Tag: κριτική

GAME 2.0 REVIEW — CIVILIZATION 6

Ιδού.

Αν και συνεχίζει να μου αρέσει πάρα πολύ το Sogno di Volare του Christopher Tin – Tο Όνειρο της Πτήσης, ιταλιστί – υπάρχει ένα μεγάλο παράπονο μου, μια ανησυχία για τη σειρά που δεν έγραψα στο review γιατί δεν νομίζω πως ταιριάζει στο target group του Game 2.0 μάλλον δεν θα την καταλάβαινε ο μέσος παίκτης παιχνιδιών στρατηγικής – πως ακόμα και τώρα, 20 χρόνια μετά το Civilization II που το δοκίμασε με το mechanic της παγκόσμιας υπερθέρμανσης, η σειρά έχει εγκαταλείψει κάθε οικολογική ευαισθησία και τιμωρίες για την αχαλίνωτη ανάπτυξη. Ο πλανήτης είναι το απέραντο ορυχείο, εργοτάξιο, σκουπιδοτενεκές και βόθρος της ανθρωπότητας.

Πρόσφατα άκουσα το In Other Worlds της Margaret Atwood, και είχε το εξής πολύ ωραίο διήγημα: Time Capsule Found on a Dead Planet.

Ως αντιπαραβολή στο Sogno di Volare, βάζω τις δυό τελευταίες φράσεις, αν και θα πρότεινα να το διαβάσετε όλο. Θα σας πάρει 5 λεπτά. Κάντε το στο όνομα της ικανότητας συγκέντρωσης σας.

5. You who have come here from some distant world, to this dry lakeshore and this cairn, and to this cylinder of brass, in which on the last day of all our recorded days I place our final words:

Pray for us, who once, too, thought we could fly.

 

 

 

REVIEW: ΜΠΟΥΚΟΥ

ΜπούκουΜπούκου by Φαίη Κοκκινοπούλου
My rating: 5 of 5 stars

Διαβάζοντας το Μπούκου της Φαίης Κοκκινοπούλου, θυμήθηκα κάτι που είχε πει ένας κόουτς σε ένα σεμινάριο αυτογνωσίας κάποτε (ο Γιασάρ):

«Όταν οι άνθρωποι κλαίνε, τους αφήνω να κλάψουν. Δεν παρεμβαίνω, όπως δεν παρεμβαίνω όταν γελάνε. Για μένα το κλάμα και το γέλιο είναι το ίδιο: αγνές εκφράσεις συναισθήματος. Χρειάζονται και είναι απαραίτητα και τα δύο»

Δεν είναι τυχαίο ότι μερικές φορές όταν κάποιος κλαίει δεν είναι προφανές αν είναι από χαρά ή από λύπη. Θαρρώ πως αρκετοί άνθρωποι οι οποίοι γελάνε ασυνήθιστα πολύ αυτό που θα ήθελαν στ’ αλήθεια να κάνουν θα ήταν να κλάψουν.

Το Μπούκου θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί στα σεμινάρια του Γιασάρ: τη μια διαβάζεις και γελάς κάτω από τα μουστάκια σου, την άλλη γυρίζεις σελίδα και ξαφνικά βρίσκεσαι να επαναλαμβάνεις τις ίδιες 3-4 σειρές για να βεβαιωθείς ότι αυτό που μόλις επεξεργάστηκες στο κεφάλι σου είναι στ’ αλήθεια αυτό που νομίζεις. Όντως, το Μπούκου αγγίζει το ένα τραγικό θέμα μετά το άλλο με την ίδια ελαφρότητα που πετάει τις εμπνευσμένες και αστείες παρομοιώσεις ή τις κωμικές περιγραφές και καταστάσεις της ιστορίας. Αυτή η αποδοχή καλών και κακών μαντάτων και συμβάντων στη ζωή των πρωταγωνιστών με την ίδια στωική, σχεδόν βουδιστική ηρεμία, η οποία όμως ποτέ δεν ξεπερνάει τα όρια της απάθειας, δίνει μια αίσθηση ωριμότητας και ισορροπίας στη γραφή και στα λεγάμενα. Ταυτόχρονα, και με την παρουσία της ίδιας δεκτικότητας στη ροή των πραγμάτων, μερικά σημεία είναι τόσο ειλικρινή και γεμάτα ατόφιο συναίσθημα και αίσθηση δικαίωσης, που μια ή και δύο αναγνώσεις δεν φτάνουν.

