Koholint Island, Σαμοθράκη: δύο νησιά που πλέουν εντός κι εκτός πραγματικότητας…
Zeruda no Densetsu Yume o Miru Shima, 1993
Τώρα στον στρατό κατέβασα απ’το Virtual Console στο 3DS το Link’s Awakening, το πρώτο 2D Zelda που έπαιξα και από αυτά που δεν είχα τερματίσει ποτέ.
Όταν πρωτοείχα έρθει σε επαφή μαζί του ήταν στο παλιό μου Game Boy, δεν θυμάμαι αν ήταν στο κίτρινο το τούβλο ή το πράσινο το τουβλάκι. Μου το είχε δανείσει μια συμμαθήτρια στο δημοτικό… ή μήπως ήταν ο Μανώλης; Χμ… Η πρώτη και μόνη μου επαφή με Zelda τότε ήταν ο μικρός βωμός που είχα στήσει στο δωμάτιο μου για το Ocarina of Time. Ήμουν γύρω στα 10.
Δεν θα έλεγα ότι μου είχε κάνει κλικ. Το αντίθετο. Πέθαινα πολύ, δεν το καταλάβαινα, βαριόμουν που έπρεπε να μαζεύω ρούπιες για να αγοράζω αντικείμενα…
…έπρεπε να περάσω αυτό το ηλίθιο ραψψόον 20 λεπτά μετά την αρχή:
Ε, σύντομα άρχισα να παίζω Survival Kids και Pokemon Blue… και το άφησα.
Το ξανάγγιξα στα 22 σε έναν emulator στο laptop μου στη Δανία, ορμώμενος από φίλους που γνώρισα στο μεταξύ που το έβαζαν πολύ κοντά στην κορυφή της λίστας με τα αγαπημένα τους games ever, δει Zelda. Έφτασα μέχρι το τρίτο dungeon πριν να βραχεί και αχρηστευτεί ο υπολογιστής μου, μαζί με τον σκληρό όπου κατοικούσε το αρχείο μου, από μια μυστηριώδη και πολύ μικρής έκτασης πλημμύρα.
Το κατέβασα ξανά ένα βράδυ στον θάλαμο στην Σαμοθράκη δια της νομίμου οδού αυτή τη φορά, απ’ τα 6€ που είχαν μείνει στον λογαριασμό του eShop μου. Χρησιμοποίησα το κινητό μου ως WiFi πομποδέκτη και με τα τσάμπα gigabyte με τα οποία η Vodafone με σαγήνεψε ώστε να γίνω πελάτης της, πέρασα την πύλη στην πλούσια παιχνιδοθήκη του ηλεκτρονικού καταστήματος της Nintendo, και η περιπέτεια ξανάρχισε.
20τόσες απολαυστικές ώρες μετά, μπορώ να πω ότι κι εγώ ενώνω πλέον τη φωνή μου με όσους λένε ότι το Link’s Awakening είναι το καλύτερο 2D Zelda στην ιστορία της σειράς και σίγουρα μεταξύ των αρτιότερων παιχνιδιών που έχουν δει τα μάτια του κόσμου γενικότερα.
Το πόσο αντιδιαμετρικά άλλαξε η άποψη μου για το παιχνίδι μέσα σε αυτό το διάστημα είναι κάτι που μου κίνησε την περιέργεια, αν και δεν θα έπρεπε: γιατί, μήπως μου άρεσε να τσιλιμπουρδίζω με φανταστικά κράτη και να αμπελοφιλοσοφώ όταν ήμουν μικρός; Τέλος πάντων: τι είναι αυτό που είδα στα 27 μου που δεν μπορούσε να δει το 10χρονο που ήμουν τότε, αν ήμουν εγώ αυτός· αν αυτός ήμουν εγώ; Γιατί απόλαυσα το Link’s Awakening περισσότερα απ’ όλα τα Zelda που έπαιξα τα τελευταία χρόνια;
Η αλήθεια είναι ότι πιτσιρικάς ήμουν όπως ανέφερα επηρεασμένος από το έπος και τη φαντασμαγορία του Ocarina of Time, το πρώτο μου Zelda, που όλοι λένε ότι είναι σαν το πρώτο φίλι: κανένα δεν μπορεί να συγκριθεί με το πρώτο… Βασικά όχι, τελείως λάθος παρομοίωση, τι γράφω! Το πρώτο μου φιλί το θυμάμαι αλλά μόνο για το πόσο άβολη ήταν η προεργασία και πόσο χάλια ήταν το ίδιο! Ας πούμε ότι ήταν σαν την πρώτη φορά που… σκατά, τι παιδική ηλικία είχα… την πρώτη φορά που έπαιξα Mario 64?
Όχι, δεν ήμουν απλά επηρεασμένος από το Ocarina: μιλάμε για σαγήνη. Μπροστά σε εκείνη την εμπειρία, το LA μου φαινόταν ξεπερασμένο, σαφώς φτωχό από γραφικά, παρουσίαση και ιστορία. Η μετάβαση από τα ρεαλιστικά 64-bitα (και καλά) γραφικά του N64 στο ασπρόμαυρο, σκοτεινό, θολό Game Boy μάλλον εξαρχής δεν είχε τις καλύτερες ελπίδες, και αναρωτιέμαι ένα 10χρονο σήμερα αν θα είχε την υπομονή να δοκιμάσει παιχνίδια που στο μυαλό του είναι ξεπερασμένα, όπως το Ocarina of Time καλή ώρα, του ’98, όχι το remake στο 3DS, να τρέχει σε έναν αναλογικό καθοδικό σωλήνα. Παιδιά γεννημένα το ’06 δεν θα εντυπωσιάζονταν, λέω εγώ.
ΓΡΑΦΙΚΑΡΕΣ!!!
Το ίδιο το LA δεν ήταν αρκετά επικό, αυτό που θα αφήσει ένα 10χρονο αγοράκι να μείνει κάγκελο. Και όπως και να το κάνουμε, σαν παιχνίδι είναι δυσκολότερο από το OoT, και εγώ, χωρίς τόσο καλή γνώση αγγλικών τότε για να πιάνω τις μερικές φορές νεφελώδεις βοήθειες και κολλώντας συνεχώς, έχανα το κίνητρο μου.
Μπορεί αυτή βέβαια να είναι η γνωστή κατάρα των δανεισμένων games που όλο και κάποια παγκόσμια αλήθεια θα αγγίζει: ότι παρατάμε πολύ πιο εύκολα παιχνίδια που δεν είναι δικά μας. Στην περίπτωση που τα επιστρέφουμε, δηλαδή.
Πάντως, δεν θα κρύψω ότι ακόμα και με τα χρόνια εμπειρίας μου πάνω από οθόνες και χειριστήρια, αν το LA τώρα δεν είχε από μόνο του την λειτουργία Restore Point, παρμένη αυτούσια από τα κιτάπια οποιουδήποτε emulator, ακόμα θα έφτυνα αίμα σε μερικούς (μια χούφτα ντε!) αρχηγούς και γρίφους.
Σαν φαινόμενο πάντως, η ενσωμάτωση τέτοιων μορφών εξοικονόμησης χρόνου από τις ίδιες τις εκδότριες εταιρείες που επανακυκλοφορούν παλιά παιχνίδια τους είναι κάτι που αξίζει μια πιο διεξοδική ανάλυση—βλέπετε επίσης τα “game boosters”, λέγε με cheats, στις πρόσφατες μεταφορές των FF IX και X στο Steam. Εγώ πάντως είμαι υπέρ τέτοιων μικρών παρεμβάσεων, για καθαρά πρακτικούς λόγους.
Πριν πείτε κάτι του στυλ ότι χαλάει την αυθεντικότητα του τίτλου μια τέτοια κίνηση, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ποτέ δεν μπορούμε να βιώσουμε το «αυθεντικό»: οποιοδήποτε πολιτισμικό προϊον και να πάρουμε αποκτά νέα ζωή όταν κάποιος το πιάνει σε μια εποχή διαφορετική από αυτήν όπου δημιουργήθηκε (λες και όσοι το παίζουν την ίδια χρονική περίοδο αποκομίζουν τα ίδια…) γιατί είναι αδύνατο να εξομοιώσουμε τις «αυθεντικές συνθήκες εμπειρίας» του. Όποιες κι αν είναι αυτές. Όση πολλή ή λίγη σχέση έχουν με αυτό που φαντάστηκαν οι δημιουργοί.
