Το πιο καταπληκτικό γι’αυτό το βιβλίο είναι μόνο και μόνο το ότι υπάρχει. Η συγγραφέας του, η Κλαίρη Β. Παπαπαύλου, δίδασκε ιαπωνική κουλτούρα και τέχνη στο Πανεπιστήμιο Κρήτης ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, δύο δεκαετίες πριν γίνει της μόδας, και αυτό το βιβλίο δημοσιεύτηκε το 1988. Οι άκοφτες σελίδες και το πολυτονικό σίγουρα συνεισέφεραν στην αίσθηση μοναδικότητας, ιερότητας, και όπως θα έλεγαν οι Ταοϊστές σε άπταιστο Αγγλικήν, suchness του. Απλά υπήρχε, και το μονοπάτι μου ήρθε σε επαφή μαζί του. Αν δεν το έβρισκα από αυτόν που το πούλαγε στον Κεραμεικό δίπλα στο μετρό, εκεί που απλώνουν τα παλιά και μεταχειρισμένα βιβλία, αποκλείεται να έπεφτε στα χέρια μου ποτέ.
Και, εδώ που τα λέμε, δεν θα ήταν σπουδαία απώλεία. Οι εξηγήσεις της κας. Παπαπαύλου για τα χαϊκού και την ιστορία του Μπασό, τον οποίο εκτιμώ κι εγώ ιδαίτερα (ή τουλάχιστον το έργο του) ήταν σίγουρα ενδιαφέρουσες και κατάφεραν και με ταξίδεψαν στην Ιαπωνία της εποχής μετά το Shogun 2: Total War. Το πρόβλημα όμως ήταν το κομμάτι που έμπαινε εις βάθος στην παραδοσιακή ιαπωνική τέχνη, και ιδιαίτερα οι εικόνες που το συνόδευαν. Αν εκδιδόταν σήμερα με καλό χαρτί και με λεπτομερείς σαρώσεις και φωτογραφίες από τα έργα και τις τεχνοτροπίες που περιγράφει, θα ήταν σίγουρα πιο πετυχημένο. Και είναι κρίμα, γιατί μου άνοιξε πολύ την όρεξη με τον συνδυασμό καλλιγραφίας, ποίησης και αυτής της υπέροχης ιαπωνικής μελάνης, όλοκληρο το ολιστικό πακέτο που συνδυάζει το μέσο, το μήνυμα, όλες τις πτυχές της αναπαράστασης του μηνύματος, ακόμα και το ίδιο το χαρτί και το σχήμα του ή την διάταξη του…
Πάντως, αν έκανα ένα ταξίδι στην Ιαπωνία του σήμερα ή του τότε, σίγουρα θα μου άρεσε να ακολουθήσω την πορεία του Ανεμοδαρμένου Ταξιδιού. Και, γιατί όχι, να φτιάξω στην πορεία τη δική μου ποίηση και ζωγραφική 2-σε-1 .
65 ώρες και συνεχίζουμε, εξαιρόντας τις ώρες που άφησα το παιχνίδι να τρέχει μόνο του για να δω τι περίεργος διαφορετικός κόσμος θα έβγαινε μέχρι τη 2α Ιανουαρίου του 1821. Ο λόγος -ένας από αυτούς δηλαδή- που δεν γράφω όσο θα ήθελα αυτές τις μέρες. Να, τώρα ας πούμε. Ήθελα να τελειώσω ένα ποστ που γράφω εδώ και έναν μήνα αλλά με συγχωρείτε, το χρέος με καλεί…
Πρέπει να πω ένα δυο έξτρα λογάκια αυτή τη φορά. Tο Metacritic το εκθειάζει. Για ρίχτε όμως μια ματιά στη διαφορά μεταξύ των σχολίων των χρηστών και των επισήμων reviews… Κάτι είναι τόσο σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας στη ρεπούμπλικα της Ρώμης που βρωμάει μέχρι εδώ.
Φοβόμουν ότι αν έβαζα 6/10 σε έναν τόσο πολυαναμενόμενο και πολυδιαφημισμένο τίτλο, θα με έπαιρναν με τις πέτρες. Απ’ότι φαίνεται όμως δεν είναι λίγοι αυτοί που ζητάνε περισσότερη ειλικρίνεια και λιγότερη διαφθορά από τον κόσμο της δημοσιογραφίας των games. Το ηθικό δίδαγμα: ας είσαι ο πρώτος που κάνει το σωστό και θα σε ακολουθήσουν και άλλοι. Be brave; be the change you want to see in the world!
