Tag: Music

Drawing the Line

Listen (thanks, Grooveshark, for saving the world of music linking after Youtube turned evil!)

Camphor crossed with lace, it is the witching hour
Cinematic but crude
Teasing all my feelings out, you move away
It seems so natural to you

Still the siren climbing up her victory tower
Like there’s something left to prove
I trap the beads of sweat that run between my eyes
And free the fever to move

I’m drawing the line, I’m drawing the line
I’m drawing the line, I draw the line
And I have my pride
I’m taking control, I’m taking control
I’m taking control, I’m taking control
And I save my soul
I’m shutting you out, I’m shutting you out
I’m shutting you out, I’m shutting you out
And I have no doubt

Dreamt the sound of scissors cutting stitches out
Then discarding the used
Recording all my problems onto memory cards
Your compassion unmoved

Unto others what they always do to you
The most twisted of your rules
Distill malaise and photograph the hole it leaves
Running out a copy for you

I’m drawing the line, I’m drawing the line
I’m drawing the line, I draw the line
And I have my pride
I’m taking control, I’m taking control
I’m taking control, I’m taking control
And I save my soul
I’m shutting you out, I’m shutting you out
I’m shutting you out, I’m shutting you out
And I have no doubt

~~

Tonight’s the big night… *giddy giddy*

Porcupine Tree – The Rest Will Flow

I don’t know whether it’s because I like Porcupine Tree so much that I find their songs so close to my emotions or whether the reverse is happening. Maybe it’s a cyclical thing.

I hope this doesn’t get taken down (like all the otheeers…)

Shesmovedon (Reprise)

An important period of my life begun with this song… Now it appears to end with his song as well. To some cultures, time is cyclical, not linear. Events repeat themselves, since time does not “go on”, more like, “goes round”.

Some even choose to delete the past…

So, time has gone round. And again, more than ever, this song catches the spirit of it perfectly.

http://listen.grooveshark.com/#/search/songs/?query=shesmovedon


You move in waves
You never retrace
Your newest craze
Straight out of the face by the bed unread
I’m left behind
Like all the others
Some fall for you
It doesn’t make much difference if they do
She changes every time you look
By summer it was all gone – now she’s moved on
She called you every other day
So savour it it’s all gone – now she’s moved on
So for a while
Everything seemed new
Did we connect?
Or was it all just biding time for you?

Looking Back (part 0)

Είναι μια αρκετά ευαίσθητη περίοδος για μένα… Κάθομαι κάθε μέρα σπίτι εδώ στην Νέα Σμύρνη, διαβάζοντας Scott Pilgrim, Y: The Last Man και The Gunslinger, γράφοντας στην Νένη (η οποία ήταν στην Καπαδοκία τις προηγούμενες μέρες — καταπληκτικό), συλλογιζόμενος το χτες και το προχτές… Είναι πολύ δύσκολα θέματα τα οποία έχω αποφασίσει να αντιμετωπίσω μέσα στο καλοκαίρι. Δεν νομίζω ότι μπορώ να γράψω για αυτά εδώ, τουλάχιστον, όχι ακόμα. Όλοι οι προηγούμενοι μήνες ήταν δύσκολοι (προσέξτε μόνο την έλλειψη ποστ), με πολλά ταξίδια για τα οποία ποτέ δεν έγραψα, πολύ άγχος το οποίο ποτέ δεν κατέκτησα, πολλές στιγμές με την παρέα τις οποίες δεν ένιωσα, πολλές προσωπικές στιγμές τις οποίες ποτέ δεν ανάλυσα… ούτε εδώ, αλλά και ούτε μέσα μου. Ο χρόνος τρέχει και νιώθω ότι με έχει προσπεράσει εδώ και καιρό. It’s time [pun… unintended (?)] to do some catching up…

Και υπάρχουν και τα games. Για αυτά είναι πάντα πολύ εύκολο να γράψεις. Τολμώ να πω… βολικά εύκολο…

Αυτές τις μέρες θέλω να παίξω το Super Mario Galaxy 2, το οποίο είχε πάρει ο Μάριος εδώ και εβδομάδες, αλλά επειδή το Wii μου ήταν στην Αθήνα (α ναι, τον φιλοξενούσαμε με την Νένη καθόλη την διάρκεια της εξεταστικής! *hi-fives to neni and mario*) είχαμε απομείνει όλοι να κοιτάζουμε το κουτί. Αφού, ως γνωστόν, η παρέα μου απαρτίζεται από Nintendo-haters, δεν υπήρχε άλλο Wii στον χρήσιμο ορίζοντα. Και μετά ο Μάριος έφυγε, εγώ, η Νένη και ο Μουράτ (ένας κουλ τούρκος που γεννήθηκε στην Γερμανία, τον οποίο φιλοξενήσαμε στην Μυτιλήνη και μας συντρόφευσε στο ταξίδι μας μέχρι την Κωσταντινούπολη — ναι, πήγαμε κι εκεί :)) κι έτσι δεν είχα την ευκαιρία να το παίξω. Κι επειδή είμαι πολύ φτωχός, το Xbox μου χάλασε και θέλω να αγοράσω τα StarCraft II και Victoria II τα οποία έρχονται στο άμεσο μέλλον, δεν μπορώ να παίξω το Super Mario Galaxy 2… 🙁

Έτσι λοιπόν, αφού είμαι στην Αθήνα, μόνος,  με μπόλικο ελεύθερο χρόνο, αποφάσισα να παίξω το πρώτο SMG. Το είχα αφήσει στα 116 αστέρια. Ε, σήμερα το τελείωσα, μετά από σχεδόν 3 χρόνια. Δεν ένιωσα τίποτα ιδιαίτερο, ίσα-ίσα, θέλω κι άλλο. Μου έκανε εντύπωση όμως ξανά η μουσική… ιδιαίτερα του Gusty Garden Galaxy, που ήταν και το πρώτο τρακ που είχα ακούσει από το παιχνίδι, πριν κυκλοφορήσει, και είχα δει ότι μεγάλο μέρος της μουσικής του παιχνιδιού θα ήταν ενορχηστρωμένη. Δείτε (ακούστε!) το original, τις 8-bit, live και metal παραλλαγές, και σκεφτείτε πόσο η ενορχήστρωση και οι συνθήκες μπορούν να αλλάξουν τι συναίσθημα θα βγάλει ένα κομμάτι. Απερίγραπτο.

Ηχογράφηση που εμφανίζεται στο παιχνίδι (Miyamoto’s getting it on! ^^,)

Live ορχηστρικό:

Metal:

8-bit:

Χτες είδα το Toy Story 3 μαζί με τον Κίρα και την Μυριάνθη. Ήταν εξαιρετικό… Ήμουν από μικρός φαν της σειράς (είχα το πρώτο σε VHS, το είχα πάρει από την Αυστραλία!), και ήταν ένα επάξιο τελευταίο κεφάλαιο στην ιστορία, αντιμετωπίζοντας πολύ ώριμα το θέμα το οποίο πραγματευόταν και έτσι με άγγιξε σε ένα σημείο που ήδη είναι πολύ ευαίσθητο αυτές τις μέρες: πώς ο χρόνος κυλά και ότι μας συντρόφευε πριν χρόνια δεν είναι πια το ίδιο, όμως ούτε κι εμείς είμαστε οι ίδιοι… Ότι ήταν δικό μας κάποτε μπορεί να μας εκπλήσει… Τελικα, όμως, τι είναι πιο αυθεντικό, και σύμφωνα με τι είναι σωστότερο να πορεύεται κανείς; Αυτό μπορεί να είναι το recurring theme του φετινού καλοκαίριου. Κι ακόμα δεν έχω δει τίποτα, είμαι σίγουρος…

[part 0 γιατί δεν ξέρω αν θα έχει συνέχεια… αν ναι, αυτός είναι ο πρόλογος…]

Porcupine Tree live in Athens!

It was a special moment when I heard the radio announcer on 105.5fm I was listening to with Neni utter the magic words… “Porcupine Tree will be playing together with Anathema in Gazi Technopolis [incredible selection of venue!] on September 9th. Pre-ordering of tickets has begun”. It was an almost… orgasmic experience.

That was about 3 weeks ago. Back then, I had no money and could do nothing about it. The minute I got my monthly allowance though, I immediately ordered one ticket for me and one for Neni (it was her nameday present… I was a bad boyfriend and hadn’t bought anything for her. I think this little gift did nicely!), so we, as ticket numbers 157/158, will know where we’re going to be come September 9th. It’s going to be exam period, we know… But come now, honestly, what’s more important?

Good chance to get to know Anathema’s music as well…

Αφιερωμένο

We’ll be fighting in the streets
With our children at our feet
And the morals that they worship will be gone
And the men who spurred us on
Sit in judgment of all wrong
They decide and the shotgun sings the song

I’ll tip my hat to the new constitution
Take a bow for the new revolution
Smile and grin at the change all around me
Pick up my guitar and play
Just like yesterday
And I’ll get on my knees and pray
We don’t get fooled again
Don’t get fooled again

Change it had to come
We knew it all along
We were liberated from the fall that’s all
But the world looks just the same
And history ain’t changed
‘Cause the banners, they all flown in the last war

I’ll tip my hat to the new constitution
Take a bow for the new revolution
Smile and grin at the change all around me
Pick up my guitar and play
Just like yesterday
And I’ll get on my knees and pray
We don’t get fooled again
Don’t get fooled again
No, no!

I’ll move myself and my family aside
If we happen to be left half alive
I’ll get all my papers and smile at the sky
For I know that the hypnotized never lie

Do ya?

There’s nothing in the street
Looks any different to me
And the slogans are replaced, by-the-bye
And the parting on the left
Is now the parting on the right
And the beards have all grown longer overnight

I’ll tip my hat to the new constitution
Take a bow for the new revolution
Smile and grin at the change all around me
Pick up my guitar and play
Just like yesterday
Then I’ll get on my knees and pray
We don’t get fooled again
Don’t get fooled again
No, no!

YAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!

Meet the new boss
Same as the old boss

Volcanic Ashes

You claim I don’t know you, but I know you well
I read in those ash eyes we’ve been through hell
I’ve walked with the weakest just to feel strong
You’ve given your body just to belong

Let’s burn together
Let’s burn together

This pain will never end
These scars will never mend

I taste your sorrow and you taste my pain
Drawn to each other for every stain
Licking the layers of soot from your skin
Your tears work my crust to let yourself in

Touching you harder
Touching you harder now

As we walk through the ashes
I whisper your name
A taste of pain to cling to
As we walk through the ashes
You whisper my name
Who’s the one with the sickest mind…
now?

This pain will never end
Our scars will never mend
Cleansing sweat
We are just using each other
Too depraved to stay alive
But too young to die
And we hurt
Thus we hurt

Scrubbing it harder
Too late to back out now
Scrubbing it even harder
As these two broken barren desolate disordered words collide

As we walk through the ashes
I whisper your name
A taste of pain to cling to
As we walk through the ashes
You whisper my name
Who’s the one with the sickest mind…
now?

This pain will never end
These scars will never mend
Damn this dirty bed
Damn this dirty head

… but what makes this song sad? Its lyrics? I guess. But think again, because “It’s all in the mind”. A simple change of perspective, just looking at things differently, a paradigm shift of sorts, might give you something like this:

Volcanic ash makes some of the most fertile soil in the world.



Second Life Syndrome

Riverside… I’ve begun liking them more and more. Not that I didn’t like them mindja, they’re, just you know, growing on me. The opening melody is almost haunting in its dreaminess…The lyrics are nice but they don’t reflect what I’m feeling right now. The title however, is nothing short than cool. Second Life Syndrome? Chills!

Part Two I couldn’t care to include. It pays being a fan of music  in which a typical track is more often than not incompatible with YouTube’s opinion on how long a video should be.