good reads – Cubilone's Dimension

Review: Why Life Speeds Up As You Get Older: How Memory Shapes our Past

Why Life Speeds Up As You Get Older: How Memory Shapes our Past by Douwe Draaisma

“You’ll come away with hopefully more questions that you had at the beginning”. It says something along these lines on the back cover on “Why Life Speeds Up As You Get Older: How Memory Shapes our Past”. I didn’t come away with more questions. In fact, I didn’t even get an answer for the title of the book! It’s structure and content is such that it doesn’t analyse the problems at hand in depth or in a way that led to some visible conclusion (I’m one of the people that accepts the conclusion of no conclusion quite alright. Imagine.) Instead, it’s little more than a collection of case studies. Interesting case studies, I have to give Mr. Draaisma that, but ones that do not come very close to trying to tackle the huge chapter of human life that is autobiographical memory. This book could be so much more. Instead, it’s just a text of well-organised and researched memory-related anecdotes that might be interesting by themselves but come across as superficial. A pity; memory, together with time, is one of my favourite topics.

View all my reviews

Review: Οι Άμμοι του Χρόνου

Οι Άμμοι του Χρόνου by Γιώργος Μπαλάνος

My rating: 3 of 5 stars

Αυτό εδώ μου το πρότεινε η μάνα μου, ως ένα καλό έργο το οποίο ήταν μπροστά για την εποχή του, μια μέρα που συζητάγαμε για τον χρόνο και της μίλαγα για το “Making Time” και πόσο με είχε εντυπωσιάσει.

Μυστήριο βιβλίο οι Άμμοι του Χρόνου… Ο Γιώργος Μπαλάνος γράφει ευχάριστα, έχει γνώσεις και άποψη, αλλά πραγματικά είναι ο,τι να’ναι. Μπορεί να σου μιλάει για ένα θέμα και ξαφνικά να σου πετάξει κάτι άσχετο και να ξετυλίξει τον οιρμό του με περίεργο τρόπο. Η γραφή του είναι γεμάτη ειρωνεία και μια λεπτή υπεροπτικότητα η οποία όμως συνήθως ταιριάζει με το θέμα (σαν να λέει σε κάθε σελίδα «δεν ξέρεις τίποτα τελικά για τον χρόνο. Ποιος όμως, τελικά ξέρει; Ούτε οι επιστήμονες, ούτε οι φιλόσοφοι, ούτε εγώ…»)

Ξεκινάει με τις διάφορες ιστορικές φιλοσοφικές και επιστημονικές θεωρήσεις του χρόνου και τις αναλύει, αντικρούει ακόμα με πολλή στιλπνάδα. Και είναι ένα βιβλίο που γράφτηκε πριν σχεδόν 35 χρόνια. Όχι πως έχει αυτό σημασία, απλά βλέπω πως τόσα χρόνια μετά δεν έχουμε κάνει κανένα σοβαρό βήμα μπροστά, ίσα-ίσα έχουμε κάνει μεγαλύτερες παραδοχές στα θέματα που ο Μπαλάνος προσπαθεί να ρίξει λίγο φως. Ίσως επειδή η άμμοι του χρόνου έχουν, για τώρα τουλάχιστον, κάτσει;

Gestalt, βιοκύκλοι, φυσική αθανασία και επιλογή ηλικίας-ρόλου (όπως στην περίπτωση των μελισσών), ταξίδια και «ταξίδια» στον χρόνο με διάφορες μεθόδους, όπως με τρύπες στο (χώρο;-)χρονικό συνεχές και με τήρηση ενός ημερολογίου ονείρων με σκοπό την ενθύμιση περισσότερων ονείρων κι έτσι πιθανόν και κάποιον «προφητικών»… Ο Μπαλάνος υποστηρίζει ότι είναι θέμα χρόνου (pun unintended) πριν βρούμε κάποια μέθοδο για να νικήσουμε τον θάνατο. Έχω φυσικά τις επιφυλάξεις μου αλλά εγείρεται το εξής ενδιαφέρον ερώτημα: Η επιβίωση, το κύριο μας μέλημα, θεωρητικά εξασφαλίζεται με την επίτευξη της αθανασίας. Μετά, τι;