Η πλοκή ακολουθεί τη ζωή της ομώνυμης οικογένειας που ζει σε ένα χωριό κάπου στην Ελλάδα το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Αποτελείται από τον κλασικού ελληνάρα πατέρα που μια ζωή θέλει «παιδιά» (αγόρια), τη γυναίκα του που συνεχώς απογοητεύει τον άντρα της διαρκώς αποτυγχάνοντας να εκπληρώσει τον διακαή πόθο του, και τα επτά κορίτσια τους που το σοβαρότερο παράπτωμα της ζωής τους είναι που δεν γεννήθηκαν αρσενικά. Μετά από μια έξαρση ενδοοικογενειακής βίας, οι δρόμοι τους τους φέρνουν στην Αθήνα. Από εκεί βλέπουμε τα πράγματα από την οπτική γωνία 4 διαφορετικών μελών της οικογένειας (;) και την μεταμόρφωση τους.

Διαβάζοντας το βιβλίο διέκρινα δύο ξεχωριστά αλλά συναφή αφηγηματικά ρεύματα: τον μαγικό ρεαλισμό του Gabriel Garcia Marquez στο Εκατό Χρόνια Μοναξιά, και τον χιουμοριστικό, συμβολικό σουρεαλισμό που απαντάται σε ταινίες όπως το Underground του Emir Kusturica ή το Amelie (και άλλες ταινίες) του Jean-Pierre Jeunet. Οι χαρακτήρες του Μπούκου είναι όχι μόνο ολοζώντανες καρικατούρες (με την καλή έννοια) των οποίων η αλληλεπίδραση δίνει μια ιστορία που φαντάζει τόσο αληθοφανής όσο και εξωπραγματική, είναι αρχέτυπα που συναντώνται (και) στην σύγχρονη νεοελληνική κοινωνία, ή τουλάχιστον στο πρόσφατο παρελθόν της.

Θα μπορούσα άνετα να φανταστώ το βιβλίο να γίνεται σενάριο για ταινία στα πρότυπα των προαναφερθέντων η οποία θα ξενέρωνε τους σοβαροφανείς, θα σόκαρε τους ευερέθιστους και θα προκαλούσε πολύ κλάμα και γέλιο μπουρδουκλωμένα αλλά και πολλές συζητήσεις. Θα ήταν «ψαγμενιά» η οποία όμως θα μπορούσε να μιλήσει με την ειλικρίνεια της σε ευρύ κοινό και θα το άφηνε να σκεφτεί τι είναι ο άνθρωπος και η διαφορετικόττηα, τι είναι η οικογένεια και πόσο ρόλο παίζει άθελα μας στον προσδιορισμό της διαφορετικότητας του καθενός μας. Αλλά και πως

«η ζωή είναι μικρή, ρεεεε. Συνέλθετε. Στην τελική, τα ίδια σκουλήκια θα μας φάνε. Μικρά, άσπρα και πεινασμένα, θα τσιμπολογούν από πτώμα σε πτώμα και θα ρεύονται φλέβες και σαπισμένο κρέας».

Ευχαριστώ τις εκδόσεις Mamaya: χωρίς την ευγενική τους χορηγία του βιβλίου, η παραπάνω ειλικρινής κριτική μάλλον δεν θα υπήρχε αυτή τη στιγμή.

View all my reviews

REVIEW: ΤΙ ΘΑ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΑΝ…

Τι θα συνέβαινε αν... : Επιστημονικές απαντήσεις σε εξωφρενικές ερωτήσειςΤι θα συνέβαινε αν… : Επιστημονικές απαντήσεις σε εξωφρενικές ερωτήσεις by Randall Munroe
My rating: 5 of 5 stars

Αν είστε έστω και λίγο σαν εμένα, πιστεύω όλο και κάποια στιγμή θα έχετε αναρωτηθεί για πράγματα όπως τι θα συνέβαινε αν ξαφνικά η Γη σταμάταγε να γυρίζει, πώς θα ήταν η πτήση με αεροπλάνο πάνω από άλλα ουράνια σώματα του ηλιακού μας συστήματος, τι επίπτωση θα είχε η αφαίρεση του DNA απ’ όλα τα κύτταρα ενός ανθρωπίνου σώματος, ή πώς θα ήταν να έχουμε μικρές ποσότητες από κάθε στοιχείο στον περιοδικό πίνακα στοιβαγμένες σε σειρά.

Αυτό που δεν είχα αναρωτηθεί, ομολογώ, είναι μεταξύ άλλων τι ισχύ θα μπορούσε να παράξει ο Γιόντα χρησιμοποιόντας τη Δύναμη. Η απάντηση του Randall Munroe, αγνοόντας -«φυσικά!»- τα prequel και με βάση το ρυθμό ανύψωσης του X-Wing στην ατμόσφαιρα του Dagobah: 19,2 kW περίπου,

«ωστόσο, με την παγκόσμια κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος να πλησιάζει τα 2 terrawatt, θα χρειαζόμασταν εκατό εκατόμμυρια κλώνους του Γιόντα για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας. Λαμβάνοντας υπόψη όλες τις παραμέτρους, η μετάβαση σε ένα σύστημα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας τύπου Γιόντα δεν αξίζει τον κόπο – αν και σίγουρα θα μπορούσε να προωθηθεί ως «πράσινη ενέργεια».