Θέλω να κάνω τη μεγαλύτερη εκκαθάριση έβερ. Να χαρίσω παλιά ρούχα και αντικείμενα τα οποία πιάνουν χώρο, βιβλία που δεν διάβασα ποτέ και ούτε πρόκειται, επιτραπέζια που δεν έπαιξα ποτέ και ούτε πρόκειται, να πάρω την γενναία απόφαση και να πετάξω (μερικά τουλάχιστον, όσα έχω τα καρύδια να αφήσω) χαρτάκια, σημειωματάκια και τέτοια τα οποία κράταγα για συναισθηματικούς λόγους που είχα ξεχάσει ότι τα είχα, και γενικά να ξεφορτωθώ πράγματα τα οποία πιάνουν χώρο και κρατάνε μέσα τους ένα κομμάτι του παρελθόντος – για καλό και για κακό. Ήδη αυτές τις μέρες πήγα στον Σκόρο και άφησα παλιούς ευρωπαϊκούς σιδηροδρομικούς χάρτες από την εποχή του InterRail και της Ολλανδίας, κάρτες Χάρι Πότερ που άντε να είχα παίξει μια φορά με τον Τζιμ τον Τούση, κάποια πουκάμισα και… έναν ξύλινο σταυρό.
Κι άλλες φορές έχω κάνει τέτοιες (μικρές θα έλεγα) εκκαθαρίσεις αλλά αυτή τη φορά ήταν τα μουσικά CD μου τα οποία έχω μαζέψει εδώ και τόσα χρόνια που πέρασαν απ’το κόσκινο. Τα περισσότερα έχω απλά χρόνια να τους ρίξω μια δεύτερη ματιά, πόσο μάλλον -όπως οι περισσότεροι μας πλέον- να τα ακούσω, οπότε ήρθε η ώρα να τους πω αντίο.
Κάποια από αυτά τα αγόρασα στον εαυτό μου, κάποια δεν θυμάμαι πως έπεσαν στα χέρια μου, κάποια μου τα δώρισαν παλιοί φίλοι και γνωστοί… Είμαι ευγνώμων για τις ευχάριστες ώρες που μου χάρισαν και ελπίζω να μπορέσουν να τα απολαύσουν και άλλοι.
Ιδού η λίστα:
Αυθεντικά:
Rush – Moving Pictures
Rush – 2112
Universal Master Collection – Classic Anthrax
Train – She’s On Fire
In Flames – Soundtrack To Your Escape (+Bonus DVD)
Nirvana – Nirvana
Opeth – Ghost Reveries
KoRn – KoRn
KoRn – Follow The Leader
Natural Dreams – Natural Guitar
Nightwish – Oceanborn (γερμανικό εξώφυλλο)
Mick Jagger – Primitive Cool
Re-Rewind To Garage City
Iron Maiden – A Real Live Dead One
Dire Straits – Brothers In Arms
Hawkwind – Epocheclipse (The Ultimate Best Of)
Euphoria – Mixed by PF Project
Stratovarius – Elements Pt.1
Ocean – Eloy
Age of Mythology – Collector’s Edition (το ανακάλυψα στα CD μου και θα το χαρίσω σαν CD)
Age of Empires – Collector’s Edition (παρομοίως. Τέτοια εποχή, πριν 12 χρόνια σε έλιωνα εσένα…)
Age of Mythology OST
Αντιγραμμένα
Def Leppard – Pyromania
Twisted Sister – Stay Hungry
Cyan – Medieval Tales
Kong in Concert (2CD)
Happy Fest (ινδουιστική μουσική)
Rainbow – Rising
Phil Collins – Serious Hits Live
Albanian Hip-Hop Rap Collection
Nightwish – End of Innocence
Nefilim – ZOON
Fragile Vastness – Tribute To Life
To ξέθαψα από τη βιβλιοθήκη μου. Ούτε που έχω ιδέα πώς έπεσε στα χέρια μου αρχικά. Το όλο εγχείρημα πρόκειται για μια παρουσίαση του πώς λειτουργεί το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και η ΕΕ σε θεσμικό επίπεδο μέ πρωταγωνιστές ευρωβουλευτές, βοηθούς τους, εταιρείες κτλ.
Το σχέδιο δεν είναι άσχημο αλλά η ιστορία (ακόμα κι αν όλο μαζί είναι άντε 32 σελίδες!) είναι τελείως αδιάφορη και δεν εκπληρώνει τον σκοπό της, δηλαδή να κάνει τους ευρωπαϊκούς θεσμούς να φαίνονται λιγότερο ανούσια περίπλοκοι ή τρομερά βαρετοί και γραφειοκρατικοί.
Βρήκα ενδιαφέρον πώς, τόσο το 2003 που εκδόθηκε το Λαβωμένο Νερό όσο και μια δεκαετία μετά, το 2013, η ιδιωτικοποίηση του νερού και η εκμετάλλευση του από διάφορες επιτήδειες εταιρείες παραμένει κεντρικό πολιτικό ζήτημα. Επίσης ενδιαφέρον για μένα προσωπικά η απεικόνιση των διάφορων αιθουσών του κτιρίου του κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες (υπάρχει και δεύτερο, στο Στρασβούργο, στο οποίο μεταβαίνουν με έξοδα της ΕΕ όλοι οι ευρωβουλευτές για τις συνεδριάσεις τους τακτικότατα — ουδέν σχόλιον), τις οποίες επισκέφτηκα πρόσφατα και έτσι μπορούσαν να φανταστώ πιο ζωντανά την εξέλιξη της δράσης που διάβαζα.
