01/11/’16 — ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΟΣ

1 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
ΚΑΙΡΟΣ ΗΛΙΟΛΟΥΣΤΟΣ
ΠΑΙΖΕΙ: MOBY & THE VOID PACIFIC CHOIR – THESE SYSTEMS ARE FAILING

kifisia-map1a

Καλό μήνα. Το ξέρατε ότι υπάρχει ποδηλατόδρομος που συνδέει το Φάληρο με το Γκάζι; Ξεκινάει από εκεί που στρίβει στην Λεωφ. Ποσειδώνος το 218 περίπου, περνάει δίπλα από τον Ιλισσό μέσα από το Μοσχάτο και την Καλλιθέα (και συνεχίζει από το σημείο που ο Ιλισσός είναι καλυμένος και «εξωραϊσμένος») και από τον Ταύρο μέσα από τα Πετράλωνα και μέχρι την Τεχνόπολη είναι δίπλα στον Ηλεκτρικό.

Χτες έκανα την απόσταση Ψυρρή – Καλλιθέα (στη Δοϊράνης, δίπλα στη Νέα Σμύρνη) σε 15 λεπτά. No tickets, twice the speed, thrice the exercise!

Θέλουν να κάνουν και προέκταση του ποδηλατόδρομου από το Γκάζι μέχρι την Κηφισιά, πάνω-κάτω σαν έναν αντικατοπτρισμό της υπάρχουσας διαδρομής του ηλεκτρικού. Περιμένουμε!

ΦΤΗΝΗ ΜΠΥΡΑ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ LIFEPROTIP

Το περίπτερο δίπλα στα Starbucks στην πλατεία, που θέλω να το κάνω και Spotted σύντομα, έχει μισόλιτρα μπουκάλια FIX και Βεργίνα με 1€.

Επιστρέφοντας τα μπουκάλια σε σούπερ μάρκετ σου επιστρέφονται 0,14€.

Μπουκάλι μπύρα με 86 λεπτά. Όχι κι άσχημα. Θυμίζει τιμές Βουλγαρίας. Αν και στη Βουλγαρία με λίγα περισσότερα χρήματα (περίπου 2,40lv = 1,2€) παίρνεις 2λιτρη Καμενίτσα.

Αλλά είμαστε στη ΝΣ, καλώς κακώς. Βίβες!

φιξ

I’m A Spotter!

spotted_by_locals_logo

It’s been news for some time now that I’ve started working for Spotted by Locals, but seeing that I just finished my first round of articles and that I had neglected to post about it until now, I thought that this would be a good time to share the links to my work.

Spotted By Locals is a site whose ideals and goal are rather self-explanatory: have locals from all over the world write about their favourite places in their hometown and help make them known to people who have never visited before. It’s a decentralised travel guide to the awesome places, aiming for the sense of familiarity and wonder you get when you CouchSurf with someone and they show and take you to all the spots they love in their city.

My first contact with them was when I wrote them last year applying to be a Spotter. Back then they politely refused my offer, telling me that they were not in not need of any new ones but reassuring me that whenever they’d require fresh blood they’d contact me. So they did: in March I received an e-mail from the couple running the site, Sanne and Bart, in which they were getting back to me on my application. I did a test article, they seemed to like it and sure enough, next thing I knew, I had become a Spotter!

My main starting obligation as one was to post 20 articles within 6 weeks, a goal I reached just yesterday (right on time too). Here are the links for these first 20 articles.

La Bella Fornarina – Top-quality bakery
Homesick
– Retro mode in Eksarheia
Mousiko Kafeneio
– The neighbourhood bar
Rema Pikrodafnis – Athenian wilderness
Beduin at gazi – Weathered wood
Shisha Coffee – For your oriental fix
The Wee Dram – The Scottish pub of Athens
Eugenides Digital Planetarium – Across the universe
Danaos Cinema – Moviegoing in Panormou
HBH Coffee Bar – Classy and loungy
Amin’s Falafel – The (falafel) prince of Persia
The Artist – Art café-bar
To Pagaki – Communally-run mezedes and tsipouro
Alsos Neas Smyrnis – Your lovely neighbourhood park
Peonia – An infusion of Zen in the old town
Psyrra – Up for some rakomelo?
Playce – I’d like to play a game
Pnyx – Chilling like the ancients
Parko Eleftherias – Picnic time in the oasis
Yperokeanio – Sailing in a sea of tsipouro

Πλατεία Καρύλλου (Βασ. Κων/νου) Time-Lapse

Αφήνοντας την κάμερα να τραβάει στο μπαλκόνι για δυο ώρες — περίμενα περισσότερο χιόνι, δεν θα πω ψέμματα.

Αεροπλάνα και βαπόρια — ή γιατί χτες ήταν απλά μία πολύ περίεργη μέρα

SotiriaBellou

Χτες είχαμε συμφωνήσει με την Άλεξ να επιστρέψουμε μαζί Αθήνα, ώστε να συναντηθούμε ξανα μετά απο 2 εβδομάδες χώρισμενοι. Το Λισσός, το πλοίο της ΑΝΕΚ που θα έπαιρνα, έφευγε στις 18:00. Με μία τσάντα με ρούχα και άδεια τάπερ στο ένα χέρι, στο άλλο μια σακούλα γεμάτη καθαρές συσκευασίες για ανακύκλωση και το sleeping bag και με παρέα τον Μάριο που είχαμε βγει για καφέ μαζί πριν λίγο, φτάνουμε στο λιμάνι 17:50.

