Tag: review
Review: After Dark
My rating: 3 of 5 stars
“-Walk slowly and drink lots of water. That’s my motto in life.”
“-Wasn’t it the other way around?”
“-Hey, that could work too…”
This, paraphrased, is one of my favourite lines from the book and the one I remember the clearest. I finally read some Murakami and enjoy it I did (thank you Daphne :D). One reviewer for a big publication quoted somewhere within the book, giving praise for it, summed it up really well: “It’s like David Lynch combined with Richard Linklater’s Before Sunrise!” Spot on. It’s like Before Sunrise because the whole story is set in a timeframe of maybe 7-8 hours, in which time we get to meet two interesting people who don’t really do much apart from talk and know eachother better at the same time as we do. The ordinariness of everything is what makes it so touching and interesting. There is no real drama, at least not the kind you’re used to. No real climax, no real action. It’s just a normal night in Tokyo where ordinary circumstances bring two ordinary people together.
At the same time, extraordinary events described in delicious detail concerning another character unfold. Murakami surprised me with the vividness of the pictures he managed to put in my head. Maybe it was the camera trope. Hey, would that count as cheating or using cheap writing tactics?
In any case, the use of the normal, almost mundane, and the supernatural going hand-in-hand has a lot going for it. Now for more of his stuff!
Review: Το κεφάλαιο: διασκευή σε μάνγκα
Το κεφάλαιο: διασκευή σε μάνγκα by Karl Marx
My rating: 3 of 5 stars
Μου αρέσουν γενικά οι οπτικοποιημένες διασκευές, όπως για παράδειγμα τα έργα του Αριστοφάνη ή η ιστορία του κόσμου ή της μουσικής σε κόμικ. Το Κεφάλαιο του Μαρξ δεν αποτελέσε εξαίρεση και το ήταν μάλιστα μάνγκα -όχι ό,τι κι ό,τι κόμικ- ήταν επίσης ευπρόσδεκτο.
Οι χαρακτήρες απλοί και συμβολικοί για να περάσουν το μήνυμα ευκολότερα, οι παραλληλισμοί με το σήμερα και ο διαχρονικός παραλογισμός του καπιταλισμού προφανείς. Όλα και τίποτα δεν έχουν αλλάξει από τον 19ο αιώνα — σχεδόν το βιβλίο με έκανε, για λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου, να συμμεριστώ τους κνίτες και την εμμονή τους με τον Γερμανό μουσάτο τύπο του τότε, από τους πολλούς δηλαδή. Ευτυχώς συνήλθα γρήγορα.
Το μοναδικό πρόβλημα (ίσως κι επειδή είμαι χαζός σε αυτά τα θέματα) είναι πως όταν άρχιζε να εξηγεί από τι προκύπτει η υπεραξία και γιατί η τεχνολογική εξέλιξη η οποία αντικαθιστά τους εργάτες αναπόφευκτα οδηγεί σε κρίση γιατί το κέρδος μειώνεται, απλά δεν καταλάβαινα. Και συνεχίζω να μην καταλαβαίνω. Το ποσοστό κέρδους μπορεί να μειώνεται γιατί υπάρχει μεγαλύτερο αρχικό κεφάλαιο για την αγορά μηχανημάτων/εξοπλισμού, όμως δεν προβλέπεται η απόσβεση; Αγοράζοντας τα μηχανήματα δεν αγοράζεις, κατα κάποιον τρόπο, το εργατικό τους δυναμικό; Γιατί αράγε η αντικατάσταση εργατών με μηχανήματα είναι ζημιογόνα, ή μάλλον, αντι-κερδοσκοπική για τον καπιταλιστή σε βάθος χρόνου; Αυτές τις λεπτομέρειες δεν τις πιάνω και το μάνγκα δεν με βοήθησε και πολύ. Ίσως, όπως και το πραγματικό κείμενο, να χρειάζεται επιπλέον μελέτη και όχι απλά μια γρήγορη ανάγνωση γιατί νομίζες ότι επειδή διαβάζεις διασκευή σε μάνγκα θα έπρεπε να τα πιάνεις ευκολότερα. Σε αυτή την περίπτωση, ίσως το ότι είναι μάνγκα να μην βοηθάει τα πράγματα. Χμ.
