Relevantly Irrelevant
Αναγκαστικό εκλογικό ποστ, ακόμα και αν δεν πιστεύω ότι έχω τίποτα να πω που δεν έχει ειπωθεί ήδη.
Ό,τι κι αν συμβεί, όσο εκπλαγούμε απόψε, ευχάριστα ή δυσάρεστα, με το ποιος θα βγει πρώτος, όσο δυνατή κι αν είναι η Χρυσή Αυγή, απλά ας θυμόμαστε: ο λαός αξίζει τις κυβερνήσεις που εκλέγει. Ας είμαστε έτοιμοι μετά παλικαρίσια να αντιμετωπίσουμε ό,τι μέλλει γενέσθαι.
Χωρίς δικά μου σχολία αυτή τη φορά· απλά μια προσωπική ανθολογία άρθρων και ειδήσεων αυτών των ημερών.
(συζήτηση για τα αποτελέσματα των εκλογών)
Το φάντασμα του Τσίπρα — αχ ρε Βαξεβάνη, με τα ωραία σου!
Η Ελλάδα, το λίκνο του πολιτισμού, κλονίζει τον πλανήτη (του Μαρκ Μαζάουερ [!])
Προαπαιτούμενα ελπίδας (μια εναλλακτική άποψη του Βαρουφάκη)
Συνέλαβαν ινδό καθηγήτη επειδή θεωρούταν ύποπτος.
«Εγέρθητω» ελεγκτή τρόλει προς μετανάστες.
Μετεκλογικά, αλλά και προεκλογικά (;) παιχνιδάκια, της Μ. Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Οι «πιο κρίσιμες εκλογές μετά την μεταπολίτευση», και χωρίς εισαγωγικά αν προτιμάτε, είναι σχεδόν εδώ. Μερικά σχόλια (πραγματικά, πόσο καλά μπορεί να τα λέει ο νεφέλικας;)
Υποκρισία ρε μαλάκα (για όσους θα ψηφίσουν με γνώμονα τουυς μετανάστες)
Βαβέλ (πολυφωνία και διάσπαση)
Και τι σκατά να ψηφίσω ρε φίλε; (μέρος 1ο)
Και τι σκατά να ψηφίσω ρε φίλε; (μέρος 2ο)
Και τι σκατά να ψηφίσω ρε φίλε; (μέρος 3ο)
Αξίζουν πραγματικά την κόπο.
Ένα που πόσταρα πριν λίγο καιρό:
Aποχή, Λευκό, Άκυρο και ψήφος στα μικρά κόμματα: μύθοι και εκβιασμοί του πολιτικού μας συστήματος (¡¡Σημαντικό!!)
Mερικά δικά μου σχόλια:
Το ΠΑΣΟΚ θα το ψηφίσει ένα σεβαστό ποσοστό συνανθρώπων μας. Τι πρέπει να τους κάνουμε αυτούς; Πού να τους στείλουμε; Μήπως και αυτούς σε κανένα «κέντρο φιλοξενίας» μέχρι να τους πάρουν κυβερνησείς από άλλα κρατή που σε λίγο θα καταφτάσει το ΔΝΤ και σία για να τους κάνουν την ζωή πιο εύκολη;
Αν και, για να είμαι 100% ειλικρινής, δεν είμαι σίγουρος ότι είναι πολλοί τελικά. Ρίχτε μια ματιά στην διαφορά των παρακάτω βίντεο.
Ττο βίντεο του MEGA από την ομιλία του Χοντρού επ’αριθμόν έχω-χάσει-το-μέτρημα.
Ο λαός του ΠΑΣΟΚ, ενωμένος δυνατός. Ή μήπως όχι;
Όπως και με τον Σαμαρά, ίσως να έχουμε την εντύπωση ότι οι μαλάκες εκεί έξω είναι περισσότεροι γιατί συνεχώς φιγουράρουν οι αντιπρόσωποι τους στην τηλεόραση. Λέγεται ότι τα γκάλοπ λένε ψέμματα, ότι φουσκώνουν τα ποσοστά του δικομματισμού. Πάντως, το έχω πει. Κάθε μέρα που περνάει, ανακαλύπτω πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσει το τι είμαι πρόθυμος να περιμένω από τους ανθρώπους με τους οποίους μοιράζομαι το παρόν χωροχρονικό συνεχές. Τα στοιχειώδη δηλαδή. Ε, υποψιάζομαι ότι την Κυριακή, όσο δύσκολο κι αν ακούγεται αυτό, μπορεί να φτάσω ένα ιστορικό χαμηλό του πόσο λίγα μπορώ να περιμένω από τους Έλληνες.
