Στον αργαλειό του φεγγαριού by Εύα Βλάμη
My rating: 2 of 5 stars
Αυτό το βιβλίο μου το πρότειναν και δάνεισαν η Μαριάννα κι ο Μάνος.
Με το πόσο ενθουσιασμό είχαν όταν μου έλεγαν ότι έπρεπε να το διαβάσω οπωσδήποτε, μπήκα μέσα με τα μπούνια και ενθουσιασμό. Γρήγορα όμως κατάλαβα ότι αυτό το βιβλίο δεν ήταν για μένα. Sorry, Μαρίαννα και Μάνο…
Με λίγα λόγια, το βιβλίο διαδραματίζεται σε κάποιο χωριό γύρω στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (ή θα μπορούσε να είναι και ο πρώτος, η ιστορία είναι λίγο άχρονη). Όλοι οι φαντάροι που έχουν επιζήσει έχουν γυρίσει. Της Στράταινας ο γιος δεν ήταν μεταξύ τους, αλλά εκείνη αρνείται να πιστέψει ότι ο γιος της είναι νεκρός. Τόσο πολύ αρνείται να το πιστέψει, που οργανώνει και συνοικέσιο και αρραβώνα με μια μικρούλα από το διπλανό χωριό με τον άφαντο γιο της, επιμένοντας πως «ε, τώρα όπου να ‘ναι πια, θα έρθει και αυτός». Βέβαια, αυτές οι μικρές επαρχιακές κοινωνίες δεν αφήνουν τέτοια ατοπήματα ασχολίαστα –ή και ατιμώρητα– για πολύ…
Το λεξιλόγιο ήταν σε πολλά σημεία πολύ δύσκολο για εμένα, με άφθονο αγροτικό λεξιλόγιο των μέσων του προηγούμενου αιώνα και εκφράσεις που είναι σχεδόν γραφικές στο παλιές ακούγονται. Επίσης δεν μπορούσα συχνά να μπω στα κίνητρα και στα βάσανα των χαρακτηρών. Δηλαδή, είχαν εξήγηση μέσα στο βιβλίο, όμως δεν μπορούσα να «μπω» στο πώς πρέπει να έβλεπαν την κατάσταση, ένιωθα πολύ λίγη ταύτιση με τα συναισθήματα τους, τα οποία βέβαια ήταν αρκετά μελοδραματικά.
Αυτό που μου άρεσε ήταν το τέλος. Το βρήκα λυτρωτικό με έναν απρόσμενο τρόπο, αν και φαινόταν ότι το πράγμα πήγαινε προς τα εκεί από ένα σημείο και μετά. Αν είχε οποιοδήποτε άλλο τελος, θα του έβαζα ένα αστεράκι.
Θα το πρότεινα σε όποιον ενδιαφέρεται για την αγροτική κοινωνία της Ελλάδας του 20ου αιώνα, γραμμένο με τη ματιά της που τόσο μακριά φαίνεται από εμένα τόσο λίγα χρονια μετά…