It’s been three months and three days (correction: one week by the time I got to actually finish writing this) since I first set my foot in Bulgaria for the first time. I tried writing something lengthy but it just didn’t come out right. My ability to write lengthy, journaly posts that might be of any interest to readers has become worse with time, especially during this year and the one past. Part of it may be that I started writing my morning pages last July, so the canvas for my thoughts put into words ceased to be The Dimension and became The Page.
I’m also suspecting that I have got more used to writing creatively on paper than doing so on a computer, exactly because the ritual of the morning pages allows me to write freely. Conversely, whenever I write a post, I feel restricted: by the context, the medium of the blog, by what I know I’ve said before, even by my readers’ expectations. I have also noticed a distinct difference in style between when I write longhand and when I type. I remember reading something about that in The Shallows and how Nietzsche also noticed he started writing differently, less eloquently perhaps, when he began using his typing ball. Maybe I should have my posts as scans. :O Anyway, I digress – which wouldn’t be a problem if this wasn’t a post!
So, let’s get to the point.
Sofia, Bulgaria
Things I thought back in January I would be doing now :
mainly reading books borrowed from the library;
practicing languages by playing games like Okami;
refining the Extended Tandem website for the Sofia City Library, my personal project idea for attracting readers;
meeting with my tandem partners for Spanish and German;
be able to have a basic conversation in Bulgarian;
cooking every day, or at least every two or three days;
continually improving my English conversation class workshop;
reading American magazines;
EVS dinner prepared by Hilal, Christina and Niina – Miro and Boyan’s place
What I’ve really been doing:
realising, not without a little embarassment, that us volunteers are being effectively paid more than actual library employees;
going out a lot – and I mean a lot, as in I-need-some-time-alone-guys! a lot – together with all the other volunteers we met in the on-arrival training a month ago;
due to above reason, not keeping in touch with Daphne as much as she deserves, but trying to keep it as real as possible all the same;
exchanging packages with Daphne filled with cookies, books and other goodies – positive aspect of doing your EVS close to home: the possibility of using the coach companies to send packages for dirt cheap;
saying yes to as many proposals as possible;
hosting multiple people pretty much every week, mainly volunteers who work in other cities in Bulgaria and come to visit (we’re hosting Christina, Niina and Hilal as I’m writing these lines – as I’m finishing up the post, my friend from Heterotopies Myrto took their place in Hostel Shar Planina 55);
abstaining from alcohol for fifteen days – my digestion system went completely crazy for that period of time, but I felt great (and rich!) – now I’m back to drinking as usual;
postponing/avoiding to find tandem partners;
failing to study Bulgarian almost at all and improving much slower than I would have liked, especially after our classes ended;
made a Prezi together with Zanda for an education day in the German embassy about the library’s activities (click on the link if you’re okay with Pharrell William’s Happy playing in the background);
going running less often, but also trying to integrate bodyweight lifting in my makeshift fitness program, which includes changes in diet – discovering what vegetarian foods are rich in protein is a fun procedure all of its own;
enjoying the amazing weather in Sofia – seriously, there was no winter this year;
saying dobre a lot;
eating ice cream from Confetti – to think I’d have to come to Sofia to try the best ice cream I can remember having;
reading much more than what I’m used to ^^J (you can see the number of book reviews I’ve written in the past few weeks), but no books from the library, apart from The Electric Kool-Aid Acid Test;
watching Breaking Bad with Daphne (yes, through Skype/Steam direct connection!) extremely slowly – watching Battlestar Galactica slightly, but not significantly, faster – preferably with Bulgarian subtitles;
sucking at watching series;
started the Easy Readers workshop, which is looking more and more like it will end up like another Engish Conversation Group – many more people want to practice their spoken English than their reading skills, apparently;
I’m not reading American magazines, but I am trying to find new and exciting ways to use my Kindle.
Paula’s Farewell ’80s Party – Rasa, Niina, Zanda, Florian, Maria and Freddie
What I’ll be doing soon:
weekly English classes/activities for refugee children and teens from Syria;
tandem(!!!) – actually I think I already found a Bulgarian guy who wants to learn Greek – perfect;
filling out my 100 Obekta passport – I’ll write something about that soon;
finding ways to make living together with three (usually more!) people sustainable in the long medium run;
making that library-centred Tandem website;
making some more qbdp episodes – it’s time;
spending lot of time outside – the good part of climate change, or just call it spring;
visiting more of the surrounding countries, including more places in Bulgaria – good thing we have lots of volunteers to host us all over;
that includes Greece, and I hope I’ll get at least some of the volunteers to join me!
This post is well overdue but at the same time I feel like I’m missing something crucial. Ah well, let’s post it anyway.
Spanish Reading Room in Sofia City Library, complete with siesta-ing Spaniard. Will this be what our remaining six months will look like? The answer depends more or less on our initiative; such is the nature of the EVS project…
It was in our on-arrival training, from Nasko, that we first heard about this place, the Seven Rila Lakes:
There aren’t seven of them in this picture
but you’ll just have to trust us.
Our Lithuanian EVSer friend Rasa, who we also met on the on-arrival, really wanted to see the lakes, so she motivated us to go see them this weekend. Maria and Vicente were unavailable in one way or another, so it was Rasa, Zanda and me who set out to visit the lakes. The decision and “plans” were made only the day before. We met up near our house in Opalchenska, but then had some problems figuring out how we could: 1) make the first step out of Sofia 2) get to the lakes in the first place. Googling around for help wasn’t so useful, either… Sometimes it is like this in Bulgaria: the way to get to any given place is not so obvious, and often even Google isn’t enough for a clear answer, or, even if it is, things can always turn out to be very different in reality, as you’ll soon realise from this “little” story.
The beginning of our trip was just a taste of what was to come: we lost some time in changing buses and getting lost in the outskirts of Sofia that were closest to where we thought the bus or train station of Ovcha Kupel would be, but found no station. Somehow, mostly thanks to our luck and unexpectedly understanding hurried directions in Bulgarian, we got to Gorna Banya train station, where we got our train to Dupnitsa for 4,5lv each.
Gorna Banya railroad lady.
Picture by Zanda.
1.5 hours later, we were sitting outside Dupnitsa’s train station eating shopska salata and kartofi sas sirene (4,5lv for both), mulling over what we should do next. Our original plan for visiting the lakes, after all was said and done, was to be home not too long after sunset, because Boyan (another EVSer we met in the on-arrival who lives in Sofia) would be having his birthday party that night and we really didn’t want to miss it. It was already 2 o’ clock, however, and we had no idea how much longer it would take us to actually get to those lakes. Finally we discovered a bus to Sapareva Banya, the town closest to the lakes, and hopped on for another 1,40lv, which, contrary to all our previous experience, we paid before getting off the bus, and with no physical ticket left to us to prove it.
Obyadvam v Dupnitsa.
Composition by Zanda.
So there we were. Sapareva Banya. Home to the Balkans’/Europe’s hottest/something-est geyser (as we briefly had the chance to discover through the bus’ windows) and other hot-water-related activities – it really is a thing in Bulgaria. We were there, but the lakes were still a long way away. If you looked at our relative position using Google Maps, you’d think we were rather close, but we had to also move vertically and somehow climb that imposing mountain right in front of us… We knew there were ski lifts involved, but that was about it. We looked for help and directions in a nearby government building, where after looking around for a bitwe eventually found the guard (I had to struggle to keep a straight face while writing that). We asked him “how go seven uuuuh, lakes”, or the equivalent in Bulgarian, and he replied that there was no minibus (as we had let Lonely Planet make us think!) and that the only way up was by taxi. “Where taxi?” He pointed towards the entrance of a shop.
The “taxi” was actually the telephone number of the taxi driver, stuck on the window of the shop. We decided we would ask the man to help us call. We went back and this time there was also a woman there. When we asked her if she knew English, she replied “Deutsch!” I happily started talking to her in German (I wasn’t expecting I’d have to do that when I got out of bed that morning) and explained the situation. She called the taxi for us, offered us coffee, and warned us that the ski lifts might have stopped working soon. We agreed on the price with the driver (18lv to the ski lifts) and rode off for the 15km or so of winding road to the ski lifts.
The taxi driver was a peculiar but funny guy: in his late-thirties, wearing a Metallica t-shirt and having a Beatles song I’d never heard before playing on his taxi’s sound system. I think he misunderstood my saying at some point “mnogo barzo” (very fast): I meant that our visit to the lakes would be very quick, as a reply to something relevant that he had asked me, but he probably interpreted that as permission to start racing up the mountain. He didn’t miss a single opportunity to tell us, in a mixture of lively Bulgarian and very bad English and even German when we didn’t seem to recognise the words in Bulgarian, all about Sapareva Banya -in which he apparently had the monopoly of taxi driving- and the mountain up which we were riding the taxi. He kept repeating the words skala and kamak. At some point he stopped to show us a rock in the shape of a turtle, which when seen from a different angle also looked like a human face. Apart from that, the view was breathtakingly beautiful, on a mountain side dense with forest.
