κριτική – Page 2 – Cubilone's Dimension

REVIEW: Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ

Η τέχνη του να είσαι ευτυχισμένος by Arthur Schopenhauer
My rating: 3 of 5 stars

Δανεισμένο απ’ τον φίλτατο Τοπούζογλου.

Βασικά πήρε του Σόπενχαουερ ολόκληρη τη ζωή για να καταλήξει στο ότι η ευδαιμονία, η απόλαυση σε καθαρά επίπεδο αισθήσεων είναι απατηλή—μόλις κανείς φτάσει εκεί, γρήγορα επιστρέφει στο baseline επίπεδο του «τι κάνεις; καλά μωρέ»—το οποίο σαν συμπέρασμα είναι πολύ κοντά σε αυτό που είχα δει σε ένα Ted Talk σχετικά με την «επιστήμη της ευτυχίας» (αλλά και στο βιβλίο του Mark Manson που διάβασα πρόσφατα με τίτλο On Happiness) το οποίο και αυτό έλεγε ότι βασικά είμαστε πολύ κακοί στο να προβλέπουμε τι θα μας κάνει ευτυχισμένους και ό,τι καλό ή κακό μας συμβεί που αλλάζει τη διάθεση μας δεν είναι αρκετό για να μας κρατήσει για πολύ εκεί.

Εκτός αυτού όμως, ο κος Μουντρούχος στο βιβλιαράκι του αυτό επέμεινε αρκετές φορές στο ότι είναι πολύ πιο σημαντική για την εξασφάλιση της ευδαιμονίας σε βάθος χρόνου η αποφυγή καταστάσεων που μπορούν να απειλήσουν αυτό το baseline και να μας στενοχωρήσουν/βασανίσουν/καταθλίψουν. Για αυτόν—και συμφωνώ απολύτως—το πιο σημαντικό αγαθό το οποίο συνεισφέρει στην αποφυγή της κατάθλιψης και της στενοχώριας είναι η καλή υγεία, αφού μόνο με αυτή μπορούμε να απολαύσουμε την ευδαιμονία· χωρίς αυτή όλα φαίνονται στενάχωρα και η ζωή δεν μπορεί να είναι απολαυστική.

Οι παρατηρήσεις του κυμαίνονταν λίγο-πολύ σε αυτό το επίπεδο της πλάγιας απαξίωσης της ευτυχίας/ευδαιμονίας ως επιθυμητής κατάστασης και στην εστίαση στην αποφυγή της δυσκολίας και δυστυχίας ως πιο σημαντικής από την ίδια την ευτυχία.

Σημείωση: η μικρή αυτή έκδοση ήταν πάρα πολύ όμορφη και σωστή, με πλήρη μετάφραση όλων των σημειώσεων και παραπομπών. Τα συγχαρητήρια μου για μια καλή δουλεία στον Πατάκη.

View all my reviews

REVIEW: ΤΟ ΦΑΡΑΓΓΙ

Το φαράγγι by Ioanna Karystiani
My rating: 2 of 5 stars

Το Φαράγγι είναι ένα βιβλίο το οποίο πραγματεύεται τις οικογενειακές σχέσεις και τα ανείπωτα μυστικά 7 αδερφιών ηλικίας από 50κάτι μέχρι 70φεύγα τα οποία είχαν υποσχεθεί ότι κάποια στιγμή όλοι μαζί θα βρίσκονταν για να περπατήσουν ένα φαράγγι στην γεννέτειρα τους Κρήτη σαν ένα τελετουργικό σμιξίματος.

Για το κάθε αδέρφι αυτή η συνάντηση σημαίνει διαφορετικά πράγματα. Ο καθένας και η καθεμιά φέρνει άλλα κρυφά με τα οποία η ζωή τους έχει σημαδέψει και ποτέ δεν μοιράστηκαν. Κάποιοι θα βρουν την ευκαιρία να ξαλαφρώσουν από όσα ποτέ τους δεν είπαν στην οικογένεια τους, άλλοι…

Ας μην το τραβάω. Δεν μπορώ να πω ότι απόλασα αυτό το βιβλίο. Το βαρέθηκα πριν τη μέση. Ένιωθα σε κάθε σελίδα ότι πολύ απλά δεν είχε γραφτεί για τα δικά μου μάτια και τα δικά μου βιώματα. Ήταν μια εξιστόρηση του πώς «η γενιά του Πολυτεχνείου», ή «της Μεταπολίτευσης», όπως την αποκαλεί η «νεολαία», έχει καταλήξει σήμερα· τα βάσανα των ζωών αυτής της συγκεκριμένης ομάδα ανθρώπων που πλέον βλέπουν τις ζωές τους στα χρόνια της κρίσης να κατρακυλάνε στη μιζέρια κι εκείνες των παιδιών τους να μην έχουν καν από κάπου να κατρακυλήσουν.

