Αστείες Λέξεις #2

Συνεχίζουμε με άλλο ένα ζώο του δάσους… και άλλη μια ημι-ταμπού λέξη.

Αλεπού.

Η αλεπού. Αλε-πούούούούού!

Αλήθεια τώρα, ποιο θηλυκό ουσιαστικό τελειώνει με -πού; Μπορώ να σκεφτώ σε -ού: τρελοκοτσιδού, καλαμπουρτζού, βυζαρού, Καραμπουρνού, κουρελού, μπουζουκτζού, ad infinitum.

Η ρίζα είναι η αρχαιοελληνική αλώπηξ. Στα λατινικά έχουμε το vulpecula (θυμίζει vaffanculo!). Όποιος γνωρίζει από στοιχειώδη Pokemon-ολογία θα αναγνωρίσει αμέσως πως ο συνδυασμός και των δύο μας δίνει το Vulpix

Όμως… ΑΛΕΠΟΥ;

Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο ζώο το οποίο όταν ονομάζεις το στόμα σου κάνει μια έκφραση θαυμασμού ή έκπληξης!

-Allez, allez!

-Πούούού;;;

Πρόσφατα κατάλαβα ότι τρέφω μια ιδιαίτερη συμπάθεια για τις αλεπούδες, τα αλεπουδάκια, τους… αλεπούδους (αλεπούδους!! αυτή κι αν είναι μια αστεία αλλά ταυτόχρονα γλυκιά λέξη! Με κάνει ^ω^ για λόγους οι οποίοι είναι υπεράνω μου. Μπορεί να έχει να κάνει με την μουσούδα!), όμως αυτή ακριβώς η λέξη που έχουμε στην γλώσσα μας για να περιγράψουμε αυτά τα συμπαθέστατα, πορτοκαλί, συνυφασμένα με την πονηριά, ξαδερφάκια των σκύλων, είναι τουλάχιστον απογοητευτική. Ενώ το vixen, το fox (ποιαδήποτε λέξη τελειώνει με -x είναι πολύ προσφιλής και κουλ. ΝΑΙ, και το sex), το fuchs, το kitsune…

Αρκετά με τις αλεπούδες.

Η δεύτερη λέξη για απόψε είναι το τσουτσούνι.

Το στόμα μας παίρνει την ίδια έκφραση με αυτήν που παίρνει όταν τελειώνουμε το αλεπού. Όμως κάνει πρώτα και ένα “τσ” — που είναι αστείος φθόγγος όπως και να το κάνουμε — λέμε δυο φορές το μόριο (pun unintended) τσου και κλείνουμε με ένα νι (we are the knights who say… tsoutsouni!)

Το τσου από μόνο του συνήθως δηλώνει άρνηση, ονοματοποιία από το «τς» και μια κίνηση των ματιών ή/και του κεφαλιού προς τα πάνω. Οπότε έχουμε να κάνουμε με μια διπλή άρνηση εδώ, η οποία και χωρίς την κατάληξη -νι κάνει την ίδια δουλειά, ίσως λίγο πιο ειρωνικά.

Τσουτσούνι είπα πρώτη φορά όταν ήμουν 4, ή 5 χρονών. Ήξερα τι είναι, είχα κι εγώ άλλωστε, από εκεί έκανα (και κάνω) τσίσα. Και η έμπνευση ήταν ένα παιχνίδι ξύλου στο μουφό-NES μου στην κασέτα με τα 82-in-1 games, το οποίο πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ πώς ήταν, θυμάμαι μόνο ότι ήταν με πολεμικές τέχνες. Όχι δεν ήταν το Kung Fu ή το Karate Kid. Μπορούσες να ρίξεις χαμηλή κλωτσιά, και ο φίλος μου ο Αλέξανδρος μου φώναζε «ΒΑΡΑ ΤΟΝ ΣΤΟ ΤΣΟΥΤΣΟΥΝΙ! ΣΤΟ ΤΣΟΥΤΣΟΥΝΙ!»