Υπο κανονικές συνθήκες αυτή θα ήταν μια πολύ καλή ωρα για να ειμαι στο καράβι, για να μην πω θα ήμουν νωρίς. Έχω προλάβει να μπω και πολύ πιο τσίμα-τσίμα. Χτες όμως η περίσταση ήταν ειδική… Στρίβουμε με τον Μάριο λοιπόν μετα το τελωνείο και βλέπουμε πολλούς, πάρα πολλούς ανθρώπους να είναι στημένοι στην ουρά για να φύγουν με το Λισσός, όλοι αλλοδαποί. Δεν ξέρω για πού, δεν ξέρω απο πού, και δεν ξέρω γιατί. Όμως ήταν εκεί, και ήταν πολλοί. Περίμενα στην ουρά, οι διαμαρτυρίες πολλές, ήταν γύρω στα 5 άτομα μπροστά στο ταμείο και κούναγαν κάποια χαρτιά. Οι υπάλληλοι του λιμενικού έλεγαν “Μα να τους φέρουν 17:30; Πάνε με τα καλά τους;” Τελικά αρχίζουν να λένε σε αυτούς που περιμένανε ότι το πλοίο θα έφευγε χωρίς αυτούς και ότι ήταν άδικος κόπος να περιμένουν στην ουρά. Ρωτάω εγώ, “δεν μπορούν να μας περιμένουν”; Απαντά ο υπάλληλος, “το απαγορεύει η νομοθεσία”!

Ο ένας τύπος εκεί λέει “αν τρέξει στο κοντινότερο πρακτορείο, προλαβαίνει”. Και τελικά το ρίσκαρα. Άρχισα το τρέξιμο, 17:57 ή πόσο ήταν μέχρι τότε. Τρέξε cubi, τρέξε. Πήρα το εισητήριο, με τα παραξενεμένα βλέματα απο την κοπέλα στο πρακτορείο η οποία με προειδοποίησε ότι δεν θα μπορούσα να το επιστρέψω αν έχανα το καράβι… Αφήνω το 50ευρο, παίρνω τρία 10ευρα και ένα νόμισμα του ενός ευρώ ρέστα, και τρέχω στο σημείο που με περίμενε ο μάριος με τα πράγματα μου. Φτάνω, τα παίρνω, συνεχίζω να τρέχω, φτάνω στο πρώτο σημείο απ’όπου φαινόταν αν θα μπορούσα να το προλάβω (ήταν το Μυτιλήνη μπροστά και δεν φαινόταν το Λισσός απο όλο το λιμάνι) και όντως, το βλέπω να κάνει αφρούς και να σηκώνει τον καταπέλτη 10 μέτρα απο την προβλύτα.

Και εκεί, με την τραχεία και τα πνευμόνια μου να καίνε, να πονάνε, με τα πόδια μου να μην αντέχουν να τρέξουν γρηγορότερα, μόλις κατάλαβα, απλά έπεσα απο την εξάντληση στα γόνατα. Η οργή, η αδικία με έπνιγαν… Αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Μόλις είχα χάσει το μοναδικό καράβι που θα μπορούσα να πάρω για να δω την Άλεξ για τις επόμενες 24 ώρες. Και είχα πληρώσει και €19 ευρώ για αυτή την πολυτέλεια.

Η κατάσταση με τις μεταφορές στην Μυτιλήνη είναι τραγική… Όταν είχα πρωτοέρθει στο νησί, το 2006, το Νήσος Μύκονος έκανε την διαδρομή σε 8 περίπου ώρες και τα Μυτιλήνη και Θεόφιλος την έκαναν σε 12-13. Διάλεγες και έπαιρνες. Μετά η HS έβγαλε το Νήσος Μύκονος, έβαλε το Νήσος Χίος και αποφάσισε με έναν απίστευτο αέρα κεφαλαιοκρατισμού και γράφω-στα-μπαλάκια-μου-το-κοινό-το-οποίο-υποτίθεται-εξυπηρετώ να το βάλει να περνάει απο την Σύρο και απο την Μύκονο. Ταυτόχρονα, το Θεόφιλος έφυγε απο την γραμμή και μπήκε σφηνόπουτσα η ΑΝΕΚ με το Λισσός. Αλλά απο τότε, το Θεόφιλος πότε κάνει, πότε δεν κάνει δρομολόγια, όποτε της καπνίσει της HS βαζοβγάζει το Νήσος Χίος, και η κατάσταση είναι απλά απελπιστική. Πολλά έχουμε ακούσει, το αποτέλεσμα όμως είναι ότι πια είναι αναγκαστικό σχεδόν να κάνει το δρομολόγιο σε τουλάχιστον 10 ώρες.  Σε περίπτωση που αποφασίσεις να πάρεις το Νήσος Χίος θα αναγκαστείς να πας σε ώρες που βολεύουν μόνο τους ταξιδιώτες που πάνε Σύρο και Μύκονο, με το πλοίο να φτάνει στις 2 το πρωί στην Χίο και στις 5 το πρωί στην Μυτιλήνη… Τις τελευταίες μέρες υποτίθεται ότι το Χίος δεν έκανε το δρομολόγιο για επισκευές, ενώ στην πραγματικότητα εκτελούσε τα χρέη του Νήσος Μύκονος προς Σάμο. Το κερασάκι στην τούρτα της εξευτελιστικής αυτής ιστορίας είναι ότι η HS σκέφτεται σοβαρά την ολοκληρωτική απόσυρση του πλοίου απο την γραμμή. Και τότε με τι θα μείνουμε; Δύο, στην καλύτερη, παλιά πλοία τα οποία θα κάνουν την γραμμή. Και τώρα που η ΝΕΛ πωλήθηκε, ποιός ξέρει τι να περιμένουμε…

Τελικά την έκανα την θυσία μου… Αγόρασα αεροπορικό εισητήριο τελευταία στιγμή και πέταξα τέσσερις ώρες μετά τα παραπάνω για να μην χάσω μια ολόκληρη μέρα απο τις ήδη μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού και είμαι τώρα εδώ και γράφω απο το σπίτι της Άλεξ. Τέλος καλό όλα καλά; Όχι φυσικά. Γιατί οι μεγαλοεπιχειρήσεις των εφοπλιστών συνεχίζουν να ελέγχουν την ζωή μας, γιατί μας μεταχειρίζονται σαν πρόβατα προς σφαγή, γιατί η κατάσταση σχετικά με τις άγονες γραμμές με το παρον οικονομικό μοντέλο και κυβέρνηση δεν οδηγείται σε βελτίωση, κάθε άλλο, γιατί δεν υπάρχει κανένας σεβασμός στον άνθρωπο, παρα μόνο στο χρήμα. Γιατί αν χάσεις ένα ταξίδι το οποίο έχεις πληρώσει, το χάνεις πραγματικά, εντελώς παράλογα και αλαζονικά, χωρίς να υπολογίζεται το ανθρώπινο στοιχείο ή οι ανθρώπινες ανάγκες. Την στιγμή μάλιστα που υπάρχει η δυνατότητα έκδοσης open εισητηρίου.