Άραγε, αν ήμουν στην θέση τους, θα δρούσα διαφορετικά; Είναι εύκολο, είναι αλήθεια, να μιλάς από την θέση ενός ανθρώπου με στοιχειώδη παιδεία και στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Αν κι έγω είχα γενηθεί σε ένα τέτοιο περιβάλλον απόλυτης υποταγής και παράδοσης της ελευθερίας μου στις τσέπες ενός βουλευτή ή ενός άλλου ηγέτη, ίσως κι εγώ να έλεγα το τραγούδι τους. Δεν μπορώ να το ξέρω.
Δεν ξέρω τι περισσότερο να πω.
Σύνεση. ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ, δεν θα ακούσω «εμένα δεν με αντιπροσωπεύει κανείς, είμαι κύριος του εαυτού μου» και τέτοιες αναρχικές μικρόμαλακίες. Και μακριά από φασίστες και δικομματικούς, ε! Όχι πως σας φοβάμαι εσάς που θα διαβάζατε αυτές τις γραμμές, σε καμία περίπτωση εκτός από κανέναν-δυο.
ΥΓ: Ισχύει ότι αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι θα ήταν παράνομες. Οι εκλογές παραμένουν ένα συμβολικό δημοκρατικό κατάλειπο μιας κοινωνίας που έχει ξεχάσει τι σημαίνει ο όρος και επιτρέπει την επέκταση της οικονομικής δικτατορίας να καταφτάνει κάθε μέρα με σκληρότερους όρους. Μπορεί όμως ένα περίεργο αποτέλεσμα να φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά στην παραπάνω συνειδητοποίηση… ΑΝ βέβαια, η συνειδητοποίηση είναι αρκετή· γιατί, πολύ φοβάμαι πως όλοι περιμένουμε από τους υπόλοιπους να συνειδητοποιηθούν. Σε κάποια φάση όλοι θα είμαστε συνειδητοποιημένοι αλλά δεν θα αλλάζει τίποτα γιατί όλοι θα περιμένουμε αυτό το κάτι για να ξεσηκωθούμε. Και κανείς δεν θα κάνει, γιατί όλοι θα περιμένουμε.
Μακάρι να ήξερα τι σημαίνει ο τίτλος αυτός…
Από την επανάσταση στην Αίγυπτο.
Παρακολουθώ με τεράστιο ενδιαφέρον αυτές τις μέρες τις επαναστάσεις που αυτή την στιγμή συμβαίνουν στην Βόρεια Αφρική. Κοινωνίες οι οποίες για πολλές δεκαετίες είχαν τους ίδιους δυνάστες τώρα τους ανατρέπουν. Δεν είναι ότι ξαφνικά ξεπεράστηκε το όριο ανοχής τους, όχι. Αυτό είχε ξεπεραστεί εδώ και πολλά χρόνια, καθώς φαίνεται. Όπως και μια πυρκαγιά σε ένα δάσος: τα σκουπίδια δεν κάνουν την εμφάνιση τους από την μια στιγμή στην άλλη. Φτάνει όμως μια σπίθα για να τα κάνει όλα να πάρουν ελαφρώς πιο… θερμές αποχρώσεις, πριν αντικατασταθούν από μια γκριζομαύρη.
Η σπίθα για την Βόρεια Αφρική ήταν αυτός ο κύριος.
(ειρωνικό στο από πάνω λινκ που τον επισκέφτηκε και η -πρώην- προεδράρα!)
O Mohammed Bouazizi πούλαγε ζαρζαβατικά, γιατί δεν μπορούσε αν βρει δουλειά με το πτυχίο Νομικής του. Είχε σπουδάσει δικηγόρος… καλά να πάθει, εδώ που τα λέμε! Είναι σαν να ψάχνεις δουλειά με πτυχίο μηχανικού περιβάλλοντος στην Μόρντορ. Αυτό δεν είναι σχόλιο για την ποιότητα της δικαιοσύνης στην Τυνησία, για την οποία ούτως ή άλλως τρέφω ιδιαίτερη συμπάθεια, απλά υποθέτω ότι είναι το ίδιο σκατά με εδώ. Ότι δηλαδή υπάρχουν μερικά επαγγέλματα με ψευτοπρεστίζ που σαν ρουφήχτρες τραβάνε νέους που στην πραγματικότητα θα ήθελαν να κάνουν κάτι άλλο στην ζωή τους.