Μετά τι; Αν είχαμε απάντηση σε αυτό το ερώτημα ίσως και να είχαμε περισσότερες απαντήσεις σε άλλα άλυτα θέματα της ανθρωπότητας…

Οι Άμμοι του Χρόνου είναι μπροστά. Το βιβλίο παρουσιάζει μερικές προκλητικές ιδέες για σήμερα, πόσο μάλλον για τα τέλη του ’70 οπότε και γράφτηκε. Μπλέκει την επιστήμη (η οποία από μόνη της προτείνει μερικές εξωπραγματικές ιδέες ως πραγματικές), την φαντασία, την επιστημονική φαντασία και την μετα-επιστήμη (για να μην πω μεταφυσική: έχει περίεργες, προεκτάσεις αυτή η λέξη, ακόμη κι όταν είναι βάσιμη και περιγραφική. Όπως η «συνωμοσία»…) με τρόπο ο οποίος πιάνει το πνεύμα της εποχής μας σχεδόν καλύτερα απ’ότι πριν 35 χρόνια. Με άφησε με ιδέες, ερωτήματα και όρεξη για έρευνα, και αυτό ακριβώς ήθελα. Αν ήταν πιο καθαρογραμμένο και ο Μπαλάνος ήταν λιγότερο φιγουρατζής σε σημεία, όχι πως αυτό δεν είχε και την πλάκα του, το βιβλίο θα ήταν συνολικά καλύτερο.

3,5 ήλιοι

View all my reviews

Review: To Τετράδιο

To Τετράδιο by José Saramago

My rating: 3 of 5 stars
Το Τετράδιο είναι μια συλλογή των αναρτήσεων του συγγραφέα στο μπλογκ του για έξι μήνες, συγκεκριμένα από τον Σεπτέμβριο του ’08 μέχρι τον Μάρτιο του ’09. Ο Σαραμάγκου λέει την άποψη του για πολλά θέματα για τα οποία η άποψη του θα με ενδιέφερε: παγκόσμια πολιτική, θρησκεία και κοινωνικά θέματα αλλά και δυστυχώς πολλά άρθρα σχετικά με Πορτογάλους ή Ισπανούς συγγραφείς ή πολιτικά πρόσωπα για τα οποία δεν θα μπορούσα να ξέρω τίποτα ούτως ή άλλως.

Η αλήθεια είναι πως περίμενα περισσότερα. Αν και τα λέει πολύ καλά, όπως συνήθως, δηλαδή έπιασα να χαμογελάω πολλές φορές με ικανοποίηση και συμφωνία όσο διάβαζα αυτό το βιβλίο, δεν χρησιμοποιεί εδώ το λογοτεχνικό στυλ για τον οποίο τον έχω αγαπήσει. ‘Ετσι μερικές φορές οι ιδέες του δεν αποτυπώνονταν το ίδιο ξεκάθαρα και ασυναγώνιστα. Θέλω να πω, θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε κομμουνιστής άθεος 80χρονος Πορτογάλος συγγραφέας. Αλλά φυσικά, μόνο ο Σαραμάγκου θα πληρούσε αυτά τα κριτήρια…

View all my reviews

Review: What on Earth Happened?: The Complete Story of the Planet, Life and People from the Big Bang to the Present Day

What on Earth Happened?: The Complete Story of the Planet, Life and People from the Big Bang to the Present Day by Christopher Lloyd

My rating: 5 of 5 stars

There are some times when you read books that change your worldview, if even slightly (I mean, OK, realistically, what book will change your world view completely?). They make you think, stay with you for some time, making you want to talk with others around you about the fresh things you’ve just found out but for some reasons nobody seems to care about. What on Earth Happened has been one of those books for me.