Ως μοναχοπάιδι, με πολύ μικρο σόι, μια λιγότερο μοιρολατρική ή θλιψεοφετιχιστική οπτική γωνία από αυτή της συγγραφέος -γιατί κι αυτή για τη γενιά της έγραψε- και όντας το λιγότερο καμιά 5άρα χρόνια μικρότερος από τα παιδιά των πρωταγωνιστών του βιβλίου, τα βιωματικά στοιχεία που θα αναγνώριζαν οι 60άρηδες για τους οποίους είναι αυτό το βιβλίο πολύ απλά δεν με άγγιξαν. Δηλαδή, ήταν ενδιαφέρον, αλλά μόνο για την ιστορία, για να μπορώ να ρίξω μια ματιά στις ζωές αυτών των Ελλήνων οι οποίοι με πολλούς τρόπους, ψυχολογικά και πρακτικά, κουβαλάνε το πρόσφατο παρελθόν και αντιπροσωπεύουν το παρόν της γηραιάζουσας χώρας μας.

Αλλά και σε αυτό, στο ιστορικο-κοινωνικολογικό του κομμάτι -το ίδιο που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον όταν χαζεύω παλιές ελληνικές ταινίες για τους γνώριμους αγνώριστους δρόμους, τα κουρέματα, τους ιδιωματισμούς, και απλά αδιαφορόντας για την πλοκή- ούτε υπό αυτό το πρισμά με άγγιξε η γραφή της κας. Καρυστιάνη. Ούτε τα επτά αδέρφια δεν μπορούσα να τα ξεχωρίσω, πόσο μάλλον παιδιά, ξαδέρφια και λοιπή οικογένεια, ούτε το γλαφυρό, προφορικό της στυλ μου έκανε κλικ. Ένιωθα σαν όλοι να μιλάνε με την φωνή της συγγραφέως, ίσως επειδή στο βιβλίο δεν υπήρχαν εισαγωγικά για τους διαλόγους α λα Σαραμάγκου, αλλά σίγουρα επειδή όλοι οι χαρακτήρες μου έδιναν την αίσθηση ότι ήταν πολλαπλές προσωπικότητες του ίδιου ατόμου.

Η ειρωνία είναι ότι αυτό το βιβλίο ήταν δώρο από τον πατέρα μου. Όταν τον ρώτησα γιατί μου το πήρε, η απάντηση του ήταν ότι του το πρότειναν. Όμως το ότι ο πατέρας μου δεν ξέρει τα γούστα μου στα βιβλία θα μπορούσε να είναι κι αυτό κομμάτι μιας αντίστοιχης εξιστόρησης κάποιας οικογένειας με προβλήματα επικοινωνίας σε κάποιο εναλλακτικό εξιλαστήριο Φαράγγι. Άλλωστε, με τον πατέρα μου ανέκαθεν πηγαίναμε πεζοπορίες μαζί.

View all my reviews

REVIEW: FAST FOOD NATION: ΦΑΚΕΛΟΣ: ΤΙ ΤΡΩΜΕ

Fast Food Nation: Φάκελος: Τι Τρώμε by Eric Schlosser
My rating: 3 of 5 stars

Η ιστορια του εικοστού αιώνα χαρακτηρίζεται από την πάλη ενάντια σε απολυταρχικά συστήματα κρατικής δύναμης. Δίχως άλλο, ο εικοστός πρώτος αιώνας θα χαρακτηριστεί από την πάλη για τον περιορισμό της υπερβολικής δυναμης των εταιρειών. Σημερα, η μεγαλη πρόκληση στις χώρες όλου του κόσμου είναι να βρουν την ισορροπία ανάμεσα στην αποτελεσματικοτητα και τον αμοραλισμο της αγοράς. Τα τελευταία είκοσι χρόνια οι Ηνωμενες Πολιτειες κινήθηκαν μονόπλευρα, αποδυναμωνοντας τους κανονισμους που προστατευουν τους εργαζόμενους, τους καταναλωτές και το περιβάλλον. Οικονομικα συστήματα που υπόσχονται ελευθερία, οδηγησαν τελικά στη στέρηση της, καθώς οι στενές επιταγές της αγοράς παίρνουν προτεραιότητα έναντι πιο σημαντικών δημοκρατικών αξιών.

Η σημερινή βιομηχανία φαστ φουντ αποτελεί την κορωνίδα αυτών των ευρύτερων κοινωνικών και οικονομικών τάσεων. Η χαμηλή τιμή ενός χάμπουργκερ σε φαστ φουντ, δεν αντικατοπτριζει -όπως θα έπρεπε- το πραγματικό του κόστος. Για να αποκομίσουν τα τεραστια κέρδη τους οι αλυσίδες φαστ φουντ, υπέστη απώλειες -και όχι βέβαια εθελοντικά- η υπόλοιπη κοινωνία. Το ετήσιο κόστος της παχυσαρκιας και μόνο, ειναι σημερα διπλάσιο απο τα συνολικά έσοδα του συνόλου της βιομηχανίας φαστ φουντ. Το περιβαλλοντικο κίνημα υποχρέωσε εταιρείες να περιορίσουν τη ρύπανση που προκαλούν, και μια παρόμοια εκστρατεία πρέπει να αναγκάσει τις αλυσίδες φαστ φουντ να αναλαβουν τις ευθύνες για τις επιχειρηματικες πρακτικές τους και να ελαχιστοποιησουν τις επιβλαβείς επιδράσεις τους.