Όταν, λοιπόν, η αστυνομία ήρθε και κατέσχεσε τον πάγκο του μαζί με τα προιόντα του επειδή δεν είχε άδεια πώλησης, ο άνθρωπος αυτοπυρπολήθηκε. Με αυτόν τον τρόπο ήθελε να τραβήξει την προσοχή για την ανεργία στην Τυνησία, αλλά και πολλά κοινωνικά προβλήματα τα οποία δεν διαφέρουν σημαντικά από τα δικά μας στην Ελλάδα. Ας το επαναλάβουμε. Αυτός ο άνθρωπος ΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ για να τραβήξει την προσοχή σε ένα καθαρά κοινωνικοπολιτικό ζήτημα. Από την πράξη του αυτή, προφανέστατα, δεν θα επωφελούταν ο ίδιος ή η οικογένεια του. Ας μου πούνε όλοι όσοι λένε πως ο άνθρωπος κοιτάζει μόνο την δική επιβίωση και αναπαραγωγή και ότι επομένως όλα μπορούν να εξηγηθούν με αυτό τον δαρβινικο-νατουραλιστικό τρόπο, πώς εξηγούνται οι πολιτικές αυτοκτονίες.
Η πυρκαγιά που ξεκίνησε από την παραπάνω σπίθα μέσα σε λιγότερο από 3 εβδομάδες έκαψε τον άνθρωπο που είχε κυβερνήσει σχεδόν ανενόχλητος την χώρα για 23 ολόκληρα χρόνια. Και το πυροτέχνημα ήταν τόσο μεγάλο που έστειλε σπίθες και στην Αλγερία, όπου κάποιοι άνθρωποι αυτοπυρπωλήθηκαν εκ νέου τις τελευταίες μέρες, και πολύ περισσότερο στην Αίγυπτο, η οποία κυβερνάται από το ίδιο άτομο από το 1981. Όχι 3, όχι 23, αλλά 30 χρόνια.
Στην Αίγυπτο δεν τα έχουν καταφέρει ακόμα. Ο καρεκλοκένταυρος είναι τόσο βολεμένος που για να σταματήσει την επανάσταση και τις συνενοήσεις μέσω Facebook και Twitter έκλεισε ολόκληρο το ίντερνετ της Αιγύπτου, έχει διατάξει απαγορεύσης κυκλοφορίας την μία μετά την άλλη, οι νεκροί αριθμούνται με τριψήφιο αριθμό (πιο κοντά στους 100 είναι), όμως τίποτα δεν φαίνεται να σταματάει τα οργισμένα πλήθη.
Κι εμείς οι Δυτικοί συνεχίζουμε να παρατηρούμε με το ίδιο ενδιαφέρον που θα παρακολουθούσαμε μια αποικία μυρμηγκιών να αντικαθιστά την βασίλισσα της.
Μακάρι να ήξερα τι θα προκύψει στην Τυνησία και στην Αίγυπτο, και σε πολλές άλλες χώρες ακόμα εύχομαι, αν καταφέρουν και αυτές να ανατρέψουν τους τύραννούς τους. Είπαμε, μετά τις πυρκαγιές μένουν οι γκριζομαύρες στάχτες.
Αν η πυρκαγιά είναι φυσική και δεν έχει ξανακαεί το μέρος πρόσφατα, πολύ πιθανόν από τις στάχτες να ξεπεταχτούν νέα δεντράκια. Αν η πυρκαγιά είναι έργο εμπρηστών, πολύ πιθανόν να έχει ξανακαεί η περιοχή πρόσφατα και τελικά να μην φυτρώσει τίποτα για πολύύύ καιρό ακόμα. Στην μια περίπτωση το γκριζομαύρο είναι προσωρινό, όπως ένα γιαπί πριν την αναπαλαίωση, στην άλλη μετατρέπεται σε μόνιμο ντεκόρ.
