
43. Να έχω συμμετάσχει σε φεστιβάλ animation με δύο φιλμάκια.
Points for ambition? No. +0
44. Να γίνω καλύτερος στις γυμνές φωτογραφίσεις.
Όταν κάνω μερικές δηλαδή. +0
45. Να έχω πια μια κάποια εμπειρία στην εκτύπωση φιλμ.
Δυστυχώς δύσκολο να βρεις εκτυπωτές! Ψάχνω ακόμα. +0
46. Να πάω στην Ισπανία.
Soon… +0
47. Να πάω στην Αμερική — Καναδάς, ΗΠΑ, Μεξικό, Αργεντινή, Περού, Κολομβία, Χιλή, Εκουαδόρ… Μα τι τα μαθαίνουμε τα ισπανικά; Πολύ ακριβό, αλλά I’m thinking big.
Thinking big isn’t bad per se, but it’s not earning you points right now. +0
48. Το Μουσείο Κινηματογράφου στη Θεσ/νίκη με είχε μαγέψει… Θέλω να έχω δει μερικές παλιές ελληνικές ταινίες του ποιοτικού, και όχι και τόσο, κινηματογράφου.
Ναι, ήταν πολύ ωραίο μουσείο… +0
49. Να μπορώ να διαβάζω μεγάλα βιβλία, όχι όπως τώρα.
Εεεεεεμ… Ποιο ήταν το τελευταίο μεγάλο βιβλίο που διάβασα; +0
50. Να βρω πώς θα μπορώ να κάνω τη χρήση Η/Υ όσο το δυνατόν πιο παραγωγική και χρήσιμη γίνεται. Θέσπιση ορίου χρήσης καθημερικά και μέσα στη βδομάδα.
One click at a time… +0,5
51. Να έχω μια υδρόγειο να χαζεύω. Όπως εκείνη στο Oslo… ^^P
Thank you Daphne! Δεν είναι μεγάλη σαν του Όσλο αλλά μου αρέσει πολύ. Έχει και φως και όταν το ανάβεις ο γεωφυσικός χάρτης γίνεται πολιτικός! +1
52. Να δουλέψω σερβιτόρος για την εμπειρία, όχι επειδή δεν θα υπάρχει τίποτα άλλο που θα μπορώ να κάνω (αυτό θα σημαίνει ότι δεν προσπαθώ αρκετά).
Δεν θέλω πια. +0
53. Να αλλάξω το Cubilone’s Dimension σε κάτι πιο αντιπροσωπευτικό, προσωπικό και δημιουργικό. Στο πνεύμα του Corkboard αλλά πιο ελαφρύ και εύχρηστο.
Δηλαδή; +0
54. Να κάνω free hugs.
Κάτσε πρώτα να αγκαλιάζω τους ανθρώπους που ήδη ξέρω! +0
55. Να βρω τρόπο να ξαναέχω επαφή με το CouchSurfing, εκτός κι αν…
Εκτός κι αν τι; BTW, το CouchSurfing χάλασε, πρέπει να φτιάξω το προφίλ μου στο BeWelcome. Ααααργκχ να το πάλι το πρέπει! +0
56. Να έχω έστω για κάποιο χρονικό διάστημα ζήσει ξανα μόνος ή με συγκατοίκους.
Καλά το πάμε. +1
57. Να παίρνω τους άλλους πρώτος τηλέφωνο, κάτι στο οποίο είμαι τόσο κακός τώρα… Να λαμβάνω πρωτοβουλίες στις σχέσεις μου.
}χ{ +0
58. Να είμαι σε μια σχέση ισότητας και αλληλοεκπλήρωσης, δηλαδή ο ένας να βοηθάει στην εκπλήρωση, όχι στη συμπλήρωση, του άλλου. Να μην βρω το άλλο μου μισό αλλά αυτήν η οποία θα με θέλει ολόκληρο για να την ζήσω ολόκληρη.
63. Να διαβάσω περισσότερο για αστρολογία, κυρίως τους συμβολισμούς.
Πού όμως να βρω τέτοιες πηγές; +0
64. Να εξασκώ το μυαλό μου με γρίφους όπως του κ. Smullyan.