Ειρωνικό και τραγικό μαζί πόσο έχουν αλλάξει οι φιλοδοξίες και η κατάσταση της Ένωσης 10 χρόνια μετά. Όλα προσχεδιασμένα από μια μεγάλη συνωμοσία; Μια ένωση η οποία ποτέ δεν είχε δημοκρατικές βλέψεις αλλά οι θεσμοί που προέκυψαν ήταν ένα ευτυχές ατύχημα (looking at you, Υοuth In Action, Erasmus κτλ); Μια ελίτ που καπηλέυεται μια «δημοκρατία» που από την υπερβολική της αδράνεια δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αποτρέψει την πρώτη; Μεγάλες ερωτήσεις για τις οποίες οι απαντήσεις μου είναι απλά ανεπαρκείς.
Κρύωμα – μετά από ταξίδι, δεν τρώμε παγωτά ή δεν πίνουμε κρύα πράγματα τουλάχιστον για 3 μέρες μετά! Και ας μου εξηγήσει κάποιος τελικά: κάνουν ή δεν κάνουν τα κρύα όταν είσαι κρυωμένος; Κοινώς: φραπέδες και παγωτά ή μόνο τσάγια με τζίντζερ, λεμόνι και μέλι και ρακόμελα;
Σπάσιμο αμφορέαστο μπαλκόνι από κλίση της καρέκλας προς τα πίσω – για άλλη μια φορά… προσέχουμε πού πάμε ή προς τα που γέρνουμε, ειδικά όταν έχουμε φορά προς τα πίσω! Να’ναι καλά η κόλλα που έρχεται σε δύο σωληνάρια την οποία πρέπει να τη συνδυάσεις από τα περιεχόμενα τους και γίνεται σκληρότερη και από πέτρα. Τώρα ο αμφορέας τουλάχιστον, με τα ραγίσματα και τα ψεγάδια του, φαίνεται περισσότερο «αρχαιοελληνικός!»
Boarding pass – το τελευταίο, από Istanbul προς Αθήνα, το πέταξα στα σκουπίδια, και μετα ψαχνόμουν γιατί μας το ζήτησε η Maggy. Τσέπωσε ο δικός σου την αποζημίωση για το ταξίδι στην Φινλανδία και λέει, «ε, δεν χρειάζεται να κρατήσουμε αυτό το σκισμένο χαρτάκι!» Με φοβίζει το ότι μπορεί αυτή να ήταν όντως η υποσυνειδήτη σκέψη που οδήγησε το χέρι μου να πετάξει, χωρίς πολλή σκέψη, άρνηση ή αμφιβολίες από τα κεντρικά, το χαρτάκι στη σακούλα. Το βρήκα μετά εκεί μέσα (ΕΥΤΥΧΩΣ δεν τα είχε πετάξει ακόμα η μαμ), αφού στην αρχή ήμουν σίγουρος ότι θα το είχα πετάξει κάπου σε κανέναν κάδο στο Ελ. Βενιζέλος, οπότε όλα καλά, αλλά το πάθημα μάθημα: κρατάμε όλα τα έγγραφα, έστω και για λίγες μέρες μετά· το να ψάχνεις στα σκουπίδια είναι ρίσκο, πώς να το κάνεις…
Κινητό στη θάλασσα το οποίο ΑΚΟΜΑ δεν έχει στεγνώσει, όσα μπάνια με αλκοόλ και όσες ολονυχτίες σε ρύζια κι αν του έχω προσφέρει – κι ας το βούτηξα χωρίς ανοιχτές εισόδους αυτή τη φορά που ήρθε σε επαφή με το νερό. Τους αχινούς θέλαμε να δούμε ρε παιδιά, όχι τους τρεχάτους, τους άλλους που περιμένουν να τους πατήσεις! Τίποτα δεν είναι πραγματικά αδιάβροχο τελικά.
Χάνοντας το Before Midnight – Σάββατο, η μικρότερη νύχτα του χρόνου (σχεδόν), πανσέληνος (σχεδόν), μια τέλεια ζέστη, στον «καλύτερο κινηματογράφο του κόσμου» (σύμφωνα με το CNNgo), μια ταινία η οποία έχει λάβει διθυραμβικές κριτικές ΚΑΙ είναι γυρισμένη στην Ελλάδα από Έλληνες παραγωγούς με αστέρες του Χόλλυγουντ. Και μετά αναρωτιόμασταν με τη Δάφνη γιατί η ουρά φαινόταν από τον σταθμό του Ηλεκτρικού. Τελικά την είδαμε άλλη μέρα. Να τη δείτε. Και, για όνομα του Θεού ή οποιασδήποτε άλλης (υπερ)φυσικής ύπαρξης σας εκφράζει, δείτε πρώτα το Before Sunrise και το Before Sunset, Αποφύγετε το λάθος πολλών όσων το είδαν χωρίς να έχουν ιδέα για τις προηγούμενες ταινίες και γι’αυτό τον λόγο του έβαλαν αρνητική κριτική. Ευχαριστώ.