Ταδε γράφτηκαν το 2001, 15 χρόνια πριν, στον επιλογο του Fast Food Nation, ενα βιβλίο-προπομπο για το κάθε μέρα μεγαλύτερο κίνημα κατά των McDonald’s και με λιγα λογια ο,τι αυτα πρεσβεύουν.

Πράγματι, το βιβλιο τελικα δεν ειναι μονο μια τεκμηριωμένη έρευνα σχετικά με το τι περιέχει το φαγητό των Μακντοναλντς, αλλα και για ολα τα άπλυτα της βιομηχανία του fast food: τις διεφθαρμενες σχέσεις με τα κράτη· τις φριχτες, αλλα σε απόλυτη αρμονία με το κλίμα της εποχης, εργασιακές σχέσεις· την πληρη έλλειψη σεβασμού σε τοπικές κοινότητες, οικονομίες και κουλτούρες· τις τεχνικές που χρησιμοποιεί και εχει χρησιμοποιησει για να κατακτήσει τις καρδιές δισεκατομμυριων ανθρώπων, δινοντας έμφαση στα παιδια -οπως διολου τυχαία, οπως δειχνει το βιβλιο, και η Disney- με προϊόντα που πολυ απλά αφαιρούν απο την ποιοτητα ζωής τους· την περιφρόνηση νομων και κανονισμων που υπάρχουν για να προστατεύουν την ευημερία των ασθενέστερων — και μιας και μιλάμε για ασθενεστερους, την συστηματική, εγκληματική εκμεταλλευση ζωής, ζώων και γης.

Πολύ απλά, τα McDonald’s είναι το τέλειο παράδειγμα της πολυεθνικής που κυριολεκτικά πατάει επι πτωματων και εκμεταλλευεται τον κοσμο για να κάνει αυτο που βασικα φτιάχτηκε να κανει, δηλαδη να παράγει οσο το δυνατον περισσοτερο κέρδος χωρις κανεναν οργανικο, νομικο ή ηθικό περιορισμο· το άκρον αωτον της «ελεύθερης αγοράς», η επιτομή του αρρωστημενου καπιταλισμού που ψυχρά καταναλώνει τα πάντα για να κανει τους πάντες καταναλωτές, υπέρτατος εκφραστής ενός οικοδομηματος που η ιδια του η πολιτισμικη επιρροη, η αναγνωρισιμοτητα του, του επιτρεπει να μην τηρει ουτε τα οποια προσχηματα. Να ειναι -επιτρεπω στον εαυτο μου την εκφραση- αντιθετο απο οτιδήποτε ειναι καλο στον ανθρωπινο και μη κοσμο.

Λοιπόν, το βιβλίο δεν ειναι απλα για τη διατροφή. Και ο λογος που του βάζω 3 αστεράκια ειναι γιατι διάβασα την ελληνική έκδοση, που έχει υπότιτλο «φακελος: διατροφή», και η Διοπτρα οταν το εξέδωσε το κατετασσε στα βιβλία διατροφής και υγείας.

Ναι μεν εχει κεφάλαια σχετικα με την προελευση του κρέατος, την απιστευτα φρικτή ύπαρξη ζώων και ανθρώπων στα σφαγεία, την ιστορια της τηγανητης πατάτας, το πώς πίσω απο καθε γεύση στην βιομηχανία τροφίμων και κατω απο την μυτη μας κρύβεται η βιομηχανία αρωματικών υλών γεματη με χημικους ιδιους Γκρενουιγ απο Το Άρωμα -πολύ ενδιαφερον κεφάλαιο σχετικα με το τι αποτελεί «φυσικό άρωμα» και οχι μόνο… Ομως βασικα με αυτο το πλασαρισμα στο κοινο που ειναι πολυ συνειδητοποιημενο για θεματα υγειας πιστευω στοχευθηκαν οι λαθος αναγνωστες.

Επισης, η μεταφραση στα ελληνικα ηταν μετρια στην καλύτερη. Τρανταχτο παραδειγμα: σιχαθηκα να βλεπω το McDonald’s γραμμένο «Μακντοναλντ’ς». Μα να πεις οτι αναφεροταν στο βιβλιο μονο μια φορα…! Τετοιες συχνες αγαρμπιες σε αποδοση, εκφραση και συντακτικο μου εβδαζαν λιγο το ματι. Τουλαχιστον το διασκεδαζω να βρισκω τετοια λαθη και να τα περιεργαζομαι στο μυαλο μου, οπως και το να βρισκω μεταφρασεις πραγματικα διαμαντια. Να τα λεμε αυτα, γιατι καθε αλλο παρα αυτονοητα ειναι.