Turtle Rock
After we almost crashed on the way, we finally reached the ski lifts. It was 4 o’ clock. 2 hours before, Zanda had said that “she had forgottten there had been a winter this year”, because the weather was so warm that day, all the trees had already blossomed etc. 2 hours later, we were surrounded by snow and people were actually taking the ski lifts for their intended use. We were greeted with the announcement that the ski lifts would be working for just another half hour. That meant that we had to make the decision there and then: give up and go home, cursing our luck, or take the ski lifts and stay on the mountain for the night in a ski lodge we were assured would not cost more than 15lv per person.
We went up.
“No time to explain – hop on!”
View from the ride.
So we reached the “base camp” for exploring the lakes. But guess what? None of us had expected that our little excursion would involve getting anywhere near snow. Yeah, 2200 or so metres above sea level in March? Never would have guessed… It was still relatively warm (or should I say, not too cold) because the late afternoon sun was still shining and making everything look beautiful, but we were nowhere near prepared enough for this. Thankfully, we all had at least a jacket of some sort wtih us, but no ski boots or anything for hiking in snow. Because the other thing we didn’t really know was that in order to reach the lakes from the hotel/lodge/chalet you had to walk for at least an hour or so. We tried walking up the mountain outside the lodge in our normal shoes before it would have got got dark and found out for ourselves that it definitely wasn’t such a good idea. Still, we had great views and it felt really good climbing this winter wonderland.
What didn’t feel so good was how we had just decided to not go to Boyan’s party. People started calling to see where we were, because we had told mostly no-one that we’d be visiting the lakes, and absolutely no-one that we’d be staying there for the night, and thus miss the party. It felt bad, especially because we just knew that people would believe that we didn’t care about the party… But we had to make a choice. There will hopefully be many more parties in our lives still. Chances of visiting this extremely beautiful place, on the other hand? Hmmm… Still, even when you make choices like these consciously, you can’t help but feel a little bit of regret.
Anyway, the lodge/chalet had all of its cheaper dormitories booked, mostly by annoying little children *Gargamel face*, so we had to take the 100lv per room per night three-bed one, which we managed to haggle to 90lv. But that room… that room! Its biggest problem was the heating – or the lack thereof. Zanda even resorted to using her Russian, which I hadn’t heard her speak before and I gather she doesn’t want to as a matter of principle, to complain to the manager about it. He came to the room and “turned on” the heating, which meant making the radiator from freezing cold to pleasantly warm to the touch. Yes, our room flirted with temperatures not much higher than zero for the duration of the entire night. But at least we had a television to forget our shivers with. Switching the batteries from one remote control to the other, we managed to tune to Animal Planet – the only channel not in Bulgarian or dubbed in Bulgarian – and had baby pandas, the Summer of the Sharks and Aina the elephant lull us to sleep. Meanwhile, the other animals in the room were about to transform into butterflies in their barely warm enough blanket cocoons.
Fortunately, the next day was much better. We woke up early, had breakfast, rented some ski boots from the basement of the hotel and headed out, ready to find those bloody lakes! The skies were clear and deep blue, the snow was blinding white and deep, the view was magical… It was perfect. And then it happened: we discovered the first lake.
Pointing at it, in case you missed it.
It hadn’t seriously crossed our minds that the lakes could have been frozen. When it did, we comforted ourselves by thinking that if they were, somebody of all the people we met on the way would have told us, or would have tried to stop us from going there. But then it made sense: why would anyone want to stop us when we were showing such determination and conviction? The locals must have thought that we must have known that the lakes were frozen, and that we simply didn’t care.
An hour and a half or so after we started hiking from the lodge, we reached the second lake (we even walked over it) and another lodge next to it. There we had some tea and cherished our moments in the frozen wilderness. Yes, the lakes were frozen, but we had made it, and that was the only thing that counted.
To cut this long story short, by the time we had reached the ski lifts to begin what we thought would be the long way home, we were already happy and satisfied with the way things had turned out.
But the cherry on the cake had yet to come.
Even though we had the taxi guy’s telephone number safely in our phones, we really didn’t want to strain our wallets any further, and so preferred to try our luck with hitch-hiking all the way back, which was the original plan actually. So we signalled to the first car which was looking like it was about to leave the area of the ski lift, ran to it and asked the couple -that could have been our parents- if it would be okay for them to take us to Sapareva Banya. Not only did they take us there, they got us lunch at Hotel Panorama in Panichishte -some of the best food we’ve had while we’ve been in Bulgaria – and told us that they could also take us all the way back to Sofia, since that was their final destination as well. If they were chainsaw murderers, they kept their hobby to themselves.
Another thing that made me personally proud of our contact with this couple was that 90% of our communication with them, like in most of the trip actually, was in Bulgarian. When all you want to do is express you gratitude, you don’t care about how correct your language is; you just blurt out whatever you know, even if it’s just words, phrases, or saying mnogo mnogo vkusno, mnogo mnogo blagodarim vi!
2500g of guyvetch-y goodness for five people…
Only later did we realise that this picture
Zanda took was of the couple that would
buy us lunch and drive us back home to Sofia…
We decided that we should send it to them
to show them our appreciation.
This was our Sedemte Rilski Ezera adventure. It was a very inspiring trip to us, as you can probably tell by the length of this story and the compositions by Zanda (here’s a link to ther facebook album of our trip). For me it captured nicely the spirit of EVS and travelling in Bulgaria: international friends, looking for spontaneous adventure and a more deeper understanding of their host country, at the same time discovering all of its treasures and short-comings and that in the end it’s the people that matter the most. We might not have exactly found what we were looking for, but what we got in return proved to be just as valuable, if not more. And in the end we also got to see Boyan and tell him happy birthday, for his real birthday was two days after the party. Τέλος καλό, όλα καλά.
Oh, and another thing before I sign off that I keep having to learn again and again:
Part of every EVSer’s life is the on-arrival training, a get-together with all the fresh volunteers in the country and a familiarisation with everything he or she needs to know about his or her voluntary service: the personal project, his or her rights and obligations (and those of all involved), how the health insurance works, etc etc. But it’s not just that; if it was, the on-arrival probably wouldn’t be etched on every volunteer’s mind as a definite highlight of the EVS project and some of the best days in his or her life in general.
Some people thought we were actually trainers!
Who else was provided with t-shirts by their
awesome hosting organisation, eh? 🙂
Picture by Petar Markov.
Posing with the library shirts.
Picture by Petar Markov.
Agne, the volunteer who was working in the library before us, had this to say about their on-arrival last year:
All EVS volunteers have to undergo training. On 19-24 July we had our ‘on-arrival’ at the Black Sea resort of Albena, organised by the Bulgarian national agency.There
have been nearly sixty trainees in total – EVS volunteers from projects all over Bulgaria – some of them ‘on-arrival’ like us, others ‘mid-term’.
Four trainers were giving us workshops, supported by several other people from the national agency.
The training, of course, is not just about partying. A typical day included a couple of three-hour sessions, separated by a two-hour lunch break – the latter typically spent at the beach.
I was not the only one thinking the sessions were fun but intense. We did: ice-breaking games in order to get to know each others, our projects & countries of origin; psychology workshops (personality types, negotiations, conflict management); classes about practicalities of
doing an EVS (volunteerism, AXA insurance); plus creative tasks such as designing posters, shooting short films & running for quests all over Albena. […] (full post here)
Presenting Sofia City Library and our project to the group.
Picture by Petar Markov.
Everything’s better with posters and sketches!
Picture by Petar Markov.
In our case, the place was Hisarya, (warning: musical link!), an old town well-known in Bulgaria for its hot springs. It took place from March 7th to March 13th, making it one of the longest trainings ever – lucky us! Our accommodation was Augusta Hotel, a renovated communist era hotel built close to one of those springs and using the water to fill its swimming pool, spas and saunas. Apart from the food, the experience of staying in that place was quite… interesting. Hotels always give me the impression that they exist sort of independently from the rest of civilisation, like places that belong nowhere specific. But that’s another topic entirely.
That’s us. Kuba and Ula from Poland; Anna from Austria; Florian from France; Anna, Christina and Dimitris (that’s me) from Greece; Bojan from Serbia; Miro from Slovakia; Veronika from Czech Republic; Corinne from the UK; Niina from Finland; Elena, Paula and Vicente from Spain; Rian from the Netherlands; Zanda from Latvia; Maria from Denmark; Gabriele and Rasa from Lithuania; Hilal from Turkey; Susanna from Armenia and our two trainers Nasko and Maya from Bulgaria! A truly multicultural, European group!
Our trainer Nasko and the EVS project cycle.
A session on intercultural communication, they said…
Picture by Petar Markov.
Meanwhile, there were another 40 or so EVSers having their mid-term training in the hall next door. The “evening activities”, in which we could all mingle together after the tough sessions of the day, were pure pandaemonium. Let’s just say that by the end, our socialising limits had been tested.
Shot from the Uglies Party the mid-terms
prepared for the on-arrivals.