Οπότε το τσουτσούνι είναι αυτό που έχουν οι άντρες ανάμεσα στα πόδια τους. Το πέος. Το πουλί. Η *εισάγετε εδώ άσχημη λέξη που δεν μου αρέσει καθόλου για να περιγράφει αυτό που έχω μέσα στο παντελόνι μου*. Η σκέτη τσουτσού είναι μια μάλλον ειρωνική εκδοχή η οποία δεν χρησιμοποιείται όπως το τσουτσούνι, κυρίως από παιδιά δηλαδή, και μου φέρνει στο μυαλό κάτι το μικρό, ανίσχυρο, κάτι το όχι και τόσο αρσενικό τέλος πάντων. Ενώ το τσουτσούνι, αν και αστεία λέξη, έχει μια υπόσταση, πώς να το κάνουμε, το νι κάνει την διαφορά!

Ας παρατηρήσουμε και δυο εναλλακτικές ερμηνείες του παγκόσμιου προθέματος τσουτσου-.

Στα ιαπωνικά, το chu-chu είναι ονοματοποιία για το φιλί. Ναι, το ματς-μουτς στα ιαπωνικά είναι τσουτσού.

Τσού-τσού-τσουρου-τσού-τσού-τσουτσου-ρού. Τσουτσούρου; Χμ! Κάπου μπορεί και να μας έστειλε το τρελό-Katamari. Τσουτσουρώνω, τσουτσουριάζω: ερεθίζομαι! Τα παιδάκια μπορεί να είναι πιο κοντά στην ωμή, ενήλικη πραγματικότητα απ’ότι θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν! Αν και τότε θα έπρεπε να λέγαμε το τσουτσουρόνι ή το τσουτσουρίνι (!) Η ιδέα ότι όλο αυτό το (κατα τ’άλλο γαμάτο) τραγούδι, με όλη του την χαζοχαρά, μπορεί να μιλάει για τσουτσούδες — να ‘το κι άλλο θηλυκό ουσιαστικό σε -ού! — με κάνει να χαμογελάω ανεξέλεγκτα.

Choo-choo, ο ήχος που κάνουν τα τραίνα στην βρετανική ονοματοποιία. Charlie the Choo Choo, όπως συναντούμε και στο έπος του Stephen King, το Dark Tower. Tσαφ-τσουφ που θα λέγαμε εμείς.

Ίσως και αυτό το φαινομενικά αθώο, παιδικό τραγουδάκι, να είναι ανέλπιστα, επικίνδυνα κοντά στην ουσία του πράγματος. Τα μικρά προετοιμάζονται από νωρίς για την μετα-εφηβική τους ζωή. Οι Python το λένε καλύτερα απ’όσο εγώ θα μπορούσα ποτέ ακόμα και να φανταστώ.

Τα τραίνα που μπαίνουν σε τούνελ έχουν χρησιμοποιηθεί πολύ ως υπονοούμενα για σεξ, όπως και τα πυροτεχνήματα, οι πύραυλοι και άλλα διάφορα φροϋδικά.

Πίσω όμως στην δική μας ονοματοποιία: θα μπορούσε ποτέ η τσουτσού, μια διπλή άρνηση ουσιαστικά και τελικά ίσως και μια κατάφαση (εξαρτάται ποιον ρωτάτε), να κρύβει ανείπωτα μυστικά για την ανθρώπινη σεξουαλικότητα, περισσότερα απ’όσα θα μπορούσαμε ποτέ να καταλογίσουμε σε μια «παιδική» λεξούλα;

Review: Το άρωμα

Το άρωμα Το άρωμα by Patrick Süskind

My rating: 4 of 5 stars

I found my copy of The Perfume (Το Άρωμα in greek, I read it in its greek translation, the 1987 edition) in a used bookstore and got it for only €4. It was some of my best spent money of the holidays!

Jean-Baptiste Grenouille is one of the fantasy characters sitting most cozily in what we’d call a moral grey zone. He’s barely human, really, his traits strange indeed, bringing to mind an extreme, sick but interesting result coming right out of an RPG’s character creation menu. His complete lack of charisma is balanced-off (or perhaps, induced) by his survival skills and, most notably, his LEGENDARY sense of smell. This isn’t your ordinary person that can connect memories with scents. Grenouille’s smelling capabilities are so exquisite, his other senses almost reach the point of atrophy.