Δεν ξέρω τι από τα δύο μπορώ να ελπίζω για αυτές τις χώρες. Από την μία, στην Τυνησία, δεν ήθελαν κανένα στέλεχος της παλιάς κυβέρνησης να συμμετέχει σε αυτή που σχηματίστηκε μετά την αποχώρηση του Ben Ali, και τα κατάφεραν. Από την άλλη, ποιοι θα είναι οι καινούργιοι; Μόλις χτες επέστρεψε ένας πολιτικός εξόριστος τον οποίο φυσικά όλο και κάποιο πλήθος ήταν εκεί για να υποδεχθεί με επευφημίες. Και πολύ φοβάμαι ότι ένα σύστημα πολύ παρόμοιο με αυτό που έχουμε εμείς τώρα εδώ δεν είναι διόλου απίθανο…
Οποιαδήποτε ομοιότητα, σημαίνουσα ή σημαινόμενη, είναι καθαρά συμπωματική και οπωσδήποτε δεν ήρθε ως αποτέλεσμα κριτικής σκέψης από μεριάς του συγγραφέα.
Και η Ελλάδα, συνάνθρωποι μας Βορειοαφρικάνοι, κυβερνήθηκε από δικτατορία για 7 χρόνια. Και από τότε μέχρι σήμερα, σχεδόν 40 χρόνια μετά, κυβερνάται όχι από μία αλλά από δύο δικτατορίες — η οποία στην ουσία όμως είναι μία. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ πάνε χρόνια τώρα που εφαρμόζουν ακριβώς τις ίδιες πολιτικές και η μόνη τους διαφορά είναι τελικά στο χρώμα και στην φάτσα των ηγετών τους. Α ναι. Κι εδώ αυτά τα 40 χρόνια βγαίνουν οι ίδιες οικογένειες (ναι, εδώ είμαστε ένα μείγμα ολιγαρχ-αριστοκρατίας – διπλής δικτατορίας – κληρονομικής βασιλείας – φεουδαρχίας – δεσποτισμού -και «κοινοβουλευτικής δημοκρατίας» της οποίας η κυβέρνηση σχηματίζεται από ψήφο ενός 20% του εκλογικού σώματος). Η βασική διαφ(θ)ορά μας από χώρες όπως η Τυνησία, είναι ότι οι εκλογές δεν είναι στημένες: έχουμε εκλογικό στήσιμο στον ίδιο τον εκλογικό νόμο! Το όνομα αυτού: ενισχυμένη αναλογική. Αφ’ενός αυτό, αφ’εταίρου ότι οι Έλληνες πραγματικά ψηφίζουν αυτούς τους ανθρώπους τόσα χρόνια, γιατί πολύ απλά όντως τα μικροκομματικά συμφέροντα υπήρχαν, υπάρχουν και πολύ δυστυχώς θα υπάρχουν.
Παρ’όλ’αυτά, εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν θα είχαμε τα αρχίδια να κάνουμε ότι έκαναν εκεί κάτω. Αν άρχιζαν να πεθαίνουν δεκάδες άνθρωποι, από σφαίρες στο ψαχνό αυτή την φορά, και όχι στυλ Αλέξης Γρηγορόπουλος, θα κρυβόμασταν πίσω στην ήσυχη, ατομικίστικη, φοβισμένη μας παθητικότητα, τόσο γρήγορα όσο βγήκαμε.
Ή μπορεί να κάνω και λάθος. Δεν έχω ζήσει τέτοιες καταστάσεις. Μπορεί ο θάνατος ανθρώπων, πολλών ανθρώπων, να είναι όχι σαν απλή σπίθα, να είναι σαν ολόκληρη φωτοβολίδα σε πευκοδάσος, να είναι η απόδειξη του “well, shit just got real” και η ένδειξη ότι έπεσαν οι μάσκες, το πάμε όλα για όλα. Δεν ξέρω.
Μέχρι τότε, θα κοιτάζω με ενδιαφέρον και, ίσως λίγό αφελή, ελπίδα τις εξελίξεις. Ελπίζοντας ότι στο δικό μας πευκοδάσος κάποια στιγμή θα αναπτύξουμε άμυνες απέναντι στα τακτικά προληπτικά αντι-σπιθικά ραντίσματα μουδιάσματος και εγωπάθειας.
Βάσει νόμου, όσα καρτοκινητά δεν έχουν δηλωθεί μέχρι τις 30 Ιουλιού, θα διακοπεί η λειτουργία τους. Μην το αφήνεις τελευταία στιγμή! Έλα σε ένα οποιοδήποτε κατάστημα Cosmote και δήλωσε το καρτοκινητό σου εύκολα και γρήγορα. Για περισσότερες πληροφορίες, κάλεσε το 1313.
