Είμαι στο καράβι της επιστροφής απο την Αίγινα. Χρόνια είχα να περάσω Πάσχα με τον Dad και την Βάσω στην Αίγινα. Είχα ξεχάσει πόσο μεγάλο χάπενινγκ μπορεί να είναι. Όλοι οι γνωστοί και γείτονες να φέρνουν τα δικά τους φαγητά και τα δικά τους ταψιά, όλοι να τρώνε στην αυλή. Μου άρεσε, αν εξαιρέσεις ότι όλη χτεσινή μέρα, δηλαδή την Κυριακή του Πάσχα, την ξόδεψα να εξηγώ σε ανθρώπους το τι σημαίνει «Πολιτισμική Τεχνολογία και Επικοινωνία», αν έχει λεφτά στο μέλλον, πόσο ωραία είναι η Μυτιλήνη κτλ.
Αλήθεια, όταν οι άνθρωποι σε ρωτάνε τι σπουδάζεις, το κάνουν επειδή νομίζουν ότι δεν υπάρχει τίποτα σπουδαιότερο να σε ρωτήσουν ή επειδή πολύ απλά δεν έχουν τίποτα καλύτερο να πουν; Στις στιγμές αμηχανίας, όταν δύο άνθρωποι δεν γνωρίζονται, είναι κοινό να χρησιμοποιούνται οι «γνωστές», πεπατημένες τακτικές γνωριμίας. “What do you do for a living?”, «Τι σπουδάζεις;», «Από πού είσαι;»… Αξίζει να αναρωτηθούμε πώς ακριβώς έγιναν αποδεκτές αυτού του είδους οι κοινοτυπίες όταν γνωρίζεις κάποιον, και όχι μόνο αυτό, πώς έχουμε αποδεχτεί όλοι ότι όταν γνωρίζεις κάποιον είναι το πιο ενδιαφέρον να μάθεις την ακαδημαϊκή/επαγγελματική καριέρα. Δεν θα ήταν πολύ ομορφότερο αν ήμασταν λίγο πιο δημιουργικοί στις εισαγωγικές μας συζητήσεις; «Τι σας αρέσει να κάνετε στον ελεύθερο σας χρόνο;», «Σας αρέσει η ζωή σας, αν όχι, γιατί;», «Αντιμετωπίζετε κάποιο πρόβλημα τελευταία;» Ειδικά τα δύο τελευταία θα ήταν μάλλον πολύ δύσκολο να χρησιμοποιηθούν σε κοινωνίες όπου στην ερώτηση «τι κάνεις;» η αυτόματη, συχνά ασυνείδητη απάντηση είναι «καλά»… Ο φόβος της παραδοχής της αδυναμίας σε αγνώστους, ή μήπως ένδειξη πως δεν έχουμε μάθει να νοιαζόμαστε για τους άλλους παρα μόνο για την εικόνα μας προς τους άλλους;
Ευτυχώς, η χτεσινή ημέρα δεν περιειχέ μόνο σχεδόν ανούσιους διαλόγους με άτομα τα οποία μετα βίας γνωρίζω. Πήγαμε με τους μοναδικούς άλλους νέους της παρέας στο ΕΚΠΑΖ, δηλαδή του Ελληνικού Κέντρου Περίθαλψης Άγριων Ζώων και Πουλιών (το τελευταίο Π φαντάζομαι παραλείπεται για λόγους ευηχείας). Ακόμα και αν παλιότερα είχαμε αρκετές σχέσεις με τους ανθρώπους που το διαχειρίζονταν – συγκεκριμένα με τον Φίλιππο Δραγούμη και την Μαρία Γανωτή, τους οποίους γνώριζα μέσω της Βάσως – και θυμάμαι ακόμα και το πρώτο κέντρο που είχαν σε ένα σπίτι έξω απο την Αίγινα και αργότερα στις Φυλακές (ήμουν-δεν ήμουν τότε 5 χρονών), η χτεσινή εμπειρία ήταν συγκλονιστική. Υπήρξαμε μάρτυρες του απαγορευμένο έρωτα μεταξύ του Οβελίξ και του Κεφάλα — ενός αγριογούρουνου και ενός πόνι, και τα δύο αρσενικά – Τα δύο ζώα φιλιόντουσαν μέσα απο τα κάγκελα. Το πόνι φαινόταν πολύ… ενθουσιασμένο με την κατάσταση! 😉 Αργότερα, είδαμε έναν αετό ο οποίος ήταν με το κέντρο ήδη σχεδόν 25 χρόνια… Ο αετός αυτός ήταν τυφλός από το ένα μάτι και έτσι ποτέ δεν θα μπορούσε να απελευθερωθεί. Ήταν γεράκος, είχαν αρχίσει να του βγαίνουν λευκά φτερά στην ράχη. Όταν ο υπεύθυνος (γαμάτος τύπος btw, τον θυμάμαι από παλιά με ένα cockatoo στον ώμο) μπήκε μέσα στον χώρο του για να του δώσει έναν μεζέ, ο αετός έκανε φωνούλες σαν κοτοπουλάκι. Τόσο χαρούμενος ήταν που είχε επιστρέψει ο άφτερος γίγαντας παλιόφιλός του… Στην λίμνη με τους πελεκάνους, αυτός που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ένας ο οποίος δεν θα ξαναστόλιζε ποτέ τους υγρότοπους με το μεγαλόπρεπο πέταγμα του, γιατί πολύ απλά του είχαν ακρωτηριάσει το αριστερό φτερό. Είχε πυροβοληθεί, και το φτερό του είχε αρχίσει να σαπίζει, δεν υπήρχε σωτηρία… Ο πελεκάνος αυτός, παρά την αναπηρία, ήταν ο αρχηγός στην λίμνη. Τσαμπουκάς με τα όλα του! Φαινόταν ότι δεν τον πείραζε η αναπηρία του πια. Ή τουλάχιστον, είχε μάθει να ζει και με αυτή.
