This book is so short you can throw in a re-read every time you’re about to lend it out and it gets better every time because every time you’re just a bit older and different parts stay with you in new ways. I think I’ve already read it 4 times in random the years I’ve owned it just by picking it up and putting it down 30 minutes later having read it all and thinking about it anew. I like thinking outside the box in extreme ways, if not practically in my life at least in theory (figures: why else would I enjoy books such as this?) and Whatever You Think, Think the Opposite encourages that side of my character. It mostly comprises stories of bad decisions that in the long run proved to be good; of people finding out that the secret is letting yourself risk and tread new water no matter the (illusory) danger, ultimately reaping all the rewards. In the end, being different from others also means deciding irrationally, for everyone else tries to be rational and make decisions like that too.
Of course I should say that the ultimate capitalist dream is to be a unique, bleeding-edge entepreneur and Paul Arden seems to be preaching to precisely that choir in particular. His work has a “live and let die” vibe and the fact that a lot of his stories of success, creativity and “bad” decisions have to do with advertising, “making it” and getting rich, turns me off a bit. At the very least, it’s a different kind of inspiration from what would really get me going, what would really speak to my core. Still, it’s advice you can presumably use in many different aspects of life.
Amidst all this you can certainly be forgiven if you don’t really notice the top-notch graphic design that makes Arden’s words even sparklier and more alluring. The less is being said and the better its presentation, the more mysteriously seductive what’s being said is. It’s not just the power of the words alone, there are other forces at play here… Scary thought if you’re not willing to admit that humans are mainly weak, malleabe and inconsistent beings.
This is the opening song for You Are Not So Smart’s podcast. I loved his blog and enjoyed his book and I’m enjoying the podcast just as much, even if there are just 5 episodes out thus far.
David McRaney keeps creating terrific, horrifyingly interesting content: he invites well-known academics on fields relative to each episode (for example, on the first episode on the illusion of attention he brings Daniel Simons, one of the people behind the famous Monkey Business experiment to discuss the fascinating implications of his research); he even eats cookies on-show made following recipes sent in by listeners and fans.
Do yourself a favour and have a look/listen at this stuff. You’ll see notice things differently; I know I have.
Nobody can ignore TED, a powerhouse of fast, mind-blowing and paradigm breaking talks that last around 20 minutes. Experts in diverse fields such as anthropology, entrepreneurship, cosmology or brain science deliver a presentation all under the motto of ‘Ideas Worth Sharing’. But as TED has grown over the years and the TEDx events have spread to all the outskirts of our globe it seems it has shifted its focus from controversial ideas to the goal of preserving its own brand. Is it trying to defend science or is it trying to defend the ones who use science as a political tool?
Rich People Don’t Create Jobs
Around a year ago TED banned Nick Hanauer‘s talk named ‘Rich People Don’t Create Jobs‘. The talk was deemed too ‘political’ and was never put online. However, after word got out, a large number of people signed a petition and demanded the rights to view it. TED reluctantly published Nick’s talk which you are able to view right here:
The Science of Delusion
In this fascinating talk Rupert Sheldrake in ‘The Science of Delusion‘ questions current scientific dogmas and challenges us to reconsider them. According to TED, talks like Sheldrakes ‘strays well beyond the realms of reasonable science. Yet, ironically, this philosophical talk is exactly about such opinions of what science is and is not. Watch the controversial talk here:
The War on Consciousness
The third censored talk is by Graham Hancock and called ‘The War on Consciousness‘. Graham talks about the end of his 24 year Cannabis addiction and how another ecodelic drug named Ayahuasca helped to change his consciousness for the better. He argues that we live in a culture that wages war on certain states of mind and promotes others, exactly what TED tried to do.
“If this is how science operates, by silencing those who express opposing views rather than by debating with them, then science is dead and we are in a new era of the Inquisition.”
– Graham Hancock
Do you think any of these talks should be CENSORED? Why or why not?
It’s hard to maintain the same level of radicality once you escape the grassroots. After that, the more you grow, the necessity to conform to the tastes of a forever greater number of people slowly arises as well. Since they still have the videos online they’re not really censoring them, just saying “we don’t believe these ideas are worth spreading, but if you’re seriously going to make such a fuss about it…” Come to think of it, maybe that’s the way “civilised” people censor things without looking too bad. Still an interesting development any way you look at it.