Αυτο το αρθρο ειναι του Schlosser γραμμενο 10 χρονια μετα την εκδοση του βιβλιου που τον εκανε διασημο και σε νεες εκδοσεις του βιβλιου στα αγγλικα ειναι ο επιλογος. Τα πραγματα αλλαζουν ωρε κοσμε. Το οτι εσεις που διαβαζετε αυτες τις αραδες τωρα κατα πασα πιθανοτητα δεν πολυπατε τα Μακ και δεν τα θεωρειτε αυτοματα προοδο και ευημερια οπως γινοταν πριν 20 χρονια, ειναι ενα πολυ σημαντικο σημαδι.

Ο αυτοκρατορας ειναι γυμνος, ο Σιντιους ρομπα ξεκουμπωτη. Δεν χρειαζεται να επαναστατησουμε: ο αυτοκρατορας μπορει να συνεχισει να απολαμβανει τα δικα του αορατα ρουχα παρεα με αυτους που γουσταρουν αυτοκρατοριες. Εμεις οι υπολοιποι απλα μπορουμε να παμε σπιτια μας και να φτιαξουμε ενα φαΐ της προκοπης και ο,τι περισσεψει να κανουμε ενα τεραστιο πικνικ/auberge español/potluck. Πώς λεγεται αυτο στα ελληνικα;;

Αυτο το κειμενακι το εγραψα στην οθονη αφης του κινητου μου, εξου και τα οποια λαθη, τυπογραφικα ή ελλειψεις τονων κτλ. Το παλευα μια βδομαδα ηδη, φτανει!

View all my reviews

REVIEW: Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ

Η τέχνη του ταξιδιού by Alain de Botton
My rating: 3 of 5 stars

Χαρισμένο απ’ τη Βάσω. «Αυτό το βιβλίο ταξιδεύει» μου είπε. «Μου το έδωσαν κι εμένα, δώσ’ το κι εσύ όταν το τελειώσεις». Ακόμα είμαι στο ψάξιμο για τον επόμενο αναγνώστη του.

Το προηγούμενο και πρώτο βιβλίο του κ. Alain de Botton που διάβασα, το Consolations of Philosophy, το απόλαυσα ιδιαίτερα. Και αυτό εδώ είχε τις στιγμές του και τις συνειδητοποιήσεις που θα μείνουν μαζί μου, όπως το γεγονός ότι όταν ταξιδεύουμε, παίρνουμε και τον εαυτό μας μαζί, τις εφήμερες ανησυχίες και το σώμα μας που μπορεί να ασθενίσει, γεγονός που σπάνια φανταζόμαστε εκ των προτέρων και σχεδόν ποτέ δεν θυμόμαστε εκ των υστέρων. Δηλαδή θέλει πολλή αυτογνωσία για να φανταστεί κανείς ότι σ’ ένα προσεχές ειδυλλιακό ταξίδι θα αρρωστήσει, θα έχει υπνηλίες ή καούρες ή ότι θα τσακωθεί με το ταίρι του και εξαιτίας αυτών των εφήμερων ανησυχιών θα χαλαστεί. Μάλιστα, όσο σημαντικά φαντάζουν αυτά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, τόσο πιο σπάνια κανείς τα θυμάται. Μένει η εικόνα σαν ο εαυτός, το υποκείμενο, να έχει εξαφανιστεί. Τις περισσότερες φορές τουλάχιστον.

Μερικά ακόμα highlights: ο Van Gogh και πώς οι πίνακες του έκαναν την Προβηγία άξια επίσκεψης όταν δεν ήταν προηγουμένως· ο John Ruskin και πώς τον 19ο αιώνα, και αφού είχε εφευρεθεί η φωτογραφία, σκίτσαρε και σχεδίαζε όλα τα μέρη που του έκαναν εντύπωση ως τρόπον τεινά εργαλείο απόκτησης της ομορφιάς· ο Xavier de Maistre, το έργο του Voyage autour de ma chambre («Ταξίδι στο δωμάτιο μου») και η σημασία της συνήθειας στο ταξίδι και του να φέρνεις τα προηγούμενα ταξίδια σου όπου πας· και άλλες παρατηρήσεις του συγγραφέα σχετικά με το τι μας κάνει να θέλουμε να δούμε ένα μέρος και τι να πάρουμε από αυτό (αναφέρομαι στο κεφάλαιο για την περιέργεια, τον Alexander von Humboldt και το ταξίδι του de Botton στη Μαδρίτη, όπου δεν ήθελε να δει τίποτα απ’ όσα οι ταξιδιωτικοί οδηγοί λέγανε ότι ήταν σημαντικό).

Παρ’όλ’αυτά, έπρεπε να ανατρέξω στο βιβλίο για να θυμηθώ τα κομμάτια που μου άρεσαν. Μεγάλο μέρος του ήταν κάπως forgettable που λένε και στο χωριό μου και δεν μου έμεινε τόσο όσο το Consolations of Philosophy. Γι’ αυτό και τα τρία αστεράκια.