Άλλο να παίζεις το Link’s Awakening σαν παιδί πριν το φροντιστήριο όταν δεν υπήρχε Ocarina of Time και για να παίξεις Game Boy έπρεπε να αλλάζεις 4 μπαταρίες ΑΑ κάθε 3 ώρες, κι άλλο στην deluxe έγχρωμη έκδοση του με δυνατότητα επαναφοράς σε μια φωτιζόμενη οθόνη. Για να το πάω αλλού: άλλο να διαβάζεις το 1984 ενώ ο απολυταρχισμός ήταν συνώνυμος του κομμουνισμού, άλλο σήμερα που η Alphabet/Google και η κοινωνία της καταγραφής προσωποποιεί, ή καλύτερα αποπροσωποποιεί, τον ίδιο τον Μεγάλο Αδερφό. Άλλο το βινύλιο σαν status symbol μουσικού γούστου, κι άλλο ως ένα κοινότοπο μέσο αναπαραγωγής μουσικής. Θα είχε φανταστεί ο Fritz Lang ότι δεκαετίες μετά το magnum opus του, το Metropolis του 1927, θα υπήρχαν συζητήσεις για το ποια συνοδευτική ενορχήστρωση για τη βωβή ταινία του θα ήταν ανώτερη μεταξύ ειδών μουσικής που κατα τη διάρκεια της ζωής του παρέμεναν στο αχανές μέλλον; Όσοι είδαν το Häxan χωρίς No Clear Mind, θα είχαν κάποια συναισθηματική αντίδραση παρόμοια με τη δική μου; Νομίζω καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Για να τρέξει το 3DS σε αυτή την λειτουργία, κρατήστε πατημένο L + Select όταν ανοίγετε το παιχνίδι από το Home Menu. Η default μορφή απεικόνισης είναι stretching στην ανάλυση του 3DS.
Με δεδομένο ότι η πραγματική εξομοίωση είναι εκ των πραγμάτων αδύνατη, αφού πέρα από τον τεχνικό τομέα παίζει μεγάλο ρόλο τελικά και το ευρύτερο πλαίσιο και περιβάλλον για τη βίωση ενός πολιτισμικού προϊοντος, είναι ευχάριστο το ότι δίνεται μεγάλη δημιουργική ελευθερία στους developers να παίξουν με το τι θέλουν να κρατήσουν «αυθεντικό» και τι όχι. Οι καλύτεροι εκμεταλλεύονται τις δυνατότητες αυτές με πολύ ενδιαφέροντες τρόπους.
Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπουμε το 3DS μου να τρέχει το Link’s Awakening σε native resolution με ένα GBC visor που υποστηρίζει 3D απεικόνιση. Προσοχή: ο εξομοιωτής, όχι το παιχνίδι, είναι αυτός που παίζει στις τρεις διαστάσεις. Μάλιστα. Είναι κάτι το διακριτικό αλλά πολύ όμορφο και αφάνταστα ικανοποιητικό: αν το 3D είναι ενεργοποιημένο η οθόνη του Game Boy φαίνεται λίγο πιο πίσω, λίγο πιο μέσα από την υπόλοιπη οθόνη, όπως στα παλιά GB το πλέγμα σημείων (dot matrix) ήταν πίσω από αυτό το τζαμάκι που γρατζουνιόταν, ράγιζε και ξεκολλούσε, την εποχή που οι οθόνες των φορητών ήταν ετερόφωτες, σαν μοναχικοί αστεροειδείς στο κρύο διάστημα.
Λέγεται μάλιστα ότι αν τελειώνει η μπαταρία του 3DS, πέφτει και σε φωτεινότητα το κόκκινο ledάκι του power, αλλά αυτό δεν το έχω δει με τα μάτια μου.
Δεν είναι δικό μου, καλώς-κακώς.
Βασικά, καλή όλη αυτή στροφή στο θεωρητικό και αφαιρετικό που μου βγήκε αβίαστα ως συνήθως, αλλά ας επιστρέψω στο παιχνίδι.
Στο Link’s Awakening λάτρεψα το πόσο ελαφρά τη καρδία παίρνει το ότι είναι Zelda.
Μεγαλώνοντας ανακαλύπτω ότι η επικούρα με κουράζει: το D&D το βαριέμαι πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι θα ήθελα· ο μόνος λόγος που τα Lord of the Rings δεν μου φαίνονται κάθε φορά πιο τετριμμένα είναι επειδή απλά τα σπάνε στην εκτέλεση, και κάθε ταινία η οποία καταλήγει να είναι για το σώσιμο του κόσμου από την καταστροφή—θανάσιμο αμάρτημα σχεδόν κάθε άνιμε!—με κάνει να σταυρώνω τα χέρια μου και να κοιτάζω τα φρύδια μου.
Με τον ίδιο τρόπο, παρ’όλο που το Ocarina of Time, η επιτομή του Zelda Epic, είναι χαραγμένο στον συναισθηματικό μου πυρήνα, η ιστορία του μου φαίνεται πλέον παιδική, απλοϊκή. Ίσως επειδή πολύ απλά είναι ένα παιχνίδι για παιδιά; Ίσως γιατί κι εγώ το έπαιξα στην ώριμη ηλικία των 10; Ίσως; Βλασφημία!
Αντιθέτως, το Majora’s Mask, ενώ όταν το πρωτοέπαιξα δεν με είχε κερδίσει τόσο πολύ, τώρα πλέον το βάζω στην κορυφή των Zelda γιατί ιντριγκάρει τον ενήλικο Hall: σπάει τα καλούπια της σειράς, ξεφεύγει από τις νόρμες, προκαλεί τον παίχτη, είναι πιο προσωπικό, εστιασμένο στους χαρακτήρες και τις ιστορίες τους, και το σώσιμο του κόσμου απ’το καταραμένο φεγγάρι σημαίνει το σώσιμο των προσωπών που γνώρισε. Η Termina είναι οι Terminans. Γενικά δημιουργεί μια αύρα μυστηρίου γύρω απ’ τον εαυτό του. Kαι φυσικά είναι ακαταμάχητα cool.
Το Link’s Awakening σαν τίτλος θαρρώ πως είχε έναν αντίκτυπο πάνω μου παρόμοιο με αυτόν του Majora’s Mask, αν και διαφορετικό. Το παιχνίδι δεν έχει Ganon (σχεδόν), δεν έχει Triforce, δεν έχει Hyrule, δεν έχει Zelda! Οι μισοί εχθροί είναι παρμένοι από παιχνίδια Mario. Τα 8 αντικείμενα που πρέπει να μαζευτούν είναι μουσικά όργανα, όχι κρύσταλοι, πολύτιμες πέτρες ή εμβλήματα. Η ιστορία πάλι έχει να κάνει με το σώσιμο του κόσμου… ή τουλάχιστον ενός κόσμου, ο οποίος, όπως και στο Majora’s Mask, αφήνεται να εννοηθεί στο τέλος πως είναι καταδικασμένος, είτε σωθεί είτε όχι. Γιατί, αλληγορικά μιλώντας ή και οχι, η περιπλάνηση είναι εσωτερική, και κάθε ένας από εμάς είναι ένας κόσμος (και ο Λινκ είναι ένας από εμάς!)
Το βρίσκω για κάποιο λόγο πολύ αστείο που τα screenshots του LA στο ίντερνετ είναι στα 160*144 pixels του Game Boy κι αν έχεις ΗD οθόνη δεν βλέπεις την τύφλα σου! Για στάσου, αυτός είναι ο Wart απ’ το Super Mario Bros 2, αλλιώς Doki Doki Panic?!
