Relevantly Irrelevant
Originally posted on our EVS at Sofia City Library blog.
The Portuguese reading room is soon going to become the Korean reading room. For that reason, all of the books kept therein had to be moved to the Spanish reading room and section which from now on will likely be the Iberian section!
Meanwhile, we got some videos from the procedure and we thought they looked fun and representative of the good time we have in the library even when doing “manual work” like this, so I decided to up them.
Originally posted on the EVS Sofia City Library blog.
This video was an exercise in spontaneity: we came up with the idea for it, wrote the lyrics and the music, shot it, cut it and uploaded it within 6-7 hours. Extra footage is from our first Green Library event at Lyulin, which took place last Saturday, and, apart from the rain, which spoiled our plans a little bit, it was quite successful.
I mean, we even went to the Bulgarian National Radio for an interview. Valya, Boryana and Zanda were the ones who spoke the most, presenting our activities and inviting the listeners to our event in Lyulin, but it’s no small thing getting to speak in Bulgarian on the freakin’ national radio, if only just for 15 seconds! The people were kind enough to share the interview with us. Valya starts speaking at 0:25, Boryana at 2:00, Zanda at 4:00, Maria at 4:20, Vicente at 6:55 and myself at 07:10. Here it is:
Many thanks to Maria and Zanda, who had the original idea, and everyone else who helped make this a reality. See you next Saturday!
Thank you my own Rapsoon for sharing this with me. It’s bittersweet music, like our life.
A galaxy in my mug.
Extra Lives: Why Video Games Matter by Tom Bissell
My rating: 3 of 5 stars
After reading some articles by Tom Bissell on video games, I was fully expecting this to be a revelation on the meaning of video games, with me coming out of the book convinced once and for all that video games do matter (I haven’t made up my mind yet, but then I’m like that with everything). While Extra Lives was very interesting, well-written and informative, it didn’t convince me as I thought it would. Maybe it’s because I’ve moved almost completely away from the genres Bissell prefers (shooters, open-world RPGs) and the consoles he mostly plays them on: for years I’ve shown more and more of a preference towards strategy and an erratic choice of influential, innovative and/or quirky indie games – all the realm of the PC rathen than the console. I have tried maybe half of the games he chose to unfurl his point with –Fallout 3, Mass Effect, Grand Theft Auto 4, Braid– but wouldn’t say I’m a big fan of any of them (except for maybe Braid). I can certainly say that I haven’t gone back to replay -or finish- them , for one.
I wouldn’t want to let our genre discordance influence my judgment, though. Extra Lives was a very enjoyable read and a mature, honest look at the situation of games today 3 years ago. I think Tom Bissell did a fantastic job on showing why the potential of the medium matters and how he himself is torn between realising that on the one hand and on the other “understanding why non-gamers think games are a waste of time”. It’s just that, at this point in my life, I’m leaning -however slightly- towards the latter.
The conclusion? Do games matter? Will they at some point, if they don’t now? Well, that depends on who you are and what your outlook on games is – as well as, I suppose, what your own preferred genres are.
Sometimes (often) it’s better to let others do the talking first:
Russians, Greeks, Finns and a camera
Written by Юниорский союз Дорога
June 14, a heavy-loaded bus left Petrozavodsk.
The bus was filled with valenki, maracas, kanteles, hats with earflaps, cameras and kids from the Doroga youth union. They were the participants of a project called “Creative photography in the Finnish wilderness”.
Nobody felt like sleeping the first night. So our group organized a music party with wooden spoons, rattles and maracas. The international audience was thrilled! The Greeks and the Finns were awake as well. The next day the camp was launched leaving no time to sleep at all.
Each participant had to make up a story on any topic. Henna and Sanna from the Steering group helped the participants do it.
Henna, a professional photographer, spoke about basic principles of working with a camera and helped writing a storyline for series of pictures.
The most important thing is to convey your own feelings and emotions but make it understandable to the audience – Henna said.
Sanna taught everybody how to observe face expressions and gestures of other people, nature and how to concentrate on own feelings.