It’s a beast. It took me slightly less than 3 months to read it all, but at times I remember reading a lot of it every day. WoEH is just incredible in i’s variety of subject material. The title truly says it all. Where else are you going to find the stories of giant dragonflies, the tectonic plates, why Europe’s only hope out of decadence was to go out exploring and colonising (ie destroying), prehistoric man, dinosaurs, ancient civilizations of Mesopotamia, the Indus Valley, America (etc), the first species of marine wildlife, how ants, bees and termites are in some ways civilizations of their own, etc, etc, in one tightly packed, well-knit, intriguing package such as this?

WoEH, as it does claim to do, looks at the bigger picture. It delivers nicely: this is quite possibly the biggest picture of anything I’ve ever imagined, and it’s not cheesy at all, contrary to what I suspected at first… If the age of the universe can be shrunk into 24 hours, we humans have existed for the last 20 minutes of that and history is just a mere second thereof. Think about that for a second (pun intended).

You know what? It’s 6 o’ clock in the morning. I’ve slept very little and have to catch a ship. This book is genius, I love it, I can’t recommend it enough, I feel as if it’s going to be quite inluential to the way I see things. It’s bound to teach you someting new and fascinating, lots of stuff you always wanted to know but were too afraid/bored to ask. And of course other things you would have never imagined could be true. This review is a mess. I should come back to fix it sometime.

View all my reviews

Review: Το κομμάτι που λείπει συναντά το Μεγάλο Ο

Το κομμάτι που λείπει συναντά το Μεγάλο Ο by Shel Silverstein

My rating: 5 of 5 stars

Some books just meet your life like passing comets. You can’t possibly predict their coming or the respective impact they’re going to have on you, but there they go, shooting across the night-sky of your life. Spectacularly… It’s almost as if they become so important for you precisely because they come out of nowhere.

It was the same with this little book. It was a nice day in Kerkyra a few weeks ago. Me and a couple of newly-met friends wanted to go somewhere for a “coffee” (raki with honey as it later turned out!). This fateful place was to be Cafe Del Art, a little cafe bar hidden in some typically quaint obscure little Corfu sidestreet I would have never found on my own.

“Oh, it’s a shame. They have such beautiful lighting here normally. Maybe it’s too early”, said Danai as we were sitting at a table next to the window. “Oooh! That book! Do you know it? I love it!”, she added, eyeing a book sitting in a corner of the little shop and handing it to me. It was, of course, the book I’m writing this “review” about.

Yes, it’s a picture book. Inconspicuous, right? One could easily dismiss it at first sight as merely a children’s book. Heh. Another strong message one could get from it is that judging a book from its cover is seldom wise. This book can talk on fantastically different levels to people of different ages. Don’t they say, after all, that if one knows her stuff she’ll be able to explain it to a child? I don’t know about the children that read this book, but I Understood. And I urge everyone to experience how inspirationally and masterfully just a few simple shapes and sentences can carry a profoundly deep message on the meaning of the human condition. Things we all know are true deep inside; we’ve only been looking away for too long.

View all my reviews

Review: Το μυστήριο της τράπουλας

Το μυστήριο της τράπουλας by Jostein Gaarder

My rating: 4 of 5 stars

Η ιστορία της πορφυρής γκαζόζας, του Μυστικού Νησιού και των μυστηριωδών κατοίκων του, της αναζήτησης ενός Νορβηγού πατέρα — αυτοαποκαλούμενου Μπαλαντέρ — και του γιου του για να βρουν τον Άσο Κούπα τους, δηλαδή την μητέρα που έφυγε για να βρει τον εαυτό της στην Ελλάδα και μιας άλλης, πιο γνωστής μας αναζήτησης: αυτήν για την αλήθεια του ποιοι είμαστε, προς τα πού πάμε, γιατί, τι πραγματικά μετράει στην ζωή και όλα αυτά τα γνωστά.

