Relevantly Irrelevant
Το Βaraka με εκστασίασε και με συγκίνησε όσο ταινίες μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού ενός ανθρώπου που του έχουν κόψει μερικά δάχτυλα. 20 χρόνια δεν αμφιβάλλω ότι θα έχουν προσφέρει στον Fricke αρκετή σοφία ώστε να καταφέρει να ξεπεράσει ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό του με το Samsara. Πολυαναμένουμε!
Ξέρατε ότι υπάρχει ένα ρέμα το οποίο ξεκινάει από τον Υμηττό και καταλήγει στο Παλαιό Φάληρο; Το είχα δει πολλές φορές στην ζωή μου: τις πανύψηλες καλαμιές στο ύψος της Αμφιθέας που στρίβει για Νέα Σμύρνη (πριν την Αχιλλέως) και την γλίτσα και το σκουπιδαριό στα αριστερά της παραλίας του Παλαιού Φαλήρου. Ποτέ όμως δεν μου είχε γεννηθεί η περίεργεια να δω τι υπάρχει στην περιοχή γύρω από αυτό, να μπω στην διαδικασία να αναρωτηθώ ενεργά για αυτό. Δεν πίστευα ότι έφτανε τόσο ψηλά, μέχρι που μια μέρα, χαζεύοντας στο Google Maps, είδα αυτό:
«Όπα! Τι είναι αυτή η γραμμή που διασχίζει την μισή Αθήνα;» Το κακό επιτέλους είχε γίνει. Έπρεπε πλέον οπωσδήποτε να μάθω τι ήταν αυτή η γραμμή και να εξερευνήσω την μυστηριώδη περιοχή η οποία είναι άλλωστε τόσο κοντά στο σπίτι μου.
Κατέβηκα στην στάση του τραμ Αχιλλέως και συνέχισα στην προέκταση της Ελ. Βενιζέλου. Σύντομα έφτασα στις καλαμιές και δεν δυσκολεύτηκα να βρω πολλά ημιεγκαταλειμένα μονοπατάκια ή και απλά σημεία τα οποία δεν ήταν απαγορευτικά απόκρυμνα για να φτάσω στην κοίτη. Υπήρχε τρεχούμενο νερό το οποίο όμως είχε μια πρασινοκαφέ απόχρωση και το μέρος έζεχνε βάλτο. Σκουπίδια — κυρίως πλαστικές σακούλες — έδιναν στο μέρος μια επιπλέον αχρείαστη πολυχρωμία. Οι αθέατοι βάτραχοι σταμάτησαν, μάλλον φοβισμένοι, τις μεσημεριανές τους καντάδες όταν τους πλησίασα προσπαθώντας να ικανοποιήσω την μόνιμη περιέργεια μου εντοπίζοντας τους. Έτσι καμουφλαρίστηκαν τέλεια με τα γήινα χρώματα του νερού και δεν κατάφερα να τους βρω. Ένας τύπος ο οποίος δεν έμοιαζε σαν να ήταν από αυτά τα μέρη είχε βγάλει τα παπούτσια του και έπλενε τα πόδια του στο νερό. Χάζεψα λίγο την σκηνή και έφυγα πριν αναγκαστώ να βγάλω άσχημα συμπεράσματα.
Συνέχισα το ρέμα προς τα πάνω. Δεν ήταν εύκολο να περπατήσω στην κοίτη, δεν ήθελα άλλωστε να βρέξω τα παπούτσια μου με αυτή την ευωδία, οπότε έπρεπε να βρω παράλληλους δρόμους. Παίρνοντας αυτούς τους παράλληλους δρόμους χάθηκα στα στενάκια γύρω από το ρέμα και σύντομα βρέθηκα σε έναν άλλο κόσμο. Κότες τριγύριζαν στις αυλές των χαμόσπιτων με τις τσίγκινες οροφές μέσα από τα οποία ή στις βεράντες αγνάντευαν γιαγιάδες, χελώνες και γάτες λιάζονταν πάνω σε ερείπια ή κοιμόντουσαν στην σκιά των καλαμιών, μπάζα, σκουπίδια και ξεραμένα ανθρώπινα σκατά στόλιζαν την άγρια βλάστηση γύρω από την κοίτη… Μερικών χαμόσπιτων η μόνη σύνδεση με τον έξω κόσμο ήταν μέσω μικρών γεφυριών που διέσχιζαν πού και πού το ρέμα, δίνοντας στο όλο σκηνικό μια λαβυρινθώδη αίσθηση: δεν ήταν πάντα προφανές πώς ήταν δυνατόν να διασχίσω τα γεφύρια γιατί οι δρόμοι στις άκρες τους μπορεί να έρχονταν από κάπου τελείως άσχετα με το σημείο που βρισκόμουν.