Review: Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά
Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά by Auguste Corteau
My rating: 3 of 5 stars
Αστείο και γεμάτο με έξυπνες γλωσσικές δημιουργίες. Γέλασα πολύ με τις ερωτικές ιστορίες, το καλοκάιρι στην Κοπεγχάγη (διαφωνώ μπουτουγού ότι οι Δανές είναι τόσο καλλονές), τους τραγικούς θερινούς κινηματογραφούς, την ιστορία μεταμόρφωσης από Jabba the Hutt σε Πεταλουδόσαυρο, τη κρασοεξιστόρηση και τη βαθιά συνειδητοποίηση που του προκάλεσε το πρώτο τελειωμένο χαρτί τουαλέτας· μου θύμισε τα πρώτα μου χρόνια στη Μυτιλήνη. Πάντως, αν και διασκεδαστικό, μερικές φορές τα αστεία ήταν τόσο πυκνογραμμένα και απανωτά (θα έλεγα και επιτηδευμένα) που δεν καταλάβαινα τι ήθελε να πει ο Αύγουστος. Αλλά γράφει καλά οπότε σίγουρα δεν θα έλεγα όχι σε άλλες δημιουργίες του.
Τηανκς Δάφνη για το δάνεισμα. <3
Review: Momo
Momo by Michael Ende
My rating: 4 of 5 stars
Es gibt ein großes und doch ganz alltägliches Geheimnis.
Alle Menschen haben daran teil, jeder kennt es,
aber die wenigsten denken je darüber nach.
Die meisten Leute nehmen es einfach so hin und
wundern sich kein bisschen darüber.
Dieses Geheimnis ist die Zeit.
Es gibt Kalender und Uhren,
um sie zu messen,
aber das will wenig besagen,
denn jeder weiß,
dass einem eine einzige Stunde
wie eine Ewigkeit vorkommen kann,
mitunter kann sie aber auch
wie ein Augenblick vergehen –
je nachdem, was man in dieser Stunde erlebt.
Denn Zeit ist Leben.
Und Leben wohnt im Herzen.
Diese Worte kann einfach “Momo” beschreiben, als das einzigartige Buch es wirklich ist. Momo ist das Kind wir allen gern bekommen würden , die Person auch ich als Erwachsene werden möchte.
Momo war mein erstes wirkliches Buch, das ich auf unvereinfachtem Deutsch gelesen habe. Obwohl ich das 100% des Texts nicht verstehen kannte, sondern etwa das 60%, ich fühle, dass ich genug verstanden habe, um die Schönheit des Wesentliches gut begreifen zu können. Es ist einfach eins von diesen Büchern, die gut wenn man ein Kind ist sind aber in mancher Beziehung sind sie besser wenn sie von Erwachsenen gelesen werden sind. Andere solche Bücher sind, meiner Meinung nach, His Dark Materials, Werke von Jostein Gaarder und Evgenios Trivizas, zu ein Paar Beispiele erwähnen.
Michael Ende ist einer diesen Menschen, die den Sinn gefunden haben. Deshalb bin ich sicher, dass wenn mein Deutsch besser wird, wird mir auch Momo noch besser gefallen. Bis dann wünsche ich mir, dass ich setze fort, die Zeit-Dieber zu vermeiden und widerstehen. Also, kein Zeit sparen! Las uns alles geniessen, auch die Arbeit und die schwierigen Tagen. Und warum? Lesen Sie einfach das Schnipsel droben und sicher werden sie, genau wie Momo und die Schildkröte Kassiopeia, auch verstehen!
Review: Blacksad
My rating: 4 of 5 stars
Kickass black cat protagonist? Check. Intense and personal detective stories? Check. Fleshed out characters? Amazing facial expression? Check. Bitches, vixens, cats and other species of sexy female animals that would make any furry lover drool a little bit too much? Check. Blacksad picked a great idea and took it far. Not 5-starred because not fan of noirs, but let me tell you, if Blacksad couldn’t convert me, few other works would.
PS: Props Garret for lending me this.
Game 2.0 — Strike Suit Zero Review
Το έπαιζα πριν μερικές εβδομάδες. Όχι, δεν είναι ούτε Rogue Leader, ούτε Lylat Wars.
Review: The Word For World Is Forest
The Word For World Is Forest by Ursula K. Le Guin
My rating: 4 of 5 stars
“The Dispossessed” left with me a voracious appetite for all things Le Guin and renewed my interest in science fiction in general. This book satisfied the hunger at the same time whetting the appetite just a bit more. Paradoxical? I’ll let the great Jean-Jacques Rousseau answer for me from his honoured and ancient grave: “I’d rather be a man of paradoxes than a man of prejudices!” Thank you Goodreads for helping us learn useful(?) quotes.
A lot of people say this book is like Avatar or Pocahontas and that they’ve read this noble savage story before. They’re only superficially right: the nobility of the savages and the Terrans’ barbarism do often lean closer to the stereotypical, I admit. However, the politics are much more believable and down-to-earth, the ending is surprising and a punch-in-the-gut in its almost cynical approach and the love story doesn’t involve two characters; it rather emerges between the reader and the beauty of the Other, the mystery of this foresty world which represents everything Terrans (that is us) lost thousands, if not tens of thousands of years ago.
