Unfortunately the only proper version of the song on Youtube is the one off We Lost the Skyline, which is OK, but just that. For the definitive, full band version I’ve come to love (the one from the In Absentia B-Sides), click here. You won’t regret it!
According to my last.fm page, I’ve listened to this song 30 times in the past few weeks. That sounds like an underestimation.
So you have been of use
And you have been abused
You know you look pale today
Your lipstick has gone astray
You sold out and lost your looks
You gave away all your books
(You should drown with me)
Your coil has been wound up tight
Unwind it with me tonight
(You should drown with me)
Tyre tracks Fresh on the ground
Where she will be found
Held under the water
Resting there in a stream
View from the cold water
Buried in green
Orange filter sky
Your drowning in family there
When will you come up for air
(You should drown with me)
Don’t feel you let ’em down
Cos they have already drowned
What if the world were rearranged so that the inhabitants of the country with the largest population would move to the country with the largest area? And the second-largest population would migrate to the second-largest country, and so on?
The result would be this disconcerting, disorienting map. In the world described by it, the differences in population density between countries would be less extreme than they are today. The world’s most densely populated country currently is Monaco, with 43,830 inhabitants/mi² (16,923 per km²) (1). On the other end of the scale is Mongolia, which is less densely populated by a factor of almost exactly 10,000, with a mere 4.4 inhabitants/mi² (1.7 per km²).
The averages per country would more closely resemble the global average of 34 per mi² (13 per km²). But those evened-out statistics would describe a very strange world indeed. The global population realignment would involve massive migrations, lead to a heap of painful demotions and triumphant promotions, and produce a few very weird new neighbourhoods.
Take the world’s largest country: Russia. It would be taken over by its Asian neighbour and rival China, the country with the world’s largest population. Overcrowded China would not just occupy underpopulated Siberia – a long-time Russian fear – but also fan out all the way across the Urals to Russia’s westernmost borders. China would thus become a major European power. Russia itself would be relegated to Kazakhstan, which still is the largest landlocked country in the world, but with few hopes of a role on the world stage commensurate with Russia’s clout, which in no small part derives from its sheer size.
Canada, the world’s second-largest country, would be transformed into an Arctic, or at least quite chilly version of India, the country with the world’s second-largest population. The country would no longer be a thinly populated northern afterthought of the US. The billion Indians north of the Great Lakes would make Canada a very distinct, very powerful global player.
Strangely enough, the US itself would not have to swap its population with another country. With 310 million inhabitants, it is the third most populous nation in the world. And with an area of just over 3.7 million mi² (slightly more than 9.6 million km²), it is also the world’s third largest country (2). Brazil, at number five in both lists, is in the same situation. Other non-movers are Yemen and Ireland. Every other country moves house. A few interesting swaps:
* Countries with relatively high population densities move to more spacious environments. This increases their visibility. Look at those 94 million Filipinos, for example, no longer confined to that small archipelago just south of China. They now occupy the sprawling Democratic Republic of the Congo, the 12th largest country in the world, and slap bang in the middle of Africa too.
* The reverse is also true. Mongolia, that large, sparsely populated chunk of a country between Russia and China, is relegated to tiny Belgium, whose even tinier neighbour Luxembourg is populated by 320,000 Icelanders, no longer enjoying the instant recognition provided by their distinctly shaped North Atlantic island home.
* Australia’s 22.5 million inhabitants would move to Spain, the world’s 51st largest country. This would probably be the furthest migration, as both countries are almost exactly antipodean to each other. But Australians would not have to adapt too much to the mainly hot and dry Spanish climate.
* But spare a thought for those unfortunate Vietnamese. Used to a lush, tropical climate, the 85 million inhabitants of Vietnam would be shipped off to icy Greenland. Even though that Arctic dependency of Denmark has warmed up a bit due to recent climate changes, it would still be mainly snowy, empty and freezing. One imagines a giant group huddle, just to keep warm.
* Jamaica would still be island-shaped – but landlocked, as the Jamaicans would move to Lesotho, an independent enclave completely surrounded by South Africa – or rather, in this strange new world, South Korea. Those South Koreans probably couldn’t believe their bad luck. Of all the potential new friends in the world, who gets to be their northern neighbour but their wacky cousin, North Korea? It seems the heavily militarised DMZ will move from the Korean peninsula to the South African-Botswanan border.