Παρα την παρακμή του σκηνικού το ρέμα με γοήτευσε. Ένα μέρος της Αθήνας το οποίο δεν έχει τσιμεντωθεί ακόμα τελείως, όπως ο Ιλισός ή ο Κηφισός, αλλά χαίρει παρόμοιων –εντυπωσιακά χαμηλών– επιπέδων σεβασμού και αγάπης. Η περιοχή αξίζει μια βόλτα ακόμα και μόνο γιατί είναι τόσο διαφορετική από οτιδήποτε άλλο σε αυτό το μέρος της πόλης: τέτοια άγρια βλάστηση, τέτοια άναρχη δόμηση από μονοκατοικίες στην «καλύτερη» των περιπτώσεων, τόσα σκουπίδια… είναι ένα δείγμα της κυρίαρχης νοοτροπίας στην σχέση ανθρώπου-περιβάλλοντος στην Αθήνα, στην Ελλάδα, στην Μεσόγειο και παραπέρα: ότι το περιβάλλον στο οποίο ζούμε είναι συμπτωματικό και δευτερεύον και μόνο αν προσφέρεται για εμπορική εκμετάλλευση μπορεί ποτέ να είναι χρήσιμο. Αλλιώς το να πετάμε τα σκουπίδια μας εκεί δεν πειράζει αφού «ούτως ή άλλως δεν είναι και τίποτα όμορφο, μόνο κάτι καλαμιές είναι…» Τα μεγάλα ξέφωτα, τα γεφυράκια, τα γκράφιτι στην κοίτη, και ο ήχος του τρεχούμενου νερού δεν είναι μόνο καλαμιές. Που και μόνο καλαμιές να ήταν, αυτό θα σημαίνει ότι δεν θα αξίζαν την προσοχή μας αν μέναμε στην περιοχή;
Μια πρόταση μου για την βόλτα, αν σας κίνησα το ενδιαφέρον: πάρτε μαζί σας κάτι να ακούτε στο κινητό ή στο MP3 player σας. Έτσι η δική μου βόλτα έγινε ακόμα πιο μυστηριώδης και εσωτερική καθώς είχα βάλει να ακούω την Δύναμη του Τώρα σε audiobook στο κινητό μου. Το ξέρω ότι το να ακούς κάτι ενώ περπατάς σε αποσπά κατα κάποιον τρόπο από το Εδώ και Τώρα, αλλά μπορεί να προσφέρει και μια άλλου είδους εμπειρία.
Συμπληρωματικό άρθρο του ΣΚΑΪ για το ρέμα της Πικροδάφνης.
Όταν τα σκουπίδια αξίζουν καλύτερη μοίρα από να τους φερόμαστε σαν σκουπίδια.