Θα κλείσω με μια αναφορά στον Γιάννη Ανδρέου, τον μεταφραστή αυτού του βιβλίου από τα αγγλικά στα ελληνικά, ο οποίος έκανε καταπληκτική δουλειά με την Τέχνη του Ταξιδιού, που βάζω στοίχημα δεν ήταν εύκολο να αποδοθεί. Βρήκε τις αυθεντικές παραθέσεις, μετέφρασε όλα τα ονόματα όπως έχουν εμφανιστεί στην ελληνική βιβλιογραφία, και γενικότερα έβγαλε έναν αέρα καλλιέργειας εναρμονισμένη με αυτή του συγγραφέα. Τα συγχαρητήρια μου κε. Ανδρέου.

View all my reviews

REVIEW: ΕΙΣ ΕΛΛΗΝ

Εις Έλλην by Carolos Moraitis
My rating: 3 of 5 stars

Το Εις Έλλην ήταν το δεύτερο βιβλίο που μου δάνεισε να διαβάσω ο Παύλος Πισσάνος όσο ήμασταν συνάδερφοι στη Β’ Διμοιρία του Γ’ Λόχου της 2016 Α’ ΕΣΣΟ στο 2/39 Σύνταγμα Ευζώνων στο Μεσολόγγι. Το πρώτο ήταν αυτό.

Το θέμα του ήταν η ζωή του Παναγιώτη Ποταγού, ενός Έλληνα ιατρού και εξερευνητή της λεγόμενης βικτωριανής εποχής που ακολούθησε τα χνάρια της πορείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου ψάχνοντας να βρει αν και τι έμεινε πίσω, καθώς και έφτασε βαθιά στην Αφρική όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη άρχιζε να ξεδιπλώνεται το λεγόμενο Scramble for Africa. Απ’ τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές της ιστορίας του ήταν ότι στη Γαλλία αναγνωρίστηκε και υπέγραψε στο χρυσό βιβλίο των εξερευνήτων (η οποία τζίφρα φιγουράρει στον τίτλο του βιβλίου) ενώ στην Ελλάδα, παρα τις εκκλήσεις της Ελληνικής πρεσβείας στο Παρίσι στο Πανεπιστήμιο να υποστηρίξει τον Ποταγό, πέθανε στην αφάνεια και ξεχασμένος ακόμα και σήμερα, χωρίς να λάβει καμιά αναγνώριση ή χρηματοδότηση από το ελληνικό κράτος για να δημοσιεύσει τις εμπειρίες και τις ανακαλύψεις του, εκτός από το πρώτο βιβλίο του που εξέδωσε κάνοντας ένα μικρό crowdfunding με φίλους και εξέχοντες υποστηρικτές. Το χειρόγραφο του δεύτερου έργου του χάθηκε από τους κληρονόμους του.

Ενώ βρήκα την ιστορία αυτού του ξεχασμένου από την ιστορία Έλληνα ενδιαφέρουσα και μπήκα στο κλίμα της εποχής όταν η Ελλάδα ήταν μια νέα χώρα με πολλές ελπίδες και φιλοδοξίες (και οι κάτοικοι της ακόμα περισσότερο), με χάλασε λίγο το ύφος γραφής του κ. Μωραΐτη. Ήταν περισσότερο σαν μια καταγραφή μιας προφορικής ιστορίας ή θρύλου, ιδιαίτερα όπως αυτό φαινόταν στους διαλόγους οι οποίοι παρατίθονταν σαν η ιστορία να ήταν παραμύθι, παρά σαν ένα «βιωματικό μυθιστόρημα». Οι διάλογοι αλλά και η περιγραφή του οδοιπορικού είχαν εξαπλουστευτεί. Αυτό βέβαια έκανε την ανάγνωση πολύ πιο εύκολη αλλά μερικές φορές σαν να έλειπε η σάλτσα—ή άλλες, σαν να μην υπήρχε τίποτα παρά σάλτσα στην διήγηση.

Παρα του ότι με εκνεύρισαν οι διαρκείς αναφορές στον ελληνικό ιστορικό εξαιρετισμό (πώς ο Ποταγός έψαχνε τα ίχνη της σπουδαιότερης φυλής στον κόσμο—μαντέψτε ποιων) αλλά και οι εξωραϊσμοί της ζωής του πρωταγωνιστή (δεν θυμάμαι να αναφέρθηκε ούτε ένα αρνητικό στοιχείο γι’ αυτόν τον άνθρωπο, κάποιο ψεγάδι ή ιστορία που να τον παρουσιάζε σαν οτιδήποτε εκτός από ξεχασμένο ήρωα), λαμβάνω υπόψην μου ότι ο κύριος έζησε την εποχή του Ρομαντισμού, όπου οι ήρωες μπορούσαν να είναι τέλειοι, τα έθνη να έχουν πεπρωμένα, και οι ιδέες τόσο για τους ήρωες όσο και για τα έθνη μπορούσαν να είναι, και ήταν, αφαιρετικές και απόλυτες.