* The UK migrates from its strategically advantageous island position off Europe’s western edge to a place smack in the middle of the Sahara desert, to one of those countries the name of which one always has to look up (3). No longer splendidly isolated, it will have to share the neighbourhood with such upstarts as Mexico, Myanmar, Thailand and – good heavens – Iran. Back home, its sceptered isles are taken over by the Tunisians. Even Enoch Powell didn’t see that one coming.
* Some countries only move a few doors down, so to speak. El Salvador gets Guatemala, Honduras takes over Nicaragua, Nepal occupies Birma/Myanmar and Turkey sets up house in Iran. Others wake up in a whole new environment. Dusty, landlocked Central African Republic is moving to the luscious island of Sri Lanka, with its pristine, ocean-lapped shores. The mountain-dwelling Swiss will have to adapt to life in the flood-infested river delta of Bangladesh.
* Geography, they say, is destiny (4). Some countries are plagued or blessed by their present location. How would they fare elsewhere? Take Iraq, brought down by wars both of the civil and the other kind, and burdened with enough oil to finance lavish dictatorships and arouse the avidity of superpowers. What if the 31.5 million Iraqis moved to the somewhat larger, equally sunny country of Zambia – getting a lot of nice, non-threatening neighbours in the process?
Rearranged maps that switch the labels of the countries depicted, as if in some parlour game, to represent some type of statistical data, are an interesting subcategory of curious cartography. The most popular example discussed on this blog is the map of the US, with the states’ names replaced by that of countries with an equivalent GDP (see #131). Somewhat related, if by topic rather than technique, is the cartogram discussed in blog post #96, showing the world’s countries shrunk or inflated to reflect the size of their population.
Many thanks to all who sent in this map: Matt Chisholm, Criggie, Roel Damiaans, Sebastian Dinjens, Irwin Hébert, Allard H., Olivier Muzerelle, Rodrigo Oliva, Rich Sturges, and John Thorne. The map is referenced on half a dozen websites where it can be seen in full resolution (this one among them), but it is unclear where it first originated, and who produced it (the map is signed, in the bottom right hand corner, by JPALMZ).
—–
(1) Most (dependent) territories and countries in the top 20 of Wikipedia’s population density ranking have tiny areas, with populations that are, in relation to those of other countries, quite negligeable. The first country on the list with both a substantial surface and population is Bangladesh, in 9th place with a total population of over 162 million and a density of 1,126 inhabitants/mi² (56 per km²).
(2) Actually, the US contends third place with China. Both countries have almost the same size, and varying definitions of how large they are. Depending on whether or not you include Taiwan and (other) disputed areas in China, and overseas territories in the US, either country can be third of fourth on the list.
(3) Niger, not to be confused with nearby Nigeria. Nor with neighbouring Burkina Faso, which used to be Upper Volta (even though there never was a Lower Volta except, perhaps, Niger. Or Nigeria).
(4) The same is said of demography. And of a bunch of other stuff.
Source: Strange Maps, one of the best weird but so special blogs out there and one of my obvious favourites! 🙂
Epic. I recognized 32 of those… I wonder how many of them started in the “net’s greatest wretched hive of scum and villainy”, 4chan. And as much as I hate that place, it pains me to… *gulp* …like… find them funny… guilty… nooo! oh god please no!
Τους τελευταίους μήνες, οι σχέσεις μου με την λέσχη δεν πάνε καλά.