Guess what the dress code was.
All bowed to the superiority of the post-it game!
I’d love to be able to convey at least part of what makes these kinds of things like youth exchanges, and in turn this training, so special, but I find it very difficult to do so: while I was thinking about writing this post, I realised that I have actually avoided writing about such experiences in the past. Being stuck together with complete strangers for a week and by the end feeling you’ve known them forever, doing things that an outsider would probably find silly or weird but you’re greatly enjoying, is not an easy feeling to explain. A friend of mine says its false intimacy. Maybe in the case of youth exchanges it mostly is: after the exchanges, I’m sad to say, it’s impossible to keep contact with everyone. Even the people with whom you thought you could be great friends, the people you would genuinely love to keep in touch with, are in time forgotten…
This training, however, was happily different in this respect. After the final day of the training, after all the parties were had, all the games were played, all the informal education was, erm, unleashed, all the projects were presented and all the friendships made, we all knew that we would see eachother soon, or at the very least had the possibility to do so; we were all volunteers in the same country, after all…
Indeed, on the weekend after the training, more than half of the group almost magically ended up in Sofia (most of them don’t live here) and what followed was a crazy couple of days. It was also Zanda’s birthday then and everyone was invited to the party. That night we hosted 5 people in our tiny little flat! But for every person that wasn’t in Sofia for these moments, a promise to visit had already been made. A promise we can’t wait to keep.
We all had a secret mission assigned to us
by the trainers in the on-arrival, which we
had to work on throught our days in Hisarya
and presented to the group on the last day.
Zanda’s was to create a collage of everyone’s
national flags. After the training we took theposter
home and this is a picture of it with Florian
in our kitchen. Proof of the impact Hisarya
had on us and our relationships in Bulgaria…
So what did we all take away with us from this experience? Personally, I had the chance to come closer to my own personal goals for the EVS as a whole, got many ideas for improving my own experience and work in the library and of course met great new people. I’d really like my friends and colleagues to include their own versions and impressions of the on-arrival, so the following space is for them.
(SPACE!)
This one is the product of Corinne’s secret mission.
It, too, is hanging on our kitchen wall.
I have many internal struggles on what I should be posting and what I would rather not. As I have mentioned before, some things, if you break them down to their core, feel little more than desparate cries for attention. I get this a lot when posting pictures of myself, or when I’m even considering doing it. Really, what’s the message behind posting your picture online for everyone to see, especially through a medium like Facebook that shoves them into everyone’s faces, almost forcing them to press the like button on them? I just can’t connect this behaviour to anything people do in real life, except for things I generally despise in people. If you step back just a little bit and actually think about what you’re doing when posting a picture, the semiotics of it, what reaction you intend to evoke in your “viewers” and what psychological need you seek to fulfil in yourself, you might get it the same way I do. Then again, maybe it’s one of those things you either see or you don’t, like the fact that whenever you ride the bus or carry your stuff from the supermarket back home in a plastic bags, what you’re really using is really really old and infinitely compressed dinosaur matter.
Anyway, even though I know what I’m about to post directly contradicts all the above, I thought it would be a good introduction, if only for me to feel a little bit better with myself; “maybe I’m posting these pics, but at least I’m not shoving them in everybody’s face! I’m being discreet and allowing for people to discover it themselves! I’m so special!”
There you go then: I shaved my head and beard. It’s been more than two weeks now but the effect is still there. I did it because I’d wanted to do it for years and now, being in Sofia and having to answer to the fewest people about why I did it, seemed like the perfect opportunity. That, and I wanted to get rid of my own self-cut hair, which, the more it grew, the more it revealed the abomination of its own existence.
This picture is so horrible and scary (Mario had a fit when I put it on Skype) it would have been disgraceful if I weren’t including it.
Good Guy Greg in Hisarya. More on that coming soon.The gang in the Uglies party.Helllooooo ladies!
A very interesting outcome of this experiment was that everyone, or almost everyone, who was telling me that I shouldn’t do it, was later telling me that it actually suits me. Says a lot about the influence others have on our decisions, doesn’t it? Most of the time, none of us are able to realise, either, how little people back their own words, but what a difference they may have already made in the lives of all involved.
Next step: what will my hair and beard look like in a month from now and what will be the difference in their length be? Further experimentation on this human body!
Λοιπόν, η μέρα ήρθε, και ήταν ωραία και απλή: μια random ομιλία στην Ένωση Βούλγαρων Δημοσιογράφων ενός Ουρουγουανού συγγραφέα (και τα λίγα μου ισπανικά δεν με βοήθησαν να καταλάβω και πολλά)· ξεσκόνισμα βιβλίων στη βιβλιοθήκη το απόγευμα· συνάντηση με την Άννα από τις Πρέσπες· δύο συζητήσεις για εξάσκηση αγγλικών, οι καθιερωμένες που έχουμε τις Τετάρτες, η μία με τους υπάλληλους της βιβλιοθήκης, η άλλη στο American Corner με όσους, ανεξαρτήτως ηλικίας, και το τονίζουμε αυτό, θέλουν να εξασκήσουν τα αγγλικά τους· ένα πεντανόστιμο τουρλού με μανιτάρια και κολασμένη κόκκινη Βουλγάρικη σάλτσα που μαγείρεψα με τη Δάφνη, η οποία είναι εδώ πέν τε μέρες τώρα και κωλοχαίρομαι· ένα μπανάνα κέικ που έψησε η Μαρία αφού ο φούρνος ελευθερώθηκε από το τουρλού, και ίσως το πιο αστείο της ημέρας, η αποτυχία μας -ευτυχώς!- να τηρήσουμε το ένα εικοσιτετράωρο νηστείας που είπαμε να κάνουμε γιατί την προηγούμενη μέρα τα σκάσαμε (το οποίο εδώ πέρα σημαίνει να τρως με 10€ σε εστιατόριο) και θέλαμε να κάνουμε οικονομία και να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας, αλλά όταν πέρασε ο αρχικός ενθουσιασμός και κατάλαβα ότι το να ανταπεξέλθω στην πρόκληση θα σήμαινε να μην φάω και να μην πιω τίποτα τη νύχτα των γενεθλίων μου, είπα «άσ’το, θα υπάρξουν κι άλλες μέρες να μη φας». Έτσι προέκυψε το τουρλού και το κέικ.
Δεν θα περίμενα όταν έγραφα τη λίστα ότι η μέρα θα με έβρισκε στη Σόφια, να κάνω το EVS μου, να τρώω κέικ μπανάνας με τρεις συγκατοίκους και τη Δάφνη.
Όπως συνήθως, η μετάβαση δεν ήταν τίποτα το συγκλονιστικό. Δεν νιώθω διαφορετικός που τώρα είμαι λίίίίγο πιο κοντά στα 30 απ’ότι στα 20. Νιώθω ότι αυτά τα 5 χρόνια έχω περάσει, δει, γευτεί, ακούσει και νιώσει πολλά και, αν εξαιρέσεις το ίντερνετ και όλα τα άπιαστα σαγηνευτικά με τα οποία με μπουκώνει κάθε μέρα για να με κάνει να σκέφτομαι ότι η ζωή δεν αξίζει αν δεν κάνεις πράγματα – κατα προτίμηση πράγματα τα οποία να μπορείς να μοιραστείς με τους φίλους σου στο δίκτυο κοινωνικής δικτύωσης της επιλογής σου – αν εξαιρέσεις αυτό το ασύγκριτο αλλά τελικά εικονικό, δεν μετανιώνω για τίποτα. Αν και αυτό θα το καταλάβω στα σίγουρα μόνο αργότερα, όταν δεν θα μπορώ να αλλάξω πια το άλλο μισό της τρίτης μου δεκαετίας σε αυτόν τον κόσμο από τη μια μέρα στην άλλη.
Για να μπω στο ψητό, γιατί θα μπορούσα (και σχεδόν το έκανα) να γράψω για το τι σημαίνει να θέλεις να κάνεις περισσότερα απ’όσα μπορείς να αφομοιώσεις και να ψάχνεις συνεχώς το καινούργιο χωρίς να κοιτάζεις πίσω και μέσα (είμαστε γνωστοί σε τέτοιους συλλογισμούς εδώ), ξέρω άλλωστε ότι είμαι κι εγώ θύμα της λίστας τελικά, επιστρέφω σ’αυτό με το οποίο ξεκίνησα. Έγραψα αυτή τη λίστα τον Νοέμβριο του ’12. Ήταν τις μέρες που είχα μόλις αρχίσει αν μιλάω με τη Δάφνη, πριν τον Δεκέμβριο του ’12 που υποτίθεται όλα θα άλλαζαν, πριν κάνω την πρώτη μου ανταλλαγή νέων που με έβαλε στον δρόμο στον οποίο είμαι τώρα.
Για να μην κοιτάζω μόνο μπροστα λοιπόν αλλα για να κοιτάξω και λίγο πίσω, έτσι για αλλαγή, αυτό το γενέθλιο ποστ δεν θα μιλάει για το τι θέλω να κάνω, αλλά για το τι ήθελα να κάνω και τι τελικά έγινε. Και ίσως έτσι τελικά έχουμε μια ιδέα για το μέλλον.