Για μήνες, αυτό ήταν το μήνυμα με το οποίο βομβαρδιζόμασταν καθημερίνα από τα ΜΜΕ και από τους ίδιους τους τηλεπικοινωνιακούς παρόχους. Η επιμονή τους, αυτή η άλλη τρομοκρατία του “θα κάνετε ότι σας λέμε αλλιώς κινητό yok!” και μόνο θα ήταν αρκετή για να μην δηλώσω το κινητό μου.
Ο νέος αυτός νόμος, για τον οποίο ακούσαμε πρώτη φορά πέρσι τέτοια εποχή, ουσιαστικά είναι μέρος της ευρύτερης τρομοκρατομανίας η οποία έχει πιάσει ολόκληρη την υφήλιο. Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο, όλοι οι αδήλωτοι αριθμοί καρτοκινητής έπρεπε να καταχωρηθούν έτσι ώστε να αντιστοιχούν ο καθένας σε ένα φυσικό πρόσωπο, κομπλέ με αριθμό Αστυνομικής Ταυτότητας, για λόγους “εθνικής ασφάλειας”. Δεν χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω στον χρόνο για να δούμε τι μας θυμίζει αυτό. Κάτω από κάθε πέτρα στον κόσμο κρύβεται και ένας τρομοκράτης έτοιμος να τινάξει στον αέρα την πολύτιμη “δημοκρατία” μας. Τα πράγματα έχουν ξεπέρασει τα όρια της υστερίας: στην Κωνσταντινούπολη, όταν έφευγα τον περασμένο μήνα, στο αεροδρόμιο είχαν δύο σωματικούς ελέγχους με ακτίνες Χ, για να μην αναφέρω και τα μέτρα σε αεροδρόμια όπως του Heathrow. Εδώ στο αμερικάνικο κογκρέσο συζητιέται η πρόταση που θα δίνει την δύναμη στον αμερικανό πρόεδρο να απενεργοποιεί το Internet σε περίπτωση “κρίσης”.
Στα πιο δικά μας, το όλο θέμα φαίνεται να ξεκίνησε σοβαρά στην Ελλάδα με τα χτυπήματα της Σέχτας Επαναστατών πέρσι, οι οποίοι εμφανίστηκαν ξανά φέτος με την ανάληψη της ευθυνής για την δολοφονία του Σωκράτη Γκόλια. Δεν θα σχολιάσω περαιτέρω για αυτό το περιστατικό. Όσο και αν έχω διαβάσει τα περιταύτα, δεν μπορώ να κρίνω αν η Σέχτα είναι αυτή που λέει πως είναι και αν η επιλογή του θύματος μπορεί να αποδείξει την ιδεολογία που προβάλλει με την πρόσφατη προκύρηξη της, αν είναι προβοκάτορες ή αν η δολοφονία ήταν συμβόλαιο θανάτου. Αυτά είναι ερωτήματα τα οποία δεν μπορεί κανείς από την απ’έξω να απαντήσει. Αυτό που μπορώ να παρατηρήσω, και δεν μπορώ να φανταστώ ότι είναι σύμπτωση, είναι η επιλογή της στιγμής για την δολοφονία. Είναι φυσικό ότι 2 βδομάδες πριν την λήξη της προθεσμίας δήλωσης των καρτοκινητών, ένα τόσο σημαντικό χτύπημα στον “ελεύθερο λόγο” από υποτιθέμενους τρομοκράτες θα ωθούσε πολλούς περισσότερους να βοηθήσουν την κυβέρνηση με αυτό το βήμα της προς την τήρηση της “εθνικής αφάλειας”, να πιστέψουν στην ουσιαστική ανάγκη της ταυτοποίησης.