It’s a very short read, therefore it doesn’t allow itself to go as deep as I would have liked it to into the lives and culture of the Athsheans, who I’m ashamed I had to constantly stop myself thinking of as Ewoks.
All in all, The Word For World Is Forest is as close to Avatar as The Shawshank Redemption is to Prison Break. Make no mistake: this is nothing less than science fiction at its best. I truly hope the rest of her books can keep the bar this high.
Review: The Shallows: How The Internet Is Changing The Way We Think, Read And Remember
The Shallows: How the Internet Is Changing the Way We Think, Read and Remember by Nicholas G. Carr
My rating: 5 of 5 stars
If you’re reading this review, you most probably belong to the group of people this book is targeted to: surfers of the net with accounts on multiple social networks, members of the “church of Google” (as Mr. Carr describes it in the book), all-around internet addicts but with the kind of soft addiction that hardly gets noticed, like drinking alcohol or thinking in clock time.
Actually, The Shallows makes many analogies on how the Internet has and will physically change our mind based precisely on the way clocks and even maps rewired the way we think — more mechanical, more abstract, more scientific. In the Web’s case, it’s also more up-to-date, more social, more ___ . You fill in the blanks with your favourite hip word used to describe how we’re all connected 24/7, how we’ve all got access to instant gratification/information, etc. I won’t trumpet the Web’s success in this review.
Marshall McLuhan, a pioneering media studies academic often referenced in the book, said that “our tools end up numbing whatever part of our body they amplify. When we extend some part of ourselves artificially, we also distance ourselves from the amplified part and its natural functions. […] Today’s industrial farm worker, sitting in his air-conditioned cage atop a gargantuan tractor, rarely touches the soil at all–though in a single day he can till a field that his hoe-wielding forebear cound not have turned in a month. When we’re behind the wheel of our car, we can go a far greater distance than we could cover on foot, but we lose the walker’s intimate connection to the land.” How would these analogies transfer to the information age? Which parts of us have been amplified as well as numbed by the Web? Are we conscious of these changes? Is it possible to really be aware of them when they have made us?
People gained a lot by inventing writing, books, maps, clocks, but always lost something in the process. Even though a lot is said about what was gained from the evolution of information technology throughout the ages (I should know that a lot is said, I studied cultural technology and communication!), there is little discussion in respect to what was lost with every new development. The human capacity for memory has definitely been one of the biggest sufferers: a punch from writing, a second one from printing, a kick from multimedia… The stab to the vital organ, however, is definitely coming from the Web. I don’t want to sound technophobic, I’m obviously far from it, but that doesn’t and shouldn’t stop me from observing my own loss of memory and ability to focus as it is being outsourced to the Web and related technologies, realising that my concentration, brain, interests and personaliy are being formed by the Medium Of The Most General Nature. If the Web proves to be the really great change it has already successfully shown and promised it shall further be, then there must be at least some discussion about which parts of us are most threatened by this new sacred technology and whether or not we should, in fact, duly sacrifice them for it.
The Shallows isn’t a perfect book but it does an excellent job of showing the darker side of what we’ve grown to love or use so much we never even think about (when was the last time you thought that writing and reading isn’t “natural” the same way speaking is?) In doing so, the book is quite fascinating. What it brings forward ought to be discussed this very moment, in the shaping years of this new technology, for change has never been this dramatic, so quick, what’s at stake has never been so important and far-reaching — both the potential liberating benefits as well as the dangers. I don’t have much hope there will actually be any discussion; just have a look at all other areas of importance and how great we’re doing with those. I do however appreciate that there is at least some pondering going on on what being human means and how the recent developments have changed this question as well as the questioners themselves.
I realise that people from antiquity all the way to more recent years have always welcomed the respective changes with similar scepticism. Socrates thought that writing would bring forgetfulness to the soul; the radio, it was feared, would kill books forever. Nevertheless, “we’re still here”, one might say, usually adding “better than ever”. We forget, of course, that there is no way of knowing what we used to be capable of. We can’t know what the human mind was before the universal adoption of every change, the same way we can’t know what a language sounded like in the days of old. Neither can we perhaps stop these changes from happening. But what we at the very least can do is talk and think about them. Be aware of them. The Shallows helps in that respect and therefore deserves the 5 stars.
If you haven’t been distracted from Facebook or some other flashy website away from this review already, do also have a look at the book’s review by The New York Times.