Για να το κάνω πιο ενδιαφέρον, θα με βαθμολογήσω. Κι αυτή θα είναι μια προσωπική αξιολόγηση: τι τελικά κατάφερες από τους στόχους σου, Δημήτρη/qb; Για κάθε έναν από τους εκατό στόχους, αν πιστεύω ότι τον κατάφερα, θα μου δίνω έναν πόντο. Αν πιστεύω ότι τον κατάφερα στο περίπου (ξεκάθαρα υποκειμενικά!), μισό. Αν δεν τον κατάφερα, δεν θα μου δίνω τίποτα· αν πιστεύω ότι τον αντικατέστησα με κάτι καλύτερο, θα μου δίνω δύο πόντους. Ταυτόχρονα θα σχολιάζω. This is gonna be fun!
0-20 πόντοι: ΟΚ, θα μπορούσα και καλύτερα. Σωστά; Δεν ξέρω. Θα μπορούσα, αν… τι; *ζεν φιλοσόφιση για το ότι τα πράγματα είναι όπως είναι, η οποία συνήθως χρησιμοποιείται για να καλύψει κάποιου είδους αποτυχία ή απογοήτευση με το πώς τα πράγματα τελικά είναι*
20-35 πόντοι: Μια χαρά. Αυτό περιμένω απ’τον εαυτό μου. Ένα στα τέσσερα, ή ένα στα τρία. Το υπόλοιπο είναι η πραγματική ζωή.
35-50 πόντοι: Καλύτερα απ’ότι περίμενα! Και δεν προσπαθούσα στ’αλήθεια! ‘Η μήπως προσπαθούσα και δεν το καταλάβα; Ή μήπως δεν προσπαθούσα αλλά το κατάλαβα; Εδώ με το δεύτερο «το» αναφέρομαι στο ευρύτερο «το», αυτό το «το» που λειτουργεί ως αντωνυμία σε αυτό που δεν έχει επωνυμία, αυτό το «το» που το γράφω με πλάγια αλλά δεν προφέρεται διαφορετικά απ’ότι ένα κοινό «το», αυτό το «το» το οποίο θα συμβόλιζες με αγγλικά εισαγωγικά χρησιμοποιώντας τον μέσο και τον δείκτη σου σαν τυραννόσαυρος ρεξ που θέλει να ειρωνευτεί χωρίς να μπάινει στον κόπο να αλλάξει τον τόνο της φωνής του, αυτό το «το» που το σκέφτεσαι με κεφαλαίο αλλά αν το έγραφες με κεφαλαίο θα ήταν απλά ποζέρικο!
50-100 πόντοι: Φίλε μου ξεσκίστηκα στο να επιτυγχάνω στόχους! Μα ποιος είμαι τέλος πάντων; Πρέπει να προσέχω γιατί αν πετύχω περισσότερους η επιτυχία μου θα φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, εκεί που σε γλωσσοτρώνε! Ας ξεκινήσω WoW ή LoL για να είμαστε σίγουροι!
1. Μου αρέσει αυτή η προσοχή που δίνω σε αυτό το χαρτί, στη διαδικασία. Μπορώ να εξασκήσω τη συγκέντρωση μου; Ήσυχα μέρη, χωρίς διακοπές και distractions. Να μπορώ να εξασφαλίζω πάντα στον ευατό μου τέτοιες στιγμές, τις έχω περισσότερη ανάγκη απ’ότι νομίζω.
Έχω καταλάβει ακόμα πιο έντονα ότι το έχω ανάγκη, λέω και ξαναλέω ότι τα χρειάζομαι αυτά, αλλά πρακτικά δεν έχω αλλάξει πολύ τις συνήθειες μου. Δεν αξίζω ούτε τον μισό πόντο εδώ, αφού μου έχουν παρουσιαστεί πολλές ευκαιρίες να αλλάξω συνήθειες αλλά τις άφησα να με προσπεράσουν. +0
2. Να αποφεύγω λάθη όπως το παραπάνω. Αλήθεια, έχω κάποιας μορφής διάσπαση προσοχής; Focus, attention! Και ας βρω αν έχω.
Bah. Είναι προέκταση του 1. αυτό. Δεν πιστεύω ότι έχω ακριβώς διάσπαση προσοχής πλέον, τουλάχιστον όχι ως ασθένεια, αλλά το μυαλό μου είναι όπως λίγα XP για level-up σε πολλά skills: λίγο από health, λίγο από dexterity, λίγο περισσότερο για constitution (λόγω των τρεχαλητών), λίίίγο λιγότερο για intelligence… Αν ήμουν χαρακτήρας σε RPG, θα με έκανα reroll. Αλλά τι θα άλλαζα; Να μια πολύ καλή ερώτηση για το μέλλον! Και το ξέρω ότι έρχεται σε αντίθεση με όσα έγραψα πριν ότι δεν μετανιώνω για τίποτα, αλλά έέέ! Είναι τελείως άλλο αν είχα reload! Αυτά παθαίνεις αν έχεις επιλογές… Πάλι καλά ίσως που δεν έχουμε reload στη ζωή, αν κρίνω απ’το πόσες φορές κάνω save και reload για να έχω τέλειο αποτέλεσμα σε όσα games μου δίνουν την επιλογή. +0
3. Να μπορώ να είμαι αλήθινος και δοτικός στους ανθρώπους που έχουν σημασία.
Κάτι μου λέει ότι αυτό θα μου πάρει στην κυριολεξία μια ζωή για να το κατακτήσω… +0
4.Να καταλάβω ότι χρειάζονται επιλογές και στους ανθρώπους, αν και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να είμαι αληθινός σε όλους.
Δεν είμαι σίγουρος τι εννοούσα εδώ. Έχω κάνει επιλογές, αλλά συχνά νιώθω ότι είμαι υπερβολικά αυστηρός. Αυτό όμως δεν σημαίνει να είσαι αληθινός; Πότε είσαι αληθινός; Υπάρχει κάποια πλατωνική ιδέα αληθινού ανθρώπου, η αυτό βρίσκεται μόνο μέσα στον καθένα; Είμαι τώρα αληθινός, και αν ναι, πώς γίνεται να είμαι πιο αληθινός; Είναι σαν να λες… πιο ζωντανός! Αυτό βέβαια βγάζει νόημα, αλλά κανονικά ή είσαι ζωντανός ή δεν είσαι, δεν έχει λίγο και πολύ. Οι λέξεις μας δεν επαρκούν – ή μάλλον, ο τρόπος σκέψης μας δεν προέρχεται από την καθημερινή μας εμπειρία.+0,5
5. Να μη σταματήσω να προκαλώ τα όρια μου, να μην επαναπαυθώ σε καμιά περίπτωση. Καλά τα πάμε μέχρι τώρα, αλλά μπορώ και καλύτερα, ε;
Καλά τα πάμε αλλά συνεχίζω να μπορώ και καλύτερα. Νομίζω ότι στο παρελθόν έχω προκαλέσει τα όρια μου περισσότερο. +0,5
6. Να μάθω να οραματίζομαι. Να μπορώ να φτιάξω το μέλλον μου σαν αποτέλεσμα των άπειρων επιλογών και των πραγματικών μου επιθυμιών. Alan Watts: what would you do if money didn’t count? Kyle Cease: you can make money doing what you love…
Βλέπε 1&2. +0
7. Άλλο από Kyle Cease: οραματίσου αυτό που σε αγχώνει, αυτό που θέλεις, λες και έχει ήδη γίνει. Έτσι κάνεις τον εγκέφαλο σου αφ’ενός να απομυθοποιήσει τη διαδικασία, αφ’εταίρου να δημιουργήσει τον τρόπο (για να δικαιολογήσει την ασυνέχεια «πραγματικότητας» και «φαντασίας») τον οποίο θα χρησιμοποιήσεις για να κάνεις πραγματικότητα αυτό που φοβάσαι/ονειρεύεσαι. Ενδιαφέρον που αυτά τα δύο πάνε μαζί… Αν κάποιος σε πίεζε να κάνεις αυτά που ονειρεύεσαι, τότε θα φοβόσουν. Απλά πρέπει να κάνεις αυτά που φοβάσαι όνειρα.