Όχι πως ήμασταν ποτέ φίλοι. Κάποτε, μάλλον από τον Μάιο του ’09, όταν άνοιξε η κάτω λέσχη στο Ευ Ζην (αλλά και λίγο πριν, όταν το λεωφορειάκι μας έπαιρνε έξω από τον Βερόπουλο και μας πήγαινε στον Λόφο για να φάμε μεσημεριανό…), η σχέση μου με την λέσχη ήταν αντίστοιχη με αυτή που έχω με πολλούς συμφοιτητές μου: τους βλέπω κάθε μέρα, ποτέ δεν τους μίλησα πάρα πολύ και ποτέ ίσως δεν υπήρξε μια πραγματική αμοιβαία συμπάθεια. Όμως ακριβώς εξ αιτίας την καθημερινή τριβής, μήνα με τον μήνα, χρόνο με τον χρόνο, αυτή η επαφή έχει εξελιχθεί σε κάτι περισσότερο από συνήθεια και γνωριμία αλλά κάτι λιγότερο από φιλία… μια περίεργη κατανόηση η οποία σε κάνει να γνέφεις ή να λες «Γειά!», ακόμα και αν δεν είσαι καν σίγουρος ότι θυμάσαι το όνομα του άλλου.
Έτσι και με την κάτω λέσχη. Mε παρέες κατα καιρούς διαφορετικές, σχεδόν καθημερινή βίζιτα (συνήθως μεσημέρι και βράδυ) και συχνά αρμένικη: μέναμε τελευταία παρέα στην λέσχη, οι κυρίες της λέσχης καθάριζαν κι εμείς μπορεί να μην είχαμε καν επιστρέψει τους δίσκους μας και να φτιάχναμε εικαστικά αριστουργήματα με το βραδινό μας. Το φαγητό και η ποιότητα του έχει υπάρξει αγαπημένο θέμα συζήτησης, μαζί με διάφορους καυγάδες, φιλοσοφικές κουβέντες, ατέλειωτες αντιπαραθέσεις για games, ιδεολογικές διαμάχες σχετικά με την –πάντα επιλεκτική!– αποχή μερικών μας από το κρέας. Ποτέ δεν ξέραμε ούτε μας απασχόλησε ιδιαίτερα τι ακριβώς ήταν αυτό που κατέληγε στις μαύρες τρύπες μας.
Ευτυχώς από ποικιλία η λέσχη ποτέ δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από πουθενά, κι έτσι πάντα είχαμε κάτι να συζητήσουμε! Ψάρι με γεύση κοτόπουλο: κοτοπουλόψαρο! Μπριάμ μόνο με πατάτες και ένα κομμάτι μελιτζάνα κι άλλο ένα αντίστοιχο κολοκυθάκι (στην καλύτερη) ή πατάτες με λαχανικά — τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα το μενού είχε πατάτες ψητές με πουρέ και σάλτσα γεώμηλου — μακαρόνια με σάλτσα τόνου (καρμπονάρα βασικά με τόνο αντί για μπέικον :κ) , ή πορτοκάλια χωρίς γεύση και μόνιμα λασπωμένο, κακά πλυμμένο μαρούλι. Όσο για τα επιδόρπια, το πράγμα είναι πολύ απλό: Δεν ήταν κρεμ καραμελέ, μήτε ήταν ζελέου: ήταν μονάχα μι’ αλοιφή, μ’άρωμα πετρελαίου… Ή ψαρίλας. Το έχουν τα ειδικά τους ψυγεία, βέβαια! Μεταθέτουν τις μυρωδιές από το ένα φαγητό στο άλλο: πηγαίνει από το κοτόπουλο στο ψάρι και από το ψάρι στο ζελέ και από το ζελέ στο… ω ελάτε τώρα αφού ξέρετε ότι το ζελέ δεν μυρίζει (εννοούμε τα κανονικά ζελέ και όχι της λέσχης)! Ή το περίφημο ρύζι «αμβροσία» το οποίο, πριν μάθουμε ότι ήταν ονομασμένο όπως και το catering το οποίο έχει αναλάβει την λέσχη και ήταν η υποτιθέμενη specialité του, το βλέπαμε ως απόδειξη ότι, εκτός των άλλων, οι υπεύθυνοι της λέσχης είχαν και μια κάποια άρρωστη αίσθηση του χιούμορ. Αντί για νέκταρ, το μόνο που είχαμε ήταν μια βρύση. Για νερό. Τώρα που το σκέφτομαι, τι ωραία που θα ήταν αν αντί για νερό αυτή η βρύση ανάβλυζε μπύρα… Ποιος το χέζει το νέκταρ…
Και φυσικά, ο τρόπος που έχει η λέσχη να παίζει με το στομάχι σου! Μπορεί να έτρωγες τρία πιάτα, θα τίγκαρες, όμως μετά από 3 ώρες θα είχες λιγούρες, και μετά από 5 θα πείναγες ξανά! Λες και όλα αυτά που έφαγες ήταν στην πραγματικότητα αφρός μεταμφιεσμένος σε μπριζόλα, αρακά, μακαρόνια, ο οποίος όμως αφρός σε πάχαινε αν έτρωγες περισσότερο. Ναι, εγώ τουλάχιστον είχα πάρει κιλά όταν έτρωγα στην λέσχη περισσότερο από μια μερίδα. Δεν ξέρω τελικά, ίσως και να ήταν αφρός από την πολύλή σόδα! Πολλά φαγητά είχαν, σύμφωνα με μαρτυρίες (εγώ ποτέ δεν την κατάλαβα), ακόμα και γεύσησόδας, αλλά εκτός από το ότι ποτέ δεν θα μάθουμε αυτό το μυστικό, κανένα φοιτητικό εστιατορίο στον κόσμο δεν βγάζει την ουρά του απ’έξω από το θέμα της χρήσης της.