Μόνο και μόνο από αυτά για ορεκτικό φαίνονται ξεκάθαρα τα φόντα της εικονοκλασίας του Zelda IV, η οποία βέβαια μόνο σε μας 23 χρόνια μετά κάνει αίσθηση, γιατί τότε, το 1993 όταν πρωτοβγήκε ασπρόμαυρο, οι μονόχρωμες εικόνες τις οποίες σήμερα φαίνεται να σπάει δεν ήταν ακόμα τόσο συμπαγείς· ήταν τάσεις, όχι χαρακτηριστικά μιας σειράς. Όπως προανέφερα, η Nintendo δεν ήξερε ότι το Link’s Awakening θα ήταν αντισυμβατικό Zelda, γιατί ακόμα δεν υπήρχε η σύμβαση να το περιορίσει.
Μετά το Ocarina, από μόνο του ένα remake του Link to the Past, ό,τι έμελλε να παγιωθεί, παγιώθηκε. Το Zelda ταυτίστηκε με τη φόρμουλα της πλοκής χωρισμένης στη μέση όταν ο Λινκ πατάει το πάδι του στον παράλληλου κόσμο του τίτλου, μοτίβο το οποίο για πρώτη φορά εισήχθησε στο LttP: εκεί ήταν το Dark World, στο Ocarina ήταν τα 7 χρόνια στο μέλλον, στο Twilight Princess ήταν το Twilight Realm, στο Skyward Sword ήταν ο κόσμος πάνω από τα σύννεφα κι αυτός κάτω από αυτα, κοκ. Στο πρώτο Zelda, αντιθέτως, η εξερεύνηση ήταν πολύ πιο ελεύθερη, και τα 8 μπουντρούμια μπορούσαν να εξερευνηθούν και να κατακτηθούν σχεδόν με οποιαδήποτε σειρά. Το Link’s Awakening απ’την άλλη νομίζω βρίσκει τη χρυσή τομή μεταξύ της ελεύθερης εξερεύνησης στο πρωτότυπου και της πιο δομημένης στους επόμενους τίτλους.
Κάπου είχα διαβάσει (το βρήκα) το εξής έξυπνο: αν ζήταγαν σήμερα από κάποιον να φτιάξει έναν πνευματικό διάδοχο του πρώτου Zelda, σίγουρα δεν θα έφτιαχνε κάτι παρόμοιο με το Link to the Past αλλά κάτι εφάμιλλο του Dark Souls. Εγώ λέω ότι θα ήταν κάτι μεταξύ του Dark Souls και του Link’s Awakening.
…τι; Δεν μπορούμε να ονειρευόμαστε εμείς;!
Τέλος πάντων, γιατί πάλι μακρηγορώ. Δυο-τρία πράγματα ήθελα να γράψω και κοίτα τι έγινε.
Σπάνια γελάω με παιχνίδι έτσι, πόσο μάλλον με Zelda… Η αγγλική μετάφραση ήταν διαμάντι και ταίριαζε πολύ στο ύφος του «δεν με παίρνω υπερβολικά στα σοβαρά» που το διακατέχει. Έψαξα πολύ να βρω screenshots από τις στιγμές που μου φάνηκαν πιο ξεκαρδιστικές (σοβαρά γέλαγα δυνατά) αλλά δεν βρήκα κάτι αντιπροσωπευτικό. Μάλλον γιατί είναι διάσπαρτες παντού! Αντ’ αυτού, μάλλον καλύτερα, ορίστε μερικά δείγματα απ’ το σενάριο (script):
* - Christine is a goat.
Christine : You don't know the proper etiquette when dealing with a lady, do you? You should have brought flowers or something, then I might be inclined to talk with you...Oh yes, in my case, hibiscus are best...
* - With the item available:
Christine : Oh, you brought me a hibiscus! How sweet! Well, since you are such a gentleman I have a request to make of you. Will you listen?
-----------------------------------------------------------
-(Yes)
Christine : I would like you to take this letter to a Mr. Write who lives on the border of the Mysterious Forest, please!
<game> : You traded <Hibiscus> for a goat's letter <Letter>! ...Great!?
* - Subsequently:
Christine : You know, sometimes I can't help eating a delicious piece of paper, even if it's a letter to my darling Mr. Write... How embarrassing!
Κλαίω!
#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#
$# Mysterious Forest #$
#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#
Signpost : Mysterious Forest
(It's a little bit mysterious)
Απλά φανταστείτε κάτι τέτοιο στην πινακίδα στο Kokiri Forest έξω απ’ τα Lost Woods. Αδύνατο, έτσι; Αυτό ακριβώς είναι που λέω.
Boy 3: Hey, dude! What do you think of Marin? Uhh... I don't know, I'm just a kid!
Boy 4: Dude! You're asking me when we started to live on this island? What do you mean by 'when?' Whoa! The concept just makes my head hurt!
Those boys are on some magic powder alright… Μόνο και μόνο που λένε τον Link dude είναι αρκετό. Jeff Bridges as The Link. Το έχετε αν προσπαθήσετε.
[ Magic Rod ]
You've got the Magic Rod! Now you can burn things! Burn it! Burn, baby burn!
ό_Ό
[ Drawer ]
Link checked the chest. Wow! This is a nice chest!
Τ_Τ
Και μετά απ’ όλα αυτά, σου πετάει τη μαγεία από εκεί που δεν το περιμένεις:
(προσοχή, αλήθινα spoilers, αλλά πανέμορφα spoilers—γράφω για το τέλος)
Μπορεί με τη μαγεία και τα χαχανητά να μου πέταγε επαναλαμβανόμενα εκνευριστικά μηνύματα κάθε λίγο και λιγάκι για power-ups και για το ότι και καλά δεν μπορούσα να σηκώσω πέτρες , μπορεί να χανόμουν διαρκώς στο Overworld, μπορεί να έπρεπε να αλλάζω συνέχεια τα αντικείμενα στο Α και Β… εκεί τελειώνουν τα «μπορεί». Το παιχνίδι πολύ απλά…
In my mind, David Wong practically is Cracked.com, and that’s where I first found out about his book John Dies at the End. Was it from the podcast? I don’t remember. Unsurprisingly, and not unwelcomingly (if that isn’t a word, it should be) it read just like his website: a pop and geek culture reference mishmash, teeming with intelligent factoids and random trivia sprinkled around the narrative, gruesome deaths, rich descriptions of unimaginable horrors and most importantly, lots of laughs: belly laughter, giggles, snorts, a mix of clever geek humour with an absurd twist—call me Douglas Adams— penis jokes… Yes, it is Cracked: The Funny Horror Novel.
I’m not giving it five stars because I’m sure I won’t remember too much of it down the road, i.e. it wasn’t memorable per se, or maybe it was too dense with quips and gags. Besides, there’s only so much exploding Lovecraftian monsters (“The ultimate evil in the universe that human minds cannot comprehend!”) you can fit in a few pages before it gets a bit too much, a bit too heavy, like drinking a bottleful of Soy Sauce, the drug of which a tiny consumption is the root cause of our heroes’ encounters with the other side.
Those characters weren’t that great, either, and that’s another reason why the book won’t stick with me. Then again I would never say that Douglas Adams’ strong point was his characters, but The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy wasn’t worse for it, or at least the weak characters added to its distinct style. Why shouldn’t it be the same with John Dies at the End then?
Since we’re back to John, I’ll admit I wouldn’t mind having a friend like him. Come to think of it, so does Wong, probably, and I’m not ruling out the possibility that he wrote this book just as a way to flesh out his cool imaginary friend/alter ego.
…scratch that, actually. I just checked, and John exists as much as Dave does, or at least the template for John in Wong’s head exists, but still. I mean, he himself, the writer, is the protagonist; do you think he’d be above doing something like that?
(some more Wikihopping later)
What?! Did you know that Cracked used to be a real magazine? Printed, sold and everything all the way back to the ’50s? I had no idea!