Τρία αστεράκια αντί για δύο γιατί με έβαλε σε ένα κλίμα εξερεύνησης και ανακάλυψης μιας εποχής τόσο της Ελλάδας όσο και του υπόλοιπου κόσμου που πάντα με ενθουσιάζει, και μάλιστα μέσα από μια συγκεκριμένη ματιά που σπάνια συναντάμε.

View all my reviews

REVIEW: Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ, Ο ΣΟΦΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΛΩΤΟΠΟΙΟΣ

Ο βασιλιάς, ο σοφός και ο γελωτοποιός by Shafique Keshavjee
My rating: 2 of 5 stars

Μου το δάνεισε να το διαβάσω ο Παύλος ο Πισσάνος στο 2/39 ΣΕ στο Μεσολόγγι όπου κάναμε μαζί τις πρώτες μέρες στρατό. Δεν το είχε διαβάσει αλλά του το είχε δώσει η μάνα του να το διαβάσει εκεί, η οποία ούτε εκείνη το είχε τελειώσει γιατί της είχε φανεί πολύ αφηρημένο.

Σ’ ένα βασίλειο της σύγχρονης εποχής δεν έχουν θρησκεία, και ο βασιλιάς, μαζί με τους συμβούλους του, τον Σοφό και τον Γελωτοποιό, αποφασίζει να διεξάγει «αγώνες» για να αποφασίσει ποια θρησκεία θα γίνει η επίσημη της χώρας του. Καλεί εκπροσώπους από τις σημαντικότερες θρησκείες (έναν χριστιανό, έναν μουσουλμάνο, έναν εβραίο, ένα ινδουιστή και έναν βουδιστή) και έναν άθεο για να είναι το αντίπαλο δέος, και τους καλεί σε debate για το ποια είναι η καλύτερη θρησκεία.

Το βιβλίο είχε μια πολύ υποτυπώδη ιστορία, αλλά κατά βάση ήταν ένα φτωχό όχημα για τον συγγραφέα να παρουσιάσει κάθε θρησκεία και τα «υπέρ και κατά» τους. Προσπάθησε να είναι ένας Κόσμος της Σοφίας για τις θρησκείες, μόνο που απέτυχε πλήρως. Θα προτιμούσα ένα βιβλίο το οποίο δεν θα προσπαθούσε να πλέξει μια διήγηση γύρω από το θέμα αλλά θα έκανε αυτό που ήθελε να κάνει ο κ. Keshavjee απροκάλυπτα και θα έμπαινε στο ψητό κατευθείαν: θα παρέθετε επιχειρήματα και αντιπαραβολές και έτσι, πιο πεζά, θα έφτανε στο συμπέρασμα όπου ήθελε να φτάσει, ότι δηλαδή–τί περέργο!–όλες οι θρησκείες μπορούν να συνυπάρξουν και σημασία έχει ο καθένας τι πιστεύει προσωπικά και να του ταιριάζει.

2 αστεράκια επειδή όσα έγραφε για τις θρησκείες επεξηγηματικά κάποιες φορές ήταν λίγο πιο εξεζητημένα· για μένα, κλασικά και σταθερά, ο ινδουισμός και ο βουδισμός ήταν οι πιο ενδιαφέρουσες, σπαρταριστές και οι πιο δυσνόητες ταυτόχρονα, οπότε πάντα είναι ευπρόσδεκτο οτιδήποτε μπορώ να βρω σχετικά με αυτές που να είναι λίγο πιο ευανάγνωστο και διαφωτιστικό.

View all my reviews

REVIEW: ΛΙ

Λι by Nikos Kavvadias
My rating: 5 of 5 stars

Δώρο απ’ το Λενιώ. Το έφερε στη Βουλγαρία όταν ήρθε με τα υπόλοιπα τα κορίτσια να κάνουμε τον Μινώταυρο. Μην ρωτάτε.

Ξαφνιάστηκα πολύ ευχάριστα με αυτό το βιβλιαράκι. Μέσα σε 50 μικρές σελίδες, με ταξίδεψε σε έναν άλλο κόσμο, μια άλλη εποχή που δεν είναι τόσο μακριά, όμως είναι τόσο μακριά. Οι λέξεις που δεν καταλάβαινα, σχετικά πολλές για το περιγραφικό αλλά και απλό ύφος του κειμένου όμως όπως ήταν αναμενόμενο με το διάσημο ναυτολεξιλόγιο του Καββαδία, με έκαναν να με ρουφήξει το μυστήριο πιο πολύ. Ακριβώς όπως όταν ταξιδεύεις.

Πόσο παλιό είναι το ταξίδι… Πόσο λιγότερα κάνουμε σήμερα από τους ανθρώπους του κάποτε όταν ταξιδεύουμε. Συνεχίζουμε όμως να χρησιμοποιούμε την ίδια λέξη.