Το δωμάτιο μου στην Νέα Σμύρνη είναι γεμάτο με κειμήλια. Παλιά ρούχα που είτε ποτέ δεν μου άρεσαν πραγματικά ή δεν μου αρέσουν πια, games που τα κρατάω κι’εγώ δεν ξερώ γιατί, αντικείμενα που έχουν γίνει κομμάτι της ατυχούς μόνιμης διακόσμησης, αρχαία ηλεκτρονικά τα οποία η εξέλιξη της τεχνολογίας καταδίκασε στο να τελούν χρέη συλλεκτών σκόνης (στην καλύτερη), παπούτσια που δεν μου αρέσουν πια που είναι στην μετέωρη κατάσταση του να είναι υπερβολικά φθαρμένα για να χαρίσω αλλά όχι αρκετά διαλυμένα για να πετάξω…
Γενικά, έχω πολύ πράγμα το οποίο δεν χρειάζομαι και θέλω να αποχωριστώ. Όμως δεν θέλω να πάω μέχρι τον κοντινότερο κάδο και απλά να τα πετάξω. Μου φαίνεται τόσο άσχημο το να φέρεσαι σε κάτι σαν σκουπίδι. Με δέκτη πρόσωπο, είναι μια φράση που δείχνει μια απαίσια έλειψη σεβασμού («της φέρθηκε σαν σκουπίδι»). Αν μεταφέρω αυτή την έλειψη σεβασμού στα πράγματα, στα αντικείμενα, τα οποία το καθένα μόνο για μένα προσωπικά συμβολίζει κάτι, είναι το ίδιο ακριβώς. Είναι φριχτό το ότι, υλιστές ως είμαστε, δίνουμε τόσο σημασία στην χρήση και αντίστοιχα στην αχρηστία. Όντας τόσο συνδεδεμένοι με την ύλη, ο συμβολισμός του να πετάς κάτι στην κάλαθο των αχρήστων είναι η δολοφονία της χρήσιμης ύλης. Πώς μπορώ να δολοφονήσω τόσα αντικείμενα τα οποία είναι ακόμα γενικά χρήσιμα αλλά για μένα απλώς παίρνουν χώρο; Κάποιος άλλος θα μπορούσε να κάνει υπέροχα πράγματα μαζί τους.
Πώς θα μπορούσα να βρω όμως κάποιον που να χρειάζεται ή να μπορεί να χρησιμοποιήσει όσα εγώ πλέον δεν; Ποιος θα μπορεί να συνεχίσει, όπως μπορεί, να χρησιμοποιει το τρύπιο παπούτσι, το ΙSDN modem, το απαίσιο παιχνίδι για το οποίο κάποτε έγραψα ένα ριβιού, το μισογραμμένο τετράδιο, τα ξεχασμένα δώρα από κάποιο πάρτι, την τσάντα μεταφοράς ενός υπολογιστή που εδώ και χρόνια πλέον δεν είναι στην κατοχή μου; Ποια είναι η μοίρα αυτών των πραγμάτων; Ποια θα έπρεπε — ποια θα μπορούσε να είναι η τύχη τους; Πώς μπορώ εγώ να έχω το δικαίωμα να τους στερήσω την ζωή πετώντας τα στα σκουπίδια;
Σκέφτομαι πόσα σκουπίδια παράγονται κάθε μέρα, πόσοι τόνοι αχρηστίας και νεκρής ύλης καταλήγουν στις no man’s lands του δυτικού πολιτισμού, τις χωματερές, και βλέπω ότι η δική μου συνεισφορά είναι πραγματικά αστεία. Δεν έχω πολύ πράμα. Τα αισθήματα μου όμως είναι πολύ περισσότερο σεβασμός στα ίδια τα αντικείμενα, στην πιθανότητα να είναι χρήσιμα σε κάποιους άλλους, να υπάρχει ακόμα κάποια ελπίδα να παραμείνουν ζωντανά, παρά στο ότι θέλω να τα έχω για να θυμάμαι το παρελθόν.
Yπηρεσίες, καταστήματα και σελίδες ανακύκλωσης αντικειμένων (από το forfree.gr)
EDIT 31/8/2014: Το ορίτζιναλ βίντεο που είχα εδώ χάθηκε, μπορεί γιατί το αρχείο της ΕΡΤ δεν είναι πια ονλάιν; Ορίστε ένας καθρέφτης πάντως με το ντοκυμανταίρ του Εξάντα «Ψηφιακά Νεκροταφεία»
Τι θα γίνει η μητρική που είχατε για 4 χρόνια αλλά κάηκε; Ο παλιός σας υπολογιστής μετά την αναβάθμιση — και αφού τον έχετε χαρίσει σε έναν φίλο σας (αλλά τι μπορεί να σηκώσει πια ένας υπολογιστής 8ετίας;) Τα δύο άχρηστα λάπτοπ σας, το ένα πολύ παλιό και το άλλο χωρίς σκληρό, που απλά πιάνουν τόπο και κάποια στιγμή πρέπει να τα φύγουν;
Πού καταλήγουν όλα τα ηλεκτρονικά που ξεφορτωνόμαστε ή δίνουμε στην ανακύκλωση ηλεκτρονικών συσκευών; Σε κάποιον σκουπιδότοπο στην άλλη άκρη της Γης… Πόσοι τέτοιοι ακόμα θα υπάρχουν σε άλλα 10 χρόνια; 20; 30; 50;
Πόσο άρρωστο είναι θεσμικά να ζουν τα «πολιτισμένα» κράτη εις βάρος των αναπτυσσόμενων κρατών; Μπορεί οι ρύποι να «αντιμετωπίζονται» παγκόσμια (ή τουλάχιστον με αυτή την επίφαση, βλέπε Κυότο/Κοπεγχάγη/Ναγκόγια), η κλιματική αλλαγή επίσης, αλλά κάποιος άλλος συνεχίζει να πρέπει να κάνει την βρώμικη δουλειά αντί για εμάς με μια λογική διακρατικού NIMBY. Και όταν αυτός ο άλλος έρθει επίσης στο σημείο πλέον να μην χρειάζεται τα σκουπίδια του κόσμου για να βγάλει χρήματα –ειρωνικό ότι η Κίνα είναι επίσης αυτή η οποία παράγει στα αμέτρητα εργοστάσια της αυτό το δυνητικό σκουπιδαριό εξαρχής–, τότε θα πασάρει και τα δικά της σκουπίδια σε κάποιον άλλο. Μέχρι ο κόσμος να γίνει κάπως έτσι:
A Short History Of Nearly Everything by Bill Bryson
My rating: 5 of 5 stars
A Short History of Nearly Everything is exactly the kind of book I enjoy. Witty, funny, made me think (each chapter about another facet of life), made me want to read it again sometime in the future –if only to be adequately prepared to duly take notes/highlight quotes from the first to the last page–, I learned things I would have hardly had the chance to find anywhere else and, as the best and most successful of books do, it left me with a different perspective on the world, an outlook on it that is very scientific in its premise and execution but far from anything dogmatic. It has been a humbling reminder and a glorious reassurance of how little we know about the world and at the same time how much we pretend to actually do so because, well… because we’re largely ignorant, scientists not terribly less so than ourselves.
Bill Bryson hops from one scientific field to the next as if he was Super Mario and science was Level 1-1. Within the pages of the same book we can find excellent write-ups on atoms, chemistry, lots of physics and biology, astronomy, geology… He talks about what’s under our feet (tens of kilometres of unexplored crust and a little less of ocean is all we can safely say about the contents of the ~6500km that separate us from the planet core), fossils and how little information they can give us because of their scarcity and the extremely specific conditions under which they form but how much information we try to extract from them…
How unprotected, really, we are in reality from a potential asteroid hit (no, you can’t send nukes or Bruce Willis to an object that you are only able to detect mere weeks before impact at best and which travels at a speed that allows it to cross the entirety of the terrestrial atmosphere within a matter of a single second), or how rumbling, overdue supervolcanos with calderas only slightly larger than the island of Crete could explode any moment now! Earth would survive. Life would probably survive, as it has many times before. Humans and our extremely narrow zone of comfort? Naaah. Bryson helps us understand our place in things, comprehend that our existence might be little more than an inexplicable natural accident, an unrepeatable oddity.
And of course there’s so much more packed in here. So much!
If you’re to read this book, prepare to also read things you would have never imagined about the unknown lives of great scientists, to see fundamental theories of the past go through high and low, be torn apart by dogmatic contemporary peers… The drama of science –what an unlikely, unfortunately, pair of words– and the success and sob stories behind the pioneers and discoveries are often unbelievable. These anecdotes are solid gold.
Together with What On Earth Happened/What On Earth Evolved, this book is a treasure of knowledge and insight. If you like learning stuff about the world for hours on end you seriously can’t miss it. Even if you don’t find learning about the world appealing, well… maybe these books will kick your characteristically human curiosity back into you.
Transcript του παραπάνω απίστευτου βίντεο…
Κι αν είμαστε λοιπόν απλά κύτταρα στον μεγάλο ζωντανό οργανισμό που λέγεται Γη; Θα μπορούσαμε να το ξέρουμε; Τα κύτταρα μας ξέρουν ότι είναι κομμάτια μας; –άσχετα αν πεθαίνουν από μόνα τους, ή εμποδίζουν τον πολλαπλασιασμό τους αν αυτό είναι εις βάρος του οργανισμού. Το να μην εμποδίζουν τον ανεξέλεγχτο πολλαπλασιασμό τους και να μην πεθαίνουν στην ώρα τους για το καλό του οργανισμού το λέμε με μια λέξη ΚΑΡΚΙΝΟ.