Throw this character smack bang in the middle of 18th century France, with all its perfumes and the art and science of their creation, flowers, stink, human waste, the almost complete lack of bathing, aristocracy, Enlightenment and pseudo-enlightenment (not claiming I can tell the two apart) rural landscapes, and you’ve got yourself this great book.

I did lose myself in some of the scents described in The Perfume, marveling at the sheer power of the most underused and underestimated of the Five Senses, the one whose true strength seldom ever enters the realm of true human consciousness, instead pulling the metal strings from below, connecting with parts of our brain that have evolved little since the time our reptilian ancestors ruled the Earth. I can relate to a certain scent bringing back powerful memories, but for Grenouille, the scent was the purpose. He isolated it from any and all connotations: that was the only way he could see, excuse me, smell the world, everything else was secondary or irrelevant. It is really hard to describe how striking the smell of a tannery or of Paris’s cesspools (if they even existed) must have been, or, one the other end of the spectrum, what the girls’ perfume or the many different precise recipes as perceived by him might have been. But that’s the good thing about books, that’s where they win over other media. Merely imagining the scents, the odours, the stench, the perfumes, comparing it with one’s own (de facto and comparitively little) experience is enough to set the scene.

The historical background, even if not entirely accurate, is a very pleasant and convincing addition. I really had the chance to imagine a pretty clear picture of life in a small town in 1760s France, and even better, what an effect on this community a man with powers such as Grenouille would have. What I also felt was a prominent theme was of how little importance human life was at the time. Many, many characters just die, almost as an easy way for the writer to not have to mention them again.

That said, the book’s chief focus is (perhaps somewhat disappointingly) not the social effects of the protagonist’s power, even if that scope would have been awesome indeed. No, we, the readers, have a good look at Grenouille’s life and how it must have been for him instead. The look at the one-sidedness of his existence is quite uncanny at times. At the very end, we do not see the full extent of what an influence Grenouille could have on the entire world, which is something I would have liked to read about, how far his gift, malice and unique way of seeing the world could have taken him. But the ending is satisfyingly shocking and apt. No complaints!

I finished The Perfume in just two days. It’s a smell, I mean, small book so you can do much worse than giving it a whiff. It far, far from stinks! Yes, and now there are hints of cheese wafting around. Mmm, cheese…

View all my reviews

Automatically posted from my Goodreads profile. This is just a test for Goodreads-Wordpress connectivity. Doesn’t look bad, does it? 🙂

Αστείες Λέξεις #1

Τις τελευταίες μέρες έχω ξεκινήσει μια αναζήτηση για ιδιαίτερες ελληνικές λέξεις τις οποίες, αφού εντοπίσω, γράφω στο σημειωματάριο μου με σκοπό να φτιάξω μια γκράντε λίστα γλωσσικών μονάδων των οποίων το άκουσμα και μόνο είναι αρκετό για να εμπνεύσει το γέλιο (αν μπορούσα να εξηγήσω τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να γελάνε δεν θα ήμουν εδώ τώρα αλλά κάπου μακριά, πλούσιος, διάσημος και με πόνο στα μάγουλα).

Δύο από τις λέξεις που έχω συλλέξει μέχρι τώρα είναι η «αρκούδα» και η «κουράδα».

Εμπρός, πείτε τις φωναχτά. ΑΡΚΟΥΔΑ! ΚΟΥΡΑΔΑ! Γελάστε μόνοι σας με την σύνδεση των ήχων με τις εικόνες. ΑΡΡΡ-ΚΟΥ(!)-ΔΔΑ! Σκέφτεστε ένα μαλιαρό, σεβάσμιο τετράποδο του δάσους ή των παγετώνων (είναι το αντίστροφο τεστ του «Μην σκέφτεστε μια πολική αρκούδα», μια προσταγή η οποία απλά είναι αδύνατο να εκτελεσθεί, γεγονός που κατα τα λεγόμενα αποδεικνύει την αδυναμία του ανθρώπινου εγκεφάλου να σκέφτεται με αρνήσεις.) ΑΡΚΟΥΔΑ!