It’s been news for some time now that I’ve started working for Spotted by Locals, but seeing that I just finished my first round of articles and that I had neglected to post about it until now, I thought that this would be a good time to share the links to my work.
Spotted By Locals is a site whose ideals and goal are rather self-explanatory: have locals from all over the world write about their favourite places in their hometown and help make them known to people who have never visited before. It’s a decentralised travel guide to the awesome places, aiming for the sense of familiarity and wonder you get when you CouchSurf with someone and they show and take you to all the spots they love in their city.
My first contact with them was when I wrote them last year applying to be a Spotter. Back then they politely refused my offer, telling me that they were not in not need of any new ones but reassuring me that whenever they’d require fresh blood they’d contact me. So they did: in March I received an e-mail from the couple running the site, Sanne and Bart, in which they were getting back to me on my application. I did a test article, they seemed to like it and sure enough, next thing I knew, I had become a Spotter!
My main starting obligation as one was to post 20 articles within 6 weeks, a goal I reached just yesterday (right on time too). Here are the links for these first 20 articles.
Κλασικά: διαβάζεις ένα τέτοιο βιβλίο, βλέπεις ξεκάθαρα πώς μπορεί να σε βοηθήσει, αυτά που μαθαίνεις μένουν μαζί και για λίγο καιρό… Σχεδόν λες ότι ίσως και να έχεις κάνει ένα βήμα για να αγαπήσεις τον εαυτό σου περισσότερο και να μπορείς να ζεις για τον εαυτό σου και όχι για τον αποδχή από τους άλλους — που αν το σκεφτείτε είναι λίγο περίεργο, αφού ο άνθρωπος ως κοινωνικό ων ΖΕΙ για την αποδοχή των άλλων και ο εξοστρακισμός και η απόρριψη είναι ο εφιάλτης του. Οπότε αυτοί που έχουν υψηλή αυτοεκτίμηση νιώθουν πως δεν χρειάζονται τους άλλους ή αναγνωρίζουν ότι σε περίπτωση που απορριφθούν δεν είναι δικό τους το σφάλμα αλλά των υπόλοιπων και αποκρούουν το χτύπημα λες και δεν ήταν τίποτα;
Τέλος πάντων, αυτά μένουν για λίγο μαζί σου αλλά συχνά το μεγαλύτερο κομμάτι τους ξεπλένονται από πάνω σου σαν μελάνια κάτω από παγωμένο νερό. Το δύσκολο είναι να κάνεις όσα διαβάζεις μέρος σου σε ένα βαθύτερο επίπεδο, και για αυτό δεν φτάνει ένα βιβλίο. Είναι χρήσιμο το δίχως άλλο αλλά απαιτεί μια προσπάθεια σε πολλούς τομείς της ζωής.
Σχετικά με το ίδιο το βιβλίο, βρήκα το πρώτο κεφάλαιο που ανάλυε το τι είναι και από τι προκύπτει η αυτοεκτίμηση και τα τελευταία δύο-τρία κεφάλαια τα πιο ενδιαφέροντα. Γενικά θα το ξαναδιάβαζα.
Todas las personas (ambas) que leen mi blog deben saber que ya no escribo muy frecuentemente de las novedades de mi vida, lo que hago en mi vida cotidiana. Pues ahora tengo ganas a escribir tal algo que no creo que haya hecho desde hace mucho tiempo.