Όχι. Δεν έχω οραματιστεί τη ζωή μου. Όχι, I’m going with the flow. Ναι, ξέρω ότι είναι πανίσχυρο αν το κάνεις, αλλά κολλάω και φοβάμαι για το τι μπορώ να βρω και το πώς αυτό που νομίζω πως είμαι μπορεί να αποδομηθεί. Ποιος θα είμαι τότε; +0
8. Να εξερευνήσω τη σεξουαλικότητα μου. Φοβάμαι το σεξ; Το έχω συνδεδεμένο, βαθιά μέσα μου, με κάτι το λάθος ή άξεστο, ακόμα κι αν πνευματικά έχω ριζοσπαστικές απόψεις πάνω στο θέμα; Μήπως η επιλεκτικότητα μου εκφράζει μια τελειομανία και η τελειομανία, με τη σειρά της, κάποιο κόλλημα ή μπλοκάρισμα;
Μεχ. Όταν το έγραψα αυτό ήμουν πραγματικά πεινασμένος και αυτό με προβλημάτιζε. Τώρα ευτυχώς δεν μπορώ να πω το ίδιο, κι έχω ανακαλύψει πως παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το με ποιον άνθρωπο θα μοιραστείς το κρεβάτι σου για το πώς θα δεις τη σεξουαλικότητα σου, Με λίγα λόγια it takes two to tango fuck, παρ’όλ’αυτά αναγνωρίζω ότι έχω κάποιες καταπιέσεις που αποφεύγω να κοιτάξω. In time. +0,5
9. Σε αυτό βοηθάει το NoFap. 47 απ’την τελευταία φορά (αυτό είναι το τρίτο reboot), πρέπει να αντέξω άλλες 43. Κι ελπίζω μέχρι τα 25 (λέμε τώρα) να το συνεχίζω και να με βάλει σε μια διαδικασία απαγκίστρωσης και απελευθέρωσης (όπως και κάνει).
Αυτό πάει καλά. Έχω ξεπεράσει τελείως τις τσόντες και την πορνογραφική ματιά, πλησιάζω τώρα τους 4 μήνες απ’την τελευταία φορά – αλήθεια, δεν είναι τόσο δύσκολο – και σκοπεύω να φτάσω τον έναν χρόνο μακριά από το «χόμπι».Το δύσκολο πλέον είναι να βλέπεις τόσους άντρες, αλλά και γυναίκες, να βασίζουν την σεξουαλικότητα τους και τα ιδεατά τους σε κάτι τόσο ψεύτικο. Might as well fancy furries. Φαντάσου να φαντασιώνεσαι furries για να σου σηκωθεί όταν το κάνεις με μια κανονική γυναίκα. Ναι, για τέτοιο πρόβλημα μιλάμε εδώ. +1
10. Έγραψα «ελπίζω». Όχι. Ι shall do or I shall not do. If there is no try, much less is there a hope. Όπως λένε και οι Minimalists: make your have-tos into need-tos (και want-tos, φυσικά, ως αντίστροφη προέκταση του «δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω»).
Πφ. Τι να πω εδώ. Ναι, συνεχίζω να το πιστεύω. Είμαι πιο αυθόρμητος; Ναι. Λέω πολύ συχνά «πρέπει», «θέλω» όμως πολύ πιο σπάνια… +0,5
11. Metroidvanias. Mου αρέσουν αυτά τα games… Πρέπει (θέλω!) να βρω περισσότερα του είδους, εμπνέουν.
Χμμμ. Όχι. Δεν έχω παίξει πολλά games τον τελευταίο χρόνο, πόσο μάλλον Metroidvanias. +0
12. Θέλω να γίνω καλός στο σχέδιο. Δεν θέλω να ζωγραφίζω ρεαλιστικά — θέλω να καταφέρω το χρώμα, το μελάνι και όποιο άλλο μέσο, να είναι προέκταση της εγκλωβισμένης μου φαντασίας. Για να μπορώ να απεικονίζω ότι η φωτογραφία δεν μπορεί αλλά και ούτε θα ήθελα να μπορεί… Να αιχμαλωτίζω μια αισθητηριακή στιγμή και η δίοδος πνεύμα → μυαλό → χέρι να είναι αποσυμφορημένη από χοληστερίνη πεζής αηδίας και δημιουργικών μπαμπούλων και ανασφαλειών.
Εεε… Κάνω κανένα daily sketch σε αυτή τη φάση αλλά τίποτα το ιδιαίτερο, εννοώντας, καμιά συγκροτημένη προσπάθεια. Το σημαντικότερο πάντως είναι πως έχω καταλάβει πλέον πως δεν υπάρχει ένας σωστός τρόπος έκφρασης, και δουλεύω αργά και σταδιακά ώστε να αφήσω τη δημιουργικότητα μου να με παρασέρνει ανεμπόδιστα. +0,5
13. Ποιοι είναι αυτοί οι μπαμπούλες, αυτές οι ανασφάλειες; Τι έχασα από τότε που ήμουν παιδί που χάνουμε όλοι μας (και όσο περνάνε τα χρόνια νιώθω να χάνω περισσότερο); Δεν μπορώ να αφήνω την κριτική των άλλων να με φοβίζει ή να με σταματάει. Η δημιουργικότητα είναι κάτι το πολύ ανθρώπινο και αν το καταπιέσουμε, σίγουρα έχουμε χάσει όχι μόνο ένα κομμάτι του εαυτού μας αλλά και ένα μέρος του τι μας κάνει ανθρώπους, όχι αυτόματα. Οπότε: να σταματήσω να αφήνω τη δημιουργικότητα μου να κατυεθυνέται από τον φόβο της απόρριψης που μου καλλιεργήθηκε από τότε που ήμουν παιδί.
Μετά το Artist’s Way αλλά και μετά από τόσα exchanges, νομίζω ότι έχω κάνει σαφή βήματα σε αυτό. Είναι μια διαρκής αναζήτηση, σαφώς, αλλά είμαι σίγουρα στο σωστό δρόμο. +1
14. Σε εκείνη την ομάδα δραματοθεραπείας, είχα «δημιουργήσει» όταν είχα ξεχάσει πως με κοίταζαν, ότι ήμουν κάτω απ’το μάτι της κρίσης. Άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο όταν ήμουν η τυφλόμυγα και έψαχνα τους άλλους. Η Δώρα μου είπε ότι όσο δεν ένιωθα ότι με κοίταζαν, κινούμουν σαν να χόρευα. Μου πρότεινε να κάνω χορό — σύγχρονο, κάτι χωρίς κανόνες, γιατί η αλήθεια είναι πως φοβάμαι τους κανόνες. Άλλη ιστορία αυτή. Να δοκιμάσω χορό λοιπόν.
Δεν έχω κάνει σοβαρές προσπάθειες άλλα σε διάφορες στιγμές, όπως στα authentic movement sessions στη Φινλανδία ή στην παράσταση του Ακροποδητί που παρακολούθησα, σκέφτηκα πως κάτι τέτοιο είναι κάτι που θα μου έκανε πολύ καλό. Θα μου δώσω μισό πόντο επειδή μπήκα στην ImProva και ανεβάσαμε το Amazing Thailand και τώρα έχω περάσει στη φάση στην οποία βλέπω το σώμα μου ως δυνατότητες. +0,5
15. Να κάνω γιόγκα. Μπορεί έτσι μια μέρα να ξαναδώ την Κωνσταντίνα. (:Ρ)
Δεν θέλω να ξαναδώ τη Κωνσταντίνα πια, αλλά συνεχίζω να θέλω να κάνω γίογκα. Ούτε καν έχω δοκιμάσει από τότε. Και στην Αθήνα υπήρχαν τόσες ομάδες… Πφφ. +0
16. Εδώ και λίγες μέρες τρέχω στο άλσος και κάνω γυμναστική. Σίγουρα θέλω να το συνεχίσω και να φροντίζω το σώμα μου από πλευράς άθλησης. Short-term: να πηγαίνω κάθε μέρα. Ρεαλιστικά, σε βάθος χρόνου, το λιγότερο 3 φορές τη βδομάδα!
17. Να κάνω αναρρίχηση. Γι’αυτό είναι απαραίτητο να μπορώ να σηκώνω το βάρος μου άνετα.
Δεν έχω ξανακάνει αναρρίχηση, όμως στρέφομαι προς το body weight lifting. +0
18. Να έχω κάνει λίγη τουλάχιστον ιστιοπλοΐα. Τι το έχω το δίπλωμα;
Καλή ερώτηση. +0
19. Οι μεγάλες πεζοπορίες παραμένουν μεγάλο όνειρο… Camino de Santiago, κάποια μεγάλη ευρωπαϊκή διαδρομή.. Υπάρχει αυτό που συνδέει την Ελλάδα με το Nordkapp και ξεκινάει νομίζω από τη Σαμοθράκη. Να κάνω μια ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ. Διόρθωση: αυτό το μονοπάτι είναι το Ε6, το οποίο τελειώνει στη Φινλανδία, και όχι στο Nordkapp. Δεν υπάρχει ευρωπαϊκό μονοπατί που να φτάνει μέχρι εκεί.
Δεν θα ήταν απλά γαμάτο;Πρέπει Θέλω θέλω θέλω! +0
20. Το ίδιο αλλά σε ποδήλατο. Και τώρα που το σκέφτομαι, γιατί όχι όλον τον κόσμο και να περιοριστώ Ευρώπη; Αυτό ίσως μετά τα 25 (όχι! Μην σου βάζεις νοητούς φραγμούς!)