Ρε Χωλλ! Πριν κάποιες εβδομάδες έχασα (πάλι) το MP3 player μου — ή μάλλον μου το κλέψανε, δεν θα μάθω ποτέ. Ήταν στα Γιάννενα, στο Game Core, το ίντερνετ καφέ όπου ξεκίνησα να γράφω αυτό το ποστίο, και ήταν το μπλε Sansa Clip Zip μου που πολύ το αγαπούσα και με είχε συντροφέψει σε πολλές διαδρομές, τρεχάλες και όμορφες στιγμές. Είχα μέσα φορτωμένο Beirut, Sigur Ros, Steven Wilson, Tim Minchin, King Crimson, Θανάση, Gramatik, Conversations with God, το Sapiens, πολλά επεισόδια Mysterious Universe, και μια ηχογράφηση από έναν κύριο στην Κερκίνη ο οποίος μας είχε παίξει έναν αργό ρυθμό στο τυμπανό του και έλεγε ότι αν το παίζαμε αυτό κάθε μέρα (ή μήπως ήταν κάθε βδομάδα;) για 10 λεπτά η ζωή μας θα γινόταν καλύτερη. Ότι θα μπαίναμε σε έναν ρυθμό. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι είχε πει, αλλα μου φαινόταν τότε πολύ βαθύ και καλή συμβουλή. Δεν το ξανάκουσα ποτέ, παρόλο που το είχα ηχογραφήσει τότε με το Sansa. Ίσως επειδή το είχα ηχογραφήσει με το Sansa.
Συνειδητοποίησα κάποια πράγματα αγοράζοντας από τα Public Αλεξανδρούπολης (μακάρι να υπήρχε η ποικιλία για να τον αγοράσω από αλλού) τον αντικαστάτη του παλιού μου Sansa: ότι όσον αφορά τα consumer electronics, (πώς τα λένε αυτά στα ελληνικά;) μετά από τον αριθμό κινητών που έχω αλλάξει, ο οποίος ούτως ή άλλως είναι ανησυχητικά τεράστιος και είμαι μόνο ένας άνθρωπος σε έναν ωκεανό ανθρώπων– αμέσως μετά έρχονται τα MP3 players.
Όσα πέρασαν ποτέ από τα χέρια μου ήρθαν κι έφυγαν, χωρίς να αφήσουν πίσω τους τίποτα. Αυτά τα γκατζετάκια που πριν τα αποκτήσω και πριν τα αγοράσω (ή μου τα αγοράσουν) ερευνούσα τόσο πολύ, κάθε παράμετρο, δέκα χρόνια μετά ή λιγότερα δεν μπορώ να θυμηθώ σχεδόν αν ποτέ μου ανήκαν ή όχι. Λίγες και αποσπασματικές αναμνήσεις έχω μαζί τους, και συνήθως πρέπει συνειδητά να τα προσθέσω σε ένα νοητικό κάδρο που είναι συνταγή για πλαστές αναμνήσεις, παρά ανήκουν οργανικά εκεί στην ανάμνηση. Μάλλον με τα περισσότερα πράγματα γίνεται αυτό, η νοητική προσθήκη εννοώ, αλλά τέλος πάντων.
Όντας πλέον μιας κάποιας ηλικίας ώστε να έχει νόημα μια τέτοια μικρή αναπώληση, ας πάω πίσω σε όλα τα players που είχα κάποτε που μπορώ να θυμηθώ, γιατί είμαι σίγουρος ότι κάποια δεν θα τα θυμάμαι, ξεκινώντας από την εποχή που άρχισα να έχω κάποιο δικό μου γούστο στη μουσική πέρα των game themes. Πείτε γύρω στα 14.
Ένα MP3 CD player φορητό
Το πρώτο μου MP3 player έπαιζε MP3 CD. Δεν ήταν Philips, δεν θυμάμαι καν βασικά τι μάρκα ήταν, ήταν δώρο Χριστουγέννων του 2003 και μου έσπασε τα νεύρα πολύ γρήγορα. Δεν θυμάμαι τον λόγο. Δεν έπαιζε καλά τα CD? Δεν άνοιγε; Δεν φόρτιζε; Η μπαταρία κράταγε λίγο; Κόλλαγε; Κάτι τέτοιο. Η μουσική που άκουγα τότε έχει σχεδόν μηδενική υπερκάλυψη με αυτή που ακούω σήμερα, συμπεριλαμβανομένων των game themes, και με το ζόρι είχα αρχίσει να ακούω Pink Floyd. Φανταστείτε… Κατέληξε στον τότε κολλητό μου Άλντο, όπως και πολλά άλλα από τα ηλεκτρονικά μου που δεν ήθελα πια μικρός.
To Ρόμπα το είχα εκεί, το 2004, γύρω στα 15 ήμουν. 256MB! Χωρίς δίσκους ή CD! ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ! Ήταν το πρώτο μου MP3 player όπως θα τα αναγνωρίζαμε σήμερα. Δεν θυμάμαι πόσο το είχα και τι απέγινε, θυμάμαι όμως ότι είχε ένα παρόμοιο ο Φάνης. Έκανε μεταξύ 150 και 200€.
Το πολυαγαπημένο μου «ποταμάκι». Δώρο γενεθλίων το 2005, με λεφτά τσονταρισμένα και από τους δύο μου γονείς και από τους συζύγους τους τότε. Έκανε γύρω στα 350€ αν θυμάμαι καλά, το είχα μέχρι το 2008. Μου το κλέψανε στη Ρώμη όταν είχαμε ταξιδέψει στην Ευρώπη με την Αλεξ. Κοιμόμασταν με βάρδιες στον κεντρικό σταθμό περιμένοντας να ξημερώσει για να πάρουμε το τραίνο για Ανκόνα, η emobagα μου ήταν ανοιχτή, και ένας δαιμόνιος Ιταλός ελαφροχέρης το πήρε. Θα είδε την δερμάτινη θήκη και θα γλυκάθηκε. Τον είδα με την άκρη του ματιού μου, αλλά όταν κατάλαβα τι είχε γίνει ήταν αργά. Θα μπορούσε να είχε κλέψει το πορτοφόλι μου ή το DS Lite μου, το οποίο εντάξει, το έχασα και χωρίς βοήθεια τελικά μερικούς μήνες αργότερα.
Το iRiver μου άρεσε πολύ. 20GB (είχε σκληρό δίσκο, όπως τα φρέσκα iPod που μόλις ξεκίναγαν να γίνονται μόδα παγκοσμίως), πολλή μπαταρία, εντυπωσιακή οθόνη για την εποχή—μπορούσε να παίξει μέχρι και βίντεο αν το έφτιαχνες σωστά και έκανες την κατάλληλη μετατροπή. Είχα πειραματιστεί με το να βλέπω άνιμε σε αυτό το μηχανηματάκι αλλά μετά ήταν μεγάλη μανούρα να μετατρέπεις κάθε βίντεο ξεχωριστά και είχαν πολύ μικρό framerate. Σε κάποια φάση του είχα αλλάξει και το firmware και είχα βάλει Rockbox αλλά το βαρέθηκα γρήγορα.
Αν το είχα ακόμα, με μια αλλαγή μπαταρίας θα δούλευε άψογα είμαι σίγουρος. Σκυλί. Πόσο να κάνει να αγοράσεις ένα τέτοιο μεταχειρισμένο;
Ή μήπως ήταν 4GB; Πότε το πήρα; Δεν θυμάμαι… και δεν θυμάμαι καν πόσο το είχα. Ξέρω μόνο ότι έκανε γύρω στα 80€ και το έχασα στη Δανία. Μου το κλέψανε σε ένα μαγαζί με second-hand ρούχα.
EDIT: Θυμήθηκα από άκυρη φάση ότι έχω φωτογραφίες με το Mozaic και άθλια ακουστικά που είχα τότε (περισσότερα σχετικά με τα ακουστικά μετά). Έβγαζα σελφιζ με τρίποδο, την e-510 και τηλεκοντρόλ, του οποίου το υπέρηθρο φωτάκι σκέφτηκα ότι θα έβγαινε στις φωτό, και είχα δίκιο.
Έκφραση που είχα όταν πήδηξα και τραβήχτηκε το καλώδιο των ακουστικών γιατί τέντωσα το χέρι μου.
5. Μια μαλακία MP3 no-name αντιγραφή του iPod nano που την πήρα στη Δανία γιατί δεν είχα λεφτά να πάρω κάτι καλύτερο.