Ο Jostein Gaarder για δεύτερη φορά (το ξέρω ότι έγραψε τον Κόσμο της Σοφίας δεύτερο, αλλά εγώ τον διάβασα πρώτο) αναρωτιέται για τον κόσμο και μας συνεπαίρνει με την φαντασία του με χαρακτηριστικά χαρούμενο, απλό, διαφωτιστικό και συγκινητικό τρόπο. Ο Gaarder ξαναήρθε να μου επιβεβαιώσει ότι η σοφία βρίσκεται στην απλότητα και στην ταπεινότητα προς τον κόσμο, που καλύτερα από κάθετι εκφράζει η παιδική περιέργεια, η οποία αργότερα δυστυχώς πεθαίνει, αφού συνηθίσουμε τον κόσμο. Όντως εγκληματικό, αν το σκεφτεί κανείς. Όπως λέει και ο Death στο Discworld: “Human beings make life so interesting. Do you know, that in a universe so full of wonders, they have managed to invent boredom”.

Το Μυστήριο της Τράπουλας είναι ένα βιβλίο πραγματικά για όλες τις ηλικίες. Ο πρωταγωνιστής, αν και θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι οι πρωταγωνιστές είναι πολλοί με την ψυχή ενός, είναι μεν παιδί, όμως ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει τα πράγματα ήταν έμπνευση. Ακόμα περισσότερο με ενέπνευσε ο πατέρας του Χανς Τόμας. Ενήλικας που ποτέ δεν σταματάει να αναρωτιέται για τον κόσμο, με προβλήματα αλκοολισμού, άφθονη αγάπη για τον γιο, την φιλοσοφία, την ναυτοσύνη και την woman that left him — εδώ σκάρωσε ολόκληρο ταξίδι με αυτοκίνητο από την Νορβηγία μέχρι την Ελλάδα για να την βρει. Θέλω κι εγώ τέτοιον μπαμπά, ή για να είμαι ρεαλιστικότερος, θέλω κι εγώ να γίνω τέτοιος μπαμπάς. Επίσης θέλω να ταξιδέψω στο Agder και στις Άλπεις, κάπου πιο κοντά στο Χωριό και πιο μακριά από το Interlaken. Γαμώτο.

Το όλο meta-narrative με τo Μυστικό Νησί, τους διαδόχους του Μυστικού και την Τράπουλα του Φρόντε ήταν μια ενδιαφέρουσα ιδέα, και μια ωδή στις γήινες ανθρώπινες απολαύσεις. Αν η υπόθεση με την τράπουλα ήταν λίγο καλύτερα τοποθετημένη (σε μερικά σημεία μου φάνηκε βεβιασμένη και μου έκοβε το ενδιαφέρον) τότε το βιβλίο μπορεί να άξιζε και το πέμπτο αστεράκι του. Τώρα που το σκέφτομαι όμως, ούτε η ιστορία του Χανς Τόμας και του πατέρα του από μόνη της θα ήταν αρκετή για να κρατήσει το ενδιαφέρον αν η μία ιστορία δεν έβαζε σιγά-σιγά όλα τα μυστήρια που προέκυπταν στην πορεία της άλλης σε μια τάξη και το αντίστροφο (κάτι που ποτέ δεν μπορείς να κάνεις με τα πραγματικά ερωτήματα της ζωής, but I digress). Το μόνο σίγουρο; Ποτέ δεν πρόκεται να ξαναπιάσω τράπουλα με τον ίδιο τρόπο. Και σίγουρα η έμπνευση του τραπουλο-ημερολογίου θα μου μείνει.

Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει η πορφυρή γκαζόζα στην πραγματική ζωή. Παραισθησιογόνα ναρκωτικά ίσως; Άνετα θα μπορούσε να είναι κάτι τέτοιο. Και ναι, θέλω να δοκιμάσω γεύση κεράσι στον αγκώνα μου και βατόμουρο με λεμόνι στο αριστερό μου μεγάλο δάχτυλο του ποδιού! Όπως λένε όμως και στο βιβλίο… Αν δοκιμάσεις ό,τι έχει να δώσει η ζωή με μια γουλιά, γιατί μετά, στην τελική, να ζεις, αν όχι μόνο για να συνεχίσεις να πίνεις;

Βαθιά ερωτήματα. Αυτό το βιβλίο έχει πολλά, ακόμα και αν είναι καλά κρυμμένα στα χάρτια… Ασυνήθιστο, γιατί συνήθως ψάχνουμε στα χαρτιά για καλά κρυμμένες απαντήσεις.

Ευχαριστώ την Άλεξ που μου το δάνεισε. 🙂 Κάποτε είχαμε προσπαθήσει να διαβάσουμε αυτό το βιβλίο μαζί. Η προσπάθεια ήταν φυσικά καταδικασμένη. Έγραψα κι εγώ το όνομα μου στο πίσω μέρος του βιβλίου, 13 Μάρτηδες (μια οικογένεια του Μυστικού Νησιού 😉 ) μετά την τελευταία προσθήκη.

View all my reviews

Review: Miκρές Αναμνήσεις

Miκρές Αναμνήσεις by José Saramago

My rating: 2 of 5 stars

I read Μικρές Αναμνήσεις (As Pequenas Memorias) on a single coach trip from Corfu to Athens. Saramago uses his usual inspiring stream-of-consciousness style with this one, too, even though I don’t think it works as well for telling the story of his early life as it does for his novels. I found much of it hard to follow and remember. Maybe it was just because I had had little sleep that day because I had to wake up early to catch the coach? Perhaps. But it doesn’t change the fact that it was all a blurry and not very focused ride.

What I found most interesting from Saramago’s early memoires was the glimpse he allowed me to catch from 1920s and ’30s Portuguese life. His family moved as many as 10 times in as many years; his (illiterate but wise) grandparents used to take their newborn piglets up in their own bed to keep them warm and help them survive the cold winters; some of his homes had no real bathroom, only a hole in a corner of the kitchen… I enjoyed reading his “critique” on video games and today’s children:

“Να διασχίζω μόνος τους καυτούς ελαιώνες, ν’ανοίγω κοπιαστικά δρόμο ανάμεσα από θάμνους, από κορμούς, από πρίνους, απο αναρριχητικά φυτά που ύψωναν συμπαγή σχεδόν τείχη στις όχθες των δυο ποταμών, ν’ακούω καθισμένος σ’ένα σκοτεινό ξέφωτο την σιωπή του δάσους να σπάει μονάχα από το τιτίβισμα των πουλιών και το τρίξιμο των κλαριών κάτω από την ώθηση του ανέμου, να μετακινούμαι πάνω στο έλος, περνώντας απο κλαδί σε κλαδί σε μια έκταση κατοικημένη από τις κλαίουσες ιτιές που φύτρωναν μεσ’ από το νερό, δεν είναι όλα αυτά, θα πει κανείς, παλικαριές που διακαιολογούν ιδιαίτερη μνεία σε μια εποχή σαν τη δική μας, όπου στα πέντε ή στα έξι χρόνια, κάθε παιδί του πολιτισμένου κόσμου, ακόμα κι αν είναι νωθρό και ζει καθιστική ζωή, έχει ταξιδέψει στον Άρη για να κάνει σκόνη όσα πράσινα ανθρωπάκια βρέθηκαν στον δρόμο του, έχει ξεκάνει τον τρομερό στρατό των μηχανικών δράκων που φυλούσε τον χρυσό στο Φορτ Νοξ, έχει κάνει κομματάκια των βασιλιά των τυραννόσαυρων, έχει κατέβει χωρίς σκάφανδρο και χωρίς βαθυσκάφος στις βαθύτερες υποβρύχιες σπηλιές, έχει σώσει την ανθρωπότητα από τον τερατώδη μετεωρίτη που ερχόταν για να καταστρέψει την Γη. Μπροστά σε τέτοια ανώτερα κατορθώματα το αγοράκι της Αζινιάγκα θα είχε μόνο να αντιτάξει την ανάβαση του μέχει την κορυφή μιας φλαμουριάς είκοσι μέτρων, ή, ταπεινά, αλλά ασφαλώς με μεγαλύτερη γευστική απολαβή, τις αναβάσεις του στη συκιά του κήπου, νωρίς το πρωί, για να μαζέψει τα φρούτα, υγρά ακόμη από τη βραδινή δροσιά, και να ρουφήξει σαν λαίμαργο πουλί τη σταγόνα μέλι που ξεπηδούσε απ’το εσωτερικό τους. Μικροπράγματα, στ’ αλήθεια, το πιθανότερο όμως είναι ότι ο ηρωικός νικητής του τυραννόσαυρου δεν θα ήταν ικανός ούτε σαύρα να πιάσει με τα χέρια του.”