Una de las razones que escribo en español para este post es que en algo menos de 2 semanas tendré mis examenes en el Instituto Cervantes para el diploma B2. Durante todos los vacaciones del Pascua estudiaba por hacer examenes del instituto antiguas o hacer de nuevo las examenes que ya había hecho. Además, ahora veo el Juego de Tronos desde la primera temporada con sutítulos españoles para hacer práctico (qué mucho me encanta esta series — al mismo tiempo veo todos los episodes nuevos, es una ceremonia semanal).Cuando estaba junto con mi preciosa Dafni en Lutrá, mi casa de vacaciones a cerca de la ciudad de Córintos, jugaba en mi Wii que había jaqueado (jajaja) juegos en español como Pokemon Gold, Beyond Good and Evil y Metroid Prime Trilogy (eso en alemán puesto que las exámenes por él están acercando también…) Debo decir que es increíble que la consola sea más útil ahora que la he jaqueado. Puede jugar todos los juegos antiguos de los ’90 incluso juegos de GameCube y PSX. Por supuesto es también posible jugar títulos propios de Wii que has descargado. Mi Wii que me quedaba inútil durante mucho tiempo ahora está listo para todo! Es muy fácil hacerlo y lo recomendaría a todos. Simplemente busque por Google “how to hack my Wii“. Sigan el metodo de Letterbombing. Es pana comida, les sorprenderán. Y creo que todos nosotros sabemos como bueno y útil es aprender un idioma nuevo a través de los videojuegos y las películas.
Teníamos otras experiencias importantes allí pero no voy hablar de ellas. Todavía no. Quizás un día pueda explicar todo lo que viví.
Otra novedad es nuestras preparaciones para las representaciones teatrales del mes próximo. Tenemos hasta cuatro pruebas cada semana y se ha llevado ser bastante cansado. Sin embargo, estoy muy ilusionado con nuestras esfuerzas y lo que vamos a presentar a nuestros espectadores. Aquí tienen una cadena para nuesta página de facebook.
Bueno, esto es todo por el momento. ¡Pronto escribiré más cositas de todo lo que está sucediendo en mi vida!
Εντάξει, απλά δεν υπάρχει λέξη στα ελληνικά η οποία να αποδίδει καλά το overrated, οπότε για τώρα θα πρέπει να αρκεστούμε σε μια απλή μετάφραση.
Ο κόσμος είναι γεμάτος από αυτά. Αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν πλήθη ανθρώπων να χάνουν τον ύπνο τους και τον ξύπνιο τους, για να μην πω μεγάλο μέρος των κοινωνικών τους συναναστροφών, ανησυχώντας και συζητώντας για αυτά. Είναι παντού. Γίνετε σας παρακαλώ το ακροατήριο μου όσο εγώ ξεθυμαίνω.
Σκυλιά
Η τρομερή διαστρέβλωση του λύκου
Οι καλύτεροι φίλοι του ανθρώπου πληρούν τα χρέη φύλακα (λυκόσκυλα), αλόγου (χάσκι), κυνηγού (πόιντερ), διακοσμητικού στοιχείου (οποιαδήποτε ράτσα χωράει σε νεσεσαίρ), δολοφόνου (ντόμπερμαν), ενισχυτή αυτοεκτιμήσης (πίτμπουλ), τροφής (τσόου-τσόου). Οι περισσότερες από αυτές τις ράτσες, για να μην πω όλες, εκτράφηκαν για να είναι εργαλεία στα ανθρώπινα χέρια, όχι φίλοι. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά τους δικούς μου φίλους δεν τους θέλω υπηρέτες ή σκλάβους μου. Δεν θέλω να δένομαι μαζί τους μέσω της εξαναγκαστικής υποταγής τους σε μένα, δεν έχω κανένα τέτοιο κόμπλεξ.Ένας σκύλος μπορεί να είναι πολύ καλός σύντροφος, αλλά είναι έτσι γιατί εσύ είσαι το αφεντικό. Αν δεν είσαι το αφεντικό, την έχεις βαμένη. Όσο και να μου αρέσουν τα περισσότερα σκυλιά, δεν μπορώ να μην τα δω έτσι. Επίσης, να προσθέσω ότι οι σκύλοι βρωμάνε απαίσια όταν είναι βρεγμένοι, κατουράνε και χέζουν παντού και γαυγίζουν όλη την ώρα.
Πέρα από τα παραπάνω πάντως και ό,τι και να λέω, στα αδέσποτα συγκεκριμένα έχω μια αδυναμία. Είναι οι σκληραγωγημένοι απόκληροι του ανθρώπινου πολιτισμού που τα ανάγκασε να έρθουν στη ζωή ως παράσιτα. Είναι λίγο σαν τους επιζήσαντες στο Mad Max. Μόνο που εδώ κερδίζει ο πιο χαριτωμένος.