Δεν θυμάμαι καν αν χάλασε ότι το πέταξα στη Βαλτική απ’ τα νεύρα μου.
6. Νόκια που δεν θυμάμαι το όνομα του αλλά είχα ξεφτιλίσει
Kitsune (αλεπού) & Donkey Kong. Τους βλέπετε;Το αρχιπέλαγο της φθαρμένης οθόνης και το κάλυμα που κρατιέται στη θέση του μόνο από σελοτεϊπ
Το «πόσο σκληρός είστε;» κινητό του Garret που με ενέπνευσε να αγοράσω αδιάβροχο κινητό. Εδώ βυθισμένο σε νερό ενώ το δικό μου κινητό το καλεί. Όταν επιχείρησα να επαληθεύσω το πείραμα/επίδειξη, τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς όπως ήθελα…
Ένα μικρό απόσπασμα σχετικά με την πρώτη φορά που παρα λίγο να πνιγεί το κινητό αυτό. Παρμένο από ένα forum που είχα γράψει τότε όταν είχα νιώσει πολύ σκατά για αυτό και η εμπειρία είχε τα χνώτα της ζεστά στον σβέρκο μου:
Σε αυτό το κινητάκι άρχισα να ακούσω audiobooks και podcasts—Dan Carlin, The Higherside Chats, Eckhart Tolle, την ραδιοφωνική εκπομπή του Hitchhiker’s Guide to the Galaxy… Τότε είχα λιώσει το Collecting Space και το The 78 του Στιβάκου, τους Amplifier και τον Devin Townsend. Από τα αγαπημένα μου χαρακτηριστικά ήταν που είχε πεδόμετρο, και άρχισα να περπατάω περισσότερο για να βγαίνει πενταψήφια μέτρηση όσο το δυνατόν πιο συχνά. Με είχε βολέψει, αλλά ναι, βρήκε τον υγρό του τάφο έναν χρόνο μετά, παρ’ότι είχε επιζήσει από το πρώτο waterboarding. Το είχα βάλει στη θάλασσα βράδυ με τον φακό αναμένο. Βλέπαμε με τη Δάφνη αχινούς να περπατάνε, όπως περιγράφω στο πρώτο λινκ. Και ο φακός έσβησε και δεν ξανάναψε ποτέ.
Το να πεθάνει το αδιάβροχο κινητό από δυο εμβαπτίσεις το βρίσκω πάντως πολύ ποιητικό. Έζησε Μάρτιο του ’12 με Ιούνιο του ’13.
8. Άλλο Νόκια που δεν θυμάμαι το όνομα του δανεισμένο απ’ τη Δάφνη με QWERTY (ψάχνοντας στο νετ ανακάλυψα ότι είναι το C3)
Όχι το δικό μου χέρι btw
Όταν το παραπάνω Samsung πνίγηκε, η Δάφνη μου δάνεισε ένα δικό της που είχε πριν πάρει smartphone, κι ήταν και για μένα το κινητό που είχα μέχρι να πάρω το πρώτο μου smartphone. Με το κινητό αυτό ξεκίνησα το C25K, να τρέχω δηλαδή. Βόλεψε γιατί είχε χρονόμετρο, γύρους κτλ, αλλά με το Podrunner δεν χρειαζόταν—έβαζα το αρχείο, έπαιζε, κι εκείνο με ειδοποιούσε για το πότε να σταματήσω, πότε να ελαττώσω ταχύτητα κτλ.
Είναι ίσως η μόνη συσκευή από όλες αυτές που ακόμα ζει ή δεν χάθηκε.
Ήμουν έτοιμος να βάλω εδώ μια εικόνα της Σάνσα από το Game of Thrones αλλά κρατήθηκα.
Sansa Clip Zip με αϋδιοβιβλία
Tο αγόρασα τον Αύγουστο του 2014 όταν αποφάσισα ότι δεν ήθελα πια να παίρνω όλο το κινητό μαζί μου για τρέξιμο και προτιμούσα κάτι πιο φορητό που να έχει και clip. Με μέγεθος σπιρτόκουτου, εσωτερική μνήμη 4GB, ενισχυτή, υποδοχή microSD, υποστήριξη FLAC και πολλών άλλων φορμά, καλές κριτικές και με τιμή μόλις 35€, δεν μου έκανε εντύπωση που πολλοί κάτοχοι του μικρού αυτού Sansa έγραφαν ότι είχαν αγοράσει 3+ συσκευές για να έχουν στοκ. Τόσο καλό εργαλειάκι ήταν.
Κι εκείνου του έβαλα δοκιμαστικά Rockbox όπως είχα κάνει στο iRiver, γιατί εντάξει, είχε κάποια προβληματάκια με το interface, κυρίως με την εύρεση των αρχείων γιατί δεν είχε folder view, αλλά κι εκείνο δεν με τρέλανε και το έβγαλα σύντομα.
Τον περισσότερο χρόνο στο Σάνσα μου σίγουρα τον έφαγα ακούγοντας Mysterious Universe (ακόμα δεν έχω γράψει τίποτα γι’ αυτό το αγαπημένο podcast, ε;) αλλά και διάφορα βιβλία, στο τρέξιμο και στα όργανα του άλσους Νέας Σμύρνης. Περισσότερο audiobook player ήταν παρά μουσικής, από την αρχή μέχρι το τέλος. Μέχρι την μοιραία νύχτα στο Game Core…
Όταν έχασα το Σάνσα μου, στενοχωρήθηκα κυρίως γιατί δεν θα μπορούσα να βρω ένα ίδιο, ιδιαίτερα στην Αλεξανδρούπολη και στη Σαμοθράκη όπου είχα μόλις φτάσει. Εδώ και χρόνια έχουν αποσυρθεί και αντικατασταθεί από μοντέλα με περίπου ίδιο λογισμικό, διπλάσια μπαταρία (μέχρι 25 ώρες!!), πιο αδύναμο επεξεργαστή (που δεν τρέχει Rockbox), firmware που έχει επιτέλους folder view αλλά με πολύ αργό rewind στα αρχεία μεγάλου μήκους τύπου audiobook για παράδειγμα, μεγαλύτερο μέγεθος και χειρότερη οθόνη. Και τιμή λιανικής 50€ αντί για 35€.
Μολαταύτα, η διπλάσια μπαταρία είναι σημαντικό πλεονέκτημα, και μάλλον υπερτερεί των άλλων πισωγυρισμάτων. Και πρέπει να πω πως βάζοντας του μια 16άρα microSD, έφτασε και ξεπέρασε την χωρητικότητα που κάποτε είχε το ποταμάκι, το iRiver, το πρώτο μου player.
Ελπίζω να μην το χάσω και αυτό και να μου κρατήσει για κάποια χρόνια. Όχι όχι, δεν υπάρχει «ελπίζω», υπάρχει «πιστεύω».