Στήνοντας πάγκο κατα τις 5 ή ώρα το απόγευμα στην πλατεία της γειτονιάς για να χαρίσεις πράγματα που δεν θέλεις πια σε περαστικούς – κακή ώρα. Οι άνθρωποι βγαίνουν μετά τις 7. Θα μου πείτε, «κοινή λογική δεν έχεις;» Ελάτε τώρα, κάνετε λες και δεν με ξέρετε. Το xariseto.gr δουλεύει άψογα, πάντως.
Με τη χτεσινή ανακοίνωση του Xbox One (ή Xbone όπως ήδη κοροϊδευτικά το λένε πολλοί στο Διαδίκτυο) όλες πλέον οι νέες «κονσόλες οικιακής ψυχαγωγίας» υπάρχουν πλέον και σαν οντότητες, όχι μόνο στα χαρτιά ή στην φαντασία εκατομμυρίων nerds. Η ανακοίνωση ήρθε για να επιβεβαιώσει όσα ήδη περιμέναμε ή ξέρουμε από το PS4: τα παιχνίδια της νέας γενιάς θα είναι ακριβότερα, θα υπάρχει μηδενική backwards compatibility (πώς το λεν’ αυτό στα ελληνικά;) ακόμα και για τίτλους του XBLA, θα πρέπει με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο να είναι συνεχώς online, οι τίτλοι θα είναι συνδεδεμένοι με λογαριασμούς και με κονσόλες σαν σε λευκό γάμο, θα επιβάλονται αντίτιμα μόνο και μόνο για να δανείσεις παιχνίδια, πόσο μάλλον να πουλήσεις ή για να αγοράσεις μεταχειρισμένους… Σαν αργοκίνητος δεινόσαυρος, η βιομηχανία των games, η οποία βέβαια δεν έχει υπάρξει αρκετό καιρό για να μπορούμε να την αποκαλούμε παλιά αλλά παρόλαυτά έχει ήδη γίνει συντηρητική, δεν φαίνεται να είναι κατάλληλα προικισμένη ή προετοιμασμένη για να ανταπεξέλθει στις καταιγιστικές αλλαγές.
Η διαφορά όμως είναι πως οι αργοκίνητοι και ογκώδεις δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν λόγω της αδυναμίας τους να ανταπεξέλθουν σε μια εξωτερική καταστροφή· δεν μπορούσαν να διαλέξουν να είναι μικρότεροι ώστε να χωράνε κι αυτοί στα λαγουμάκια που έσωσαν τα original θηλαστικά από την καταστροφή και για αυτό πέθαναν, επιβεβαιώνοντας πως στη φύση συμφέρει να είσαι Δαυίδ παρα Γολιάθ. Η Sony και η ΜicroSoft όμως; Κανένας μετεωρίτης δεν τους σακάτεψε την εξελικτική ικανότητα. Ποια είναι η δική τους δικαιολογία που κανείς απ’όσους ξέρω δεν θέλει ένα Xbone ή ένα PS4 (ή ένα WiiU, εδώ που τα λέμε); Μάλλον είναι η απληστία τους αυτή που τους κάνει να μην μπορούν να προσαρμοστούν, τα κολλημένα μυαλά υψηλόβαθμών στελεχών και μετόχων που δεν μπορούν να δουν μπροστά. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι θα περίμενε κανείς από τέτοιες επιχειρήσεις-κολοσσούς να επενδύουν στους οραματικότερους σχεδιαστές, στους πιο τσαχπίνιδες υπεύθυνους marketing και στους κορυφαίους αναλυτές για να μπορούν να ξεφεύγουν από το status τους ως τυραννόσαυροι του χώρου. Αντί αυτού φαίνεται να βόσκουν αμέριμνα ενώ οι μετεωρίτες πέφτουν.
Εδώ που τα λέμε, ποια είναι η τελευταία επιτυχία των δύο εταιρειών; Ούτε η Microsoft ούτε η Sony έχουν καινοτομήσει σημαντικά τα τελευταία 5 τουλάχιστον χρόνια. Ακολουθούν τις εξελίξεις σπασμωδικά και καταϊδρωμένα. Πιστεύω ότι μέχρι το 2025 και οι δύο εταιρείες θα είναι πολύ λιγότερο σημαντικές για τον χώρο των ηλεκτρονικών, αν συνεχίζουν να υπάρχουν δηλαδή. Για τη μοίρα της Nintendo δεν μπορώ να πω με σιγουριά αλλά αμφιβάλλω ότι θα συνεχίσει να υπάρχει ως ανεξάρτητη κατασκευάστρια κονσολών γιατί πολύ απλά δεν νομίζω να υπάρχουν κονσόλες. Το μέλλον είναι, όπως στα πάντα στην εποχή μας, τόσο απρόβλεπτο και ρευστό…
Το έναυσμα για να γράψω αυτά ήταν το ότι πρόσφατα χάκαρα το Wii μου. Εκεί που μάζευε σκόνη από τότε που τέλειωσα το Skyward Sword και αφού γενικά δεν δίνω χρήματα πια σε games, ούτε καν μεταχειρισμένα, παρα μόνο μερικές φορές στο Steam, στο gog και στο Humble Bundle, τουλάχιστον αυτές τις μέρες χρησιμοποιώ πολύ περισσότερο τη μικρή κονσολίτσα μου. Το hacking community του Wii, όπως και οι περισσότερες τέτοιες κοινότητες βασικά, έχει δώσει νέα πνοή σε κάτι που φάνταζε ξεπερασμένο. Το ότι τόσες χιλιάδες άνθρωποι δίνουν χρόνο, χρήμα και κομμάτι του εαυτού τους σε κάτι τέτοιο μου δίνει ελπίδα, γιατί τέτοιες κοινότητες σχηματίζονται με ευκολία γύρω από τα πάντα πια. Ένα μικρό ευχαριστώ για τώρα σε όλους εσάς του τεχνοαναρχικούς μάγους. Το μεγάλο θα έρθει μια άλλη μέρα γιατί απαιτεί καλή προετοιμασία.
Τι είναι το τόσο σπουδαίο στο χάκεμα του Wii; Με λίγα λόγια, μπορώ να παίζω τώρα σε αυτό πρακτικά όλα τα παιχνίδια που έχουν βγει σε κονσόλα της Nintendo, συμπεριλαμβανομένων του GameCube αλλά και του ίδιου του Wii. Φυσικά όλες οι σημαντικές κονσόλες μέχρι και το PSX υποστηρίζονται επίσης· μέχρι και Twitter client (το οποίο δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να κάνω να δουλέψει) μπορεί να βρει κανείς στους υπονόμους του ψηφιακού κόσμου. Χρησιμοποιώ βεβαίως τη λέξη υπονόμους τρυφερά, όπως σε κάποιο έργο φανταστικής δυστοπίας όπου όλη η αντίσταση στην σκλαβωμένη αστυνομοκρατούμενη πολιτεία, καθώς και ό,τι ενδιαφέρον ή πραγματικά καινοτόμο έχει να επιδείξει η τεχνολογία, μπορεί να βρεθεί εκεί, μαζί φυσικά με ναρκωτικά, απόκληρους, κυνηγούς επικυρηγμένων και φυσικά, όλα τα στερά και υγρά απόβλυτα της προαναφερθείσας κοινωνίας.
Επειδή γενικά το παίζω γλωσσομαθής τον τελευταίο καιρό και αν μου το επιτρέπει το επίπεδο μου θέλω να συνδυάζω κάθετι που κάνω με παράλληλη ενασχόληση είτε με τα γερμανικά είτε με τα ισπανικά (γιατί όλοι ξέρουμε ότι οι ταινίες, τα βιβλία και τα games σε βοηθάνε πολύ με το να μάθεις μια γλώσσα), ήδη κατέβασα το Xenoblade Chronicles το οποίο σκοπεύω να παίξω στα γερμανικά μέχρι τις εξετάσεις μου για το B2 του ÖSD τον Ιούνιο και σήμερα μόλις τερμάτισα το Beyond Good & Evil για GameCube στα ισπανικά. Καλό παιχνιδάκι, με προσωπικότητα και άποψη, πολύ εύκολο και μικρό αλλά χωρίς τις φλυαρίες που βρίσκεις τόσο συχνά παντού σήμερα (και τα ισπανικά μου ήταν αποδείχτηκαν αρκετά καλά ώστε να καταλαβαίνω τα περισσότερα απ’όσο γίνονταν! Σαν τις παλιές καλές εποχές με τα αγγλικά…) Το συγκεκριμένο κατάφερα να το τρέχω από τη δεύτερη USB θύρα του Wii μου από ένα ROM χωμένο μέσα σε μία microSD. Δίπλα του θα μπορούσα να έχω χωρέσει άλλα 5 παιχνίδια GameCube λόγω της μέτριας χωρητικότητας της κάρτας. Αν συνέδεα και εξωτερικούς σκληρούς, θεωρητικά θα μπορούσα, αν είχα τη διάθεση να τη βρω και να την κατεβάσω, ολόκληρη την παιχνιδοθήκη της κονσόλας. Να θυμίσω ότι το GameCube βγήκε πριν 11 χρόνια, όχι 20 ούτε 50.
Άλλο παράδειγμα: με τη Δάφνη στα Λουτρά το Πάσχα παίζαμε ένα Pokemon Light Platinum το οποίο ουσιαστικά είναι hack της Sapphire για να μπορείς να πιάνεις όλα τα Πόκεϋμανς. Και οι δύο το παίζαμε στο Virtual Boy Advance, μόνο που όσο εκείνη ήταν στο laptop, εγώ το έτρεχα από το Wii! Το παιχνίδι τελικά αποδείχτηκε μάπα αλλά μόνο και μόνο το ότι μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο με εντυπωσίασε.
Μου φαίνεται πραγματικά απίστευτο: ένας ατέλειωτος πλούτος από παλιά παιχνίδια υπάρχει εκεί εξώ ο οποίος μπορεί να τρέξει με μεγάλη ευκολία και άνεση από το Wii μου. Θα μου πείτε, όλα αυτά είναι ουσιαστικά παράνομα· κάποιοι άλλοι θα μπορούσαν να με πουν και κλέφτη. Σκεφτόμουν όμως πως για μια κονσόλα η οποία θα είχε αυτές τις δυνατότητες απ’τη μάνα της θα πλήρωνα, κάτι το οποίο δεν μπορώ να πω για καμία από τις νέες κονσόλες με τις οποίες θέλουν σώνει και καλά Microsoft και Sony να μας στουμπώσει τον εγκέφαλο και να μας ξεστουμπώσει το ήδη αρκετά ελαφρύ πορτοφόλι.
Τα games βρίσκονται σε κρίση, όπως ο καπιταλισμός -παγκόσμιος και τοπικός-, η διαχείριση πρώτων υλών, ο κοινωνικός αποκλεισμός και τόσα άλλα κομμάτια της ζωής του 2013. Το τι θα φέρει η «επόμενη γενιά» δεν πιστεύω ότι θα με ενδιαφέρει και πολύ γιατί πιστεύω πως, εκτός από το χακαρισμένο μου Wii, το αειφόρο μέλλον των games δεν διατυμπανίζεται σε τεράστιες ανακοινώσεις σε πανάκριβες, ουσιαστικά άχρηστες κονσόλες χωρίς games αλλά σιωπηλά κυλάει μέσα από τις φορητές συσκευές, ενοποιείται μέσω των ψηφιακές υπηρεσιών που δεν γνωρίζουν σύνορα και διαμορφώνεται από τους ανεξάρτητους δημιουργούς με τα μικρά budgets και τα μεγάλα όνειρα. To Ouya για μένα είναι μια πραγματική κονσόλα νέας γενιάς. Το πρώτο μου άρθρο για το game 2.0 και οι προβλέψεις που έκανα σε αυτό δεν έχουν πέσει πολύ έξω*. Για τις ελπίδες μου και όσα απεύχομαι, all reamains to be seen…
~
*1. Downloadable Games: παρόν, παρελθόν και μέλλον
Κλασικά: διαβάζεις ένα τέτοιο βιβλίο, βλέπεις ξεκάθαρα πώς μπορεί να σε βοηθήσει, αυτά που μαθαίνεις μένουν μαζί και για λίγο καιρό… Σχεδόν λες ότι ίσως και να έχεις κάνει ένα βήμα για να αγαπήσεις τον εαυτό σου περισσότερο και να μπορείς να ζεις για τον εαυτό σου και όχι για τον αποδχή από τους άλλους — που αν το σκεφτείτε είναι λίγο περίεργο, αφού ο άνθρωπος ως κοινωνικό ων ΖΕΙ για την αποδοχή των άλλων και ο εξοστρακισμός και η απόρριψη είναι ο εφιάλτης του. Οπότε αυτοί που έχουν υψηλή αυτοεκτίμηση νιώθουν πως δεν χρειάζονται τους άλλους ή αναγνωρίζουν ότι σε περίπτωση που απορριφθούν δεν είναι δικό τους το σφάλμα αλλά των υπόλοιπων και αποκρούουν το χτύπημα λες και δεν ήταν τίποτα;
Τέλος πάντων, αυτά μένουν για λίγο μαζί σου αλλά συχνά το μεγαλύτερο κομμάτι τους ξεπλένονται από πάνω σου σαν μελάνια κάτω από παγωμένο νερό. Το δύσκολο είναι να κάνεις όσα διαβάζεις μέρος σου σε ένα βαθύτερο επίπεδο, και για αυτό δεν φτάνει ένα βιβλίο. Είναι χρήσιμο το δίχως άλλο αλλά απαιτεί μια προσπάθεια σε πολλούς τομείς της ζωής.
Σχετικά με το ίδιο το βιβλίο, βρήκα το πρώτο κεφάλαιο που ανάλυε το τι είναι και από τι προκύπτει η αυτοεκτίμηση και τα τελευταία δύο-τρία κεφάλαια τα πιο ενδιαφέροντα. Γενικά θα το ξαναδιάβαζα.
Εντάξει, απλά δεν υπάρχει λέξη στα ελληνικά η οποία να αποδίδει καλά το overrated, οπότε για τώρα θα πρέπει να αρκεστούμε σε μια απλή μετάφραση.
Ο κόσμος είναι γεμάτος από αυτά. Αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν πλήθη ανθρώπων να χάνουν τον ύπνο τους και τον ξύπνιο τους, για να μην πω μεγάλο μέρος των κοινωνικών τους συναναστροφών, ανησυχώντας και συζητώντας για αυτά. Είναι παντού. Γίνετε σας παρακαλώ το ακροατήριο μου όσο εγώ ξεθυμαίνω.
Σκυλιά
Η τρομερή διαστρέβλωση του λύκου
Οι καλύτεροι φίλοι του ανθρώπου πληρούν τα χρέη φύλακα (λυκόσκυλα), αλόγου (χάσκι), κυνηγού (πόιντερ), διακοσμητικού στοιχείου (οποιαδήποτε ράτσα χωράει σε νεσεσαίρ), δολοφόνου (ντόμπερμαν), ενισχυτή αυτοεκτιμήσης (πίτμπουλ), τροφής (τσόου-τσόου). Οι περισσότερες από αυτές τις ράτσες, για να μην πω όλες, εκτράφηκαν για να είναι εργαλεία στα ανθρώπινα χέρια, όχι φίλοι. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά τους δικούς μου φίλους δεν τους θέλω υπηρέτες ή σκλάβους μου. Δεν θέλω να δένομαι μαζί τους μέσω της εξαναγκαστικής υποταγής τους σε μένα, δεν έχω κανένα τέτοιο κόμπλεξ.Ένας σκύλος μπορεί να είναι πολύ καλός σύντροφος, αλλά είναι έτσι γιατί εσύ είσαι το αφεντικό. Αν δεν είσαι το αφεντικό, την έχεις βαμένη. Όσο και να μου αρέσουν τα περισσότερα σκυλιά, δεν μπορώ να μην τα δω έτσι. Επίσης, να προσθέσω ότι οι σκύλοι βρωμάνε απαίσια όταν είναι βρεγμένοι, κατουράνε και χέζουν παντού και γαυγίζουν όλη την ώρα.
Πέρα από τα παραπάνω πάντως και ό,τι και να λέω, στα αδέσποτα συγκεκριμένα έχω μια αδυναμία. Είναι οι σκληραγωγημένοι απόκληροι του ανθρώπινου πολιτισμού που τα ανάγκασε να έρθουν στη ζωή ως παράσιτα. Είναι λίγο σαν τους επιζήσαντες στο Mad Max. Μόνο που εδώ κερδίζει ο πιο χαριτωμένος.
Σούπερ ήρωες
Mystery Men
Φοράνε στολές (γιατί;), έχουν σούπερ-δυνάμεις, είναι αφελώς καλοί ή ακόμα πιο αφελώς κακοί και έχουν κατακτήσει τον κόσμο της φαντασίας. Τι συμβαίνει; Τι είναι το τόσο ενδιαφέρον ή συναρπαστικό σε αυτούς τους «ήρωες»; Η αντρίλα, τα μπράτσα και το μάτσο που ξεχειλίζει από τις περισσότερες ιστορίες κόμιξ και ταινιών με σούπερ ήρωες είναι απλά βαρετές, προβλέψιμες και απλοϊκές σε αστείο σημείο. Δε λέω, τα παιδιά μπορούν να ταυτιστούν πολύ άνετα με αυτούς τους χαρακτήρες και είναι εύκολη τροφή για τη φαντασία τους, άλλωστε, τα παιδιά καταβροχθίζουν ό,τι σαβούρα και να τους πετάξεις, αλλιώς δεν θα ήταν παιδιά. Δέχομαι επίσης ότι προσφέρουν θέαμα και ιστορίες απλές που βαράνε στο ερπετικό των ανθρώπων, που μας ικανοποιούν σε ένα πολύ βασικό επίπεδο. Η δράση, οι καλοί που κερδίζουν πάντα (και παρεπιμπτόντως πληρούν κατα γράμμα όλα τα πρότυπα ανδρισμού/[τσουλ]ομορφιάς/εθνικότητας), οι κακοί-καρικατούρες, αντανάκλαση των «πραγματικών κακών» των νέων των 20:00, όλα αυτά χτυπούν στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή εκατομμυρίων ανθρώπων τόσο πολύ που μάλιστα αυτοί πληρώνουν για να δουν την ίδια ιστορία ξανά και ξανά και ξανά! Εντάξει, το δεχομαι γι’αυτό που είναι: φτηνό, χαζό θέαμα. Δεν δέχομαι όμως το ότι ο Batman του Christopher Nolan θεωρείται τόσο γαμάτος που όλοι του φέρονται θαρείς και είναι κάτι το σοβαρό ή ακόμα και ώριμο, η δευτέρα παρουσία του σινεμά. Τι ακριβώς το σούπερ έχει ο Batman; Τα λεφτά του είναι αυτό το τόσο σούπερ ή η δίψα του για εκδίκηση; Ο οποιοσδήποτε δεν θα μπορούσε να είναι Batman στη θέση του Batman;
Γιατί ο Spiderman να μην εξερευνήσει τον κόσμο και να γίνει ένας απίστευτος αναρριχητής; Στους X-Men δέχονται και τα παιδιά από τερατογεννέσεις, αυτές τις περιπτώσεις που βλέπεις στο Youtube και φρικάρεις, ακόμα και τους idiots savants που είναι διανοητικά καθυστερημένοι αλλά έχουν καταπληκτική φωτογραφική μνήμη και άλλες υπαρκτές υπερδυνάμεις, ή οι πόρτες είναι ανοιχτές μόνο για αυτούς με τις κουλ μεταλλάξεις; O Iron Man θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο εκτός από μια πολεμική μηχανή ασύλληπτης δύναμης;
Θα ήθελα να δω έναν Ratman ο οποίος θα ήταν άστεγος, άφραγκος, γυμνός (η στολή του θα ήταν η απέραντη τρίχα του η οποία θα διαπερνούσε ούτως ή άλλως οποιοδήποτε κολάν) και άσχημος και η σούπερ δύναμη του θα ήταν να τρώει τα πάντα από τα σκουπίδια και να μην παθαίνει τίποτα. Να κάνει dumpster diving και να βρίσκει ολοένα και νέους τρόπους να ξεφεύγει από αυτούς που θα του κάνουν τη ζωή κόλαση.
Σίγουρα υπάρχουν τέτοιοι ήρωες, (η αντιδραστικότητα των ’80s στα κόμιξ και οι Misfits [recommended] έρχονται κατα νου), να’ναι καλά οι δημιουργοί τους, όμως ο γενικότερος κανόνας θα έλεγα πως είναι τουλάχιστον εκνευριστικός. Και υπερτιμημένος.
Αυτοκίνητα
Ηλεκτρικό αυτοκίνητο από το 1968…
Πρόσφατα πήρα το δίπλωμα οδήγησης μου (props go to Καρίνα και τον δάσκαλο τον Μάκη!) και είμαι ικανοποιημένος για αυτό. Τώρα μπορώ κι εγώ να θεωρηθώ ένας αξιοπρεπής ενήλικας ο οποίος είναι πλέον πιο ανεξάρτητος…
…και πρέπει να πληρώνει βενζίνη, τέλη κυκλοφορίας, ασφάλειες, να βρίσκει πάρκινγκ, να προσέχει κάθε φορά που βγαίνει στον δρόμο, να έχει τον νού του μήπως το καμάρι του θέλει κανένα σέρβις (κι αν δεν το έχεις και πολύ με αυτά νιώθεις σαν γιαγιά που της δίνεις χειριστήριο Xbox 360) και να αντιμετωπίζει τους χιλιάδες άλλους οδηγούς οι οποίοι είναι πολύ συχνά από εκνευριστικοί μέχρι επικίνδυνοι, χωρίς το ένα φυσικά να εξαιρεί το άλλο.
Τα πράγματα είναι απλά. Η αυτοκίνηση είναι φοβερά υπερτιμημένη. Ένα ολόκληρο σύστημα έχει φτιαχτεί για να τροφοδοτεί μια τεράστια βιομηχανία πετρελαίου και δημιουργίας νέων αυτοκινήτων, τα οποία όχι μόνο είναι αρκετά ακριβά, είναι απίστευτα βρώμικα, θορυβώδη, επικίνδυνα και επιβλαβή για το περιβάλλον. Θέλουμε να είμαστε άνετοι με την αμαξάρα μας η οποία πρέπει να είναι σίγουρα τελευταίο μοντέλο — γιατί αποτελεί μια ηλίθια επέκταση του στάτους/πέους μας, βεβαίως-βεβαίως, μέχρι κάποιος να τρακάρει την πρέζα αυτοπεποίθησης και επιτυχίας στη ζωή και να χάσουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας–, το χρησιμοποιούμε για να πάμε μέχρι το περίπτερο ή για να κάνουμε κόντρες στην παραλιακή. Το αυτοκίνητο έχει γίνει ο βασιλιάς της σύγχρονης ζωής και η άσφαλτος το βασίλειο του.
Ας μην παρεξηγηθώ: η ιδέα προφανώς είναι καλή και όπως ανέφερα μπορούν να είναι πολύ χρήσιμα και βολικά, γι’αυτό άλλωστε απέκτησα και το δίπλωμα παρα τα πιστεύω μου. Η αυτονομία στη μετακίνηση είναι κάτι το θελκτικό και επιθυμητό από τότε που οι άνθρωποι πρωτοκαβαλίκεψαν άλογα και άλλα είδη κατακαϋμένης πανίδας. Όμως η κίνηση, τα διόδια, η χρήση της ίδιας βρώμικης και απίστευτα ζημιογόνας βασικής τεχνολογίας εδώ και έναν αιώνα (!) — απλά συγκρίνετε την εξέλιξη των αυτοκινήτων με αυτή των υπολογιστών· τι δεν καταλαβαίνετε;– και η χρήση τους στις πόλεις όταν τα ποδήλατα, τα πόδια και τα μέσα μεταφοράς θα ήταν πολύ πιο χρήσιμα αν ήταν στημένα αποτελεσματικά, τα κάνει στα μάτια μου να φαίνονται σαν μια σάπια τεχνολογία που έχει ένα βασικό φανταχτερό πρεστίζ λόγω της κυρίαρχης ιδεολογίας.
Τι να πω; Προτιμώ τα μέσα που δεν καίνε κάτι το οποίο χρησιμοποιούμε παρασιτικά, άπληστα, αλόγιστα και απλά ανώριμα.
Ποίηση και ζωγραφική στην ιαπωνική τέχνη: Ο Μπασό και το Ανεμοδαρμένο Ταξίδι by Κλαίρη Β. Παπαπαύλου