The harder the work, the better the fun afterwards. Recreation was planned as well. The National park Koli met us at the third day with 300-meter rocks. The park turned out to be perfect for photo shoots.
For the last days of our stay we canoed to the other side of the Pielinen Lake to a place called Ellu. This journey was the most exciting of all. Both experienced canoe riders and newbies were canoeing together.
When we arrived to Ellu, a delicious lunch was already waiting for us. After that Sanna held a traditional observation training, where participants form couples, one partner closes his eyes and the other one watches him for 5-10 minutes trying to capture the slightest movements and face expressions.
This training is useful for those who take pictures and for the models, it helps them both relax and focus on own feelings. Due to this exercises pictures turn out relaxed and natural – Sanna quoted as saying.
After the training everybody went on with their business: some took pictures, and some just enjoyed beautiful Finnish landscapes. In the evening we went to the sauna and jumped in the lake, we also taught the Greeks how to bathe with sauna switches. They loved it!
The next day we set off back home. We had to finish our stories, chose the music and voice over. Half of participants hadn’t come up with their ideas yet. But then a miracle happened – each of us prepared beautiful short films about our thoughts, feelings and desires. Some were more professional, some – more personal. But most importantly – they were all very different.
At the final presentation of videos we all felt united due to overwhelming amount of emotions. It didn’t matter whether you were Greek, Russian or Finnish. Each told about the most important and personal things.
In the evening before departure we gave our new friends pins of the Doroga union to remember us by, and of course, we invited them to Karelia. The Greeks already promised to come.
Besides beautiful pictures, we gained experience of organizing international camps. The Doroga youth union is a participant of Matka.ru project. According to the action plan, in a year a new youth center will be constructed in Matkachi. And it will be our turn to organize camps. Lessons learned from the Hyvarila will come in handy.
Many thanks to all participants and especially to the volunteer Steering group – Henna Middeke, Sanna Valkepaa, Magdalena Wollhofen, Karina Sitnik.
Special thanks to the Youth in action EU program that funded the project “Creative photography in the Finnish wilderness” and to the international secretary of the Hyvarila Maija Eskanen who contributed significantly to the project application.
Natalya Yalovitsyna
Not feeling very prosaic at the moment so I’ll keep it short, sweet and interesting:
Βάζω στοίχημα ότι δεν μπορείτε να βρείτε ποιος το έκανε.
Αν είστε από αυτούς που μόνο αν δείτε κάτι το πιστεύετε, μάλλον θα πρέπει να αλλάξετε κοσμοθεωρία. Τι κρίμα που η όραση είναι η πιο βασική αίσθηση του ανθρώπου.
Chocolate Bunny from Lernert & Sander on Vimeo.
Daphne thought it was sad. I think it’s cool. Santa Claus, you’re up next.
“Introduce yourself in a creative way.”
“The youth exchange “I SEE GREEN” is a 10 days youth exchange aiming at raising awareness of 30 youngsters, youth leaders and volunteers of 6 countries (Netherlands, Croatia,Romania,Greece,Latvia and Poland) on environmental education with the use of audiovisual media as a tool.”
So I went to the Netherlands, took part in I See Green and I had a fantastic time. So good was it that not only do I want to participate in as many similar programs as possible in the future, I regret having missed opportunities to do so in the past.
It is very hard to convey in words what happened in Ommen. Those 10+2 days were very “experiential” and a big part of what made them special was the bonding that was powerfully, creatively and disruptively (but in a good way) built up between us by the team leaders, the inside jokes that quickly emerged among us and countless other things that really mean little to anyone but us roughly 30 people that took part. It felt like we were all apprentices in this cult’s ceremonies, cut-off from the rest of the world, staying in that old house in the middle of nowhere for the Netherlands’ standards. That closeness was what made it special.