Μόλις συνειδητοποίησα ότι γράφοντας για τα players, πρέπει να γράψω κάτιτις για τα ακουστικά που έχω χάσει. Αυτά που έχασα με το Clip Zip, κάτι Sennheiser CX200 νομίζω, πρέπει να ήταν τα 5632α που χάνω. Τα τελευταία χρόνια τα χρήματα που έχω ρίξει σε ακουστικά που πλέον δεν έχω στην κατοχή μου πρέπει να είναι ξεπερνάνε την τιμή ενός… χμ… βάλτε κάτι ακριβό, αλλά όχι πολύ ακριβό. Πείτε ένα 3DS. Μεταχειρισμένο. Δεν πειράζει, για βιλία και podcast καλά είναι και τα ακουστικά αυτά που σου δίνουν δώρο…
Ξέρετε τι θα ήθελα μόνο; Υποστήριξη για Audioscrobbler και πεδομέτρηση, για να μην χρειάζεται να κουβαλάω το 3DS παντού ψυχαναγκαστικά και να βάζω στο κινητό apps που το κρατάνε ξύπνιο ή δεν λειτουργούν καθόλου—looking at you, Runtastic. Το scrobbler θα ήταν ενδιαφέρον, αν και, τελικά, λίγο μάταιο. Το last.fm μου δεν ανταποκρίνεται καθόλου στην πραγματικότητα πια. Αφού το ξεκίνησα όταν ακόμα είχα το ποταμάκι, που και για αυτό, τότε, έψαχνα τρόπο να συνδέσω με το last.fm μου. Και όπως μου αρέσει να κάνω, ας αναρωτηθώ πια είναι η χρησιμότητα, τελικά, του να έχεις last.fm. Εκτός από το να βρίσκεις τα κομμάτια που είχες στο Grooveshark αλλά επειδή διαγράφηκε το Grooveshark έχασες, όμως στο last.fm έχουν σωθεί. Μάλλον: τι είναι αυτό που με κάνει να θέλω στο πίσω μέρος του μυαλού μου κάτι να καταγράφει τι ακούω; Εμένα και άλλους πολλούς; Είναι ότι φοβόμαστε τον θάνατο και τη λήθη πιο πολύ από οποιαδήποτε άλλη εποχή τελικά, μήπως;
Γιατί όταν μιλάω για μένα συχνά χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό αντί για πρώτο ενικό; Είναι για να νιώθω λιγότερο άσχημα για πράγματα που με κάνουν και νιώθω άβολα, κάνοντας προβολή την αμηχανία μου στον ευρύτερο κόσμο; Γιατί κάνω τόσες ερωτήσεις που δεν έχω καν πρόθεση να απαντήσω ποτέ;
Αν υπήρχε κάποιο πόιντ σε αυτό το ποστ, δεν ξέρω ποιο έιναι πια. Ίσως ότι τα MP3 Players έχουν ζωή, παρά την υπέρτατη κυριαρχία των κινητών. Άλλο πράγματα τα κουμπάκια αντί για οθόνη αφής, κι άλλο πράγμα το σπιρτόκουτο σε σύγκριση με την γκουμούτσα. Τι να κάνουμε.
Και κάτι ακόμα: από ένα σημείο και μετά έγινε πολύ λιγότερο φετιχιστικό το όλο θέμα με τα ηλεκτρονικά για μένα, αφού δεν θυμάμαι τόσο καθαρά της λεπτομέρειες σχετικά με τις συσκευές που είχα πιο πρόσφατα, όσο για αυτές που είχα 10 χρόνια πριν. Κατάλαβα ότι είναι συσκευές και χάνονται, ή πεθαίνουν, ίσως—τα παντα ρει, ουδέν μένει;
Στα Γιαννενα ημουν 17 εξω 2 μεσα. Μεχρι τωρα, περα απο την εβδομάδα προσαρμογης, στο 289 τπ της Σαμοθρακης με εχει παει ακριβως το ιδιο, μονο που το εξω και το μέσα ειναι αντεστραμμένο.
Οι φωτογραφιες μου εχουν βγει φορμαρισμενες σκατα και παραμορφωμενες (overeducated) γιατι το app του wordpress δεν παιζει καλα με τις φωτογραφιες του κινητου. Θα τις φτιαξω… Καποια στιγμη.
Το Φαράγγι είναι ένα βιβλίο το οποίο πραγματεύεται τις οικογενειακές σχέσεις και τα ανείπωτα μυστικά 7 αδερφιών ηλικίας από 50κάτι μέχρι 70φεύγα τα οποία είχαν υποσχεθεί ότι κάποια στιγμή όλοι μαζί θα βρίσκονταν για να περπατήσουν ένα φαράγγι στην γεννέτειρα τους Κρήτη σαν ένα τελετουργικό σμιξίματος.
Για το κάθε αδέρφι αυτή η συνάντηση σημαίνει διαφορετικά πράγματα. Ο καθένας και η καθεμιά φέρνει άλλα κρυφά με τα οποία η ζωή τους έχει σημαδέψει και ποτέ δεν μοιράστηκαν. Κάποιοι θα βρουν την ευκαιρία να ξαλαφρώσουν από όσα ποτέ τους δεν είπαν στην οικογένεια τους, άλλοι…
Ας μην το τραβάω. Δεν μπορώ να πω ότι απόλασα αυτό το βιβλίο. Το βαρέθηκα πριν τη μέση. Ένιωθα σε κάθε σελίδα ότι πολύ απλά δεν είχε γραφτεί για τα δικά μου μάτια και τα δικά μου βιώματα. Ήταν μια εξιστόρηση του πώς «η γενιά του Πολυτεχνείου», ή «της Μεταπολίτευσης», όπως την αποκαλεί η «νεολαία», έχει καταλήξει σήμερα· τα βάσανα των ζωών αυτής της συγκεκριμένης ομάδα ανθρώπων που πλέον βλέπουν τις ζωές τους στα χρόνια της κρίσης να κατρακυλάνε στη μιζέρια κι εκείνες των παιδιών τους να μην έχουν καν από κάπου να κατρακυλήσουν.
Ως μοναχοπάιδι, με πολύ μικρο σόι, μια λιγότερο μοιρολατρική ή θλιψεοφετιχιστική οπτική γωνία από αυτή της συγγραφέος -γιατί κι αυτή για τη γενιά της έγραψε- και όντας το λιγότερο καμιά 5άρα χρόνια μικρότερος από τα παιδιά των πρωταγωνιστών του βιβλίου, τα βιωματικά στοιχεία που θα αναγνώριζαν οι 60άρηδες για τους οποίους είναι αυτό το βιβλίο πολύ απλά δεν με άγγιξαν. Δηλαδή, ήταν ενδιαφέρον, αλλά μόνο για την ιστορία, για να μπορώ να ρίξω μια ματιά στις ζωές αυτών των Ελλήνων οι οποίοι με πολλούς τρόπους, ψυχολογικά και πρακτικά, κουβαλάνε το πρόσφατο παρελθόν και αντιπροσωπεύουν το παρόν της γηραιάζουσας χώρας μας.
Αλλά και σε αυτό, στο ιστορικο-κοινωνικολογικό του κομμάτι -το ίδιο που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον όταν χαζεύω παλιές ελληνικές ταινίες για τους γνώριμους αγνώριστους δρόμους, τα κουρέματα, τους ιδιωματισμούς, και απλά αδιαφορόντας για την πλοκή- ούτε υπό αυτό το πρισμά με άγγιξε η γραφή της κας. Καρυστιάνη. Ούτε τα επτά αδέρφια δεν μπορούσα να τα ξεχωρίσω, πόσο μάλλον παιδιά, ξαδέρφια και λοιπή οικογένεια, ούτε το γλαφυρό, προφορικό της στυλ μου έκανε κλικ. Ένιωθα σαν όλοι να μιλάνε με την φωνή της συγγραφέως, ίσως επειδή στο βιβλίο δεν υπήρχαν εισαγωγικά για τους διαλόγους α λα Σαραμάγκου, αλλά σίγουρα επειδή όλοι οι χαρακτήρες μου έδιναν την αίσθηση ότι ήταν πολλαπλές προσωπικότητες του ίδιου ατόμου.
Η ειρωνία είναι ότι αυτό το βιβλίο ήταν δώρο από τον πατέρα μου. Όταν τον ρώτησα γιατί μου το πήρε, η απάντηση του ήταν ότι του το πρότειναν. Όμως το ότι ο πατέρας μου δεν ξέρει τα γούστα μου στα βιβλία θα μπορούσε να είναι κι αυτό κομμάτι μιας αντίστοιχης εξιστόρησης κάποιας οικογένειας με προβλήματα επικοινωνίας σε κάποιο εναλλακτικό εξιλαστήριο Φαράγγι. Άλλωστε, με τον πατέρα μου ανέκαθεν πηγαίναμε πεζοπορίες μαζί.