Ακόμα και η Ολυμπιακή, η οποία με μετέφερε χτες απο την Μυτιλήνη στην Αθήνα, πρόσφατα αγοράστηκε απο την Marfin Investment Group (και δεν χάνουν ευκαιρία να το αναφέρουν στις ανακοινώσεις εντός του αεροσκάφους), του κ. Βγενόπουλου. Πηγαίντε στο link για να δείτε τι ακριβώς έχει αυτός ο άνθρωπος, πέρα απο αεροπλάνα ΚΑΙ βαπόρια…

Αλλά τελικά μένω μια βραδιά περισσότερη στην Αθήνα. Ουδεν κακό αμιγές καλού! Πολύ σοφή κουβέντα αυτή…

Α και είναι η γιορτή μου σήμερα! Χρόνια πολλά σε μένα και σε όλες τις άλλες δεκάδες μήτσων που ξέρω!

Plus*2/Minus*2 Summer Edition! Part 2

Ships, ships, ships, only a pee away from shit. _-

I believe that I was one of the best customers of the shipping companies this summer. A normal person wouldn’t take more than 4, 5, a maximum of 6 ships during the summer. Not me. Hohoho, not me. Between mid-May and my trips to Athens for supporting Alexandra’s exams effort and mid-August and our return to Mytilini, I travelled in a grand total of 18 ships (not 18 unique ones). My rough estimation is that I spent a total of 156 hours of this time travelling at sea. That’s about a week’s worth of non-stop travelling!

The problem is that greek ships are, well, shippy. I mean shitty. Most of them are old, the new ones are too expensive, the food and drinks on board are ridiculously expensive, they go slower than what they claim to in order to save fuel… They treat passengers as if they’re worthless sheep. Even when some of the crew are trying to be polite, you know that the general company policy is “passengers are sheep, and you are the herders!” It’s just a huge industry of money-thirsty shippers. They are the ones who control the Aegean Sea. I really hate them all. What I hate the most is the spam with which they bomb you on board: the safety messages, the cheesy music (especially ANEK’s, although Hellenic Seaways is epic as fuck! Tan-taaaaaan, tan-tan-taaaaaan…), “passengers wishing to di(n)e are kindly requested to proceed to the self-service restaurant, “due to increased truck, the ship will delay”, I could go on forever! These can be a good source of amusement for the first few trips but after hundreds and hundreds of hours on board it gets kind of… annoying.

cubi_yawning

Anyway, it’s no wonder I find it ironic when people wish me a good journey before I hop on a boat for the umpteenth time; it’s become a second nature finding a comfy spot, laying my sleeping bag, watching One Piece or reading a book for tens of hours at a time, no matter how shippy the shits are! Oh, the joy of studying 12 hours worth of voyage away from your own, but also your girlfriend’s, home…

Destruction of small neighbouring house _

Ever since I was knee-high to a grasshopper, I remember walking by a strange old house on my way to school and the neighbourhood mini-market. I could see this house from the heights of the balcony of my room for many years. It was a nice old abandoned house, with dense foliage and many cats living around. I never really knew if anyone did live there, apart from the cats. The guy owning it supposedly died at some point and his wife moved to another house.

A few months ago, to my great astonishment, mum told me that they had put up a sign in front of the house announcing that the house would be demolished and a brand new block of flats would be built in its place. Right then, I felt as if part of my childhood died.

The actual demolition only started in July. Hammers and bulldozers worked furiously every morning. The noise of course was too much to handle so me and Alex always had the balcony door closed, which led to extreme temperatures building up in my room. Mum warned me that during most demolitions swarms of cockroaches crawl out of the fresh ruins looking for new homes. Not really into the idea of hosting a dozen or ten cockroach clans, we decided that we shouldn’t leave the balcony door open even at night.

This went on for many weeks. Even when we left Athens a few weeks ago, terrible machines were still digging for the foundations. The hole was already abyss-like in depth.

In a few months from now, my once bright room will become dark and gloomy. This new apartment building will block all light coming to the back side. But it’s not only this. When certain things occur, it just hits you that you’ve grown old enough to see the world change. Nea Smyrni has sure changed in the 15 years that I remember it. The Alsos next to our home, the new parking, Nea Smyrni square, the tram… The city has even expanded during my lifetime. Places I remember as being just soil and nothingness (at the borders with Brahami) are now fully urbanised. Nea Smyrni has sure changed.

Recently, I found out that Nea Smyrni was originally meant to remain a lower density suburb. The height of apartment buildings used to be regulated everywhere in the city but along Syggrou Ave. Only after 1974 and the fall of the Junta were the regulations revised. Ever since, the number of small houses has fallen dramatically. I don’t think the surviving ones will be around for much either, unforunately…

abandoned_2abandoned_1

Alexandra’s Dream +++__-

Quick question: What had Alex been doing the past year? I’ll let you think for a second. Yeeees…

If you haven’t remembered by now, allow me to remind you. She was studying for her Panellinies!

Yes, Panellinies. This little final exam that gets all 17-year-old nervous and their parents broke. This exam that’s stuck somewhere between the Middle Ages and the Paleolithic Age that forces teenagers to decide what they’ll do for a living within a matter of months. This incredible exam that works by somehow making mathematics, greek language and physics only slightly less important than special subjects when calculating points for entry in the university or school of choice. I could go on.