Εμένα πάντως μου φαίνεται ακόμα πιο αστείο το γεγονός ότι η λέξη αρκούδα προέρχεται από την Άρκτο, (ναι, από εκεί βγαίνει και η Αρκτική, η Αντ-αρκτική — απέναντι από την Αρκτική — καθώς, οι Άρκτοι, οι αστερισμοί, πάντα έδειχναν προς τον Βορρά. Έτσι ο Βορράς ήταν Αρκτικός — the land of bears!) και το υποκοριστικό -ούδα, το οποίο χρησιμοποιείται ευραίως στην Μυτιλήνη για θηλυκά ουσιαστικά, αλλά φαντάζομαι δεν γνωρίζει γεωγραφικό περιορισμό. Όπως ο λέων έγινε λεοντ-άρι και το κούνι έγινε κουν-έλι (αστειεύομαι).

Η κουράδα το μόνο που μου φέρνει στο μυαλό είναι μια αντίστοιχη, παραμορφωμένη υποτίμηση ενός κούρου — ναι, των αρχαίων. Μπορώ να φανταστώ έναν κούρο να πήγαινε ωραίος, γυμνασμένος και τέλειος στους Ολυμπιακούς Αγώνες με ένα μικρό όμως μειονέκτημα — να ήταν μικρότερου αναστήματος από τους υπόλοιπους. Οι συναγωνιζόμενοι του, εκμεταλλευόμενοι αυτή του την φυσική του ατυχία και χωρίς κανέναν σεβασμό στην — ως γνωστόν, από τότε κιόλας ανύπαρκτη — ευγενή άμιλλα, θα έκάναν επίθεση στον ανδρισμό και στην, απαραίτητη για πρωταθλητισμό, αυτοεκτίμηση του κούρου μας με προσβολές στο μήκος κήματος του «Νομίζεις ότι με έχεις στην Ελληνορωμαική μωρή κουράδα;» ή «Μαζί με το ακόντιο, κουράδα, θα φύγεις κι εσύ». Τα υπόλοιπα, φαντάζομαι, είναι ιστορία, από αυτή που δεν γράφεται σε κανένα βιβλίο.

Τι με ενέπνευσε για αυτό το ποστ;

Οι αστείες αυτές λέξεις, που μακάρι να ξέραμε τι τις κάνει αστείες, είναι αναγραμματισμοί η μία της άλλης… Τυχαίο; Δεν νομίζω!

Corkboard v1.1 — Happy New Year!

Είμαι κρεβατωμένος και άρρωστος στην Αίγινα. Θυμήθηκα ότι δεν είχα γράψει για τις αλλαγές που είχα κάνει στον φελοπίνακα — τι φλασιές μου ‘ρχονται χρονιάρες μέρες… Ελπίζω να κάνω σύντομα και ένα εορταστικό Πρωτοχρονιάτικο ποστ, πάντως για τώρα:

<arbitrary_wishful_recollective_1-1_post>

Μας εύχομαι όλους μια καλή, εποικοδομητική, συνειδητοποιητική, υγιής χρονιά, γεμάτη με αυτά που έκαναν, για μένα και για πολλούς, το 2010 τόσο ιδιαίτερο, και με ακόμα περισσότερα, πιο έντονα, πιο καθοριστικά, πιο υπερβατικά. Μακαρί η αλλαγή να έρθει στον κόσμο. Το νιώθω, κάπως, το νιώθω ότι αυτή την χρονιά θα γίνουν πολλά τα οποία ποτέ δεν θα περιμέναμε, και δεν εννοώ απαραίτητα καλά. Για την ακριβεία, μάλλον μιλάω για κακά πράγματα τα οποία μάλλον θα μας βρουν απροετοίμαστους. Πώς όμως θα φτάσουμε στην συνειδητοποίηση, στην μάχη για κάποιες ιδέες τέλος πάντων, χωρίς να φάμε τα σκατά; Για να δούμε. Γκουχ-γκουχ.