Ωραία. Δέχομαι ότι επίδοξοι τρομοκράτες (όποιοι κι αν είναι αυτοί) θα μπορούσαν όντως να χρησιμοποιήσουν ανώνυμα καρτοκινητά για να σχεδιάσουν τις ενέργειες τους, όπως και άλλοι εγκληματίες. Όμως, στον βωμό αυτού του στόχου, δεν θα μπορούσαν να γίνουν και άλλες θυσίες, όπως να ξεριζωθούν όλα τα καρτοτηλέφωνα, να γίνουν όλα τα WiFi spots επώνυμα και οι ISPs να είναι υποχρεωμένοι να δίνουν χωρίς περιορισμούς στοιχεία των πελατών τους στις αρχές; Χε, αυτά βασικά είναι σενάρια τα οποία θα μπορούσα άνετα να δω να υλοποιούνται στο μέλλον με την πρόφαση της εθνικής ασφάλειας, και ειδικά το τελευταίο θα ήταν ένα βαρύ, βαρύ χτύπημα στην ελευθερία του λόγου και της διακίνησης ιδεών (και αρχείων!) Μου έρχεται και στο μυαλό η υπόθεση του κλεισίματος του gamato… (διαβάστε, παρεπιμπτόντως το εξής πολύ ενδιαφέρον, το οποίο ακόμα βέβαια δεν έχω δει καθόλου να παίρνει διαστάσεις, αν τελικά όντως ισχύει. Καλύτερα να γνωρίζουμε! Και αλήθεια… τι είναι αυτό;) Το κλείσιμο του gamato ήταν από τα πρώτα δυνατά χτυπήματα στην πόρτα του μέχρι σήμερα αναρχικού διαδικτύου στην Ελλάδα. Τα πρόσφατα νέα σχετικά με την δημιουργία νομοθετικού πλαισίου για τα blogs δείχνει ότι η κυβέρνηση είναι στραμμένη και προς αυτή την κατεύθυνση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον. Σίγουρα πάντως τα κινητά είναι μόνο το πρώτο βήμα αυτού του ατελείωτου αγώνα κατά της τρομοκρατίας…
Κι ερχόμαστε πίσω σε μένα. Εμένα δεν μου αρέσουν όλα αυτά τα παραπάνω και βλέπω πως η ταυτοποίηση συμβολίζει μια νέα (;) εποχή όπου όλοι θεωρούμαστε ύποπτοι αλλά ταυτόχρονα δεν μας ενδιαφέρει η ταχύρυθμη απώλεια συνταγματικών μας δικαιωμάτων. Πολλοί θα πουν, μάλλον, μου έχουν ήδη πει, πως τα στοιχεία μας είναι ήδη διαθέσιμα σε τράπεζες, εταιρείες, στην εφορεία (και άρα στο κράτος), στον ΟΤΕ. “Ήδη μας παρακολουθούν”, έχω ακούσει τόσες φορές με μια αφοπλιστική χαλαρότητα. Δεν διαφωνώ… Τα προφίλ στο Facebook και οι σύνδεσεις όλων μας είναι καταχωρημένες κάπου. Το τι αγοράζουμε, τι κερδίζουμε, οι ιδέες μας (στην προκειμένη περίπτωση)… it’s all out there. Όμως αυτά ειναι καθαρά οικονομικά στοιχεία. Συμφωνώ, η καταγραφή ή/και η παρακολούθηση συνομιλιών μέσω των σταθερών τηλεφώνων είναι σίγουρα ιδέα παλιά όσο και το ίδιο το τηλέφωνο (μου έρχονται στο μυαλό “Οι ζωές των άλλων”). Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι τα σταθερά τηλέφωνα είναι ακριβώς αυτό: σταθερά. Κάθε αριθμός, επομένως και όνομα, συνδέεται αναπόφευκτα με μια φυσική διεύθυνση.
Η λειτουργία των κινητών είναι τελειώς διαφορετική. Οι εταιρίες τηλεπικοινωνιών εξ ορισμού γνωρίζουν την τοποθεσία κάθε κινητού μέσω της κυψέλης από την οποία λαμβάνει σήμα ανά πάσα στιγμή. Πλέον, σε αυτές τις πληροφορίες δεν θα έχουν πρόσβαση μόνο οι εταιρίες αλλά και το κράτος. Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε να υπάρχει μια global database κάπου στα βάθη της υπηρεσίας πληροφοριών με κάθε ύποπτο και μη κινητό, με ονοματεπώνυμο και αριθμό κυψέλης. Οι συνδέσεις θα ήταν έτσι μέχρι τώρα, και από τώρα και τα καρτοκινητά. Σας θυμίζει τίποτα; Κάτι που αρχίζει με τσι και τελειώνει με πάκια;