Δεν θα έλεγα ότι το έχω κάνει φανατικά. +0
65. Να τραγουδήσω σε χωρωδία.
Μια μέρα! +0
66. Θέλω να μάθω και να παίξω μουσική!
Κάτι σαν το Βόρειο Σέλας ένα πράμα… +0
67. Να αυξήσω το awareness και την παρατηρητικότητα μου.
Δύσκολο να το μετρήσεις, αλλά νομίζω έχω προοδεύσει σε αυτό, και όχι με συνειδητή προσπάθεια δυστυχώς. +0,5
68. Να φτιάξω σκοινί από πλαστικές σακούλες.
Το δοκίμασα και ήταν καλό! Ακόμα δεν βρήκα κάτι να το κάνω, βέβαια… +1
69. Να έχω βελτιωθεί στη φωτογραφία· κάδρο και εκθέσεις, κυρίως.
Νομίζω κάτι γίνεται. Βοήθησε το Understanding Exposure του Bryan Peterson (το οποίο ακόμα δεν έχω τελειώσει), και τρία exchanges σχετικά με τη φωτογραφία. Τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσα και καλύτερα… +0,5
70. Θα δοκιμάσω τελικά εκείνο το extreme haircut;
Όχι, τα μαλλιά μου είναι ακόμα αρκετά νορμάλ. +0
71. Να πηγαίνω στα Λουτρά πιο συχνά.
Done! +1
72. …Ίσως να μην είναι η καλύτερη περίοδος να μάθεις να οδηγείς, ε;
Τελικά ήταν, και τα κατάφερα. +1
73. Τουλάχιστον, κάτι γίνεται με ένα ποδήλατο.
Κι όμως… +0
74. Αν ξαναέχω ποδήλατο θα πρέπει όμως να μάθω να το περιποιούμαι. Βλέπε: Zen and the Art of Motorcycle Maintenance.
Συμφωνώ. +0
75. Να ανάβω περισσότερα κεριά. Αφού lyser er så sød!
Συνεχίζω να μην ανάβω όσα θα ήθελα. +0
76. Να μάθω καλύτερα Processing και να κάνω κάτι ωραίο.
Ω ναι. Processing! Κάθε μερικούς μήνες το θυμάμαι και μετά το ξεχνάω αυτό… +0
77. Να φτιάξω έστω μια dystopia/alt-reality ιστορία.
80. Τι μπορώ να κάνω για να είμαι πιο ανεξάρτητος γενικά; Τα 25 είναι νομίζω μια καλή ηλικία για να είναι κανείς πιο ανεξάρτητος. Εννοώ, τελείως.
Για τώρα είμαι τελείως ανεξάρτητος. Για τώρα. +1
81. Να βρω περισσότερα επιτραπέζια και προφορικά παιχνίδια, όπως το Catan και το Contact.
Το δουλεύουμε. Οι επισκέψεις στο Playce και τα youth exchanges βοήθησαν σημαντικά σε αυτόν τον τομέα! +1
82. Να μην διστάζω να γράφω και χαζομάρες στο blog μου.
Αυτή εδώ η λίστα μετράει ως χαζομάρα; Αν είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, όχι. +0,5
83. Πώς μπορώ να προσφέρω στους γύρω μου καλύτερα;
Μην προσπαθόντας να κρύβω το ποιος είμαι στ’αλήθεια και όντας ανοιχτός και ειλικρινής. Τότε έχω δει τα καλύτερα αποτελέσματα. +0,5
84. Να δοκιμάσω Linux για άλλη μια φορά. Ubuntu this time?
Έφτιαξα (προσωρινά, είναι αλήθεια) το PC της Zanda με Linux που έτρεχαν κατευθείαν από το USB και τη RAM, κι αυτό με γέμισε όρεξη. Όταν υπάρχει καλύτερο support για παιχνίδια και όταν έχω τακτοποιήσει τα αρχεία μου, θα κάνω την αλλαγή. +0,5
85. ΒοοkCross more. Aυτό θέλει και να διαβάζεις πιο γρήγορα.