Σούπερ ήρωες
Mystery Men
Φοράνε στολές (γιατί;), έχουν σούπερ-δυνάμεις, είναι αφελώς καλοί ή ακόμα πιο αφελώς κακοί και έχουν κατακτήσει τον κόσμο της φαντασίας. Τι συμβαίνει; Τι είναι το τόσο ενδιαφέρον ή συναρπαστικό σε αυτούς τους «ήρωες»; Η αντρίλα, τα μπράτσα και το μάτσο που ξεχειλίζει από τις περισσότερες ιστορίες κόμιξ και ταινιών με σούπερ ήρωες είναι απλά βαρετές, προβλέψιμες και απλοϊκές σε αστείο σημείο. Δε λέω, τα παιδιά μπορούν να ταυτιστούν πολύ άνετα με αυτούς τους χαρακτήρες και είναι εύκολη τροφή για τη φαντασία τους, άλλωστε, τα παιδιά καταβροχθίζουν ό,τι σαβούρα και να τους πετάξεις, αλλιώς δεν θα ήταν παιδιά. Δέχομαι επίσης ότι προσφέρουν θέαμα και ιστορίες απλές που βαράνε στο ερπετικό των ανθρώπων, που μας ικανοποιούν σε ένα πολύ βασικό επίπεδο. Η δράση, οι καλοί που κερδίζουν πάντα (και παρεπιμπτόντως πληρούν κατα γράμμα όλα τα πρότυπα ανδρισμού/[τσουλ]ομορφιάς/εθνικότητας), οι κακοί-καρικατούρες, αντανάκλαση των «πραγματικών κακών» των νέων των 20:00, όλα αυτά χτυπούν στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή εκατομμυρίων ανθρώπων τόσο πολύ που μάλιστα αυτοί πληρώνουν για να δουν την ίδια ιστορία ξανά και ξανά και ξανά! Εντάξει, το δεχομαι γι’αυτό που είναι: φτηνό, χαζό θέαμα. Δεν δέχομαι όμως το ότι ο Batman του Christopher Nolan θεωρείται τόσο γαμάτος που όλοι του φέρονται θαρείς και είναι κάτι το σοβαρό ή ακόμα και ώριμο, η δευτέρα παρουσία του σινεμά. Τι ακριβώς το σούπερ έχει ο Batman; Τα λεφτά του είναι αυτό το τόσο σούπερ ή η δίψα του για εκδίκηση; Ο οποιοσδήποτε δεν θα μπορούσε να είναι Batman στη θέση του Batman;
Γιατί ο Spiderman να μην εξερευνήσει τον κόσμο και να γίνει ένας απίστευτος αναρριχητής; Στους X-Men δέχονται και τα παιδιά από τερατογεννέσεις, αυτές τις περιπτώσεις που βλέπεις στο Youtube και φρικάρεις, ακόμα και τους idiots savants που είναι διανοητικά καθυστερημένοι αλλά έχουν καταπληκτική φωτογραφική μνήμη και άλλες υπαρκτές υπερδυνάμεις, ή οι πόρτες είναι ανοιχτές μόνο για αυτούς με τις κουλ μεταλλάξεις; O Iron Man θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο εκτός από μια πολεμική μηχανή ασύλληπτης δύναμης;
Θα ήθελα να δω έναν Ratman ο οποίος θα ήταν άστεγος, άφραγκος, γυμνός (η στολή του θα ήταν η απέραντη τρίχα του η οποία θα διαπερνούσε ούτως ή άλλως οποιοδήποτε κολάν) και άσχημος και η σούπερ δύναμη του θα ήταν να τρώει τα πάντα από τα σκουπίδια και να μην παθαίνει τίποτα. Να κάνει dumpster diving και να βρίσκει ολοένα και νέους τρόπους να ξεφεύγει από αυτούς που θα του κάνουν τη ζωή κόλαση.