Η ιστορια του εικοστού αιώνα χαρακτηρίζεται από την πάλη ενάντια σε απολυταρχικά συστήματα κρατικής δύναμης. Δίχως άλλο, ο εικοστός πρώτος αιώνας θα χαρακτηριστεί από την πάλη για τον περιορισμό της υπερβολικής δυναμης των εταιρειών. Σημερα, η μεγαλη πρόκληση στις χώρες όλου του κόσμου είναι να βρουν την ισορροπία ανάμεσα στην αποτελεσματικοτητα και τον αμοραλισμο της αγοράς. Τα τελευταία είκοσι χρόνια οι Ηνωμενες Πολιτειες κινήθηκαν μονόπλευρα, αποδυναμωνοντας τους κανονισμους που προστατευουν τους εργαζόμενους, τους καταναλωτές και το περιβάλλον. Οικονομικα συστήματα που υπόσχονται ελευθερία, οδηγησαν τελικά στη στέρηση της, καθώς οι στενές επιταγές της αγοράς παίρνουν προτεραιότητα έναντι πιο σημαντικών δημοκρατικών αξιών.
Η σημερινή βιομηχανία φαστ φουντ αποτελεί την κορωνίδα αυτών των ευρύτερων κοινωνικών και οικονομικών τάσεων. Η χαμηλή τιμή ενός χάμπουργκερ σε φαστ φουντ, δεν αντικατοπτριζει -όπως θα έπρεπε- το πραγματικό του κόστος. Για να αποκομίσουν τα τεραστια κέρδη τους οι αλυσίδες φαστ φουντ, υπέστη απώλειες -και όχι βέβαια εθελοντικά- η υπόλοιπη κοινωνία. Το ετήσιο κόστος της παχυσαρκιας και μόνο, ειναι σημερα διπλάσιο απο τα συνολικά έσοδα του συνόλου της βιομηχανίας φαστ φουντ. Το περιβαλλοντικο κίνημα υποχρέωσε εταιρείες να περιορίσουν τη ρύπανση που προκαλούν, και μια παρόμοια εκστρατεία πρέπει να αναγκάσει τις αλυσίδες φαστ φουντ να αναλαβουν τις ευθύνες για τις επιχειρηματικες πρακτικές τους και να ελαχιστοποιησουν τις επιβλαβείς επιδράσεις τους.
Ταδε γράφτηκαν το 2001, 15 χρόνια πριν, στον επιλογο του Fast Food Nation, ενα βιβλίο-προπομπο για το κάθε μέρα μεγαλύτερο κίνημα κατά των McDonald’s και με λιγα λογια ο,τι αυτα πρεσβεύουν.
Πράγματι, το βιβλιο τελικα δεν ειναι μονο μια τεκμηριωμένη έρευνα σχετικά με το τι περιέχει το φαγητό των Μακντοναλντς, αλλα και για ολα τα άπλυτα της βιομηχανία του fast food: τις διεφθαρμενες σχέσεις με τα κράτη· τις φριχτες, αλλα σε απόλυτη αρμονία με το κλίμα της εποχης, εργασιακές σχέσεις· την πληρη έλλειψη σεβασμού σε τοπικές κοινότητες, οικονομίες και κουλτούρες· τις τεχνικές που χρησιμοποιεί και εχει χρησιμοποιησει για να κατακτήσει τις καρδιές δισεκατομμυριων ανθρώπων, δινοντας έμφαση στα παιδια -οπως διολου τυχαία, οπως δειχνει το βιβλιο, και η Disney- με προϊόντα που πολυ απλά αφαιρούν απο την ποιοτητα ζωής τους· την περιφρόνηση νομων και κανονισμων που υπάρχουν για να προστατεύουν την ευημερία των ασθενέστερων — και μιας και μιλάμε για ασθενεστερους, την συστηματική, εγκληματική εκμεταλλευση ζωής, ζώων και γης.
Πολύ απλά, τα McDonald’s είναι το τέλειο παράδειγμα της πολυεθνικής που κυριολεκτικά πατάει επι πτωματων και εκμεταλλευεται τον κοσμο για να κάνει αυτο που βασικα φτιάχτηκε να κανει, δηλαδη να παράγει οσο το δυνατον περισσοτερο κέρδος χωρις κανεναν οργανικο, νομικο ή ηθικό περιορισμο· το άκρον αωτον της «ελεύθερης αγοράς», η επιτομή του αρρωστημενου καπιταλισμού που ψυχρά καταναλώνει τα πάντα για να κανει τους πάντες καταναλωτές, υπέρτατος εκφραστής ενός οικοδομηματος που η ιδια του η πολιτισμικη επιρροη, η αναγνωρισιμοτητα του, του επιτρεπει να μην τηρει ουτε τα οποια προσχηματα. Να ειναι -επιτρεπω στον εαυτο μου την εκφραση- αντιθετο απο οτιδήποτε ειναι καλο στον ανθρωπινο και μη κοσμο.
Λοιπόν, το βιβλίο δεν ειναι απλα για τη διατροφή. Και ο λογος που του βάζω 3 αστεράκια ειναι γιατι διάβασα την ελληνική έκδοση, που έχει υπότιτλο «φακελος: διατροφή», και η Διοπτρα οταν το εξέδωσε το κατετασσε στα βιβλία διατροφής και υγείας.
Ναι μεν εχει κεφάλαια σχετικα με την προελευση του κρέατος, την απιστευτα φρικτή ύπαρξη ζώων και ανθρώπων στα σφαγεία, την ιστορια της τηγανητης πατάτας, το πώς πίσω απο καθε γεύση στην βιομηχανία τροφίμων και κατω απο την μυτη μας κρύβεται η βιομηχανία αρωματικών υλών γεματη με χημικους ιδιους Γκρενουιγ απο Το Άρωμα -πολύ ενδιαφερον κεφάλαιο σχετικα με το τι αποτελεί «φυσικό άρωμα» και οχι μόνο… Ομως βασικα με αυτο το πλασαρισμα στο κοινο που ειναι πολυ συνειδητοποιημενο για θεματα υγειας πιστευω στοχευθηκαν οι λαθος αναγνωστες.
Επισης, η μεταφραση στα ελληνικα ηταν μετρια στην καλύτερη. Τρανταχτο παραδειγμα: σιχαθηκα να βλεπω το McDonald’s γραμμένο «Μακντοναλντ’ς». Μα να πεις οτι αναφεροταν στο βιβλιο μονο μια φορα…! Τετοιες συχνες αγαρμπιες σε αποδοση, εκφραση και συντακτικο μου εβδαζαν λιγο το ματι. Τουλαχιστον το διασκεδαζω να βρισκω τετοια λαθη και να τα περιεργαζομαι στο μυαλο μου, οπως και το να βρισκω μεταφρασεις πραγματικα διαμαντια. Να τα λεμε αυτα, γιατι καθε αλλο παρα αυτονοητα ειναι.
Αυτο το αρθρο ειναι του Schlosser γραμμενο 10 χρονια μετα την εκδοση του βιβλιου που τον εκανε διασημο και σε νεες εκδοσεις του βιβλιου στα αγγλικα ειναι ο επιλογος. Τα πραγματα αλλαζουν ωρε κοσμε. Το οτι εσεις που διαβαζετε αυτες τις αραδες τωρα κατα πασα πιθανοτητα δεν πολυπατε τα Μακ και δεν τα θεωρειτε αυτοματα προοδο και ευημερια οπως γινοταν πριν 20 χρονια, ειναι ενα πολυ σημαντικο σημαδι.
Ο αυτοκρατορας ειναι γυμνος, ο Σιντιους ρομπα ξεκουμπωτη. Δεν χρειαζεται να επαναστατησουμε: ο αυτοκρατορας μπορει να συνεχισει να απολαμβανει τα δικα του αορατα ρουχα παρεα με αυτους που γουσταρουν αυτοκρατοριες. Εμεις οι υπολοιποι απλα μπορουμε να παμε σπιτια μας και να φτιαξουμε ενα φαΐ της προκοπης και ο,τι περισσεψει να κανουμε ενα τεραστιο πικνικ/auberge español/potluck. Πώς λεγεται αυτο στα ελληνικα;;
Αυτο το κειμενακι το εγραψα στην οθονη αφης του κινητου μου, εξου και τα οποια λαθη, τυπογραφικα ή ελλειψεις τονων κτλ. Το παλευα μια βδομαδα ηδη, φτανει!