</arbitrary_wishful_recollective_1-1_post>
Έλεγα για το corkboard! Αν δεν το έχετε κάνει, ρίξτε μια ματιά και προσπαθήστε να εντοπίσετε τις (λίγες) διαφορές/προσθήκες! Λειτουργικά, διόρθωσα μερικά προβλήματα επικάλυψης κουμπιών και πρόσθεσα και ένα mute/unmute button (ναι, Alhaz, άκουσα τα παράπονα σου περί εκνευριστικών τζιτζικιών…

όσο κι αν εγώ θα μπορούσα να τα ακούω συνέχεια… φαντάσου, κάποτε τα μισούσα…)

Άντε, ορμίξτε στα περισευούμενα μελομακάρονα όσο υπάρχει χρόνος!

Δημοσιεύεσεις στην ΑΙΓΑΙΟ.edu!

Τελικά η ΑΕΙΚΙΝΗΣΗ άρεσε. Όχι τόσο σε φοιτητές (ή τουλάχιστον δεν τους έκανε και πολύ εντύπωση): άρεσε πολύ περισσότερο σε ανθρώπους που γνωρίζουν το Πανεπιστήμιο Αιγαίου χρόνια ώστε να μπορούν να εκτιμήσουν ακόμα περισσότερο από εμένα ή άλλους όσα αντιπροσωπεύει, συμβολίζει, υπονοεί ή όσα θα μπορούσε να συμβολίζει ή να υπονοεί… Σαφώς θα ήθελα το Πανεπιστήμιο να ήταν όσο καλό όσο μπορεί να φαίνεται στην Αεικίνηση, όμως γι’αυτό  δουλεύουμε όλοι μας, και για αυτό θα αγωνιστούμε τώρα που έρχονται τα δύσκολα…

Στο καινούργιο τεύχος του ΑΙΓΑΙΟ.edu, έχουν χρησιμοποιήσει για πρωτοσέλιδο μια φωτογραφία μου και την λέξη Αεικίνηση… συνδέοντας το βίντεο με ροή του Πανεπιστημίου στην κοιλάδα του χρόνου, στα στενά από τα οποία περνάει τώρα και η ροή γίνεται γρήγορη, αφρώδης… φτάνουμε σε καταρράχτη ή απλά έγινε η κοιλάδα πιο στενή; Ποια είναι η δική μας θέση, είναι το εύλογο ερώτημα. Έχουμε έρθει για rafting ή μήπως δεν ξέρουμε καν κολύμπι;

Η ίδια σύνδεση με την ρευστότητα των πραγμάτων, με την θετική τους έννοια — ίσως με αυτήν της ευπλαστης προσαρμοστικότητας — με οδήγησε πριν μερικούς μήνες στην όρεξη να φτιάξω το βιντεάκι που με έκανε διάσημο για λίγο, πρωτοσέλιδο, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε, αν είχαμε την διάθεση να επιδείξουμε την παρατηρητικότητα μας.

Σχετικά με την σύνδεση των Α.Ε.Ι με την ΑΕΙκίνηση, δεν μπορώ παρά να δανειστώ τα λόγια του υπέροχου Banksy:

“I’d been painting rats for three years before someone said ‘that’s clever it’s an
anagram of art’ and I had to pretend I’d known that all along.”

That’s all I have to say, pretty much. Τα υπόλοιπα τα λέει το φαρδύ χαμόγελο που είναι ζωγραφισμένο στο πρόσωπο μου. Επίσης, μην χάσετε, από το παραπάνω λινκ στην εφημερίδα, το άρθρο στην σελίδα 11. Μπορεί να σας θυμήσει κάτι, όμως το κολλάζ είναι πολύ κουλ οφείλω να ομολογήσω. Ένα ευχαριστώ σε όποιον το σχεδίασε, είναι όμορφο.