Δεν θυμάμαι ποιος ήταν, αλλά κάποιος δεν είπε ότι περισσότερη σημασία απ’ αυτά που λες έχει το τι δεν λες; Νομίζω ότι το διάβασα εδώ. Με έκανε να το σκεφτώ ο Καββαδίας αυτό γερά. Και τελικά μέσα στη μια ώρα (και αν) που μου πήρε να το διαβάσω, με πήγε μέχρι το Χονγκ Κονγκ, γνώρισα κι εγώ τη Λι, πατήσαμε και οι δύο το πόδι για πρώτη φορά στη στεριά, είδα μέσα απ’ τα μάτια του Δράκου.

Σκέφτηκα να του δώσω 4 αστεράκια για το μήκος (δηλαδή ήθελα ΚΙ ΑΛΛΟ!), αλλά θα του δώσω 5 αστεράκια για το μήκος (ΓΙΑΤΙ ΗΘΕΛΑ ΚΙ ΑΛΛΟ!)

View all my reviews

REVIEW: ΣΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ ΠΡΥΤΑΝΕΙΟ ΜΠΟΡΛΕΪ

Στο στοιχειωμένο Πρυτανείο Μπόρλεϊ by Terrance Dicks
My rating: 3 of 5 stars

Αυτό το βιβλίο είναι προφανώς για νεότερους σε ηλικία αναγνώστες, οπότε δεν ήταν ούτε πρόκληση ούτε ιδιαίτερα καλογραμμένο ή ενδιαφέρο. Το βρήκα ως και βαρετό, κάτι που δεν μου συμβαίνει με όλα τα παιδικά βιβλία. Κάτι τέτοιες φορές σκαλώνω περισσότερο στην μετα-ανάγνωση: προσέχω την μετάφραση και τι θα έκανα διαφορετικά εγώ, ή παρακολουθώ τον τρόπο γραφής του συγγραφέα ως μέσο, και όχι την πλοκή απαραίτητα. Μου συμβαίνει και στις ταινίες αυτό καμια φορά…

Πάντως η θεματολογία προφανώς μου άρεσε: ο συγγραφέας πετάει σε κάποια φάση το πραγματικό γεγονός ότι υπάρχουν πολλές περιπτώσεις κρουσμάτων από θορυβοποιά φαντάσματα, που είναι απ’ τα πιο πολυμελετημένα παραφυσικά φαινόμενα και μεγάλο ποσοστό των υποθέσεων παραμένουν ανεξήγητες.

Τέτοια βιβλία θα παίρνω στα παιδιά μου για να τα εισαγάγω από νωρίς στο κυνήγι του παραφυσικού!

View all my reviews

REVIEW: ΑΓΙΟΥΡΒΕΔΑ — ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΖΩΝΤΑΝΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ

Αγιουρβεδα – Υγεία και ζωντάνια για μια ζωή by Ernst Schrott
My rating: 2 of 5 stars

Κοιτάχτε να σας πω. Καλές χρυσές οι συμβουλές του δόκτωρα Ernst Schrott, και πολύ ενδιαφέρον σύστημα ιατρικής, ευεξίας και καλής ζωής, αλλά… δεν ξέρω. Πρέπει να το πιστεύεις all the way. Το σύστημα με το Vata-Kapha-Pitta μου κίνησε την περιέργεια αλλά δεν μπόρεσα με τα άθλια ερωτηματολόγια που είχε το βιβλίο να διευκρινήσω τον δικό μου τύπο. Π.χ. Vata: «Έχω λεπτά, σπαστά μαλλιά, ελαφρώς λαμπερά. Τα δόντια μου είναι μικρά ίσια και λαμπερά.» Pitta: «Τα μαλλιά μου είναι λεπτά, μαλακά και έχουν μεταξένια λάμψη. Τα δόντια μου είναι μεσαίου μεγέθους και μυτερά» Kapha: «Τα μαλλιά μου είναι δυνατά, πυκνά και λαμπερά. Τα δόντια μου είναι μεγάλα, δυνατά και πλατιά έχουν ωραίο σχήμα και είναι ανθεκτικά στην τερηδόνα.» Εεεεε…. Και μετά ας πούμε είσαι λίγο απ’ όλα, τί γίνεται; Dr. Schrott, das ist ja blöd.

Πολλά μασάζ, πολλές εντριβές με (ινδικά και κάτι μου λέει πανάκριβα) βούτυρα, λάδια, σπόρους και βότανα, αυστηρές ώρες ύπνου, βραδινό πριν τις 6 η ώρα το απόγευμα (!)… this is some seriously high-maintenance shit. Μπορεί να λειτουργεί, δεν λέω, αλλά πόσο λειτουργεί για κάποιον που δεν έχει γεννηθεί σε ένα σύστημα αξιών που ακολουθεί της συμβουλές της Αγιουρβέδα αυτόματα και διαισθητικά, ώστε το placebo και οι ευεργετικές ιδιότητες να λειτουργούν μαζί στα μέγιστα; Θα μπορούσε κανείς να εντάξει πρακτικά μερικές από τις συμβουλές της Αγιουρβέδα σε μια «κανονική» ζωή;

Θέλω να πω, μια από τις συμβουλές για καλό ύπνο: «Μαγνητικό πεδίο της γης: Ο ύπνος μπορεί να διαταραχτεί από μεταλλικά κομμάτια, όπως για παράδειγμα μέρη χάλυβα σε ταβάνια από μπετόν, στο κρεβάτι ή στα πηχάκια, στο καλοριφέρ δίπλα στο κρεβάτι ή από φυσικές ιδιαιτερότητες στο υπέδαφος. Κοιμηθείτε σ’ έναν άλλον χώρο ή αλλάξτε θέση στο κρεβάτι.» Ουδέν σχόλιον.