Νννναι. Γι’αυτό θα χρειαζόμουν ποδήλατο, κατ’αρχάς. +0
Ίσως εδώ στη Βουλγαρία κάνω ωτοστόπ, φαίνεται πως εδώ είναι πανεύκολο. Και carpooling, μπορώ εγώ να είμαι ο οδηγός… +0
22. Μετά από την πρώτη εμπειρία ελεύθερου camping στη Γαύδο, θέλω να το ξανακάνω τουλάχιστον άλλη μια φορά. Αλλά για 2 βδομάδες.
Το έκανα στη Γαλλία. Αλλά ακόμα θέλω να το κάνω κάπου όπου απλά θα τα ξύνω και θα χύνομαι σαν μίγμα κρέπας πάνω σε λινόλεουμ· στην Γαλλία ήταν μάλλον υπερβολικά σκληρό και πάουερ για τις τρέχουσες ταχύτητες μου. +1
23. CELTA. Σημαντικό, όχι;
Ναι. Για να δούμε αν θα το χρησιμοποιήσω τελικά. +1
24. C1 Γερμανικά.
Β2. +0,5
25. C1 Ισπανικά.
Βλέπε προηγούμενο. +0,5
26. Μια περίεργη μη-ευρωπαϊκή γλώσσα σε κάποιο βασικό επίπεδο. Αραβικά, ίσως;
Τίποτ’άλλο;+0
27. Βόρειο Σέλας. Ναι, για άλλη μια φορά, πρωτοστατεί στις λίστες μου. Το θυμάμαι ήδη απ’το 43 Things που είχα κάνει στην Γ’ Λυκείου (πάνω από 6 χρόνια πριν).
Θα συνεχίσει λοιπόν να πρωτοστατεί… +0
28. Να στέλνω περισσότερα γράμματα, γραμμένα με κέφι. Δεν θέλω να ξαναγίνει ό,τι έγινε με την Κίρσι. Πόσο με πειράζει αν «δεν έχω να γράψω τίποτα σημαντικό»;
Έχω γράψει μερικά αλλά όχι όσα θα έπρ… ήθελα. Και στα περισσότερα δεν πήρα απάντηση… +0,5
29. Να καλλιεργήσω μανιτάρια. Για φαί ντε, για ποιον με περάσατε; :Ρ
… +0
30. Να κάνω δικό μου ανακυκλωμένο χαρτί.
Στο Reduce Reuse Recycle έκανα παπιέ-μασέ! Μετράει; Όχι, ε; +0
31. Να κάνω δικό μου αλκοόλ.
Ναι γαμώτο, δεν πρέπει να είναι πολύ δύσκολο… +0
32. Να έχω και να προσέχω φυτά. Γιατί όχι και καλλιέργειες!
‘Εχω φυτέψει κρεμμύδια, σκόρδα από την Γαλλία, μαρούλια από ντόπιους σπόρους, έχω κάνει κομπόστ… Ε, σόρυ, αλλά θα μου τον δώσω τον μισό πόντο! +0,5
33. Λες να μπορώ να γίνω νέος αγρότης, όπως αυτόι στους Πρωταγωνιστές και αυτοί με τους οποίους ασχολείται η Καρίνα; Δύσκολο… αλλά απίστευτη εμπειρία και το έχω ανάγκη να δουλέψω με τα χέρια μου.
Ορίστε τι περίμενα… +0
34. Να κάνω χειρονακτικό εθελοντισμό.
Έκανα αρκετό εθελοντισμό αλλά όχι χειρονακτικό. +0
35. Και άλλου είδους, γιατί όχι; Μόνο μη μου δώσετε παιδιά!
Γράφω ενώ κάνω το EVS μου οπότε θαρρώ αυτό πέτυχε. Και μέχρι τώρα δεν έχει και πολλά παιδιά! 😀 +1
36. Κάπου κάπως έλεγα ότι θα μαγείρευα μόλις γύρισα από τη Δανία. Τι απέγινε αυτό; Ποιος θα κερδίσει, η ευκολία ή η απόλαυση; Ψηφίζω κουνουπίδι με κάρυ!
Μαγειρεύω αρκετά συχνά πλέον, ειδικά εδώ και ειδικά όταν θέλω να προσφέρω. +1
37. Να δοκιμάσω για έναν μήνα τη διατροφή/δίαιτα με τους χυμούς. Είναι όσο καλή λένε, τόσο αποτοξινωτική, πορωτική και δυναμωτική;
Τη δοκίμασα για λίγες μέρες και τη σταμάτησα. Καλή ήταν, αλλά θέλεις πολλή πρασινάδα φίλε μου. Για να μην αναφέρω πόσο πολτό αναγκάζεσαι να πετάξεις. +0,5
38.Σκάλες όπου έχει σκάλες! Το’χουμε;
Το ‘χουμε, αν κι εδώ το κάνω αναγκαστικά… +0,5
39. Αστρική προβολή και lucid dreams. Άλλο ένα στανταράκι. Μπορώ να έχω ΟΒΕ μέχρι το 2014 και να έχω φτάσει στο σημείο να έχω τουλάχιστον ένα lucid dream κάθε τρεις μέρες;
Πολύ λίγη πρόοδος σε αυτόν τον τομέα, παρα το αμείωτο ενδιαφέρον.+0
40. Να κάνω ένα πετυχημένο one-night-stand.
Δεν βιαζόμαστε! +0
41. Να έχω ξεφορτωθεί τουλάχιστον τα μισά μου υλικά αγαθά.
Καλά θα’ταν. Θα έπρεπε όμως να δώσω και πολλά βιβλία. +0
42. Ξέρω στ’αλήθεια πο είναι όλα τα second-hand; Μπορώ να βρω σίγουρα και περισσότερα…
Όλα τα second hand; Έχει κι εδώ στη Σόφια πράμα, και μάλιστα πολύ. +0,5
43. Να έχω συμμετάσχει σε φεστιβάλ animation με δύο φιλμάκια.
Points for ambition? No. +0
44. Να γίνω καλύτερος στις γυμνές φωτογραφίσεις.
Όταν κάνω μερικές δηλαδή. +0
45. Να έχω πια μια κάποια εμπειρία στην εκτύπωση φιλμ.
Δυστυχώς δύσκολο να βρεις εκτυπωτές! Ψάχνω ακόμα. +0
46. Να πάω στην Ισπανία.
Soon… +0
47. Να πάω στην Αμερική — Καναδάς, ΗΠΑ, Μεξικό, Αργεντινή, Περού, Κολομβία, Χιλή, Εκουαδόρ… Μα τι τα μαθαίνουμε τα ισπανικά; Πολύ ακριβό, αλλά I’m thinking big.
Thinking big isn’t bad per se, but it’s not earning you points right now. +0
48. Το Μουσείο Κινηματογράφου στη Θεσ/νίκη με είχε μαγέψει… Θέλω να έχω δει μερικές παλιές ελληνικές ταινίες του ποιοτικού, και όχι και τόσο, κινηματογράφου.
Ναι, ήταν πολύ ωραίο μουσείο… +0
49. Να μπορώ να διαβάζω μεγάλα βιβλία, όχι όπως τώρα.
Εεεεεεμ… Ποιο ήταν το τελευταίο μεγάλο βιβλίο που διάβασα; +0
50. Να βρω πώς θα μπορώ να κάνω τη χρήση Η/Υ όσο το δυνατόν πιο παραγωγική και χρήσιμη γίνεται. Θέσπιση ορίου χρήσης καθημερικά και μέσα στη βδομάδα.
One click at a time… +0,5
51. Να έχω μια υδρόγειο να χαζεύω. Όπως εκείνη στο Oslo… ^^P
Thank you Daphne! Δεν είναι μεγάλη σαν του Όσλο αλλά μου αρέσει πολύ. Έχει και φως και όταν το ανάβεις ο γεωφυσικός χάρτης γίνεται πολιτικός! +1
52. Να δουλέψω σερβιτόρος για την εμπειρία, όχι επειδή δεν θα υπάρχει τίποτα άλλο που θα μπορώ να κάνω (αυτό θα σημαίνει ότι δεν προσπαθώ αρκετά).
Δεν θέλω πια. +0
53. Να αλλάξω το Cubilone’s Dimension σε κάτι πιο αντιπροσωπευτικό, προσωπικό και δημιουργικό. Στο πνεύμα του Corkboard αλλά πιο ελαφρύ και εύχρηστο.
Δηλαδή; +0
54. Να κάνω free hugs.
Κάτσε πρώτα να αγκαλιάζω τους ανθρώπους που ήδη ξέρω! +0
55. Να βρω τρόπο να ξαναέχω επαφή με το CouchSurfing, εκτός κι αν…
Εκτός κι αν τι; BTW, το CouchSurfing χάλασε, πρέπει να φτιάξω το προφίλ μου στο BeWelcome. Ααααργκχ να το πάλι το πρέπει! +0
56. Να έχω έστω για κάποιο χρονικό διάστημα ζήσει ξανα μόνος ή με συγκατοίκους.