Αν αυτή η απάντηση πατάει όλα τα σωστά κουμπιά για εσάς, έχετε μπόλικο πράμα να απολαύσετε στο Τι Θα Συνέβαινε Αν. Δεν ξέρω τι γίνεται το xkcd -έχω καιρό να το διαβάσω- αλλά σίγουρα με αυτή τη δεύτερη διαδικτυακή σειρά του που καταλήγει στα βιβλιοπωλεία, o Rundall Munroe συνεχίζει να δίνει ρεσιτάλ εκλαΐκευσης της επιστήμης με τον καλύτερο τρόπο που μπορώ να φανταστώ: το χιούμορ.

Τα εύσημα μου στον μεταφραστή Γιώργο Στάμου για την έκδοση στα ελληνικά: κράτησε μια απολαυστική ισορροπία μεταξύ ενός ορθού επιστημονικού λόγου με σωστή ορολογία και πολλές επεξηγηματικές υποσημειώσεις, αλλά και της κατάλληλης καφρίλας. Πρέπει να ήταν μια δύσκολη αλλά πολύ ικανοποιητική δουλειά.
View all my reviews

REVIEW: ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ

Το εγχειρίδιο του πολεμιστή του φωτόςΤο εγχειρίδιο του πολεμιστή του φωτός by Paulo Coelho
My rating: 2 of 5 stars

Δανεισμένο απ’ τη Νένη.

Απ’ τα βιβλία που όσο το διάβαζα με έβρισκα να συμφωνώ και να γνέφω καταφατικά με ό,τι πέρναγε απ’ το βλέμμα μου, κι εγώ επίδοξος «πολεμιστής τους φωτός» με διάθεση να διαβώ το καλό το μονοπάτι ως άλλο παλικάρι. Τώρα όμως δυσκολεύομαι να θυμηθώ οτιδήποτε και αν διάβασα. Kι ακόμα δυσκολεύομαι να αποφασίσω αν τελικά ο πολεμιστής του φωτός είναι πολεμιστής μεταφορικά ή πραγματικά, γιατί πολλές από τις μονοσέλιδες παραβολές του βιβλίου αναφέρονται σε πραγματικές μάχες και ιστορίες από τον πόλεμο. Εκτός κι αν το κ. Κοέλ(ι)ο αναφερόταν στον πόλεμο μεταφορικά, στην μεγάλη μάχη της ζωής. Ξέρω ‘γω πια;

View all my reviews

REVIEW: ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ

Λαογραφική ΟικολογίαΛαογραφική Οικολογία by Νίκος Σ. Μάργαρης
My rating: 4 of 5 stars

Ο Μάργαρης ήταν ο εμπνευστής και ιδρυτής του τμήματος Περιβάλλοντος στη Μυτιλήνη, αν αυτό σας λέει κάτι. Το βιβλίο του αυτό γράφτηκε περίπου τη περίοδο που πρωτοαντιγραφόταν το DNA μου, και όταν είπα στη μάνα μου ότι το δανείστηκα από τη βιβλιοθήκη ενός στεκιού στα Εξάρχεια, εκείνη μου είπε ότι το είχε ήδη και ότι τον διάβαζε πολύ κάποτε! Γεμάτο με σοφία για το πώς η οικολογία μπορεί να είναι πραγματικά μέρος της καθημερινότητας και όχι μια ψεύτικη σημαία. Το παράδειγμα που μου έρχεται περισσότερο στο μυαλό τώρα που γράφω αυτή την μικρή κριτική είναι σχετικά με τα χριστουγεννιάτικα έλατα. Θυμάμαι από μικρός να λένε οι οικολόγοι ότι δεν είναι σωστό να αγοράζοιυμε έλατα γιατί καταστρέφονται τα ελατοδάση. Σύμφωνα όμως με τον Μάργαρη, αγοράζοντας ένα χριστουγεννιάτικο έλατο στηρίζουμε την βιώσιμη καλλιέργεια ελάτων για αυτόν τον σκοπό, όχι την καταστροφή δασών, και ότι ο στολισμός των ελάτων είναι έθιμο το οποίο κάποτε απαντόταν και στην Ελλάδα, πριν τα καραβάκια απ’ ό,τι φαίνεται. Ποιος το ‘ξερε; Το ίδιο με την κοπή δέντρων για καυσόξυλα καθαρίζονται τα δάση, τα οποία χωρίς αυτόν τον καθαρισμό καίγονται ευκολότερα και μαζικότερα.