 {:3

Detachment, Part One

Η αγγελία μου για τα παλιά παιχνίδια του GameCube μου. Η ώρα έφτασε: άλλο ένα βήμα στην θυσία του παρελθόντος για το παρόν, στο κόψιμο των δεσμών με τις αναμνήσεις για να παραμείνουν αναμνήσεις και να μην γίνουν φαντάσματα… Άλλο ένα βήμα προς την ελευθερία. Δύο χρόνια πριν είχα γράψει το Σκέψεις Νοσταλγίας. Το σημερινό έρχεται ως ενδιαφέρουσα πνευματική συνέχεια στο ό,τι είχα γράψει τότε. Το ότι έχω αρχίσει να πουλάω ή να χαρίζω ό,τι αντιλαμβάνομαι πως δεν θέλω πραγματικά παρά είναι ένας «πεμπτουσιωτής» μου, ένα κομμάτι του παρελθόντος το οποίο κρατάω μόνο και μόνο επειδή πονάει να το αποχωριστώ όμως ούτε τελεί πρακτικά τον ρόλο του, πιστεύω πως είναι θετικό σημάδι για μένα. Σημαίνει, ίσως, πως προσανατολίζομαι προς το τώρα και όχι προς το χτες ή το προχτές, όπως φοβάμαι για τον εαυτού μου συχνά… Και τι είναι πιο σημαντικό, αλήθεια; Ένα ταξίδι σε καινούργια μέρη ή για να επισκεφτείς φίλους, ή το να κρατάς παιχνίδια τα οποία πια δεν παίζεις; Για μένα πλέον το πρώτο. Και είναι αλήθεια πως αν θέλω να ξαναπαίξω κάτι από αυτά, πάντα θα μπορώ να τα βρω κάπως, κάπου… Κάτι μου λέει πως δεν θα μπω σε αυτή την διαδικασία πάντως…

Ήδη, ενώ γράφω αυτές τις γραμμές, έχω βγάλει περίπου €120 αποχωρίζοντας τα Pikmin 2, Viewtiful Joe, Metroid Prime 2 και σύντομα τα Paper Mario, Super Smash Bros Melee, Soul Calibur 2 και Donkey Kong: Jungle Beat…