H λέσχη πάντα μας καλούσε να λιώνουμε με τις ώρες άφοβα. Μμμ, νόστιμο!
Τελικά όμως, παρά τα όσα λέγαμε,όλα έβαιναν καλώς. Μπορεί η λέσχη μας να μην ήταν όσο καλή όσο αυτή της Ρόδου, των Ιωαννίνων, που ήταν ολόκληρο εργοτάξιο, ή της Κέρκυρας (τι σαλάτες. Ω:τι σαλάτες! {:ε *όνειρα χορτοφαγικά*), όμως όλοι έχουν πει πως είναι καλύτερη από τις αντίστοιχες της Αθήνας ή της Θεσσαλονικής. Και φυσικά, ανέκαθεν ήταν το καθημερινό hot spot. Ποιο Mουσικό, Lazy και μαλακίες! Πήγαινες λέσχη και αμέσως γέμιζε ο μετρητής του social! Καθόμασταν και σε προνομιακές θέσεις για να τσεκάραμε ευκολότερα ποιος ερχόταν. Και στην τελική, το ψωμί δεν ήταν άσχημο (όταν ήταν φρέσκο).
Όλα αυτάαλλάξανε τον Σεπτέμβριο. Πηγαίνουμε την πρώτη μέρα που άνοιξε η λέσχη, παίζει να ήμασταν και οι πρώτοι, σίγουρα ήμασταν και οι πρώτοι που μάθαμε τα υπέροχα μαντάτα. «Η κάτω λέσχη θα κλείσει και όλα θα πάνε πάνω!», μας είχε πει μια από τις κυρίες που μας σέρβιραν. Οι οποίες, παρένθεση, ακούνε τα παράπονα αλλά δεν φταίνε και σε τίποτα, την δουλειά τους κάνουν… Δεν νομίζω να θέλουν να μας προσφέρουν το φαγητό που μας προσφέρουν. Παίζουν και λίγο τον ρόλο του προστατευτικού κυγκλιδώματος, κάτι σαν τους μπάτσους, σε αυτές πάνε όλα τα αρνητικά σχόλια και όχι σε αυτούς που κάνουν τα κουμάντα. Τέλος πάντων. Ναι, πρώτα από τις κυρίες της λέσχης το μάθαμε. Ήταν η αρχή του τέλους.