Καλά το πάμε. +1
57. Να παίρνω τους άλλους πρώτος τηλέφωνο, κάτι στο οποίο είμαι τόσο κακός τώρα… Να λαμβάνω πρωτοβουλίες στις σχέσεις μου.
}χ{ +0
58. Να είμαι σε μια σχέση ισότητας και αλληλοεκπλήρωσης, δηλαδή ο ένας να βοηθάει στην εκπλήρωση, όχι στη συμπλήρωση, του άλλου. Να μην βρω το άλλο μου μισό αλλά αυτήν η οποία θα με θέλει ολόκληρο για να την ζήσω ολόκληρη.
63. Να διαβάσω περισσότερο για αστρολογία, κυρίως τους συμβολισμούς.
Πού όμως να βρω τέτοιες πηγές; +0
64. Να εξασκώ το μυαλό μου με γρίφους όπως του κ. Smullyan.
Δεν θα έλεγα ότι το έχω κάνει φανατικά. +0
65. Να τραγουδήσω σε χωρωδία.
Μια μέρα! +0
66. Θέλω να μάθω και να παίξω μουσική!
Κάτι σαν το Βόρειο Σέλας ένα πράμα… +0
67. Να αυξήσω το awareness και την παρατηρητικότητα μου.
Δύσκολο να το μετρήσεις, αλλά νομίζω έχω προοδεύσει σε αυτό, και όχι με συνειδητή προσπάθεια δυστυχώς. +0,5
68. Να φτιάξω σκοινί από πλαστικές σακούλες.
Το δοκίμασα και ήταν καλό! Ακόμα δεν βρήκα κάτι να το κάνω, βέβαια… +1
69. Να έχω βελτιωθεί στη φωτογραφία· κάδρο και εκθέσεις, κυρίως.
Νομίζω κάτι γίνεται. Βοήθησε το Understanding Exposure του Bryan Peterson (το οποίο ακόμα δεν έχω τελειώσει), και τρία exchanges σχετικά με τη φωτογραφία. Τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσα και καλύτερα… +0,5
70. Θα δοκιμάσω τελικά εκείνο το extreme haircut;
Όχι, τα μαλλιά μου είναι ακόμα αρκετά νορμάλ. +0
71. Να πηγαίνω στα Λουτρά πιο συχνά.
Done! +1
72. …Ίσως να μην είναι η καλύτερη περίοδος να μάθεις να οδηγείς, ε;
Τελικά ήταν, και τα κατάφερα. +1
73. Τουλάχιστον, κάτι γίνεται με ένα ποδήλατο.
Κι όμως… +0
74. Αν ξαναέχω ποδήλατο θα πρέπει όμως να μάθω να το περιποιούμαι. Βλέπε: Zen and the Art of Motorcycle Maintenance.
Συμφωνώ. +0
75. Να ανάβω περισσότερα κεριά. Αφού lyser er så sød!
Συνεχίζω να μην ανάβω όσα θα ήθελα. +0
76. Να μάθω καλύτερα Processing και να κάνω κάτι ωραίο.
Ω ναι. Processing! Κάθε μερικούς μήνες το θυμάμαι και μετά το ξεχνάω αυτό… +0
77. Να φτιάξω έστω μια dystopia/alt-reality ιστορία.
80. Τι μπορώ να κάνω για να είμαι πιο ανεξάρτητος γενικά; Τα 25 είναι νομίζω μια καλή ηλικία για να είναι κανείς πιο ανεξάρτητος. Εννοώ, τελείως.
Για τώρα είμαι τελείως ανεξάρτητος. Για τώρα. +1
81. Να βρω περισσότερα επιτραπέζια και προφορικά παιχνίδια, όπως το Catan και το Contact.
Το δουλεύουμε. Οι επισκέψεις στο Playce και τα youth exchanges βοήθησαν σημαντικά σε αυτόν τον τομέα! +1
82. Να μην διστάζω να γράφω και χαζομάρες στο blog μου.
Αυτή εδώ η λίστα μετράει ως χαζομάρα; Αν είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, όχι. +0,5
83. Πώς μπορώ να προσφέρω στους γύρω μου καλύτερα;
Μην προσπαθόντας να κρύβω το ποιος είμαι στ’αλήθεια και όντας ανοιχτός και ειλικρινής. Τότε έχω δει τα καλύτερα αποτελέσματα. +0,5
84. Να δοκιμάσω Linux για άλλη μια φορά. Ubuntu this time?
Έφτιαξα (προσωρινά, είναι αλήθεια) το PC της Zanda με Linux που έτρεχαν κατευθείαν από το USB και τη RAM, κι αυτό με γέμισε όρεξη. Όταν υπάρχει καλύτερο support για παιχνίδια και όταν έχω τακτοποιήσει τα αρχεία μου, θα κάνω την αλλαγή. +0,5
85. ΒοοkCross more. Aυτό θέλει και να διαβάζεις πιο γρήγορα.
Κάθε φορά με απογοητεύει το BookCrossing… +0
86. Μπορώ μέχρι τότε να έχω τακτοποιήσει τα αρχεία μου;
Τα έχω μισο-τακτοποιήσει. Μετράει; Χμ. +0,5
87. Να κάνω μια έκθεση φωτογραφίας.
Όχι ακόμα. +0
88. Να πηγαίνω περισσότερο στην Αίγινα.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν… +0
89. Να κάνω κάτι που δεν θα έκανα κανονικά: piercing ή τατουάζ;
Μπρ… +0
90. Να γίνω early riser, a lark instead of an owl.
Εδώ στη Σόφια ξυπνάω μεταξύ 8 και 9 κάθε μέρα. It’s… happening? +1
91. Να εξερευνήσω τους θησαυρούς του progarchives.com, του prog not frog και άλλων τέτοιων.
Ουουου καλά… Λες και δεν έχω ήδη αρκετή μουσική που δεν έχω ακούσει ποτέ! +0
92. Να μάθω να λέω cheers σε 25 γλώσσες.
Αν πω ότι το έχω προσπαθήσει, θα πω ψέμματα. +0
93. Κάποτε, η Charisse μoυ είχε πει ότι όντας τόσο υδάτινος, χρειάζομαι περισσότερη φωτιά στη ζωή μου. Να προσθέσω αυτή τη φωτιά.
And the quest for the Holy Fire continues… +0
94. Να πηγαίνω σε ακόμα περισσότερα free stuff όπως είναι ο ΠΟΦΠΑ, είναι ωραία εκεί.
Όποτε μπορώ το κάνω. Free stuff is good. +0,5
95. Να βρω πιο χρωματιστά ρούχα. Βαρέθηκα τα μαύρα και τα σκούρα μπλε.
Γιέα! +1
96. Να βελτιώσω τα αγγλικά μου. Κάνω χαζά λάθη και ακόμα υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ να κάνω (να δω κάποιες ταινίες χωρίς υποτίτλους, να καταλάβω τι λένε τα τραγούδια. Αν και, ούτως ή άλλως, δεν ακούω τους στίχους). Επίσης, θέλω να μάθω περισσότερες και πιο εξειδικευμένες, λογοτεχνικές λέξεις.
Αντιθέτως, βλέπω έντρομος ότι τα αγγλικά μου χειροτερεύουν μήνα με το μήνα, γιατί πολύ απλά πρέπει να τα εξαπλουστεύω συνέχεια αφού μιλάω αποκλειστικά με non-native speakers. +0
97. Να μην παίρνω τον εαυτό μου υπερβολικά στα σοβαρά — το φυσικό μου είναι το χαλαρό, το αστείο, το παράλογο.
Γιατί το ξεχνάω τόσο συχνά αυτό; Γενικά νιώθω ότι έχω αποδεχτεί τον εαυτό μου ως αστείο, χαλαρό και παράλογο, αλλά μερικές φορές ξυπνάνε άλλες φωνές μέσα μου… +0,5
98. Να κάνω περισσότερο σκι (βγαίνει και φτηνά τώρα με την κρίση).
Πήρα και τα εξαρτήματα του σκι μου αλλά δεν χιόνισε σχεδόν καθόλου στη Βουλγαρία φέτος… +0
99. Να συγκεντρωθώ στο να γράφω καλύτερα.
Και πάλι δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό. Όλοι μου λένε ότι γράφω πολυ καλά, αλλά εγώ δεν το βλέπω ως κάτι που θα άρεσε σε άλλους να το διαβάζουν. Επίσης, δεν μπορώ να καταλάβω το ίδιο μου το στιλ γραφής γιατί αλλάζει συνέχεια! Για το αντικειμενικό του πράγματος: +0,5
100. Να επιζήσω το 2012. :Ρ Και μετά το ’13 θα έχει ενδιαφέρον όταν όλοι συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχει και ένα αύριο το οποίο θα είναι στ’αλήθεια άσχημο αν δεν ύπαρχει μια μαζική αφύπνιση σε όλο τον κόσμο. Να είμαι μέρος αυτής της αφύπνισης, ώστε το 2012, αν τίποτα άλλο, να είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία (προς το καλό).