“Αν δεν έχεις κάτι να κρύψεις Cubi, γιατί να σε πειράζει αυτό;” Ποιος καθορίζει τι είναι για κρύψιμο και τι όχι; Οι εποχές είναι δύσκολες και βλέπετε τι συμβαίνει κάθε μέρα. Οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι μας ληστεύουν ξεδιάντροπα με την πρόφαση μίας πλασματικής οικονομικής κρίσης και της ανάγκης ενός ΔΝΤ το οποίο το μόνο που κάνει είναι να σπέρνει καταστροφή και να φροντίζει για περισσότερη φτώχεια στους φτωχούς και περισσότερα πλούτη στους πλούσιους, είναι αυτοί οι οποίοι φροντίζουν και για αυτούς τους νόμους περι “εθνικής ασφάλειας”. Η Ουγγαρία προσπάθησε να μείωσει το έλειμμα της φορολογώντας τράπεζες και το ΔΝΤ διαφώνησε, λέγοντας “απαπά, δεν θα τα πάρετε από τις τράπεζες, μόνο με περισσότερα μέτρα λιτότητας πρέπει να τα καταφέρετε“. Αυτοί οι μασκαράδες είναι οι ίδιοι οι οποίοι δίνουν ρεσιτάλ εκμετάλλευσης και στην Ελλάδα, με όλα αυτά τα μέτρα λιτότητας… Θα εμπιστευτείτε αυτά τα λαμόγια σχετικά με το τι χρίζει κρυψίματος και τι όχι, τους ανθρώπους που εδώ και δεκαετίες δεν ντρέπονται να αυτοαποκαλούνται “κυβέρνηση” και είναι πανέτοιμοι και κάτι παραπάνω από πρόθυμοι να κάνουν την ζωή μας κόλαση; BTW, δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να δούμε ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει κρατήσει καθόλου διαφορετική στάση από την ΝΔ αυτούς τους 10 μήνες, για να μην πω ότι είναι χειρότερο. Χρώματα και ιδεολογίες απλά μάσκες και προφάσεις. Όπως ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. All the world’s a stage…
Από προχτές, περίμενα το κινητό μου να φάει φραγή, όπως όλα όσα δεν είχαν δηλωθεί. Το δικό μου όμως λειτουργούσε κανονικότατα. Με πήραν και τηλέφωνο σήμερα! Το μυστήριο δεν άργησε να λυθεί: πέρσι και πρόπερσι έχασα δυο φορές το κινητό μου και έκανα αίτηση για καινούργια κάρτα με τον ίδιο αριθμό. Προφανώς τότε έδωσα τα στοιχεία μου και έκανα πρόωρη ταυτοποίηση χωρίς να το ξέρω… Τώρα δεν υπάρχει πια επιστροφή, όπως και με το Facebook… Once in the Cloud, forever in the Cloud. Ποιος ξέρει, μια μέρα μπορεί να είναι απαραίτητο να κάνεις και για το Facebook ταυτοποίηση. “Βάσει νόμου, όλες οι συνδέσεις στο ίντερνετ που δεν έχουν ταυτοποιημένο λογαριασμό στο Facebook θα κοπούν. Μην το αφήνεις τελευταία στιγμή…” Δεν είναι πολύ διαφορετικό σενάριο από αυτό που ζούμε τώρα. H διείσδυση των κινητών στην κοινωνία ήταν σταδιακή. Πήρε λιγότερο από 10 χρόνια μέχρι να έχουμε όλοι τουλάχιστον δυο-τρεις συσκευές (τουλάχιστον) και διπλάσιες κάρτες. Το Internet διαγράφει μια παρόμοια πορεία και φοβάμαι τις μέρες όπου οι ελευθερίες του θα τεθούν σε κίνδυνο.