Κάθε φορά με απογοητεύει το BookCrossing… +0
86. Μπορώ μέχρι τότε να έχω τακτοποιήσει τα αρχεία μου;
Τα έχω μισο-τακτοποιήσει. Μετράει; Χμ. +0,5
87. Να κάνω μια έκθεση φωτογραφίας.
Όχι ακόμα. +0
88. Να πηγαίνω περισσότερο στην Αίγινα.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν… +0
89. Να κάνω κάτι που δεν θα έκανα κανονικά: piercing ή τατουάζ;
Μπρ… +0
90. Να γίνω early riser, a lark instead of an owl.
Εδώ στη Σόφια ξυπνάω μεταξύ 8 και 9 κάθε μέρα. It’s… happening? +1
91. Να εξερευνήσω τους θησαυρούς του progarchives.com, του prog not frog και άλλων τέτοιων.
Ουουου καλά… Λες και δεν έχω ήδη αρκετή μουσική που δεν έχω ακούσει ποτέ! +0
92. Να μάθω να λέω cheers σε 25 γλώσσες.
Αν πω ότι το έχω προσπαθήσει, θα πω ψέμματα. +0
93. Κάποτε, η Charisse μoυ είχε πει ότι όντας τόσο υδάτινος, χρειάζομαι περισσότερη φωτιά στη ζωή μου. Να προσθέσω αυτή τη φωτιά.
And the quest for the Holy Fire continues… +0
94. Να πηγαίνω σε ακόμα περισσότερα free stuff όπως είναι ο ΠΟΦΠΑ, είναι ωραία εκεί.
Όποτε μπορώ το κάνω. Free stuff is good. +0,5
95. Να βρω πιο χρωματιστά ρούχα. Βαρέθηκα τα μαύρα και τα σκούρα μπλε.
Γιέα! +1
96. Να βελτιώσω τα αγγλικά μου. Κάνω χαζά λάθη και ακόμα υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ να κάνω (να δω κάποιες ταινίες χωρίς υποτίτλους, να καταλάβω τι λένε τα τραγούδια. Αν και, ούτως ή άλλως, δεν ακούω τους στίχους). Επίσης, θέλω να μάθω περισσότερες και πιο εξειδικευμένες, λογοτεχνικές λέξεις.
Αντιθέτως, βλέπω έντρομος ότι τα αγγλικά μου χειροτερεύουν μήνα με το μήνα, γιατί πολύ απλά πρέπει να τα εξαπλουστεύω συνέχεια αφού μιλάω αποκλειστικά με non-native speakers. +0
97. Να μην παίρνω τον εαυτό μου υπερβολικά στα σοβαρά — το φυσικό μου είναι το χαλαρό, το αστείο, το παράλογο.
Γιατί το ξεχνάω τόσο συχνά αυτό; Γενικά νιώθω ότι έχω αποδεχτεί τον εαυτό μου ως αστείο, χαλαρό και παράλογο, αλλά μερικές φορές ξυπνάνε άλλες φωνές μέσα μου… +0,5
98. Να κάνω περισσότερο σκι (βγαίνει και φτηνά τώρα με την κρίση).
Πήρα και τα εξαρτήματα του σκι μου αλλά δεν χιόνισε σχεδόν καθόλου στη Βουλγαρία φέτος… +0
99. Να συγκεντρωθώ στο να γράφω καλύτερα.
Και πάλι δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό. Όλοι μου λένε ότι γράφω πολυ καλά, αλλά εγώ δεν το βλέπω ως κάτι που θα άρεσε σε άλλους να το διαβάζουν. Επίσης, δεν μπορώ να καταλάβω το ίδιο μου το στιλ γραφής γιατί αλλάζει συνέχεια! Για το αντικειμενικό του πράγματος: +0,5
100. Να επιζήσω το 2012. :Ρ Και μετά το ’13 θα έχει ενδιαφέρον όταν όλοι συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχει και ένα αύριο το οποίο θα είναι στ’αλήθεια άσχημο αν δεν ύπαρχει μια μαζική αφύπνιση σε όλο τον κόσμο. Να είμαι μέρος αυτής της αφύπνισης, ώστε το 2012, αν τίποτα άλλο, να είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία (προς το καλό).