Δεν πήρεπερισσότερο από μερικές εβδομάδες για να γίνουν τα παραπάνω πραγματικότητα. Και τι προειδοποίηση. Όλοι πήγαμε στον λόφο, η κάτω λέσχη έκλεισε άδοξα γιατί υποτίθεται ότι δεν θα ήταν απαραίτητη εφόσον όλοι οι φοιτητές θα ήταν στον λόφο. Η ποικιλία μειώθηκε: από δύο επιλογές, που και πάλι μερικές φορές δεν υπήρχαν ουσιαστικά στην κάτω λέσχη γιατί το φαγητό ερχόταν από την λέσχη του λόφου, μειώθηκε σε μια επιλογή για κάθε γεύμα. Οι τουλάχιστον δύο μερίδες που δικαιούμασταν, μειώθηκαν σε μία (!), το πρωινό είναι παρελθόν (μικρό το κακό εδώ που τα λέμε) και οι ώρες άλλαξαν ώστε να είναι, ω τόσο μα τόσο βολικά, ακριβώς πάνω στις ώρες των μεσημεριανών και βραδινών μαθημάτων.Ευχαριστούμε τόσο πολύ, κύριοι που φροντίζετε πάντα πριν από μας για μας. 🙂 Είναι αλήθεια, τα λεφτά που παίρνει το Πανεπιστήμιο Αιγαίου από το κράτος μειώθηκαν κατα 30% φέτος. Όμως φαίνεται πως η λέσχη πρέπει να τους έτρωγε πολλά (pun intended) αφού οι ίδιες αλλαγές έχουν γίνει και η ίδια κατάσταση φαίνεται να επικρατεί και στην Χίο, όπως με πληροφόρησε ο Φάνης. Η φοιτητική μέριμνα γενικά χτυπήθηκε πολύ σκληρότερα με τις περικοπές απ’ότι άλλοι τομείς χρηματοδότησης, η σίτιση μαζί με τις εστίες αλλά και πολλά περισσότερα. Μετά από όλα αυτά, η λέσχη δεν ήταν πια αυτή που ήξερα: από συμπαθητικός γνωστός είχε μετατραπεί στην συμφοιτήτρια την οποία όχι μόνο δεν χωνεύω, βρωμάει σαπίλα από πάνω ως κάτω, μου έχει παίξει μαλακία και ΕΙΜΑΙ αναγκασμένος να την έχω και στην ομάδα μου…
Αυτές οι αλλαγές με χτύπησαν περισσότερο πριν λίγες μέρες. Ήταν Τετάρτη, μέρα που δεν έχω μάθημα όμως είναι παραδοσιακά μέρα λαδερών (η καλύτερη μου: όλο κρέας, κρέας, κρέας το βαρέθηκα, φέρτε μου ένα φασολάκι που τ’ορέχτηκα!) είχα βέβαια να κολλήσω και αφίσες για την Κινηματογραφική Συμμορία. Ο καιρός ήταν απαίσιος: μια λεπτή συννεφιά που έδινε μια ξεπλυμένη άρρωστη απόχρωση στα πάντα, μια ζέστη (ΤΙ ΚΑΙΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΤΕΛΗ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΘΑ ΚΑΝΩ ΧΑΡΑΚΙΡΙ), μια άπνοια, η ατμόσφαιρα ήταν κολλώδης… Εν ολίγοις, ο ιδανικότερος καιρός για να αφήσεις την φωτογραφική σου μηχανή σπίτι. Η διάθεση μου κοινώς ακαταμάχητη, είχα πάει και μόνος. Φτάνω στην λέσχη, βλέπω τρία τεράστια ταψιά τίγκα στους γίγαντες… Και μόνο γίγαντες.
Fun fact about cubi: Πρέπει να έχω κάποιου είδους δυσανεξία στα φασολοειδή (γίγαντες, φασολάδα, μαυρομάτικα, ακόμα και αυτά τα κόκκινα που πάντα μου θυμίζουν το Salad Bar των Goody’s) γιατί ακόμα κι αν φάω μικρή ποσότητα το στομάχι μου κυρήσει εμφύλιο πυρηνικό πόλεμο, με βόμβες να σκάνε ανά τακτά χρονικά διαστήματα και ο όλος αρμαγεδώννας να κρατάει και την επόμενη μέρα. Οπότε όχι, δεν είναι μόνο πόλεμος… αερίων!