While reading about these memories was somewhat interesting and I didn’t regret reading Μικρές Αναμνήσεις, I feel as if I got very little insight on how exactly Saramago turned into such a great writer and personality so late in his life: 60+ years after the events he writes of in this book, to be exact…

Honourable mentions, as with all of Saramago’s books published by Kastaniotis, go to Athina Psyllia for another brilliant, exemplary translation. Thank you!

View all my reviews

Review: Demian

Demian by Hermann Hesse

My rating: 2 of 5 stars

I had high hopes for this book. Quotes like “the bird fights its way out of the egg” or “true freedom requires the destruction of the world we were born in” (or something akin to that) intrigued me. But I must say Demian disappointed me in the end. Sinclair’s life comes across as drama-queenish and dull. His fascination with Demian is kind of peculiar and arbitrary, while Demian himself is uncanny and not very “realistic” a character at all. I enjoyed reading it more closer to the beginning, when Sinclair is just a patronised little boy, than later on, when as a young adult he becomes just a bit too worked up over his “knowledge” and all his weird, pompous friends. I felt like this book left me with nothing. Its philosophical and ethical braveries felt stale, as if they haven’t aged all that well. Whether this book was deemed revolutionary for its time, that is almost 100 years ago, that I cannot say.

I don’t plan on giving up on Hesse. I just hope some of his other books I want to read live up to their names more than Demian.

View all my reviews

Review: Η Τέχνη του Πολέμου

Η Τέχνη του Πολέμου by Sun Tzu

My rating: 3 of 5 stars

Generally, in battle, use the common to engage the enemy and the uncommon to gain victory.

Those skilled at uncommon maneuvers are as endless as the heavens and earth, and as inexhaustible as the rivers and seas.

Like the sun and the moon, they set and rise again.

Like the four seasons, they pass and return again.

There are no more than five musical notes, yet the variations in the five notes cannot all be heard.

There are no more than five basic colors, yet the variations in the five colors cannot all be seen.

There are no more than five basic flavors, yet the variations in the five flavors cannot all be tasted.

In battle, there are no more than two types of attacks:

Uncommon and common, yet the variations of the uncommon and common cannot all be comprehended.

The uncommon and the common produce each other, like an endless circle.

Who can comprehend them?

Source

“Read this”, Garret had said. “It will turn you into a better StarCraft player.” And he handed it to me. And read it I did. It is the kind of small ancient book filled with wisdom you might find yourself reading again and again throughout the years, seeking its advice time and time again, much like the Lao Tzu (or Tao Te Ching), which was interestingly supposedly written around the same period as The Art of War. It is interesting how Sun Tzu’s ancient writings are not only applicable to war-craft (heh, get it? :P) — I mean, I cannot imagine I’ll be leading armies of rice-eating dudes any time soon or, indeed, ever — they can be useful spiritual guidance to pretty much any conflict’s successful resolution, from playing StarCraft and other war games, like Europa Universalis, to trying to regain that girl’s attention: ‘all’s fair in love and war’, after all. It was also a satisfying experience to get a first-hand experience with such a widely quoted work, especially by games like Total War.