Σίγουρα υπάρχουν τέτοιοι ήρωες, (η αντιδραστικότητα των ’80s στα κόμιξ και οι Misfits [recommended] έρχονται κατα νου), να’ναι καλά οι δημιουργοί τους, όμως ο γενικότερος κανόνας θα έλεγα πως είναι τουλάχιστον εκνευριστικός. Και υπερτιμημένος.
Αυτοκίνητα
Ηλεκτρικό αυτοκίνητο από το 1968…
Πρόσφατα πήρα το δίπλωμα οδήγησης μου (props go to Καρίνα και τον δάσκαλο τον Μάκη!) και είμαι ικανοποιημένος για αυτό. Τώρα μπορώ κι εγώ να θεωρηθώ ένας αξιοπρεπής ενήλικας ο οποίος είναι πλέον πιο ανεξάρτητος…
…και πρέπει να πληρώνει βενζίνη, τέλη κυκλοφορίας, ασφάλειες, να βρίσκει πάρκινγκ, να προσέχει κάθε φορά που βγαίνει στον δρόμο, να έχει τον νού του μήπως το καμάρι του θέλει κανένα σέρβις (κι αν δεν το έχεις και πολύ με αυτά νιώθεις σαν γιαγιά που της δίνεις χειριστήριο Xbox 360) και να αντιμετωπίζει τους χιλιάδες άλλους οδηγούς οι οποίοι είναι πολύ συχνά από εκνευριστικοί μέχρι επικίνδυνοι, χωρίς το ένα φυσικά να εξαιρεί το άλλο.
Τα πράγματα είναι απλά. Η αυτοκίνηση είναι φοβερά υπερτιμημένη. Ένα ολόκληρο σύστημα έχει φτιαχτεί για να τροφοδοτεί μια τεράστια βιομηχανία πετρελαίου και δημιουργίας νέων αυτοκινήτων, τα οποία όχι μόνο είναι αρκετά ακριβά, είναι απίστευτα βρώμικα, θορυβώδη, επικίνδυνα και επιβλαβή για το περιβάλλον. Θέλουμε να είμαστε άνετοι με την αμαξάρα μας η οποία πρέπει να είναι σίγουρα τελευταίο μοντέλο — γιατί αποτελεί μια ηλίθια επέκταση του στάτους/πέους μας, βεβαίως-βεβαίως, μέχρι κάποιος να τρακάρει την πρέζα αυτοπεποίθησης και επιτυχίας στη ζωή και να χάσουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας–, το χρησιμοποιούμε για να πάμε μέχρι το περίπτερο ή για να κάνουμε κόντρες στην παραλιακή. Το αυτοκίνητο έχει γίνει ο βασιλιάς της σύγχρονης ζωής και η άσφαλτος το βασίλειο του.
Ας μην παρεξηγηθώ: η ιδέα προφανώς είναι καλή και όπως ανέφερα μπορούν να είναι πολύ χρήσιμα και βολικά, γι’αυτό άλλωστε απέκτησα και το δίπλωμα παρα τα πιστεύω μου. Η αυτονομία στη μετακίνηση είναι κάτι το θελκτικό και επιθυμητό από τότε που οι άνθρωποι πρωτοκαβαλίκεψαν άλογα και άλλα είδη κατακαϋμένης πανίδας. Όμως η κίνηση, τα διόδια, η χρήση της ίδιας βρώμικης και απίστευτα ζημιογόνας βασικής τεχνολογίας εδώ και έναν αιώνα (!) — απλά συγκρίνετε την εξέλιξη των αυτοκινήτων με αυτή των υπολογιστών· τι δεν καταλαβαίνετε;– και η χρήση τους στις πόλεις όταν τα ποδήλατα, τα πόδια και τα μέσα μεταφοράς θα ήταν πολύ πιο χρήσιμα αν ήταν στημένα αποτελεσματικά, τα κάνει στα μάτια μου να φαίνονται σαν μια σάπια τεχνολογία που έχει ένα βασικό φανταχτερό πρεστίζ λόγω της κυρίαρχης ιδεολογίας.
Τι να πω; Προτιμώ τα μέσα που δεν καίνε κάτι το οποίο χρησιμοποιούμε παρασιτικά, άπληστα, αλόγιστα και απλά ανώριμα.
Whatever You Think, Think the Opposite by Paul Arden