Alex had a strange experience last year. When we met, she was studying German so that she could go to Austria and become a better musician. Apparently though, she had a change of heart somewhere along the road and decided that she did not want to either leave me, her country, (the rest of) her loved ones ;P or all that. To just suddenly go and live abroad for almost 6 years. I agree, that would be a shock, even though shocks can be useful from time to time. All was good then. She didn’t have to leave and we could stay together. Here comes the strange experience though: she realised that she was already 22 and had not lived the life of a student, she hadn’t gone through this magical process of living on her own! Many times before had this change of scene been delayed and her not going to Austria was added to the list. What was she to do?! Oh the horror! I can still remember when we were talking on MSN and she was panicking about her future, or lack thereof, as it seemed at the time at least.

The answer came quickly. She did not have to move out of Greece to receive the musical education of her dreams. A bit of research later and along came Musical Studies Dept, Ionian University, Kerkyra (Corfu… silly name). It sounded like best thing since Geometry Wars. Indeed, all opinions agreed on how it was one of the best, if not the best, musical universities in Greece. The problem? She couldn’t just walk in and start lessons; she had to be admitted. And how do people get admitted to universities in this day and age? Exactly.

Panellinies was the name of  the game and Alex was more than willing to play. She even travelled to Kerkyra to see for herself before doing anything rash. Typically, she fell in love with the town and student life. I was slightly depressed at the time; no matter how good and well it is in Mytilini, I will never forget my disappointment when I failed entering Audiovisual Arts in the Ionian University.

All this was around this time last year. Alex did play hard. Harder than I expected. I was telling her “you’re gonna get in, but only just. You’ll be too lazy to get a better score, but not lazy enough to fail”. This year we even met every weekend almost, much more often than last year. She’d have all the excuses in the world to not go very well. But she did. And it was awesome.

In May I watched her as she fought hard for her 6 compulsory subjects: greek, maths, biology (easy and hard mode), physics and chemistry. If you’re wondering what all that has to do with music, well… don’t ask! Her score was a very satisfying 14860, thousands of points above the previous year’s minimum. She hadn’t even begun with her music subjects yet! But that was the catch; one wrong step at that point and all would have been for nought as it’s necessay to have a score greater or equal to 10/20 in both music subjects to get into a university musial dept.

The harmony exam was a breeze, Alex got more than 18 in that one. Dication was a surprisingly cruelexam though. It was plain evil. Girls got out of the exam centres crying, everyone was pessimistic, it was a mess. Alex was on the positive side although not certain and got a 12 finally, thus securing her entry in the uni and ending a few weeks of nervous uncertainty for both of us.

A few weeks ago the official result were announced and as we all expected, Alex is among the people that will be studying Music in Kerkyra starting this year. She’ll probably be getting a laptop too for her superb results!

It’s been a happy story till now. But there is a darker side to it, as the most perceptive of you will have noticed.

Till now, our relationship with Alex has been mostly uncomplicated. I live in Mytilini, she lives in Athens. A big obstacle for some that we jumped over easily. As if it did not even exist. Only rarely has distance ever affected our relationship. Distance can also be refreshing for a relationship. As I said in my previous Plus/Minus, travelling 8-12 hours at a time is manageable, as is travelling twice a month to Athens and back. No big deal, right?

Right! But what about… 24 hours worth of travelling? Starting in a few weeks, Alex will live in Kerkyra. That will be her effective home. Consider this: Mytilini is on the border with Turkey; Kerkyra is on the border with Albania and the western-most island of Greece, only a few hours away from Italy. How will this ground-shaking change affect our relationship?

This past summer I’ve been thinking about all these things. Not just me, of course. Alex has been just as pondersome. This feeling that our days are numbered hung, and still hangs over us, affecting our emotions. The natural response is to try and make use of these remaining days the best way one can. This often backfires… The looming sensation that time is running out often makes one take even less advantage of what time really remains. But maybe it’s because deep down we refuse to believe, no, we refuse to make the “time is running out” a facet of our reality. I still do not feel as if it’s anywhere close to being over. On the contrary.

All that said, how does this imminent change (and its awaiting) strike me, in the end?

++: Alexandra’s finally finding her career path. It is the change she’s been waiting for years. She’ll do what she loves most and get even better at it. I can’t even imagine what great music she will compose! She will find new friends in the ultimate artsy-cultural university city in Greece. I am really and sincerely happy, most of all, that she’s getting exactly what she fought for, she’s doing what she dreamed of doing. It is something a lot of us forget to do nowadays. We compromise. We think too much of what people will (or won’t) say or what people will or won’t do as a reaction to our actions. Alex is setting an example. An example of purity of intent. How difficult is it for us people to know exactly what we want to do and be sure that it is exactly what will make us happy? Besides: travelling to Corfu? Count me in!

+: The distance between me and Alex will soon double. What will happen between us? Taking for granted that we will keep on seeing eachother no matter what, there are two scenarios within sight:

1. Distance only makes us realise how much in love we are with eachother. Our less frequent meetings are much more intense and we live happily ever after.

2. We’ve thought of giving eachother the freedom to experiment with random people if we so wish (now we’re yound and free etc) while still, in theory at least, remaining a couple. I can already imagine the clusterfucks such a scenario might produce, the jealousy and quarreling… but we will end up together in the end, and we’ll live happily ever after.