Review: Πώς το παρελθόν γίνεται ιστορία;
Πώς το παρελθόν γίνεται ιστορία; by Αντώνης Λιάκος
My rating: 3 of 5 stars
Επιτέλους! Το τέλειωσα! Είναι από τις φορές που ένα βιβλίο το διαβάζεις τόσον καιρό που μέχρι να το τελειώσεις το έχεις ξεχάσει όλο και δεν καταλαβαίνεις καν ποιο ήταν το κεντρικό του επιχείρημα. Ευτυχώς φράσεις και σημεία του με τα οποία συμφωνούσα τα υπογράμμισα, αλλιώς ίσως να μη μου μείνει τίποτα από αυτό, άλλο ένα βιβλίο που θα είχε περάσει σαν μια καταπληκτική ιδέα η οποία σε έχει ενθουσιάσει και θα άλλάξει τον κόσμο αλλά μέχρι το επόμενο πρωί έχεις ξεχάσει.
Αυτά τα υπογραμμισμένα και το κεφάλαιο που έγραφε για τα μουσεία και πώς τα αντικείμενα γίνονται από χρηστικά σε έργα τέχνης/προθέματα μουσείων, λαμβάνοντας ως αφετηρία την επίσκεψη του συγγραφέα στην έκθεση «The Glory of Byzantium», ήταν τα πιο ενδιαφέροντα:
…παραξενεύτηκα που είδα μερικούς ηλικιωμένους επισκέπτες και επισκέπτριες , να σταυροκοπιούνται μπρος στις εικόνες. Ενδεχομένως για να προλάβουν και άλλες, παρόμοιες εκδηλώσεις λατρείας, οι οργανωτές της έκθεσης «Μυστήριο Μέγα και Παράδοξον» σοτ Βυζαντινό Μουσείο της Αθήνας το 2001, είχαν επιβάλει, αντί βιτρίνας, μεγάλη απόσταση ανάμεσα στον θεατή και στο έκθεμα ώστε να μην μπορεί να το ασπαστεί ή να το αγγίξει.
Το όλο κεφάλαιο βρώμαγε Καταπότη από χιλιόμετρα, κι αυτό το λέω όσο πιο affectionately μπορώ — δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το βιβλίο το έχω από το πανεπιστήμιο και ότι εκείνη μας το ανέθεσε για το μάθημα Ψηφιακός Πολιτισμός και Πολιτιστικές Βιομηχανίες.
Η αντίστοιχη εμπειρία της δικής μας γενιάς με αυτό που έζησαν οι επισκέπτες της παραπάνω έκθεσης θα είναι σε μερικά χρόνια (ήδη υπάρχουν, δηλαδή) που θα έχουν βίντεο από παλιά ηλεκτρονικά παιχνίδια στα μουσεία, σαν κομμάτι της μόνιμης έκθεσης στην Ιστορία της Ηλεκτρονικής Ψυχαγωγίας, αλλά δεν θα υπάρχει δυνατότητα στον επισκέπτη να τα παίξει. Θα εκτίθονται ως τέχνη ή κομμάτια της ιστορίας του κλάδου, αλλά η αναπαράσταση δεν θα έχει σχέση με την εμπειρία, τη μνήμη των επισκεπτών που τα έκαναν σημαντικά. Εκτός βέβαια αν η μουσειολογία και η πολιτιστική αναπαράσταση συνεχίσουν να κάνουν την έκπληξη, όπως κάνουν από τη στροφή του αιώνα, και δούμε έναν επαναπροσδιορισμό σε όλα αυτά.
Θα έδινα στο βιβλίο 2 αστεράκια μόνο και μόνο επειδή μου πήρε 8 μήνες να το τελειώσω. Επειδή όμως αυτά τα σημεία που υπογράμμισα είναι καλά και δίνουν μια ωραία γεύση του τι σημαίνει ιστορία και ποιες είναι οι προκλήσεις που προβάλλει σήμερα («Να ρωτάμε ή να αφουγκραζόμαστε τις πηγές;»), θα του δώσω 3 αντί για 2 αστεράκια.
Από τον επίλογο:
Εν κατακλείδι και με λίγα λόγια: Στις κοινωνίες της νεωτερικότητας (και της μετανεωτερικότητας) η σχέση της ιστορίας με την κοινωνία λειτουργέι όπως ο διάλογος που έχει ο καθένας ή η καθεμία μας με τη συνείδησή του/της. Φέρνει, δηλαδή, τις κοινωνίες αντιμέτωπες με τον εαυτός τους. Και όπως, συνήθως, συμβαίνει με τη συνείδηση μας, συμβαίνει και με την ιστορία: μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε.