review – Page 13 – Cubilone's Dimension

Review: The Etymologicon: A Circular Stroll through the Hidden Connections of the English Language

The Etymologicon: A Circular Stroll through the Hidden Connections of the English Language by Mark Forsyth

I could quote almost any page of this book to demonstrate its awesomeness and healthy doses of “aha!” it can induce on the reader but that wouldn’t do The Etymologicon justice; Mark Forsyth does such an awesome job of linking one word to the next with such -delighfully British- humorous descriptions and eloquence that simply picking and choosing doesn’t feel right.

This book is an ode to the history and connectedness of languages, one delicious word -or group of words- after the other. You can get a taste of Forsyth’s etymology- and origin-of-language-related work in his blog Inky Fool, which worked as his groundwork for The Etymologicon. If you find any of it interesting at all, chances are you’ll fall in love with this book just like Daphne and I both did.

On an unrelated note, I think it’d be interesting to share with you that the previous owner of my copy felt the need to correct grammar and syntax mistakes, such as having “But” and “And” at the beginning of sentences, with her (I’m assuming it’s a bitchy, uptight, female 60 -year-old-virgin English teacher) black marker; at other places she noted “Daft!” or underlined mistakes obviously intended for humour. To give you a little example at some point the book reads: “What the proofreader gets is a proof copy, which he pores over trying to fnid misspellings and unnecessary apostrophe’s.” She went ahead and deleted that last apostrophe. She really did. “…they who are so exact for the letter shall be dealty with by the Lexicon, and the Etymologicon too if they please…” The book begins with this quote by the apparently very prolific John Milton; the lady would have done well to have taken this piece of advice to heart.

View all my reviews

Review: Η αβάσταχτη ελαφρότητα της σαχλαμάρας

Η αβάσταχτη ελαφρότητα της σαχλαμάρας by Harry G. Frankfurt

My rating: 3 of 5 stars

Ένα βιβλίο το οποίο καταπιάνεται με τη θεωρητική ανάλυση της σαχλαμάρας. Πριν αναφέρω οτιδήποτε περισσότερο, το ότι το bullshit μεταφράζεται «σαχλαμάρα» (ο πρωτότυπος τίτλος του βιβλίου είναι “On Bullshit”) δεν το καταλαβαίνω. Ναι μεν το bullshit έχει νοηματική συγγένεια με τη λέξη σαχλαμάρα, αλλά η βαρύτητα της λέξης -αυτό που στα αγγλικά θα λέγαμε tenor ή register– δεν έχει καμία σχέση. Ίσως απλά ο εκδοτικός οίκος Λιβάνη δεν ήθελε να βγάλει βιβλίο με τον τίτλο «Μιλώντας για μαλακίες».

Τελικά, τι είναι η σαχλαμάρα, τι σημαίνει το να λέει κανείς μαλακίες; Με αυτό ακριβώς ασχολείται αυτό το πολύ πολύ μικρό βιβλιαράκι το οποίο μπορεί κανείς να τελειώσει σε 40 λεπτά. Ο κ. Frankfurt πιάνει το θέμα από μια πολύ Te σκοπιά. Εν συντομία, καταλήγει ότι η διαφορά του ψεύτη και του καπετάν Σαχλαμάρα, είναι πως ο ψεύτης γνωρίζει πως λέει ψέμματα αλλά θέλει να πείσει πως λέει την αλήθεια, με αυτή του τη στάση δίνοντας σημασία στην αξία της αλήθειας. Αντίθετα, όποιος λέει σαχλαμάρες δεν τον νοιάζει αν αυτά που λέει ισχύουν ή όχι, ή ακόμα ποια είναι τελικά η πραγματικότητα:

«Κάποιος που λέει ψέματα και κάποιος που λέει αλήθεια παίζουν, θα λέγαμε, το ίδιο παιχνίδι από αντίθετες πλευρές. Καθένας τους αντιδρά στα γεγονότα όπως τα αντιλαμβάνεται, μολονότι η αντίδραση του ενός εξουσιάζεται από την αλήθεια, ενώ η αντίδραση του άλλου αψηφά αυτή την εξουσία και αρνείτα να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της. Ο μπουρδολόγος, όμως, αγνοεί αυτές τις απαιτήσεις εντελώς. Δεν απορρίπτει την εξουσία της αλήθειας, όπως κάνει ο ψεύτης, και δεν την αντιστρατεύεται. Απλώς δεν της δίνει καμιά προσοχή. Εξαιτίας αυτού ακριβώς του γεγονότος, η σαχλαμάρα είναι μεγαλύτερος εχθρός της αλήθειας από το ψέμα.»

Το βιβλίο κλείνει με μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση: λόγω της σύγχρονης κουλτούρας που δίνει λιγότερη έμφαση στην αντικειμενική πραγματικότητα και αμφισβητεί ακόμα και την ύπαρξη της ή τη δυνατότητα κατανόησης της, θεωρείται συχνά σημαντικότερη η ειλικρίνεια απ’ότι η ορθότητα του λόγου. Αλλά

«είναι παράλογο ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε συγκεκριμένοι, και ως εκ τούτου υποκείμενοι τόσο σε ορθές όσο και σε εσφαλμένες περιγραφές, κι από την άλλη να υποθέτουμε ότι η απόδοση της ιδιότητας του συγκεκριμένου σε οτιδήποτε άλλο έχει αποδειχτεί λάθος. Ως συνειδητά όντα, υπάρχουμε μόνο σε απάντηση άλλων πραγμάτων και δεν μπορούμε να γνωρίζουμε καθόλου τον εαυτό μας χωρίς να γνωρίζουμε εκείνα. Επιπλέον, δεν υπάρχει τίποτα στη θεωρία, και σίγουρα τίποτα στην εμπειρία, που να στηρίζει την άποψη ότι το ευκολότερο πράγμα είναι η γνώση της αλήθειας για τον εαυτό μας. Τα γεγονότα που μας αφορούν δεν είναι τόσο ακλόνητα και ανθεκτικά στην ανάλυση. Η ανθρώπινη φύση είναι απατηλή και άπιαστη – λιγότερο σταθερή και συμφυής από τη φύση άλλων πραγμάτων. Και στο βαθμό που αυτό ισχύει, η ειλικρίνεια αυτή καθαυτή είναι σαχλαμάρα».

Κι έτσι τελειώνει το βιβλίο. Τροφή για σκέψη. Θα έλεγα πως ούτε για την αντικειμενική πραγματικότητα μπορούμε να μιλήσουμε με σιγουριά· τι καθιστά το παραπάνω απόφθεγμα αυτούς οι οποίοι μιλάνε για την αντικειμενική πραγματικότητα λες και την ξέρουν, και γιατί δεν ισχύει για εκείνους η ίδια γενίκευση; Είναι μόνο θέμα βαθμών; Πχ μπορώ να ξέρω τις επιστημονικές αλήθειες, ή το τι καιρό κάνει σήμερα και να τις περιγράψω με περισσότερη ακρίβεια και αλήθεια απ’ότι μπορώ να εκφράσω το τι θέλω και το ποιος είμαι; Πιστεύω ότι το μόνο που μπορούμε να εκφράσουμε τελικά είναι η δική μας πεποίθηση ή θέση: η αλήθεια θα είναι η ειλικρίνεια αυτής της άποψης και το ψέμα η απόκρυψη και παραποίηση της. Δεν μου αρέσει αυτή η ποιοτική ιεράρχηση της αντικειμενικής και της υποκειμενικής ή προσωπικής αλήθειας. Με άλλα λόγια: θεωρώ λόγου χάρη πιο σημαντική την προφορική ιστορία (oral history), ότι μπορεί να νοηματοδοτήσει περισσότερο το παρελθόν, απ’ότι μια αντικειμενική “mainstream” ιστορία. Αυτό με την προϋπόθεση βέβαια ότι η κοινή γνώμη είναι αυτή που καθορίζει τι είναι το αντικειμενικά πραγματικό, και συμφωνήσουμε ότι σαν αξία από μόνη της δεν υπάρχει, όπως αν δεν ακούσει κανείς το δέντρο που πέφτει στο δάσος θα είναι σαν να μην έκανε ήχο. Αλλά εδώ μπαίνουμε σε άλλα.

Ας μείνουμε σε αυτό: αν δεν σε ενδιαφέρει αν το δέντρο έπεσε και πεις οτιδήποτε, είσαι σαχλαμάρας, ένας bullshit artist. Αν πεις οτιδήποτε άλλο, μπορεί να λες ψέματα και αλήθεια ταυτόχρονα. Χμ…

Δεν άντεξα: η ίδια μου η κατακλείδα δεν κατέληξε κάπου αλλά έθεσε νέους προβληματισμούς.

Στοπ.

View all my reviews

Review: Ποίηση και ζωγραφική στην ιαπωνική τέχνη: Ο Μπασό και το Ανεμοδαρμένο Ταξίδι

Ποίηση και ζωγραφική στην ιαπωνική τέχνη: Ο Μπασό και το Ανεμοδαρμένο Ταξίδι by Κλαίρη Β. Παπαπαύλου
My rating: 3 of 5 stars

λευκή σκέψη
σελίδες κολλημένες
θέα απ’το βουνό

Το πιο καταπληκτικό γι’αυτό το βιβλίο είναι μόνο και μόνο το ότι υπάρχει. Η συγγραφέας του, η Κλαίρη Β. Παπαπαύλου, δίδασκε ιαπωνική κουλτούρα και τέχνη στο Πανεπιστήμιο Κρήτης ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, δύο δεκαετίες πριν γίνει της μόδας, και αυτό το βιβλίο δημοσιεύτηκε το 1988. Οι άκοφτες σελίδες και το πολυτονικό σίγουρα συνεισέφεραν στην αίσθηση μοναδικότητας, ιερότητας, και όπως θα έλεγαν οι Ταοϊστές σε άπταιστο Αγγλικήν, suchness του. Απλά υπήρχε, και το μονοπάτι μου ήρθε σε επαφή μαζί του. Αν δεν το έβρισκα από αυτόν που το πούλαγε στον Κεραμεικό δίπλα στο μετρό, εκεί που απλώνουν τα παλιά και μεταχειρισμένα βιβλία, αποκλείεται να έπεφτε στα χέρια μου ποτέ.

Και, εδώ που τα λέμε, δεν θα ήταν σπουδαία απώλεία. Οι εξηγήσεις της κας. Παπαπαύλου για τα χαϊκού και την ιστορία του Μπασό, τον οποίο εκτιμώ κι εγώ ιδαίτερα (ή τουλάχιστον το έργο του) ήταν σίγουρα ενδιαφέρουσες και κατάφεραν και με ταξίδεψαν στην Ιαπωνία της εποχής μετά το Shogun 2: Total War. Το πρόβλημα όμως ήταν το κομμάτι που έμπαινε εις βάθος στην παραδοσιακή ιαπωνική τέχνη, και ιδιαίτερα οι εικόνες που το συνόδευαν. Αν εκδιδόταν σήμερα με καλό χαρτί και με λεπτομερείς σαρώσεις και φωτογραφίες από τα έργα και τις τεχνοτροπίες που περιγράφει, θα ήταν σίγουρα πιο πετυχημένο. Και είναι κρίμα, γιατί μου άνοιξε πολύ την όρεξη με τον συνδυασμό καλλιγραφίας, ποίησης και αυτής της υπέροχης ιαπωνικής μελάνης, όλοκληρο το ολιστικό πακέτο που συνδυάζει το μέσο, το μήνυμα, όλες τις πτυχές της αναπαράστασης του μηνύματος, ακόμα και το ίδιο το χαρτί και το σχήμα του ή την διάταξη του…

Πάντως, αν έκανα ένα ταξίδι στην Ιαπωνία του σήμερα ή του τότε, σίγουρα θα μου άρεσε να ακολουθήσω την πορεία του Ανεμοδαρμένου Ταξιδιού. Και, γιατί όχι, να φτιάξω στην πορεία τη δική μου ποίηση και ζωγραφική 2-σε-1 .

View all my reviews

Game 2.0 – Europa Universalis IV Review

65 ώρες και συνεχίζουμε, εξαιρόντας τις ώρες που άφησα το παιχνίδι να τρέχει μόνο του για να δω τι περίεργος διαφορετικός κόσμος θα έβγαινε μέχρι τη 2α Ιανουαρίου του 1821. Ο λόγος -ένας από αυτούς δηλαδή- που δεν γράφω όσο θα ήθελα αυτές τις μέρες. Να, τώρα ας πούμε. Ήθελα να τελειώσω ένα ποστ που γράφω εδώ και έναν μήνα αλλά με συγχωρείτε, το χρέος με καλεί…

Review: Awareness

Awareness by Anthony de Mello

My rating: 4 of 5 stars

“Thinking you can change yourself by changing your situation or your surroundings is like thinking you can change your handwriting by using a different pen.” (paraphrased)

I want to be more aware in my life. That’s why I had been looking for books on the matter a few months ago when I found this one. I ordered it from World of Books and for the first time they disappointed me: the book never arrived at my doorstep. Thirsty for thought-provoking material and wisdom shared aplenty, I looked for the book online and lo and behold, there it was in audiobook form.

To be exact, I didn’t find it exactly in audiobook form. In fact, the recordings I found were from some seminar in which Anthony de Mello presumably delivered the contents of this book to a crowd of wisdom-thirsty individuals such as myself over a period of a few days. I don’t know whether or not me listening to the recording of that seminar could count as actually reading the book, but for now it’ll have to do. See? I’m cheating and probably no-one will read this far to actually notice!

All that cleared up and taken out of the way, I most certainly did enjoy listening to Anthony de Mello’s lectures and his style. Of course, most of his teachings about the uselessness of language, the subjectivity of reality, the difference between the “I” and the “me”, the inherent selfishness of what we commonly refer to as love or falling in love etc. wasn’t anything new to me. In fact a lot of what I heard are deeply held beliefs of mine. But a lot of other things he mentioned are matters I will want to revisit, for I think they are as timely and deep as ever and a single listen cannot possibly contain their gravity, moreso because, as with all the great teachers, De Mello’s teachings and the new mentality he proposes are intoxicating in their truthfullness, but alas, one cannot handle and take in this much truth all at once. At any rate I believe he was right in warning the listener about the dangers of substituting one brainwash for another: the point is to always be aware and to forget about existing concepts. What would the difference between “enlightenment” and dogma be otherwise?

I can easily see myself revisiting this countless of times at random intervals in my life. It does feel like a flow of precious advice and living the way De Mello suggests feels deep within me like a precious ideal one would do well to strive for – or not strive for, since there should be no effort involved! I’m giving it 4 stars instead of 5 because it wasn’t anything groundbreaking for me – “just” a collection of profound, valuable insight.

View all my reviews

Game 2.0 – Total War: Rome II Review

Πρέπει να πω ένα δυο έξτρα λογάκια αυτή τη φορά. Tο Metacritic το εκθειάζει. Για ρίχτε όμως μια ματιά στη διαφορά μεταξύ των σχολίων των χρηστών και των επισήμων reviews… Κάτι είναι τόσο σάπιο ~~στο βασίλειο της Δανιμαρκίας~~ στη ρεπούμπλικα της Ρώμης που βρωμάει μέχρι εδώ.

Φοβόμουν ότι αν έβαζα 6/10 σε έναν τόσο πολυαναμενόμενο και πολυδιαφημισμένο τίτλο, θα με έπαιρναν με τις πέτρες. Απ’ότι φαίνεται όμως δεν είναι λίγοι αυτοί που ζητάνε περισσότερη ειλικρίνεια και λιγότερη διαφθορά από τον κόσμο της δημοσιογραφίας των games. Το ηθικό δίδαγμα: ας είσαι ο πρώτος που κάνει το σωστό και θα σε ακολουθήσουν και άλλοι. Be brave; be the change you want to see in the world!

Το review μου.

Και μετά δείτε λίγο από αυτό το βίντεο ακόμα κι αν δεν έχετε παίξει το παιχνίδι. Απλά για πλάκα. Για να δείτε την κατάντια.

Και πάλι… το 16ωράκι μου το χτύπησα αυτό το ΠεμπτοΠαρασκευοΣαββατοκύριακο.