Γενικά, η δουλειά των ανθρώπων του ΕΚΠΑΖ είναι συγκλονιστική. Χωρίς ουσιαστικούς πόρους, βασιζόμενοι στην εθελοντική εργασία, κάνουν κάτι τόσο σπουδαίο. Για όλα, λένε, φταίει το λαθραίο κυνήγι. Χωρίς αυτό θα είχαν μέχρι και 70% λιγότερα περιστατικά. Τι μπορείς να πεις για μερικούς ανθρώπους που χρησιμοποιούν την καραμπίνα τους σαν προέκταση της «κυριαρχίας τους πάνω στην φύση», του «ανδρισμού» τους…
Επίσης αυτές τις μέρες μου στην Αίγινα ασχολήθηκα και με αυτά τα νέα ιντερνετικά:
Η αγάπη μου για τα παιχνίδια στρατηγικής γνωστή… Αυτό είναι ένα web-based RTS το οποίο διαδραματίζεται στο διάστημα. Σκοπός είναι η κατάκτηση των μισών τουλάχιστον πλανητικών συστημάτων του χάρτη. Εφόσον το παιχνίδι δεν το παίζω μόνος αλλά online, η διπλωματία, οι συμμαχίες και οι πόλεμοι παίζουν πολύ. Γενικά, είναι πολύ απλό παιχνίδι με εύκολα κατανοητούς κανονές και θα έλεγα πως μοιάζει με ένα μίγμα του Risk, του Diplomacy (του οποίου επίσης βρήκα ένα web-based site για να παίξω και περιμένω να βρω χρόνο για την πρώτη μου παρτίδα) και φυσικά του Galactic Civilizations. Το ιδιαίτερο είναι πως κάθε κίνηση παίρνει πολλές ώρες για να πραγματοποιηθεί, εξομοιώνοντας εν μέρει την μακροσκοπικότητα του όλου εγχειρήματος. Η κίνηση ενός αστροστόλου από το ένα σύστημα στο άλλο, π.χ, μετριέται με δεκάδες ώρες, και το revenue της παραγωγής από κάθε αστέρι έρχεται κάθε 24 ώρες. Το προτείνω ανεπιφύλακτα, μόνο και μόνο για την εμπειρία!
Σας αρέσουν τα βιβλία; Κι εμένα! Θεωρείτε πως δεν χρειάζεται να σας ανήκει ένα βιβλίο για να το ευχαριστηθείτε; Κι εγώ! Θέλετε να μοιράζεστε τα βιβλία σας και να παρακαλουθείτε το πού φτάνουν τελικά; …
ΟΚ, ούτε εγώ ήμουν σίγουρος για την ιδέα, όσο ενδιαφέρουσα και στο παγκόσμιο πνεύμα του web που γουστάρω και αν ακούγεται, για τον απλούστατο λόγο του ότι εμείς οι έλληνες γενικότερα δεν κινούμαστε και τόσο πολύ μακριά από την πεπατημένη. Παρ’όλα αυτά, ανακάλυψα πως το Book Crossing έχει δυνατή παρουσία στην Ελλάδα, μάλιστα προετοιμάζεται και το 5ο Συνέδριο Βοοκ Crossing στην Θεσσαλονίκη. Η Νέα Σμύρνη είναι το πιο δυνατό κέντρο Book Crossing στην Αθήνα και το Ethnique ένα από τα Official Crossing Zones! Πού να το φανταζόμουν… Βλέπω πως στην Μυτιλήνη δεν υπάρχει κίνηση ή Crossing Zones, οπότε καλώ όποιον θέλει να φτιάξουμε ένα Crossing Zone και να απελευθερώσουμε την ιδέα και στην Μυτιλήνη. Σίγουρα θα βρούμε υποστηρικτές. Ήδη ο Mordread και η Νένη ψήνονται! ^^D
My shelf: http://www.bookcrossing.com/mybookshelf/Cubilone
Στο πνεύμα του Book Crossing, υπάρχει και το Post Crossing! Φτιάχνεις ένα προφίλ, δίνεις την διεύθυνση σου, και ζητάς να σου δωθεί μια τυχαία διεύθυνση από την βάση δεδομένων του site. Σε αυτή την διεύθυνση καλείσαι να στείλεις μια carte postale! Και όσες carte-postale στείλεις, τόσες φορές θα εμφανιστεί η δική σου διεύθυνση στην τυχαία αναζήτηση κάποιου άλλου… Ήδη περιμένω να στείλω δύο κάρτες που αγόρασα από το ΕΚΠΑΖ σε έναν 54-χρονο Φινλανδό και σε έναν Κινέζο αγνώστου ταυτότητας… Η ιδέα μου αρέσει πάρα πολύ!
—
Σχετικά με το ΕΚΠΑΖ, ρίξτε και μια ματιά στο http://pcsi.tripod.com/roz Είναι το πρώτο site που έφτιαξα, σχεδόν 8 χρόνια πριν. Είναι η αγγλική μετάφραση του «Ροζ ο Πελεκάνος και άλλες ιστορίες» του Φίλιππου Δραγούμη με ιστορίες από το ΕΚΠΑΖ. Μερικές, όπως η ιστορία του ίδιου του Ροζ, καταπληκτικές. Δείτε το!