Αν είμαστε απλά κύτταρα του οργανισμού που λέγεται Γη, ποιο όργανο της θα μπορούσαμε να είμαστε; Ο εγκέφαλος; Θα μπορούσαμε να σχηματίσουμε μια κοινή ανθρώπινη συνείδηση, ένα όργανο, αντί να δρούμε μονάχα σαν εγωκεντρικά κύτταρα που τα ενδιαφέρει μόνο το DNA τους και τα μιτοχόνδρια τους; (υποσημείωση: όλα τα κύτταρα ενός οργανισμού περιέχουν το DNA του — τι θα μπορούσε να είναι αυτό το οποίο αντίστοιχα ενώνει εμας με όλα τα έμψυχα όντα του πλανήτη αλλά, γιατί όχι, και αυτά τα οποία θα λέγαμε άψυχα;)
Ξεκινώντας από το 19:20 του παραπάνω βίντεο:
Lets look first at why a cell in the body becomes cancerous. In the centre of each cell are the genes. They contain the information that keep you functioning as a single living organism, rather than just a bowl of biological soup. Now if the genes in a cell are disturbed, that cell may become selfish, . . it may no longer support the system as a whole, but instead go off, doing its own thing, at the expense of the body , – – it becomes a cancer.
Now when we consider human beings in a community, we are looking at an organisation of minds. And the parallel to the genes is now to be found in the centre of minds, at our inner cores. Its that deepest level of inner wisdom which many mystics and philosophers have often spoken of. That inner awareness of being much more than we normally experience – a part of something much greater. and when we loose touch with this inner wisdom we also become selfish cells, out of touch with the needs of society as a whole, living at the expense of each other.
The philosopher Alan Watts referred to this selfish isolated way of existence as “the skin encapsulated ego”. What’s inside the skin is me – and what’s outside the skin is not me. Biologically speaking this is, of course, true – we are each separate biological individuals. But it is not the whole truth. We are much more than that . . we are creatures with an inner life – with an existence that stretches beyond our biological identity. We become stuck in this limited way of seeing ourselves because the real self, our deepest sense of ”
I” – what some call the pure self – is actually very hard to grasp. Trying to describe that deeper sense of self is very much like trying to describe a hole in a piece of wood. If you ask people to describe a hole such as this, they may start by saying “Well, its a round hole”, you say “Yes”, they say “It’s a wooden hole, and its red”. But you say “Hang on, the hole isn’t wood, the hole isn’t red. And they say “Ah-ha the hole is black”, “No, that’s the background”. And suddenly they’re stuck – what’s the hole? How do you describe the hole itself, without describing its surroundings?
In a similar way, it is very difficult to grasp and define our own inner sense of self. Instead we tend to describe our selves in terms of what surrounds us. . . our many possessions . . the roles we play, our social status . . our beliefs – both scientific and religious. . .
This limited sense of identity may not in itself seem very dangerous, but it does have some far- reaching consequences. . . It turns out that many of the ways in which we mistreat and abuse the environment stem from our seeing the world as separate from ourselves. We may take fairly good care of what is inside the skin, but we don’t care nearly so well for what is outside the skin.
As the late Gregory Bateson said; “If this, meaning this me versus the world attitude, if this is your estimate of your relationship to nature, and you have advanced technology, your likelihood of survival will be that of a snowball in hell. You will die either of the toxic by-products of your own hate, or simply, of over-population and over-grazing”.
And Bateson went on to say “That if I’m right the whole of our thinking of what we are, what other people are, has got be be restructured. The most important task today is to learn to think in a new way”.
Last Chance to See by Douglas Adams
My rating: 5 of 5 stars
Douglas Adams proved with this book that he wasn’t just a brilliant science fiction writer with a virtually unrivalled wit and sense of humour; it went to show that he had an admirable, enviable even, sense of social and ecological responsibility, taking him, as far as I am concerned, from the “brilliant writer” tier, to the “paradigm of humanity” club, reserved only for those people (and there’s not a lot of them around) that can work as sources of true inspiration for me. Last Chance To See is a manifesto on almost everything that’s wrong or imbalanced in the world today — and it was written more than 20 years ago. The Douglas Adams impish vibe that is so cherished by many serves as little more than a tasty side dish for this book. It is that good.