Whichever of these 2 scenarios happens, increased solidarity is something that might help me concentrate on my last year on this island and all this might implicate…

_: …but it’s all nice and good declaring beforehand that my last year in Mytilini will be be better if I concentrate on Mytilini-centric activities. How can I say that when I’ve been with Alexandra for more than 1.5 years already?! I may not have forgot how it was before her, but I sure don’t know how it’s going to be after her. They say that you only really appreciate something when you’ve lost it…

_-:…and even if I won’t have lost Alex, it will be harsh. It’s coming closer and closer, and the closer it comes, the harder it hits me. The day I’ll take the ship to Mytilini and she won’t follow me… and knowing that after a few days she’ll be in Kerkyra, in one of the most important moments of her life, and I won’t be there for her… and also knowing that being there would only make it worse for her… but definitely, I don’t wanna think about that day…

OK, OK. That last part was a bit emo. But you can’t help it. Most emos become emos over stuff like this. Now just let me look at the glass half-full again…

Done!

cubis_dilemma_alex

AK: Automatic Kalashnikov, Αιώνιο Κοτόπουλο, Αλεξάνδρα Κομνηνού

Το πρώτο ποστ μου για το 2009 (Happy New Year yaaaay, πάει ο παλιός ο χρόνος κτλ!), αν και θα ήθελα να το έχω ετοιμάσει χρονικά πιο κοντά στην αλλαγή του χρόνου, ήρθαν έτσι τα πράγματα που το γράφω σε μια καθ’όλα ιδιαίτερη μέρα. Έτσι, πριν αρχίσω να γράφω αυτάρεσκες αηδίες σχετικά με στόχους μου για αυτόν αλλά και τον χρόνο που πέρασε, θα παραθέσω ένα link:

http://hallografik.ws/archive/?p=31

Πριν ένα χρόνο ακριβώς βγήκαμε πρώτη φορά με την Αλεξάνδρα. Είχαμε ήδη γνωριστεί τα Χριστούγεννα του 2007 αλλά 5 Ιανουαριού του 2008 (ή τις πρώτες πρωινές ώρες της 6ης Ιανουαρίου) η μοίρα μας έφερε κοντά και… έέέ θέλω να πω… οκ λαϊκιστί τα φτιάξαμε, αν και θα έλεγα ότι η σχέση μας απο τότε δεν μπορεί απλά να περιγραφεί με αυτή την έκφραση — ακόμα και αν αρκετές φορές η αίσθηση μαζί της θα μπορούσε να παρομοιαστεί με κάποιο ψυχοτρόπο “φτιάξιμο!” Ναι, σήμερα είναι η μας επέτειος απο εκείνη την συναρπαστική και αναπάντεχη βραδιά.

Αλεξάνδρα Αγγελική Κομνηνού. Γεννηθείσα τις 27 Ιουνίου του 1986, κάτοικος Νέας Σμύρνης. Αγαπαει την τέχνη όσο τίποτα άλλο στον κόσμο — με πιθανές, αν και αμφιλεγόμενες, εξαιρέσεις την ψυχολογία και την σοκολάτα! –ιδιαίτερα την μουσική στις περισσότερες, αν όχι όλες της τις μορφές. Είναι δεινή πιανίστα, όπως λέει ότι αποκαλούνται οι γυναίκες πιανίστες (ερρρμ) αλλά οι πρόσφατες τάσεις της δείχνουν ότι σκοπεύει να πλοηγηθεί στα μαγικά ύδατα της μουσικής σύνθεσης, επιλέγοντας να αγνοήσει ένα αναμφίβολα λαμπρό μέλλον σαν ερμηνεύτρια ή μουσική παιδαγωγός. Με στόχο την εισαγωγή της στον κόσμο της βαθύτερης μουσικής κατανόησης, γνώσης και εναρμόνησης, θέλει να εισαχθεί στο Τμήμα Μουσικολογίας του Ιονίου Πανεπιστημίου ξαναδίνοντας στις Πανελλαδικές Εξετάσεις του 2009. Μέχρι τώρα, βέβαια, η τόσο αξιαγάπητη και χαρακτηριστική της ανεμελιά η οποία αγγίζει τα όρια της τεμπελιάς δεν της έχει επιτρέψει να δουλέψει και τόσο σκληρά για την επίτευξη του στόχου αλλά ελπίζουμε ακόμα!

Εκτός της μερικές φορές πολύ εκνευριστικής της τάσης να αργεί,  η οποία τάση φαίνεται να έχει άμεση σχέση με την προαναφερθείσα ανεμελιά και χαλαρότητα της, είναι πολύ γλυκιά(τζου), χαρούμενη, κυκλοθυμική, μερικές φορές ανυπόφορα εκνευριστική όταν έχει βάλει σαν στόχο να σε εκνευρίσει (το οποίο μπορεί να μεταφραστεί και ως “πετυχαίνει τις περισσότερες φορές αυτό που θέλει”), είναι πολύ (πολύ!) ζηλιάρα, έχει μια παράξενη σχέση αγάπης-μίσους με το φαγητό αλλά παρ’όλ’αυτά δείχνει πάντα το μέρος της αγάπης όταν πρόκειται για γαστρονομίκες ιδέες και δημιουργίες (μιαμ!), είναι εθισμένη με το να είναι ερωτευμένη, της αρέσει πολύ ο ναργιλές, ξοδεύει υπερβολικά μεγάλες ποσότητες χαρτιού τουαλέτας, έχει ειδικά σκυλο-ραντάρ τα οποία ανιχνεύουν σκύλο σε απόσταση 200 μέτρων (τελευταία βέβαια τα ραντάρ έχουν πάθει βλάβη απο την υπερβολική δόση λευκής γάτας), είναι τρελά φίλθι χόρτα και ας μην της φαίνεται εκ πρώτης όψης ΚΑΙ εκνευρίζεται με το να δίνει την εντύπωση καλού παιδιού (οσο και να το κρύβει…), μεθάει με μισό ποτήρι μπύρα — ή τουλάχιστον έτσι υπαινίσεται –, είναι παιχνιδιάρα και εξοργιστικά καλή στην στα περισσότερα: οι αγαπημένοι της τρόποι εκνευρισμού, εκμηδένισης και ταπείνωσης είναι το Scrabble, το Go και άμα λάχει κανένα Trivial Pursuit. Στο σκάκι η μέθοδος της δεν έχει τελειοποιηθεί αλλά βρίσκεται σε αίσιο δρόμο… Έχει αίσθηση προσανατολισμού που θα έκανε τον Zorro να αισθάνεται σαν τον James Cook, ταυτόχρονα όμως συχνά ξαφνιάζει με την ικανότητα της να βρίσκει λύσεις σε προβλήματα όταν οι άλλοι ακόμα εγκεφαλοκαταιγιδιάζουν, μεταξύ αυτών και προσανατολισμού, ο οποίος είναι και ο λόγος που ανέφερα το απο πάνω!