Review: Nine Princes in Amber by Roger Zelazny

Nine Princes in Amber by Roger Zelazny

My rating: 4 of 5 stars

I discovered Roger Zelazny from Ran Prieur’s recommended books list (scroll all the way to the bottom). Basically, our Earth and reality is one of many, one of countless Shadow worlds. The one true world is Amber, and there are 9 princes who all claim the throne to it. If this smells like Game of Thrones with a hearty dose of The Dark Tower to you, you have an excellent nose.

The story was simple and straightforward, without too many descriptions which would have made me turn the pages in frustration as I had done with The Lord of the Rings. The characters aren’t very well fleshed out, apart from Corwin (the protagoinst), but honestly I didn’t really care: the action and the scope were so grand and the plot development centered around Corwin, with his own very lucid and personalable narration, so engaging from the very first pages to the very last, that I didn’t miss not finding out too much about the rest of the princes. The problem is that the plot isn’t limited to those very last pages. The first book was a good introduction to the world of Amber and Corwin’s story, the internal plot was resolved, a round and bubbly sigh of optimism was left, but the huge events the book basically hints at are barely even put into motion. I suppose that’s a problem with any series in any medium.

Perhaps the thing I liked the most about Zelazny’s writing was his edge, his cheekiness and willingness to play around with expectations. If the rest of the books set in Amber are in a similar style, I’m in for a treat!

View all my reviews

Review: The Art of Looking Sideways by Alan Fletcher

The Art of Looking Sideways by Alan Fletcher

My rating: 5 of 5 stars

Above: a photograph of my own copy of The Art of Looking Sideways.

This book is a valuable collection of experiences, quotes, designer-gasms, observations and insights into life, the aesthetic, artistic and general human experience, by late master graphic designer Alan Fletcher.

I got it more than a year ago like new (yes, it took me this long to go through its 1000+ pages reading/enjoying on and off) for around €30. Most of that must have been the shipping costs: when it arrived I really couldn’t believe the sheer mass of it. I tried to scan some of it, once; the results: my current profile picture, and a scanner which since then has been occassionally malfunctioning, the book’s weight having left a permanent scar in its life of digitisation. This is actually the only reason I haven’t been lugging it around more often, showing it to each and every one of my friends — artistically inclined or no.

This book is so thick with inspiration it’s almost impossible to deal with: you can’t open it randomly to catch the creative spark (supposedly Alan Fletcher’s point in making it) without wanting to read it all. Though I suppose this mindless and distracted consumption is a personal demon I have to deal with!

Anyway. I’ll make this short and to the point: this treasure chest of a book is one of my most prized and proud possessions — and believe you me, as a rule I don’t take particular pride anymore in owning things.

View all my reviews

Review: The Umbrella Academy, Vol. 1: Apocalypse Suite by Gerard Way

The Umbrella Academy, Vol. 1: Apocalypse Suite by Gerard Way

My rating: 4 of 5 stars

Yet another comicbook tome lent to me by my girlfriend Daphne. “This one’s special”, she told me handing it over to me, her words a cross between a teaser and a warning. She was right: superheroes with weird but cool powers, random humour and clever details, awesome panel and page transitions that made me go “woooah, that was brave”, a tongue-in-cheekness in every little thing that sat quite well with me. This is not really my genre of preference, but after The Umbrella Academy I had to ask myself why not. Looking forward to reading Part Two already.

View all my reviews

Review: Koko Be Good by Jen Wang

Koko Be Good by Jen Wang

My rating: 3 of 5 stars

Another addition to my Daphne-induced comic experiences, one more tasty slice of life from her rich suggestion list. I liked the art, enjoyed the story but I don’t feel as if it left me with something valuable. Koko was annoying and I wasn’t interested in what she was doing at all, apart from giving me some ideas for being more spontaneous myself; I sympathised much more with Jon and the decisions he had to make in life, i.e, whether he would follow what he thought would be a step forward (going with his long-distance girlfriend to Peru for humanitarian work) or do what he had convinced himself was beneath him but deep down (?) would rather be doing.

Enjoyable, quick summer read that took me places; nothing too earthshaking – thank goodness not everything is earthshaking.

View all my reviews