Σε παρόμοιο κλίμα, δεν είχα ιδέα για τιη σύνδεση της απώλειας των βελανιδιών στη Μυτιλήνη με την τεχνολογική πρόοδο στη χημική επεξεργασία στα βυρσοδεψία και την υπερβόσκηση και την ασθένεια που σκότωσε μεγάλο ποσοστό των κυπαρισσιών στην Ελλάδα. Άραγε υπάρχει ακόμα; Και όταν ο κύριος Μάργαρης έγραφε ότι τα μισά καρπούζια τη δεκαετία του ’50 ήταν πολύ απλά άνοστα και ότι τα σημερινά υβρίδια ή ξέρω ‘γω τι είναι πολύ ανώτερα, δεν μπορούσα να συγκρατήσω ένα χαμογελάκι. Τι θα λέγανε οι σημερινοί οικολόγοι, όπως και σίγουρα αυτοί πριν 30 χρόνια, για μια τέτοια ύβρη; Αυτό κι αν σημαίνει σκέψη που δεν μπαίνει σε καλούπια!

Όλο το βιβλίο είναι γεμάτη τρυφερότητα και κοφτερή γραφή που ξεπερνάει τα όρια της οικολογίας που γνωρίζουμε ακόμα και σήμερα. Πόσο λίγο έχουν προχωρήσει τα πράγματα σε αυτό το διάστημα όταν χρειάστηκε να κάνουμε τα μεγαλύτερα βήματα. Ο μόνος λόγος που δεν δίνω στο βιβλίο 5 αστεράκια είναι γιατί θα ήθελα να υπάρχει σε νεότερη έκδοση καλύτερα επιμελημένο: το μισό είχε απίστευτα ορθογραφικά, προτάσεις ολόκληρες που επαναλαμβάνονταν και τέτοιες παραβλέψεις που έκαναν τον κο. Μάργαρη να φαίνεται λιγότερο έξυπνος απ’ ό, τι είμαι σίγουρος ότι ήταν.

View all my reviews

REVIEW: ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΣΤΟΝ ΕΓΩΙΣΜΟ

Από την αυτοεκτίμηση στον εγωισμόΑπό την αυτοεκτίμηση στον εγωισμό by Jorge Bucay
My rating: 3 of 5 stars

Πώς να διατηρήσουμε την αυτοεκτίμηση μας: ένα σύντομο μνημονικό απ’ τον κύριο Μπουκάι:

Verdadero (πραγματικός/η)
Autónomo (αυτόνομος/η)
Limitante (οριοθέτης/ρια)
Orgulloso (περήφανος/η–με την καλή έννοια!)
Receptivo (δεκτικός/η)

Όλα τα αρχικά μαζί VALOR: αξία.

Βιβλιαράκι δανεισμένο από τον Γιάννη τον Καταζά το συμφάνταρο στη Σαμοθράκη, τον ωραίο τύπο που πήραμε μαζί άδεια για camping εκεί. Ο ίδιος ήταν πολύ ενθουσιασμένος με το βιβλίο αυτό· εμένα από την αρχή μου κίνησε την περιέργεια το εξώφυλλο που είχε memes για να δείξει τις διαφορετικές συναισθηματικές και ψυχολογικές κατάστασεις και βρήκα ότι ήταν πετυχημένο.

Το βιβλίο ήταν βασικά για τις ενοχές, τον φόβο και τα όρια.

Δεν είχα ξαναδιαβάσει Μπουκάι και βρήκα ότι ο αφηγηματικός τρόπους που χρησιμοποίησε εδώ, που δεν ήταν άλλος από ένα πάρε-δώσε, μια συνεχής ερωταπάντηση με μια φανταστική ή και πραγματική—δεν ξέρω—γυναίκα με την οποία υποτίθεται είχε πιάσει κάποτε την κουβέντα, δεν με ικανοποίησε. Η γυναίκα έκανε διαφορετικές ερωτήσεις από αυτές που είχα εγώ στο μυαλό μου και έτσι συνεχώς είχα την εντύπωση ότι η συζήτηση έβγαινε εκτός πορείας. Όταν κατάφερνα να συντονιστώ πάντως με τον οιρμό είχε ενδιαφέρον και βρήκα ότι οι συμβουλές του, αν και τώρα μήνες μετά δεν θυμάμαι και πολλά (εκτός από το αρκτικόλεξο που έγραψα στην αρχή) εκείνη τη στιγμή που φαινόντουσαν σωστές.

View all my reviews