Έχει ένα απο τα καλύτερα γούστα που έχω δει όσον αφορά τα ρούχα αλλά και την εμφάνιση γενικότερα. Αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό αφού παρά το χαλαρό της προφίλ πολλές φορές δίνει την εντύπωση ότι δίνει μεγάλη σημασία στην εμφάνιση και το στυλ. Και για αυτό έχει πολλά να πει αφού πάντα έχει κάτι καινούργιο να συνδυάσει, να φορέσει, να προτείνει και να αλλάξει (και να χαζεύει σε βιτρίνες μπότες και εντυπωσιακά αλλά ταυτόχρονα λιτά, ξέωμα και ξώπλατα κόκκινα φορέματα λέγοντας ότι μια μέρα θα καταφέρει να ξετσιγκουνευτεί και να αποφασίσει πως ό,τι αγοράσει αξίζει τα χρήματα που κέρδισε με αίμα και ιδρώτα και τότε όλοι οι θνητοί και ένα σεβαστό ποσοστό απο ημίθεους και πάνω θα προσκυνάνε! Με τέτοια σωματάρα, εννοείται!) Το ότι έχει εντυπωσιακά μάλλια τα οποία της αρέσει να τα περιποιείται πολύ αλλά και να τα μεταμορφώνει ανα τακτικές περιόδους είτε σε χρώμα είτε σε σχήμα και πάντα να καταφέρνει να είναι όμορφα είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό της.

Το πάθος της με την εντυπωσιακή εμφάνιση σχετίζεται φυσικά με το πάθος της για την τέχνη και την καλαισθησία, ένα απο τα μεγαλύτερα της χαρίσματα. Εκτός απο το να συνδυάζει τις αγάπες της μόδας με την τέχνη φτιάχνοντας δικά της ιδαίτερα ρούχα, το πράγμα πάει και αλλού: της αρέσει να φτιάχνει πήλινα μπιχλιμπίδια και κοσμήματα, να τραβάει ιμπρεσιονιστικές, αισθησιακές, ασυνήθιστες φωτογραφίες, να ζωγραφίζει υπέροχους πίνακες με ζωηρά χρώματα — ω ναι, τα χρώματα! Τέλειο γούστο ΚΑΙ στα χρώματα, σίγουρη πρόταση ακόμα και για βαψίματα τοίχων!! — και γενικά να φτιάχνει δικά της αντικείμενα. Οσον αφορά την εκτίμηση τέχνης, της αρέσουν πολύ οι ταινίες, τόσο οι βαριές, που όπως λέει είναι “κοινωνικού περιεχομένου με περίεργη σκηνοθεσία” όσο και οι ελαφρές και χαρούμενες και οι φαντασίας, που καταλαβαίνεις τα παντα με την μία! Ακόμα και αν δεν καταλαβαίνει τίποτα, αν δεν έχει χάσει τον χρόνο της ή έχει κερδίσει κάτι βλέποντας την ταινία, θα της αρέσει… Είναι αξιοπερίεργο πως η παιχνιδιάρικη της διάθεση και η όρεξη για καινούργια πράγματα δεν την έχει φέρει κοντά στα games, όμως το παλεύει και αυτό. Για την μουσική τα πράγματα είναι σχεδόν αυτονόητα: παίζει και ακούει φανατικά. Πάντως το ρεπερτόριο της όσον αφορά τα κομμάτια που παίζει δεν θα μαρτυρούσαν στον αδαή την τρέλα της: Bach, Beethoven, Chopin είναι μόνο ένα δείγμα των συνθετών που την μαγεύουν…

Θα μπορούσα να γράψω άλλο τόσο, αν δεν έπρεπε να φύγω για να ετοιμαστώ… Σε λίγο θα βγούμε για να το γιορτάσουμε: σήμερα, κλείνουμε έναν χρόνο με το θαύμα αυτό της φύσης και της κοινωνίας. Τελικά, είμαι πολύ τυχερός! Όχι, όπως θα έλεγε η Αλεξάνδρα. Είμαι ευτυχισμένος…

Τελικά, αφοσιώθηκα τόσο στο να μιλάω για την Αλεξάνδρα που όχι μόνο ξέχασα με τι είχα στο μυαλό μου όταν άρχισα να γράφω, δεν έγραψα τίποτα και για την Πρωτοχρόνια. Ουφ! Σύντομα και αυτό! Μέχρι τότε ανδ βευόνδ, ας απολαύσουμε όλοι την αγάπη…

Σκέψεις νοσταλγίας

Αυτά τα Χριστούγεννα είναι διαφορετικά.

“Old satellite image is old. Η διαδρομή που έχω κάνει με τις τσάντες γεμάτες βιβλία στα χέρια πολλές πολλές φορές αυτές τις μέρες.