For example, I will never listen to this song the same way:
I feel I met people that I’d make good friends with, but once again, just like the ones I made in Denmark, these are relationships that are destined to be long-distance from the get-go. Still, all is well. Matija, Karla, Agita, Marian, Vaggelis, Elisavet, Panagiotis, Dimitra, Sofia (it was a more or less Greek-dominated team), they stood out for me. I don’t want to exclude the rest of the participants of course; everyone has their own special place in my mind for their own reason, be it Stephanie for teaching me dance moves, Jakob for his perfect impersonation of Rose from Titanic (we remade one of the scenes from the movie as part of one of our assignments), Darius for his humour, wit and very special accent, Dede for reimagining what milking a cow can mean, Ioanna for her special Uno rules and one of the heaviest but loveable Greek accents EVER, Edgars for his remarkably bad English but him being even more likeable because of it, Ola for her studying Japanese late into every evening with remarkable dilligence, even when everyone was in altered states around her dancing around her or jumping on the trampoline outside…
Of course, this (try to spot me in both scenes):
After we had to unlearn part of what we had been learning a whole lifetime, our final assignment was to make a video that would promote awareness on an enviornmental issue of our choice. My group had a struggle with the concept (like always in I See Green, we were purposefully given very short deadlines in which we had to come up with our ideas in order to think less and do more); we scrapped two ideas in the process and for good reason: the stage for one of them could easily pass off as the backdrop for an amateur porn movie to the unsuspected passer-by. Panic crept to us slowly but surely in the few hours we had to have something prepared — and it wasn’t the first time we were caught unprepared in the program; in fact most assignments in I See Green we had to have ready in timespans measured in half-hour increments. What we ended up doing though we’re really proud of. We created 5 funny social awareness shorts and then combined them into one for easier presentation and shaing. Enjoy.
And a small extra:
Πριν μερικές μέρες περπάταγα στους δρόμους του κέντρου. Ήταν οι πρώτες μέρες της απεργίας του μετρό. Από όλους τους ικέτες, άστεγους και άλλους λιγότερο τυχερούς από εμάς που προσπαθούμε να τους αγνοούμε και να τους αποφεύγουμε, έπεσε το μάτι μου σε έναν συγκεκριμένο, ενώ περπάταγα την Πανεπιστημίου. Καθιστός και χουχουλωμένος στις κουβέρτες του, διάβαζε ένα τεύχος Μίκυ Μάους. Κοντοστάθηκα.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν: αυτή θα ήταν ωραία φωτογραφία. Η σκέψη ήρθε πριν από τα συναισθήματα που θα με έκαναν να θέλω να την φωτογραφίσω, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Ήταν όντως μια συγκινητική στιγμή. Η παιδική, αθώα ματιά στον κόσμο συναντούσε την απόλυτη σκληράδα, τη ζωή που θα μπορούσε να αντιπροσωπεύσει το αντίθετο της αθωότητας. Ήταν σαν τη σκηνή από το Samsara – άλλη φορά θα γράψω για την υπερτατότητα αυτής της ταινίας και του Baraka, το οποίο πρίζω τους πάντες να δουν αλλά κλασικά έχουν τη δική τους λίστα στην οποία δύσκολα χωράνε προτάσεις, όπως έχουμε όλοι μας. Σε αυτή τη σκηνή ένας τύπος, μπρατσαράς, γεμάτος τατουάζ, έχει αγκαλιά ένα μωρό. Μια στιγμή, το βρήκα. Ο άστεγος και ο τατουαρισμένος πατέρας παίζουν με τις προσδοκίες μας: τι σημαίνει να είσαι άστεγος; Φανταζόμαστε, εμείς οι ένστεγοι, ότι οι άστεγοι πρέπει να μην έχουν ενδιαφέροντα και σκέψεις, αφού όλη μέρα πίνουν ή κοιμούνται ή ικετεύουν. Ή διαβάζουν παιδικά κόμικς. Ή ρεμβάζουν. Βλέποντας έναν τατουαρισμένο συμμορίτη ποτέ δεν θα περιμέναμε ότι θα μπορούσε να κρύβει μέσα του κάτι σαν… τρυφερότητα. Και αυτό μας είναι που μας κάνει εντύπωση στη σκηνή. Τα πράγματα που μας μένουν είναι αυτά που σπάνε τις προσδοκίες, και καθώς οι προσδοκίες και η κοσμοθεωρίες σπάνε, αφήνουν φως να μπει από αυτό το καλοχτισμένο αλλά καθόλου μελετημένο τοίχο που έχουμε χτίσει γύρω μας ώστε να βλέπουμε τη ζωή μόνο όπως θα περιμέναμε ήδη να τη δούμε. Το φως αυτό λέγεται νέες εμπειρίες αλλά το τείχος που το εμποδίζει δεν αργεί να ξαναχτιστεί, αν είμαστε τυχεροί τουλάχιστον θα είναι με καινούργια, φωτεινά τούβλα.