Καθαρα Δευτερα σημερα. Για χαρταετο λιγο πολλα πεφτουν τα 8 μποφωρ που ακινητοποιουν για 48 ωρες πλοια που θα πηγαιναν Σαμοθρακη (δεν εχω παραπονο, εχω αραξει πετσες εδω περα για 4η μερα φαντασμα), αλλα τουλαχιστον οπως σε ολη την επικρατεια ετσι και στον Ελληνικό Στρατό και στο 12 ΤΥΠ Αλεξανδρουπολης σημερα νηστεύουν. Σημερα ειναι μερα κρατης. Απο αυριο παλι οι σαρκες, τα γαλατα στους φραπεδες και οι υπερβολες. Απο αυριο παλι η πεποιθηση οτι δεν ζει κανεις χωρις κρεας.
Λαγανα με γευση κρουασάν, νοστιμες πατάτες με φασόλια, μελιτζανοσαλατα, τουρσι λαχανικα και αποδεκτοτατος χαλβας. Ενα σπανιο χορτοφαγικο μενου. Κυριοι, καθαριζουμε που καθαριζουμε καθημερινα, δεν γινεται να βαφτισουμε καθε Δευτερα καθαρη;
Το παραπάνω κατα τ’ άλλα συμπαθές άσμα του αποθανώντα Παντελίδη, αν το έχεις ακούσει αρκετά ώστε να το αναγνωρίζεις, το παίζουν συνέχεια στην διαπασών απ’ το κινητό τους κάποιοι συνάδερφοι οπλίτες όταν υποτίθεται είναι ώρες για ύπνο στον θάλαμο. Είναι κομμάτι που ανήκει στην κατηγορία μουσικής που περιγράφει το παρακάτω κειμενάκι. Δεν θεωρώ τυχαίο ότι οι συνάδερφοι επιδεικνύουν πόσο δεν ξέρουν τι σημαίνει σεβασμός με το συγκεκριμένο κομμάτι και όχι με Gojira, Daft Punk ή ξέρω γώ, Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Πόση επίκριση κρύβει μέσα της αυτή η παρατήρηση;
Ήμουν στο εστιατόριο του 625 σήμερα για να φάω φασολάδα — ευτυχώς, όχι πίτσα με τηγανητές πατάτες που ήταν το ανεκδιήγητο το χτεσινό, ή το ακόμα χειρότερο πιάτο της περασμένης Κυριακής: τηγανητό Zwan με την ίδια πρωτότυπη γαρνιτούρα, καλούδι για το οποίο έκοψα την έξοδο και έσπευσα στο στρατόπεδο να φάω, χωρίς να ξέρω φυσικά τι θα με περιμένει. Οι μικρές συγκινήσεις της στρατιωτικής ζωής: να μην ξέρεις τι έδεσμα θα σε περιμένει κάθε μέρα. Για να θυμόμαστε και λίγο τις εποχές του κυνηγιού και της τροφοσυλλογής.
Στο εστιατόριο λοιπόν το ραδιόφωνο έπαιζε ελληνικά ποπάκια της σειράς. Ξαφνικά, το χλιμίντρισμα, όρος που μου έμαθε ο Μάριο όταν κάποτε ήταν ραδιοφωνικός παραγωγός, πριν καν πάω εγω στη Μυτιλήνη, αναφώνησε «τάδε τάδε FM — μόνο επιτυχίες».
Είναι κάτι που οι περισσότεροι σταθμοί καυχιούνται για λόγου τους και συνήθως μας περνάει ως κάτι φυσιολογικό, κάτι το αναμενόμενο.
Σήμερα όμως σκέφτηκα: το χλιμίντρισμα κάνει το «μόνο επιτυχίες» να ακούγεται σαν το αποτέλεσμα μιας επιλογής όπου κάποιος είχε μπροστά του 100 πρόσφατες κυκλοφορίες και επέλεξε να εντάξει στο πρόγραμμα του μόνο τα τραγούδια τα οποία έχουν διακριθεί τρόπον τεινά ως ιδιαίτερα αγαπητά. Γιατί όπως όλοι ξέρουμε οι επιτυχίες είναι το μόνο είδος μουσικής που αξίζει (αν και καταλαβαίνω το γιατί κάποιος μπορεί να θέλει να ακούει μόνο επιτυχίες: γιατί για αυτόν το να είναι ο μόνος που ξέρει ένα τραγούδι, όσο καλό κι αν είναι αυτό, δεν βοηθάει στην ανάδειξη του μέσα στους κοινωνικούς του κύκλους — κάτι σαν αντίστροφο χιπστερισμό δηλαδή)
Εντούτοις, εφόσον επιτυχία στην ποπ μουσική βιομηχανία είναι, ή έστω μπορεί να θεωρηθεί, οτιδήποτε παίζεται στο ραδιόφωνο, το «μόνο επιτυχίες» γίνεται περιγραφικό, όχι διαφημιστικό. Φυσικά και είναι μόνο επιτυχίες, αφού εσείς αναδεικνύετε τις επιτυχίες!
Όπως τα best-seller που εκδίδονται για να είναι best-seller και προωθούνται επειδή είναι best-seller, γίνονται best-seller. Όπως τα πρώτα αποτελέσματα σε κάποια αναζήτηση Google, τα οποία είναι πληρωμένα, αλλά επειδή εμφανίζονται πρώτα και τα κλικάρουν όλοι, σύντομα δεν χρειάζονται πλέον προώθηση.
Ξαφνικά νιώθω ότι γράφω κάτι το πολύ προφανές που όλοι το ξέρουν και το καταλαβαίνουν και «έτσι είναι ο πραγματικός κόσμος qb». Σταματάω.
Πριν μια βδομάδα μας πήγαν με το 625 ΤΠ εκδρομούλα στο σπήλαιο του Περάματος (εκδρομή με τον στρατό, και όμως), το οποίο απέχει 15 λεπτά με τα πόδια από το στρατόπεδο. Η ατμόσφαιρα πάρα πολύ επιβλητική, γοτθική. Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι ότι κάτι τέτοια ενέπνευσαν τους ανθρώπους να πιστεύουν σε αθάνατα αρχαία πνεύματα και να χτίζουν γιγαντιαίους ναούς από πέτρα και να τα διακοσμούν με τέτοια πλάσματα. Και αυτούς τους αρχαίους σχηματισμούς τους πρωτοαντίκρυσαν ντόπιοι που έτρεχαν να κρυφτούν από βομβαρδισμούς μόλις πριν 70 χρόνια. Όσο κάνει να σχηματιστεί ένα κυβικό εκατοστό–ένα ζαράκι–ανθρακικού ασβεστιού, του κύριου δομικού υλικού των εντυπωσιακών σχηματισμών του σπηλαίου.
Αυτή ήταν η μια σκέψη μου.
Ή άλλη σκέψη μου, και αυτό που με παρακίνησε να γράψω αυτό το ποστ, ήταν η θέα αυτών των σταλακτιτών (ή μήπως είναι σταλαγμίτες; Δεν νομίζω ότι μπορώ να τα ξεχωρίσω σε αυτή την περίπτωση) οι οποίοι μου θύμιζαν στην όψη:
Mήπως είμαι επηρεασμένος απ’ το ότι στις εξόδους μου πάω και ψωνίζω μπρόκολα (30 λεπτά το ματσάκι, όσο ένας σπαστός φραπέ στο ΚΨΜ — makes you think) τα πλένω στη βρύση στο κέντρο των Ιωαννίνων και τα τρώω ωμά στη στάση του λεωφορείου για να μην ξεχάσω τελείως τι σημαίνει να είσαι χορτοφαγός;
Christine : You don't know the proper etiquette when dealing with a lady, do you? You should have brought flowers or something, then I might be inclined to talk with you...Oh yes, in my case, hibiscus are best...
* - With the item available:
Christine : Oh, you brought me a hibiscus! How sweet! Well, since you are such a gentleman I have a request to make of you. Will you listen?
-----------------------------------------------------------
-(Yes)
Christine : I would like you to take this letter to a Mr. Write who lives on the border of the Mysterious Forest, please!
<game> : You traded <Hibiscus> for a goat's letter <Letter>! ...Great!?
* - Subsequently:
Christine : You know, sometimes I can't help eating a delicious piece of paper, even if it's a letter to my darling Mr. Write... How embarrassing!