Επέζησα. Και κάνω ό,τι μπορώ για το υπόλοιπο. +1
Τελική βαθμολογία: 33,0 στα 100.
Μια χαρά. Αυτό περιμένω απ’τον εαυτό μου. Ένα στα τέσσερα, ή ένα στα τρία. Το υπόλοιπο είναι η πραγματική ζωή.
Αν διαβάσατε μέχρι εδώ χωρίς να πηδήξετε στο τέλος κατευθείαν για να δείτε το σκορ… teach me, master.
Σύντομα η επόμενη λίστα. Αλλά πρώτα, οι κύκλοι. Γιατί η επόμενη λίστα θα είναι με βάση τους κύκλους. Άντε να δω πότε θα αξιωθώ να γράψω τελικά γι’αυτούς…
It is done! Almost three months after I ran my first 5K, I’m now proud to say that the previous week was my last for Gateway to 8K, and it was a success. I managed to put one foot in front of the other, with one of them always off the ground, at 149BPM, for 50 minutes straight. And I did that three times last week. My bragging rights I’m exercising before you.
But I’m not stopping here.
I’m not telling what I have in mind, either; they say that announcing your goals is the first step to not achieving them, because part of you has already derived satisfaction from the act of sharing and from the relevant -usually positive and supportive- reactions, thus making you less determined to actively work towards them.
On the other hand, of course, “publicly” announcing your goals can be used to hold yourself accountable if you give up. Saving face, even when it’s definitely only you and your ego who’s interested in whether you make it or not, may be a good incentive for sticking to it when the going gets tough, uncomfortable or requires certain sacrifices.
In any case, I generally prefer the former type of incentive, if only for the free drama build-up that comes along with it! >:}
Здравейте! Това е първът път, че пиша в български на компютъра. Уф, е много трудно с друга клавиатура…
One of the great things about EVS is that it gives you the opportunity to have proper classes for learning the language of your host country. For us, this means at least 120 study hours over a period of a few months, and right now we’ve done exactly half of that.
We have lessons on Monday and Thursday mornings in Zazy Language Centre, which is located on Vitosha Blvd right next to the Palace of Justice. Quite a central place to have lessons, right?
This is the entrance to the building – okay okay, I know what you’re thinking, but, if you get down to it, it’s nothing more than a photograph of a public place! The relevant jokes one can come up with from the fact that the entrance to a fetish club is the same as the entrance to where we have our language classes are rather obvious and I’ll leave them to your own sick imagination!
This is the place where we get our капучино (cappuccino) during our почивки (breaks). Did you notice that the shop is called “Kinky”? Are you noticing a mysterious pattern here? It’s not just me, right?
On a completely unrelated note, in the class itself I’m always sitting opposite this map.
I’m sorry, this has very little to do with our Bulgarian, but I just have to get it off my chest. What is this map? I’m a big geography and map nerd so bare with me, but what’s that… peninsula jutting out from the East of Finland towards Svalbard? What’s that island to the East of the Dominican Republic and Haiti, like a hydrocephalic Puerto Rico? Oh! Maybe MacMillan accidentally revealed the true location of Atlantis, what mapmakers, satellites, Google Maps etc. have been meticulously hiding for millennia. Thank you, MacMillan! The truth is out there.
Sorry for that. I just wanted to share with this little thing that continually catches my attention during the Bulgarian class.
From left to right: Oles, Hanna, Zanda, Maria,
Zlatko (our teacher), Vicente and Jeroen.
Maria from Spain was absent that day but I really
wanted to take the picture exactly then.
Don’t worry Maria, I haven’t forgot about you!
Now, this is our class. That’s us, the Library volunteers and the guys from Smart Foundation. This is the place where the magic happens. We hope that in the following half of our 120 hours we’ll learn just as much, if not more, than what we have learned already, and some day soon we’ll be ready to walk up to any baba or dyado and ask them for directions, order properly at the underground cantina next to the library with the handwritten menu with the green marker (have you seen handwritten Bulgarian??), understand what they ask us at the supermarket after we say the predictable things, which usually leaves us like deer in headlights… maybe even read some Bulgarian books! Yes, that’d be great indeed.
So, until the next attempts to actually write a post in Bulgarian, довиждане! (dovizhdane)