Δεν τα γράφω όλα αυτά για να κάνω ανάλυση του γιατί μου έκανε εντύπωση η συγκεκριμένη σκηνή, έστω κι αν μόλις το έπραξα. Τα γράφω γιατί το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό, η πρώτη σκέψη, ήταν ότι η σκηνή θα ήταν μια ωραία φωτογραφία, και φυσικά όλα τα παραπάνω θα μπορούσε να τα πει μια φωτογραφία χωρίς να χρησιμοποιεί λέξεις – κατα πάσα πιθανότητα πολύ πιο εύγλωτα. Ποιος καλύτερος τρόπος από το να απεικονίσεις αυτήν την αντίθεση, αυτό το «τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και μόλις σας ανέτρεψα -έστω και λίγο- τα αρχέτυπα και τις εικόνες που χρησιμοποιούσατε για να βγάλετε νόημα από αυτόν τον κόσμο»;
Όντως, αν ήθελα να το κάνω αυτό θα ήταν ένας πολύ καλός και πετυχημένος τρόπος να το κάνω. Να βγάλω τη φωτογραφία. Όποτε σωστά το σκέφτηκα όπως κάθε καλλιτεχνική φύση.
Η δεύτερη σκέψη όμως που έκανα, η οποία ήρθε αμέσως μετά την πρώτη, πήγε τα πράγματα σε ένα τελείως άλλο επίπεδο: «γιατί; Γιατί θέλω να τραβήξω συγκεκριμένα τη δυστυχία/ευτυχία/καθημερινότητα ενός ανθρώπου; Ακόμα κι αν λέγαμε ότι κάνω τέχνη, μήπως το ότι είναι άστεγος είναι ένα στοιχείο το οποίο θα χρησιμοποιούσα για να συνεισφέρω στην αίγλη της φωτογραφίας αλλά και στο image μου (pardon the pun) ως αυτού που κοίταξε μέσα από τον φακό και πάτησε το κλείστρο; Έτσι θα έδειχνα ότι συγκινούμαι ή/και νοιάζομαι για τους χτυπημένους από την ανισορροπία του κόσμου. Ας μην ξεχνάμε, τραβώντας τους φωτογραφίες είναι πολύ in και σου προσδίδει μια κοινωνική ευαισθησία γιατί έτσι δείχνεις ότι προσέχεις τους άστεγους και δεν τους προσπερνάς αδιάφορος σαν όλους τους άλλους. Ποια σχέση όμως με αυτόν τον άνθρωπο θα προκύψει, τον οποίο ουσιαστικά θα χρησιμοποιήσω για να τραβήξω ένα ωραίο και ενδιαφέρον θέμα – ας μην το κρύβουμε, για να πουλήσω συγκίνηση και μια “χαμένη ομορφιά στη μαγεία της στιγμής”;»
Δεν τον τράβηξα φωτογραφία. Ένιωθα πως θα τον προσέβαλα. Θα ένιωθε (έκ)θεμα. Θα ένιωθε πως το ενδιαφέρον μου για αυτόν θα άρχιζε και θα τελείωνε ακριβώς στο τί θα μπορούσα να κερδίσω εγώ από αυτόν ως «απαθανατιστής της στιγμής». Αυτό που με προβλημάτισε είναι ότι θα είχε δίκιο.