Σε όποιον (εκτός μίας λαμπρής εξαίρεσης…) είχα προτείνει το να μην δηλώσει το κινητό του η απάντηση ήταν ίδια. Κανείς δεν μπόρεσε να πει όχι στην ανάγκη του κινητού. Μάλιστα, κάποιοι ήταν και αμυντικοί, συχνά σε βαθμό επίθεσης: “Είσαι στο σύστημα, δεν μπορείς να βγεις από αυτό με το έτσι θέλω”, “Πώς θα σε βρίσκουν για δουλειά; Δεν θα σε κυνηγάνε, ξέρεις!”, “Δεν βλέπεις που δεν βλέπεις το κινητό σου, πώς θα μπορούμε να κανονίζουμε τώρα;”, “Τι θα κάνεις όταν ταξιδεύεις;”, “Κι αν πάθει κάτι ένας δικός σου άνθρωπος, χτύπα ξύλο, πώς θα το μάθεις;”, “Καλά, δοκίμασε χωρίς κινητό και θα τα ξαναπούμε. Δεν υπάρχει περίπτωση να αντέξεις.” Όλοι μας, μαζικά, έχουμε απλά αποδεχτεί την εξάρτηση σε αυτές τις συσκευές ως κάτι το αναντίρρητα καλό (εκτός από την περισταστιακή ένσταση για την επικίνδυνη ακτινοβολία). Όπως και με το ηλεκτρικό ρεύμα. “Θέλεις να γυρίσουμε στις σπηλιές;!” Μα, οι άνθρωποι των σπηλαίων ήταν πιο ικανοί από εμάς. Τολμώ να πω και πιο ζωντανοί από εμάς. Μόλις πέσει το ρεύμα, ξαφνικά δεν αντέχουμε το σκοτάδι, δεν μπορούμε να μαγειρέψουμε, δεν μπορούμε καν να περάσουμε την ώρα μας δημιουργικά, βαριόμαστε δίπλα στους ίδιους τους ανθρώπους που αγαπάμε (αν και το απόλυτο σκοτάδι μπορεί και να προσφέρει… ωραίες στιγμές!). Ποιος χρησιμοποιεί ποιον, τελικά;
Δεν μπορώ να αγνοήσω πάντως την βάση της παραπάνω κριτικής. Πιάνει την ουσία των λόγων για τους οποίους οι περισσότεροι προχώρησαν στην ταυτοποίηση ακόμα και αν δεν συμφωνούσαν στην θεωρία. Όπως και να το κάνουμε, δύσκολα μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο πρακτικό από το να επικοινωνείς με όλους όπου κι αν είσαι, και σίγουρα θα μου λείψει. Το θέμα είναι ότι εκεί που είχα αποφασίσει ότι δεν θα είχα πια κινητό, ξαφνικά έχω την δυνατότητα να το κρατήσω. Δυνατότητα μεταμφιεσμένη σε υποχρέωση. Αποφάσισα να προσαρμόσω την δυνατότητα αυτή και να μην συμβιβαστώ: θα αφήνω το κινητό μου σπίτι κλειστό και θα έχω αυτόματο τηλεφωνητή ή προώθηση κλήσεων στο σταθερό μου. Θα το ανοίγω μια φορά στη μία ή στις δυο μέρες για να δω αν έχω σημαντικά SMS. Όμως θα βγάλω το κινητό από την καθημερινή μου επικοινωνία. Το καρτοτηλέφωνο με εξυπηρέτησε μια χαρά πριν λίγες μέρες (και φτηνα, ακόμα και για κλησή προς κινητό!) Το Skype με έχει βολέψει και αυτό πολύ, και η ιδέα του να έχω ένα laptop μαζί μου και να μιλάω με φίλους από κάποιο hotspot όσο είμαι έξω δεν είναι άσχημη! Ακόμα και σε κάποια συμβατή συσκευή, αν κάποια στιγμή έχω. Επίσης, e-mails, MSN, γράμματα (λατρεύω την γραπτή επικοινωνία, όσο παραπλανητική και ξεχωριστή από την φυσική, προφορική πραγματικότητα και αν μπορεί να είναι μερικές φορές.) Και γαμώτο, πραγματική, φυσική επικοινωνία, the only thing that really matters…
Ζητάω από τους ανθρώπους μου να καταλάβουν αυτή την επιλογή μου. Μόνο εσείς θα μπορέσετε να το κάνετε πιο εύκολο, έτσι όπως θα έπρεπε να είναι. Ήδη θα έχω να αντιμετωπίσω δυσκολίες επικοινωνίας με όλους τους υπόλοιπους… Θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να δείξω (στον εαυτό μου και στους άλλους) πως όχι μόνο δεν είναι απαραίτητο το κινητό για να κρατήσεις επαφή και να μπορείς να βρίσκεσαι με όσους θέλεις, αλλά η επικοινωνία έτσι θα είναι τελικά πιο αγνή, απολαυστική, χορταστική και αυθεντική, κάθε στιγμή με τους ανθρώπους σου θα είναι πολύτιμη, μακριά από την σιγουριά του αυτονόητου και του βολικού. Γιατί, δυστυχώς ή ευτυχώς, έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι: όταν κάτι δεν το έχουμε πλέον ως δεδομένο, αποκτά άλλη αξία…
Further “reading”:
http://www.youtube.com/watch?v=as151PlWM-o Mr. Freeman: Είμαι αληθινός
http://www.youtube.com/watch?v=EJswB33P3Us Mr. Freeman: Τι είναι οι γνώσεις σας