Το GameCube μου το αγόρασα (το απέκτησα μάλλον, γιατί προφανώς δεν το αγόρασα εγώ!) το Πάσχα του 2002, όταν θυμάμαι πως είχε βγει στην Ελλάδα μια βδομάδα πριν από το υπόλοιπο της Ευρώπης — όμως με μόνο 3 launch games… Θυμάμαι έψαχνα απεγνωσμένα το Rogue Leader, ως γνήσιως Star Wars fan, και το βρήκα 2 μήνες μετά, όταν είχε κυκλοφορήσει και το Super Smash Bros. Melee, το οποίο έβλεπα για μήνες στα περιοδικά και στο ίντερνετ… Τότε, οι κονσόλες έκαναν μήνες να βγουν στην Ευρώπη μετά την Αμερικάνικη κυκλοφορία τους, μισούσαμε όλους όσους μπορούσαν να παίξουν SSBM τόσο καιρό πριν από εμάς… Και τότε το ίντερνετ ήταν 64k ISDN στην καλύτερη, τι βίντεο να δεις; Έβλεπες τις “hi-res” φωτογραφίες στο internet cafe της γειτονιάς και σου έτρεχαν τα σάλια… Θυμάμαι ονειρευόμουν ότι θα κυκλοφορούσε ένα παιχνίδι Pokemon για το GameCube όπως για το Game Boy, ολοκληρωμένο RPG… Ποτέ δεν βγήκε, ακόμα και σήμερα, σχεδόν 10 χρόνια μετά.
Μετά, θυμάμαι όταν βγήκε το Metroid Prime, και με είχε ενθουσιάσει τόσο πολύ που το είχα παραγγείλει από το τότε Lik-Sang μαζί με ένα Freeloader… Ίσως το καλύτερο παιχνίδι για το GameCube συνολικά. Δεν πέρασαν τρεις μήνες και παρήγγειλα και το Wind Waker: είχε σχεδόν τρία χρόνια να βγει Zelda και είχα πάθει παράκρουση με την συνέχεια σε ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια ever: το Ocarina of Time. Είχα προσπαθήσει πάρα πολύ να καταφέρω να αποκτήσω και το bonus disc που έδιναν τότε με προπαραγγελίες του Wind Waker: δεν είναι άλλο από το Ocarina of Time + Master Quest…
Όταν βγήκε το GameCube, ήμουν 13 χρονών, σε ξέφρενη Nintendίτιδα η οποία κράτησε χρόνια ακόμα (και ακόμα την έχω υποβόσκουσα). Συντρόφεψε εμένα και τους φίλους μου στο Γυμνάσιο, Λύκειο και τα πρώτα χρόνια του Πανεπιστημίου, στην Μυτιλήνη… Έρχεται όμως η σκληρή στιγμή που πρέπει να πεις αντίο στο υλικό κτέρισμα των αναμνήσεων, και να τις κρατήσεις πολύτιμες μέσα σου. Έχω να παίξω αυτά τα παιχνίδια χρόνια, και δεν με βλέπω να θέλω να το κάνω σύντομα — όποτε προσπαθώ, απλά η ανάμνηση καταρρέει. Το GameCube, αν και ήμουν πάρα πολύ ενθουσιασμένος πριν βγει (και αφού βγήκε, φυσικά προσπαθούσα να πείσω όλους μου τους φίλους ότι ήταν καλύτερο από το PlayStation 2 — μάταια, φυσικά) δεν μου έφτιαξε τις αναμνήσεις, δεν με καθόρισε όπως το SNES και το N64 τα οποία ποτέ δεν νομίζω ότι θα θέλω να (ξανά)αποχωριστώ: ήταν απλά μια ενασχόληση, με λίγα παιχνίδια να με στιγμάτισαν έστω και λίγο, και ακόμα λιγότερα είχα τερματίσει. Ίσως γιατί εκείνη την εποχή απέκτησα και PC και μπήκα και σε εκείνον τον χώρο του gaming.
Γι’αυτό, επειδή τα λεφτά είναι λίγα και οι ανάγκες της (φοιτητικής και όχι μόνο) ζωής υπερβολικά πολλές, δίνω την ευκαιρία σε όποιον άλλον θέλει να αποκτήσει τα παιχνίδια μου… Είναι όλα σε απόλυτα λειτουργική κατάσταση, στα κουτιά και με τα βιβλιαράκια — όπως αρμόζει σε οποιοδήποτε παιχνίδι για κονσόλα Nintendo, από έναν παλιό φίλο της Nintendo. Βέβαια, εφ’όσον πρόκειται για συλλογή με παιχνίδια τα οποία έπαιζα — και δάνειζα, φυσικά — δεν είναι όλα στην τέλεια κοσμητική κατάσταση, μερικά κουτιά έχουν φθαρεί, μερικές ζελατίνες έχουν εσοχές κτλ όμως δεν είναι πολλά αυτά. Στις περισσότερες περιπτώσεις θα έλεγα ότι, παρ’ότι μεταχειρισμένα, είναι σε αξιοπρεπή κατάσταση. Έχω δει πολύ χειρότερα…

http://www.ninty.gr/showthread.php?t=5748

Η συλλογή μου. Παρακαλώ να λείπουν τα σχόλια για τα ροζ σεντόνια.


The Nightmare Before The Nightmare Before Christmas

Προχτές κλείσαμε την Κινηματογραφική Συμμορία για φέτος με τον Εφιάλτη των Χριστουγέννων. Χάρις στην παρακίνηση της Δώρας Τζέκου είχαμε υπέροχο ζεστό χριστουγεννιάτικο κρασί και με την βοήθεια όλων πολλά μελομακάρονα και μπισκοτάκια!

Ομ-νομ--σλουρπ-νιαμ!

Όμως, κάτι δεν πήγε καλά εκείνη την βραδιά.