Βρίσκουν εμένα και την μαμ σε κατάσταση μετακόμισης και αναμπουμπούλας… Οι περασμένες μέρες μου στην Αθήνα κύλισαν με μένα να μην έχω ένα σταθερό σπίτι, κοιμώντας στο σπίτι της Αλεξάνδρας, στο “παλιό” σπίτι (εκεί που μέναμε απο το 2003 έως τώρα) στο “καινούργιο” σπίτι” (το οποίο είναι αυτό στο οποίο ουσιαστικά γεννήθηκα και μεγάλωσα μέχρι τον θάνατο της γιαγιάς μου το ’98, οπότε και το νοικιάσαμε. Απο τότε και μετά έμενα μόνο στον 3ο όροφο της πολυκατοικίας, στο διαμέρισμα της μαμ, το οποίο και πουλήσαμε όταν πήγαμε στο “παλιό” σπίτι). Ενώ το παλιό σπίτι είναι άνω κάτω και σχεδόν στοιχειωμένο μετά τις συνθήκες τις οποίες προκάλεσαν την ανάγκη για μετακόμιση (ναι, η μαμ και ο άντρας της χώρισαν και αυτός είναι ο κύριος λόγος), το καινούργιο (παλιό) σπίτι είναι αναζωογωνητικό με την προσωρινή αδειανότητα του και εκτός απο τις 2-3 πρώτες φορές που πήγα, σχεδόν ξεχνάω ότι εκεί μέσα πέρασα το μεγαλύτερο μέρος των 9 πρώτων μου χρόνων…

Κάθε μετακόμιση είναι μερικές φορές σημείο καμπής απο ψυχολογικής άποψης αλλά απο υλικής είναι πάντα, αφού ο υλικός και ζωτικός χώρος αλλάζει τελείως και είναι μοναδική στιγμή για ξεκαθάρισμα και φρέσκα ξεκινήματα. Έτσι κι εγώ τις τελευταίες μέρες άνοιγα συρτάρια, ντουλάπια, τετράδια, περιοδικά, βιβλία, έβρισκα γράμματα, μικρο- και μεγαλομπιχλιμπίδια που πάγωσαν στον χρόνο… Τεύχη απο Τα Σαϊνια, την σειρά Δεινόσαυροι, Αστερίξ, Κόμιξ, Ντόναλντ, Focus, τις παρτιτούρες του κλαρινέτου μου, μια παλιά φωτογραφική μηχανή, ένα discman, διάφορα καλώδια, 6 πράσινους αντάπτορες USB to PS/2, βιβλία γερμανικών και αγγλικών και τετράδια με 2-3 γραμμένες σελίδες. Όλα αυτά επιβίωσαν απο άλλα, παλιότερα ξεκαθαρίσματα. Τότε προφανώς ήθελα να τα κρατήσω και όσα επέζησαν είχα κρίνει ότι στο μέλλον θα τα χρειαζόμουν. Τα χρειάστηκα όμως; Όχι βέβαια. Ο σημαντικότερος λόγος που και εγώ αλλά και όλοι κρατάμε κάποτε χρηστικά αντικείμενα είναι η νοσταλγία, το τι συμβολίζουν αυτά τα αντικείμενα απο το παρελθόν μας, είναι κατα κάποιο τρόπο αποδείξεις των εμπειριών μας. Πάντα νοιώθω ότι κρατώντας κάτι θα μπορώ εκτός απο το να το βλέπω και να θυμάμαι καλές αλλά και κακές εμπειρίες, θα μπορώ με τα αντίστοιχα αντικείμενα να διηγούμαι στα παιδιά μου τις ιστορίες τους ή απλά για να κρατάω αναμνηστικά του παρελθόντος, χαρακτηριστικά του πνεύματος των καιρών κάθε εποχής . Ακόμα και σήμερα έχει μια μαγεία το να κρατάς κάτι το οποίο αναγράφει ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1994, πόσο μάλλον σε 20 χρόνια.

Το πρόβλημα με την νοσταλγία είναι ότι δεσμεύει. Οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να εξελίσσονται συνεχώς. Κάτι το οποίο τους ενώνει με μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή κρατάει ένα κομμάτι τους αιχμάλωτο του παρελθόντος. Εκτός αυτού, το να θέλει να δείξει κάποιος το τι έχει ζήσει στα παιδιά του είναι αρκετά εγωιστικό και αυτάρεσκο. Πώς είμαι τόσο σίγουρος ότι τα παιδιά μου θα θέλουν να δουν τις κονσόλες μου για να βλέπουν τι έπαιζε ο μπαμπάς τους μικρός, γιατί να θέλει το παιδί μου να δει την απόδειξη των εισητηρίων του interrail ή ένα γράμμα μιας μυστηριώδους ολλανδέζας; Θα θέλει να ανοίξει το τεύχος 51 του “Δεινόσαυροι” ή μήπως δεν θα μπορεί καν να διαβάσει ελληνικά; Πάντως, κακά τα ψέμματα, η μεγαλύτερη δέσμευση έχει φυσική υπόσταση. Αν μπορούσαμε να έχουμε όσο χώρο θέλουμε ο οποίος θα τακτοποιούταν αυτόματα, τότε το να κρατάμε οτιδήποτε μας είχε ανήκει σε οποιαδήποτε στιγμή θα είχε κάποιο νόημα. Όμως απο την στιγμή που ο χώρος ο οποίος αναλογεί στον καθένα μας είναι περιορισμένος αυτό σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει μια προσεκτική και χρηστική διαρρύθμιση του χώρου στον οποίου η οποία περιστρέφεται γύρω απο το παρόν και όχι απο το παρελθόν. Ακόμα και αν υπήρχε ο χώρος για κάτι τέτοιο πάντως, ο χρόνος και η ενέργεια την οποία θα απαιτούσε το να έχεις στο σπίτι σου ΤΑ ΠΑΝΤΑ τα οποία μπορεί να σου θυμίσουν κάτι, απο το να τα δεις και να χαθείς στις αναμνήσεις μέχρι να τα τακτοποιήσεις (συν το ότι κάθε μέρα προστίθονταν σε αυτά καινούργια αντικείμενα)… Κάτι τέτοιο σίγουρα θα σου έκοβε κατα πολύ τις εξελικτικές δυνατότητες αφού συνεχώς θα σε απασχολούσε το παρελθόν και όχι το μέλλον.