Με είδε η κυρία που σέρβιρε να είμαι {:ε, της εξήγησα: «Έχω δυσανεξία στα φασόλια…». Μου απάντησε: «ΟΚ, θα σου βάλω δυο πιάτα ρεβυθόσουπα.» Wow, thanks, I guess, αν και τα ρεβύθια αυτά καθαυτά απάρτιζαν λιγότερο από το 1/10 της συνολικής μάζας αυτής της σούπας. Καθώς υπέγραφα και έπαιρνα τον δίσκο μου, με ρώτησε: «Τι κάνει το κορίτσι που μας έλεγε και κανένα γειά;» Αυτή η φράση μου θύμισε πολλά απ’όσα περιγράφω παραπάνω, ίσως και να μου έδωσε την όρεξη να γράψω όλο αυτό. Όσο πιο ειλικρινά μπορούσα της απάντησα «δεν ξέρω» κι έκατσα σκεφτικός να φάω το νερό μου με λίγα ρεβύθια μέσα. Αλήθεια, πόσοι να τις χαιρετάνε; Γιατί όχι περισσότεροι; Γιατί όχι έγω; Λες και φταίνε αυτές για την πολιτική της λέσχης, λες και φταίνε οι μπάτσοι για τις αποφάσεις των γουρουνιών… Τώρα αν αντίστοιχα οι κυρίες της λέσχης προστατεύουν την λέσχη από τα εξαγριωμένα πλήθη των φοιτητών, θα έλεγα ότι οι συγκρίσεις σταματάνε κάπου εδώ.
Ο Αργύρης και η «παραπονιάρα» κυρία στην πάνω λέσχη. Frame από Αεικίνηση. 😛
Την επόμενη μέρα, πήγα και είχε λαζάνια με κιμά. Μόνο λαζάνια με κιμά: τα τρία ταψιά γεμάτα με το ίδιο φαγητό μου έδωσαν περισσότερο την αίσθηση συσσιτίου παρά εστιατορίου. Kαι ήταν η μέρα που έχω μάθημα όλη μερα στον λόφο. Έκανα την καρδιά μου πέτρα, προσπάθησα να απομακρύνω τον κιμά από ανάμεσα τις φέτες ζυμαρικού μου για να μην πεινάσω τελικά… Τα σχόλια γύρω μου όχι και πολύ καλά για τον κιμά που ήθελα-δεν ήθελα δοκίμασα, μικρό το κακό σκεφτόμουν… Μια απίστευτη καούρα με ακολούθησε για το υπόλοιπο της ημέρας.
Έχουν γίνει μερικές δράσεις ως αντίσταση σε αυτές τις αλλαγές. Θυμάμαι όταν μπήκαμε με παιδιά κυρίως από το Μπίνειο αλλά και τον Μητσάκο, την Ήρα και άλλους και είπαμε πως θα σερβίρουμε εμείς το φαγητό, μόνο και μόνο για να μείνει η λέσχη ανοιχτή μέχρι τις 15:30, αντί για τις 15:00. Τελικά αυτό απέτυχε γιατί οι υπάλληλοι της λέσχης δεν μας άφησαν να μπούμε πίσω από τον πάγκο — δεν ήταν ότι ήθελαν να φύγουν και δεν τις αφήναμε, μάλιστα μένουν μέχρι αργά ούτως ή άλλως (…) — απλώς «απαγορευόταν από το υγειονομικό». Ειρωνικό θα έλεγα. Και ας έλεγε ο υπεύθηνος ό,τι ήθελε για το ότι τα υλικά και το φαγητό έχει περάσει όλους τους ελέγχους: who watches the watchmen, I ask? Ποια είναι τα κριτήρια ποιότητας τους όταν το μαρούλι παίζει να είναι και άπλυτο; Και τα κάτουρα μας είναι αποστειρωμένα, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι καλή ιδέα να τα πίνουμε! Πάντως η λέσχη έμεινε ανοιχτή λίγο παραπάνω εκείνη την μέρα…
Επίσης έχει στηθεί τις τελευταίες εβδομάδες ένας πάγκος έξω από την λέσχη που έχει χειροποίητες πίτες, κέικ κτλ, φτηνό καφέ και πολύ καλό φρέσκο χυμό πορτοκαλί. Βάζουν και γύρη μέσα για να είναι «πιο δυναμωτικός»! Εγώ δεν μπορώ παρά να τους βγάλω το καπέλο, να τιμάω τα καλούδια τους και να βλέπω ένα τόσο χειροπιαστό και καλό μέτρο σύγκρισης με την κερδοσκοπία που λέγεται λέσχη.