Ενθουσιασμένος εγώ που βρήκα την ταινία σε super ανάλυση και με τους υπότιτλους τέλεια συγχρονισμένους, δοκιμάζω το αρχείο στο laptop του αμφιθεάτρου της Γεωγραφίας. Το αρχείο παίζει αλλά μόλις και μετά βίας: κολλάει για 10 δευτερόλεπτα κάθε 5 δευτερόλεπτα παιξίματος… Προφανώς το αρχαΐζον laptop δεν μπορούσε να σηκώσει την φοβερή 1080p ανάλυση. Μέρα που βρήκα κι εγώ να αφήσω το δικό μου επ-άγκαλο (lap-top) σπίτι…

Στίβουμε τα μυαλά μας όλοι και σκεφτόμαστε πολλές ιδέες: να παίξουμε την ταινία μέσω streaming (ποιότητα; υπότιτλοι;), να φέρουμε κάποιο δυνατό PC από κάποιο εργαστήριο στο ίδιο κτίριο (όλα ήταν 5ετίας τουλάχιστον…), να δοκιμάσουμε να ανεβάσουμε την προτεραιότητα επεξεργασίας του VLC, να ρίξουμε τις ρυθμίσεις, να μειώσουμε την ανάλυση… Όλα τα δοκιμάσαμε. Η λύση όμως, όπως αποδείχτηκε, ήταν μόνο μία (duh).

Μα τι μπορεί να συμβαίνει; Εφιάλτης!

Σε λιγότερο από 5 λεπτά, χάρις στις πολύ γρήγορες συνδέσεις του πανεπιστημίου, είχαμε σε μικρότερη ανάλυση την ταινία. Είχε περάσει ήδη κάτι λιγότερο από μιάμιση ώρα από την στιγμή που είχαμε πει ότι θα αρχίζαμε, και ο κρύος ιδρώτας αισίως σταμάτησε να ρέει από το μέτωπο μου. Περάσαμε τα επόμενα ~75 λεπτά ρουφώντας ζεστό κρασί, φαντάζοντας χουχουλιαστά το καρεκλοπόδαρο που δημιουργούσε ενδιαφέροντα υδάτινα σχέδια στις τζαμαρίες των κλιμακοστασίων του κτιρίου Γεωγραφίας, και απολαμβάνοντας, επιτέλους, το οπτικοακουστικό αριστούργημα των Burton, Selick και Elfman. Ευχαριστώ όσους άντεξαν μέχρι το τέλος παρά τις αντίξοες συνθήκες!

Ναι!! Μιάμιση ώρα αργότερα, η ταινία ξεκινά!

Μια γεύση της χριστουγεννιάτικης μαγείας! Aυτά τα τρία τραγούδια είναι στο shuffle και repeat στο μυάλο μου μέρες τώρα, πριν καν την προβολή. Είχα κάνει την προετοιμασία μου, χο-χο-χό!

Inspired! To original έχει περισσότερο παλμό: ο Danny Elfman με την φωνή του δίνει απίστευτη ζωή και ενθουσιασμό στον Jack. Όμως και αυτή η εκτέλεση έχει την φάση της!

Ένα θα πω: KoRN’s ear PoRN.

Το τραγούδι της Sally βγάζει μια ανατριχιαστική μελαγχολία ταυτόχρονα με μια αθωότητα, κάτι που της ταιριάζει (και μου αρέσει) πολύ. Η έκδοση της Amy Lee είναι και αυτή ωραία *dodges random vegetable thrown at him for this comment* όμως δεν έχει την παιδικότητα ανάμεσα στα συναισθήματα που βγάζει.

Κάτι μου λέει, από το πόσο μου άρεσουν τελευταία οι ταινίες στις οποίες τραγουδάνε όλοι αντί να μιλάνε, πως αποκτάω μια καινούργια αγάπη για τα musical! Γιέι! :Β

ΥΓ: Ευχαριστώ την Δώρα για τις φωτογραφίες!

Google Blacklist – Words That Google Instant Doesn’t Like

Have you noticed that when you type something in on Google, suggestions come out? It’s pretty fun typing in “how do I”, “is it normal/bad/weird”, “can I” etc, etc, in Greek as well!

If you type in certain words, though, nothing will come out… *spooky sound fx*

What are these words, you ask? Click here and find out… And then we’ll talk about whether or not web censorship is swiftly becoming a reality or not.

Nuclear Terrorist Attack: New Survival Guidelines

http://news.gather.com/viewArticle.action?articleId=281474978801640

No comments, really…

For the actual guidelines:

http://hps.org/hsc/documents/Planning_Guidance_for_Response_to_a_Nuclear_Detonation-2nd_Edition_FINAL.pdf