My edition has a foreword by Richard Dawkins who has a similar opinion of the late man as I do. While I do not really agree with his flagship Atheist views (even if I would much sooner classify myself as an Atheist than a “Creationist”), he does do a magnificent job of summing up the point of this book in just a few words:
Of the endangered animals that Douglas Adams and Mark Carwardine set out to see, one seems to have gone for good during the intervening two decades. We have noew lost our last chance to see the Yangtze river dolhpin. Or hear it, which is more to the point, for the river dolphin lived ina world where seeing was pretty much out of the question anyway: a murky, muddy river in which sonar came splendidly into its own — until the arrival of massive noise pollution by boat engines.
The loss of the river dolphin is a tragedy, and some of the other wonderful characters in this book cannot be far behind. In his Last Word, Mark Carwardine reflects on why we should care when species, or shole major groups of animals and plants go extinct. He deals with the usual arguments:Every animal and plant is an integral part of its environment: even Komodo dragons have a major role to play in maintaining the ecological stability of their delicate island homes. If they disappear, so could many other species. And consercation is very much in time with our own survival. Animals and plants provide us with life-saving drugs and food, they pollinate crops and provide important ingredients for many industrial processes.
Yes, yes, he would say that kind of thing, it’s expected of him. But the pity that we need to justify conservation on such human-centered, utilitarian grounds. To borrow an analogy I once used in a different context, it’s a bit like justifying music on the grounds that it’s good exercise for the violinist’s right arm. Surely the real justification for saving these magnificent creatures is the one with which Mark rounds off the book, and which he obviously prefers:
There is one last reason for caring, and I believe that no other is necessary. It is certainly the reason why so many people have devoted their lives to protecting the likes of rhinos, parakeets, kakapos and dolphins. And it is simply this: the world would be a poorer, darker, lonelier place without them.
[…]
He [Douglas Adams] saw with his own eyes how quickly such painstaking edifices of evolutionary artifice can be torn down and tossed to oblivion. He tried to do something about it. So should we, if only to honour the memory of this unrepeatable specimen of Homo Sapiens. For once, the specific name is well deserved.
My respect also goes to Mark Carwardine, who has continued to bring the word out all these years, as well as to all the people all over the world, described in the book or not, that have devoted their lives to noble and moving ideals.
15.000 τόνοι ψαριών κάθε χρόνο πετιούνται στη θάλασσα νεκρά. Κάνε click και πάρε θέση για να τα σώσεις!
via Εσύ πόσο τον έχεις;.
(δεν είμαι σίγουρος πόσα μπορεί να καταφέρει αυτή η κίνηση, αλλά γιατί όχι; qb)
It’s the equinox, the middle of the seasonal change. This time of year, day gives way to night three minutes every day at my latitude, at its annual max. Every night from today til the Winter Solstice will still be longer than the previous one, but getting longer at a slower rate. The slowing will turn into a grinding halt on the Solstice itself, also known as Christmas, when the day will start gaining ground again. And long and cold nights they will be, here in the north. Let’s hope they’ll be hyggelig as well.
So it’s the first day of Autumn, if you’re one that prefers his astronomical seasons to the arbitrary calendrial ones. If you’re like me. A lot of leaves have already put on their jackets for the coming cold (it’s already ~12C every day here). They’re very pretty in their last days of life, their colours saturated with deep, earthly reds. As the days pass, more and more leaves will find their beautiful deaths on the wet streets. It feels wrong drying them, preserving them, when their rightful place in the circle of life is death and non-preservation, becoming food for bacteria and fungi.
This environment is quite perfect for going to lessons and having to preoccupy yourself with creative ideas. Perfect environment for sitting at home when you’re not out walking in the rain listening to music or Spanish lessons, doing your assignment for Media Management and Journalism 3.0 in the Digital Age, on Search Engine Optimization and Croud-Sourcing… What’s better than being at a Great Works of Art class, it pouring outside and you analysing Monteverdi and Vivaldi inside, in the cozy warmth of knowledge, academia and the body heat of art-thirsty colleagues?
…they should have sent a poet…