Πάντως, για να είμαστε δίκαιοι: οι μερίδες έχουν διπλασιαστεί, και δεν πεινάς μετά από 3 ώρες. Και όπως αναφέραμε πολλές φορές στις αιώνιες συζητήσεις μας στην λέσχη: είναι τσάμπα! Όμως που τελειώνει το τσάμπα, που αρχίζει το επικίνδυνο; Όταν κάτι είναι τσάμπα, πώς αντιδράς όταν η ποιότητα του πέφτει; Γιατι δεν μπορείς να πεις «η ποιότητα θα έπρεπε να είναι καλύτερη γιατί την πληρώνω!». Και έτσι μπορούν να μας δίνουν ότι τελευταίο υπάρχει, ό,τι χειρότερο σε ποιότητα χωρίς να έχουμε δικαίωμα να πούμε τίποτα! Αλλά τι λέω; Η κυρία Χριστίνα (;) στην λέσχη που σερβίρει το είχε πει καλύτερα απ’όσο εγώ ποτέ θα μπορούσα, και πάντα επίκαιρα:
«Να χαίρεστε που έχετε και φαγητό».
Garret in old lesxi pic (09/'09): "There is no such thing as a free lunch..."
ΥΓ: Για τις άπειρες ώρες που έχω περάσει στην λέσχη, διαπιστώνω μετά απο ψάξιμο στις φωτογραφίες μου ότι δεν έχω παρα ελάχιστες και από συγκεκριμένες φάσεις. Συνήθως μιλάγαμε υπερβολικά πολύ για να έχουμε χρόνο για να τράβαμε φωτογραφίες. Α, ή τρώγαμε.
Everybody will tell you that memory can’t be trusted. When they say that, of course, what they mean is other people’s memories can’t be trusted. We don’t like to think that everything we know about the world is based on a deeply flawed and illogical storage system.
We’re not talking about being bad at matching faces with names here. Science has found that your memory is basically a pathological liar, just making it up as it goes along. For instance …
Great article. It reminds me of that book I read last year, “A Mind Of Its Own“, which portrayed just how much our very own brain is more than able to fill in the role of the traitorous underling, ready to back-stab us at the first opportunity! Thinking that the one thing we take for granted, the thing on which we base our lives, decisions and theories about the world, our memory, is so flexible and untrustworthy, a weasel really, is shudder-worthy…
I watched this movie today. For most of it I was at the stage in which you are before the brink of tears, feeling the goosebumps all over.
Koyaanisqatsi is Hopi for: 1. crazy life. 2. life in turmoil. 3. life disintegrating. 4. life out of balance. 5. a state of life that calls for another way of living. Indeed: it is a story about the imbalance of humankind’s relationship with nature, told with no words whatsoever, just by use of images and music… It’s awe-inspiring, deep, poetic (I’ll have to see it a few more times to catch all the hidden metaphors) and breath-taking to watch using mostly slow-motion and time-lapse techniques. The only way you’d be able to tell it was filmed back in 1982 would be the old cars, fashion, electronics etc. But one of the most important mood-setters is the soundtrack, which was composed by Philip Glass.
Together with the music, these first few minutes make the film look very promising indeed… You might watch it all if you like (recommended), but you might just as well watch till about 3:50 of the following to catch the spirit — realising what it is you’re witnessing is half the beauty.
Here I am with Jafar in my lap, posting some more music I feel expresses better than words what I’m feeling right now (as if I haven’t done so almost exclusively already, as if me expressing it here makes any difference!) Is these two songs’ message conflicting? It might be, but conflict is just one way two different things may interact through; another is mutual completion…
I wonder if these Youtube videos will still be up in, say, 5 or 10 years? Will this very site be a part of the Cloud? Gah, let’s just focus on the great music for now and leave the dark thoughts behind!
I had the 28 Days Later (jaw-dropping movie, Boyle has placed his name firmly in my favourite directors list long now) OST playing in the background while on the phone when this track came up. And it immediately hit multiple chords: that of recognition, that of awe, that of I-want-to-play-this-track-again-when-I-go-back-downstairs.