Επέζησα. Και κάνω ό,τι μπορώ για το υπόλοιπο. +1
Τελική βαθμολογία: 33,0 στα 100.
Μια χαρά. Αυτό περιμένω απ’τον εαυτό μου. Ένα στα τέσσερα, ή ένα στα τρία. Το υπόλοιπο είναι η πραγματική ζωή.
Αν διαβάσατε μέχρι εδώ χωρίς να πηδήξετε στο τέλος κατευθείαν για να δείτε το σκορ… teach me, master.
Σύντομα η επόμενη λίστα. Αλλά πρώτα, οι κύκλοι. Γιατί η επόμενη λίστα θα είναι με βάση τους κύκλους. Άντε να δω πότε θα αξιωθώ να γράψω τελικά γι’αυτούς…
It is done! Almost three months after I ran my first 5K, I’m now proud to say that the previous week was my last for Gateway to 8K, and it was a success. I managed to put one foot in front of the other, with one of them always off the ground, at 149BPM, for 50 minutes straight. And I did that three times last week. My bragging rights I’m exercising before you.
But I’m not stopping here.
I’m not telling what I have in mind, either; they say that announcing your goals is the first step to not achieving them, because part of you has already derived satisfaction from the act of sharing and from the relevant -usually positive and supportive- reactions, thus making you less determined to actively work towards them.
On the other hand, of course, “publicly” announcing your goals can be used to hold yourself accountable if you give up. Saving face, even when it’s definitely only you and your ego who’s interested in whether you make it or not, may be a good incentive for sticking to it when the going gets tough, uncomfortable or requires certain sacrifices.
In any case, I generally prefer the former type of incentive, if only for the free drama build-up that comes along with it! >:}
Здравейте! Това е първът път, че пиша в български на компютъра. Уф, е много трудно с друга клавиатура…
One of the great things about EVS is that it gives you the opportunity to have proper classes for learning the language of your host country. For us, this means at least 120 study hours over a period of a few months, and right now we’ve done exactly half of that.
We have lessons on Monday and Thursday mornings in Zazy Language Centre, which is located on Vitosha Blvd right next to the Palace of Justice. Quite a central place to have lessons, right?
This is the entrance to the building – okay okay, I know what you’re thinking, but, if you get down to it, it’s nothing more than a photograph of a public place! The relevant jokes one can come up with from the fact that the entrance to a fetish club is the same as the entrance to where we have our language classes are rather obvious and I’ll leave them to your own sick imagination!
This is the place where we get our капучино (cappuccino) during our почивки (breaks). Did you notice that the shop is called “Kinky”? Are you noticing a mysterious pattern here? It’s not just me, right?
On a completely unrelated note, in the class itself I’m always sitting opposite this map.
I’m sorry, this has very little to do with our Bulgarian, but I just have to get it off my chest. What is this map? I’m a big geography and map nerd so bare with me, but what’s that… peninsula jutting out from the East of Finland towards Svalbard? What’s that island to the East of the Dominican Republic and Haiti, like a hydrocephalic Puerto Rico? Oh! Maybe MacMillan accidentally revealed the true location of Atlantis, what mapmakers, satellites, Google Maps etc. have been meticulously hiding for millennia. Thank you, MacMillan! The truth is out there.
Sorry for that. I just wanted to share with this little thing that continually catches my attention during the Bulgarian class.
From left to right: Oles, Hanna, Zanda, Maria,
Zlatko (our teacher), Vicente and Jeroen.
Maria from Spain was absent that day but I really
wanted to take the picture exactly then.
Don’t worry Maria, I haven’t forgot about you!
Now, this is our class. That’s us, the Library volunteers and the guys from Smart Foundation. This is the place where the magic happens. We hope that in the following half of our 120 hours we’ll learn just as much, if not more, than what we have learned already, and some day soon we’ll be ready to walk up to any baba or dyado and ask them for directions, order properly at the underground cantina next to the library with the handwritten menu with the green marker (have you seen handwritten Bulgarian??), understand what they ask us at the supermarket after we say the predictable things, which usually leaves us like deer in headlights… maybe even read some Bulgarian books! Yes, that’d be great indeed.
So, until the next attempts to actually write a post in Bulgarian, довиждане! (dovizhdane)
In Coffee House, Sofia – Bulgaria. Picture by Zanda
Is employment still relevant today? What is there left than needs doing? What’s going to happen to the world’s unemployed? What does automation have to do with all this? Is there an alternative? This and more in this episode of qbdp.
In addition, I mention this episode of The Cracked Podcast (it’s called “What America can’t admit about the Millennial generation” – trust me, it applies even more to the European South). You really need to give it a listen, it’s a must if you’d like to hear more about what unemployment means today, what more it could mean in the following years and why you shouldn’t be listening to your parents when they’re telling you that when they were your age they had already gone through 14 jobs or so. You should check out the rest of their episodes too, they’re doing a fantastic job.
The first time I heard about Veliko Tarnovo was a few months ago at a Youth in Action exchange in Greece. Two Croatian girls, Lily and Iva, were talking about this Bulgarian city, “the old Bulgarian capital”, in which they had done their Erasmus. I knew even then, before I knew whether or not I’d be coming to Sofia for certain, that if I did, Veliko Tarnovo would not be a place I’d want to miss. The pictures sealed the deal.
And so it happened. Two EVS projects, ours and that of Smart Foundation, the people of which, incidentally, we have our Bulgarian classes together with, we decided all together to head out to Veliko (Bulgarian for great) Tarnovo for the weekend – 4 hours from Sofia by train and 25lv each for the return ticket.
Everybody was sleeping and missed the fantastic winter viewoutside the train window. Well, not exactly everyone…
It’s very difficult to describe this city’s beauty. Imagine a river having created a canyon, and that canyon having its ridges built with fortresses, walls, churches and other old buildings generally accepted to be impressive and grand.
The problem with these stunning locations is that it’s almost impossible to convey with pictures the feelings of awe they inspire you with their multiple layers, bridges connecting their sides, how impressive the fact seems that they even exist. The above picture might look good, but the view to other side looked just as good, not to mention what there was to the side of that and even directly behind me. All I’m trying to say is that I could definitely see why someone would want to build on this spot in particular and then call it his castle and capital. It awoke something ancestral in me, something like the pride of being king of the hill, master of my domain and watcher of all.
We spent Saturday night in Hostel Mostel which turned out to be a fantastic choice: 20lv each for a shared bedroom + light dinner (a kind of curry rice) + a free beer and breakfast. But that’s not all. What really made it stand out for us was the very cheap local beers they had in the fridge in the common area, free for all to pick at will and pay for at check-out for the very low price of 1,30lv per bottle. Let me just say that some of us took better advantage of this deal than others.
Hostel Mostel. Innocent enough during the day…
…but a haven for evil drinking games at night!
Raditsa’s baba’s surprise pickled vegetables -great for beer munchies.
In the hostel we met other travellers from around the world who happened to be in Veliko Tarnovo at the same time as us. If we were a multinational group before, all of a sudden we became truly intercontinental: our group of three Spaniards, a Greek, a Latvian, a Dane, an Italian, a German and two Bulgarians was joined by two Argentinians (who had met earlier in their travels and decided to stick together) and an American from New York. We spent the rest of the night together, went out together and didn’t separate until when we had to say goodbye the next day, probably never to see eachother again. Those are the bittersweet moments of the world of travelling by staying in hostels, but also doing youth work and being involved in youth projects, I would add…
The highlights of our two days and a night in Veliko Tarnovo would be:
• Visiting the City Library, home to many old publications and books and staffed by people really keen to show us around:
April 1st, 1933
Our mentor and trip manager Boris with
the kind and helpful employee of the library.
The library doubles as a museum.
•The train from Sofia doesn’t stop directly inside the city so you have to take either a bus or a taxi from the station of Gorna Oriahovitsa for about a 10-minute ride to reach Veliko (the railroad going through the city connects Plovdiv to Ruse and is a different line from the Sofia – Varna one). In the station we saw something no-one else in our group had ever seen before but which all of us found very amusing: a free call-a-taxi service embedded into a coffee vending machine. We’re living in the future!
•Visiting a restaurant recommended to us by the very sweet people of Hostel Mostel, a spot called The Artchitects’ Club. While in summer it might be nice and cozy sitting in the terrace outside as advertised in that embedded link, visiting it at this time of year made it necessary to order more rakiya than we would have otherwise. We filled our grumbling traveller bellies with Chiushi biurek (stuffed peppers pané), parzhieni kartofel c kashkaval (french fries/chips with grated cheese), various forms of meat in giuvetsh, kavarma and kebab forms and other if we left freezing our socks off, at least we left satisfied! The greatest moment of the afternoon? The ringtone of the owner/waitress that served us was The Imperial March.
•Tsarevets, the old fortress of Veliko Tarnovo and probably its most iconic symbol.
Again, the pictures don’t do the place justice, so here’s my suggestion: you go there as soon as possible and experience “the city of Tsars” for yourself. We know we will; just imagine all the above in brilliant green!