2 αστεράκια για κάποια από τα γιατροσόφια που έχει στοχευμένα για συγκεκριμένες ασθένειες που μπορεί να έχουν ενδιαφέρον. Θα κρατήσω το βιβλίο για να τα δοκιμάσω κάποια στιγμή, αν μπορώ να βρω κάποια από τα περιέργα υλικά που χρειάζονται κάπου-κάπου.

View all my reviews

REVIEW: ΠΕΝΤΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

Πέντε πολιτικά κείμενα πάνω στο ζήτημα των ζώων by Collective Work
My rating: 2 of 5 stars

Μετάφραση του άρθρου Beasts of Burden, μιας απάντησης, της απάντησης στην απάντηση, μιας δεύτερης απάντησης και μιας δεύτερης απάντησης στην απάντηση.

Βασικά, λένε ότι τα ζώα καταπιέζονται από τον καπιταλισμό όπως ακριβώς και οι άνθρωποι καταπιέζονται από τον καπιταλισμό. Οι μεν λένε ότι το ένα ήρθε πρώτο και έφερε το άλλο, οι δε το ανάποδο, κι έκει έγκειται μεγάλο μέρος της διαφωνίας και των ερωταπαντήσεων. Απο ‘κεί και πέρα, το πράγμα δεν μπορούσα να το παρακολουθήσω με ενδιαφέρον. Δεν είναι ότι διαφωνώ με το γεγονός ότι η επιλογή μιας χορτοφαγικής διατροφής είναι κι αυτή μια συστημική πράξη, αλλά η εναλλακτική που παρουσιαζόταν φαινόταν να είναι μόνο μία: η επανάσταση! Διαβάζοντας αυτό το βιβλιαράκι ήταν σαν να άκουω αναρχικούς να διαφωνούν μεταξύ τους ενώ συμφωνούν και ξέρουν ότι συμφωνούν απλώς είχαν όρεξη να μοστράρουν τους πνευματικούς τους μύες. Η φίλη μου η Άννα η ισπανίδα με έλεγε mental masturbator όταν το έκανα αυτό.

Εν πάσει περιπτώσει, γράφτηκαν όλα αυτά σε μια άλλη εποχή, όπου το αναρχοαυτόνομο κίνημα σνόμπαρε σε μεγάλο βαθμό το υπέρ της απελευθέρωσης των ζώων επειδή το δεύτερο δεν είχε απαραίτητα αναρχοαυτόνομες ή ανοιχτά επαναστατικές τάσεις. Το χάσμα συνεχίζει να υπάρχει, όπως έχω διαπιστώσει από πρώτο χέρι ως κάτι-σαν-χορτοφάγος/κάτι-σαν-επίδοξος-vegan, όμως σήμερα υπάρχει και μεγάλο κίνημα το οποίο έχει ξεφυτρώσει ακριβώς πάνω στο χάσμα, προσπαθώντας να γεφυρώσει τις διαφορές και να δημιουργήσει κάτι νέο.

Αυτό το κίνημα εγώ θα το αναγνώριζα ως το κίνημα υπέρ της τροφικής και ενεργειακής αυτονομίας, το οποίο δεν κοιτάζει βέβαια το θέμα της απελευθέρωσης των ζώων από την βεγκανική ηθική πλευρά του, παρα το βλέπει πιο πρακτικά. Είναι μια προσέγγιση με την οποία πάνω-κάτω συμφωνώ: σφάξε το ζώο αν θέλεις, φά’ το, άρμεξε το, βάλ’ το να σου κάνει τις δουλειές, αρκεί να μπορείς να το κάνεις εσύ για τον εαυτό σου, όχι να το αναθέτεις σε κάποια τρίτη πολυεθνική να το κάνει για σένα. Βάψε τα δικά σου χέρια με αίμα αν είσαι μάγκας, κι αν είσαι μάγκας, απόλαυσε την λεία σου και κανένα πρόβλημα. Ακολουθώντας την αρχή του «φάε κρέας το οποίο θα μπορούσες να σκοτώνεις με τα ίδια σου τα χέρια ή ήδη σκοτώνεις με τα ίδια σου τα χέρια» νομίζω θα κάναμε το πρώτο βήμα στο να επαναθεωρήσουμε τη σχέση μας με τους πλανητικούς συγκατοίκους μας.

View all my reviews