Read it here or here (public-domain-multiple-translations, yes! yes!) if you’re feeling like it.

View all my reviews

Review: Understanding Comics: The Invisible Art

Understanding Comics: The Invisible Art by Scott McCloud

My rating: 5 of 5 stars

<irrelevant_to_review>
First of all, I’d like to share my story about Amazon.co.uk and this book that goes to show how awesome some companies’ customer service can be. I first ordered it together with Waking From Sleep in Novemeber. Waking From Sleep arrived just fine but Understanding Comics never did. I sent them an e-mail asking them about my book’s whereabouts and they admitted that they did not know what had happened to it. As they’ve done before, they sent me a replacement copy.

What I had not predicted was that I wouldn’t be home to receive my replacement copy, because by then I was in Athens for the holidays. Once I was back, I did find an Amazon.co.uk package waiting outside my door. It was soaked from the winter rains and someone who must have been wondering what this strange parcel contained had opened it. Clearly, the contents or the condition thereof must have disappointed them, since the book remained there for me to discover.

I took it inside and began the drying process. It took a few days of devising various methods of using my air-conditioners on heat, my only way to stay warm inside the house, and keep the book spread out so that the pages could properly dry and avoid it catching fungi or worse, plainly disintegrate; the cover of the book was soft, and so was the glue that kept it stuck to the rest of the book.

Thankfully, the book survived with only cosmetic damage. After a few days I began reading it. Meanwhile, I had contacted Amazon.co.uk detailing the situation. One would expect that they would take the blame off themselves, declaring that it was the Greek Post’s fault or my own. But no. The gentlemen at Amazon claimed full responsibility for not being able to guarantee the book’s complete safe journey from their warehouses to my eager hands. So they went ahead and issued a complete refund for me, adding that they would choose their carriers with greater care in the future. Amazon, you have my respect. This is customer service. And this is why I’ll continue shopping from you, you made it.

irrelevant_to_review

Anyway! To Understanding Comics itself. It’s a very interesting read indeed. Mr. McCloud clearly knows his Cultural Theory and has great communicative skills. This book is not so much understanding comics, it’s more about decrypting comics, since we’ve all grown up being able to understand the hows, but scarcely if ever have we put our minds to the whys (apart from Abraham Kawa. 😉 )

This book is perfect if you want to see why comics as a narrative medium is important and get to know its strengths and weaknesses compared to film, animation and literature, which are its closest relatives. There are many “aha!” moments hidden within the frames and outside them. Time, space, colour, icons, language and its relationship with imaging… The possibilities are endless and this books shows you why. Understanding Comics goes into depth in all of those, but it does so in a way that transcends its own medium. I was left there imagining the wider implications of all that I had just read about and couldn’t wait to read some more. I like how Scott McCloud used the art he’s theorising about to get the point across all the more effectively.

What’s a bit disappointing but de facto unavoidable is that by now a lot of what the author had been hoping to happen has happened, like comics making it to the mainstream, “serious” markets as mature and effective ways to present a narrative. Consequently, just a little of the information presented, though of course not all, is outdated. The revolution has taken place. Big things have happened to the comics scene since 1993 when Understanding Comics was published, and I wonder what Mr. McCloud would have to say about these developments today. Sandman, Y: The Last Man, The Life and Times of Scrooge McDuck, Persepolis, Scott Pilgrim, The Invisibles, Logicomix and many more I don’t have the knowledge to list. I believe he’s proud and happy.

Here’s hoping such a creation as Understanding Comics eventually comes out for video games too. Isn’t it time they, too, grew out of their baby shoes?

View all my reviews