Πριν λίγες μέρες, στο δικό μου νοσταλγικό ξεσκαρτάρισμα, πέταξα όλα μου τα FOCUS στην ανακύκλωση. Κάποτε, είχαν γλιτώσει απο αυτή την μοίρα, όχι όμως αυτή την φορά. Το τι γλιτώνει και τι όχι αλλάζει ανάλογα με την ωριμότητα του ατόμου. Αν και κάνω μερικές χαλαρές συλλογές (βιβλία, ηλεκτρονικά και επιτραπέζια παιχνίδια, EDGE) δεν είμαι σίγουρος κατα πόσο έχουν διαφορετική ρίζα και αφορμή απο τον λόγο που κρατάω τις παλιές μου μπλούζες. Δεν μπορώ παρ’όλ’αυτά να βάλω τα παλιά βιβλία σε διαφορετική μοίρα απο παλιά μπιχλιμπίδια ακόμα και αν τα έχω διαβάσει. Δεν έχουν πρακτική αξία παρα να δείχνουν την βιβλιοθήκη πιο γεμάτη: δεν με βλέπω να τα (ξανα)διαβάζω εκτός απο εξαιρέσεις, και μόνο και μόνο το εξώφυλο ενός βιβλίου αρκεί για να σε κάνει να θυμηθείς πόσο ωραία ήταν όταν το διάβαζες…

Την επόμενη φορά που θα κάνω ενα ξεσκαρτάρισμα μπορεί να απαγκιστρωθώ απο πράγματα τα οποία ποτέ δεν θα άφηνα σήμερα. Είναι αυτό καλό; Θα είναι δείγμα εξέλιξης ή απλά θα μετακομίζω σε καινούργιο διαμέρισμα στο μέγεθος γκαράζ; Ακόμα δεν μπορώ να πω με σιγουριά, πάντως ελπίζω όντως τα παιδιά μου να ενδιαφέρονται για ό,τι κρατάω σήμερα. Αλλιώς, πόση αξία θα έχει για μένα; Αν δεν έχει για μένα όμως, αξίζει να τα κρατάω για τα παιδιά μου; Αλλά αν τα παιδιά μου δεν ενδ…

ΟΚ ΟΚ. Καλά Χριστούγεννα! Να χαιρόμαστε τους δικούς μας ανθρώπους, τώρα που αυτές τις μέρες μπορούμε να είμαστε κοντά τους (εμείς οι τυχεροί-άτυχοι, κατα τους γνωστούς-αγνώστους, που σπουδάζουμε εκτός Ελλάδος! :P)

September 26th 2006-8

September 26th, 2006. This was the day that was to change some of the most superficial (but important at the same time) aspects of my life. Some days ago it was 2 years since that fateful day so I decided to write a little something about it all.

Summer 2006, shortly after my final exams. My university plans were changing every week or so because of my: 1. Subsequent low exam scores 2. Failure at drawing subjects 3. Entry score boost of the school I wanted to get in (Audiovisual Arts in Ionian University, Corfu). Cultural Technology, Mytilini, had been my second option but the one I ultimately followed. Many discussions later and after having fought urges of preparing for another round of exams just to avoid the move to Mytilini, September 26th was, in the end, the day I took my first ship to Mytilini. It was Nissos Mykonos, leaving at 12:30. I’ve kept the ticket.

I was very scared while making that very first trip. That Mario person I had found through the nintendo.gr forums sounded really friendly and had offered to host me till I actually found a more permanent place to stay, but alone and unaware, I was heading to that strange town (which I still thought was closer to a village than a town). Turned out Mario and his part-friend-part-roomie HouseMaster were cool people. First night with them they introduced me to what still is the largest souvlaki I’ve ever seen or eaten. I repaid the favour by teaching them what Katamari On The Rock feels like! Important note: inside my very first baggage were my GC and PS2 along with all of my games for them: Mario had specifically asked me to bring them along so he could try some GC games he never had the chance to play. In the end, a night with them was enough for me to trust them. Ready they were, not only to show me the whereabouts, meet me to people, help me integrate over the course of mere days, we had great fun while at it! Plus, they helped me find my old place on Gravias 1. My hat’s off to you guys!

Left ro right: HouseMaster, Mario, me. October 3rd, 2006

Fast-forward to September 26th 2008. What has changed now then?

  • I’ve been living alone for 2 years. Before coming to Myt the idea alone seemed awkward.
  • Distance, physical and mental, has shown me who my real friends in Athens are. One of them now lives in Chios, another in Canada. Before coming to Mytilini I had contact with a lot more people. Now my real friends from Nea Smyrni can be counted on the fingers of one hand.
  • My love life has certainly improved a millionfold, although this took a while to occur. Most of my first year I was a proud pink glasses wearer. Now I have what I always wanted: a girlfriend I can trust, have fun with, dream about and love.
  • My life was touched and changed by CouchSurfing. In turn, travelling has become a major aspect of my existence.
  • As far as my actual university career goes, my end of 2nd year sees 17 subjects passed and 11 I’ve got to repeat. Cultural Technology has made me look at both culture and technology from a whole new perspective. Their combination definitely feels promising.
  • I’ve actually cooked some things.
  • I realised my plan to take up bass guitar. Let’s rock!
  • German language skills have certainly improved.
  • I met Mordread and Garret, two unique people to say the least. With them, I got to know many new things and broaden my horizons, especially with Garret. Mordread has been more of a (invaluable) all-around lover of fun. Though we have had many discussions, watched many movies, played many games, even teamed up for university, it’s been 2 years and I still feel I’ve hardly got to know these 2 any better.
  • My taste in games has changed. I no longer am the huge Nintendo fan I was when I first came here. I try to play many different types of games and by many developers. This became much more evident since I bought my Xbox 360. My Wii’s been gathering dust…
  • May old values I had have just crumbled to dust. One does change in the span of 2 years, especially between the ages of less-than-18 and less-than-20.
  • I’ve been reading books like crazy for almost a year now. Can’t say I’m complaining!
  • I launched Cubimension! But it’s still largely undeveloped… 🙂
  • I took up astronomy and astrology. The mysteries of the sky are no longer a silent interest of mine.
  • When I first came here, I was unsure what to think of it. It didn’t take me more than a few days to start liking it, and now I admit. I love living in Mytilini. It is so much better than student life in Athens although we do have some problems here, namely places to go out and variety of entertainment. But it all gets sorted out in the end.