Η ηθική υπόσταση του να αφαιρείς τους ανθρώπους από το χρόνο και τον χώρο, να τους εξαπλουστεύεις και να τους δίνεις τη δική σου νοηματοδότηση και παράλληλα το ερώτημα αν δημιουργείται ακόμα και αν χρειάζεται να υπάρχει μια ανθρώπινη σχέση κατανόησης και σεβασμού ανάμεσα στο θέμα και στον φωτογράφο έχει απασχολήσει φωτογράφους πολύ πιο εμπνευσμένους από εμένα. Είναι βρίσκω ένα σωστό ηθικό δίλημα: πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους που θα βρεθούν στη φωτογραφία μας σαν κάποιον με αισθήματα ή θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι και ρομπότ, υποθετικά μιλώντας χωρίς αισθήματα ή απόψη σχετικά με το αν θέλουν να φωτογραφηθούν ή όχι;
Έφυγα χωρίς να πάρω φωτογραφία άλλα έγραψα αυτό το κείμενο. Πόσο διαφορετικό είναι κατα βάθος;
Σήμερα περπάταγα με την Ινές (^Ω^) στην Ερμού και πετύχαμε αυτόν τον τύπο.
Δεν δίνω γενικά λεφτά σε μουσικούς του δρόμου, άστεγους ή πρεζάκια. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί με ενοχλούνε με τη συχνά πλαστή μιζέρια τους. Μια βολική απάντηση είναι ότι έχω αναπτύξει άμυνες ώστε να μην τους «λυπάμαι υπερβολικά» και να τους δίνω κάτι πάντα, όπως ίσως θα έκανα αν έμενα και μετά την ενηλικίωση με την ατέλειωτη συμπόνοια που έχει ένα παιδί, αν ο κόσμος δεν με είχε κάνει πιο κυνικό και φοβισμένο τις περισσότερες φορές να νοιαστώ. Μπορεί να είναι μια ειλικρινής απάντηση αλλά δεν αλλάζει το γεγονός ότι τους αποφεύγω και κοροϊδεύω τον τον εαυτό μου λέγοντας του ότι είναι παράπλευρα θύματα μιας ανεξέλεγχτης για αυτούς κατάστασης, σαν τη θαλάσσια πανίδα γύρω από τα νησιά Μπικίνι τη δεκαετία του ’50, και ότι δεν θα πρέπει να τους αφήνω να με επηρεάζουν αρνητικά. Αν κάνουμε ότι δεν υπάρχουν, ίσως να καταφέρουμε μέχρι το τέλος της ημέρας να μην έχουμε φύγει από την κοσμάρα μας.
Σε αυτόν τον τύπο τελικά έδωσα 50 λεπτά, ξεκινώντας να σκέφτομαι τι ήταν αυτό που τελικά με έκανε να ανοίξω το πορτοφόλι σε εκείνη την περίπτωση. Μάλλον με κέρδισε επειδή με έκανε να νιώσω άνετα με την ιδέα ότι αυτό που πραγματικά ψάχνω είναι την επιβεβαίωση ότι ο κόσμος εκεί έξω είναι πραγματικά καλός, αισιόδοξος, αρκει να ψάχνεις την ομορφία σε κάθε μέρα, και όλα τα υπόλοιπα, κάτι που οι νορμάλ άστεγοι/μουσικοί του δρόμου απλά μου το καταπνίγουν. Ο άστεγος με τα Μίκυ Μάους μου άγγιξε την ίδια ευαίσθητη χορδή.
Ποια έιναι όμως η πραγματικότητα: αυτό που ο καθένας μας διαλέγει ως έκφραση της δικής του τέχνης ή όλες οι κοινοτοπίες από τις οποίες τρέχει μακριά; Μάλλον η απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι από αυτές που κρίνουν την γενικότερη στάση σου προς την ζωή, όπως το αν προτιμάς τους σκύλους ή τις γάτες, ή αν πιστεύεις ότι τα μακροχρόνια σχέδια έχουν νόημα. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν καμιά απάντηση δεν σου κάνει, κυρίως στις ερωτήσεις που θέτεις εσύ στον εαυτό σου. Και αυτό το λέω για καλό.
